Sto pociech

Zachcia�ło mu siê szczêœcia,

Zachcia�ło mu siê prawdy,

Zachcia�ło mu siê wiecznoœci,

Patrzcie go!



Ledwie rozró�żni�ł sen od jawy,

Ledwie domyœli�ł siê, �że to on,

Ledwie wystruga�ł rêk�ą z p�łetwy rodem

Krzesiwo i rakietê,

�Łatwy do utopienia w �ły�żce oceanu,

Za ma�ło nawet œmieszny, �żeby pustkê œmieszy�Ś,

Oczami tylko widzi,

Uszami tylko s�łyszy,

Rekordem jego mowy jest tryb warunkowy,

Rozumem gani rozum,

S�łowem: prawie nikt,

Ale wolnoœ�Ś mu w g�łowie, wszechwiedza i byt

Poza niem�ądrym miêsem, patrzcie go!



Bo przecie�ż chyba jest

Naprawdê siê wydarzy�ł

Pod jedn�ą z gwiazd prowincjonalnych.

Na swój sposób �żywotny i wcale nie ruchliwy.



Jak na marnego wyrodka kryszta�łu-

Doœ�Ś powa�żnie zdziwiony.

Jak na trudne dzieci�ąstwo w koniecznoœciach stada-

NieŸle ju�ż poszczególny.

Patrzcie go!



Tylko tak dalej, dalej cho�Ś przez chwilê,

Bodaj przez mgnienie galaktyki ma�łej!

Niechby siê wreszcie z grubsza okaza�ło,

Czym bêdzie , skoro jest.

A jest- zawziêty.



Zawziêty, trzeba przyzna�Ś, bardzo.

Z tym kó�łkiem w nosie, w tej todze, w tym swetrze.

Sto pociech, b�ądŸ co b�ądŸ.

Niebo�żê.

Istny cz�łowiek.