ïż




Leopold Staff Wieprz
RaczÄ…c sie chÄ™tnie truflÄ… i leÅ›nym korzonkiem, Ponad wszystko przenosi bÅ‚oto i pomyje, SpeÅ‚niajÄ…c tym zadanie żywota, że tyje Brzuch zakoÅ„czony krÄ™tym i Å›miesznym
ogonkiem.
Przedmiot takiego wstrętu, że serce niczyje Nie wzrusza się, gdy w targu dzień z kwikiem i
chrzÄ…kiem,
Za tylną nogę ciągnion, za upór, postronkiem, W umorusane połcie bierze geste kije.
Jednakże niechlujnego tego życia Å›wiadki ZapominajÄ… wzgardÄ™ swÄ… i nikt nie zdole Wstrzymać oskomy, która wzbiera w ustach
ślinką,
Kiedy te utytÅ‚ane w kaÅ‚uży poÅ›ladki LegnÄ… na wielkanocnym, poÅ›wiÄ™conym stole RóżowÄ…, zdobnÄ… w bukszpan i gwoździki,
szynkÄ….