NIEMCY POCZ
TEK
NIEMCY POCZ
TEK:
Rok 1895  na dwa miesiące przed LumiŁrami bracia Skladanowscy
prezentują  BIOSCOP w Berlinie.
Do 1910 Niemcy nie posiadają przemysłu filmowego.
Głównie import z Francji, USA i Włoch (dużym powodzeniem cieszyły się też filmu
duńskie  Asta Nielsen).
Powstają pierwsze kina i sieci dystrybucyjne (Oskar Messter prekursor wielu
nowych technik).
Powstają dwie pierwsze wytwórnie filmowe koło Berlina.
Pojawia się zjawisko  Film d Art
1913  pojawia się film detektywistyczny  Ernest Reicher  wzorowany na Sherlocku
Holmesie.
1914  wojna, jako  najpewniejszy środek zrealizowania szlachetnych zamysłów
reformatorów filmowych  wojna uwolniła rodzimą produkcję od zagranicznej
konkurencji.
Paz
dziernik 1914  zamiast kronik francuskich pojawiają się ilustracje zdjęciowe
wydarzeń wojennych (statyści przebierani w mundury alianckie kapitulowali przed
żołnierzami niemieckimi)  miało to podnosić ludzi na duchu; potem wybrani
operatorzy uczestniczyli w operacjach wojskowych. Po pewnym czasie znudziło się to
ludziom  powstają liczne komedie (Ernst Lubitsch)
Oskar Messter:
1866 1943
Niemiecki pionier kinematografii
Od 1896 realizował pierwsze filmy niemieckie
W 1915 zbudował aparat fotogrametryczny do zdjęć seryjnych
Paul Wegener:
1874 1948
Niemiecki aktor, scenarzysta i reżyser filmowy
Statystował w teatrze, studiował prawo, pobierał lekcje gry aktorskiej
Występował na różnych scenach:

1906-1920 u M. Reinhardta w berlińskim Deutsches Theater (odtwórca ról
klasycznych, m.in. króla Edypa w tragedii Sofoklesa)
Na ekranie debiutował w 1913, stając się prekursorem niemieckiego ekspresjonizmu
filmowego
Twórca filmów fantastyki i grozy
Grał we własnych filmach ( Golem )
 Należy wyzwolić się z zależności od teatru lub powieści i tworzyć wyłącznie
środkami dostępnymi kinu, za pomocą samego obrazu. To właśnie kamera powinna
stać się prawdziwym poetą. Widz może w kinie nieustannie zmieniać punkt widzenia.
Niezliczone chwyty techniczne zastępujące aktora na ekranie podzielonym na dwie
części, nakładające się na siebie obrazy, jednym słowem technika i forma nadają
wypowiedzi właściwy sens.
Pomysł Golema podsunęła mu legenda opowiadana w Praskim getcie. Wszystko
zależy w tym filmie od nie ostrości obrazu.  Światło i ciemność grają w kinie tę samą
rolę jaką rytm i kadencja w muzyce. Pierwsza wersja Golema z 1914 roku zaginęła a
została tylko druga z 1920. Treść drugiej ekranizacji została jedynie zaczerpnięta ze
sfilmowanej pierwowzorze legendzie
Wegener oprócz światłocienia, czy raczej cienia i półmroku upodobał sobie, co z
resztą widać w Golemie mgłę. Niedookreśloność i symboliczność scen utrzymanych
w poetyce snu. To co różniło go od reszty ekspresjonistów to fakt, że mglisty mrok
przedkładał ponad kontrast. Zaprzeczał jakoby chciał zrealizować Golema w stylu
ekspresjonistycznym. Typowo ekspresjonistyczna dekoracja jest tylko fasadą spowitą
przez cienie i nie uczestniczy w całości obrazu. Ekspresja przyćmiona jest więc przez
fantazję.
Współreżyserował filmy:

Student z Pragi (1913)

Golem H. Galeena (1914, także aktor i współscenarzysta)

Golem: jak przyszedł na świat C. Boesego (1920, także aktor).
Samodzielnie zrealizował filmy:

Król gór (1916)

Szlarafia (1917)

Szczurołap z Hammeln (1918)

Moskwa-Szanghaj (1936, z P. Negri).
STUDENT Z PRAGI:
Reżyseria: Paul Wegener, Stellan Rye
Scenariusz: Paul Wegener, Hanns Heinz Ewers
Zdjęcia: Guido Seeber
Muzyka: Josef Weiss
Scenografia: Kurt Richter, Robert A. Dietrich
Na podstawie: poematu Alfreda de Musseta "Grudniowa noc"
Produkcja: Niemcy
Rok produkcji: 1913
Obsada: Paul Wegener, John Gottowt, Lyda Salmonova, Grete Berger, Werner Krauss
Historia studenta, który usiłuje pozbyć się swojego cienia - odbicia w lustrze -

prześladującego od chwili, gdy sprzedał duszę diabłu Zły czarownik Scapinelli
proponuje studentowi Baldwinowi zawarcie szatańskiego paktu, pragnie otrzymać
jego lustrzane odbicie w zamian za pieniądze i zaszczyty. Ubogi student, zakochany
w pięknej hrabiance, godzi się na podpisanie paktu. Baldwin i hrabianka spotykają się
na balu. Śledzi ich zakochana w studencie Cyganka, która zawiadamia narzeczonego
hrabianki o ich miłości. Narzeczony wyzywa studenta na pojedynek. Baldwin na
prośbę ojca hrabianki postanawia oszczędzić swego przeciwnika, ale tutaj akcję
komplikuje pojawienie się sobowtóra.
Nie tylko prawdziwy początek kina niemieckiego, ale także zwiastun jego dni

największej chwały, które nadejdą wraz z rozwinięciem się stylistyki ekspresjonizmu.
Student Baldwin sprzedaje swe odbicie w lustrze czarownikowi, ten zaś wykorzystuje

zdobycz do stworzenia sobowtóra, który zrujnuje życie nieszczęśnika. Zewnętrznie
treść ta nie wykracza poza archetyp opowieści grozy - zawiera jednak równocześnie
zarodek fascynującego, zasadniczego dla niemieckiego kina tematu, którym jest
dwoistość natury ludzkiej i który zostanie szeroko rozwinięty w latach dwudziestych
Jeden z pierwszych filmów, którego strona wizualna posiada własny wyraz

artystyczny
W sensacyjnych i fantastycznych na przemian obrazach widz mógł znalez
ć coś

więcej, niż tylko przyjemność dla oczu, docierała do niego jakaś prawda o życiu i
ludzkich losach.
Max Reinhardt:
Należał do zespołu Deutsches Theater w Berlinie.
Był jednym z pierwszych artystów, którzy wprowadzili postulaty Wielkiej Reformy
teatru w zakresie prymatu inscenizatora-autora widowiska teatralnego
Unowocześnił technikę sceniczną, zwłaszcza oświetlenie.
Po mistrzowsku operował tłumem na scenie.
Wywarł znaczny wpływ na niemieckich twórców filmowych.
Dla Maxa Reinhardta teatr był przede wszystkim widowiskiem. Spektaklem
utkanym z elementów ruchu, świateł i muzyki. Literackie walory dzieła, tekst
dialogów, a nawet sposób ich wypowiadania - to były niewątpliwie sprawy ważne,
ale jednak wtórne.
Reżyser-tradycjonalista, wierzący w słowo jako w podstawowy oręż teatralnego
oddziaływania
W roku 1913 Reinhardt zapragnął spróbować pracy w nowej dziedzinie i poznać
środki wyrazowe, jakie dawała mu do dyspozycji kamera zdjęciowa. Owocem tych
eksperymentów była Wyspa błogosławionych - komedia liryczno- satyryczna w
czterech częściach, nakręcona według scenariusza pisarza Alberto Kahane.
Reżyserował filmy:

Das Mirakel (1912)

Noc wenecka (1913)

Sen nocy letniej (1935)
NOC WENECKA:
Reżyseria: Max Reinhardt
Scenariusz: Carl Vollm�ller
Zdjęcia: Friedrich Weinmann
Na podstawie: przedstawienia teatralnego
Produkcja: Niemcy
Rok produkcji: 1913
Obsada: Alfred Abel, Maria Carmi, Joseph Klein, Ernst Matray
Student Anselmus Aselmeyer przybywa do Wenecji i mimo woli bierze udział w
weselu korpulentnego kupca i jego ładnej młodej żony. Swoje wrażenie przetwarza
w nocy w mroczną senną wizję, pełną scen rozpasanej zmysłowości i namiętnej,
zabójczej zazdrości.
Mimo iż Reinhardt swymi inscenizacjami teatralnymi wprowadził nowe impulsy do
filmu niemego (m.in. dzięki zastosowaniu pantomimy, zainscenizowanym z ogromną
siłą wyrazu scenom masowym oraz efektownej grze świateł i cieni), jego twórczość
filmową, zdaniem współczesnych recenzentów, cechuje nijakość.