BSDGuru - Polskie Centrum BSD [http://www.BSDGuru.org/]

























































start
artykuły
tłumaczenia
skrypty
bezpieczeństwo
news
forum





 

Budowanie i instalowanie indywidualnego jądra
Omówmy pokrótce katalog kompilacji jądra. Wszystkie wspomniane za
chwilę katalogi będą relatywnymi do /usr/src/sys, do którego można także
dojść przez /sys. Można tam znaleźć wiele różnych katalogów, jednak dla
nas najważniejszym będzie arch/conf. W nim właśnie dokonasz edycji pliku
konfiguracyjnego jądra oraz je skompilujesz, będą to kolejne etapy w całym
procesie budowy. arch przedstawia architekturę, do wyboru: i386,
alpha, lub pc98 (alternatywna gałąź sprzętu PC, popularna w Japonii).
Wszystko, co znajduje się w katalogu danej architektury dotyczy ściśle
tylko jej. Reszta źródeł jest dla wszystkich architektur taka sama. Zwróć
uwagę na logiczną strukturę katalogów z każdym wspieranym urządzeniem,
systemem plików, opcjami dodatkowymi - wszystko posiada swój własny
podkatalog.
Jeśli nie masz /usr/src/sys, oznacza to, że nie posiadasz
zainstalowanego źródła jądra. Najprostszym sposobem na zainstalowanie
jest uruchomienie jako root /stand/sysinstall'a, wybranie [Configure],
następnie [Distributions], później [src], a na końcu [sys]. Jeśli jednak
jesteś osobą mającą awersję do konfiguratorów możesz zainstalować źródła
jądra ręcznie. W poniższym przykładzie instalacja z "oficjalnego" CDROM'u
FreeBSD. # mount /cdrom
# mkdir -p /usr/src/sys
# ln -s /usr/src/sys /sys
# cat /cdrom/sys/ssys.[a-d]* | tar -xzvf -

Następnie wejdź do katalogu arch/conf i skopiuj domyślny plik
konfiguracyjny o nazwie GENERIC tworząc plik z nazwą jaką chcesz nadać
swojemu jądru. Na przykład: # cd /usr/src/sys/i386/conf
# cp GENERIC MOJEJAJO

Tradycyjnie nazwa jądra pisana jest wielkimi literami. Dodatkowo dobrym
pomysłem jest, by nazywać jądra tak jak komputery, co pomaga rozróżnić
jądra, gdy mamy wiele komputerów z różnym sprzętem.
Wskazówka: Nie jest najlepszym pomysłem trzymanie pliku
konfiguracyjnego jądra w katalogu /usr/src. Jeśli podaczas kompilacji mamy
kłopot, czasem dobrze jest wykasować cały /usr/src i rozpocząć od
początku. Wtedy zwykle, pięć sekund po usunięciu katalogu, przypomina nam
się, że usunęliśmy także plik konfiguracyjny jądra.
Możesz chcieć trzymać plik konfiguracyjny jądra gdziekolwiek, następnie
utworzyć symboliczne dowiązanie do pliku w katalogu i386.
Przykładowo: # cd /usr/src/sys/i386/conf
# mkdir /root/kernels
# cp GENERIC /root/kernels/MOJEJAJO
# ln -s /root/kernels/MOJEJAJO

Pamiętaj, że musisz wszystkie przedstawione w tym rozdziale komendy
wykonywać jako root. W przeciwnym wypadku system nie pozwoli Ci wykonać
pewnych operacji.
Przyszedł czas na edycję pliku konfiguracyjnego jądra. W przykładzie
nazywa się on MOJEJAJO. Jeśli dopiero zainstalowałeś system, jednym z
dostępnych dla Ciebie edytorów może być vi. Mimo, że jest dobrze
udokumentowany, opisany w wielu książkach, dla początkujących wydaje się
on nieco zbyt skomplikowany. FreeBSD zaopatrzony jest w drugi edytor,
znacznie prostszy w obsłudze, o nazwie 'ee'. Jeśli dopiero zaczynasz, ee
powinien być Twoim wyborem. Nie krępuj się i zmień wartości na górze
pliku, szczególnie te, odróżniające Twój własny plik od GENERIC.
Jeśli już budowałeś jądro w SunOS lub innych systemach BSD, duża część
pliku konfiguracyjnego powinna być Ci znajoma. Jeśli natomiast lepiej
zaznajomiony jesteś z systemami typu DOS, plik konfiguracyjny może wydać
Ci się nieco obcy. Przeczytaj w tym wypadku uważnie każdą opcję oraz
komentarz.
Pamiętaj: Zawsze się upewnij, zanim rozpoczniesz jakiekolwiek
działania aktualizujące, że masz /usr/src/UPDATING, w przypadku gdy
synchronizujesz swoje drzewo źródeł z ostatnimi źródłami projektu FreeBSD.
W pliku tym wypisane są wszelkie niezbędne zagadnienia związane z
aktualizowaniem FreeBSD. /usr/src/UPDATING zawsze pasuje do źródła Twojej
wersji FreeBSD, jest przez to bardziej odpowiednim źródłem informacji niż
handbook.
Musisz teraz skompilować kod źródłowy jądra. Istnieją dwie procedury
którymi można tego dokonać. Wybór zależeć będzie od tego w jakim celu
kompilujesz jądro oraz od wersji systemu, której używasz.

Jeśli zainstalowałeś tylko źródła jądra, użyj procedury 1.
Jeśli używasz wersji niższej niż 4.0 i nie aktualizujesz do wersji
4.0 lub wyższej procedurą make world, użyj procedury 1.
Jeśli budujesz nowe jądro, bez aktualizowania źródeł (na przykład
dodałeś do jądra dodatkowe opcje, np. IPFIREWALL), możesz użyć obu
procedur.
Jeśli przebudowujesz jądro w procesie make world, użyj procedury 2.

Procedura 1. Budowanie jądra w tradycyjny sposób.

Uruchom config(8), aby wygenerować kod źródłowy jądra.#
/usr/sbin/config MOJEJAJO
Przenieś się do katalogu w którym dokonuje się budowy.# cd
../../compile/MOJEJAJO
Skompiluj jądro.# make depend# make
Zainstaluj nowe jądro.# make install

Procedura 2. Budowanie jądra w nowoczesny sposób.

Wejdź do katalogu /usr/src.# cd /usr/src
Skompiluj jądro.# make buildkernel KERNCONF=MOJEJAJO
Zainstaluj nowe jądro.# make installkernel KERNCONF=MOJEJAJO


Uwaga: W FreeBSD 4.2 i starszych, musisz zamienić KERNCONF= na KERNEL=.
FreeBSD 4.2-STABLE, który był pobrany po 2 lutym 2001, nie poznaje
KERNCONF=.
Jeśli nie zaktualizowałeś portów w żaden sposób, tj. CVSup'em, CTM'em,
ani anoncvs'em, powinieneś użyć komend w następującej sekwencji: config,
make depend, make, make install.
Nowe jądro zostanie skopiowane na /root, a dotychczasowe /root zostanie
przeniesione na /root.old. Teraz należy ponownie uruchomić komputer. W
razie jakby coś poszło źle, na końcu tego rozdziału przedstawionych
zostało kilka awaryjnych rozwiązań. Przeczytaj tą sekcję, aby dowiedzieć
się co zrobić w razie, gdy system nie chce się ponownie uruchomić.
Pamiętaj: Po dodaniu pewnych nowych urządzeń (jak na przykład karta
muzyczna) musisz utworzyć odpowiednie pliki w /dev. Więcej informacji
odnajdziesz w podrozdziale zatytułowanym "Tworzenie plików urządzeń" (w
tym rozdziale).
Id: Aleksander Fafuła 
2005-03-30 
 

 






 

 
copyright by polskie centrum bsd
2004