Slackware Linux CD-ROM Installation HOWTO
Patrick Volkerding
v9.0, 2003-03-09
Tłumaczenie Krzysztof Dreżewski v1.0
Ten dokument opisuje instalację dystrybucji Linuxa Slackware(R) z dysku CD-ROM.
______________________________________________________________________
Spis treści
1. Wstęp
1.1 y
ródła dokumentacji
2. Wymagania sprzętowe
3. Wymagania przestrzeni dyskowej
3.1 Przygotowanie partycji dla Slackware
3.2 Bootowanie z CD-ROMu
3.3 Użycie linuxowego fdiska przy tworzeniu partycji
4. Instalacja dystrybucji
4.1 Opcja ADDSWAP
4.2 Opcja TARGET
4.3 Opcja SOURCE
4.4 Opcja SELECT
4.5 Opcja INSTALL
4.6 Opcja CONFIGURE
4.7 LILO
4.8 Sieć
5. Uruchomienie zainstalowanego systemu Slackware
6. Konfiguracja poinstalacyjna
6.1 /etc/rc.d/rc.modules
6.2 Konfiguracja systemu X Window
6.3 Akceleracja sprzętowa w systemie XFree86
6.4 Konta użytkowników
7. Więcej informacji
8. Znaki towarowe
______________________________________________________________________
1. Wstęp
Linux jest wieloużytkownikowym, wielozadaniowym systemem operacyjnym stworzonym przez Linusa Torvaldsa oraz
setki ochotników z całego świata pracujących poprzez Internet.
System operacyjny Linux pracuje na kilku architekturach maszyn, wliczając ARMy, Intel 80x86, Sparc, PowerPC, DEC
Alpha, MIPS i inne.
Dystrybucja Slackware pracuje na większości procesorów PC kompatybilnych z Intel 386 lub nowszymi, wliczając w to
Intel 386, 486, Celeron, Pentium I/MMX/Pro/II/III/Xeon/4, AMD 386/486/K5/K6/K6-II/K6-III/Duron/Athlon/Athlon
XP/Athlon MP, Cyrix 386/486/5x86/6x86/M-II,Via Cyrix III, Via C3, oraz procesory Crusoe Transmety.
Linux wzorowany jest na systemie UNIX (R). Dystrybucja Slackware zawiera pełen wachlarz narzędzi programistycznych
dla języków C, C++, Fortran-77, LISP i innych, pełne wsparcie sieci TCP/IP z NFS, SLIP, PPP, pełną implementację
systemu X Window i wiele więcej.
1.1. y
ródła dokumentacji
Jeśli nie jesteś zaznajomiony z Slackware, będziesz zadowolony z ilości dokumentacji i innych pomocnych z
ródeł
dostępnych zarówno poprzez Internet jak i zawartych na płycie CD-ROM.
Jednym z głównych z
ródeł informacji o systemie Linux są tzw."Linux HOWTO". Możesz je znalez
ć w sieci pod adresem
http://ibiblio.org w katalogu /pub/Linux/docs/HOWTO. Są one także instalowane wraz z dystrybucją w katalogu
/usr/doc/Linux-HOWTOs/.
Innymi pożytecznymi z
ródłami są:
/pub/Linux/docs/FAQ -- odpowiedzi na często zadawane pytania (FAQ) na temat Linuska
/pub/Linux/docs/LDP/ -- Manuale zawarte w Linux Documentation Project.
/pub/Linux/docs/LDP/install-guide -- książka Matta Welsha pt. "Linux Installation and Getting Started". Mimo, że
informacje tam zawarte są nieco nieaktualne, zawiera ona wiele przydatnych informacji. Jeśli nie jesteś zaznajomiony ze
środowiskiem UNIXa może to być całkiem przydatny wstęp.
2. Wymagania sprzętowe
Większość sprzętu PC będzie znakomicie działać z dystrybucją Slackware, jednak część urządzeń Plug-and-Play może
być uciążliwa do ustawienia.
W niektórych przypadkach można to obejść pozwalając aby DOS zainicjował urządzenia i załadować Slackware za
pomocą programu loadlin. Ustawienie BIOSu tak, aby skonfigurował urządzenia Plug-and-Play na stałe także może
pomóc. Takie rozwiązanie osiągniesz poprzez ustawienie opcji "Plug and Play OS" na "nie".
Oto uproszczona lista rzeczy, które będziesz potrzebował przy instalacji Slackware:
16 megabajtów (lub więcej) pamięci RAM. Jeśli masz mniej niż 16MB, gorąco polecamy dodanie pamięci. Jeśli nie masz
takiej możliwości i nie możesz uruchomić instalacji z płyty CD-ROM lub dyskietek bootowalnych, możesz spróbować
instalować ze spakowanej wersji instalatora lub zainstalować ZipSlack z dodatkowym plikiem wymiany fourmeg.zip.
Zobacz dokumentację w katalogu rootdisks aby uzyskać więcej informacji na ten temat.
Jeśli masz 16MB RAM lub więcej wszystko pójdzie świetnie.
Będziesz także potrzebował nieco przestrzeni dyskowej do instalacji. Kompletna instalacja wymagać będzie około 3GB
partycji (około 2GB zajmuje kompletny system, a będziesz potrzebował jeszcze troszkę więcej miejsca do pracy).
Możesz zainstalować mniejszą wersję Slackware, która zmieści się w 100MB przestrzeni (dla przykładu zobacz
ZipSlacka), jednakże średnia instalacja zajmuje od około 500MB do 1GB. Przestrzeń potrzebna do instalacji głównie
zależy od ilości oprogramowania jakie wybierzesz do instalacji, ilości użytkowników systemu i ilości partycji wymiany,
jaką przeznaczysz dla Slackware. Jeśli wcześniej nie instalowałeś Slackware możesz eksperymentować. Pamiętaj, że za
duża partycja jest lepsza od zbyt małej. Zawsze też możesz zainstalować tylko pierwszą serię oprogramowania (A)
stanowiącą podstawowy system, a póz
niej doinstalować potrzebne pakiety.
Jeśli używasz systemu ze SCSI, Slackware współpracuje z większością kontrolerów, ale będziesz musiał wybrać
odpowiednie jądro Linuxa. Sprawdz
listę dysków bootowalnych w pliku /bootdisks/README.TXT, aby sprawdzić, czy
jakie jądro będzie odpowiednie do posiadanego sprzętu. W większości przypadków będziesz mógł załadować
odpowiednie jądro z płyty CD-ROM bez potrzeby użycia dyskietki, ale plik README w katalogu bootdisks jest wciąż
dobrym z
ródłem wiedzy.
Aby zainstalować system z płyty CD będziesz potrzebował wspomagany napęd CD-ROM.
I znowu sprawdz
plik bootdisks/README.TXT aby zobaczyć, czy Twój napęd jest na liście.
Jeśli nie zawsze zostaje szansa wyboru na chybił trafił. Większość napędów produkowana jest na podzespołach
markowych wspomaganych producentów - te napędy będą świetnie działać.
3. Wymagania przestrzeni dyskowej
Slackware dzieli pakiety oprogramowania na kategorie. (dawno temu kiedy ludzie instalowali Linuxa z dyskietek,
nazywano to "disk sets"). Tylko kategoria pakietów A jest obowiązkowa (zawiera podstawowe pakiety systemu), ale nie
zrobisz wiele mając zainstalowaną tylko kategorię A. Poniżej pokazano spis dostępnych kategorii razem z (przybliżonym)
rozmiarem po instalacji na dysku:
A Baza systemu Slackware. (71 MB)
AP Aplikacje Linuxa. (96 MB)
D Narzędzia programistyczne. (109 MB)
E GNU Emacs. (74 MB)
F Odpowiedzi na Często Zadawane Pytania na temat Linuxa. (28 MB)
GNOME Środowisko graficzne GNOME oraz jego aplikacje. (346 MB)
K y
ródła jądra Linuxa. (158 MB)
KDE Środowisko graficzne K (KDE), jego aplikacje i biblioteka Qt. (287 MB)
N Programy i aplikacje sieciowe. (118 MB)
T Język TeX. (132 MB)
TCL Narzędzia skryptowe, języki i narzędzia Tcl/Tk/TclX. (15 MB)
X System XFree86 X Window graficzny interfejs użytkownika. (115 MB)
XAP Aplikacje dla systemu X Window. (254 MB)
Y Klasyczne tekstowe gry BSD. (6 MB)
Jeśli dysponujesz wystarczającą przestrzenią, zachęcamy do przeprowadzenia kompletnej instalacji. Jeśli nie pamiętaj:
musisz zainstalować kategorię A.
Prawdopodobnie będziesz chciał zainstalować także kategorie AP, D, N, a także KDE, X, XAP oraz GNOME jeśli chcesz
pracować w systemie X Window. Kategoria Y zapewni rozrywkę, ale nie jest konieczna.
3.1 Przygotowanie partycji dla Slackware
Jeśli planujesz instalację Slackware na przeznaczoną dla niego partycję (co zapewnia optymalną wydajność), będziesz
musiał przygotować jedną lub więcej partycji.
Partycja jest miejscem na dysku twardym, które zostało zarezerwowane do użycia przez system operacyjny. Możesz
utworzyć do czterech partycji typu primary na jednym dysku. Jeśli potrzebujesz więcej możesz utworzyć partycję typu
extended. To w rzeczywistości sposób na utworzenie jednej partycji "pojemnika" zawierającej kilka partycji
wewnętrznych.
Zwykle niema już wolnego miejsca na dysku twardym. Z reguły są już utworzone partycje dla innych systemów
operacyjnych, takich jak DOS czy Windows. Przed utworzeniem partycji dla Linuxa będziesz musiał usunąć lub zmienić
ich rozmiar takich partycji, aby zostało wolne miejsce dla Linuxa. Usunięcie partycji powoduje utratę wszystkich danych
na niej zawartych, więc najpierw zrób kopię zapasową danych.
Jeśli masz dużą partycję FAT możesz zmniejszyć jej rozmiar dla Slackware za pomocą narzędzia Partition Magic
(komercyjne narzędzie do zarządzania partycjami): http://www.powerquest.com. Istnieje także darmowe narzędzie o
nazwie parted (zawarte na drugiej płycie), jednakże nie jest ono tak przyjazne dla użytkownika.
Jeśli planujesz ręcznie repartycjonować dysk, będziesz potrzebował kopii zapasowej danych na partycjach, które
planujesz zmienić. Popularnym narzędziem do zmian partycji jest fdisk. Większość systemów ma swoją wersję tego
narzędzia. Jeśli używasz DOSa lub Windowsa to będzie najlepszy wybór. Zwykle DOS zabiera całą przestrzeń na dysku.
Użyj programu fdisk do usunięcia partycji. Następnie stwórz mniejszą partycję DOS, zostawiając przestrzeń dla Linuxa
(około 700MB lub więcej oraz na partycję wymiany (z reguły 2xRAM). Teraz będziesz musiał przeinstalować DOSa lub
Windowsa na nową partycję i odtworzyć kopię zapasową danych. Zagłębimy się nieco bardziej w tworzenie partycji
póz
niej, jeszcze nie musisz tworzyć partycji - po prostu zostaw wolne miejsce na dysku do przeprowadzenia instalacji
Slackware (więcej niż 2GB) lub partycję, która będzie mogła być wykorzystana przy instalacji.
3.2 Bootowanie z CD-ROMu
Jeśli twoja maszyna ma możliwość bootowania z napędu CD (może zajść konieczność zmiany konfiguracji w BIOSie)
będziesz w stanie rozpocząć instalację bezpośrednio z pierwszej płyty CD. Jeśli nie masz takiej możliwości przeczytaj
pliki README w katalogach bootdisks i rootdisks opisujące jak rozpocząć instalację z dyskietki. Plik FAQ.TXT też
stanowi dobre z
ródło informacji na temat alternatywnych metod instalacji.
Nadszedł czas na wystartowanie dysku. Włóż pierwszy dysk instalacyjny Slackware do napędu CD-ROM i zrestartuj
maszynę. Wyświetli się ekran informacyjny i znak zachęty (nazywany "boot: " prompt) na dole ekranu. To miejsce, w
które wpisujesz nazwę jądra, które ma zostać załadowane. W większości przypadków użyjesz jądra bare.i. Napisz więc
bare.i i naciśnij ENTER. (nie musisz wpisywać nazwy bare.i - wystarczy, że naciśniesz ENTER, to jest domyślne jądro)
Jeśli masz niestandardowy sprzęt, z którym bare.i nie działa, będziesz musiał podać inną nazwę przy znaku zachęty.
Slackware dostarczony jest z wieloma wersjami jąder, wspomagających wiele różnorakiego sprzętu  przeczytaj
informację poniżej, opisującą poszczególne jądra.
Najpierw jądra "IDE" (nazwane tak, ponieważ nie mają sterowników do żadnego kontrolera SCSI)
bare.i To jest jądro stosowane na większości systemów opartych o sprzęt IDE, z obsługą praktycznie
wszystkich kontrolerów IDE i napędów IDE/ATAPI CD-ROM/DVD Większość napędów CD-
ROM podchodzi pod to jądro.
jfs.i Wersja jądra bare.i z obsługą systemu plików IBM Jurnald. Jeśli chcesz przekompilować takie
jądro, wymaga to patchy, które możesz znalez
ć w k/jsf.
lowmem.i To jądro jest naprawdę obcięte do minimum. Może być użyteczne do instalacji na systemach
IDE z małą ilością RAMu (mniej niż 8MB). Jeśli bare.i sprawia problemy możesz użyć tego.
Uwaga: Na systemach z ekstremalnie małą ilością pamięci (4MB) zainstaluj ZipSlacka z
plikiem fourmeg.zip (znajdziesz go w katalogu zipslack)
old_cd.i to jest wersja jądra bare.i z obsługą bardzo starych napędów CD-ROM na niestandardowych
interfejsów. Oto napędy wspomagane przez to jądro:
Aztech CDA268-01A, Orchid CD-3110, Okano/Wearnes CDD110,
Conrad TXC, CyCDROM CR520, CR540.
Sony CDU31/33a CD-ROM.
Sony CDU531/535 CD-ROM.
Philips/LMS cm206 CD-ROM with cm260 adapter card.
Goldstar R420 CD-ROM (czasem sprzedawany w 'Reveal Multimedia Kit').
ISP16/MAD16/Mozart. (Dodane opcje jąder (lub 'append=' w /etc/lilo.conf) to:
isp16=,,,
Prawidłowe wartości dla drive_type zawierają:Sanyo, Panasonic
(taki sam jak Sanyo), Sony i Mitsumi. Domyślne wartości:
port=0x340, irq=0, dma=0, drive_type=Sanyo.)
Obsługa NON-IDE Mitsumi CD-ROM.
Optics Storage 8000 AT CD-ROM (napęd 'DOLPHIN').
Obsługa Sanyo CDR-H94A CD-ROM.
Obsługa Matsushita, Kotobuki, Panasonic, CreativeLabs
(Sound Blaster), Longshine oraz Teac NON-IDE.
pportide.i To jest rozszerzona wersja bare.i w obsługą szerokiej gamy urządzeń IDE podłączanych do
portu równoległego. Obsługuje produkty z MicroSolutions, Hewlett-Packard, SyQuest,
Imation, Avatar i innych producentów.
speakup.i To jest bare.i z obsługą dla Speakup. Speakup daje dostęp do Linuxa dla społeczności
upośledzonej wzrokowo. Całe wyjście z konsoli wysyłane jest do sprzętowych syntezatorów
mowy.
Więcej informacji na temat Speakup i sterowników na stronie http://www.linux-speakup.org.
Aby go użyć musisz podać jeden z obsługiwanych syntezatorów mowy przy znaku zachęty:
speakup.i speakup_synth=synth, gdzie 'synth' to jeden z obsługiwanych syntezatorów:
acntpc, acntsa, apolo, audptr, bns, decext, dectlk, dtlk, ltlk, spkout, txprt
usb.i To jądro to także bare.i lecz z obsługą dla USB. Pozwala to na instalację Slackware na
maszynie z klawiaturą USB
xt.i Obsługa MFM (bardzo bardzo starego) standardu twardych dysków.
Teraz kolej na jądra z obsługą SCSI (te także obsługują IDE):
adaptec.s To jądro obsługuje większość kontrolerów SCSI Adapteca, włączając modele:
AHA-1510, AHA-1520, AHA-1522, AHA-1522, AHA-1740 i AHA-2825. Modele AIC7xxx,
zaliczające się do kart EISA 274x; karty VLB 284x; 2902, 2910, 293x, 294x, 394x, 3985 oraz
niektóre inne kontrolery SCSI na kartach PCI czy wbudowane na płytach od Adapteca.
To jądro obsługuje także kontrolery RAID I2O Adapteca, jak i karty V DPT SmartRaid.
Dodatkowo kontrolery RAID Adapteca OEM używane przez HP i Dell oraz firmowane przez
Adapteca kontrolery RAID AAC964/5400
ibmmca.s Jądro z obsługą architektury MicroChannel, na maszynach IBM PS/2 i laptopach. To jest
magistrala podobna do PCI czy ISA.
Obsługa dla większości kart MCA SCSI, Ethernet, oraz Token Ring.
raid.s Jądro z obsługą dla niektórych kontrolerów SCSI oraz IDE RAID. Obsługiwane typy kart to:
sprzętowe kontrolery 3ware ATA-RAID. AMI MegaRAID 418, 428, 438, 466, 762, 490 oraz
467 SCSI host adapters.
Kontrolery Compaq Smart Array.
Kontrolery Compaq Smart Array 5xxx.
Highpoint 370 IDE RAID.
Promise Fasttrak(tm) IDE RAID.
Sprzętowe kontrolery IBM ServeRAID RAID.
Kontrolery Mylex DAC960, AcceleRAID, oraz eXtremeRAID.
Wiele z tych kart będzie wymagało pewnego stopnia wtajemniczenia typu zrób-to-sam przed
lub po instalacji.
scsi.s Jądro z obsługą SCSI. To jądro nie obsługuje kontrolerów Adapteca. To jądro obsługuje
następujące kontrolery:
AdvanSys SCSI (wszystkie modele kontrolerów AdvanSys SCSI, wliczając niektóre karty
SCSI dostarczane z napędami HP CD-R/RW, kontroler SCSI Iomega Jaz Jet, oraz kontroler
SCSI na adapterze Iomega Buz multimedia)
Obsługa AM53/79C974 PCI SCSI
Obsługa BusLogic SCSI
Obsługa EATA ISA/EISA/PCI (DPT oraz podstawowe zgodne z EATA/DMA)
Obsługa podstawowego NCR5380/53c400 SCSI
Obsługa Initio 91XXU(W) i Initio 91XXU(W)
Obsługa NCR53c406a SCSI
Obsługa NCR53c7,8xx SCSI
Obsługa SYM53C8XX Version 2 SCSI
Obsługa Qlogic ISP SCSI
Obsługa Qlogic QLA 1280 SCSI
scsi2.s To jądro obsługuje kontrolery nieobsługiwane przez scsi.s. Wspomagane kontrolery SCSI:
Western Digital 7000FASST SCSI
ACARD 870U/W SCSI
Always IN2000 SCSI
Compaq Fibre Channel 64-bit/66Mhz HBA
Domex DMX3191D SCSI
DTC 3180/3280 SCSI
EATA-DMA [przestarzałe] (DPT, NEC, AT&T, SNI, AST,
Olivetti, Alphatronix)
EATA-PIO (old DPT PM2001, PM2012A)
Future Domain 16xx SCSI/AHA-2920A
Intel/ICP (Macierz dysków GDT SCSI) RAID
NCR53c710 i kompatybilne
NCR53C8XX SCSI
PAS16 SCSI
Karta PCI2000I EIDE
Karta PCI2220i EIDE
Karta PSI240i EIDE
Qlogic FAS SCSI
QLogic ISP FC (ISP2100 SCSI-FCP)
Seagate ST01/ST02, Future Domain TMC-885/950 SCSI.
SYM53c416 SCSI
Tekram DC390(T), DawiControl 2974 i niektóre wbudowane kontrolery Pcnet (Am53/79C974)
bazowane na chipsecie Am53C974A
Karty UltraStor 14F, 24F oraz 34F SCSI-2
speakup.s Jądro scsi.s z obsługą Speakup. Speakup daje dostęp do Linuxa dla społeczności upośledzonej
wzrokowo. Całe wyjście z konsoli wysyłane jest do sprzętowych syntezatorów mowy.
Więcej informacji na temat Speakup i sterowników na stronie http://www.linux-speakup.org.
Aby go użyć musisz podać jeden z obsługiwanych syntezatorów mowy przy znaku zachęty:
speakup.i speakup_synth=synth, gdzie 'synth' to jeden z obsługiwanych syntezatorów:
acntpc, acntsa, apolo, audptr, bns, decext, dectlk,
dtlk, ltlk, spkout, txprt
speakup2.s Jądro scsi2.s z obsługą Speakup.
speakaha.s Jądro adaptec.s z obsługą Speakup.
usb.s Takie samo jądro jak scsi.s, ale z obsługą USB co pozwala na instalację na maszynach z
klawiaturą USB.
usb2.s Jądro scsi2.s z obsługą USB.
usbaha.s Jądro adaptec.s z obsługą USB.
Będziesz musiał wybrać z powyższej listy odpowiednie jądro, które obsługuje urządzenia (takie jak napęd CD-ROM)
potrzebne podczas instalacji.
Dla przykładu, przy instalacji z płyty napędu CD-ROM na dysk twardy użyjesz jądra bare.i. Jeśli twój system ma
kontroler SCSI NCR 53x810, napęd CD-ROM SCSI użyjesz jądra scsi.s lub scsi2.s (obsługują one kontroler NCR).
Wpisz nazwę jądra i naciśnij ENTER, jądro i program instalacyjny zostaną załadowane z płyty CD i po krótkiej chwili
ukaże się znak zachęty logowania Linuxa. (teraz masz uruchomionego Linuxa. Gratulacje! :-)
Aby zalogować się do systemu, wpisz nazwę superużytkownika i naciśnij ENTER:
root
Jako, że podczas instalacji konto root (superużytkownik) nie ma ustawionego hasła, zostaniesz zalogowany od razu
3.3 Użycie linuxowego fdiska przy tworzeniu partycji
W tym miejscu instalacji powinieneś mieć dość duży obszar na dysku nie podzielony na partycje, na którym ustawimy
partycje dla Slackware.
Jesteś gotowy do utworzenia głównej partycji Linuxa. Aby to zrobić, użyj linuxowej wersji narzędzia fdisk.
Aby rozpocząć pracę z programem, musisz podać nazwę urządzenia, na którym będziesz zakładał partycje. I tak:
fdisk /dev/hda (jeśli będziesz tworzyć partycje na pierwszym dysku IDE)
fdisk /dev/hdb (jeśli będziesz tworzyć partycje na drugim dysku IDE)
fdisk /dev/sda (jeśli będziesz tworzyć partycje na pierwszym dysku SCSI)
fdisk /dev/sdb (jeśli będziesz tworzyć partycje na drugim dysku SCSI)
[UWAGA: Jeśli wolisz, możesz użyć nowszej - opartej na menu wersji programu fdisk zwanej 'cfdisk'.]
Kiedy zaczniesz pracę z fdiskiem, program wyświetli znak oczekiwania na komendę. Najpierw obejrzyj istniejącą tablicę
partycji naciskając 'p' (ENTER):
Command (m for help): p
Disk /dev/sda: 255 heads, 63 sectors, 1024 cylinders
Units = cylinders of 16065 * 512 bytes
Device Boot Start End Blocks Id System
/dev/sda1 * 1 702 5638783+ 4f Win95 FAT32 (LBA)
Z tego przykładu możemy zobaczyć, że na dysku istnieje jedna partycja DOS, rozpoczynająca się na cylindrze 1. i
kończąca na cylindrze 702. Jako, że napęd ma 1024 cylindry, zakres 703 - 1024 jest obszarem nie podzielonym na
partycje. Użyjemy go do instalacji systemu.
Jeśli na całym dysku znajduje się partycja FAT32, nie masz innego wyboru jak usunąć ją z tego miejsca (to zniszczy dane
na niej zawarte) lub wyjść z programu i użyć jakiegoś narzędzia do zmiany rozmiaru partycji (parted - Linux lub Partition
Magic) aby zostawić wymaganą ilość miejsca na dysku.
Jeśli chcesz usunąć partycję użyj komendy 'd'. Zostaniesz zapytany jaką partycję chcesz usunąć (chodzi o jej numer).
Następnie użyj komendy 'n' aby utworzyć nową partycję typu primary. To będzie twoja główna partycja dla Linuxa.
Command (m for help): n
Command action
e extended
p primary partition (1-4)
Naciśnij 'p' aby utworzyć partycję primary.
Partition number (1-4): 2
Tutaj wpiszemy "2" jako, że istnieje już partycja DOS mająca numer "1". Fdisk zapyta od którego cylindra ma
rozpoczynać się partycja. Program "wie" gdzie zakończyła się poprzednia partycja i sugeruje aby nowa rozpoczynała się
na pierwszym wolnym cylindrze. Nie zastanawiajmy się i potwierdz
my tą wartość. Teraz fdisk będzie pytał o rozmiar
nowo tworzonej partycji. Ten parametr można podać na kilka sposobów, wpisując końcowy numer cylindra lub wpisując
rozmiar partycji. Wpiszemy rozmiar partycji w taki sposób +rozmiarM (megabajty), czyli wpiszemy +2300M. Oto jak
będzie wyglądał ekran po tych zmianach:
First cylinder (703-1024): 703
Last cylinder or +size or +sizeM or +sizeK (33-92): +2300M
Stworzyliśmy główną partycję Linuxa o rozmiarze 2300MB. Następną partycją będzie partycja wymiany (swap). Zrobimy
to tym samym sposobem. Najpierw komenda 'n':
Command (m for help): n
Command action
e extended
p primary partition (1-4)
Wpisz "p" aby utworzyć partycję typu primary (takie na dysku mogą być 4). Partycja nr 1 to partycja DOS, nr 2 to nasza
główna partycja dla systemu, więc następną będzie nr 3:
Partition number (1-4): 3
Jako, że będzie to ostatnia partycja, jaką wykonamy na dysku, określimy rozmiar ręcznie. Oto wpisy:
First cylinder (999-1024): 999
Last cylinder or +size or +sizeM or +sizeK (999-1024): 1024
Teraz musimy ustawić typ partycji na 82, używany jako partycja wymiany. W partycji nr 2 nie podawaliśmy typu
ponieważ automatycznie była utworzona z typem 83 (Linux). Aby ustawić typ partycji użyj komendy "t":
Command (m for help): t
Partition number (1-4): 3
Hex code (type L to list codes): 82
Jesteśmy gotowi do zapisania zmienionej tablicy partycji na dysk. Sprawdz
jeszcze jak wygląda tablica (komenda "p"),
aby się upewnić, że nie popełniłeś błędu.
Command (m for help): p
Disk /dev/sda: 255 heads, 63 sectors, 92 cylinders
Units = cylinders of 16065 * 512 bytes
Device Boot Start End Blocks Id System
/dev/sda1 1 702 5638783+ 4f Win95 FAT32 (LBA)
/dev/sda2 703 999 2385638 83 Linux
/dev/sda3 999 1024 200811 82 Linux swap
To wygląda dobrze, więc użyjemy komendy "w" do zapisania tablicy partycji. Jeśli chcesz wyjść z programu nie zapisując
zmodyfikowanej tablicy na dysk (lub jeśli popełniłeś błąd), użyj komendy "q" (wyjście z programu).
Zakończony komendą "w" program poleci restart systemu. Jeśli nie tworzyłeś partycji rozszerzonej (extended) możesz
śmiało kontynuować instalację.
UWAGA: Czasem fdisk podaje ostrzeżenie typu "This drive has more than 1024 cylinders". Ostrzega przed ewentualnymi
problemami przy tworzeniu partycji DOS. Dzieje się tak ponieważ MS-DOS posiada ograniczenie, które pozwala na
wykorzystanie tylko pierwszych 1024 cylindrów na dysku. Swego czasu Lilo miało także takie ograniczenia, ponieważ
wykorzystywało procedury BIOSu. Szczęśliwie ten problem rozwiązano w nowszych wersjach Lilo, które teraz korzysta z
trybu adresowania LBA32. Jeśli otrzymasz takie ostrzeżenie od programu, możesz je zignorować.
4.0 Instalacja dystrybucji
Teraz, kiedy masz jedną lub więcej partycji linuxowych, jesteś gotowy do rozpoczęcia instalacji oprogramowania na dysk
twardy. Aby uruchomić program instalacyjny Slackware, wpisz komendę "setup" i naciśnij enter:
# setup
Instalator uruchomiony zostanie w postaci kolorowego menu na ekranie z opcjami niezbędnymi do instalacji. W
większości przypadków rozpoczniemy pracę opcją ADDSWAP. Nawet jeśli już stworzyłeś i włączyłeś partycję wymiany,
musisz wybrać tą opcję, ponieważ podczas Slackware doda partycję do pliku /etc/fstab. Jeśli nie wybierzesz tej opcji
system nie użyje partycji wymiany przy uruchomieniu.
Instalacja typowego systemu ograniczy się do wybrania tych opcji z menu (w kolejności): ADDSWAP, TARGET,
SOURCE, SELECT, INSTALL oraz CONFIGURE. Możesz także rozpocząć opcją KEYMAP, jeśli chcesz użyć innego
mapowania klawiatury niż angielskie lub opcją TARGET, jeśli nie chcesz aktywować partycji wymiany.
Przez resztę tego rozdziału, opiszemy krok po kroku typowy proces instalacyjny.
4.1 Opcja ADDSWAP:
Wybierz najpierw opcję ADDSWAP. System przeskanuje dyski na obecność partycji typu swap i zapyta, czy chcesz ich
użyć. Odpowiedz "YES", a system sformatuje partycję i zaktywuję ją. Kiedy proces się zakończy system pokażę linię,
którą wpisze następnie do pliku /etc/fstab aby partycja została zaktywowana podczas startu jako partycja wymiany.
Naciśnij enter aby kontynuować instalację, program instalacyjny przejdzie automatycznie to opcji TARGET
UWAGA: Jeśli stworzyłeś partycję wymiany, lecz instalator nie zobaczył jej podczas swego działania, istnieje
możliwość, że partycja nie została poprawnie oznaczona przez program "fdisk". Użyj tego programu aby obejrzeć wpis
ablicy partycji:
# fdisk -l
Disk /dev/sda: 255 heads, 63 sectors, 1024 cylinders
Units = cylinders of 16065 * 512 bytes
Device Boot Start End Blocks Id System
/dev/sda1 1 702 5638783+ 4f Win95 FAT32 (LBA)
/dev/sda2 703 999 2385638 83 Linux
/dev/sda3 999 1024 200811 82 Linux
W przypadku, gdy partycja /dev/sda3 została stworzona z zamiarem przeznaczenia jej jako partycji wymiany, będziesz
musiał uruchomić program fdisk na dysku /dev/sda:
# fdisk /dev/sda
Command (m for help): t
Partition number (1-4): 3
Hex code (type L to list codes): 82
 Command (m for help): w
To zmieni trzecią partycję na typ 82 (Linux swap) i zapisze zmiany do tablicy partycji na dysk /dev/sda.
Kiedy uruchomisz program setup, opcja ADDSWAP powinna wykryć partycję wymiany.
4.2 Opcja TARGET:
Następna opcja instalatora to TARGET. Pozwala ona na wybór partycji, jakie mają zostać użyte do instalacji systemu oraz
przeprowadzi na nich format. W zależności od tego jakie jądro wybrałeś instalator zaproponuje system plików, jaki ma się
znalez
ć na partycji(ach). Mogą to być: ext2 (tradycyjny system plików), ext3 (rozszerzony system ext2 z dziennikiem)
oraz reiserfs (pierwszy dziennikowy system plików jaki został napisany dla systemu Linux)
Kiedy wybierzesz opcję TARGET, system przeskanuje dyski na obecność partycji typu 83 (Linux). Jeśli nie znajdzie
żadnej takiej partycji upewnij się, że poprawnie utworzyłeś partycje programem fdisk. Jeśli utworzyłeś więcej niż jedną
partycję linuxową instalator najpierw zapyta o główną partycje, a następnie o punkty montowania innych partycji (także
zapyta czy je sformatować i jaki system umieścić) Zobaczysz menu z listą wszystkich partycji linuxowych. Użyj klawiszy
strzałek, aby wybrać partycję główną dla Slackware. Instalator zapyta czy sformatować partycję oraz jaki system plików
użyć. Jeśli jest to nowa instalacja Slackware musisz sformatować partycje. W przeciwnym wypadku możesz pozostawić
niektóre partycje niesformatowane (np. jeśli chcesz zachować swoje wcześniejsze dane).
Jest kilka opcji w procesie formatowania partycji, o których musisz wiedzieć. Po pierwsze musisz zadecydować, czy
sprawdzać błędy na dysku czy nie. Nie jest to konieczne w większości przypadków, chyba, że nie jesteś pewien co do
dysku. Sprawdzanie błędów zajmuje więcej czasu niż normalne formatowanie (a większość dysków IDE posiada także
funkcje auto sprawdzania), więc prawdopodobnie możesz ten krok pominąć. Jeśli twój dysk ma problemy i nie jesteś w
stanie zdobyć innego wybierz opcję formatowania ze sprawdzaniem błędów (opcja "Check").
Jeśli używasz systemu ext2 lub ext3, system zapyta o gęstość zapisu węzłów (inode). W systemie Linux systemy plików
używają wpisów zwanych węzłami do przechowywania nazw plików i lokacji w blokach, gdzie te pliki się znajdują.
Potrzebny jest co najmniej jeden węzeł na każdy plik, więc jeśli skończy się liczba dostępnych węzłów nie będziesz w
stanie utworzyć nowego pliku. Węzły same w sobie zabierają miejsce na dysku, więc musisz rozważyć jak będziesz
używał partycji. Zwykle wartością domyślną jest jeden węzeł na 4096 bajtów. Jeśli planujesz używać partycji do
przechowywania dużej ilości małych plików możesz chcieć użyć parametru 2048 lub nawet 1024. Po wybraniu gęstości
zapisu węzłów instalator sformatuje twoją główną partycję. Po tym procesie zostaniesz przeniesiony na powrót do menu z
listą partycji. Zauważ, że partycje, które już sformatowałeś są teraz wyświetlane jako "in use" (w użyciu). Możesz
sformatować inną partycję lub przyłączyć ją do systemu. Każda następna partycja implikuje taki proces jak wyżej, z tą
różnicą, że instalator zapyta o punkt montowania partycji w drzewie katalogów.
MS-DOS czy Windows przydziela napędom litery A: B: C: itd. Urządzenia Linuxa są widziane gdzieś w katalogu
głównym (/). Główna partycja może znajdować się na urządzeniu /dev/hda1. Dla przykładu druga partycja znajdująca się
na /dev/hda2 może zostać zamontowana na /home (wpisz /home w instalatorze kiedy pyta o punkt montowania)
Po zakończeniu pracy z partycjami instalator przejdzie do opcji SOURCE.
4.3 Opcja SOURCE:
Następną opcją menu jest SOURCE, gdzie wybierzemy nośnik, z którego zostanie zainstalowany Slackware.
Opcja ta wyświetli menu, w którym możesz wybrać instalację z płyty CD, partycji dysku twardego, NFS lub
zamontowanego wcześniej katalogu. Wybierz płytę CD jako z
ródło instalacji: "Install from a Slackware CD-ROM"
Następnie zostaniesz zapytany, czy instalator ma wykryć napędy CD-ROM lub pozwoli wybrać je ręcznie z listy (wybierz
wykrywanie automatycznie chyba, że chcesz się popisać przed kolegami). Instalator spróbuje uzyskać dostęp do napędów
CD-ROM i wykryć, w którym znajduje się płyta instalacyjna. Po wykryciu, wyświetli informację o zamontowaniu napędu,
np. w urządzeniu /dev/hdc. Jeśli ta odpowiedz
jest poprawna możesz przejść do opcji SELECT. W przeciwnym wypadku
przeczytaj o tym jak zmusić napęd do pracy poniżej.
Jeśli instalator nie wykrył napędu CD-ROM będziesz musiał skonfigurować go ręcznie. Może się stać dlatego, że jądro nie
ma wbudowanej obsługi dla twojego napędu. W takim przypadku powinieneś ponownie uruchomić instalator i wybrać
jądro, które tą obsługę posiada. Możesz także spróbować przełączyć się na inną konsolę używając kombinacji klawiszy
Alt-F2 i zamontować napęd ręcznie, a następnie kontynuować instalację z wcześniej zamontowanego katalogu.
Jeśli nie masz pojęcia, który napęd CD-ROM został podłączony, powinieneś użyć systemu do jego wykrycia. Możesz
także obejrzeć informacje wyświetlane podczas startu systemu - powinieneś zobaczyć wiadomość, że Slackware wykrył
twój napęd CD-ROM razem z typem napędu. Aby obejrzeć te informacje używając klawisza shift razem z pageup lub
page down do przesuwania treści na ekranie. Jeśli nie widzisz żadnego komunikatu o twoim napędzie, prawdopodobnie
jądro nie posiada obsługi do niego. Jeśli nie jesteś pewien, jakiego jądra użyć spróbuj poniższych kroków:
Jeśli twój napęd jest podłączony do kontrolera SCSI, będziesz potrzebował użyć jądra adaptec.s scsi.s lub scsi2.s (Zobacz
rozdział 3.2).
Jeśli masz kontroler IDE to nie powinno być problemów, obejrzyj logi systemu z jego startu.
Jeśli masz nieco starszą maszynę, możesz użyć jądra old_cd.i. Zawiera ono obsługę dla wielu starszych napędów CD-
ROM, które zostały wyprodukowane jeszcze przed powstaniem właściwego standardu ATAPI/IDE. Wiele z tych napędów
posiada własny kontroler lub podłączone są do karty dz
więkowej (niekiedy dostarczanej z napędem)
Jeśli Slackware wciąż nie chce wykryć twojego napędu, spójrz w plik BOOTING.TXT na płycie instalacyjnej. Zawarta
jest tam lista dodatkowych parametrów jakie możesz przekazać jądru podczas startu, kiedy auto-wykrywanie sprzętu
zawiedzie. Dla przykładu możesz nakazać aby jądro wykryło napęd Sony CDU31a wprowadzając następującą linię przy
znaku zachęty (boot prompt):
ramdisk cdu31a=0x1f88,0,PAS
To spowoduje, że jądro uwierzy w istnienie napędu podłączonego poprzez kontroler Pro Audio Spectrum podłączony pod
adresem 0x1f88, nie wykorzystujący przerwań.
4.4 Opcja SELECT:
Opcja SELECT pozwala na wybranie oprogramowania do instalacji.
Po wybraniu tej opcji ukaże się menu, w którym będziesz mógł wybrać jakie kategorie oprogramowania zostaną
zainstalowane. Pierwsza to 'A' zawierająca bazowy system i binaria kluczowe do działania systemu. Upewnij się, że
wybrałeś tą kategorię. Używaj klawiszy strzałek do poruszania się po menu oraz spacji w celu jej włączenia/wyłączenia.
Po wybraniu kategorii oprogramowania możesz przejść do opcji INSTALL.
4.5 Opcja INSTALL:
Ta opcja instaluje wybrane pakiety na dysk twardy.
Pierwsze pytanie w tej opcji będzie dotyczyło jak instalator ma pytać o szczegóły instalacji. Dostępne opcje to "full",
"newbie", "menu", "expert", "custom", "tagpath" oraz "help"
Większość ludzi wybierze opcje "full". Inni mogą wybrać "menu", "expert"lub tryb "newbie". Opiszemy wszystkie te
opcje poniżej.
Pierwsza z nich to "full". W tym trybie instalator zainstaluje wszystkie pakiety zawarte w kategoriach bez pytania
użytkownika. Ta metoda jest szybka i prosta lecz wymaga sporej ilości miejsca na dysku. Jeśli chcesz ją wybrać
powinieneś mieć około 2GB (lub więcej) wolnego miejsca na partycji.
Tryb "newbie" (formalnie znany jako "normal") instaluje wszystkie niezbędne pakiety w każdej z kategorii. Dla każdego z
nich system będzie pytał czy chcesz go zainstalować (YES - instaluje pakiet, NO - nie instaluje go, SKIP - omija resztę
pakietów i przechodzi do następnej kategorii) Zobaczysz także opis każdego z pakietów oraz wymagania co do ilości
miejsca na dysku. Tryb "newbie" jest dość męczący (wymaga ingerencji użytkownika przy każdym instalowanym
pakiecie) i łatwo o pomyłkowe pominięcie ważnego pakietu. Jednak ten tryb jest dobrym sposobem na zapoznanie się z
pakietami.
Jeśli zdecydujesz się na bardziej komfortową metodę instalacji wybierz tryb "menu" lub "expert". Tryby te wyświetlają
menu ze spisem pakietów z każdej serii pozwalając na ich wybór. Pakiety niezbędne do działania systemu zostaną już
zaznaczone. tryb "expert" jest podobny do "menu", ale instalator zakłada, że chcesz mieć pełną kontrolę nad
instalowanymi pakietami. W trybie "menu" kluczowe pakiety są zaznaczone i nie są wyświetlane w menu. Tryb "expert"
wyświetla wszystkie pakiety pozwalając na ich wybór. Jeśli wiesz dokładnie jakie pakiety są potrzebne możesz wybrać
tryb "expert" w przeciwnym wypadku polecamy trym "menu".
tryby "custom" i "tagpath" są używane jeśli stworzyłeś "tagfile" dla instalacji. W pierwszym katalogu na każdym dysku
znajduje się plik zawierający listę pakietów w kategorii jak i flagę o ich priorytecie mówiącą instalatorowi o tym, czy
pakiet ma zostać pominięty, zainstalowany czy instalator ma zapytać użytkownika. Ten tryb jest użyteczny, kiedy musisz
zainstalować Slackware na dużej ilości maszyn (pracownia komputerowa), lecz większość użytkowników nie tworzy
plików "tagfile". Jeśli jesteś zainteresowany tym trybem obejrzyj te pliki w edytorze.
Jeśli nie jesteś zaznajomiony z dystrybucją i posiadasz odpowiednią ilość wolnego miejsca na dysku prawdopodobnie
wybierzesz tryb "full" jako najłatwiejszy do instalacji. Także tryb "menu" jest dobrym wyjściem dla początkujących. Jeśli
uważasz, że potrzeba ci dużej dawki informacji o pakietach możesz wybrać tryb "newbie".
Kiedy wybierzesz tryb instalacji, system rozpocznie proces instalacyjny. Jeśli wybrałeś tryb "menu" lub "expert", po
wybraniu pakietów instalator szybko zainstaluje wybrane pakiety. W trybie "newbie" będzie pytał o każdy pakiet i po
kolei je instalował. W trybie "full" możesz się rozsiąść wygodnie i poczekać na zainstalowanie pakietów.
Jeśli wybrałeś zbyt dużą ilość oprogramowania, istnieje możliwość, że skończy się miejsce na dysku twardym podczas
instalacji. Jeśli się to stanie, zostaniesz uraczony komunikatem o błędzie przy instalacji pakietów. W takim przypadku
możesz powtórzyć instalację wybierając mniej oprogramowania, a póz
niej samemu doinstalować potrzebne pakiety po
uruchomieniu systemu. Wystarczy po prostu zamontować napęd CD-ROM:
mount /dev/cdrom /mnt/cdrom
Możesz wtedy przejść do katalogu gdzie znajdują się pakiety, które chcesz zainstalować i użyć skryptu install-packages:
cd /mnt/cdrom/slackware/xap
sh install-packages
Innym rozwiązaniem jest wykorzystanie programu "installpkg" i "pkgtool". Więcej informacji na ten temat znajdziesz w
stronie manuala ("man installpkg" "man pkgtool").
Kiedy system zostanie zainstalowany możesz przejść do opcji CONFIGURE.
4.6 Opcja CONFIGURE:
Opcja CONFIGURE pozwala na podstawową konfigurację twojego systemu jak skonfigurowanie modemu, myszy,
ustawienia strefy czasowej itd.
Opcja najpierw upewni się, że zainstalowałeś pełne jądro na dysk twardy. Instalator zaproponuje abyś zainstalował takie
jądro jakie użyłeś przy instalacji. Powinieneś tak zrobić. Istnieje podstawowe jądro (kernel-ide), na płycie instalacyjnej,
które jest identyczne z jądrem bare.i, ale najlepszym rozwiązaniem jest jądro użyte przy instalacji. Jeżeli używałeś
dyskietki bootowalnej powinieneś użyć opcji "bootdisk" w menu instalacyjnym. Instalator poprosi o włożenie dyskietki
startowej i naciśnięcie enter. Następnie jądro zostanie skopiowane na dysk.
Jeśli nie chcesz użyć proponowanego jądra, możesz wybrać inne z dostępnych plików. Jednak jeśli wybierzesz
niewłaściwe jądro system nie uruchomi się.
UWAGA: Jeśli zainstalowane jądro nie spowoduje poprawnego uruchomienia systemu wciąż możesz uruchomić system z
płyty CD. Aby to zrobić musisz wprowadzić pewne parametry podczas wyświetlenia znaku zachęty (boot prompt). Dla
przykładu, jeśli twoja główna partycja znajduje się na /dev/hda1:
bare.i root=/dev/hda1 noinitrd ro
Opcja "noinitrd" mówi, aby jądro nie załadowało obrazu instalatora do pamięci RAM, natomiast "ro" montuje partycję
główną początkowo jako tylko do odczytu pozwalając na sprawdzenie systemu plików przez system.
Możesz także uruchomić system z dyskietki startowej, lecz tutaj parametry wyglądają nieco inaczej:
mount root=/dev/hda1 ro
Kiedy już zainstalujesz jądro zostaniesz zapytany czy utworzyć dyskietkę startową dla systemu. To dobry pomysł, więc
włóż sformatowaną dyskietkę do stacji i użyj opcji "CREATE". Następnie instalator zapyta o to czy masz modem. Jeśli
tak, wybierz urządzenie z listy pokazanej poniżej. Spowoduje to dowiązanie w katalogu /dev do poprawnego urządzenia,
np. /dev/modem -> /dev/ttyS1. Podobnie zostaniesz zapytany o typ myszy jaki posiadasz. Wybierz odpowiedni typ myszy
z menu, instalator stworzy dowiązanie /dev/mouse. Większość komputerów używa myszy PS/2.
Zaraz po tym uruchomione zostaną skrypty instalacyjne w zależności od tego jakie pakiety zostały zainstalowane. Dla
przykładu jeśli zainstalowałeś Sendmaila zostaniesz zapytany czy uruchomisz TCP/IP czy UUCP.
4.7 LILO
LILO jest bootmanagerem, programem pozwalającym na uruchomienie systemu Linux (oraz innych systemów)
bezpośrednio z dysku twardego. Jeśli zainstalowałeś pakiet Lilo, będziesz miał okazję do jego konfiguracji.
Instalacja Lilo może być niebezpieczna. Jeśli popełnisz błąd istnieje możliwość, że system nie będzie mógł uruchomić
żadnego systemu operacyjnego. Jeśli nie jesteś zaznajomiony z Linuxem, dobrym pomysłem może być pominięcie
konfiguracji Lilo i używanie dyskietki startowej. Możesz przeprowadzić konfigurację Lilo póz
nej używając programu
'liloconfig' po przeczytanie dokumentacji. Jeśli zdecydujesz się na instalację Lilo upewnij się, że istnieje inna możliwość
uruchomienia systemu jeśli coś pójdzie nie tak jak powinno. Aby usunąć lilo z głównego sektora dysku uruchom DOS z
dyskietki startowej i wpisz 'FDISK /MBR' (możesz użyć do tego dyskietki startowej Windows).
Najłatwiejsza metoda instalacji Lilo to wybór opcji "simple" w menu instalacyjnym. System spróbuje wykryć inne
systemy operacyjne. Jeżeli znajdzie Boot Managera systemu OS/2 zapyta o takie skonfigurowanie partycji Linuxowej aby
mógł dodać do menu Boot Managera. UWAGA: Jeśli używasz programu EZ-DRIVE, proszę przeczytaj ostrzeżenie o
instalacji Lilo.
Opcja "expert" daje dużo więcej kontroli nad instalacją Lilo. Jeśli zdecydujesz się na tą opcję wiedz, że Lilo używa pliku /
etc/lilo.conf, gdzie przechowywana jest jego konfiguracja. Najpierw wybierz opcję BEGIN aby wprowadzić podstawowe
informacje na temat, gdzie zainstalować Lilo. Instalator zapyta o dodatkowe parametry, które możesz przekazać do jądra
podczas startu systemu.
Zostaniesz zapytany o wykorzystanie framebuffera, który pozwala na zmianę rozdzielczości ekranu w trybie tekstowym.
W większości przypadków tryb 1024x768x256 jest dobrym rozwiązaniem. Niektóre tryby wyglądają ohydnie ze względu
na częstotliwość odświeżania. Jeśli chcesz użyć framebuffer powinieneś wybrać rozsądną rozdzielczość, głębie kolorów i
częstotliwość odświeżania.
Następnie decydujemy o tym, gdzie Lilo ma zostać zainstalowany. Najczęściej wybieramy MBR (główny sektor dysku).
Jeśli chcesz użyć inny program do zarządzania systemami (boot manager), np. ten, który jest załączony w systemie OS/2
zainstaluj Lilo na głównej partycji Linuxa, a potem dodał tą partycję do zewnętrznego boot managera.
UWAGA: Jeśli używasz programu EZ-DRIVE (program zarządzający niektórymi dużymi dyskami IDE, tak aby były
widoczne w DOS) nie instaluj Lilo w MBR. Jeśli to zrobisz, możesz wyłączyć EZ-DRIVE czyniąc dysk bezużytecznym
dla DOS. Zamiast tego powinieneś zainstalować Lilo w superbloku głównej partycji Linuxa i użyć programu fdisk, aby
uczynić tą partycję bootowalną. (W dosowym fdisku nazywa się to "ustaw aktywną partycję")
Następne menu pozwala na ustawienie opóz
nienia przed załadowaniem domyślnego systemu operacyjnego. Jeśli używasz
LILO do uruchamiania więcej niż jednego systemu (np. DOS i Linux) będziesz musiał ustawić opóz
nienie abyś mógł
wybrać, który system operacyjny uruchomić. Jeśli naciśniesz klawisz SHIFT podczas opóz
nienia, LILO wyświetli znak
zachęty, abyś mógł wpisać nazwę (DOS lub Linux) systemu, który ma się uruchomić. Jeśli ustawisz opóz
nienie na
'Forever', komputer będzie wyświetlał menu wyboru do momentu, w którym wybierzesz system.
Następnie będziesz mógł dokonać wpisów dla każdego systemu jaki LILO potrafi uruchomić. Pierwszy wpis będzie
wpisem domyślnym i komputer będzie starał się załadować ten system operacyjny. Dla przykładu powiedzmy, że
wybrałeś "Linux". Program wyświetli partycje Linuxowe i zapyta, którą chcesz użyć jako partycję główną (np. /
dev/hda1). Następnie zostaniesz poproszony o podanie etykiety tej pozycji. Dobrym przykładem w tym przypadku będzie
"Linux".
Dodanie partycji DOS czy Windows przebiega podobnie. Aby dodać partycję DOS do pliku konfiguracyjnego Lilo,
wybierz opcję DOS. Program wyświetli partycje DOS i zapyta, która ma być użyta do startu systemu. Póz
niej poprosi o
etykietę, (np. DOS). Po dodaniu wszystkich partycji bootowalnych zainstaluj LILO wybierając opcję "Install"
4.8 Sieć
Inne menu konfiguracyjne pozwala na ustawienie sieci, z którą będzie pracowała maszyna. Najpierw wpisz jej nazwę.
Domyślnie nazwa ta brzmi "darkstar" (ciemna gwiazda :), ale możesz tutaj wpisać cokolwiek. Następnie zostaniesz
poproszony o podanie nazwy domenowej. Jeśli używasz komputera nie podłączonego do sieci (lub łączysz się za pomocą
modemu) możesz wybrać dowolną nazwę. Domyślnie nazwa domeny to "example.net". Jeśli planujesz używać komputera
w sieci lokalnej podaj nazwę domeny taką, jaka jest ustawiona na reszcie maszyn. Jeśli nie jesteś pewien co do nazwy
domeny skontaktuj się z administratorem twojej sieci. Po tych wpisach zostaniesz poproszony o określenie sposobu
uzyskania adresu IP: "static IP" - statyczny adres IP; "DHCP" - przydzielany przez serwer dhcp;"looopback" - pętla
zwrotna (dummy).
Loopback
To jest najłatwiejszy sposób ustawienia, definiujący tylko mechanizm pętli zwrotnej. Jeśli nie posiadasz karty sieciowej
wybierz tą opcję. Ta opcja jest także poprawna w przypadku, kiedy masz kartę PCMCIA (w laptopie). W przypadku karty
PCMCIA możesz ustawić parametry sieci w pliku /etc/pcmcia/network.opts. Możesz także dla takiej karty wybrać opcje
"static IP" czy "DHCP", ale nie będziesz mógł użyć mechanizmu "hotplug". Oczywiście opcja "Loopback" jest poprawna,
w przypadku kiedy korzystasz z modemu i łączysz się za pomocą wdzwaniania. Możesz wybrać opcję "loopback" i
póz
niej stawić parametry połączenia PPP za pomocą programu pppsetup czy kppp.
Static IP
Jeśli twoja maszyna ma kartę sieciową z przypisanym na stałe adresem IP, możesz wybrać tą opcję. Zostaniesz
poproszony o podanie adresu IP, maski podsieci, adresu IP domyślnej bramy oraz serwera DNS. Jeśli nie znasz tych
adresów powinieneś o nie zapytać administratora sieci. Po wpisaniu adresów instalator zapyta o to, czy ma wykryć karty
sieciowe. to dobry pomysł, więc zgódz
się na to, po czym zatwierdz
ustawienia jeśli są poprawne.
DHCP
DHCP jest skrótem od Dynamic Host Configuration Protocol (protokół dynamicznej konfiguracji hosta). Jest to system, w
którym maszyna kontaktuje się z serwerem dhcp, aby od niej uzyskać adres IP i informacje o serwerach DNS. Taka
sytuacja jest typowa w sieciach z łączem szerokopasmowym (chociaż wiele drogich rozwiązań sieciowych opartych jest
na stałych adresach IP). Ta opcja jest bardzo łatwa do konfiguracji. Przy wyborze tej opcji zostaniesz poproszony o
podanie (opcjonalnie) nazwy sieciowej hosta. Jeśli takowej nie potrzebujesz po prostu pozostaw pole puste i naciśnij
ENTER. Następnie zostaniesz zapytany o automatyczne wykrycie kart sieciowych. Po zakończeniu operacji zatwierdz

poprawne ustawienia.
Kiedy zakończysz pracę z menu konfiguracyjnym, możesz wyjść z instalatora i zrestartować maszynę. Po prostu naciśnij
klawisze ctrl-alt-delete (lub wpisz reboot), a jądro zabije wszystkie procesy, odmontuje systemy plików i zrestartuje
maszynę.
5. Uruchomienie zainstalowanego systemu Slackware
Jeśli zainstalowałeś LILO, usuń dyskietkę ze stacji dysków - wtedy po starcie maszyny uruchomi się LILO. Jeśli nie masz
go zainstalowanego, włóż dyskietkę startową, zrobioną podczas procesu instalacyjnego i użyj jej do uruchomienia
systemu. Upewnij się także, że usunąłeś płytę CD z napędu, aby zapobiec uruchomieniu się z niej maszyny. Jądro
przejdzie przez proces startowy, wykryje twój sprzęt, sprawdzi partycje i uruchomi przeróżne procesy. W końcu
zostaniesz poproszony o zalogowanie się do systemu (ukaże się znak zachęty) darkstar login:
Zaloguj się do systemu jako "root".
Welcome to Linux 2.4.20.
darkstar login: root
last login: Wed May 24 12:30:39 -0700 2000 on tty2.
Linux 2.4.20.
You have new mail.
darkstar: ~#
6. Konfiguracja poinstalacyjna
Teraz kiedy system został uruchomiony, większość pracy jest już za tobą. Jednak kilka programów wymaga jeszcze
konfiguracji. Opiszemy co ważniejsze z nich w tej sekcji.
6.1 /etc/rc.d/rc.modules
Ten plik zawiera listę modułów jądra Linuxa. Moduł jądra to jakby sterownik urządzenia pod DOSem. Możesz
traktować /etc/rc.d/rc.modules jak plik CONFIG.SYS w DOSie. Plik określa, które moduły zostaną załadowane podczas
startu systemu.
Po uruchomieniu systemu może się okazać, że niektóre elementy systemu nie zostały uruchomione (z reguły karty
sieciowe). Aby to zmienić musisz załadować odpowiednie moduły jądra. Zauważ, że nowsze jądra Linuxa zawierają
mechanizm pozwalający na samodzielne ładowanie modułów, nazywany KMOD. Mechanizm ten załaduje odpowiednie
moduły bez konieczności ich wskazywania w pliku rc.modules. W takim przypadku lepiej jest wskazać jak jądro ma
ładować moduły niż wpisywać je do rc.modules. To jest bardziej obszerny temat, który nie będzie poruszany w tym
dokumencie. Jeśli cię to interesuje, dobrym początkiem będzie "man modules.conf".
Tak czy inaczej możesz wskazać moduły, jakie będą wczytywane podczas startu systemu. Aby to zrobić wyedytuj plik /
etc/rc.d/rc.modules edytorem "vi", "pico" lub "emacs". Zobaczysz listę modułów, jeden na linię. Większość będzie
zaznaczona jako komentarz (znaczek # na początku linii). Dla przykładu, powiedzmy, że masz kartę SoundBlaster Live!.
Aby włączyć jej obsługę znajdz
linię z wpisem "emu10k1" (nazwa modułu do kart Live!) i usuń znak "#" z początku linii -
teraz zapisz edytowany plik. Po restarcie systemu moduł zostanie załadowany i jądro rozpozna twoją kartę. Zawsze
możesz ręcznie załadować moduł jeśli nie chcesz restartować komputera:
modprobe emu10k1
Istnieje wiele więcej informacji na temat modułów jądra, włączając listę nazw modułów oraz sprzęt, jaki obsługują, jak i
dodatkowe opcje przekazywane podczas ich ładowania. Opcje służą do uściślenia parametrów urządzeń. W dokumentacji
jądra (/usr/src/linux/Documentation) jest dużo informacji na ten temat. (zobacz /usr/doc/Linux-HOWTOs/Module-
HOWTO.
6.2 Konfiguracja systemu X Window
Konfiguracja X to dość kompleksowe zagadnienie. Powodem tego jest ogromna ilość kart graficznych, które różnią się
obsługą programową. Na szczęście, większość dzisiejszych kart obsługuje podstawowy standard jakim jest VESA i jeśli
twoja karta posiada taką obsługę możesz włączyć system X Window używając komendy "startx" bez konieczności
wcześniejszej konfiguracji.
Jeśli to nie zadziała z twoją kartą, lub jeśli wolisz wykorzystać wszystkie możliwości karty, takie jak akceleracja
sprzętowa 3D i rendering sprzętowy, będziesz musiał skonfigurować X.
Abo to zrobić musimy zrobić plik /etc/XF86Config. Plik ten zawiera wiele szczegółowych informacji na temat karty
graficznej, myszy, klawiatury oraz monitora. To bardzo złożony plik konfiguracyjny, ale są programy, które pomagają w
jego stworzeniu:
xfree86setup
Ten prosty interfejs jest podobny do instalatora Slackware. Po prostu mówi on serwerowi X, aby ten utworzył plik /
etc/X11/XF86Config w możliwie najlepszy sposób. Taka konfiguracja jest na początek dobra.
xf86config
Ten tekstowy program konfiguracyjny przeznaczony jest dla zaawansowanych użytkowników. Oto przykładowy sposób
konfiguracji X za pomocą tego narzędzia:
# xf86config
Przedstawiona zostanie szczegółowa informacja na temat xf86config. Aby kontynuować naciśnij enter. xf86config zapyta
czy masz odpowiednio skonfigurowane ścieżki dostępu, możesz śmiało nacisnąć enter.
Następnie wybierz mysz z wyświetlonego menu. Jeśli nie widzisz swojego typu myszy szeregowej wybierz Microsoft - to
jest najbardziej popularne i prawdopodobnie będzie działać prawidłowo.
Program zapyta czy używać środkowego klawisza myszy i czy emulować trzeci przycisk. Użyj tych opcji jeśli mysz nie
pracuje poprawnie w systemie X lub jeśli twój model nie ma trzeciego przycisku (emulowany jest on przy naciśnięciu obu
przycisków na raz). Teraz wpisz nazwę urządzenia myszy. domyślnym wyborem jest /dev/mouse. Jeśli używasz GPM
(serwer myszy) w trybie repeatera, możesz ustawić urządzenie na /dev/gpmdata, aby gpm podawał informacje serwerowi
X. W niektórych przypadkach działa to lepiej, ale większość użytkowników nie powinna używać tej opcji.
Następnie zostaniesz zapytany o chęć użycia specjalnych przypisań klawiszy. Jeśli tego potrzebujesz opowiedz "y".
Większość użytkowników może podać "n". Odpowiedz negatywnie jeśli nie jesteś pewien.
W następnej sekcji podaj przedział synchronizacji monitora. Aby rozpocząć konfigurację monitora naciśnij enter.
Zobaczysz listę typów monitorów - wybierz jeden z nich. Bądz
ostrożny, aby nie przekroczyć maksymalnej częstotliwości
odchylania. Takie postępowanie może w niektórych przypadkach uszkodzić sprzęt. Określ zakres częstotliwości
odchylania (informacje znajdziesz w instrukcji monitora), a program zapyta o nazwę identyfikacyjną dla monitora. Wpisz
cokolwiek chcesz (możesz nie wpisać nic).
Następnie będziesz miał okazję do zajrzenia w listę kart graficznych. Odpowiedz twierdząco na pytanie o wyświetlenie
listy. Jeśli nie widzisz tam swojej karty, spróbuj wybrać najbardziej jej odpowiadającą. W większości przypadków będzie
to pracować poprawnie. Teraz wybierz serwer X. Możesz zawsze powrócić do konfiguracji w razie niepowodzenia.
Wybierz opcję (5) aby użyć serwer X rekomendowany dla twojej karty.
Teraz określ ile pamięci RAM posiada twoja karta. Po tym zabiegu program zapyta o nazwę identyfikacyjną dla karty.
Następnie zostaniesz zapytany o częstotliwości generatora RAMDAC. Możesz je podać jeśli znasz wartości, ale serwer X
prawdopodobnie pobierze je automatycznie.
Następnym krokiem jest uruchomienie X tylko dla pobrania częstotliwości obsługiwanych przez kartę. Jeśli to spowoduje
problemy możesz ten krok pominąć.
Zostaniesz także zapytany, które rozdzielczości chcesz używać. W większości przypadków domyślne wartości powinny
być poprawne. Póz
niej możesz zawsze edytować plik /etc/X11/XF86Config i wpisać tam odpowiadające tryby (np.
1024x768).
W tym momencie program xf86config zapyta, czy chcesz zapisać ustawienia do pliku konfiguracyjnego. Odpowiedz
"yes", a program zapisze plik i zakończy konfigurację. Możesz teraz uruchomić system X Window poleceniem 'startx'.
6.3 Akceleracja sprzętowa z systemem XFree86
Jeśli użyłeś programu xfree86setup lub xf86config aby skonfigurować kartę grafiki i jeśli ta karta posiada wspomaganie
sprzętowe, na pewno będziesz chciał to wspomaganie włączyć. Najpierw upewnij się, że urządzenie AGP GART jest
załadowane w /etc/rc.d/rc.modules jeśli używasz karty AGP. Teraz edytuj plik /etc/X11/XF86Config. Upewnij się, że
moduły glx oraz dri zostaną załadowane:
Load "glx"
Load "dri"
Te linie prawdopodobnie będą w pliku.
Następnie, jeśli chcesz, aby zwykli użytkownicy mogli używać wspomagania dodaj lub odkomentuj następujące linie w
pliku XF86Config:
Section "DRI"
Mode 0666
EndSection
Dla uzyskania większej ilości informacji na temat wspomagania sprzętowego w XFree86 zobacz dokumentację zawartą w
/usr/X11R6/lib/X11/doc, zwłaszcza plik README.DRI
6.4 Konta użytkowników
Powinieneś stworzyć konto użytkownika dla siebie. Używanie konta "root" przy codziennej pracy jest niebezpieczne i
uważane za złe przyzwyczajenie, ponieważ możesz uszkodzić swój system przez omyłkowe wpisanie komendy. Jeśli
jesteś zalogowany jako zwykły użytkownik, efekty działania złej komendy będą znacznie ograniczone. Normalnie
będziesz się logował na konto roota, aby przeprowadzić zadania administracyjne, takie jak zmiana hasła roota, instalacja,
konfiguracja czy usunięcie oprogramowania, a także zarządzanie kontami użytkowników. Aby stworzyć konto dla siebie
użyj programu "adduser" i postępuj według jego wskazówek. Pozostawienie domyślnych wartości UID, GID i powłoki
(shell) powinno być poprawne dla większości użytkowników.
Hasła i bezpieczeństwo
Hasło dla systemu podłączonego do sieci, powinno być odpowiednio silne. Jednakże hasła tylko pomagają uchronić
system przed zdalną penetracją. A
atwo jest otrzymać dostęp do systemu jeśli ktoś uzyska fizyczny dostęp do konsoli.
Jeśli zapomnisz hasła roota, możesz użyć dysk ratunkowy do zamontowania partycji głównej i edytować plik zawierający
informacje i hasłach. Jeśli masz możliwość bootowania się z płyty CD, druga płyta instalacyjna zawiera pełną bootowalną
wersję Linuxa (bez hasła roota) co czyni z niej idealny dysk ratunkowy. W innym przypadku możesz użyć pierwszy dysk
instalacyjny do załadowania pliku obrazu "rescue.dsk". Przy znaku zachęty możesz ręcznie zamontować główną partycję
Linuxa znajdującą się na dysku i usunąć hasło roota. Dla przykładu, jeśli twoja partycja główna to /dev/hda2, oto
komendy do użycia po zalogowaniu się na roota przy dysku ratunkowym:
 mount /dev/hda2 /mnt
cd /mnt/etc
Następnie będziesz musiał edytować plik "shadow" aby usunąć hasło roota. Edytory jakich możesz użyć to "vi", "emacs"
oraz "pico". "vi" i "emacs" mogą być większą przygodą chyba, że używałeś już ich w przeszłości.
Edytor "pico" jest wystarczająco łatwy dla początkującego.
pico shadow
Na początku pliku zobaczysz linię zaczynającą się słowem root. Zaraz za tym słowem, znajduje się zakodowane hasło
pomiędzy dwoma dwukropkami. Oto jak może wyglądać linia z pliku /etc/shadow:
root:EnCl6vi6y2KjU:10266:0:::::
Aby usunąć hasło roota, użyj edytora do usunięcia tekstu zawartego pomiędzy dwoma dwukropkami,zostawiając linię
mniej więcej tak:
root::10266:0:::::
Zapisz plik i zrestartuj maszynę, będziesz mógł się zalogować jako root bez hasła. Pierwszą rzeczą, którą teraz powinieneś
zrobić to zmiana hasła dla użytkownika root, zwłaszcza jeśli maszyna podłączona jest do sieci.
Poniżej niektóre umieszczono wskazówki dotyczące haseł:
1. Nigdy nie używaj swojego imienia (ani czyjegoś), daty, nr tablicy rejestracyjnej, lub czegoś co bezpośrednio odnosi się
do ciebie. Ktoś starający się włamać do twojej maszyny może poznać te szczegóły.
2. Nie używaj hasła, które jest wariantem nazwy użytkownika.
3. Nie używaj słów ze słownika (a już w szczególności słowa "password" :) lub dwóch lub kilku słów z wyciętymi
sylabami. Są programy automatycznie oscylujące pośród takich zbitek słownych i hasło może zostać odkryte bardzo
szybko.
4. Nie używaj numerów (jak 123456) lub hasła krótszego niż 6 znaków.
Najsilniejsze hasła powstają poprzez zmiksowanie liter, cyfr i znaków specjalnych. Oto takie przykłady dobrych haseł
(ale tych także nie używaj ;-):
*^5g!:1? ()lsp@@9 i8#6#1*x ++c$!jke *2zt/mn1
w praktyce każde hasło zawierające jedno lub dwa słowa, liczbę (lub dwie) i znak specjalny (lub dwa) powinno być dość
silnym hasłem.
7. Więcej informacji
Abu uzyskać więcej informacji odwiedz
http://www.slackware.com
Abby kupić produkty Slackware odwiedz
http://store.slackware.com
Email: [e-mail] (Ogólne informacje)
FTP: ftp://ftp.slackware.com (Update'y)
WWW: http://www.slackware.com (Nowości)
8. Znaki towarowe
Slackware jest zastrzeżonym znakiem Slackware Linux, Inc. Linux jest zarejestrowanym zastrzeżonym znakiem
towarowym Linusa Torvaldsa. Wszystkie znaki zastrzeżone i znaki towarowe należą do ich prawowitych właścicieli.