Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga
IV.43)



 
 









Ewangelia według
św. Mateusza
Ewangelia według
św. Marka
Ewangelia według
św. Łukasza
Ewangelia według
św. Jana













Maria Valtorta


Księga IV - Trzeci
rok życia publicznego




–
  POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA    –






43. DUCHOWY CUD
ROZMNOŻENIA SŁOWA
Napisane tego
samego dnia. A, 2847-2850


Mówi Jezus:
«Oto coś innego,
co będzie
drażnić wymagających doktorów: [sposób,] w jaki wyjaśniam tę wizję
ewangeliczną.
Nie każę ci rozmyślać ani nad Moją mocą, ani nad Moją dobrocią, ani nad
wiarą i
posłuszeństwem uczniów. Nic z tego. Chcę ci ukazać podobieństwo tego
wydarzenia do
działania Ducha Świętego.
Widzisz: daję Moje
słowo. Daję
wszystko, co możecie zrozumieć i w rezultacie przyswoić sobie to dla
uczynienia z tego
pokarmu dla duszy. Wy jednak – z powodu zmęczenia i głodu – staliście
się tak
ociężali w pojmowaniu, że nie potraficie przyjąć całego pokarmu
znajdującego
się w Moim słowie. Potrzebujecie go wiele, wiele, wiele. Ale wy nie
potraficie go
przyjąć w tak wielkiej ilości. Jakże mało macie sił duchowych. To wam
ciąży, nie
dając krwi ani sił. I oto wtedy Duch Święty czyni dla was cud.
[Dokonuje] duchowego
cudu pomnożenia Słowa. Rozjaśnia je dla was, a więc pomnaża je,
[ukazując]
różne najbardziej tajemne znaczenia. [A czyni to] tak, że nie
obciąża was
brzemieniem, które mogłoby was przygnieść nie dając umocnienia.
Karmicie się
[pokarmem słowa] i już nie upadacie wyczerpani na pustyni życia.
Siedem chlebów i
kilka ryb!
Nauczałem
przez trzy lata i - jak powiedział Mój umiłowany Jan – “gdyby miano
opisać
wszystkie słowa, które wypowiedziałem, i cuda, których dokonałem, aby
wam udzielić
obfitego pokarmu, zdolnego zaprowadzić was bez osłabienia do Królestwa,
ziemia nie
wystarczyłaby na pomieszczenie ksiąg o tym wszystkim”.  [por. J 21,25] A gdyby nawet to
uczyniono,
nie
potrafilibyście przeczytać takiej ilości pism. Wy bowiem nie czytacie –
tak jak
powinniście – nawet tej odrobiny, która została o Mnie napisana. To
jednak
powinniście poznać, podobnie jak od najwcześniejszego dzieciństwa
znacie słowa
najbardziej konieczne.
Przychodzi więc
Miłość [- Duch] i
pomnaża. On także - jedno z Ojcem i ze Mną – ma “litość nad wami,
umierającymi z
głodu”. Poprzez cud, który się powtarza od wieków, podwaja, pomnaża
dziesięciokrotnie, stokrotnie, znaczenia, światło – pokarm, którym jest
każde Moje
słowo. Oto bezmierny skarb niebiańskiego pokarmu. Jest wam dawany z
Miłości
Miłosiernej. Czerpcie bez obawy. Im bardziej wasza miłość będzie
czerpać, tym dalej
rozleje się owoc Miłości. Bogactwa Boga i Jego możliwości nie znają
granic. Wy
dajecie w sposób ograniczony. On nie. On jest nieskończony we
wszystkich Swoich
dziełach, także w dawaniu wam – w każdej godzinie, we wszystkich
okolicznościach -
tych świateł, których potrzebujecie w danej chwili. W dniu
Pięćdziesiątnicy Duch
wylany na apostołów sprawił, że ich słowo było zrozumiałe dla Partów,
Medów,
Scytów, dla mieszkańców Kapadocji, Pontu i Frygii, a dla Egipcjan i dla
Rzymian, dla
Greków i dla Libijczyków stało się podobne do ich języków ojczystych.
Ten Duch i wam
udzieli pociechy, gdy będziecie płakać; rady – jeśli o nią poprosicie.
Da wam
udział w radości, jeśli będziecie się cieszyć samym Jego Słowem.
O! Niech Duch
naprawdę was oświeci,
[co znaczy]: “Idź w pokoju i zechciej już więcej nie grzeszyć.” To
słowo
jest nagrodą dla tego, który nie grzeszył, zachętą dla słabego jeszcze
człowieka,
żeby chciał nie grzeszyć. Jest ono [znakiem] przebaczenia dla winnego,
który się
nawraca; wyrzutem złagodzonym przez miłosierdzie dla człowieka, w
którym jest choćby
tylko zalążek skruchy. A to jest tylko jedno zdanie. [Jedno] z
najprostszych. A
ileż jest ich w Mojej Ewangelii! Ileż jest [zdań] podobnych do pączków
kwiatów,
które po rzęsistej ulewie, w kwietniowym słońcu, otwierają się w
wielkiej ilości na
gałęzi drzewa, na której był najpierw tylko jeden kwiat. Okrywają je
całe,
sprawiając radość tym, którzy je podziwiają.
Teraz odpocznij.
Pokój Miłości
niech będzie z tobą.»


 
 



Przekład: "Vox Domini"