Ajatollah Chomeini zamiast pojęcia Dżihad Obronny, najczęściej używał
określenia Wojna Obronna, dżang  e defa'i. Termin wojna, dżang nie był
w ujęciu przywódcy irańskiej rewolucji jednoznaczny z pojęciem Dżihad.
Chomeini wyróżnił dwa rodzaje wojny: jeden określił mianem Dżihad,
drugi obroną Defa. Oba pojęcia, nawzajem się uzupełniając, zawierają
inne treści. Obrona jako akt zbrojny był dla niego po prostu wojną.
Natomiast jako posunięcie moralne, tzn. , obrona wartości, religii, tradycji,
miała charakter Dżihadu o wymiarze walki ideologicznej między
wartościami duchowymi, reprezentowanymi przez kulturę muzułmańską,
a materializmem Zachodu. Chomeini uważał, że obrona jest jedyną formą
walki zbrojnej, która może zostać podjęta we współczesnym państwie
szyickim, gdyż walka zbrojna w formie ataku jest ze względu na
nieobecność imama niemożliwa. W 1359 r. h. W przemówieniu
skierowanym do członków sztabu mobilizacyjnego Chomeini powiedział:
Doktryna Dżihadu to jedno; Doktryna Obrony to drugie. Czas Obrony
różni się od czasu Dżihadu. Przeprowadzenie Dżihadu wymaga spełnienia
zastrzeżonych warunków, obrona nie jest określona zasadami, wymaga
jedynie przystąpienia do niej.
A zatem słowo Dżihad, jako pojęcie występujące w Koranie oraz
obowiązek wykonywany przez pierwszych dwunastu imamów (i
zastrzeżony dla pierwszych dwunastu imamów), miało  zdaniem
Chomeiniego  charakter uświęcony, na co wskazują określenia Święty
Dżihad, Dżahad  e Moghaddas lub Święta Obrona, Defa'  e Moghaddas,
jakich używał Chomeini.
Współcześni ideolodzy Wojnę Obronną określają również mianem Wojny
Narzuconej, Dżang  e Tachmili. Jej rozpoczęcie spowodowane jest
agresją zbrojną z zewnątrz. W ujęciu wielu irańskich myślicieli, do których
należą między innymi Chomeini i Motahhari, taki charakter miała wojna z
Irakiem.
Przystąpienie do tego rodzaju walki nie wymaga wezwania imama, a
obowiązek udziału w działaniach wojennych spoczywa na wszystkich
obywatelach bez względu na płeć i wiek. Chomeini zaznaczał:
Obowiązek obrony jest powszechny (...) Jeżeli nasz muzułmański kraj
zostanie zaatakowany lub ktoś będzie chciał podjąć atak, na wszystkich
obywateli: kobiety, mężczyzn dorosłych, nałożony zostaje obowiązek
przystąpienia do obrony. Nawet starzec, który nie jest w pełni sprawny
musi uczestniczyć w obronie.
Ajatollah traktował uczestnictwo w obronie jako obowiązek narodowy:
Obrona Islamu i kraju muzułmańskiego jest nakazem, który w momencie
niebezpieczeństwa jest obowiązkiem narodowym określonym przez prawo
i spoczywa na wszystkich grupach społeczeństwa
Ajatollah powiedział także:
Tylko ten, kto został zabity w imię świętego celu i ochrony praw
człowieka zasługuje na miano męczennika.