Trudna droga do Rzymu
·ð Kategoria: KoÅ›ciół
·ð niedziela, 3 kwietnia 2011 10:51
Nikt nie obiecywał, że budowanie jedności będzie proste. I nie jest proste także w przypadku powrotu
tradycyjnych anglikanów do jedności z Rzymem.
Ordynariaty dla anglikanów pragnących powrócić do pełnej, widzialnej jedności z Kościołem katolickim i
przyjąć jurysdykcję biskupa Rzymu, to niewątpliwie jeden z największych sukcesów ekumenicznych
pontyfikatu Benedykta XVI. Struktura taka już powstała w Wielkiej Brytanii, a zapewne niebawem
powstanie także w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie czy Australii. Istotni w tych nowych strukturach
anglokatolickich będą  prawdopodobnie  także duchowni i wierni z Tradycyjnej Wspólnoty
Anglikańskiej, czyli grupy, która już kilkanaście lat temu zakwestionowała kierunek, w jakim zmierzał
światowy anglikanizm. I stworzyła własne struktury na wszystkich niemal kontynentach.
Anglikańscy tradycyjonaliści zakwestionowali przede wszystkim reformy wprowadzane przez ich własne,
stare wspólnoty: kapłaństwo kobiet, postępującą zmianę zasad etyki seksualnej czy wreszcie gigantyczne
zmiany liturgiczne. Hierarchowie tych wspólnot deklarowali także wierność zasadom
niezreformowanego anglikanizmu i chęć kontynuowania tradycji anglokatolickich z XIX-wiecznego
jeszcze Ruchu Oksfordzkiego. Ich fundamentem teologicznym była Afirmacja z St. Louis z 1977 roku. Od
tego momentu można mówić o ukształtowaniu się pierwszych wspólnot  anglikanizmu
kontynuującego , które z czasem przyjęły formę Tradycyjnej Wspólnoty Anglikańskiej.
Schizma wśród tradycji anglikanskiej
I to właśnie ta grupa, jako pierwsza zaczęła szukać jedności z Rzymem. Jej prymas arcybiskup John
Hepworth, ale także inni hierarchowie prosili o stworzenie możliwości przyłączenia się do Rzymu z
zachowaniem własnej anglikańskiej, czy anglokatolickiej specyfiki. A gdy Rzym na to przystał,
zdecydowana większość biskupów i wiernych zadeklarowało, że przyłączy się do nowopowstających
ordynariatów, posypały się nawet oświadczenia konferencji i poszczególnych biskupów, którzy wyrażali
radość z osiągnięcia jedności.
Na tym ekumenicznym obrazie dość szybko pojawiły się jednak pierwsze rysy. Trzech z czterech
biskupów diecezjalnych Kościoła Anglikańskiego w Ameryce (czyli amerykańskiej odnogi Tradycyjnej
Wspólnoty Anglikańskiej) oświadczyło, że nie akceptuje warunków, jakie zaproponował im Rzym, i w
związku z tym nie uznaje decyzji arcybiskupa Hepwortha. A w lutym tego roku część biskupów tej
Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.
wspólnoty oświadczyło, że pozostaje w tradycyjnej niezalezności od Rzymu (jeden z nich oświadczył
jednak, że propozycję Rzymu przyjmuje).
Silny konflikt wybuchł także w Kanadzie, gdzie biskupów, którzy zdecydowali się prosić Stolicę
Apostolską o stworzenie dla nich ordynariatu, zaatakowali wpływowi świeccy, których zdaniem decyzja o
jedności oznacza  koniec anglikanizmu . Blogerzy, publicyści, ale także działacze przekonywali, że celem
działalności anglokatolików nie powinno być przechodzenie do Rzymu, ale zachowanie wielkiej tradycji
ruchu oskfordzkiego wewnątrz anglikanizmu. Sami biskupi, którzy zdecydowali się odrzucić propozycje
rzymskie sugerowali, że abp Hepworth nigdy nie konsultował z przedstawicielami innych prowincji
tradycyjnych pojednania.
Nie chcemy być ceną pojednania Hepwortha z Kościołem
Spór wewnątrz Tradycyjnej Wspólnoty Anglikańskiej ma jednak jeszcze wymiar czysto osobisty. Część z
komentatorów czy hierarchów uznaje bowiem, że zjednoczenie tradycjonalistów z Rzymem to cena, jaką
arcybiskup John Hepworth chce zapłacić za uregulowanie własnego statusu wewnątrz Kościoła
katolickiego. Jego przeciwnicy przypominają bowiem (zasakujące jest jednak, że nie mówiono o tym, gdy
został on Prymasem Tradycyjnej Wspólnoty Anglikańskiej), że jest on księdzem katolickim, który pod
koniec lat 60. konwertował na anglikanizm, tam został pastorem i ożenił się. Póz
niej rozwiódł się, ożenił
ponownie, ponownie zmienił wyznanie tym razem na tradycyjnie anglikańskie, i wreszcie został
biskupem i prymasem, który po wielu dziesięcioleciach zdecydował się doprowadzić swoją nową
wspólnotę do jedności z Kościołem, który porzucił wiele lat wcześniej.
Wszystkie te fakty skłaniają część duchownych i biskupów do twierdzenia, że ich wspólnota miała być
ceną pojednania samego arcybiskupa z jego dawną wspólnotą. Boli ich również fakt, że Stolica
Apostolska tak mało mówi o problemach z Hepworthem, skupiając się na ocenie życia innych
tradycjonalitycznych duchownych. Nie podoba im się także (ale tego akurat powinni się byli
spodziewać), że Rzym nie uznaje ważności ich święceń i powtarza je.
Wszystko to razem nie zmienia jednak faktu, że jedność staje się faktem. Poza Amerykanami i częścią
Kanadyjczyków zdecydowana większość anglikańskich wspólnot tradycjonalistycznych pragnie widzialnej
jedności. I niewątpliwie do niej dojdzie. Szkoda tylko, że wielu wartościowych chrześcijan nie dojdzie do
tego wspaniałego celu.
Samuel Bracławski
Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.