Związek pomiędzy stanami emocjonalnymi a choroba odnosi się do wszystkich
chorób, proces jego identyfikacji ma wartość dla każdego.
Interwencje psychologii na proces leczenia pacjenta można przedstawić za pomocą
psychomatycznego modelu powrotu do zdrowia, jest to opis zdrowienia w przypadku choroby
nowotworowej.
Interwencja psychologiczna
(zmieniejąca postrzeganie siebie
i swoich problemów)
Nadzieja, oczekiwania
Układ limbiczny
Aktywność podwzgórza Aktywność przysadki
Układ immunologiczny Układ endokrynny
przywraca równowagę
hormonalną
Wzrost aktywności Spadek liczby komórek
odpornościowej anormalnych
Cofanie się nowotworu
Pierwszym krokiem w kierunku wyzdrowienia jest pomoc choremu w umocnieniu
wiary w skuteczność leczenia i siłę naturalnego systemu obronnego jego organizmu.
Następnie, można zacząć uczyć chorych, jak efektywnie radzić sobie z życiowymi stresami.
Szczególnie ważne jest, by zmienić albo samoocenę chorego tak, aby wierzył, że może
rozwiązać wszelkie problemy życiowe, z którymi borykał się przed chorobą  lub jego sposób
postrzegania samych problemów  tak, by uwierzył, że może sobie z nimi radzić bardziej
skutecznie.
Rezultatem wiary pacjenta w możliwość wyzdrowienia, wraz z odmianą jego
spojrzenia na stojące przed nim problemy, jest podejście do życia zawierające nadzieje i
oczekiwania, co rejestrowane jest przez układ limbiczny, podobnie jak uczucia
beznadziejności i rozpaczy.
Z chwilą zarejestrowania tych uczuć przez układ limbiczny, do podwzgórza przesłane
zostały sygnały odzwierciedlające zmieniony stan emocjonalny  zawierający zwiększoną
wolę życia. Podwzgórze wysyła wtedy do przysadki sygnał odzwierciedlający te zmianę.
Podwzgórze odblokowuje z kolei układ immunologiczny, tak że siły obronne
mobilizują się ponownie przeciw komórkom anormalnym.
Przysadka będąca częścią układu endokrynnego otrzymawszy sygnały z podwzgórza,
wysyła sygnały do reszty układu endokrynnego przywracając równowagę hormonalną
organizmu.
Z chwilą przywrócenia równowagi hormonalnej organizm zaprzestaje intensyfikacji
produkcji komórek anormalnych, pozostawiając mniejszą ich liczbę do zwalczania przez
terapię bądz
odnowione siły obronne organizmu. Normalne funkcjonowanie układu
immulogicznego i zmniejszona produkcja komórek anormalnych, stwarzają optymalne
warunki do cofania się nowotworu. Pozostałe komórki anormalne mogą zostać zniszczone w
trakcie terapii przez system obronny organizmu.
Częstym zjawiskiem jest fakt, iż pacjenci, którzy aktywnie współdziałali w swoim
powrocie do zdrowia, są często silniejsi psychicznie niż przed chorobą. Z procesu stawania
twarzą w twarz z zagrażającą życiu chorobą, konfrontowania podstawowych problemów
życiowych, uczenia się własnych zdolności wpływania na stan zdrowia, wychodzą nie tylko z
przywróconym zdrowiem lecz także z poczuciem siły i planowania nad własnym życiem,
jakiego mogli nigdy nie mieć przed zachorowaniem.
Każdy chory bierze udział w swej chorobie i zdrowieniu, pierwszym krokiem jest
pomoc pacjentowi w zidentyfikowaniu pewnych faktów i stanów pacjenta z ostatnich od
sześciu do osiemnastu miesięcy przed rozpoznaniem.
Niektórzy ludzie pozwalają, pochodzącym z niezliczonych z
ródeł urazom narastać
całe lata. Wielu dorosłych ciągnie za sobą takie uczucia z zapamiętanych w najdrobniejszych
szczegółach doświadczeń dzieciństwa. Mogą one dotyczącego, co odczuwali jako brak
rodzicielskiej miłości, odepchniecie przez rówieśników lub nauczyciela, szczególnych
przypadków znęcania się ze strony rodziców i wielu innych bolesnych doświadczeń. Ludzie,
którzy noszą takie urazy, nieustannie odtwarzają te bolesne wydarzenia w swoich myślach.
Takie rozpamiętywanie może trwać nawet długo po śmierci osoby, będącej z
ródłem urazy.
Niezależnie od tego, jak bardzo uczucia te mogły być uzasadnione w momencie
zajścia, zatrzymywanie ich w sobie bardzo obciąża organizm fizycznie i emocjonalnie. Jeżeli
hołbisz takie uczucia, to pierwszą rzeczą jaka musisz przyjąć do wiadomości jest, że to ty  a
nie jakaś inna osoba, jesteś ostatecznym z
ródłem swego własnego stresu.