MARGIT SANDEMO
ZAPOMNIANE KRÓLESTWA
Saga o czarnoksiężniku tom 12
1
Byli już w domu od miesiąca, gdy pewnego ranka Dolga odwiedził Cień.
- Na Wschodzie pogoda jest zmienna - rzekł potężny.
- Ubierzcie się ciepło, bo podróżować będziecie daleko, a na Dachu Świata hulają
wichry.
Był powszedni, szarobiały dzień, na dworze cicho padał śnieg. Z punktu widzenia
Dolga nie wydawało się możliwe dostanie się na drugi pod względem wysokości górski
masyw świata, Karakorum, obok płaskowyżów Pamiru... Dachu Świata.
- Ile mamy czasu?
- Zbierzcie się wszyscy w pawilonie muzycznym. Zdążycie się spakować i
poinformować resztę domowników, że wyruszacie. Żeby tylko ten ranek nie trwał zbyt długo!
Czas podróży jest dokładnie oznaczony.
Dolg spoglądał przestraszony na swego dziwnego przyjaciela.
- Czy mogę zabrać Nera?
Cień uśmiechnął się krzywo.
- Pewnie sobie bez niego nie poradzisz? Dobrze, zabierz go! Może się nawet przyda.
Poprosimy Zwierzę, by czuwało nad jego bezpieczeństwem.
- W takim razie nic mu nie zagrozi.
Karakorum... To tam mają się udać, by odnalez
ć twierdzę Sigiliona.
Móri także otrzymał wiadomość.
Rano odnalazł go Nauczyciel.
Czarnoksiężnik protestował nieśmiało:
- Moja jedyna córka ma za parę tygodni brać ślub.
- Miała dość czasu, żeby to zrobić.
- Ale jej matka i babka chciały, żeby to była naprawdę wielka uroczystość. To zaś
wymaga zachodu. Wiele spraw już zostało załatwionych, ale i wiele jeszcze trzeba załatwić.
- Należało myśleć o tym wcześniej. Teraz musicie wybierać: ślub albo wyprawa.
Potem na wyjazd będzie za póz
no.
- Oczywiście, że wybieramy podróż - rzekł Móri. - Boję się tylko, że wzajemny
stosunek Taran i Uriela stal się ostatnimi czasy bardzo... gorący.
- W takim razie niech jedno z nich zostanie w domu!
- Ha! - roześmiał się Móri. - I ty myślisz, że oni się na to zgodzą?
Z ponurą miną spoglądał w okno, za którym sypał gęsty śnieg.
- Dokąd chcecie nas przenieść? Do Kaszmiru?
- Nie, nie! Nie będziecie mieli czasu na wspinaczkę w obcych, niebezpiecznych
górach. Dostarczymy was na miejsce.
- Przeniesiecie nas aż do samego celu?
- Pani powietrza śledziła Sigiliona aż do jego budzącej grozę siedziby po tym, jak
został pokonany przez Uriela i Sol z Ludzi Lodu. Teraz Powietrze będzie naszą
przewodniczką.
Zapatrzony w dal Móri uśmiechnął się.
- Sol z Ludzi Lodu, tak, ja jej co prawda nie widziałem, ale młodzi opowiadali o niej z
wielkim entuzjazmem. Czy znowu ją spotkamy?
Spotkacie wielu, chociaż jej może akurat tym razem nie, nie wiem. Ludzie Lodu to
bardzo samodzielny ród, nad którym my, duchy, nie mamy władzy. Ale czy, pamiętasz
podróż w czasie i przestrzeni do Tiveden, którą odbyłeś z Tiril w młodości?
- Jak mógłbym o czymś takim zapomnieć? Przecież unicestwiłem wtedy wasze plany.
O ile jednak wiem, tym razem nie będzie to taka sama podróż?
- Nie, nie. Podczas tamtej wasze ciała pozostały przecież w Norwegii i tylko dusze się
przemieszczały. Nie wolno wam było niczego dotykać, by nie zakłócać biegu czasu.
Musieliście być absolutnie bierni.
Móri skulił się.
- Pamiętam wszystko bardzo dobrze. Ściągnąłem przecież na siebie wielki wstyd, bo
nie byłem w stanie się temu podporządkować.
- Zapomnij o tym! Tym razem musicie zachować swój fizyczny stan. A poza tym nie
będziecie podróżować w czasie. Nie będziecie się musieli cofać w minione stulecia.
- Wiem. Sposób poruszania się zapożyczony od elfów, z tego musimy skorzystać,
prawda?
- W pewnym sensie tak. Elfy nie znają rachuby czasu. Będziecie się poruszać poza
granicami wszystkiego, co można mianem czasu określić.
- A konie? Przecież nie możemy ich za sobą prowadzić w strome, pokryte śniegiem
góry!
Nie, nie, żadnych koni! Wezwij teraz wszystkich młodych, a potem porozmawiaj ze
swoją żoną i teściową. - To będzie najgorsze - mruknął Móri.
Brnąc po kostki w śniegu szli wszyscy do pawilonu muzycznego w ogrodzie. Tiril i
Theresa patrzyły na nich przez okno. Obie panie nic Protestowały za bardzo. Z doświadczenia
wiedziały, że to się na nic nie zda.
Poza tym dostały od duchów coś w rodzaju obietnicy, że być może grupa zdoła
powrócić przed wyznaczonym terminem ślubu.
Tego jednak nikt nie mógł być pewien. Tyle spraw trzeba było brać pod uwagę, tyle
się mogło wydarzyć w dalekich krajach, nikt nie wiedział, co spotka uczestników wyprawy.
- jak oni ładnie wyglądają - powiedziała Tiril z bladym uśmiechem. - Czarne sylwetki
na tle bieli. I Nero, który skacze obok nich radośnie, nawet nie przypuszczając, na co się
zanosi. Po prostu ślepo ufa swoim państwu.
- Tak, Nero jest cudowny. Och, jaka maleńka i bezradna wydaje się Danielle - żaliła
się Theresa. - Nie powinna jechać!
- Móri i Dolg też tak powiedzieli. Ale ona się uparła. Natomiast jeśli chodzi o Rafaela,
to myślę, że wyjazd dobrze mu zrobi.
- Owszem - przyznała Theresa. - Potrzebuje nowych wrażeń, by przestać myśleć o tej
strasznej Wirginii von Blancke.
- Nie wydaje mi się, żeby on wciąż coś do niej czul. Po prostu rozsypał mu się w
gruzy ideał kobiety, musi teraz spojrzeć na to z nowej perspektywy. Nie tylko szukać
łagodnych i podporządkowanych panienek - powiedziała Tiril.
- Tak, pod tym względem mój syn nie ma wielkiego doświadczenia - westchnęła
Theresa.
- Obcując na co dzień z Taran powinien był się prze konać, że nawet kobieta silna i
stanowcza może być pociągająca i dobra.
- Bez wątpienia, ale jakoś chyba ułożyło się inaczej - rzekła Theresa w zamyśleniu. -
Teraz doszli do pawilonu, już ich stąd nie widać. Niech ich wszystkie dobre moce mają w
swojej opiece.
- Amen - zakończyła Tiril.
Zmęczenie. Odrętwiałe, pozbawione czucia mózgi i ciała.
Siedzieli pod pięcioma ścianami pawilonu, szósta była otwarta ku dolinie. Wszyscy
mieli ze sobą wyposażenie, jakie Cień polecił im zabrać: ubrania, jedzenie, koce... Dolg
trzymał przy sobie Nera tak, by pies nie wyprawił się czasem w swoją zwykłą rundę na pola.
Znużony zdążył tymczasem zasnąć i zdawało się, że śpi głęboko. Podobnie Danielle, wsparta
o Villemanna.
Móri był jedynym, który wiedział, co się stało. Nauczyciel doradził mu mianowicie,
by zaaplikował wszystkim, również sobie i psu, odpowiedni środek nasenny, niegroz
ny, ale
skuteczny.
Tak właśnie uczynił, z tą tylko różnicą, że sam zażył nieco mniejsza dozę, chciał
bowiem przynajmniej częściowo kontrolować to, co się będzie działo. Ale wiedział o tym
jedynie on sam.
To naturalne, że Nero i Danielle zasnęli jako pierwsi. Oni byli najmniej odporni.
Potem przysnęła Taran, a po niej Rafael.
Móriego dręczył niepokój. W kuchni przed wyjściem panowało zamieszanie i nie był
teraz pewien, czy przypadkiem nie zamienił z Villemannem kieliszka. Taran parę razy
przesunęła tacę na stole i mogło dojść do pomyłki.
Miał nadzieję, że wypił to, co dla siebie przeznaczył. Nie chciał zrezygnować z
przeżyć.
Na dworze śnieg padał wielkimi płatami. Jakiś dziecinny glos gdzieś w okolicy stajni
przerwał ciszę. Uriel zasnął, a po nim Dolg. Teraz czuwali już tylko oni dwaj, Móri i
Villemann.
Móri starał się zachować przytomność, choć powieki ciążyły mu niczym z ołowiu...
Ostatni z wszystkich zasnął wreszcie Villemann, zmarznięty w ten ponury zimowy
dzień.
To jednak on miał przeżywać niektóre fragmenty podróży.
Nie był to stan czuwania, o nie. Mimo to słyszał wokół siebie glosy. Czasami docierał
do niego jakiś błysk światła, mignęło mu coś, czego pozostali nie mogli zobaczyć.
Villemann usłyszał stukot szybkich kroków po podłodze pawilonu. Wiele kroków.
Szepczące, gorączkowe glosy.
Został uniesiony w górę. Z bardzo przyjemnym uczuciem płynął w powietrzu. Ktoś
musiał go podtrzymywać, ale nie miał pojęcia, kto. Oddalał się od swojego miejsca, nie
stawiając oporu, lekki, wyzbyty odpowiedzialności. Euforia. To znaczy intensywne poczucie
szczęścia.
Uśmiechał się delikatnie, półprzytomny. Myślało czekających go bohaterskich
czynach. Miał wizje, wyobrażenia o wielkości...
Wszystko zgasło.
Nowe glosy. Stali teraz spokojnie. Wiał potężny wiatr. Poczucie przestrzeni.
Nieograniczonej przestrzeni. Mimo to wyczuwało się istnienie jakiejś bariery.
- Hasło! - rzucił czyjś ostry glos. Czy to wilk domagał się hasła? Potężna, ludzka
postać o głowie wilka? Skąd mu, przyszedł do głowy taki pomysł?
- Nie znamy żadnego hasła - powiedział ktoś obok niego. - Mamy natomiast długo
oczekiwanego i jego orszak. Cisza. Potem podniecone szepty.
- Przechodzić!
Oni mówią o Dolgu, pomyślał Villemann niejasno. Ale przecież tym razem nie
poszukujemy możliwości rozwiązania tajemnicy Świętego Słońca. Więc zadanie Dolga nie
jest tym razem najważniejsze. Zamierzamy tylko odnalez
ć uwięzionych Madragów, którzy
zresztą może wcale nie istnieją.
A może te dalie sprawy mają ze sobą coś wspólnego? Oczywiście, że mają. Choć nie
jest to bardzo ścisły związek. Ci, którzy poszukują Świętego Słońca, nie przejmują się
ewentualnie istniejącymi Madragami.
Wiele głosów, wywołujących długotrwałe echo w nieskończoności. Villemann nie
miał teraz żadnego wyczucia czasu ani przestrzeni, nie wiedział, czy grupa się porusza, czy
nie.
- Przejmiecie tutaj? My nie przejdziemy.
Kto przejmie? Głos należy do Nauczyciela. Przez co oni nie przejdą?
Villemann tracił i znowu odzyskiwał świadomość. Głosy dz
więczały mu w uszach, a
potem niby milkły.
Ciemno. Wokół panowały nieprzeniknione ciemności.
Potem znowu pojawiło się światło.
Perlisty kobiecy śmiech:
- Villemann? On ma na imię Villemann? W takim razie jest mój. Ja się nim zajmę.
- A ja biorę Taran. Znam ją. Jesteśmy jak dwie krople wody.
To mówił inny głos kobiecy. Niższy i brzmiało w nim coś w rodzaju lekceważenia.
- Zabierzemy ze sobą dwoje żywych - oznajmił głęboki bas, którego Villemann nigdy
nie słyszał. - Oni sami pochodzą z terenów wschodnich i mogą się przydać, jeśli chodzi o
obyczaje.
- Znakomicie - odparł Nauczyciel lekko śpiewnym głosem, z wyraz
nym akcentem
hiszpańskim. - Będziemy czekać po drugiej stronie. Tylko pies potrzebuje ochrony.
Nerem miało opiekować się Zwierzę, pomyślał Villemann, choć nie byłby w stanie
ubrać swoich myśli w słowa. Nie, oczywiście, oni  nie przeszli . Cień i duchy nie przeszły.
Ale przez co?
Wokół wiały porywiste wiatry. Lodowate zimno, a mimo to nie marzł.
Jakiś mur oddzielający inny wymiar? Stanęli przy granicy? Może przed jakąś bramą?
Jakaś zmiana warty? Po co im wartownicy?
Odlegle przeciągłe wycie uświadomiło mu, że wartownicy mogą być konieczni.
Lecz miało też pójść dwoje żywych. W charakterze ochrony? Jakby Dolg i Móri nie
mogli dać sobie rady sami. Któż może być od nich silniejszy?
Villemann otworzył oczy. Ledwo, ledwo. Bardziej nie mógł. Wymagało to zbyt
wielkiego wysiłku.
Powietrze było szare jak ołów, w górze szybko przepływały obłoki. W niewidocznych
skalach coś szeptało i piszczało. Dokoła Villemanna tłoczyły się jakieś stwory.
Nie, to zwyczajni ludzie, tyle że w staroświeckich ubiorach. Niektórzy bardzo ładni.
Niektórzy brzydcy, ale ich brzydota zdawała się dziwnie pociągająca. Wobec żadnego z nich
nie można było być obojętnym.
Villemann widział kobietę z chmurą kędzierzawych rudoblond włosów. Piękną.
Powiedziała coś do pozostałych i wtedy rozpoznał jej glos. To ta, która chciała go ochraniać.
Jakiś wysoki mężczyzna o niebywale szerokich ramionach, niemal jak u wielkiego
łosia, oznajmił:
- Bardzo dobrze, Villemo. Dominiku, ty, który tak bardzo kochasz zwierzęta, może
byś się zajął psem? Trzymaj mocno smycz, bo niewykluczone, że on zechce puścić się za
czymś w pościg.
- Raczej nie - odparł młody mężczyzna. - Śpi jak zabity.
- Nigdy nic nie wiadomo.
A, więc to dlatego kobieta uważała, że oni oboje świetnie do siebie pasują: Villemann
- Villemo.
Ale co to za ludzie?
I Villemann znowu zapadł na dłuższy czas w głęboki sen.
Niespokojne krzyki w pobliżu. Groz
ne pomruki bestii, w żadnym razie nie
przypominającej człowieka. Jakieś parskania, sapania. Dławiący smród siarki, gorąco.
Czy my jesteśmy na Islandii? zastanawiał się Villemann. Gdzieś nad bulgoczącymi,
kipiącymi siarczanymi z
ródłami w okolicy Namaskardh?
Nie, to sapią te dziwne istoty, nie kipiące z
ródła. Sylwetki. Rozpaczliwie starał się
otworzyć oczy, ale bez powodzenia.
Opiekunowie z trudem posuwali się naprzód. Villemann nie wiedział, czy jest
niesiony, czy też wieziony na czymś. W ogóle nie odczuwał własnego ciała. Miał wrażenie,
że nic nie waży. Ale to, oczywiście, nieprawda, wiedział o tym. Zachował swoją fizyczną
postać, wszyscy jego krewni tutaj ją zachowali, bo przecież to oni sami mają dojść do
Karakorum, a nie ich dusze w jakimś niesamowitym eksperymencie.
Ale jak, na Boga, zdołają tego dokonać? Sposób poruszania się elfów można by
jeszcze od biedy wyjaśnić i jakoś zaakceptować, ale to?
Dotarł do nich dudniący grzmot i ów niski, ostry glos kobiecy zawołał:
- Tengel, spójrz w górę!
Odpowiedział mu spokojny bas:
- Widzę, Sol.
Sol? Sol, gdzie on już kiedyś słyszał to imię? Myśli Villemanna mącił środek nasenny.
Ależ oczywiście, Sol z Ludzi. Lodu, ta, która pomogła Taran w walce z Sigilionem!
Ludzie Lodu? Villemann nigdy przedtem o nich nie słyszał. Nie, nie był w stanie
przytomnie myśleć.
Spotykali wciąż nowe, obce i przerażające zjawiska. Do niego docierały jedynie
dz
więki, ale i to wystarczało. Wrzaski przypominające wycie, niesamowite zgrzyty, jakby
pocieranie kamieniem po metalu, głuche, dudniące grzmoty i wreszcie ten straszny łoskot,
zdawało się, że to nadchodzą jakieś kamienne kolosy. Zbliżały się do nich, wtedy pomocnicy
Villemanna odskakiwali gwałtownie w bok, po czym na pewien czas robiło się spokojnie, a
dz
więki zamierały w oddali.
Do kolejnego zagrożenia.
Coś ogromnego i bardzo gorącego przemknęło obok. Powieki Villemanna przeniknęło
ostre światło.
To coś przesunęło się przy nim, ale zaraz pojawiły się nowe zjawiska. W końcu na
ułamek sekundy udało się Villemannowi unieść powieki i w tym samym momencie
przebiegła obok nich przypominająca smoka istota z ogromnym trójrogim stworem na
grzbiecie. Istota, szczerząc zęby, wyciągnęła ku nim dzidę, ale broń została powstrzymana w
powietrzu przez strzałę, wysłaną przez kogoś znajdującego się w bok od Villemanna. Dzida
zapieniła kierunek.
Z wielkim wysiłkiem Villemann zwrócił wzrok w stronę łucznika. Zobaczył kogoś,
kto mu się w pierwszej chwili wydal wrogiem, lecz zaraz zrozumiał, że to pomocnik. Wysoki
mężczyzna o czarnych potarganych włosach i orientalnych rysach, groteskowy, ale bardzo
interesujący. Wieszał właśnie ogromny luk na ramieniu. Więcej Villemann nie zdołał
zobaczyć, usłyszał natomiast, jak ów potężny mężczyzna imieniem Tengel, który wyraz
nie
był tu przywódcą, mówi do strzelca:
- Bardzo dobrze, Mar!
A potem podniecony glos:
- Udało się! Przeszliśmy! Jesteśmy po drugiej stronie! I nikt nie został zraniony.
- Właśnie dlatego, nam się udało odpowiedział mężczyzna o głębokim glosie. -
Idziemy dalej.
Villemann znowu stracił kontakt z rzeczywistością. Pogrążył się w niebycie.
W domu, w Theresenhof. przestało padać. Erling poszedł do pawilonu muzycznego,
by zobaczyć, jak się sprawy potoczyły; i ewentualnie zabrać całą gromadkę do domu.
Wrócił bardzo szybko.
- No? - zapytał zdenerwowana Tiril.
Erling rozłożył ręce.
- Zniknęli. Wszyscy.
- Zniknęli? Widziałeś, jak odchodzili?
- Widziałem tylko na śniegu ich ślady z domu do pawilonu. A stamtąd... Nic.
Absolutnie nic. Doszli do pawilonu, a potem zniknęli.
- A zatem ich podróż się rozpoczęła - westchnęła. Theresa.
2
Budzili się w ciemnościach, jedno po drugim. Ostatnia ocknęła się Taran.
Usiadła i nasłuchiwała, podobnie jak to przed nią czynili wszyscy inni. Cisza wokół
była taka... przytłaczająca. Taka... fizycznie wyczuwalna. Ciężka. Po omacku szukała Uriela,
po chwili on ujął ją za rękę.
- Gdzie jesteśmy? - szepnęła z drżeniem. - Tutaj jest tak zimno. I wilgotno.
- Masz rację - przyznał Móri. - Próbowałem się już trochę zorientować w sytuacji, ale
nie bardzo mi się to udało. Początkowo myślałem, że jesteśmy na otwartej przestrzeni. Chyba
jednak nie.
- To... W takim razie, gdzie?
- Znajdujemy się w jakiejś głębi, która została stworzona przez ludzi. No, w każdym
razie coś takiego.
- Nie podoba mi się właśnie owo  coś takiego - mruknęła Taran. - Ale masz rację
ojcze. To, co zdaje się takie przytłaczające, co głuszy wszelkie dz
więki, to może być niski
ciach.
- Skala - sprosta - wał Mori. - Mamy nad sobą skałę.
- Uff - szepnął ktoś w ciemnościach.
- Czy nikt nie zaorał krzesiwa? - zawalała Taran niecierpliwie.
- Światła idea - rzeki Villemarin. Skrzesał ogień i zapalił niewielką pochodnię.
Rozglądali się dookoła.
- Zabawne, nie ma co - skrzywiła się Taran.
Chyba naprawdę znajdowali się w górskiej jaskini, tak to przynajmniej na pierwszy
rzut oka wyglądało. Tylko że nierówna podłoga, ociosane ściany, a przede wszystkim
wyrąbany w skale korytarz, ginący w mroku, uświadamiały im, że nie jest to naturalna
jaskinia. No, może częściowo, ale jeśli nawet, to została gruntownie przerobiona ludzko, ręką.
- Może to kopalnia? - zastanawiał się Rafael.
- Nie, nic na to nie wskazuje - odparł Móri. - jeśli miałbym zgadywać, to
powiedziałbym, że podziemny loch, więzienie.
- Na to też nic nie wskazuje - wtrącił Villemann. I nagle drgnął. - Co ty robisz,
Danielle?
Wszyscy spojrzeli w tę samą stronę, co on. Danielle siedziała w kącie i głaskała jakąś
okropną istotę, bardzo wolno i spokojnie.
Zwierzę!
Dziewczyna uśmiechała się do nieszczęsnego stworzenia.
Kiedy się otrząsnęli z wrażenia, Dolg powiedział:
- Znakomicie, Danielle! Mama Tiril też to zawsze robiła, a wtedy stan jego ran bardzo
się poprawiał.
- Już to zauważyłam - oznajmiła Danielle z promienną twarzą. - On to lubi.
- Tak - potwierdził Móri. - Ale musisz wiedzieć, że ludzkość przysparza naszym
przyjaciołom zwierzętom coraz to nowych ran. Więc Zwierzę całkiem zdrowe nie będzie
nigdy. My możemy tylko starać się ulżyć trochę jego cierpieniom. Znakomicie, Danielle!
Przyjemnie nas zaskoczyłaś!
- Może zaczynam być dorosła - szepnęła ze smutnym uśmiechem. - Nasza długa
podróż z Norwegii nauczyła mnie wiele o cieniach życia.
Dolg, który siedział najbliżej dziewczyny, wyciągnął rękę i pogłaskał Danielle po
policzku.
- Ślicznie, mała siostrzyczko!
Odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem, wszyscy jednak zauważyli, że to ze strony
Villemanna oczekiwała pochwały. Ten nie pozwalał jej długo czekać, uśmiechnął się
serdecznie i powiedział, że bardzo jej dziękuje. Danielle pochyliła głowę nad zmierzwionym
futrem Zwierzęcia. Nero siedział obok nich, jakby i on chciał okazać sympatię.
- Ale co tutaj robi Zwierzę? - zdziwił się Móri. - - W dodatku całkiem samo?
W głębi. mrocznego korytarza ukazał się Cień w towarzystwie pozostałych duchów.
Ludzie natychmiast wstali i kłaniali się z szacunkiem.
- Nie, nie, siedz
cie - powstrzymał ich Cień. - My też przy was usiądziemy. Musimy
porozmawiać. Naradzić się.
Wszyscy znalez
li dla siebie miejsca w niewielkiej grocie, rozpalono też ognisko ze
smolnych drzazg, które ze sobą przynieśli.. Ale naprawdę niewielkie, drogocenne drzazgi
należało oszczędzać, bo z pewnością będą jeszcze potrzebne. W końcu Móri zapytał:
- No dobrze, więc gdzie jesteśmy?
- Pod twierdzą Sigiliona - odparła pani powietrza, która przedtem bardzo dokładnie
zbadało okolicę. - Niegdyś znajdowała się tam w górze i nadal trwa, ale bardzo trudno do niej
dotrzeć.
- Na pewno pokonamy wszystkie trudności - zapewnił Villemann. - Akurat droga do
siedziby Sigiliona interesuje mnie najbardziej. Skoro mieliśmy już okazję poznać przedsmak
podróży...
Inni przerwali mu zdumieni.
- Niczego takiego nie przeżywaliśmy, coś ty!
- Więc to jednak ty wypiłeś zawartość mojego kieliszka - westchnął Móri. - Sobie
przygotowałem nieco słabszy środek nasenny, żeby choć w części śledzić podróż, ale
kieliszki zostały zamienione. Niech to licho porwie, przez całą drogę spałem jak kamień!
Nauczyciel spojrzał na niego surowo.
- To mogło być bardzo niebezpieczne - rzekł z powagą. - Muszę prosić, byście od tej
chwili bardzo dokładnie przestrzegali naszych zaleceń.
- Milo popatrzeć, jak tatę przywołują do porządku - zachichotała Taran. - No dobrze,
braciszku, powiedz teraz, co widziałeś.
Jak dobrze jest mieć ich wszystkich przy sobie, pomyślał Villemann.. Nidhogga z jego
przezroczystą bladością, wyglądającego jak unosząca się w powietrzu zjawa, Nauczyciela o
ciężkiej, zwalistej sylwetce, w którego zamazanych rysach wciąż można dostrzec mądrą
wyrozumiałość. A także tego ponad wszelkie granice groteskowego Ducha Zgasłych Nadziei
czy inaczej Ducha Beznadziei albo Ducha Niespełnionych Iluzji, miał on bowiem wiele nazw.
Piękne panie Wodę i Powietrze, które muszą się czuć bardzo ile w tej dławiącej atmosferze
górskiej jaskini. Dobrze jest mieć przy sobie Pustkę, której nikt nie widzi, ale której obecność
wszyscy wyczuwają jako pusto, przestrzeń, a także jako smutne westchnienie wydobywające
się z piersi, gdy tylko ona znajdzie się w pobliżu. Było też, oczywiście, Zwierzę oraz
Hraundrangi - Móri. I Cień. Potężny i nieprzenikniony.
Villemann w najmniejszej mierze nie ponosił przecież winy za to, co słyszał i widział
po drodze, odpowiedział więc z czystym sumieniem:
- Wydawało mi się, że pędzimy przez - wielkie przestrzenie.
- W pewnym sensie tak było - skinął głową Nauczyciel.
- A poza tym mijaliśmy chyba jakąś bramę - ciągnął dość niepewnie Villemann. A
może nawet dwie.
- Wiele - sprostował Cień.
- Musiałem chyba wtedy przysypiać - stwierdził Villemann. - Pamiętam, że
pomyślałem sobie:  Czy to jakiś wilk? Człowiek o wilczej głowie? Właśnie wtedy
usłyszałem, że ten człowiek pyta o hasło, i ktoś z was, mam wrażenie, że to był Nauczyciel,
odpowiedział, iż nie znamy hasła, lecz marny ze sobą tego, na którego długo oczekiwano, po
czym ów człowiek - wilk, którego jednak nigdy nie widziałem, oznajmił:  Przechodz
cie!
- To rzeczywiście była istota podobna do wilka - rzekł Nauczyciel zdumiony. - Jesteś
pewien, że go nie widziałeś?
- Absolutnie. Odbierałem tylko bardzo intensywne wrażenie, że tak właśnie jest.
- Brawo, Villemann! Coś mi się zdaje, że w tej rodzinie nie tylko Móri i Dolg posiedli
niezwykłe zdolności. No dobrze, jeszcze jakieś wrażenia? Bo mam nadzieję, że nie wtrącałeś
się do tego, co się działo. To by się mogło skończyć naprawdę z
le.
- Naturalnie, że niczego takiego nie robiłem. Przede wszystkim dlatego, że nie byłem
w stanie, znajdowałem się w kompletnym oszołomieniu, właściwie jakbym nie miał ciała.
Parę razy udało mi się tylko leciutko uchylić powiek. Raz zdawało mi. się, że widzę jakąś
bramę w chmurach, myślałem, że za chmurami znajdują się skały.
- Nie, tam nie było żadnych skal. Tylko te chmury. Mów dalej!
- No to musiałem się chyba wtedy zdrzemnąć, bo potem miałem wrażenie, że
natrafiliśmy na kolejną barierę. I tak... Jak to było tam...?
- Przekroczyliśmy wiele granic. Nie wiem, o którym miejscu teraz mówisz - stwierdził
Cień..
- Niech się zastanowię... Wszystko to jest dosyć niewyraz
ne.
- Trudno się dziwić - wtrącił Cień z ironią.
Villemann zauważył, że ojciec mu wyraz
nie zazdrości, iż syn przeżył to, co on
przygotował dla siebie. Młody człowiek przyjął to z rozbawieniem.
- No więc - powrócił do opowiadania. - No więc słyszałem długotrwałe echo, jakby
dochodzące spoza granic wieczności. Zdawało mi się, że znalez
liśmy się poza czasem, jeśli
rozumiecie, co mam na myśli.
- I tak też było! Istniejecie teraz w czasie elfów, w którym żadna rachuba nie
obowiązuje.
- Takie właśnie było moje wrażenie - skinął głową Villemann. - I co to się przytrafiło
póz
niej? Znowu znalez
liśmy się przy jakiejś granicy. Nowy wartownik. Taki wielki, że nie
mogłem go dokładnie zobaczyć, nie mam pojęcia, kto to był. Chociaż znajdowali się tam
również inni - Villemann mówił teraz z większym zapałem, jakby lepiej pamiętał. - Były to
jednak istoty ludzkie. Przypominam sobie! Pamiętam kobietę o imieniu Villemo, która chciała
się mną zaopiekować, ponieważ mamy podobne imiona. Innego nazywali Tengel, był to
wspaniały mężczyzna, brzydki jak troll, a mimo to w jakiś sposób bardzo piękny. Był ich
przywódcą. Zwracał się do kogoś imieniem Dominik i do jakiegoś Mara. Ten ostatni to
ogromny łucznik o orientalnych rysach. Wyglądał strasznie, ale i on mimo to wydawał się
bardzo sympatyczny! Czy nie zapomniałem o kimś? Tak! Jeszcze Sol! Sol z Ludzi Lodu!
- Co takiego? - wołali Taran, Rafael i Danielle jedno przez drugie.
- Tak, tak, to byli Ludzie Lodu - potwierdził Cień z uśmiechem. - Towarzyszył im
jeszcze jeden. Trond.
- Ale oni mieli ze sobą także dwoje żyjących - wtrącił Villemann z uporem. - Jakim
sposobem ci ludzie mogliby nam pomóc? Przecież tata i Dolg są znacznie silniejsi niż
ktokolwiek inny!
- Owi żyjący to Mar i Shira. Wspaniała młoda dziewczyna o ogromnych zdolnościach
okultystycznych. Oboje bardzo dużo wiedzą o tych okolicach.
- Dziewczyny nie widziałem, ale tez miałem ograniczony zasięg. Jednego tylko nie
rozumiem: Co takiego mają Ludzie Lodu, czego nie posiadacie wy, duchy? Bo przecież
wymieniono wartownika, prawda? I przeszliśmy wtedy do innego wymiaru...
- Słusznie!
- Na mnie ten wymiar robił okropne wrażenie. Przede wszystkim niczego nie
widziałem. W każdym razie na początku. Słyszałem natomiast potworne hałasy, jakby jakaś
straszna siła przetaczała ogromne skalne bloki, przenikliwe zgrzyty, wizgi, grzmoty i mrożące
krew w żyłach pomruki. Parskania i bulgotanie, jakbyśmy się znajdowali przy Namaskardh.
Śmierdziało też podobnie jak tam. Cuchnęło siarką, jakby się rozwarły wrota piekieł. Wciąż
przeżywaliśmy coś nowego! W końcu udało mi się otworzyć jako tako oczy i ujrzałem
ogromnego stwora podobnego do smoka, jak pędzi wprost na nas, a na plecach dz
wiga inną
istotę o trzech rogach, wykrzywiającą się do nas paskudnie i ciskającą w nas dzidą. Na
szczęście ten łucznik, Mar, zestrzelił dzidę. A zatem powiedzcie, nasze genialne duchy,
dlaczego to Ludzie Lodu znalez
li się w tym wymiarze, a nie wy?
Nauczyciel westchnął.
- Jak widzę, wszyscy oczekujecie ode mnie odpowiedzi...
- Tak jest - potwierdziła Taran.
- To bardzo niebezpieczny wymiar. Jak już wiecie, kiedy transportowaliśmy was tutaj
z domu, czas stal w miejscu. No, nie bez przerwy, w pewnych okresach zaczynał się toczyć
mniej więcej normalnie. Zresztą wszystko działo się w wielkim skrócie, ponieważ
podróżowaliśmy niebywale szybko. Ale przez ów wymiar, przez który wy jako ludzie
musieliście przejść, my nie byliśmy w stanie was przeprowadzić Ten wymiar bowiem
znajduje się w przestrzeni oddzielającej dwa okamgnienia, istnieje pomiędzy dwoma
drgnieniami. Rozumiecie mnie?
- Rozumiemy - potwierdziła Taran. - Załóżmy, że poruszam kciukiem, to ten wymiar
znajduje się w przestrzeni czasowej pomiędzy ułamkiem sekundy, w którym zaczynam ruch
kciukiem, a ułamkiem, w którym mój kciuk znajduje się znowu w dawnym położeniu.
- Trwa to jeszcze krócej - rzeki Nauczyciel. - To przestrzeń między początkiem twoje j
myśli, by poruszyć kciukiem, a pierwszym słowem w jakie tę myśl ubierasz.
Taran z zapałem kiwała głową. Zrozumiała.
- W tej przestrzeni dzieje się niesłychanie dużo spraw w czasie tak krótkim, że
właściwie nie istniejącym. To, co usłyszałeś, Villemannie, było zaledwie nikłym fragmentem
tego, cc się tam w istocie wydarzyło. Ten wymiar pełen jest istot które w ogóle nie mają
miejsca w czasie, ponieważ czas ich nie chciał. Są one zirytowane i dlatego podwójnie
niebezpieczne, i bardzo złe. My, duchy, nie mamy sposobu, by się im przeciwstawić.
Natomiast Ludzie Lodu to potrafią.
- Jak to?
Opowiadanie sagi o Ludziach Lodu zabrałoby nam zbyt wiele czasu. Najkrócej
mówiąc, ród ten prowadzi walkę ze złem. Złem samym w sobie. Ludzie Lodu mają przodka.
który napił się wody ze y
ródła Zła i przez to stal się samym Złem. Gdyby przejął władzę nad
światem, zniszczyłby wszystko. Również inne złe istoty, takie jak demony i im podobne,
wszystkie musiałyby się podporządkować jego mocy, a to by światu nie wyszło na dobre. Te
ponure istoty chcą być wolne i swobodnie czynie zło według własnej woli. Ludzie Lodu są
jedynymi, którzy mogą uwolnić świat od strasznego przodka. On się nazywa Tengel Zły w
przeciwieństwie do tego Tengela, którego ty spotkałeś Villemannie. Ten jest dobry.
Natomiast Shira, która też tam była jako jedna z dwojga żyjących, właśnie niedawno zdołała
zdobyć jasną wodę, która jest w stanie zniszczyć ciemną wodę zia - jeśli. tylko Ludziom Lodu
uda się odnalez
ć Tengela Złego i naczynie, w którym przechowuje on swoją wodę. O to
właśnie zabiegają. Na tym polega ich walka.
Umilkł na chwilę.
- Mów dalej - rzekła Taran cicho. - Jak dotychczas wszystko zrozumieliśmy.
- No właśnie. W takim razie pojmujecie pewnie też, że owe istoty, znajdujące się w
tamtym wymiarze, nie chcą Ludziom Lodu uczynić nic złego.
- Naturalnie, że pojmujemy przyznał Villemann. - Ale, z drugiej strony, Ludzie Lodu
są tacy jak my. Oni też nie chcą czynić zła. I dlatego właśnie mogli przejść. Tutaj jest coś,
czego nie rozumiem... Słyszałem, jak mówiłeś, ty albo Cień, czy może jeszcze ktoś inny, że
musicie zostać po drugiej stronie. Przecież wiem, że potraficie przenosić się nie zauważeni z
miejsca na miejsce. Dlaczego więc po prostu nie przeniesiecie nas na tę drugą stronę?
- Rzeczywiście, trzeba powiedzieć, że masz głowę nie od parady, Villemannie -
Nauczyciel uśmiechnął się powściągliwie. - Ale aż takie proste to to nie jest. Nie mogliśmy
zastosować w pełni sposobu poruszania się elfów, bo w tych górskich okolicach konie nie
dadzą sobie rady. Musieliśmy tak postępować, byście uniknęli zderzenia z czasem. Poza tym
wciąż przecież jesteście ludz
mi. Musieliśmy was przeprowadzić przez wszystkie konieczne
wymiary. Również przez ten, nad którym sarni nie mamy władzy.
- Przez ten niebezpieczny, pozbawiony czasu - westchnął Dolg. - Rozumiemy to
bardzo dobrze, więc jeszcze tylko jedno pytanie: Jeśli demony w tej przestrzeni uznają i
akceptują Ludzi Lodu, to dlaczego ten trójrogi potwór ich zaatakował z dzidą?
- Dzida nie była skierowana przeciwko Ludziom Lodu, lecz przeciwko wam, intruzom
- wyjaśnił Nauczyciel łagodnie.
Ludzie pod ścianami skulili się na te słowa. Siedzieli w napięciu, teraz znali już
wszystkie odpowiedzi.
- I jeszcze raz ci dziękuję, Villemannie, że nie próbowałeś się mieszać do wydarzeń -
rzekł Cień.
Młody człowiek w milczeniu skinął głową, ale trudno mu było ukryć dumę.
- Czy możemy teraz przedyskutować plany? - zapytała Woda głosem, który
przypominał szemranie strumyka.
- Tak, powinniśmy się za to zabrać - potwierdził Uriel, który do tej pory siedział w
milczeniu i tylko słuchał.
- Nie ma znowu tak wiele do dyskutowania - rzekła pani powietrza i teraz zebranym
się zdawało, że słyszą szum wiatru w koronach drzew. - Potraktujcie to pomieszczenie jako
punkt wyjścia i jako miejsce zbiórki. Tutaj możecie wracać, bo o ile zdążyłam się
zorientować, chociaż nie miałam zbyt wiele czasu, nie żyje już nikt, kto wie o istnieniu tego
miejsca. Jest trudno dostępne i chyba nigdy nie było używane. Nawet Sigilion nie wie,
dlaczego kazał swoim niewolnikom kopać tak głęboko.
- Trudno dostępne? - zdziwił się Móri. - W takim razie jak z niego wyjdziemy?
- Prowadzi stąd jedna jedyna droga i z pewnością, ją odnajdziecie.
- A jak się tu znalez
liśmy?
Piękna kobieta uśmiechnęła się.
- Znowu pomogli nam Ludzie Lodu. Mała Shira, o której już wspominaliśmy, zdobyła
pewnego... nie, nie przyjaciela, ale, powiedzmy, sojusznika, podczas swojej wędrówki do
z
ródła jasnej wody. Jego imię brzmi Shama i jest to duch kamienia. Jest jeszcze czymś
więcej, ale to nas nie dotyczy. To on właśnie utworzył we wnętrzu góry korytarz, dzięki
czemu mogliście wejść aż tak głęboko i znalez
ć się pod siedzibą Sigiliona. Ten korytarz,
oczywiście, został natychmiast zamknięty.
- Więc wyście wiedzieli o istnieniu tego pomieszczenia? - My nie. Ale Shama
wiedział.
- To znaczy, że bardzo wiele zawdzięczamy Ludziom Lodu - rzekł Dolg cicho.
- Niewątpliwie! Nie mogłam jednak dokładnie zbadać zamczyska, ponieważ Sigilion
wszędzie porozstawiał zapory, przez które nie przejdzie żaden duch. Są pozamykane na
magiczne zamki, w każdym razie różne ich fragmenty. Co nieco jednak nam, duchom, udało
się zobaczyć. I chcę wam powiedzieć, że nie powinniście się bać tego, co was spotka podczas
poszukiwania Madragów...
- Widziałaś ich? - zapytał Móri pospiesznie.
- Nie, nawet nie wiem, czy naprawdę istnieją. A jeśli tak, to muszą się znajdować w
tych starannie pozamykanych częściach zamku.
- Skoro wam nie udało się otworzyć zamków, to jak my sobie z tym poradzimy? -
niepokoił się Rafael.
Pani powietrza zwróciła ku niemu swoje niebiańsko błękitne oczy.
- To będzie, niestety, wasz problem. Pomyślcie, to może się wam uda. O te małe
wieśniaczki nie musicie się martwić. One znajdują się w całkowitej władzy Sigiliona i bardzo
dobrze się z tym czują. Nie chcą wracać do domów.
- No a ich rodzice? - zapytał Móri. - Chyba nie są z tego powodu specjalnie
szczęśliwi?
Też tak myślę, ale nic nie możemy zrobić. Jeśli siłą przetransportujemy biedaczki z
powrotem na wieś, to zapłaczą się na śmierć z tęsknoty za Sigilionem.
- O, nie - . szepnęła Taran drżącym głosem, a Danielle skuliła się jak na zimnie.
- Wy nigdy się nie znajdowałyście pod jego wpływem - rzekła pani powietrza. - Taran
była na to zbyt silna, a Danielle została w porę uratowana. Te nieszczęsne małe kobietki
natomiast już nie będą miały możliwości uwolnienia się od niego. A więc, Danielle, musisz
być bardzo ostrożna! Nigdy nie pozostawaj sama z Sigilionem! Ty, Taran, dasz sobie radę, a
poza tym udasz Uriela.
- Natomiast Danielle ma mnie! - wykrzyknął Villemann i natychmiast tego pożałował.
Danielle jednak spojrzała na niego z taką wdzięcznością, że aż się zaczerwienił.
Wygląda na to, że ona zaczyna się uwalniać od uczuć dla Dolga, już chyba go tak nie
wielbi, pomyślał. Ale jeszcze trochę potrwa, zanim zrozumie, że to ja jestem mężczyzną jej
życia.
A czy jestem? Może powinna sobie znalez
ć kogoś całkiem innego?
Dalej nie zdążył się posunąć w swoich rozmyślaniach, bo wszyscy zebrani zaczęli się
znowu zastanawiać nad tym, co należy zrobić najpierw.
Villemann usiadł wygodniej i słuchał, co mają do powiedzenia  geniusze .
3
Narada została zakończona. Duchy opuściły zgromadzenie.
Móri i jego bliscy wiedzieli, że teraz, kiedy podróż dobiegła końca, znowu poruszają
się w czasie. Bardzo szybko zostali przeniesieni z domu tutaj, nawet rile wiedzieli, jak
szybko, od tej chwili jednak liczyła się każda minuta.
Szczerze mówiąc, musieli się spieszyć. Pominąwszy już prośby i marudzenie Taran,
że muszą wrócić do domu tak, by zdążyć na wyznaczony termin ślubu, bardzo dobrze
wiedzieli, iż me mogą się bez końca ukrywać w zamczysku Sigiliona i że lada chwila mogą
zostać odkryci. Wtedy on na pewno nie będzie się z nimi cackał. Brak litości, to
najłagodniejsze określenie, jakie w tych warunkach mogło przyjść na myśl.
Ruszyli zatem w ciemność jedynym korytarzem, który prowadził z ich tajemniczego
schronienia.
- I nie liczcie na pomoc duchów - ostrzegał Móri szeptem. - One są tutaj po to, by nas
wspierać wyłącznie wówczas, kiedy już naprawdę nie będzie innej rady. Nie mogą jednak
interweniować bezpośrednio, nie mogą uratować Madragów, to możemy zrobić tylko my
sami. Nie wolno im też pojawiać się w okolicy zamczyska, jedynie w tej jaskini pod nim.
Odwrócił się i zatrzymał orszak.
- Dolg i ja musimy mieć wolne ręce, natomiast ty, Urielu, będziesz się opiekował
Taran, Villemann zajmie się Danielle, a Rafael Nerem.
- Tato, ile razy ty to musisz powtarzać? - jęknęła Taran.
- Będę to robił, dopóki nie pojmiecie, jak ważne jest, by wszyscy znajdowali się na
swoich miejscach. Każde z nas otrzymało od duchów konkretne zadanie. I musimy je po kolei
w odpowiednim czasie wykonywać, jak na przykład teraz. Teraz zwolnimy Rafaela z
obowiązku zajmowania się Nerem, ponieważ zadaniem Nera jest przeszukiwanie korytarzy i
pomieszczeń. W tej sytuacji ja pójdę pierwszy, tuż za psem, a ty, Rafaelu, będziesz zamykał
pochód i musisz mieć baczenie, by nas nikt nie zaskoczył od tylu.
Villemann pomyślał, że to przecież niemożliwe, nikt nie może ich zaskoczyć, skoro za
nimi znajduje się tylko jaskinia, którą dopiero co opuścili. Wiedział jednak, że Rafael musi
czuć się potrzebny i ważny. Rafael musi zapomnieć o swoim uczuciu do Wirginii von
Blancke, które sprawiło mu tyle bólu. Ważne jest więc, by miał do wykonania zadanie,
absorbujące myśli.
Rafael przyjął polecenie z całą powagą, jako wyraz zaufania. Dogonił swoją siostrę,
Danielle, jakby chciał ją ochronić przed ewentualnym atakiem od tylu.
Ciemny korytarz oświetlała tylko mdła pochodnia, którą Móri polecił zapalić. Widzieli
czarne kamienne ściany, grubo ciosane, nierówne, ociekające sączącą się z góry wodą.
Przejście nie było długie. Nieoczekiwanie Nero się zatrzymał, bo wyrosła przed nim
ściana.
- Aha. No i co teraz? - zastanawiała się Taran.
- Nie mów tak głośno - syknął Móri ostrzegawczo.
- Znajdujemy się głęboko pod twierdzą, prawda? - rzekł Dolg. - W takim razie
powinniśmy...
Nie musiał kończyć zdania. Wszyscy unieśli głowy, żeby popatrzeć w gore.
Rzeczywiście, znajdował się tam otwór.
- Danielle - powiedział cicho Móri.
Dziewczyna wiedziała, na czym polega jej zadanie. Jeśli trafią na jakieś szczególnie
wąskie przejście, ona musi pokonać je jako pierwsza.
Villemann i Uriel, najsilniejsi w grupie, unieśli Danielle tak, by mogła się pewnie
chwycić krawędzi.
- Nie bardzo mam się tu czego trzymać - jęknęła ogromnie przejęta tym, że może się
do czegoś przydać. - Dam sobie radę, tylko żebyś mnie, Villemann, podniósł jeszcze trochę
wyżej.
Obaj chłopcy wspięli. się na palce i Danielle wkrótce znalazła się na górze.
No, tym razem się udało, pomyślała Taran. Ciekawe, kto podsadzi ostatniego.
- Co widzisz? - zapytał Móri szeptem.
- Nic. Tu jest ciemno jak w kominie. Strasznie nierówna podłoga - odrzekła także
szeptem. - Podłoga dokładnie taka sama jak tam u was na dole.
Jedno po drugim podnoszono, czy też, ściślej biorąc, wypychano na górę. Nero
wyrywał się na początku okropnie, ale póz
niej, zawieszony pomiędzy niebem i ziemią, dal za
wygraną po prostu ze strachu. Taran musiała czekać do końca jako najlżejsza, ją najłatwiej
można było wciągnąć. Wypadło, niestety, na nią, choć tak się bala, by nie zostać w ciemnym
korytarzu sama.
Większość wyposażenia zostawili w dolnej kryjówce. Zabrali tylko to, co, jak sądzili,
może im być potrzebne już teraz.
- Musimy sporządzić jakąś drabinę albo coś w tym rodzaju - szepnął Móri. -
Wystarczyłaby na przykład sznurowa drabinka. Nie możemy przecież tak się nieustannie
podsadzać i zsadzać, a wspinania będzie pewnie sporo.
Wszyscy się z nim zgadzali.
- A teraz... - mówił dalej Móri. - Teraz rozejrzyjmy się trochę wokół.
Znajdowali się w bardzo małym pomieszczeniu. I całkiem pustym. Najważniejsze
jednak, że w kamiennej ścianie zobaczyli niskie drzwi.
Może zresztą drzwi to zbyt dostojne określenie. Wyglądało jak wejście do komórki, i
miało się wrażenie, że po drugiej stronie otworu zgromadzono mnóstwo jakichś gratów.
- Trzeba odsunąć te rupiecie - stwierdził Móri.
Ale barykada nie dawała się poruszyć.
- Boję się, żebyśmy nie narobili zbyt wielkiego hałasu, starając się sforsować tę zaporę
czy co to jest - Móri był poważnie zaniepokojony. - Chodz
cie, chłopcy, postaramy się zrobić
jakieś przejście. Tylko ostrożnie, bardzo ostrożnie...
Villemann oglądał blokujące wejście rzeczy.
- Są tu jakieś solidne deski... a może to nawet belki... - Cuchnie to wszystko
nieprzyjemnie - Taran krzywiąc się zatykała nos.
- Rzeczywiście - przyznał Dolg. - Ponieważ jednak drewno nie daje się poruszyć,
możemy być pewni, iż od dawna nikt nie schodził na dół do  naszej kryjówki.
- Od bardzo dawna - poparł go Uriel.
- Drewno poczerniało ze starości. Właściwie jest jak skamieniałe, zresztą w
przeciwnym razie musiałoby zgnić. Dotknij tego!
Z wielką ostrożnością zdołali przesunąć nieco zaporę.
- Bardzo dobrze, chłopcy - szepnęła Taran. - Jeszcze troszeczkę, wystarczy poszerzyć
szczelinę i będziemy mogli wślizgnąć się do. środka. Nie, Nero! Zostań! I nie warcz, na
miłość boską! Rafael, trzymaj go!
Rafael natychmiast zajął się zwierzęciem, zacisnął mu dłoń na pysku. Nero poczuł się
obrażony, że tak mu nie dowierzają, wyrwał się Rafaelowi, ale milczał ku zdumieniu
wszystkich. Niech sobie nie myślą, że on nie rozumie, iż położenie tego wymaga.
Z największym napięciem wpatrywał się jednak w otwór, który powstał po odsunięciu
zapory.
- Naprawdę nie pachnie stamtąd ładnie - rzekła Danielle.
- Masz rację. Ale pamiętajcie wszyscy, że nadal znajdujemy się w tym czymś, co
nazwaliśmy piwnicą. W każdym razie bardzo głęboko pod twierdzą - przypomniał Móri. -
Dolg, ty pójdziesz pierwszy. Nie, Nero, ty jeszcze nie. My przejdziemy bezpośrednio do
drugiego pomieszczenia.
- Po tamtej stronie jest kamienna podłoga - oznajmiła Taran. - Wygląda na to, że
wszystkie te izby, czy jak to nazwać, wyłożone zostały blokami skalnymi.
- Muszę powiedzieć, że przypuszczałem, iż stary Sigilion urządził się tu bardziej
komfortowo - mruknął Móri. Taran spojrzała na ojca spod oka.
- Prawda, że Sigilion jest stary, ale zapewniam cię, że to żaden dziadek. Co to, to nie!
Możesz mi wierzyć, że zachował pełnię wszelkich życiowych możliwości.
Móri wolał teraz nie komentować szczerości swojej córki. Może przy sposobniejszej
okazji...
Dolg ostrożnie przeciskał się przez szparę. Nie wziął ze sobą pochodni, lepiej być jak
najmniej widocznym.
Reszta czekała. Zwiadowca bardzo długo nie dawał znaku życia. Taran niecierpliwie
przestępowała z nogi na nogę.
W końcu wychynął z powrotem. W chybotliwym blasku pochodni jego twarz jaśniała
bladością, bo przecież Dolg miał cerę koloru kości słoniowej. Teraz było to uderzająco
wyraz
ne.
- Nie czeka nas nic zabawnego - rzekł z powagą. - Musimy tam jednak wejść, zresztą
nie widzę niebezpieczeństwa. Bądz
cie jednak przygotowani na szok. I, na Boga, trzymajcie
Nera krótko!
Ostatnie słowa Dolga zabrzmiały złowieszczo.
Jedno po drugim przechodzili do większej  sali . Nie była to, oczywiście, żadna sala,
lecz coś najbardziej piwnicznego, co przyszło im kiedykolwiek oglądać. Wysokie sklepienie.
Nadal jednak musieli się znajdować głęboko pod ziemią.
Kiedy wszyscy weszli, Dolg wziął pochodnię z rąk ojca i pokazał im, co takiego
zastawiało wejście z tamtej strony. Nie zdziwiliby się, gdyby naprawdę nikt tu od stuleci nie
zaglądał!
Była to po prostu wielka skrzynia. W niej leżały porzucone ciała dziewcząt z
położonych w dolinach wsi. Móri mówił ochrypłym głosem:
- Mam wrażenie, że już kiedyś widziałem taką scenę. To samo przeżywaliśmy w
Tiveden, kiedy znalez
liśmy zamek Tistelgorm. Ów okropny hrabia Tierstein również
wykorzystane kobiety wrzucał do takiej piwnicy. My jednak widzieliśmy już tylko ich
szczątki. Te tutaj... wyglądają jak zabalsamowane.
- W każdym razie zwłoki zostały wysuszone niczym mumie - rzekł Dolg, któremu
zbierało się na wymioty. Taran ze złością ocierała łzy.
- Przeklęty morderca! Pożałuje tego!
Wszyscy się z nią zgadzali.
- Jeszcze w innym miejscu widzieliśmy coś podobnego - przypomniał Dolg. -
Pamiętacie sale zakonu rycerskiego w Burgos, w Hiszpanii? Tylko że tam wrzucano
przeważnie zwłoki osób, które w taki czy inny sposób rozgniewały zakon.
- Tak - przyznał Móri. - Wspominam to ze wstrętem.
- Przepraszam, że tak mówię - wtrącił Uriel. - Ale Sigilion świetnie by pasował do
Zakonu Świętego Słońca. W każdym razie gdyby przyjmowano członków na podstawie tego,
jak bardzo są z
li.
- Obawiam się, że nawet dla nich byłby trochę zbyt okrutny - stwierdził Rafael, który
nawiązał już znajomość z Sigilionem w Norwegii.
- Tak jest - przyznała Taran.
Móri nie mówił nic. On nie miał wątpliwego honoru spotkania się z potworem,
podobnie zresztą Villemann i Dolg. Żaden z nich nie widział jeszcze osławionego Sigiliona.
- Urielu - rzekł Rafael. - Ty byłeś mnichem, prawda? I prawie aniołem...
- Nie będę zaprzeczał.
- Czy nie mógłbyś... odmówić modlitwy za dusze tych pomordowanych?
- Coś ty, Rafael! - zawołała Taran. - One przecież nie były katoliczkami!
- A jakie to ma znaczenie?
- Nie, no rzeczywiście - przyznała. - Pomódl się, Urielu, naprawdę ulżysz naszym
sumieniom.
Uriel podszedł do wielkiej poczerniałej skrzyni i z szacunkiem pochylił głowę. Inni
zbliżyli się również, tak samo skupieni jak on. Następnie Uriel złożył ręce, przytykając do
warg opuszki środkowych palców, i zaczął odmawiać modlitwę po łacinie, której nikt oprócz
Rafaela i Danielle nie rozumiał. Wszyscy jednak słuchali z uwagą i wzruszeniem głębokiego
głosu średniowiecznego mnicha.
Danielle zamknęła oczy. Nie była w stanie patrzeć na te nieszczęsne pomordowane
istoty, na ich wykrzywione z bólu i potwornego strachu twarze.
Żadna z nich nie wyglądała tak, jakby śmierć przyniosła jej ulgę czy szczęście.
Danielle nie chciała wiedzieć, co Sigilion im zrobił w chwili, gdy konały, a on porzucał je,
znudzony, dla innych, młodszych kobiet.
Przeklęty drań, myślała Taran. Gdybym go tak dopadła, to...
Zachowała jednak tyle poczucia realizmu, by wiedzieć, że jeśli istotnie doszłoby do
spotkania, to nie ona byłaby tą, która by  dopadła , ale wprost przeciwnie.
Gdy Uriel skończył, odwrócili się gotowi iść dalej. - Co teraz? - spytał Villemann
ojca.
- Są tutaj, jak widzieliście, schody. Nie przypuszczam, by ta dolna część zamku była
przesadnie często odwiedzana. Myślę, że nawet kobiety w górze na zamku nic o tym miejscu
nie wiedzą. A wygląda mi na to, że schody wiodą do jakichś drzwi. Musimy być w
najwyższym stopniu ostrożni, niebawem zaczniemy się zbliżać do górnych regionów
twierdzy.
- Tak - przyznał Dolg. - I wobec tego proponuję, by jedno z nas, na przykład ja, poszło
przodem zbadać, jak się sprawy mają.
- Idz
- zgodził się Móri. - Nie ma sensu, byśmy wchodzili wszyscy nie wiadomo
dokąd.
Patrzyli na wspinającego się po kamiennych schodach Dolga. Stopnie nie wyglądały
na zniszczone, więc pewnie rzeczywiście rzadko ktoś tędy chodził. Wkrótce Dolg zniknął w
panującym na górze mroku. Słyszeli, że mocuje się z jakimiś drzwiami, że stara się je po
omacku otworzyć, ale zachowuje się bardzo cicho.
Po chwili wrócił. Nie odważył się wołać do nich z góry.
- Drzwi są zamknięte z tamtej strony. Tego się chyba należało spodziewać, ale czy
mógłbyś mi pomóc, ojcze? Drzwi są za ciężkie, by je wyważyć, poza tym narobilibyśmy zbyt
wielkiego rabanu.
- Tak, oczywiście - odparł Móri. - Spodziewałem się od początku, że będziemy
natrafiać na takie przeszkody, wziąłem więc ze sobą magiczną, runę, która otwiera zamki.
- Znakomicie! Tak właśnie myślałem.
- Miejmy tylko nadzieję, że nie jest to zamek magiczny, taki o jakim mówiła pani
powietrza - mruknął Villemann.
- Zobaczymy - odparł Móri. - Gdyby się to okazało prawdą, to jesteśmy zamknięci na
zawsze we wnętrzu góry. Duchy nie pomogą nam stąd wyjść.
- Przyjemna perspektywa, nie ma co - burknęła Taran.
Móri wszedł na schody za swoim niezwykłym synem.
Dolg stal z boku, patrząc, jak czarnoksiężnik otwiera drzwi swoją runą. Widział, że
ojciec wyjął jakieś maleńkie etui, zawierające chyba coś w rodzaju smarowidła, którego
odrobinę nałożył na zamek.
- Nigdy mi nie pokazywałeś tej runy, ojcze - szepnął Dolg.
- Nie - potwierdził Móri. - A to dlatego, że ona powinna przepaść, zniknąć ze świata
wraz z nami.
- No właśnie, zawsze mi mówiłeś, że jest bardzo groz
na. Ale może też przecież być
dla nas bardzo pożyteczna, prawda?
- Gdybyś wiedział, jakie ingrediencje znajdują się w tej maści, nie zadawałbyś takich
pytań. Przypadkowo dostałem ją od mojego wielkiego przyjaciela, pastora Eirikura z Vogsos,
i bardzo jej oszczędzałem, ponieważ jest taka skuteczna! Sam jednak nigdy bym się nie
zgodził zbierać środków koniecznych do tego, by mogła działać. I tobie ich nie wyjawię. No,
zamek ustąpił. Bogu dzięki nie ma tu żadnej magii.
Magię reprezentujesz ty sam, pomyślał Dolg, ale nie powiedział nic. Ujęli klamkę i
bardzo ostrożnie otworzyli drzwi, śmiertelnie przestraszeni, że zamek szczęknie albo że
zaskrzypią zawiasy, a wtedy mogłoby być z nimi z
le.
Ale najsłabszy nawet szelest nie zakłócił ciszy.
Czekała ich natomiast wielka niespodzianka. Światło.
I nie byle jakie światło. Nie światło dnia, którego zresztą wcale nie oczekiwali,
ponieważ zdążyli przyjąć do wiadomości, że znajdują się głęboko pod ziemią.
Uchylili drzwi jeszcze bardziej.
Ich oczom ukazał się dziwny widok.
Tym razem znalez
li się w dużej sali, można nawet powiedzieć, wielkiej, choć
sklepienie nie było specjalnie wysokie. Dla odmiany pachniało tu przyjemnie i świeżo.
I było ciepło! Ciepło i światło płynęły od małych ogników płonących wokół na
ścianach. Otwarty ogień, ale w sali nie czuło się zapachu dymu. Zresztą te ogniki wcale też
nie przypominały zwyczajnych płomieni, unosiła się nad nimi ciężka, mokra para.
Pośrodku sali znajdowały się stoły, na których ustawiono zielone rośliny. W ogóle
cala sala wypełniona była mnóstwem roślin.
Tutaj musiało znajdować ujście owo zamiłowanie Sigiliona do roślin. To z nich
czerpał niezbędny mu do życia sok.
Zdawało się, że system ogrzewczy i oświetleniowy funkcjonuje bezbłędnie.
- Genialne! - szepnął Dolg.
Móri natychmiast go ostrzegł. Uczynił ruch w kierunku centrum sali.
Dolg zrozumiał, o co chodzi. Dwie niedużego wzrostu kobiety zajmowały się
roślinami. Podlewały je, obrywały suche liście.
Boże, spraw, by żadne z naszych na dole się teraz nie odezwało, modlił się w duchu
Dolg, a Móri zdawał się czytać w jego myślach. Cofnął się na schody i ruchem dłoni nakazał
czekającym na dole, by zachowali się absolutnie bezszelestnie. Potem wrócił do Dolga.
Te nieszczęsne istoty w wielkiej sali! Dwie młode kobiety, przedstawicielki typowej
wschodniej rasy góralskiej o szerokich twarzach i oczach wąskich niczym szparki, o czarnych
sterczących włosach i przysadzistych sylwetkach. Ale nie brakowało im urody, Sigilion
wybierał starannie.
Móriego zawsze do pasji doprowadzali mężczyz
ni, którzy kierowali się wyglądem
kobiet. Ile biednych stworzeń z podgórskich wsi unieszczęśliwił ten potwór? No cóż, te dwie
mogły czuć się mimo wszystko wybrankami losu.
Obaj czekali w milczeniu, gotowi natychmiast zamknąć drzwi, gdyby któraś z kobiet
odwróciła się lub tylko podeszła w ich kierunku. Ale obie nieduże istoty tak się zajęły swoją
pracą, że nawet ze sobą nie rozmawiały.
I ojciec, i syn myśleli o tym samym: Ta część twierdzy musiała być zamknięta na
magiczne zamki, nic innego nie mogło wchodzić w rachubę. To przecież serce domu i
podstawa egzystencji Sigiliona. Gdyby te rośliny zostały zniszczone, człowiek - jaszczur nie
mógłby dłużej żyć.
Nagle obu przyszła do głowy okrutna myśl, która od dawna zdawała się im świtać: a
gdyby tak zniszczyć wszystko w tej sali i raz na zawsze skończyć z Sigilionem? Domyślali się
jednak, że jeśli Madragowie istnieją, to i oni żywią się tą trawą. Ze swojego punktu
obserwacyjnego nie mogli dokładnie oglądać roślin, ledwo je dostrzegali spoza stołów.
Nie wyglądało na to, by kobiety były specjalnie zainteresowane roślinami.
Najprawdopodobniej nie zdawały sobie sprawy, do czego też one służą, pojęcia nie miały, że
mogą żyć przez długi czas właśnie dzięki nim.
Nareszcie skończyły i wyszły przez drzwi w drugim końcu sali. Zbyt daleko od obu
mężczyzn, by ci mogli zobaczyć, dokąd się udają, zresztą żadnych drzwi też nie widzieli,
domyślali się jedynie, że muszą tam istnieć.
- Poproś, by pozostali do nas dołączyli - szepnął Móri.
Dolg wyszedł i sprowadził cale towarzystwo. Wszystkim surowo przykazano, by
ukryli się natychmiast za stołami, gdyby tylko ktoś wszedł do pomieszczenia. Zrobili wielkie
oczy na widok oranżerii Sigiliona, większość jednak, a przede wszystkim Uriel, wiedziała
przecież, że te życiodajne rośliny istnieją. To właśnie Uriel wtedy, gdy jego ukochanej Taran
groziło niebezpieczeństwo, straszył jaszczura, że Madragowie mogą unicestwić jego
plantację. Było to z pewnością pierwsze kłamstwo anioła stróża, uważał jednak, i wówczas, i
teraz, że musiał tak postąpić.
Taran też tak sądziła.
Wszyscy wyrazili chęć zniszczenia roślin, Móri jednak stanowczo się temu
przeciwstawił.
- Musimy pamiętać i o Madragach - przekonywał. - jeśli stwierdzimy, że nie istnieją,
zamienimy tę hodowlę w perzynę. Ale gdyby żyli, dzieje się tak właśnie dzięki tym roślinom.
Piją ich sok podobnie jak Sigilion.
Trudno nie ustąpić wobec takiego argumentu.
- Zastanawiam się, co to może być? - rzekł Villemann. - Może spróbować?
- Ani mi się waż! - syknął Móri gwałtownie.
W milczeniu przyglądali się roślinom. W całej sali znaj - dowal się tylko jeden
gatunek - małe niepozorne krzewinki z koroną liści tuż nad ziemią, a nad liśćmi białe kwiatki
lub czerwone jagody, w zależności od fazy rozwoju rośliny.
- Ale... jedną jagodę moglibyśmy chyba ukraść - powiedział Móri z uśmiechem. - W
celach naukowych, rzecz jasna, nie po to, by jeść.
Uriel, który kiedyś w klasztorze uważnie badał zioła, oznajmił teraz:
- W tym przypadku niekoniecznie jagody muszą być jadalne. jagody mogą nawet być
trujące, choć cala roślina jest całkiem niewinna. Proponuję więc, by nie zabierać całej rośliny,
mogłoby nas to zdradzić, ale po prostu po parę listków z różnych miejsc. Chętnie wziąłbym
też jakiś korzonek, ale tego nie powinniśmy robić.
- Uriel mówi rozsądnie - stwierdził Móri. - Trzeba uszczypnąć to tu, to tam jakiś listek
albo kwiatek, róbcie jednak, co chcecie, byście tylko nie brali niczego do ust.
- Taką samą przestrogę usłyszeli też Adam i Ewa w Raju - rzekła Taran. - I co?
Posłuchali? Wiadomo, jak to się dla nich skończyło.
- Naprawdę myślisz, że skończyło się z
le? - droczył się z nią Villemann. - Mnie się
zdaje, że odkrywanie świata poza granicami Raju musiało być dużo bardziej ciekawe niż w
rajskich ogrodach. Tyle przeciwności musieli pokonywać. Wyobrażasz sobie, jakie to nudne
snuć się przez cale stulecia w rajskiej idylli? Dostaję mdłości na samą myśl, że mógłbym tak
żyć.
Rafael protestował, Taran jednak zgadzała się z bratem.
- Albo wez
te małe kobietki tutaj - podjęła. - Czy ktoś może pojąć, jak one mogą
zrezygnować z oglądania świata za cenę mieszkania tutaj z tym przerośniętym jaszczurem?
Villemann nie słuchał dłużej ich rozmowy. Podążył za własnymi pragnieniami o tym,
by podróżować, odkrywać dalekie, nieznane kraje, przeżywać nowe przygody. Zżymał się, że
nie dane mu było czuwać podczas całej podróży w przestrzeni. Tęsknił do tego, co przeżył, do
tych błyskawicznie zmieniających się obrazów, do widoku istot, o których na ziemi nie mógł
nawet marzyć. Bardzo chciał ponownie zobaczyć Ludzi Lodu, przyjrzeć im się dokładniej,
zwłaszcza tej kobiecie o podobnym do jego imieniu: Villemo. Bardzo mu, się podobał błysk
w jej oczach, czul, że jest ona duchem równie optymistycznym jak on sam.
Z nią mógłby przeżywać najwspanialsze przygody na świecie, a może nawet również
poza jego granicami. Do rzeczywistości przywołał go głos Taran:
- Ale przecież on był naprawdę wyjątkowy!
Kto taki? Ach, tak, Sigilion! Villemann nie widział jeszcze jaszczurki Taran, poznawał
jednak po jej śmiechu, że Taran miała na myśli osławioną zmysłowość człowieka - jaszczura.
Zdaje się właśnie ta jego cecha wabiła i trzymała przy nim młode osoby z tutejszych okolic.
Villemann zapragnął, by jak najprędzej zobaczyć znowu świat poza tym pałacem.
Zobaczyć otoczenie. Wyrobić sobie pojęcie na temat, gdzie się właściwie znajdują.
Kiedy szli przez drugą część dławiąco gorącej i dusznej sali, Danielle otworzyła usta,
by o coś zapytać, i już to samo było tak niezwykłe, że wszyscy przystanęli, gotowi słuchać.
Natomiast Danielle poczuła się bardzo onieśmielona i ledwo się odważyła coś powiedzieć.
- Nie rozumiem tego - wykrztusiła nareszcie, zarumieniona. - Nie rozumiem, jaka w
tym logika. Sigilion napastował Taran, bo chciał zdobyć szafir, mający zapewnić mu wieczne
życie, a w każdym razie dodać sił. Tymczasem przecież wcześniej odwiedzał świątynię
Lemurów, w której przechowywano wszystkie trzy wielkie kamienie. Jego życie zostało
dzięki temu przedłużone. No i poza tym posiada te życiodajne zioła. Po co mu zatem jeszcze
szafir?
- Bardzo dobre pytanie, Danielle - odparł Móri przyjaz
nie. - Dolg i ja też się nad tym
długo zastanawialiśmy i dyskutowaliśmy wiele. Wydaje nam się, że to jest jakoś tak: Sigilion
uzyskał przedłużenie życia dzięki temu, że znalazł się w polu oddziaływania wszystkich
trzech cudownych kamieni w tej świątyni przed tysiącami lat. Nigdy jednak nie zdołał
żadnego z nich dotknąć, bo nadeszli strażnicy. Więc o życiu wiecznym nie może być mowy.
A te rośliny tutaj... No cóż, myślę, że one w nim życie podtrzymują. Musi je jednak
nieustannie spożywać, bo w przeciwnym razie przestają działać.
Danielle ze zrozumieniem kiwała głową.
- W takim razie to samo odnosi się też do Madragów.
- Przyjmujemy, że tak.
- Dlaczego on chce utrzymywać ich przy życiu?
- Tego nie wiemy. I nie będziemy wiedzieli, dopóki ich nie spotkamy. Posłuchaj
jednak, Danielle. Wszyscy inni zresztą także: My z Dolgiem uważamy, że Święte Słońce
nadal posiada jakąś siłę czy też specjalne właściwości. Słyszeliśmy o Wrotach. Owe trzy
kamienie mogą jakoby wspólnymi siłami otworzyć bramy do czegoś.
- To by się nie zgadzało - wtrącił Villemann. - Nie zgadza się, jeśli mamy wierzyć w
baśń o morzu, które nie istnieje. Bo w takim razie Lemurowie musieliby już schować dwa
kamienie, niebieski w bagnach w Centralnej Europie, czerwony natomiast na Islandii.
- Słusznie - potwierdził Móri. - I możemy się tylko domyślać, że piękne kamienie
Lemurów, ludu poszukującego domu, zniknęły za czymś w rodzaju wrót na - wybrzeżu tego
mistycznego morza.
- A tam oni mieli samo Święte Słońce, to prawda. Złocistą kulę - dodał Rafael.
- To musi być nadzwyczajny lud!
- Wspaniały - rzekł Dolg. - Najzupełniej wyjątkowy!
- No dobrze - wtrąciła Taran. - Cień jest, co prawda, i wspaniały, i najzupełniej
niezwykły, ale akurat wyjątkowym nie chciałabym go nazywać.
- Myśl, co chcesz - uciął Dolg, urażony w imieniu przyjaciela. - Musisz jednak
pamiętać, że Cień nie pochodzi z czystej rasy. Jest spokrewniony z niżej postawionym
ziemskim ludem. Inni, czyli ogniki, są jedynie następcami jego i pozostałych przedstawicieli
tej mieszanej rasy.
- A Strażnicy? - - zapytał Uriel cicho. - Kobieta z bagien i tamci trzej . strzegący
islandzkiego kamienia.
Dolg zwrócił się do niego.
Naprawdę nie pamiętacie baśni? A wojownicy i inni przedstawiciele niższej rasy? Z
tamtych pierwszych zostało zaledwie kilkoro. I właśnie oni szli na przedzie procesji
podążającej wybrzeżem. Moim zdaniem Strażnicy są równi Cieniowi. Szlachetni, piękni, ale
nie rasowi.
- A moim zdaniem teraz jesteś niemądry - rzekła Taran. - Czy jedna rasa może być
lepsza niż inna? Mówić o uszlachetnianiu rasy to wielkopańskie zarozumialstwo.
- Nie, nie, z
le mnie zrozumiałaś! Cień i tamci nie są pod żadnym względem gorsi. Ale
prawdziwi Lemurowie mieli siły, których my... chciałem powiedzieć: Ziemianie... nie znamy.
Ta siła lub zdolność została umniejszona w wyniku spokrewnienia z innymi ludami.
- Ziemianie, powiedziałeś? Czy to znaczy, że Lemurowie mogliby pochodzić spoza
Ziemi?
- Nie. Nie o to mi chodziło. Jaw ogóle nie mam pojęcia, kim oni mogą być, chciałem
jedynie powiedzieć, że się różnią od rias, zwyczajnych ludzi.
Móri roześmiał się ubawiony:
- Skoro już się wykłóciliście o wszystko, to może moglibyśmy wrócić do naszych
zajęć? Znajdujemy się właśnie przy drzwiach.
Umilkli i spoglądali z zaciekawieniem na drogę, którą musieli przebyć, by wyjść z
sali.
4
Nie pojmowali, co takiego widzą.
Otwór drzwiowy, to nie ulegało wątpliwości, ale żadnych drzwi tam nie było, tylko
kłębiące się masy powietrza. Otwór zdawał się szeroki, wysoki i głęboki. Villemann,
nieroztropny jak zawsze, podbiegł do otworu, lecz Móri zdążył go powstrzymać dosłownie w
ostatnim momencie; chłopak został odrzucony w tył przez jakąś gwałtowną siłę, jakby owo
kłębiące się powietrze skierowało się przeciwko niemu.
- To było bardzo niebezpieczne - syknął Móri z napomnieniem w głosie, podczas gdy
Uriel i Rafael pomagali jego żądnemu przygód synowi stanąć znowu na nogi. - Nie tylko dla
ciebie, Villemann, ale też i dla nas, ponieważ nie wiemy, co tam jest. Sigilion mógł nas
usłyszeć, niezależnie od tego, gdzie się teraz znajduje.
- Jednego wszakże dzięki Villemannowi się dowiedzieliśmy - wtrącił Dolg łagodząco.
- Wiemy już teraz, że tyra sposobem nie przejdziemy.
- No to co robić? - zastanawiał się Móri. - Moja runa otwierająca zamki na nic się tutaj
nie zda. W ogóle żadna runa.
Przez chwilę stali w milczeniu.
W końcu Taran oznajmiła:
- Musimy wykorzystać nasz niebieski klejnot!
- Mowy nie ma - zaprotestował Dolg.
Rafael potrząsał w zamyśleniu głową.
- Dolg, czy to nie jest za bardzo ryzykowne nosić oba kamienie po tym zamczysku
przenikniętym złem?
- Jakie tam zamczysko? - skrzywił się Villemann. - Dotychczas widzieliśmy tylko
gładkie górskie ściany i hodowlę dziwnych roślin.
- I martwe kobiety Sigiliona, o nich nie powinieneś zapominać - wtrąciła Taran.
Dolg zwrócił się do Rafaela.
- Zgadzam się z tobą, że to miejsce może być niebezpieczne dla naszych szlachetnych
kamieni. Cień powiedział jednak wyraz
nie, że powinienem je ze sobą zabrać. Muszę tylko
uważać, żeby ich nie wystawiać na działanie zła. A te  drzwi naprawdę mi się nie podobają.
Móri właśnie otworzył usta, by powiedzieć coś niewątpliwie bardzo istotnego, gdy
Nero warknął groz
nie.
- Ukryjcie się, szybko! - syknął Móri. - Właśnie miałem wam zaproponować, byśmy
się schowali i poczekali, aż ktoś tu przyjdzie.
- Świetnie, Nero - pochwalił Dolg i pies zamachał radośnie swoim długim ogonem, o
mało nie strącając stojących na stole roślin.
Schronili się wszyscy w jednym miejscu, za długim stołem, który najwyraz
niej bywał
rzadko używany. Wskazywały na to puste skrzynki po ziemi.
Kilkoro ukrywających się mogło przez szpary w blacie stołu obserwować, co się
dzieje.
Do pomieszczenia weszła jakaś młoda dziewczyna, która chciała coś zabrać. Nie
widzieli, co to takiego, ale kobieta odwróciła się szybko, by wyjść. Villemann chciał się
rzucić, by ją powstrzymać i zmusić do przeprowadzenia ich na drugą stronę, Móri jednak
znowu w ostatnim momencie zdołał mu przeszkodzić.
Uriel stal pochylony najbliżej otworu drzwiowego i widział, co dziewczyna zrobiła.
Popchnęła mianowicie słupek, który znajdował się tuż przy wyjściu, i natychmiast ciąg
powietrza ustal; dziewczyna mogła przejść. W chwilę potem masy powietrza poczęły się
znowu kłębić.
- Twoja jaszczurka zdaje się być niezwykle uzdolniona - szepnął Móri do Taran, która
ze złością prychnęła, że potwór żadną miarą nie jest jej.
Wszyscy podnosili się z wolna. Zachowywali się z coraz większą ostrożnością, zbyt
wielu spraw bowiem nie rozumieli.
Zbliżyli się do otworu drzwiowego.
- Odważymy się? - zapytał Rafael niepewnie.
- A co, miałeś może zamiar zostać tu na zawsze? - zapytała Taran zdziwiona.
Poszczególni członkowie grupy znajdowali się w twierdzy Sigiliona z różnych
przyczyn. Móri kierował się poczuciem obowiązku, a także ciekawością. Dolga przywiodło
palące pragnienie, by rozwiązać nareszcie tajemnicę swojego ludu. Villemanna ożywiała
żądza przygód, którą dzielił z Taran. Uriel przybył z powodu Taran, Danielle zaś ze względu
na swoje uczucie dla braci Dolga i Villemanna. Była wprawdzie bardzo niezdecydowana, nie
wiedziała, który z nich jest jej bliższy. W najgorszej sytuacji znalazł się jednak z pewnością
Rafael, ponieważ jego nadwrażliwość sprawiała, że żal mu było wszystkich ludzi, których
jego zdaniem należało żałować. Na widok małych góralek jego oczy napełniły się łzami, on
by chyba uznał, że nawet Sigilion zasługuje na współczucie. Samotny potwór, który musi się
borykać z losem od tysięcy lat...
Nero był z nimi, ponieważ nikt raczej nie umiał sobie wyobrazić, by mogło się stać
inaczej. Zawsze gotowy służyć swoim właścicielom.
Zdaje się jednak tylko Rafael i Danielle żałowali od czasu do czasu, że znalez
li się tak
daleko od bezpiecznego Theresenhof, i tylko oni tęsknili za domem, choć żadne nie
odważyłoby się powiedzieć tego głośno. W każdym razie nie w obecności żądnej coraz to
nowych wyzwań rodziny czarnoksiężnika.
Móri podszedł do niewysokiego słupka. Dotykał go ostrożnie i uważnie oglądał.
- Można założyć, że drugi taki sam znajduje się po tamtej stronie przejścia - szepnął. -
I że będziemy mogli  zamknąć za sobą owo przejście tak, jak to zrobiła ta dziewczyna.
Możliwe, że za każdym razem, kiedy ktoś porusza słupkiem, otwierając lub zamykając
bramę, odzywają się jakieś sygnały. Może też być, że po tamtej stronie znajdują się jakieś
istoty. Jesteście gotowi podjąć takie wyzwanie?
Mruczeli coś na potwierdzenie, że tak.
Móri głęboko odetchnął, po czym popchnął słupek.
Szum kłębiącego się powietrza natychmiast zamarł.
Teraz mogli zobaczyć, co się znajduje w pomieszczeniu po tamtej stronie. Jakieś
stłumione światło, nie wiadomo skąd płynące, tak im się przynajmniej wydawało. Ów blask
oświetlał schody w górę.
Tego się chyba wszyscy spodziewali. Wiedzieli, że trzeba będzie wejść wyżej.
Hall jednak sprawiał wrażenie miejsca nie całkiem opuszczonego, może nawet
zamieszkanego. Co prawda nadal widzieli przeważnie skalne ściany, ale jakby bardziej
wypolerowane, i prawdziwą, gładką posadzkę. Nigdzie żadnych ozdób.
Bez wahania zaczęli wchodzić po schodach, Móri natomiast  zamknął drzwi
powietrzne, naciskając słupek znajdujący się przy wejściu. Dostrzegli go już wcześniej, kiedy
patrzyli na znikająca dziewczynę.
jeśli to był wynalazek Sigiliona, to musiał on mieć więcej rozumu, niż skłonni mu byli
przyznać. Czworo młodych, którzy go spotkali - Taran, Danielle, Uriel i Rafael - opisywali
potwora jako prymitywną zmysłową istotę. Taki obraz nie bardzo się zgadzał z tym, co
widzieli w jego twierdzy.
W końcu znalez
li się na górze w zdecydowanie zamieszkanym pomieszczeniu.
Duże otwory y dawały tu widok na rozległą dolinę, co niezwykle uradowało
Villemanna, tęskniącego za czymś takim od dawna.
Znajdował się tu co prawda tylko jeden korytarz, a raczej wąskie przejście, ale
odnosiło się wrażenie, że otacza ono całą twierdzę.
- Czy ten gad naprawdę żyje w takiej nie zamkniętej twierdzy? - zapytał Villemann z
niedowierzaniem. - Zimowe wichry muszą pokrywać wszystko śniegiem i nie - ile dawać mu
się we znaki!
- Nie sądzę - odparł Móri z wolna. - Popatrz no na te słupki, takie same jak tamte na
dole. Sigilion wykorzystuje powietrze do zamykania otworów. Z pewnością wystarczy mu
siły, by powstrzymywać sztormy i śnieżyce.
Techniczne uzdolnienia Sigiliona imponowały im coraz bardziej.
Z przejęciem obserwowali też niezwykle piękną okolicę u stóp zamczyska. Ostre,
poszarpane skały wyciągały się ku niebu, głębokie kotliny i górskie rozpadliny tworzyły
mrożące krew w żyłach widoki, ale pomiędzy tym wszystkim rozciągały się żyzne, zielone
doliny, kiedy zaś wytężyło się wzrok, można było dostrzec także ludzkie siedziby.
Wsie.
Udawało im się nawet rozróżnić charakterystyczne tarasowate wzniesienia, na
zboczach których uprawia się ryż i inne pożyteczne rośliny.
A więc to stamtąd brat Sigilion swoje miłosne partnerki. Chociaż pewnie z jego strony
o miłości raczej nie mogło być mowy, wyglądało jednak na to, że wiejskie dziewczyny go
uwielbiały. Czy zdawał sobie sprawę z tego, ile rozpaczy zostawia po sobie w tych małych,
biednych wsiach?
- Wspaniały widok - szepnęła Taran. - Już dla niego samego warto tutaj mieszkać. Ale
jakim sposobem Sigilion się tu dostał? Co za idiota buduje sobie dom tak wysoko?
- Zamczysko wcale nie stoi na najwyższej górze - odparł Móri.
- Tak. Przecież wszystkie opowieści, jakie słyszeliśmy, o tym właśnie mówią -
stwierdził Rafael. - Ale jednak zamek musi być położony dosyć wysoko. Powiedziałbym
nawet, bezsensownie wysoko. Wystawiony na działanie wichrów i niepogody. Przez większą
część roku musi tu panować okropne zimno.
- Rzeczywiście. To niepojęte, jak mu się udało wybudować to mauzoleum - rzekł
Móri.
- Dlaczego mauzoleum? - zdziwiła się Taran. Móri spojrzał na nią.
- A czy nie wygląda to jak monumentalny grobowiec? Co prawda Sigilion żyje, ale po
tylu tysiącleciach musi być chyba uważany raczej za zmarłego. A poza tym te nieszczęsne
małe kobiety...
- Tak, rzeczywiście - przyznała Taran. - Chyba masz rację.
Szli dalej korytarzem, jak długo się dało, przystając niekiedy, by podziwiać nowe
widoki na zewnątrz. Przez cały czas rozglądali się uważnie, bo stwierdzili, że istnieje wiele
drzwi wiodących do zamku i wiele schodów prowadzących na górę, a Villemann raz nawet
wychylił się przez okno, by lepiej widzieć okolicę. Nie było to bardzo rozsądne, musieli go
mocno trzymać, żeby nie wypadł. Dzięki temu jednak mógł przekazać wiadomość, że dzielą
ich co najmniej dwa piętra od wieży. Na samym szczycie mogła istnieć jeszcze jedna,
mniejsza wieżyczka, ale tego Villemann nie był pewien.
Na końcu zewnętrznego korytarza zobaczyli kolejne schody, tym razem wiodące w
dół. Nie były wysokie, a u ich podnóża znajdowały się drzwi. Nie ulegało wątpliwości., że są
one zamknięte na magiczne zamki, wszyscy mogli to stwierdzić na pierwszy rzut oka.
Płaszczyznę drzwi zdobił jakiś skomplikowany ornament, najwyraz
niej jednak umieszczono
go tam nie dla dekoracji. Emanowała z niego atmosfera czarów i magii.
Już wcześniej mijali wielkie, paradne odrzwia w głębi twierdzy i szeptali wtedy do
siebie:  Tam w środku z pewnością żyje sam pan tego zamczyska, mógłbym przysiąc!
Na palcach przemykali obok.
I teraz to drugie zejście w dół...
- Madragowie? - zapytał bezgłośnie Rafael, a pozostali z przejęciem kiwali głowami.
Danielle szepnęła:
- No a te małe kobiety?
- Z pewnością mieszkają w jednym z licznych pomieszczeń Sigiliona - rzekł Móri.
Uznali, że to możliwe. Owe kobietki były z pewnością całkiem dla niego niegroz
ne.
Plotki mówią prawdę. One uwielbiają swego pana, natomiast o Madragach nie wiedziano
niczego.
- Nie mamy pojęcia, czy znajdują się tam na dole - szepnął Móri. - Równie dobrze on
może tam przechowywać jakieś tajemnicze skarby albo czarodziejskie przedmioty, albo
cokolwiek innego. Nie wierny nic, możemy co najwyżej zgadywać.
Dolg rozejrzał się wokół.
- Muszę powiedzieć, że miejsce jest dok marnie chronione.
- Na co mu strażnicy? - zdziwił się Móri. - W tym orlim gniez
dzie musi się czuć
całkiem bezpieczny.
- W takim razie nie zna nas - powiedział Villemann z diabelskim uśmiechem. - Co
robimy, ojcze?
- Właśnie się nad tym zastanawiałem. I proponuję, co następuje: Ta czwórka, która
zna Sigiliona, powinna się trzymać od niego z daleka. On pewnie nienawidzi Taran i Uriela
bardziej niż jakiegokolwiek innego wroga, a nie sądzę też, by okazał miłosierdzie Danielle i
Rafaelowi. Villemann, przyłączysz się do nich i zabierzecie ze sobą Nera.
Villemann poczuł się urażony.
- Ale ja przecież nigdy Sigiliona nie widziałem!
- Rzeczywiście, będziesz tu jednak potrzebny. Chciałbym, żebyście się podjęli dosyć
niebezpiecznego eksperymentu.
To uspokoiło Villemanna.
- O co chodzi, ojcze?
- Zaraz do tego dojdziemy. Dolg i ja spróbujemy powęszyć w twierdzy i może uda
nam się dowiedzieć, gdzie jaszczur siedzi.
- To może być niebezpieczne - ostrzegł Uriel. - - Z nim nie ma żartów.
- Z nami także nie - odparł Móri uspokajająco. - Dlatego musimy to zrobić my z
Dolgiem, bo obaj znamy się trochę na, czarach. Wy natomiast... - przerwał zamyślony.
Wszyscy czekali pełni napięcia. Villemannowi omal oczy nie wyszły z orbit.
- Myślę sobie tak - podjął Móri. - jakiś czas temu wychyliłem się przez okno i
stwierdziłem, że piętro pod nami ma niewielkie okienka w ścianie. Proponuję więc, byście
spuścili Villemanna na linie do jednego z tych okienek, a on spróbuje zajrzeć do środka.
Villemann głośno przełknął ślinę, może właśnie pomyślał o skale sterczącej pod
samym murem?
- No, a co będzie, jeśli spojrzę prosto w oczy Sigiliona?
- Sądzę, że do tego nie dojdzie. On musi mieszkać wysoko, prawdopodobnie ponad
nami, mogę się założyć o własną duszę, że tak jest. Choć wielu z ludzi Kościoła odmawia mi
posiadania duszy - zakończył z goryczą.
- W jaki sposób dostaniecie się do pomieszczeń Sigiliona? - dopytywała się Taran. -
Nie sądzę, by drzwi do nich otworzyły się łatwo.
- Wcale też nie zamierzam przez nie wchodzić, nie warto. Moim zdaniem istnieje
wiele innych przejść wiodących do środka. Dolg i ja wedrzemy się w jakimś takim miejscu.
Mamy zresztą zupełnie inny problem...
- Jaki?
- Kamienie. Dolg nie powinien zabierać ze sobą czerwonego, a Villemann nie może
zaryzykować znalezienia się na zewnątrz murów z niebieskim kamieniem przy sobie. Urielu,
ty zaopiekujesz się czerwonym, jesteś do tego stopnia istotą anielską, że on nie zdoła cię
skrzywdzić. Rafaelu, ty przejmiesz odpowiedzialność za niebieski, jesteś na to dostatecznie
delikatny.
- Oczywiście, mogłam się domyślać! - prychnęła Taran. - My, kobiety, zawsze
jesteśmy pomijane!
- Wcale nie! - odparł Móri ostro. - Ale ty jesteś zbyt nieopanowana, jak na nasze
wrażliwe klejnoty, a Danielle zbyt młoda i strachliwa.
- Bardzo dobrze bym mogła... - zaczęła Taran, lecz ojciec jej przerwał:
- Gdybyś tylko znalazła się w kłopotach, natychmiast sięgnęłabyś po kamienie,
prawda?
- Tak, ale przecież one...
- Nie, nie, nic z tego nie będzie. Kamienie nie mogą być w tym zamczysku używane
inaczej, jak tylko w skrajnych przypadkach, kiedy nie ma już innego wyjścia. Zrozumiałaś?
Taran dala za wygraną. To nie było miejsce na dłuższe dyskusje. Móri poklepał córkę
czule po policzku, na co ona zaczęła coś mruczeć, że nie chce uprzejmości od zwycięskiej
strony.
Można odnieść wrażenie, że najzupełniej nieostrożnie stali sobie na korytarzu i
swobodnie rozmawiali, ale to nieprawda. Przy otworach okiennych znajdowało się wiele nisz,
w których można się było bezpiecznie ukryć. Damelle miała się zajmować Nerem, żeby nie
warczał lub w inny sposób nie hałasował. Taran dbała, by nikogo nie było widać z niszy, w
której się schronił i w której stal bądz
siedział w kucki. Znajdowali się w pobliżu okna, przez
które miał być spuszczony Villemann, i starali się jak najlepiej zamocować linę. Villemann
pobladł wyraz
nie, ale chyba bardziej z przejęcia niż ze strachu. Niestety, on nigdy nie nauczył
się odczuwania zdrowego lęku, co Móriego bardzo niepokoiło. Bo przecież tylko bardzo
nierozsądni ludzie nie odczuwają strachu na myśl o wielkim ryzyku.
Lekceważenie śmierci nie jest najlepszym punktem wyjścia dla niebezpiecznych
przygód.
Wkrótce Dolg i Móri pomachali bliskim na pożegnanie i wyślizgnęli się ze swojej
niszy.
Na zewnątrz zbliżała się noc. Słońce coraz szybciej przesuwało się ku zachodowi. Do
czegoś takiego nie byli przyzwyczajeni, przypuszczali, że czeka ich bardzo długi wieczór i że
zdążą przed nocą dokonać jeszcze wiele.
Popełniali jednak błąd.
Słońce nadal stało nad wyżyną Pamiru na zachodzie, ale ze zdumieniem obserwowali,
w jakim tempie zbliża się ono do linii horyzontu.
Zastanawiali się przez chwilę, jak długo trwała podróż do Karakorum. Theresenhof
opuścili rankiem. Ale które to było rano? Dzisiejsze, czy może wczorajsze? A może rano
jakiegoś dnia w ubiegłym tygodniu? Nie, tak dawno nie mogło to chyba być, jedzenie, które
ze sobą mieli, nadal zachowywała świeżość. To, co sprawiało, że tak trudno było im się
zorientować, to różnica czasu pomiędzy Wschodem i Zachodem. Prawdopodobnie teraz w
krajach Zachodu znowu było rano. Tylko które? To samo, podczas którego wyjeżdżali z
domu, czy następne?
Im dłużej się zastanawiali, tym mniej wiedzieli, myśli krążyły i powracały do punktu
wyjścia: Który ranek? Który wieczór?
Taran spoglądała na wymarły górski krajobraz i ogarnął ją smutek, jaki zawsze się
pojawia, gdy zapada zmrok. Teraz nie można było jeszcze mówić o zmierzchu, w każdym
razie nie o takim, jakie bywają w krajach Północy, w Norwegii albo na Islandii, gdzie latem
nigdy nie zapadają gęste ciemności. Ktoś powiedział, że tutaj przez cały rok jest tak samo.
Słońce zachodzi o tej samej porze. Zawsze.
Czy to nie wydaje się trochę nudne?
Jakkolwiek by było, Taran ogarnął smutek. Wiek świata, nieskończoność, oto co kryło
się w wieczornej mgiełce unoszącej się nad dolinami. Strzelające wysoko w niebo,
przerażające szczyty gór rysowały się wyraz
nie na tle nieba. Nie zbadane, nigdy nie dotknięte
stopą człowieka ani zwierzęcia.
Jak tu samotnie, jak strasznie samotnie!
- Taran, nie stój tam rozmarzona! Chodz
i pomóż nam! Ocknęła się z zakłopotanym
uśmiechem i nagle ogarnął ją strach z powodu tego, co robią.
Znajdują się oto w twierdzy Sigiliona! Dotychczas nie do końca zdawała sobie
sprawę, co ten fakt oznacza. Teraz sobie uświadomiła. A zapadający wieczór sprawiał, że
wszystko stawało się jeszcze bardziej okropne.
5
Danielle czuła się strasznie opuszczona, kiedy tak siedziała sama z Nerem w
najgłębszej niszy; nikt więcej nie mógł się tam zmieścić, ale przyjaciele chcieli możliwie
najlepiej ukryć dwoje członków grupy, narażonych na największe ryzyko, Danielle i psa.
Dziewczyna zmarkotniała, kiedy dotarło do niej, że stanowi słaby punkt. Była
przekonana, że robi co może, stara się być tak samo opanowana jak inni, ale zawsze określano
ją jako lękliwą i niedoświadczoną.
Raz tylko zdarzyło się, że Móri ją pochwalił, miało to miejsce na dole, w oranżerii.
Przychylna uwaga równoważyła wiele przykrości, ale przecież nic do końca.
Nie mogła jednak zaprzeczyć, że się boi. Dolg odszedł z ojcem nawet nie spojrzawszy
w jej stracę, całkowicie pochłonięty tym, co go czeka. A Villemann... Miał napiętą twarz,
koncentrował się przed wykonaniem trudnego zadania. Na nic się nie zdało to, że uparcie
szukała jego wzroku, on pewnie nawet nie wiedział, w którym miejscu się Danielle znajduje.
jestem tutaj, Villemann! Tutaj, w najciemniejszym kącie. pomiędzy kamiennym murem a
szeroką kolumną wyciętej w skale arkady. Czy pamiętasz jeszcze, ze od wielu lat jesteś we
mnie zakochany? A ja, głupia, wcale cię nie dostrzegałam. Teraz wydaje się, że już na
wszystko za póz
no. Jesteś dla mnie miły jak zawsze, ale przecież nie sympatii potrzebuję. Ja
pragnę twojej uwagi i twoich pocieszających dłoni, bo niemal odchodzę od zmysłów ze
strachu w tej ponurej budowli.
Dla Danielle zamczysko było ciężkim, groz
nym, żywym kolosem, który dławił w niej
wszelką odwagę, całą chęć do życia. Nienawidziła każdego ciemnego kamienia w murach,
odczuwała boleśnie chłód płynący od wypolerowanych skalnych bloków, gładkich niczym
ramiona węża. Nie, węże nie mają przecież ramion. Ale jak same węże, i jak jaszczurki
wijące się za jej plecami.
Miała wrażenie, że spomiędzy kamieni dochodzą do niej jakieś szepty, wyrażające
wieloletnie cierpienia, tęsknotę, śmiertelne przerażenie. Z oczu poczęły jej płynąć łzy,
pochyliła głowę i oparła ją o kudłaty łeb Nera. Pies przytulił się do niej, w swoim długim
życiu widział wiele łez i wysłuchał wielu zwierzeń. Uważał pewnie, że to część jego
życiowego zadania. Być pociechą i towarzyszem samotnych ludzi, zarówno dużych, jak i
małych. Jego ludzi.
Villemann znalazł się po drugiej stronie muru i opuszczał się powoli w dół. Danielle i
Nero zesztywnieli z napięcia.
Móri i Dolg w dalszej części korytarza dotarli do jakichś drzwi. Małych i właściwie
niewidocznych. Ryzykowali, że znajdą się w czymś w rodzaju komórki, lepiej jednak było
posuwać się naprzód, niż zostać przyłapanym na gorącym uczynku w którymś z paradnych
wejść.
Drzwi nie były zamknięte na klucz, co jeszcze wzmogło ich przeczucie, iż to ślepy
zaułek. Wsunęli się jednak do środka.
Panowała tam wilgoć. i zaduch zamkniętego pomieszczenia. Znikąd żadnego szmeru
czy szelestu.
Móri posuwał się po omacku.
- Tak jak myślałem - szepnął niemal bezgłośnie prosto do ucha Dolga. - Narzędzia.
Donikąd nas to nie doprowadzi.
Dolg zaczął się zastanawiać, jak w dawnych czasach budowano twierdze i zamki.
Schowki i komórki na narzędzia to pojęcia wtedy nie znane. Budowle miały być okazale i
pompatyczne, z izbami mieszkalnymi to tu, to tam, głównie jednak sale. Sale tronowe, sale
rycerskie, zbrojownie...
Dla takich praktycznych pomieszczeń, jak komórki na narzędzia czy pomieszczenia
dla sprzątaczek, nikt nie miał głowy ani pewnie nie było na nic takiego zapotrzebowania.
Może warsztaty dla wytwarzających broń rzemieślników, ale na tym koniec.
A więc to pomieszczenie musiało być zwyczajnym pokojem. Nie używanym, to
oczywiste, wypełnionym niepotrzebnymi gratami, ale jednak pokojem, i to wcale nie małym.
Twierdze, które kiedyś widział... A przecież zwiedził A naprawdę sporo. Jak one
zostały zbudowane?
Nie, na nic takie porównania. To dwie odmienne epoki. Dolg ma na myśli
średniowiecze, podczas gdy siedziba Sigiliona jest dużo, ale to duto starsza.
W tej chwili podstawowe pytania brzmiały: Czy pokoje są ułożone w szeregu z
wejściami od strony długiego korytarza, czy też są ze sobą połączone? Czy pomiędzy nimi
znajduje się coś jeszcze? A może pokoje rozlokowano wokół zamkowego podwórca?
Tak rozmyślając, Dolg przez cały czas posuwał się po omacku pod ścianami, potykał
się o jakieś graty, wpadał co chwila w pajęcze sieci. Nagle usłyszał ciche przekleństwo.
Po chwili Móri zawołał stłumionym głosem:
- Chodz
tutaj!
Dolg ruszył w jego kierunku. Wkrótce wyczul palcami coś jakby futrynę drzwi. W
bocznej ścianie, a zatem na lewo od nich, musiała się znajdować jeszcze jedna izba.
Próbowali sobie przypomnieć, jak wygląda korytarz. Rzeczywiście, na lewo od tego
wejścia, które wybrali, widzieli jeszcze jedne drzwi. Większe i z pewnością starannie
zamknięte na klucz. Wtedy nie odważyli się ich otworzyć.
Fakt, że drzwi pomiędzy pokojami zostały zamknięte, wydawał im się czymś
oczywistym. Musieli zresztą odsunąć mnóstwo różnych sprzętów, by do nich podejść. A
zatem drzwi nie były używane. Może o nich zapomniano? Może po tamtej stronie też są
czymś zastawione?
Jakkolwiek było, znalez
li przecież wygodne wejście do wewnętrznych regionów
twierdzy.
Raz jeszcze musiał się Móri odwołać do znienawidzonej runy otwierającej zamki. Raz
jeszcze bezzwłocznie mu pomogła.
Drzwi ustąpiły bez oporu. Mieli szczęście. Ostrożnie zajrzeli do środka, gdzie
powitało ich mocno stłumione światło.
Światło we wnętrzu twierdzy? A może znajdują się tu okna wychodzące na jakiś nie
znany zamkowy podwórzec i stamtąd sączy się ten mroczny blask?
Szybko jednak odkryli, dlaczego to światło było aż tak stłumione. Mianowicie drzwi,
które dopiero co otworzyli, były przesłonięte jakimś gobelinem czy draperią z innej tkaniny.
Dolg dotknął jej dłonią. Ciężki brokat zachrzęścił.
Czy mogą się odważyć, by wyjrzeć spod tkaniny do oświetlonego pomieszczenia?
Światło ich przerażała. A także świadomość, że nie mają najmniejszego pojęcia, co ich wzrok
napotka po tamtej stronie zasłony.
Obaj jednak myśleli to samo: Nie wolno im tu stać przez całą wieczność ani lękliwie
zawrócić. Muszą podjąć wyzwanie.
Wchodzili tak wolno, że zdążyli tymczasem obejrzeć dokładnie cale pomieszczenie i
byli zaskoczeni, że nie widać niczego, co mogłoby ich przestraszyć lub przynajmniej
zdumieć.
Mieli przed sobą długą, niewiarygodnie piękną salę rozjaśnioną światłem z jakichś
niewidocznych z
ródeł. Oświetlenie było przytłumione, jakby dla oszczędności, kiedy nikogo
czy niczego w sali nie ma.
To znaczy, coś tu jednak było, ale zdawało się niegroz
ne. Obaj mężczyz
ni weszli dalej
w głąb tej cudownie pięknej sali.
- Sala pamięci - szepnął Móri, a Dolg potwierdził skinieniem głowy.
- To wcale nie jest żadna stara, wyrąbana w kamieniu twierdza. To wspaniały zamek!
- Owszem. Można by nawet powiedzieć: królewski zamek! Naprawdę wyjątkowy!
Ornamenty na ścianach i ciężkie tkaniny połyskiwały zlotem. Same ściany mieniły się
zielono i niebiesko, barwy nabierały różnych odcieni w zależności od natężenia światła, sufit
był tego samego koloru, tylko trochę jaśniejszy. Podłoga czarna i tak lśniąca, że bali się, iż
zostawiają na niej brudne ślady.
Dotarli do końca jednej z dłuższych ścian. Znalez
li się w pobliżu ogromnej statui
spoczywającej na królewskim tronie. Najpierw patrzyli przestraszeni, wkrótce jednak
stwierdzili, że posąg wykonany zestal z jakichś minerałów. Połyskiwał tak samo zielono i
niebiesko jak ściany sali i tak samo jak ściany pokryty był złotymi ornamentami.
Figura jednak nie przedstawiała człowieka.
Po pierwsze, posiadała nadnaturalne wymiary, niczym obiekt kultu. Po drugie, dużo
bardziej mi, postać ludzką przypominała jaszczura.
- Czy to Sigilion? - zapytał szeptem Dolg.
- Nie. już raczej jakiś jego przodek. A może bóg Sili - nów, nie wiadomo. Możemy
natomiast przyjąć, że inne posągi stojące w niszach wzdłuż ścian są wizerunkami dawnych
królów.
Dolg również się tego domyślał. Miały bardziej naturalne rozmiary i wyglądem
przypominały Sigiliona takiego, jak opisała go Taran i inni.
U stóp figur leżało wiele różnych, bardzo kosztownych przedmiotów. Głównie
posążków bóstw.
- Cóż to za skarby - szepnął Móri. - Myślę jednak, że nie powinniśmy niczego ruszać.
To nas nie dotyczy. Ruszamy dalej?
Szli bardzo cicho przez salę ku drzwiom w jednej z dłuższych ścian, znajdujących się
na skos od pierwszego wejścia. Lękliwie spoglądali za siebie, by sprawdzić, czy nie
zostawiają śladów, ale nie.
Dolg poczuł się z
le na widok tych wszystkich posągów półludzi. Jednemu przyjrzał
się uważniej i stwierdził, że wzrok figury go śledzi. Małe wężowe oczka pod ciężkimi, na pół
przymkniętymi powiekami sprawiały wrażenie żywych. Ale to tylko złudzenie, wiedziało
tym, bo tak samo było z portretami w Theresenhof, przedstawiającymi przodków babci
Theresy. One też śledziły wzrokiem idącego przez pokój, a to z tego powodu, że portretowany
podczas malowania patrzył artyście prosto w oczy.
To samo zjawisko zachodziło tutaj.
Mimo to nie mógł przestać ukradkiem spoglądać na stojące w półmroku postaci.
Podeszli wreszcie do drugiej ściany i znalez
li się bardzo blisko jednej z rzez
b. Nagle
Dolg odskoczył przerażony.
- Ojcze!
Móri przystanął.
- Co się stało?
Spójrz - szepnął Dolg, wskazując jeden z posągów stojący w swojej niszy, pięknie
ubrany na zielono, niebiesko i złoto, w pełni oświetlony, choć nie wiadomo, z jakiego z
ródła
światło wypływało. Posąg budził podziw i przerażenie.
Móri przyglądał mu się uważnie.
- Co chciałeś mi powiedzieć? - spytał i nagle jęknął przejmująco: - Oooch...
- Tak. Kiedyś musiała to być żywa istota, ojcze. Oni wszyscy byli żywymi
stworzeniami. Zostali zabalsamowani. Ale zwłoki nie uległy wysuszeniu. Myślę, że
wyglądają teraz dokładnie tak samo jak za życia.
- Owszem. Oto dawni królowie Silinów. - Móri westchnął głęboko. - Są wstrętni.
Dolg zwrócił się ku wielkiemu posągowi.
- Ten jednak chyba nigdy żywy nie był.
- Nie, nie, to musi być posąg bóstwa, niczego innego nie mogę sobie wyobrazić.
Raz jeszcze Dolg skierował wzrok ku tej części sali, skąd dopiero co przyszli.
- Czy widziałeś, że ostatnia nisza jest pusta?
- Tak, i najpierw mnie to zdziwiło, ale teraz myślę, że to miejsce dla Sigiliona. Z tą
tylko uwagą, że on nigdy nie umarł. Odwiedził bowiem świątynię Lemurów i uzyskał tam
przedłużenie życia, potem zdobył swoje rośliny i stal się prawie nieśmiertelny.
- Prawie. Zapamiętajmy to słowo, ojcze. On nieśmiertelny nie jest.
- Dopóki nie zdobędzie trzech świętych kamieni - potwierdził Móri cierpko. - Nie
wolno nam dopuścić, żeby do tego doszło.
- Tak jest - potwierdził Dolg. - A teraz wyjdz
my już z tej sali. Dostaję tu gęsiej skórki.
Mieli _ - wdzieję, że drzwi, którymi zamierzali wymknąć się na zewnątrz, będą
otwarte. Ale nie były.
- Sigilion dobrze strzeże swoich skarbów - szepnął Dolg. - I równie dobrze siebie -
dodał Móri. - Najwyraz
niej nie ufa nikomu ze swego otoczenia.
- Na jego miejscu, też bym nikomu nie ufał.
Móri przystanął, żeby raz jeszcze wyjąć swoją czarodziejską runę. Po raz ostatni
odwrócił się, by popatrzeć na potężne bóstwo, i z wolna powiedział do syna:
- Widywaliśmy jaszczury... ale przyjrzyj się temu dokładniej. Jego by raczej należało
nazywać...
- Smokiem - uzupełnił Dolg. - Tak, to rzeczywiście jest smok! Chociaż smoki i
jaszczury bywają często do siebie podobne. Przynajmniej niektóre gatunki jaszczurów. Ale
ten... Takie jaszczury na ziemi nie istnieją.
- Nie. On przypomina raczej potwora, jakiego opisywał Villemann. Tego, którego
spotkał po drodze tutaj, a który niósł na plecach trójrogiego demona.
- Masz rację. Czyżby ta groteskowa paskuda przedstawiała przodka Sigiliona?
- Smoki nigdy naprawdę nie istniały, one należą do świata baśni - stwierdził Móri
krótko. - Pytanie tylko, skąd Silinowie, którzy zbudowali tę twierdzę, wiedzieli, jak będą
wyglądać baśniowe smoki naszej współczesności?
- No właśnie, przecież ta twierdza musiała zostać wzniesiona przed tysiącami lat.
- Otóż to! A tak długo baśnie i legendy nie trwają.
- Nie mów takich rzeczy! Przypomnij sobie baśń o morzu, które nie istnieje!
Móri nic nie odrzekł. Podeszli obaj do kolosa i studiowali go w przytłaczającej ciszy
tej sali.
Miał skrzydła, w przeciwieństwie do innych figur ustawionych w niszach, które
zostały wyposażone jedynie w rodzaj błony pławnej lub lotnej pomiędzy ramionami i
korpusem oraz pomiędzy odnóżami. Ponadto posąg bóstwa miał bardzo długi ogon zwężający
się ku końcowi. Pozostałe figury miały palce i tylko jeden pazur, olbrzym zaś jedynie pazury.
Również jego głowa różniła się od pozostałych. Rysy tamtych przypominały ludzkie, w
posągu bóstwa nic ludzkiego nie było.
Ale poza tym, jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, figury były dość do siebie podobne.
Królowie zdawali się należeć do jakiegoś niższego gatunku w stosunku do kolosa. Gatunku
zdegenerowanego, a może zmieszanego z inną rasą, trudno powiedzieć. Co to mówił Cień?
Że Silinowie pochodzą z czasów sprzed dwustu milionów lat, z epoki strasznych jaszczurów.
Skąd jednak wzięły się te straszne jaszczury? Pierwszy znany przedstawiciel tego
gatunku był dość niewielki, niewiele większy od sporego psa. Czy wyglądem przypominał
stojące tutaj bóstwo? Zakładając, że tutejszy posąg jest od niego wielokrotnie większy. Co w
ogóle wiadomo o rozwoju wymarłych gatunków?
A przede wszystkim: Skąd pochodzą wszystkie ziemskie baśnie o wielkich smokach?
Dolg i Móri nie mieli czasu się nad tym zastanawiać. Musieli się natomiast
koncentrować na próbie otworzenia następnego zamka.
Móri przerwał pracę i wyprostował się.
- Czy nie powinniśmy na dzisiaj skończyć? Może lepiej wrócić do naszych,
opowiedzieć, co tu widzieliśmy, i dowiedzieć się, czego dokonał Villemann?
- To kusząca propozycja - przyznał Dolg. - Pytanie tylko, czy następnym razem uda
nam się dotrzeć równie daleko.
- Masz, oczywiście, rację - rzekł Móri i znowu pochylił się nad zamkiem pięknie
rzez
bionych drzwi. - Jeśli to potrwa dłużej - westchnął - to moja maść na zamki się skończy.
Ale niech tam, nie będę tego żałował.
- No, mimo wszystko dobrze jest ją mieć wtrącił Dolg. - O, możesz otwierać drzwi.
Ciekawe, co nas czeka za nimi?
W kolejnym pomieszczeniu nie dostrzegli jednak niczego nadzwyczajnego. Po prostu
znalez
li się w przedsionku, przed wielką bramą Sigiliona. Wiodły stąd na piętro wspaniałe
schody.
- Dotarliśmy tu okrężną drogą - uznał Móri. - Ale mimo wszystko jesteśmy. I sądzę, że
od tej chwili nie powinniśmy ze sobą rozmawiać.
Dolg potwierdzał skinieniem głowy. Również to pomieszczenie zostało oświetlone w
dziwny sposób; nie mogli zrozumieć, jak. Naprzeciwko drzwi, którymi tu weszli, znajdowały
się jeszcze jedne. Trudno powiedzieć, czy były oprócz tego jakieś inne przejścia po obu
stronach schodów, ta część pomieszczenia tonęła bowiem w mroku.
Przez chwilę spoglądali po sobie, potem przełknąwszy ślinę zaczęli się skradać ku
schodom, błogosławiąc, że mają takie miękkie podeszwy u butów.
Chyba zwariowaliśmy, myślał Dolg. Żeby się pakować prosto w paszczę lwa.
Ale to jednak niebywale podniecające!
Na górze czekała ich spora niespodzianka. Szczerze mówiąc, kilka. Pierwsza polegała
na tym, że znajdowało się tam okno i mogli zobaczyć, że słońce już zaszło. Nad światem
gęstniał mrok i wkrótce zrobi się całkiem ciemno. Co się stało z Villemannem, wiszącym nad
mroczną przepaścią?
Druga niespodzianka to to, że izba, którą widzieli na prawo i do której wiodły dwa
wejścia, jedno obok drugiego, nie miała zamykanych drzwi. Stali oto przed jakąś sypialnią.
Dolg podszedł na palcach bliżej, lecz we wnętrzu panowała kompletna cisza. Naliczył
sześć lóżek, a w każdym z nich leżała młoda uśpiona kobieta lub dziewczyna. Z wyjątkiem
jednego, które stało puste.
Małe wielbicielki Sigiliona. Jego zabawki i niewolnice. Szóste łoże przeznaczone było
z pewnością dla ,szczęśliwej wybranki , tej, która miała w nocy zabawiać Sigiliona.
Móri wstrząsnął się z obrzydzeniem. Dolg nie powiedział nic. To nie był krąg jego
zainteresowań.
Opuścili pomieszczenie ze śpiącymi kobietami i zajęli się drugimi drzwiami. Och,
jakież były wspaniale! Nie ulegało żadnej wątpliwości, że to mieszkanie Jego Wysokości.
Teraz musieli być jeszcze bardziej ostrożni, znajdowali się w pobliżu śpiących
dziewcząt, nie oddzieleni od nich żadnym zamknięciem. Móri zastanawiał się, czy powinien
znowu użyć magicznej runy i otworzyć zamek do sypialni Sigiliona, ale naprawdę nie miał na
to ochoty. Szczerze mówiąc, nie miał też ochoty nawet dotykać tamtych drzwi.
Ale nie, tutaj nie można się obyć bez pomocy magii. Dotychczas radzili sobie dzięki
swojej runie, wiedzieli jednak, że w pewnym momencie mogą natrafić na znacznie większe
trudności. Na magiczną bramę na przykład, taką jaką widzieli u podnóża drugich schodów.
No cóż, trzeba było ponownie wyjąć runę. Dolg widział, że wargi ojca poruszają się
miarowo, wymawiając zaklęcie, i zaraz potem drzwi ustąpiły.
Spoglądali na siebie bardzo zadowoleni. Wszystko jak dotąd szło dobrze. Może nawet
zbyt łatwo.
Tym razem za drzwiami ogarnęły ich ciemności. Tylko słabe światło nocy sączyło się
przez okienne otwory. Słońce nieodwołalnie zaszło, zaś azjatycka noc była nieubłagana,
zapadała natychmiast. Przykrywała ziemię swoją ciemną kapą.
Zrobili kilka niepewnych kroków w głąb pokoju. Drzwi za nimi zatrzasnęły się same.
Obaj zadrżeli przerażeni. Ze wszystkich stron zeskakiwały na nich milczące
dziwaczne stworzenia. Dolg zdołał rozróżnić jedną na tle okna, Móri inną. Istoty, mniejsze od
nich, stanowiły jakby krzyżówkę ludzi - jaszczurów i zwyczajnych przedstawicieli rodzaju
ludzkiego. Dolg dostrzegł w oczach niektórych zwierzęce błyski. Móri zobaczył całkiem
ludzką twarz, ale głowę tego stworzenia wieńczył grzebień jak u niektórych jaszczurów z
Galapagos.
Nagle cisza została gwałtownie przerwana. Dziwne istoty jęły wrzeszczeć i wyć,
najwyraz
niej żądne walki.
Móri i Dolg starali się bronić przed wściekłymi atakami i zaraz też pojęli, kim są ich
przeciwnicy:
To potomstwo Sigiliona z nieszczęsnymi tubylczymi kobietami!
6
Villemann wisiał między niebem a ziemią i z lękiem spoglądał na rozjarzoną
słoneczną kulę zsuwającą się do linii horyzontu tak szybko, że mógł to obserwować.
Ale z drugiej strony... czyż ciemne tło nie było dla niego korzystne, skoro miał
zaglądać przez okno? Widział, że tam, dokąd zmierza, pali się światło.
Cale przedsięwzięcie wydawało się jednak dość głupie!
Czy jednak zawsze nie pragnął właśnie czegoś takiego? Villemann Dzielny.
Villemann, Silniejszy od Śmierci.
W tym momencie światło dnia zgasło. Wokół Villemanna zrobiło się ponuro i
przerażająco. A poza tym zimno.
Twarze przyjaciół znajdowały się ponad nim. Teraz, w ciemnościach, już ich nie
widział. Wyczuwał tylko, że są bardzo wysoko.
Villemann, Samotny Nocny Jez
dziec.
Niech to licho! Również Villemann Śmiertelnie Przerażony.
Powoli, zrywami, z szarpaniem opuszczano go w dół. Linę trzymali Uriel, Rafael i
Taran, niekiedy odnosił wrażenie, że trzymający nie są ze sobą zgodni. Cierpiał, kiedy
zmieniali taktykę, zatrzymywali go, gdy był gotów zsuwać się niżej, po czym w następnej
chwili, zupełnie nieprzygotowanemu, pozwalali lecieć na łeb, na szyję, by po chwili znowu
gwałtownie go przytrzymać. Miał wrażenie, że uszy łopoczą mu na wietrze.
Nareszcie znalazł się na odpowiednim poziomie. Zamierzał oprzeć stopy o ścianę, ale
mu się nie udało i z całej siły rąbnął podkurczonymi kolanami w twardy kamień. Zdławił jęk
bólu, okręcił się parę razy wokół własnej osi, starając się zapanować nad liną i skierować
ciało w odpowiednią stronę.
Tuż przed sobą miał okno.
Nie było w żadnej mierze pożądane, by się teraz zaczął kiwać przed oknem niczym
wahadło, to w tę, to w drugą stronę. Wyglądałoby to głupio i głupio by się czuł. Poza tym
mogło się okazać niebezpieczne.
W końcu jednak udało mu się zapanować nad własnym ciałem.
Nie, nie opuszczajcie już więcej liny!
Szarpnął się mocno, by dać im to do zrozumienia. Lina zatrzymała się tak gwałtownie,
że omal od niej nie odpadł, czul, że zaraz cały rozsypie się na kawałki. Niech to licho, znowu
zaczął się kiwać tam i z powrotem.
Nareszcie się uspokoiło. Ale czy może mieć zaufanie do swoich przyjaciół?
Cisza, nigdzie najmniejszego ruchu. Powolutku, pomagając sobie nogami i rękami,
zbliżał się do okna.
Światło za nim paliło się w dalszym ciągu. To mu pomagało. Jeśli, rzecz jasna, nie
zbliży się zanadto do szyby i blask nie padnie na jego twarz.
Szkło było nierówne. Ale jednak szkło, choć tego nie oczekiwał w tym kraju.
Wszystko tu zdawało się być na wysokim poziomie technicznym, odkryli to zaraz na
początku.
Villemann przyjął wygodną pozycję, pochylił się do przodu i zajrzał do środka.
Niespodziewany wiatr poruszył jego jasnymi włosami i grzywka przesłoniła oczy.
Gdyby tak ktoś zobaczył jego bielejącą głowę w nocnym mroku! Można by pomyśleć, że to
światło księżyca!
Światło księżyca! Bogu dzięki, że dzisiejszej nocy księżyc nie świeci! Villemann
zaczął histerycznie chichotać, choć naprawdę nie miał do tego powodów. Jeśli nie jest
dostatecznym powodem do śmiechu to, że się dynda na linie, zawieszonej na Dachu Świata,
pomiędzy niebem a ziemią, mając pod sobą diabelską przepaść. I czego się tu szuka? Istot,
które istnieją jedynie w świecie baśni?
Choć Villemann nigdy by się do tego nie przyznał, to w głębi duszy dobrze wiedział,
że chichot jest wynikiem strachu. Ale przecież Największy A
owca Przygód nie okazuje lęku!
Co tam! Nieznane potwory w straszliwej twierdzy? Ha!
Nie miał wolnej ręki, by odsunąć włosy z twarzy. Potrząsnął więc głową i na chwilę
znowu odzyskał zdolność widzenia.
Zobaczył, że we wnętrzu coś się porusza.
Najpierw nie mógł przez nierówne szkło rozróżnić żadnych kształtów, po chwili
jednak uświadomił sobie, że to jakieś duże, ciężkie istoty. Naliczył cztery i chyba tyle ich tam
było.
Villemann zaczął popadać w nastrój egzaltacji. Odnalazł ich, odnalazł Madragów!
Był o tym przekonany. Choć przecież mogli to być nie znani strażnicy Sigiliona...
Widział tak niewyraz
nie. Dostrzegał tylko, że żadna z postaci nie spogląda w stronę
okna. Wyglądało na to, iż wszyscy są bardzo zajęci, stoją czy może siedzą pod czymś w
rodzaju... stołu?
Nagły poryw wiatru zakołysał wiszącym Villemannem i wtedy młody człowiek
znalazł się w innej pozycji. Patrzył teraz przez cieńszy fragment szkła. Uchwycił się z całych
sit skały wystającej za oknem i starał się w tym położeniu pozostać.
Nareszcie... Widział wszystko bardzo wyraz
nie. Wprawdzie tylko fragment
pomieszczenia za oknem, ale to mu wystarczało.
Zdumiało go przede wszystkim urządzenie izby. Nigdy przedtem nie widział niczego
podobnego, w ogóle nie miał pojęcia, do czego mogłyby służyć choćby niektóre aparaty, na
jakie patrzył. Poza tym była to raczej spora sala, Villemann jednak nie był w stanie wyrobić
sobie dokładniejszego pojęcia co do rozmiarów pomieszczenia. Miał na to zbyt ograniczone
pole widzenia.
Najbardziej przykuwały jego uwagę same tajemnicze istoty. Wielkie, potężne postaci,
o barkach szerokich niczym bycze karki...
Zastanowił się chwilę. Gdzie on już widział coś podobnego?
Tengel z Ludzi Lodu! Tak! On tak wyglądał! Był zbudowany mniej więcej tak samo
jak ci tutaj, tylko oni są znacznie więksi.
Widział ich ręce zajęte jakąś skomplikowaną pracą, której nie pojmował. Ręce mieli
ludzkie, tylko po prostu dużo większe, choć zdawały się bardzo delikatne, takie odnosił
wrażenie. Widział, jak zręcznie obracały jakimiś niewielkimi detalami, choć palce miały z
pozoru niezdarne i tylko po trzy u każdej ręki!
Głowy? Gdyby miał być szczery, to spodziewałby się ujrzeć na nich rogi. Ale myślał
tak bez żadnej przyczyny, dziwne istoty bowiem niczego takiego nie miały. W każdym razie
żadnych rogów nie widział. Włosy tych stworów były niezwykle bujne, potargane i
poskręcane, niczym u byków rasy angielskiej lub francuskiej, Villemann nie znal nazwy. Owe
sympatyczne byki z grzywami opadającymi na oczy i bujnymi lokami między rogami bywają
złocistorudej maści. Madragowie, bo to bez wątpienia musieli być Madragowie, włosy mieli
ciemne i szorstkie, to tu, to tam srebrzyły się w nich siwe nitki. Włosy wydawały się takie
gęste, że z powodzeniem mogły się w nich kryć rogi. Taką właśnie sierść mają jaki.
Villemann widział też twarz tego, który stal zwrócony ku niemu, i drugiego,
zwróconego profilem. Może Villemann miał inny gust niż większość ludzi, uznał jednak, że
są to twarze urodziwe. Nawet bardzo. Oczy miały ciemne i smutne, jak to często bywa u
zwierząt. Nosy raczej płaskie i szerokie, o przesadnie dużych dziurkach. Nosy były
symetrycznie osadzone między oczami, a usta wydatne i wrażliwe.
Miał wszelkie powody, by nazywać te istoty ludz
mi - bawołami, mimo że miały w
wyglądzie więcej cech ludzkich niż zwierzęcych.
Villemannowi bardzo się podobały ich oczy.
W ogóle poczuł do nich sympatię. Było w nich coś zdecydowanie pociągającego.
A poza tym emanował z nich smutek.
Villemann co do jednego nie miał wątpliwości: Taran i pozostali mieli z pewnością
rację, gdy mówili, że Sigilion to wstrętna, ociekająca zmysłowością istota. To nie on był tym
technicznym geniuszem, którego działalność rzucała się w oczy w twierdzy. Geniuszami są
Madragowie.
To zresztą wyjaśniało również, dlaczego Sigilion chciał utrzymać ich przy życiu. I
dlaczego przez wiele stuleci więził ludzi - bawołów.
Madragowie to jego niewolnicy, podobnie jak owe młode dziewczyny. Z tą tylko
różnicą, że jednak dziewczyny przychodziły do niego w mniej lub bardziej dobrowolny
sposób. Zaś smutek w oczach Madragów świadczył, iż trzymane są tutaj siłą.
Nagle drgnął przestraszony. Musiał chyba być nieostrożny, bo zobaczył, że ten z
Madragów, który stal zwrócony ku niemu, spogląda w okno i mówi coś do towarzyszy.
W pierwszym impulsie Villemann chciał się cofnąć. Opanował jednak tę chęć. Nie
wiedział, jak wiele Madragowie są w stanie zobaczyć przez okno, ale nie ulegało wątpliwości,
że coś widzą.
Postawił wszystko na jedną kartę. Pokiwał głową i uśmiechał się do nich zza szyby.
Dziwne istoty powoli podnosiły się z miejsc. Villemann początkowo działał
niepewnie, teraz nie miał już wątpliwości.
Były wyższe, niż sądził. Były przerażająco wielkie. Przypuszczał teraz, że muszą mieć
po jakieś trzy i pół łokcia wzrostu (ok. 215 cm) i z tymi swoimi ciężkimi głowami robiły
naprawdę imponujące wrażenie.
Villemann uśmiechał się tak sympatycznie, jak tylko umiał, patrzył na nich niczym
chińska laleczka, aż poczuł, że twarz mu sztywnieje. Położył palec na wargach, dając do
zrozumienia, że wszyscy powinni zachować ciszę oraz że Sigilion nie ma pojęcia o jego
dziwnej wspinaczce po fasadzie twierdzy.
Tamci naradzali się między sobą, sprawiali wrażenie wzburzonych i chyba nawet
przestraszonych. Villemann musiał im jakoś uświadomić, że widzi jedynie przez maleńki
fragmencik szyby. Fakt, że wiatr kołysał nim we wszystkie strony, wcale sytuacji nie ułatwiał.
Z grupy Madragów wysunęła się kobieta, mógłby przysiąc, że tak właśnie jest,
pochyliła się naprzód i przez szybę spojrzała mu prosto w oczy. Villemann nie widział nic
poza jej jednym okiem, a ona też pewnie niewiele więcej z jego postaci, ale z całą
wyrazistością dostrzegł w tym oku łzę.
Villemann starał się jakoś jej wytłumaczyć, że on i jego przyjaciele pragną jedynie ich
uwolnić, ale musiały to być wyjaśnienia bardzo krótkie, na nic bardziej szczegółowego nie
było czasu.
Kobieta dala mu znak, by czekał, a on starał się odpowiedzieć, że zrozumiał. Po czym
Madragowie cofnęli się w głąb pomieszczenia.
Jeśli teraz sprowadzisz Sigiliona, to wszystkie moje złudzenia prysną, pomyślał, choć
nie wierzył, by naprawdę miała zamiar to zrobić.
Zaczynał okropnie marznąć. Noc w górach Wschodu była lodowato chłodna, wiatr
szarpał Villemannem bezlitośnie i przenikał go do szpiku kości, przemarznięte uszy musiały
być już nie czerwone, lecz liliowe albo nawet niebieskie. A może jeszcze gorzej: białe!
W chwilę potem cztery stworzenia wróciły. Ich twarze wyrażały podniecenie i
niedowierzanie oraz wcale nie ukrywaną niepewność, czy mogą się odważyć na odrobinę
nadziei...
Villemann pomyślał, że jego biała skóra i jasne włosy muszą ich niepokoić. Na pewno
nigdy przedtem nie widziały nikogo z Zachodu ani z Północy. Może myślą, że jest
niebezpieczny?
Za nic nie chciał, żeby tak się stało. W obecności złych ludzi pragnął wydawać się zły,
wtedy niechby uważano, że jest silny i bezlitosny, że stanowi potworne zagrożenie. Ci tutaj
jednak sprawiali takie sympatyczne wrażenie!
Widział, że chcą go jakoś przekonać, iż mu ufają. Dlatego pochylił głowę, uroczyście i
z wielką powagą. Nieznajome istoty wahały się jeszcze przez kilka chwil, po czym pokazały
mu przez szybę jakiś diagram.
Najpierw niczego nie zrozumiał, ale gdy one wciąż bardzo energicznie wskazywały na
drzwi, pojął.
To kod otwierający zamek!
Rzecz jasna, one same go stworzyły. Schemat, który mu pokazywały, został
nakreślony w wielkim pośpiechu. Sigilion zadbał widocznie o to, by zamka nie dało się
otworzyć od środka. Więz
niowie sami nie mogli tego dokonać.
Villemann kiwał głową z przejęciem na znak, że rozumie. Machał przy tym rękami, by
pokazać, że nie ma nic do pisania. To głupie z jego strony, ale skąd miał wiedzieć, że będzie
czegoś takiego potrzebował? Kto to wspina się po murach i skałach z przyborami do pisania
w kieszeniach? Poprosił ich natomiast, by przesuwali rysunek po tym fragmencie szyby,
przez który widział najlepiej, i starał się zapamiętać szczegół po szczególe. Kiedy doszli do
końca, na wszelki wypadek powtórzyli wszystko od początku.
Villemann dal znak, że wie już, co trzeba.
Pomachał im ręką na pożegnanie, po czym trzykrotnie szarpnął liną, żeby
poinformować przyjaciół, iż chce wracać.
Kiedy wolno, kręcąc się, sunął w górę, widział twarze Madragów przylepione do
szyby.
Czy te gapy na górze nie mogłyby go wciągać bardziej zdecydowanie? Wydawało mu
się, że musi wyglądać idiotycznie, kiedy tak dynda przy murze i uśmiecha się do swoich
nowych przyjaciół za każdym razem, kiedy okręca się twarzą do skały.
Czy to zresztą lita skala? Nie, to, oczywiście, mur zbudowany ze skalnych bloków,
przy tym najniższa jego partia, więc i same bloki, jest rzeczywiście ogromna. Kryjówka
Villemanna i jego przyjaciół znajdowała się natomiast w tej części twierdzy, która została
wykuta w górze.
Przeniknął go dreszcz niepokoju. Jakim sposobem uda im się wydostać z zamczyska
Sigiliona, jeśli teraz postawią sobie za cel uwolnienie Madragów z piekła, w którym żyją od
stuleci?
No cóż, będą się zastanawiać póz
niej. Tymczasem Villemannowi powiodło się z
pierwszą częścią zadania. Cieszył się, że zaraz wszystkim o tym opowie. Zwłaszcza ojcu i
Dolgowi.
7
No, teraz zacznie się awantura, pomyślał Móri, kiedy bękart Sigiliona rzucił się na
niego. Bo przecież Sigilion musiał słyszeć te skrzeki, piski i wrzaski, które owe piekielne
istoty z siebie wydawały. Niech to diabli porwą!
Słyszał glos Dolga i zdawał sobie sprawę, że syn walczy rozpaczliwie z napastnikami,
którzy najwyraz
niej czepiali się jego pleców. Glos miał stłumiony, bo pewnie któryś
potworek zawisł mu na szyi. Ciemności panowały tak gęste, że Móri nie potrafił rozstrzygnąć,
czy to, co zaciskało się na szyi Dolga, można nazwać ramieniem, czy też jakoś inaczej.
- Tato, ja nie chcę się bić z dzieciakami! - wołał Dolg.
- To nie są dzieci - odparł Móri przez zaciśnięte zęby, kopiąc rozpaczliwie, żeby
odrzucić od siebie potworki czepiające się jego nóg, gdy tymczasem inne wbijały ostre zęby
w jego ramiona. Na szczęście Móri nosił gruby sweter i nieprzewiewną kurtkę, które
łagodziły ostrość kłów. - Te bestie mogą być nawet bardzo stare, nic nam przecież o nich nie
wiadomo.
Dolg próbował się zorientować, jak wielu mają przeciwników. Nie tak wielu, jak się
początkowo wydawało. Mogło ich być sześciu, w każdym razie nie mniej niż pięciu, ale też
nie więcej niż siedmiu.
Byli jednak wystarczająco niebezpieczni. Stosowali chwyty, jakich Dolg i Móri nie
znali. Podstępni i bezwzględni, ale bez odrobiny tego choćby i czarnego humoru, który na
ogół tego typu stworzenia charakteryzuje. Działali ze śmiertelną powagą.
Dolg i Móri nie bardzo wiedzieli, czego w tej sytuacji pragnąć najbardziej. Przeklinali
w duchu upór, z jakim przedzierali się w głąb twierdzy. Kto powiedział, że koniecznie musieli
iść oni dwaj, i to razem? Przecież gdyby tylko jeden wyruszył na zwiady, drugi mógłby go
uratować, a tak wpadli w pułapkę obaj, gdy tymczasem żadne z pozostałych nie posiadało
magicznych sil, które tu z pewnością są niezbędne.
Obaj z utęsknieniem myśleli o wielkich szlachetnych kamieniach, a zarazem
dziękowali Stwórcy, że ich przy sobie nie mają.
Sytuacja zdawała się beznadziejna. Zwłaszcza że ponure istoty wokół nich nieustannie
ponawiały ataki.
Duchy pomóc im tutaj nie mogły, a owe małe kobietki, gdyby się nawet ocknęły, nie
ruszą palcem, by się za nimi ująć. Raczej wprost przeciwnie.
Móri próbował wyjąć z kieszeni którąś z czarodziejskich run, ale ręce miał
unieruchomione niczym w klubach. Poza tym nie był w stanie przytomnie myśleć. W
pośpiechu zastanawiał się, jaka runa byłaby tutaj pomocna, ale na nic nie mógł się
zdecydować.
Zaklęcia? Magiczne formułki?
Nie pamiętał ani jednej.
Tak bardzo chciałby pomóc swemu synowi! Dolg jednak leżał na plecach na
podłodze, a trzy potworki siedziały mu na piersiach.
No i te ciemności! Zęby chociaż trochę widzieć! Ale... Czy Móri rzeczywiście tego
chciał? Czy naprawdę pragnął się dowiedzieć, jakich to bastardów spłodził Sigilion? Czy
należało żałować tych istot, jak twierdzi Dolg? Czy to dzieci?
Nie, nie, z pewnością nie dzieci! W mroku mignęła mu twarz któregoś. Odpychająca,
pokryta twardą wężową skórą, a przy tym dziwnie połyskliwa, choć poorana głębokimi
zmarszczkami. Jak u sędziwego starca. Nie umiałby wytłumaczyć, jak to możliwe, by coś
było zarazem lśniące i pokryte głębokimi zmarszczkami, ale tak to wyglądało. Niczym
posmarowana tłuszczem skóra żółwia.
Móri tłukł na oślepi oganiał się, starając się zbliżyć do Dolga. Wrzaski i wycie były
tak głośne, że musiały docierać do Sigiliona, niemożliwe, żeby nie zwróciły jego uwagi.
W słabej poświacie sączącej się z okna czarnoksiężnik dostrzegł otwartą jaszczurczą
paszczę, gotową do zaciśnięcia się na ramieniu syna. Móri zareagował błyskawicznie,
gwałtownym kopnięciem odrzucił gada pod ścianę.
I wtedy coś się stało. W niewidzialnych z
ródłach z wolna zapalało się światło.
Móri rozejrzał się.
Boże drogi, pomyślał. One są prastare! Wszystkie sześć, bo w pomieszczeniu
znajdowało się sześć potworków. One nie zostały urodzone przez kobiety śpiące w pokoju
obok. Te sprawiają wrażenie, że mają po tysiąc lat. Wszystkie. Muszą być owocem dużo
wcześniejszych romansów Sigiliona z kobietami, które uprowadzał z okolicznych wiosek
bardzo dawno temu.
Dolg... Dolg, ukochany syn, ani drgnął na tej podłodze. Leżał kompletnie bez ruchu.
Móri wpadł we wściekłość. Obudziła się w nim niewiarygodna wprost siła, wyrwał się
prześladowcom z żelaznego uścisku, akurat w chwili, gdy jeden znowu chciał go ugryz
ć i
wcale nie wiadomo, czym by się to skończyło. Może paraliżem, może ogólnym zatruciem
jakimś jadem?
- Spokojnie, tato - usłyszał glos Dolga. - Nic mi nie grozi.
Nic mu nie grozi! I on to mówi, mając na sobie kilka żądnych krwi potworów!
- Nie masz przy sobie szlachetnych kamieni! - wołał Móri, czołgając się po podłodze
do syna.
- Nie, ale mam pierwotny znak Słońca - zawołał Dolg w odpowiedzi i odepchnął od
siebie kolanem atakującego stwora.
Móri się trochę uspokoił. Pierwotny znak Słońca! Rzadko o nim myślał, właściwie
nawet nie bardzo brał go w rachubę, bo oba kamienie ochraniały ich we wszelkich
niebezpieczeństwach. Posiadały cudowną siłę, dopóki ten, do kogo należą, stoi po stronie
dobra.
Dzięki Bogu, że je mają! I Móri uświadomił sobie teraz, że na przykład szafir Dolg
znalazł już przed wieloma laty. Tak dawno temu, że syn stal się już chyba nieśmiertelny, nikt
nie może mu odebrać życia. Cudowna myśl. I jaka ulga!
Oszalałe krzyki raniły Móriemu uszy do tego stopnia, że nie potrafił spokojnie myśleć.
Jedyne, co mógł robić, to działać instynktownie, próbować odpierać ciosy, nie dać się
zaskoczyć, angażować całą swoją siłę. To wszystko.
Bogu chwała, że napastnicy byli nieduzi. Prawdopodobnie to dziedzictwo ze strony
matek, pochodzących z górskich plemion. Z tego co wiedział, Sigilion jest wysoki, wyglądem
przypomina rosłego mężczyznę. Ci tutaj natomiast nie przekraczali wzrostem
dwunastoletnich chłopców.
Mimo to byli naprawdę niebezpieczni.
Szczególnie zaciekle atakowali Dolga, jakby pojmowały, że on jest tutaj ważniejszy.
Nigdy przedtem Móri nie odczuwał równie mocno, jak bardzo kocha swego
pierworodnego syna, to dziecko obce w świecie ludzi.
Bogu niech będą dzięki za to, że te potworki nie są w stanie pozbawić go życia!
Mogłyby go jednak sparaliżować! I chyba właśnie to planowały. Móri widział w ich
oczach żądzę zła. Jeden z nich miał na rękach zakrzywione nożycowate pazury, niczym u
kraba, tylko dużo większe, silniejsze i ostrzejsze. Tymi pazurami zamierzał rozpłatać ramię
Dolga.
Dlaczego Dolg wciąż tak leży na podłodze? zastanawiał się Móri. Dlaczego się nie
broni?
Wtedy zobaczył, że potworki wepchnęły Dolga w coś w rodzaju żelaznych kleszczy
przytwierdzonych do podłogi, także się po prostu nie mógł ruszyć. I kiedy Móri z wrzaskiem
rzucił się na odsiecz, poczuł, jak paskudztwo czepia się jego ramion, szyi, nadgarstków i
kostek. Ostatnim wysiłkiem strącił z Dolga to monstrum o pazurach w kształcie szczypiec, ale
w następnej sekundzie sam został unieruchomiony.
A to było dużo gorsze, bowiem czarnoksiężnik nie posiadał, tak jak syn, magicznej
ochrony. Żadne święte kamienie nie przedłużyły mu życia ani nie uczyniły go odpornym na
zranienia, nie nosił na piersi żadnego magicznego znaku.
Najstraszniejsze dla Móriego było jednak to, że nie mógł już teraz bronić ukochanego
syna, na którego pomoc liczyło tak wiele nieszczęsnych dusz.
Dlaczego? Dlaczego zdecydowali się na tę beznadziejną wyprawę do Karakorum? Co
mają do roboty w twierdzy Sigiliona?
8
Villemann znalazł się na górze ogromnie podniecony. Przelazł przez otwór w murze i
pospiesznie zeskoczył na podłogę.
- Spotkałem ich - wykrztusił zdyszany. - Jest ich czworo. Nic nie mówcie, muszę ich
wypuścić, dopóki mam kod w głowie.
- Nie wolno ci tego robić! - zawołała Taran. - Nie możesz przecież wiedzieć, czy cię
nie oszukują! A poza tym, jaki kod?
- Cicho bądz
! Nie gadaj tyle, bo zapomnę! Rafael, idziesz ze mną. Wez
pochodnię,
tam jest bardzo ciemno!
Potrząsali głowami, zdumieni jego podnieceniem, ale robili, co im kazał.
Villemann nie bardzo wiedział, dlaczego na pomocnika wybrał właśnie Rafaela,
chodziło pewnie o odwagę, czy ściślej biorąc: brak odwagi, kogoś musiał ze sobą wziąć, a nie
chciał rozdzielać Uriela i Taran. Nie chciał też, by wszyscy poszli na dół, dla Madragów
mogło być wówczas zbyt wielu obcych. Poza tym ktoś musiał czekać pod murem na Móriego
i Dolga.
Obaj z Rafaelem zbiegli po ciemnych schodach. Rafael miał do niego mnóstwo pytań,
ale domyślał się, że powinien milczeć.
Zatrzymali się przed wielkimi drzwiami o skomplikowanym ornamencie. Villemann
starał się maksymalnie skoncentrować.
Może zauważył pełne lęku napięcie Rafaela, bo mimo wszystko pozwolił sobie na
krótkie wyjaśnienie:  One są mile , a potem zaczął przesuwać dłonie po płycie drzwi. Rafael
świecił mu resztkami pochodni, która miała wkrótce zgasnąć.
Ręce Villemanna poszukiwały, przesuwały się po wzorze, zatrzymywały niepewne,
znowu sunęły dalej, naciskały jakieś punkty to tu, to tam...
- No - szepnął i opuścił ręce.
Stali przez dłuższą chwilę, wciąż wpatrując się w drzwi.
- Czyżbym popełnił błąd? - zastanawiał się głośno Villemann. - Myślałem, że
wszystko dobrze pamiętam, ale...
I właśnie w tym momencie rozległo się ledwo dosłyszalne skrzypnięcie, a potem
drzwi uchyliły się leciuteńko. Równocześnie ostatni błysk światła pochodni zgasł.
Po tamtej stronie wejścia, w świetle, panowała absolutna cisza.
Obaj młodzi ludzie stali bez ruchu.
Wiedzieli, że to będzie rozstrzygające spotkanie.
Spotkanie dwóch całkiem odmiennych epok. Spotkanie dwóch kultur. Spotkanie istot
z dwóch różnych ras.
Po prostu spotkanie dwóch światów.
Czy zdołają się porozumieć?
A może rzucą się na siebie jak wrogowie? Albo ich ciała okażą się tak różne, że nie
będą w stanie trwać w obecności czegoś tak obcego i zniszczą się nawzajem? Jedni drugich
będą próbowali zetrzeć z powierzchni ziemi jako coś niepożądanego.
Rafael i Villemann nie mieli odwagi oddychać.
Villemann już ich co prawda widział, ale sądził, że są wyżsi. Rafael był tak
przerażony, że potrafił zrobić tylko jedno: uznał mianowicie, że istoty, których tu oczekują,
należą wyłącznie do świata baśni i naprawdę nie ma się czego bać. Oswajał z nimi swoją
wyobraz
nię i powoli dawał się ponieść patetycznemu nastrojowi. Wmawiał sobie, że te
nieszczęsne, przyjazne mu stworzenia potrzebują jego pomocy. To romantyczna i bardzo
piękna postawa, całkowicie zgodna z usposobieniem Rafaela. Gdyby przywołał na pomoc
rozsądek i starał się spojrzeć prawdzie w oczy, uciekłby stąd na pewno z krzykiem
przerażenia. Tymczasem czul, że zbiera mu się na płacz ze współczucia.
Czasami opłaca się żyć w świecie marzeń i iluzji tak, jak czynił to Rafael.
Ciekawe, co one widzą? zastanawiał się Villemann. Dwóch młodych ludzi z całkiem
obcej im rasy? Musieli przecież spotykać w twierdzy młode góralki, wiedzą zatem, kim są
ludzie i że w ogóle ktoś taki istnieje. Ale my nie jesteśmy do tych kobiet podobni. Nawet jeśli
Rafael ma ciemne włosy, to jego skóra jest biała, a on sam jest wysoki prawie jak ja i... ech,
jesteśmy dość przystojni, mam chyba prawo tak myśleć, choć głośno nigdy bym tego nie
powiedział.
Nieszczęsne istoty sprawiają wrażenie w najwyższym stopniu skrępowanych. Mogę to
zrozumieć, i nie o nasz wygląd tu chodzi, to z pewnością ta sytuacja... Powinienem coś
zrobić.
Villemann rozjaśnił się w swoim najsympatyczniejszym uśmiechu, miał nadzieję, że
ich nie przestraszy, i ukłonił się uprzejmie. Rafael poszedł za jego przykładem.
O Boże, to chyba nie oznacza wrogich zamiarów?
Ale nie, istoty odpowiedziały pozdrowieniem, składały dłonie i kłaniały się. Tak
musiały czynić młode góralki, Madragowie nauczyli się od nich, pomyślał Villemann i zrobił
dokładnie to samo, a Rafael za nim, niczym echo.
Ale jak się z nimi porozumiewać dalej? Ratunku, nie pomyślałem o tym wcześniej,
zastanawiał się Villemann w panice. Boże, gotowiśmy wszystko popsuć!
Co miał zrobić? Zaczął od jedynego słowa, które mogło mu przyjść do głowy:
- Madragowie?
Tamci wstrzymywali dech i spoglądali na siebie swymi wielkimi, ciemnymi oczyma,
po czym zaczęli się uśmiechać przyjaz
nie i kiwać głowami.
Czy oni władają jakimś językiem?
Oczywiście! W następnym momencie popłynęły nieprzerwanym strumieniem
kompletnie niezrozumiale słowa. Nawet sposób mówienia w niczym nie przypominał ludzkiej
mowy, dz
więki wydobywały się głęboko z gardeł, bulgoczące i, szczerze mówiąc, niezbyt
piękne.
Villemann dał im znak, że on i Rafael niczego nie rozumieją, mówił im to w swoim
macierzystym, norweskim języku, którym posługiwał się znacznie chętniej niż austriacką
odmianą niemieckiego, po kilku zdaniach jednak przerwał skonfundowany. Widział, jak
bardzo Madragowie pragną go zrozumieć i jak, mimo wysiłków, im się to nie udaje.
Gdy przerwał, Madragowie - było to trzech mężczyzn i jedna kobieta - znowu zaczęli
się uśmiechać i kłaniać. Jeden, który wydawał się Villemannowi szczególnie sympatyczny,
odwrócił się na pięcie i po chwili przyniósł coś z tej niewiarygodnej, oświetlonej sali. Podał to
chłopcom, by sobie obejrzeli, oni jednak nie mieli pojęcia, co to. W sali znajdowały się rzeczy
na poziomie technicznym tak zaawansowanym, że Villemann i Rafael w ogóle nie
przypuszczali, iż coś takiego jest możliwe.
- Oni wyprzedzają nas w rozwoju o setki lat - szepnął Rafael.
- Może nawet o tysiące - poprawił go Villemann.
Znowu uśmiechnął się do stojących przed nimi istot. Są tacy wzruszający, pomyślał,
chociaż małostkowi ludzie mogliby się ich bać albo wyśmiewać biedaków. Ich wielkie,
niezdarne ciała z ogromnymi barami, ciężkie głowy z kudłatymi grzywami ponad smutnymi
oczyma, szerokie nosy przywodzące na myśl bycze chrapy i wydatne, wrażliwe wargi nie
mające nic wspólnego z wyglądem zwierząt, przypominające natomiast usta ludzi, oraz
podobne do ludzkich brody.
Przedziwna mieszanina. Villemann uważał jednak, że bardzo udana. Rafael był
podobnego zdania.
Wrócił czwarty z Madragów. Przymocował jakiś nieduży przedmiot do ramienia
jednego z towarzyszy, potem uniósł koszulę Villemanna i przytwierdził mu do skóry taki sam
przedmiocik. To samo powtórzył w stosunku do Rafaela.
Potem zaczął mówić w swoim języku.
Villemann i Rafael rozumieli wszystko!
- My nie mówimy waszym językiem, a wy nie znacie naszego - zaczął Madrag. - Ale
potrafimy tak zrobić, byśmy się nawzajem mogli porozumieć.
Villemann, spontaniczny jak zawsze, podskoczył w górę z radości. Śmiał się od ucha
do ucha i zaraził Madragów swoją wesołością. Oni też zaczęli się uśmiechać.
- Będziemy musieli mieć więcej takich aparatów - rzekł po chwili Villemann. - Nas
jest tu znacznie więcej. Ilu dokładnie, Rafael?
Usłyszeli, że Madragowie powtarzają imię, jakby chcieli zapamiętać: ,Rafael,
Rafael...
Wymawiali je bardzo ładnie.
Rafael odpowiedział:
- Oprócz nas jest jeszcze pięcioro. I jeden pies. Duże brwi pod grzywkami
zmarszczyły się.
- Pies?
Rafael pokazał, jaki duży jest Nero. Madragowie spoglądali po sobie i kręcili
głowami, że nie rozumieją.
- Nero z pewnością nie będzie potrzebował tego aparatu do porozumiewania się - rzekł
Villemann do swego towarzysza. Potem zwrócił się do czterech istot: - A ja mam na imię
Villemann.
Jego imię też powtarzali. Villemann starał się zachować powagę, choć rozbawiła go
ich dość dziwaczna wymowa.
Potem Madragowie dokonali prezentacji. Mężczyz
ni nosili imiona kolejno: Chor, Tich
i Tam. Kobieta nazywała się Misa. Ich imiona nietrudno było wymówić. Przynieśli sześć
dalszych aparacików, bo całej sprawy z Nerem jednak nie pojęli. Uważali, że skoro z nimi
jest, to będzie potrzebował pomocy i na nic się nie zdały protesty Villemanna.
- W takim razie idziemy do naszych - oznajmił. - Jesteśmy tu po to, by was wyrwać z
niewoli.
- Dziękujemy - odpowiadali wzruszeni. - Trudno nam uwierzyć w tyle szczęścia, ale
nie myślcie, że będzie łatwo stąd wyjść.
- Domyślamy się. Jak wiele rzeczy chcielibyście stąd zabrać?
- O tym porozmawiamy póz
niej - odparli. - Najpierw trzeba zrobić przejście.
Villemann skinął głową. Madragowie zamknęli za sobą drzwi z tajemniczym kodem,
odetchnęli z ulgą i ruszyli po schodach za swymi wybawcami.
Na górze czekali Taran z Urielem i Villemann ich przedstawił.
Oboje zachowali się bardzo elegancko, nie okazali ani trochę zdziwienia wyglądem
Madragów. Villemann wytłumaczył im sprawę aparacików do wzajemnego porozumiewania
się, co Taran uznała za niebywale rozsądne. Gdy tylko dostała swój aparat, zaczęła
wypytywać Misę, skąd się biorą takie piękne rzęsy.
Od tej chwili rozumiały się obie znakomicie i szczerze lubiły.
Dotychczas Villemann nie miał czasu zastanawiać się nad ubraniem Madragów. Było
ono tak proste jak to tylko możliwe. Jakiś mocno obcisły kostium czy raczej kombinezon
koloru jasnoniebieskiego, a na to rdzawa krótka bluza z paskiem. To wszystko. Spostrzegł, że
Taran już dyskutuje z Misą na temat stroju i że wyraża pragnienie, by mieć taki sam.
Wyglądało też, że Misa ze swej strony życzyłaby sobie mieć długą, piękną spódnicę Taran.
Niestety, zamienić się nie mogły, bo bardzo się różniły rozmiarami. Misa szepnęła Taran, że
strasznie by chciała być piękna ze względu na Ticha...
- Danielle! Możesz już wyjść z kryjówki! - zawołał Villemann półgłosem.
Dziewczyna wychynęła ostrożnie z niszy, prowadząc przed sobą Nera na krótkiej
smyczy. Pies powarkiwał niepewnie.
Czworo Madragów zareagowało gwałtownie. Zasłaniali się rękami, jakby im groziło
niebezpieczeństwo.
- Nie, nie - uspokajał ich Villemann. - To jest właśnie pies, o którym wam mówiłem.
Nero. On naprawdę nie stanowi zagrożenia. Spokojnie, Nero! To przyjaciele. Przyjaciele.
Pies złagodniał i zaczął machać wielkim ogonem.
- W ten sposób wyraża radość i przyjazne uczucia - wyjaśnił Villemann. - Podejdz
cie,
możecie go też pogłaskać, nie ugryzie.
Zbliżyli się bardzo ostrożnie. Nero starał się wyglądać jak uosobienie dobrej woli.
Chor z wielkim lękiem wyciągnął rękę i zgodnie ze wskazówkami Villemanna pogłaskał
zwierzę. Pies polizał jego dłoń.
Lody zostały przełamane.
Danielle również dostała swój aparacik, a Villemann wytłumaczył, dlaczego to
konieczne. Kiedy jednak Tam mocował aparat na piersi Nera, wszyscy ludzie się śmiali.
Dopóki...
Mój Boże, ja rozumiem, co Nero myśli! - zawołał Uriel. - Patrzy na mnie i mówi, że
chce mu się pić! Ze też nikt o tym nie pomyślał!
Chor, który zrozumiał słowa Uriela, zapytał:
- Czego on potrzebuje?
- Miseczkę wody.
Wielki Madrag pospieszył, żeby przynieść picie dla psa.
Kiedy wrócił i pełen wdzięczności Nero ugasił pragnienie, Villemann, który odgrywał
teraz w grupie rolę przywódcy i tak też był najwyraz
niej traktowany przez czworo
przybyszów, powiedział:
- Jest z nami jeszcze dwóch ludzi, mój ojciec i starszy brat. Poszli teraz w głąb
twierdzy na poszukiwanie Sigiliona.
Madragowie spoglądali na niego przerażeni.
- Czyście poszaleli? To przecież śmiertelnie niebezpieczne!
- Wiemy o tym - rzekła Taran. - My wszyscy tutaj, z wyjątkiem Villemanna, już go
spotykaliśmy. W innym kraju. On chciał mnie uwięzić, ale na szczęście mieliśmy potężnych
sojuszników.
- Domyślamy się, że musicie ich mieć - wtrącił Tich. - Skoro zdecydowaliście się
przyjść tutaj, chociaż, mówiąc szczerze, jest dla nas całkowicie niepojęte, jakim sposobem
dostaliście się do twierdzy, i skoro przegoniliście Sigiliona z waszego kraju...
- Nie mamy czasu, by wam wszystko wyjaśniać akurat w tej chwili - uciął Villemann.
- Teraz najważniejsze pytanie brzmi: Jakim sposobem stąd wyjdziemy?
Zaczął Chor:
- Jeśli mamy uciekać, powinniśmy to zrobić natychmiast, dopóki Sigiliona nie ma w
domu.
- Nie ma? Przecież obiecaliśmy Cieniowi, że go unicestwimy!
- Sigiliona? - zapytał Chor z goryczą i wielką dłonią potarł czoło. - Nikt nie jest w
stanie odebrać życia Sigilionowi. A poza tym, kto to jest Cień?
- To jest... A to co za krzyki? Mój ojciec i Dolg... Madragowie znieruchomieli.
- To sługusy Sigiliona. Jego potomstwo. Musimy...
Więcej nie zdążył powiedzieć, bo Nero zaczął się awanturować. Wyrwał smycz z rąk
Danielle, przewracając ją przy tym na podłogę, i pomknął jak szalony do małego pokoju, w
którym znajdowali się dwaj z jego ukochanych państwa.
- My nie powinniśmy chodzić w tamte regiony - rzekł Chor. - I wam też nie radzę -
ostrzegł nowych przyjaciół, ale oni ruszyli już za Nerem. Madragom nie pozostawało więc nic
innego, jak pójść ich śladem. Najpierw jednak pomogli wstać Danielle, czym pozyskali sobie
jej sympatię.
- Nie wolno tam chodzić - powtarzał Chor. - Ta hołota Sigiliona jest naprawdę
niebezpieczna. Oni gryzą, a ich ukąszenia...
- Ale kim oni są? - zapytał Uriel.
- To bękarty, które Sigilion spłodził z ziemskimi kobietami dawno, dawno temu.
Póz
niej jednak dodaliśmy do jego roślin pewnej substancji i od tej pory jest bezpłodny. My
zresztą również. Sigilion nie miał więcej niż sześciu potomków, ale wystarczy i tego zła. Jak
to się stało, że te drzwi są otwarte?
- Ojciec się o to postarał - mruknął Villemann, kiedy weszli do Sali Pamięci. - O Boże,
a cóż to za upiory? A tam najprawdziwszy smok!
- To są zmarli królowie Silinów - rzekł Tam. - Sprzed czasów Sigiliona. A te wielkie
posągi bóstw mają przedstawiać ich przodków.
Biegli szybko przez salę. Nie musieli się rozglądać, wystarczyło podążać za Nerem,
on, kierując się węchem, pędził wprost do Móriego i Dolga.
Villemann słyszał, że biegnący za nim Tam powtarza raz po raz: - Pies. Pies.
Dz
więk tego słowa sprawiał dziwne wrażenie i zawierał podziw przemieszany z
uznaniem.
Gdyby Villemann mógł się zastanowić, uświadomiłby sobie, że psy pojawiły się na
Ziemi długo, długo po tym, kiedy jaszczury i ludzie - bawoły, a także ród Cienia przybył
tutaj, do Azji.
Znajdowali się teraz w wielkiej sali naprzeciwko budzącej zdumienie bramy Sigiliona.
Ponieważ Nero niemal przeleciał ponad schodami, oni ruszyli za nim.
Tam z coraz większym zadowoleniem spoglądał na psa.
Przez cały czas docierały do nich skrzeki i wrzaski. Przykro było tego słuchać.
Piskliwe, syczące, zgrzytające i nieprawdopodobnie agresywne. Nagle Villemann odróżnił
glos ojca. ,Dolg! , wołał Móri i serce Villemanna ścisnęło się boleśnie.
Nero wykonał niepewny skok w stronę jednych drzwi, ale zaraz skierował się ku
następnym. Okazały się jednak zamknięte. Pierwsze zamknięte drzwi na ich drodze.
Villemann zajrzał pospiesznie do otwartego pokoju i zobaczył wytrzeszczone oczy dziewcząt,
które siedziały wyprostowane na lóżkach. Spięte, przerażone, nie rozumiejące, co się dzieje.
Madragowie dali za wygraną.
- To zamek z kodem, który zna tylko Sigilion. Niestety na początku naszej niewoli
nauczyliśmy go tego i owego. Póz
niej byliśmy już bardziej ostrożni, ale ten zamek zmontował
on sam i nic tu nie możemy zrobić.
Wewnątrz Dolg krzyknął rozdzierająco:
- Nie, ojcze! Nie! Co wy zrobiliście z moim ojcem, potwory?
Krzyczał tak, gdy małe bestie zdołały również Mórie go zakuć w kajdany, ale zebrani
za drzwiami nie mogli o tym wiedzieć.
Małe potworki Sigiliona wrzeszczały podniecone i triumfujące.
- Co teraz zrobimy? - jęknął Tam bezradnie.
- Rafael, niebieski kamień - nakazał Villemann. - Ale przecież nie możemy...
- Tu decydują sekundy - odparł Villemann, biorąc od niego wyjętą już z woreczka
kulę. Madragowie nie widzieli, co trzyma w rękach, stal bowiem odwrócony do nich tyłem.
Nero z wyciem rzucił się do drzwi.
Zaciskając zęby i bardzo ostrożnie unosząc klejnot, Villemann zrobił, co należało.
Drzwi otworzyły się. Pospiesznie schował kamień, bo przecież to on był za niego
odpowiedzialny.
- Dziękuję, Rafaelu - powiedział mając na myśli i to, że Rafael podał mu szafir, i to, że
się nim pod jego nieobecność opiekował.
Madragowie oniemieli. Nie zdążyli zobaczyć, co się stało, widzieli tylko, że zamknięte
na tajemniczy zamek drzwi są otwarte.
Potworki na widok światła zerwały się na równe nogi. Dwa z nich były już gotowe
wbić swoje ohydne zębiska w ciała Dolga i Móriego, i one spojrzały na drzwi jako ostatnie,
odwróciły jedynie głowy, ale nie odsunęły się od ofiar.
Nero natychmiast zorientował się w sytuacji i z wściekłym ujadaniem ruszył naprzód.
Ciął kłami powietrze zdecydowany bronić za wszelką cenę swoich ukochanych przed tymi
wstrętnymi bestiami.
Efekt jego pojawienia się był kolosalny.
Bękarty Sigiliona zaczęły wyć ze strachu na widok nieznanego rodzaju zwierzęcia.
Większy od nich, z czerwoną paszczą i białymi, śmiertelnie niebezpiecznymi zębami, z
czarnym, kudłatym futrem Nero parł zdecydowanie przed siebie.
Potworki zerwały się z podłogi, ruszyły ku drzwiom w tylnej ścianie i zatrzasnęły je
za sobą dosłownie w ostatniej chwili, gdy Nero już, już dochodził zmykających.
- Dobry, stary Nero - szepnął Dolg.
9
- Zostawmy ich - powiedział Chor, mając na myśli Silinów. - Akurat teraz i tak nie
mielibyśmy co z nimi zrobić. Ci tutaj są ważniejsi.
Wszyscy zebrali się wokół leżących.
Ludzie stwierdzili, że i Dolg, i Móri wyszli z opresji bez większych szkód.
Madragowie jednak wciągali powietrze tak głęboko, że Villemann i jego przyjaciele musieli
przyjrzeć im się uważniej. Słyszeli słowa Móriego:  Dziękuję, że przyszliście , ale cala
uwaga Madragów skupiała się na Dolgu.
- To Lemur - szepnął jeden z nich. - A my myśleliśmy, że oni wymarli przed tysiącami
lat.
- Nie, nie wymarli - rzekła Taran łagodnie.
- Ty rozumiesz, co oni mówią? - zdziwił się Dolg zaskoczony.
- Ty też zaraz zaczniesz rozumieć.
- To są Madragowie, prawda?
- Tak, oczywiście, to Madragowie. Są bardzo sympatyczni i przyjaz
ni.
- Właśnie widzę. Uwolnijcie nas!
A
atwiej powiedzieć, niż zrobić. Villemann musiał ponownie posłużyć się szafirem i
tym razem Madragowie zobaczyli, jak to się dzieje. Wprost nie mogli uwierzyć własnym
oczom.
- Jeden ze świętych kamieni Lemurów - szepnęła Misa. - A pierwszy? Czy
odnalez
liście też pierwszy?
- Pokaż im, Urielu - rzekł Villemann, któremu ta cala sytuacja sprawiała prawdziwą
przyjemność.
Uriel wyjął czerwony kamień.
- Farangil też mają! - zawołali Madragowie chórem. - Ale uważajcie, ten jest
niebezpieczny!
- Nie jest groz
ny, dopóki mamy dobro po swojej stronie - wyjaśnił Villemann.
- Villemann, tutaj nie powinieneś używać kamieni - upomniał go Dolg.
- Jak inaczej zdołalibyśmy was rozkuć?
- Ale Sigilion...
- Sigilion oddalił się na jakiś czas od swego zamczyska - poinformowała Taran
pospiesznie. - Rozkuj ich nareszcie, Villemann. Niebieski kamień, na Boga! Uriel, schowaj
czerwony jak najszybciej!
W końcu udało im się uwolnić Móriego i Dolga. Madragowie w kompletnym
milczeniu obserwowali, co może sprawić szafir.
- Czy wiecie, jakie wartościowe są te kamienie? - pytali, mocując swoje aparaty
świeżo uwolnionym więz
niom.
- Wiemy, wiemy - odparł Villemann. - Tylko że wciąż jeszcze brakuje nam Świętego
Słońca.
Tich skinął głową.
- Nikt nie wie, gdzie znajduje się Słońce. I tak mieliście szczęście, trafiając na te dwa.
- To Dolg je znalazł - powiedział Villemann dumny ze starszego brata.
Madragowie długo się przyglądali Dolgowi.
- Nie dziwi nas to. Ty jesteś jednym ze starych, prawda?
- On jest moim synem - wyjaśnił Móri, który uważał, że aparaciki do porozumiewania
się są znakomitym wynalazkiem. - Ma w sobie krew starego rodu Lemurów, ale jest
potomkiem moim i mojej małżonki.
- Będziesz nam to musiał dokładniej wyjaśnić.
- Póz
niej. Teraz powinniśmy się stąd zabierać. Czy możemy... zrobić coś z tymi
potworkami, które uciekły?
- Nie, teraz nic. Przeniosły się do zajmowanej przez Sigiliona części twierdzy. A my
nie możemy otworzyć bram do tych pomieszczeń, bo on zamknął je za pomocą sobie tylko
znanej magii. Byliśmy na tyle głupi, że w pierwszym okresie niewoli nauczyliśmy go techniki
kodowania zamków.
Villemann był optymistą.
- Mamy przecież szafir!
- Nie! - Móri i Chor zaprotestowali jednocześnie. - Nie należy używać szafiru
przeciwko temu złu!
Villemann musiał ustąpić, choć czuł się urażony stanowczością ich decyzji.
- A jakim sposobem wydostaniemy się z twierdzy? - niepokoiła się Taran.
- Żeby to ktoś wiedział - westchnął Tam. - My już w ogóle nie mamy się gdzie
schronić, bo Sigilion i jego gady potrafią otworzyć drzwi do naszej sali.
- A my znamy takie miejsce - powiedział Móri cicho, nie chciał bowiem, by małe
kobiety słyszały, co mówi. - Chodz
cie, pokażemy wam.
Liczny teraz orszak zaczął wędrówkę przez zamkowe sale. Kobiety stały w drzwiach i
spoglądały na nich przerażone.
- One wypaplają wszystko Sigilionowi, gdy tylko się tu pojawi - szepnęła Misa.
- No a kiedy on może przyjść?
- Tego nigdy nie wiadomo. Kiedy się znudzi jedną kobietą, to ją porzuca. Teraz
znajduje się w dolinie i szuka po wsiach nowej zdobyczy.
Ludzie byli skupieni. Madragowie również.
Móri pamiętał drogę na dół do oranżerii.
- A więc to tutaj znajduje się nasze jedzenie - rzekł Tich lakonicznie. - Tak jak
myśleliśmy.
- Co wy z tym robicie? - zapytał Dolg. - Będziecie musieli trochę ze sobą zabrać?
Tich podrapał się po karku. Miał bardzo niepewną minę.
- Chyba rzeczywiście powinniśmy...
Villemann powiedział z promiennym uśmiechem:
- - A my przez chwilę mieliśmy taki pomysł, by zniszczyć całą tę plantację. Żeby
skończyć z Sigilionem. Ale zaraz pomyśleliśmy o was.
- Dziękujemy wam za to - rzekł Chor, który zdawał się być kimś w tej grupie
najważniejszym. - Pomysł nie był wcale taki nierozsądny. Co prawda nie można w ten sposób
zabić Sigiliona, ale niszcząc rośliny, można mu skrócić życie.
- Trwałoby ono jakiś bardziej normalny czas, prawda? - zapytał Villemann.
- Właśnie. Jego życie i życie tych, jego wstrętnych bękartów, bo one też się tym
żywią.
- Powiedz mi - wtrącił Móri. - Dlaczego oni się tak rozpaczliwie trzymają życia?
Chor przyglądał mu się, wytrzeszczając oczy.
- Dlatego, że mają nadzieję zdobyć trzy, wspaniale kamienie Lemurów, oczywiście!
Tyle tylko że nie są w stanie podjąć takiego wysiłku, by ich szukać. Nie możecie im nigdy
pokazać, że macie dwa z tych kamieni!
- A wy? - zapytała Taran krótko.
Chor zwrócił na nią smutne oczy.
- My też mamy tę nadzieję.
Móri powiedział do Uriela i Rafaela:
- Nie wiemy, co się stanie, kiedy Sigilion odkryje, że Madragowie wyrwali się z
zamknięcia. Ze względu na bezpieczeństwo Madrasów powinniśmy zabrać skrzynki z
pożywieniem dla nich do naszej kryjówki.
Uriel i Rafael natychmiast zrobili, co polecił, a Madragowie i Villemann, poszli za ich
przykładem. Skrzynki nic były duże, można je było przenosić pod pachą. Danielle nie chciała
być gorsza i też się do nich przyłączyła.
- No, wystarczy już - - powiedział po chwili Móri. - Na więcej nie ma w grocie
miejsca.
Potem poszli do pomieszczenia, w którym znajdowały się martwe kobiety.
Na ich widok Madragowie zaczęli rozpaczać.
- Te kobiety podawały nam jedzenie przez otwór w ścianie - wyjaśnił Chor. -
Widywaliśmy ich twarze. Nikogo więcej tutaj nie znaliśmy. O, ta żyła bardzo dawno temu! I
ta też, biedaczka!
- A gdzie jest ta, która ostatnio została odrzucona? - zapytał Dolg.
- Nie wiem. Jak widzicie, one zostały zabalsamowane. Ta ostatnia znajduje się pewnie
gdzieś w innej części twierdzy.
- Więc to nie jest robota Silinów?
- Na szczęście nie!
Wspólnymi siłami odsunęli zaporę i w ścianie ukazały się drzwi. Przejścia były bardzo
ciasne dla rosłych Madrasów, ale z dobrą wolą jakoś się przecisnęli. Zdumiało ich istnienie
tajemnego korytarza, a zadziwili się jeszcze bardziej, gdy znalez
li się w kryjówce swoich
wybawicieli.
- Jakim sposobem wyście tu trafili? - zapytał Tich. - I jakim sposobem dostaliście się
do twierdzy? To dla nas wielka zagadka.
Móri opowiedział o Shamie, duchu kamienia, który zrobił dla nich otwór w skale. Ale
otwór, rzecz jasna, został zamknięty natychmiast, gdy tylko znalez
li się we wnętrzu góry.
Madragowie uznali, że to kompletne szaleństwo.
- Więc... jak zamierzacie stąd wyjść? - dopytywał się Chor.
Móri westchnął.
- Najgorsze jest to, że drogę powrotną będziemy musieli znalez
ć sami. Pomaga nam
liczna grupa duchów, ale ponieważ teraz jesteśmy tacy bardzo cieleśni, to duchy nic zrobić
nie mogą. Nie są w stanie nas stąd wyprowadzić. Shamy zaś nie możemy raz jeszcze prosić o
pomoc, to Shira, inny duch, powiedziała bardzo wyraz
nie, zgodnie z tym, co jej przekazał
Cień, trzeci duch....
Móri zdawał sobie sprawę z tego, że bardzo się już zaplątał w tych swoich
opowieściach o duchach. Spoglądał na Madragów, którzy sprawiali wrażenie, że nigdy w
swoim długim życiu nie słyszeli czegoś równie szalonego. Nic jednak nie mógł poradzić,
kontynuował więc wyjaśnienia:
- Shama jest dość kapryśnym panem. Może on na przykład pomóc komuś wejść do
wnętrza góry, ale potem przyjdzie mu ochota, by go tam zatrzymać. Ma dość zmienne
poczucie humoru.
- To prawda - potwierdził Dolg. - Musimy znalez
ć jakąś bardziej ludzką drogę
wyjścia...
- Nie będzie to łatwe - rzeki Tich. - Nigdy nikomu się nie udała ucieczka z twierdzy
Sigiliona.
- A czy ktoś próbował? - zapytał Uriel.
- My - odparł Chor krótko.
- Tak - wtrącił Tam. - - Jedyna możliwa droga to ta, którą młody Villemann wyprawił
się dzisiejszego wieczora. Po zewnętrznej stronie murów, wisząc na linie. Ale takiej długiej
liny nigdzie nie znajdziemy.
Wtedy ludzie spostrzegli, że Dolg się uśmiecha. Wyjaśnił im zaraz, dlaczego.
- Dostałem linę od islandzkich elfów - powiedział. - Z pewnością jest dość długa -
zakończył stanowczo. Madragowie spoglądali po sobie.
- W takim razie na co jeszcze czekamy? Pomożemy wam, jeśli chodzi o praktyczne
przygotowania...
- Momencik - przerwał im Móri, unosząc rękę. - Mamy do wykonania jeszcze jedno
zadanie.
- Co takiego?
- Unieszkodliwienie Sigiliona.
- O, nie! - zawodzili Madragowie, kryjąc twarze w dłoniach. - Nikt nie jest w stanie go
unieszkodliwić!
- My musimy. W przeciwnym razie będzie na nas polował przez resztę naszego życia.
- Na nas również - stwierdził Chor ponuro. Milczał przez chwilę, wzdychając raz po
raz z głębi serca, potem rzekł: - No cóż. W takim razie będziemy z wami, dopóki zadanie nie
zostanie spełnione.
Ludzie słyszeli w jego glosie, że te ostatnie słowa miały oznaczać śmierć i ostateczną
klęskę.
Urządzili miejsce przeznaczone dla Madragów tak ładnie i wygodnie, jak to w tych
warunkach było możliwe. Wszyscy rozsiedli się pod ścianami w bezpiecznym przekonaniu,
że tutaj nikt ich nie może odnalez
ć.
Tam był kompletnie zauroczony psem, a Nero odwzajemniał jego uczucia i siedział
przytulony do niego. Bardzo lubił, kiedy go drapano po grzbiecie.
- Takiego psa muszę mieć - oznajmił Tam z czułością w głosie. - Pomyślcie tylko, co
on zrobił dzisiejszej nocy dla was dwóch!
- Tak - potwierdził Móri. - Chociaż ani Dolg, ani ja nie mieliśmy jeszcze okazji
podziękować ci, piesku. Dokonałeś wielkiego czynu, Nero!
- To czyn nadzwyczajny - dodał Dolg, a wszyscy pozostali kiwali z uznaniem
głowami i poklepywali Nera.
On zaś przyjmował wszystkie przejawy sympatii i pławił się w pochwałach, teraz
bowiem rozumiał dokładnie, co też ludzie do niego mówią. Oni również mogli czytać jego
myśli, nikt jednak nie śmiał się, kiedy ich ulubieniec, ostrożny i czujny jak nigdy przedtem,
rzucał pospieszne spojrzenia spod swoich krzaczastych brwi, jakby w nadziei, że pojawi się
jeszcze więcej przerośniętych, ponurych jaszczurów.
Zastanawiali się przez chwilę, która ze stron powinna opowiadać jako pierwsza,
wszyscy bowiem byli bardzo ciekawi historii życia nowo pozyskanych przyjaciół. Ostatecznie
uzgodnili, co trzeba.
Móri poprosił Madragów, by najpierw ludzie mogli wysłuchać opowieści o
zaginionych królestwach i zapomnianych światach.
10
Na moment Villemannowi przyszła do głowy myśl, co zrobią z Madragami, jeśli uda
im się stąd wydostać? Jak się dostosują do współczesnego świata? Albo raczej: Jak
współczesny świat przyjmie te istoty? Nie miał, niestety, zbyt pochlebnego wyobrażenia o
tolerancji ludzi ani ich wielkoduszności. Ci, którzy są w jakiś sposób inni od większości,
muszą się liczyć z tym, że zostaną odrzuceni, a może nawet znajdą się w całkowitej izolacji,
że będą obiektem polowań i nagonek.
Za nic nie chciał, by coś takiego mogło spotkać sympatycznych Madragów.
Ale przyjdzie czas, znajdzie się i rada. Teraz powinni się dowiedzieć czegoś o wieku
Madragów.
Oni zaś wybrali Chora, by opowiadał w imieniu całej czwórki. Nietrudno było
odróżniać poszczególnych Madragów, byli odmienni mniej więcej tak, jak odmienni bywają
ludzie. Misa, jako kobieta, różniła się najbardziej od pozostałych. Tam był wśród nich
najwyższy i najsilniejszy, miał też najbardziej przypominające byka rysy z tym nosem
szerokim niby chrapy. Uśmiechał się dobrotliwie. Chorowi przypadła rola przywódcy,
odznaczał się wielką godnością i surowym wyrazem twarzy, Tich natomiast był chyba wśród
nich najbardziej uzdolniony, w jego oczach zdawała się zawierać nieskończona wiedza i
mądrość. Wielcy geniusze rzadko bywają przywódcami.
Tam najbardziej się zaprzyjaz
nił z Nerem, ale inni również odnosili się do psa z
wielką sympatią.
Chor zdążył zaledwie rozpocząć zdanie:  Niegdyś, bardzo dawno temu, w epoce,
którą ludzie już dawno zapomnieli, na tych terenach żyło wiele różnych plemion... , gdy Móri
uniósł rękę.
- Zaczekaj chwileczkę! Mamy właśnie bardzo miłą wizytę.
Wszyscy zdążyli już to usłyszeć. Ciche kroki na korytarzu. Madragowie byli
przerażeni i bardzo czujni, strach wyzierał z ich oczu.
- Spokojnie - szepnął Móri. - Nie ma żadnego niebezpieczeństwa.
Do środka wszedł Cień.
- - Ja też bardzo bym chciał posłuchać tej historii - rzekł swoim głębokim głosem.
- Pozwolę sobie przedstawić wam Cienia, opiekuna naszego Dolga.
Przestraszeni Madragowie zerwali się z miejsc i zaczęli się kłaniać z takim
szacunkiem, że ludzie zrozumieli, iż oni sami pewnie nie doceniali wielkości i znaczenia
Cienia.
- Czy wy się znacie? - zapytał Dolg zdumiony. Cień, który bardzo powściągliwie
uśmiechał się do Madragów, odparł:
- Osobiście nie. Słyszałem jedynie pogłoski o tym, że na wielkich równinach na
północ od kraju Silinów żył jakoby pewien lud. Madragowie. Ludzie - bawoły. Witam was
tedy we współczesnym świecie i bardzo się cieszę, że nasi przyjaciele zdołali was uwolnić,
przynajmniej w połowie.
Odpowiedział mu Chor:
- Byli niezwykle dzielni i pomysłowi, o Najwyższy.
Chwileczkę! - przerwał mu Móri. - Nazywacie Cienia Najwyższym. Dlaczego?
Chodzi mi o to, że zawsze uważaliśmy Cienia za kogoś wyjątkowego, ale nie w ten sposób. O
ile zdołaliśmy zrozumieć, Cień był ostatnim Lemurem na ziemi, jedynym, który jej nie
opuścił, kiedy ci naprawdę wysoko postawieni uchodzili z naszego świata. Ale Cienia
przecież zmuszono, by został jednym z żołnierzy, czyż nie tak? Należał do tych, którzy nie
mają w żyłach czystej krwi Lemurów.
- To się zgadza - odparł Cień, uśmiechając się do niego.
- Pozwól mi wytłumaczyć - wtrącił Chor. - W naszych minionych czasach wszystkie
Lemury były traktowane jako istoty szlachetne. Były postawione ponad innymi ludami.
- Uważam, że to trochę niesprawiedliwe, Cieniu. Czy widziałeś, co potrafią
Madragowie? To prawdziwi geniusze!
- Wierzę ci - rzekł Cień. - Oni dlatego nas podziwiali, że posiadaliśmy Święte Słońce.
Słońce dawało nam zdolności, jakich oni nie mieli.
- Jakiego rodzaju zdolności?
- Ponadnaturalne. Oprócz innych przewag, oczywiście. Ale ja jestem pierwszym
wśród tych, którzy uznają, że opinia o nadzwyczajnej inteligencji Madragów jest w pełni
uzasadniona. Są oni bardzo uzdolnieni technicznie.
- Owszem, owszem - mruknęła Taran.
- A Silinowie? - zapytał Rafael. - Jakie miejsce w hierarchii oni zajmują? Czy też jaka
jest ich ranga?
- Silinowie to rasa stojąca bardzo nisko - rzekł Chor. Zdążył już zamocować aparacik
na ramieniu Cienia, ale w tym przypadku to chyba zbędne. Cień rozumiał przecież wszystkie
języki, równie dobrze współczesne, jak minione. Chor mówił dalej: - Silinowie żyli w
morzu...
- Co? - wołali ludzie. - W morzu?
To chyba niemożliwe - upierała się Taran. - - Twierdza Sigiliona leżu_ przecież na
szczucie góry. Cala wieczność dzieli ją od morza.
- Jeszcze do tego wrócimy - uspokajał ją Cień. - Pozwólmy teraz mówić Chorowi, bo
z pewnością wszyscy chcemy wysłuchać jego historii.
Móri potrząsnął głową.
- Jeszcze tylko jedna uwaga, jeśli nie wez
miecie mi tego za złe. Czy mógłbym
wezwać. moich przyjaciół, duchy? One też zasłużyły na to, by posłuchać.
- Oczywiście, to moje gapiostwo, powinienem było tym pamiętać - powiedział Cień. -
Ale tak się spieszyłem...
- I Ludzi Lodu także! - zawołał Villemann, który bardzo by chciał znowu ich
zobaczyć.
- Niestety. Teraz nie możemy zaprosić Ludzi Lodu - odparł Cień. Oni należą do innej
sfery. Póz
niej mogę ci o tym opowiedzieć, jeśli zechcesz.
- Owszem, dziękuję bardzo. - Villemann z trudem ukrywał rozczarowanie.
Móri wezwał duchy. Weszły ciche, witały się ze wszystkimi po kolei, w milczeniu
robiono im miejsce. W niewielkiej przecież grocie zapanował tłok. Madragowie odnosili się
do nowo przybyłych z wyraz
ną ostrożnością. Nic dziwnego, widok niektórych z nich nie był
najprzyjemniejszy.
- Właściwie powinniśmy też mieć tu wszystkie tak zwane ogniki - dodał jeszcze Cień.
- - To, niestety, niemożliwe, ale są cztery istoty, dla których powinno się między nami
miejsce znalez
ć.
- Oczywiście! - zawołał Dolg. - Wiem, które istoty masz na myśli. Chodzi ci o czworo
Strażników, czyż nie? O kobietę z bagien i tych troje z groty Gj�in. Oni pochodzą z tego
samego rodu co ty, prawda?
- Masz rację, Dolgu. Strażnicy pochodzili z rasy mieszanej, mimo to byli pierwszymi
Lemurami dokładnie tak jak ja. Podjęli się pilnowania naszych świętych kamieni. A ja
zostałem na ziemi, ponieważ w ostatniej chwili się zawahałem. Nigdy żadna żywa istota
niczego tak gorzko nie żałowała jak ja tego wahania! Trwało to, dopóki nie spotkałem rodziny
czarnoksiężnika, która dala mi kuzyna w osobie Dolga. Zapewniam was, moi przyjaciele
Madragowie, że Móri i jego bliscy wypełnili wszystkie moje oczekiwania, a nawet więcej.
- To możemy zrozumieć - mamrotali Madragowie.
Ludzie byli onieśmieleni. Nigdy nie oczekiwali pochwal ze strony Cienia, na ogół
bardzo surowego i powściągliwego.
Wszyscy skupili się jeszcze bardziej, robiąc miejsce dla dodatkowych gości. Aż
Danielle, ściśnięta, zaczęła popiskiwać przestraszona. Chor i Villemann posadzili ją między
sobą. Potem do groty weszło czworo Strażników. Kolejna ceremonia powitania, pełna radości
i zaskoczeń. W końcu Cień burknął z naganą:
- Jeszcze my się nie znalez
li poza twierdzą Sigiliona!
- Uważam, że ludzkość dokonuje obecnie wielkiego postępu - oznajmił Chor. -
Dowiaduje się coraz więcej i więcej na temat przeszłości. Wy, zdaje się, wiecie już sporo...
- Na jaki temat? - przerwał mu Villemann cicho.
- Na temat naszego czasu. Wiecie to i owo, ale jeszcze nie dość dużo. Nasz świat
zamieszkiwały ludy i rasy stosunkowo blisko spokrewnione z człowiekiem.
- Właśnie to pojęliśmy - rzekł Dolg. - Mów dalej.
- Dobrze. Nie mogę wprawdzie wiele powiedzieć na temat dalszego rozwoju na ziemi,
jaki nastąpił po nas, mogę jednak wyjaśnić, co się działo w czasie, kiedy my ją
zamieszkiwaliśmy. Aż do tej chwili, kiedyś zostałem wraz z innymi uwięziony w twierdzy
Sigiliona. Potem nie mieliśmy już żadnych wiadomości o świecie poza twierdzą.
- Rozumiemy i chętnie wysłuchamy, co masz nam do powiedzenia - wtrącił Uriel.
I Chor rozpoczął swoją sagę o zapomnianych krajach, a podczas gdy mówił, on sam i
jego towarzysze przenieśli się w marzeniach do praczasów, w których ich rasa żyła na ziemi.
W oczach wszystkich czworga lśniły łzy.
*Na końcu książki znajduje się Posłowie zawierające informacji o świecie w którym
żyli Madragowie, Sitliriowie i Lemurowie. Zainteresowani mogą przeczytać je już teraz.
11
Madragowie wiedli swój żywot na rozległych stepach, na północny zachód od
Karakorum. Ich siedzibami były ziemianki, okrągłe i duże, ponieważ należeli do istot
wysokich. Domostwa znajdowały się blisko siebie, tworząc liczne osiedla, chętnie lokowane
na zboczach, by różne wrogie plemiona nie mogły ich zbyt łatwo odkryć. Z tego samego
powodu dachy ziemianek pokrywano darnią, z większej odległości trudno wypatrzyć takie
osiedle.
Madragowie byli stworzeniami przyjaznymi innym i zrównoważonymi. Prowadzili
jednak bardzo niespokojne i pełne niebezpieczeństw życie. Wewnątrz ich osiedli wprawdzie
panowała pełna ładu atmosfera, ale na zewnątrz niebezpieczeństwa czaiły się ze wszystkich
stron.
Smoki widywali od czasu do czasu, niezbyt często, ale w zimne księżycowe noce
pojawiały się na tle nieboskłonu, wypatrując zdobyczy. Wtedy należało dzieci chronić za
zamkniętymi drzwiami.
Na stepach pleniły się dzikie zwierzęta, niektóre niegroz
ne, inne śmiertelnie
niebezpieczne. Wielkie, ciężkie kolosy i nieduże, zwinne drapieżniki. A także ogromne koty,
których lękali się wszyscy.
Starzy przebąkiwali również o śmiertelnie groz
nych istotach żyjących dużo dalej
stąd...
Mówiono, że na północ od osad Madragów mieszkały też jakieś inne ludy. Były to
jednak dzikie, prymitywne plemiona, podobne bardziej do zwierząt. Żyły z polowania na
sąsiadów, których zjadały żywcem. Poza tym ich pożywienie składało się z tego, co zdołali
znalez
ć na ziemi i w ziemi, z korzeni roślin, z robaków i małych gadów.
Madragowie byli inni. To, lud już wówczas potężny dzięki swojej niepospolitej
inteligencji. Rozwijała się ona przez tysiące, może nawet miliony lat, od pierwszego,
nieporadnego stadium w okresie jurajskim.
Ich pochodzenie było, jeśli nie dokładnie takie samo, to przynajmniej podobne do
pochodzenia Silinów. Od pierwotnego bawołu, uważanego za przodka szczepu, rozwinęły się
linie boczne, których przedstawiciele zaczęli chodzić na dwóch nogach i z czasem, w
kolejnych pokoleniach, doszło do przekształcenia się w istoty człekopodobne. Madragowie
mają jedynie po trzy palce tak u rąk, jak i u nóg, używają ich jednak z wielkim mistrzostwem
i są może nawet zręczniejsi niż ludzie. Duży palec u nogi, kciuk u ręki i dodatkowo po dwa
palce u każdej z kończyn.
Ich siedziby były urządzane bardzo wymyślnie, posiadali też coś w rodzaju
laboratoriów, w których prowadzono badania nad życiem roślin ; przygotowywano
odpowiednie pożywienie z traw i ziół rosnących na stepach. Madragowie byli roślinożerni,
mięsa nie spożywali nigdy. pod żadną postacią.
W czasach, gdy zamieszkiwali ziemię, klimat panował ciepły i łagodny.
Chor i Misa byli kuzynostwem � od dzieciństwa znali braci Ticha oraz Parna.
Kiedy dorośli, wszyscy czworo zaczęli pracować w wielkim domu badawczymi
wszyscy zdołali się nauczyć więcej, niż na ogól młodzież wiedziała.
Zdawali sobie sprawę z tego, że cale plemię żyje niczym na wulkanie. Skorupa
ziemska była w owych czasach bardzo cienka, wszędzie znajdowały się gorące z
ródła, dalekie
góry wznosiły się groz
nie na linii horyzontu, wciąż stamtąd dochodziły grzmoty, wyczuwało
się też wstrząsy, które nieustannie groziły kamiennymi lawinami. Nasza czwórka nie przeżyła
wprawdzie nigdy wybuchu wulkanu, obserwowali natomiast wyłanianie się łańcucha gór.
Niedaleko siedzib Madragów znalazły się też masy ziemi wielkie niczym góry, które pojawiły
się, gdy zniknęli morze.
- Prowadziliśmy dobre, wygodne życie - ciągnął swoją opowieść Chor, uśmiechając
się ze smutkiem, a troje jego przyjaciół kiwało w zadumie głowami. - My sami byliśmy w
jakiś sposób uprzywilejowani, otrzymaliśmy lepszą pracę niż większość naszych
rówieśników, mieliśmy też siebie nawzajem i często organizowaliśmy wyprawy odkrywcze.
- Przepraszam - przerwała Taran niepewnie. - Ale czy na stepach istnieje coś do
odkrywania?
Chor się roześmiał.
- Na stepie panowało bujne życie, moja przyjaciółko. Jak powiedzieliśmy, zewsząd
otaczały nas skały, mnóstwo wzniesień i gór, na których rosły nawet lasy i zagajniki.
Zarówno Taran, jak i pozostali ludzie ze wzruszeniem przyjęli zwrot  moja
przyjaciółko . Nie mieli wątpliwości, że Madrag tak właśnie myśli.
- Wszędzie też znajdowały się groty i jaskinie - ciągnął dalej Chor. - Mogły w nich
żyć najdziwniejsze zwierzęta i straszne potwory, ale właśnie im były straszniejsze, tym
bardziej chcieliśmy je badać. Stoczyliśmy wtedy na stepach wiele walk. Pamiętam, jak
pewnego razu...
- Nie, tylko nie to - zaprotestowała Misa cicho.
- Owszem, opowiedz - prosił Villemann z zapałem. - Czy to podniecająca historia?
- Paskudna - mruknęła Misa.
- No, a Sigilion? - wtrącił Dolg. - Kiedy on się pojawi w opowieści?
Znaliśmy go - odparł Chor. - Świadomość jego istnienia ciążyła nad nami niczym
czarna chmura. Jako dzieci wiedzieliśmy, że trzeba się mieć na baczności przed podobną do
Madragów istotą latającą ponad ziemią...
Móri uznał, że on by powiedział:  istotą podobną do ludzi . Chor powiedział  do
Madragów . Ale bo też wszystkie trzy rasy charakteryzowały się bardzo podobną budową
ciała.
Taran skuliła się na swoim miejscu między Urielem i Misą, czuła się tam znakomicie.
Wszyscy zebrani byli przyjaciółmi, mieli ten sam cel, walczyli z tymi samymi wrogami, a
niebezpieczeństwa, grożące im poza to, jaskinią, tu nie miały do nich przystępu.
- Sigilion nieustannie polował na coś w naszej osadzie. Z początku nie mieliśmy
pojęcia, o co mu chodzi, jedyne, co wiedzieliśmy, to to, że jest samotnym królem, który
kiedyś odwiedzał świątynie Lemurów i o mało nie skradł ich osławionych szlachetnych
kamieni.
- Więc wiedzieliście też o istnieniu Lemurów? - wykrzyknął Rafael.
- Wiedzę o ich istnieniu traktowaliśmy tylko jako baśń, legendę z dawnych czasów,
opowiadającą o jakimś kraju na południe od najwyższych gór.
- Natomiast my tyle właśnie wiedzieliśmy o Madragach - Cień uśmiechnął się z
goryczą. - Także byliście dla nas jedynie legendą. Mimo że ja żyłem przecież bardzo długo i
przeżyłem wasze plemię.
- Tak - zgodził się Chor. - Jeśli jednak chcecie usłyszeć pełną informację o Sigilionie,
to myślę, że powinienem teraz oddać glos naszemu wielce szanownemu przyjacielowi,
Cieniowi.
- Chętnie - zgodził się Cień i wszyscy czterej strażnicy z rodu Lemurów rozsiedli się
wygodniej. Nadeszła ich chwila.
- Początkowo Silinowie żyli w morzu, podobnie jak niektóre gady - - zaczął Cień,
który znowu zaglądał do wielkiej księgi wieku świata, którą nazywał swoją pamięcią. Ta jego
 pamięć była też niewiarygodnie pojemna, mógł  przypominać sobie wydarzenia z czasów,
kiedy go jeszcze nie było na ziemi. - Ląd jednak się poszerzał, a morza kurczyły. Silinowie
byli wypychani na wybrzeże, zmieniali się pod względem fizycznym, przystosowywali do
nowych warunków, wciąż jednak bez trudu mogli się utrzymywać na wielkich głębokościach.
Musicie o tym pamiętać, wy, ludzie, którzy ścigacie Sigiliona! On jest w morzu tak samo
niebezpieczny.
Obiecali, że zapamiętają, chociaż wszystko, co dałoby się nazwać morzem, zdawało
się teraz nieprawdopodobnie odlegle.
- Ich błony pławne przekształciły się w błony lotne, nauczyli się też chodzić, jako
plemię bardzo inteligentne. Chociaż... Nie takie inteligentne jak Madragowie, rzecz jasna!
Ani jak ludzie.
Wszyscy roześmiali się cicho. Jakie to dobre, cieple uczucie, śmiać się razem z
przyjaciółmi!
- W dalszym ciągu Silinowie mieli swoją twierdzę w morzu, chociaż nieubłaganie byli
wynoszeni ku lądowi. Moi przodkowie opowiadali, że działa się to w czasach, kiedy lądy z
wolna się podnosiły. Również Lemuria uległa przemianie, ale w tym przypadku sprawy
potoczyły się odwrotnie - nasze królestwo zagarnęło morze. Po tym nastał wielki strach...
Cień uniósł dłoń.
- Nie, nie nasz, mówię teraz o wielkim strachu Silinów. Był naprawdę przerażający.
Wybaczcie mi jednak, muszę na chwilę wybiec naprzód, najpierw powinienem opowiedzieć o
świątyni.
- Oczywiście - przystał Móri. - Odwiedziny Sigiliona w waszej świątyni. Kiedy to się
stało?
W czasach, kiedy mnie jeszcze nie było na świecie. Ale opowiedziano mi o wszystkim
dokładnie.
- Cieniu - wtrącił Dolg ostrożnie. - Nigdy nam me wyjawiłeś skąd się wzięty święte
kamienie.
Wszyscy Lemurowie wyprostowali się czujnie.
- Tego nam me wolno mówić - oznajmił Cień przez zaciśnięte zęby.
- No dobrze. A skąd w takim razie wzięli się Lemurowie? - zapytał znowu Dolg
niezwykle łagodnym głosem.
- Tego też nie możemy powiedzieć. W każdym razie jeszcze nie teraz. Jeśli jednak
odnajdziecie dla nas Sionce, zasłużycie sobie, by się tego dowiedzieć.
Zaległa dokuczliwa cisza.
- - Dość i już na ten temat - rzekł Cień pospiesznie. - Mieliśmy wspaniałą osadę,
właściwie miasto, i to o wiele piękniejsze niż współczesne miasta...
- No wiesz - zaprotestował Rafael. - Obecnie też są bardzo piękne, miasta. Jak na
przykład Rothenburg. Albo Wiedeń.
Lemurowie uśmiechali się z wyrozumiałością.
- Trzeba ci wiedzieć, że nasza stolica me była w niczym podobna do żadnego ze
współczesnych miast. Została zbudowana z marmurów, złota i kryształu, miała przezroczyste
kopuły dachów, wysokie wieże, mnóstwo kolumn i pomników, a wszystko lśniło w słońcu.
Byliśmy ludem wybranym ponieważ, to my posiadaliśmy Święte Słońce, a także szafir ż
farangil.
- Wygląda na to, że święte kamienie miały wielkie znaczenie dla wszystkich
przejawów życia - szepnął Móri.
- Oczywiście, że miały - odrzekł Cień tym samym tonem. - - Zwłaszcza Słońce. No
cóż, w tym czasie, o którym opowiadam, Silinowie posiadali już zdolność latania. Nasza
wspaniała świątynia, w której przechowywane były kamienie, znajdowała się na wysokim
wzgórzu pośrodku miasta. Była niezwykle czujnie strzeżona przez starannie wybranych
dozorców, macie tutaj czworo takich, lecz oni nastali dopiero po tysiącach lat. W czasach
Sigiliona pilnowanie świątyni było czymś bardzo wyczerpującym, ponieważ on nieustannie
polował na nasz skarb. Dowiedział się o nim, o skarbie opowiadano przecież legendy, nic
więc dziwnego, że i do niego dotarły pogłoski. Wtedy miał pozycję jedynie księcia w
królestwie Silinów, położonym, jak powiedziałem, na skraju morza, częściowo pod wodą,
częściowo nad jej powierzchnią. Silinowie nie należeli do istot sympatycznych, z
li, podstępni
i agresywni, ale Sigilion przewyższaj wszystkich. jego ponura sława rozchodziła się szeroko.
Cień przerwał. Siedział przez chwilę pogrążony w myślach, z posępnym wyrazem
twarzy. Po czym podjął opowiadanie:
- Wreszcie nadszedł ten okropny dzień, gdy ziemia pod nami ponownie zadrżała. My
w Lemurii byliśmy co prawda mniej narażeni na trzęsienia niż inne plemiona w okolicy, ale
za każdym razem, kiedy coś się działo, również przeżywaliśmy chwile grozy. W podwójnym
znaczeniu - dodał i uśmiechnął się cierpko, a Villemann natychmiast odpowiedział mu
uśmiechem.
Villemann nigdy nie rezygnował z okazji, by wprowadzić trochę pogodnego nastroju.
Ludzie o takim usposobieniu przeważnie bardzo głęboko skrywają powagę swoich myśli, a
takie współczucie dla innych. Tyle tylko, że otoczeniu bardzo trudno ich zrozumieć. Na ogół
uważa się, że ci, którzy śmieją się każdej sytuacji, są powierzchowni i w gruncie rzeczy
pozbawieni psychicznej głębi. Nic bardziej błędnego! Często uśmiech służy dla pokrycia
wielkiej wrażliwości.
Cień był dość mądry, by to rozumieć. Kontynuował swoje opowiadanie.
- W mieście powstało wielkie zaniepokojenie. Kamienie byty chronione w najlepszy
znany nam sposób, ale drzwi świątyni. wypadły. Potężny wstrząs rzucił na ziemię
znajdujących się wewnątrz strażników. Nikomu innemu zaś nie wolno było przebywać w
świętym miejscu.
I wtedy Sigilion zaatakował.
Znajdował się właśnie w pobliżu, latał ponad miastem. Często tak czynił, kamienie nie
przestawały przyciągać jego chciwej duszy.
Zobaczył, co się stało, i niczym drapieżny ptak spadł na dół, udało mu się przelecieć
obok strażników i po prostu wkroczył do świątyni przez nie zamknięte wejście. Tam stanął
oślepiony intensywnym blaskiem Świętego Słońca i dwóch pozostałych kamieni.
To wystarczyło. Strażnicy, którzy odzyskali tymczasem zdolność działania,
wyciągnęli go ze świątyni i drzwi zamknięto.
Właściwie to wielka szkoda, bo gdyby farangil promieniował na niego dłużej, byłby
go unicestwił. Wszystko jednak rozegrało się w tysięcznej części sekundy, strażnicy wrócili,
natomiast wizyta w świątyni posłużyła Sigilionowi, jego życie zostało dzięki temu
przedłużone.
- To fatalnie - mruknął Móri.
- To gorzej niż, z
le - potwierdził Cień. - Sigilion chciał, oczywiście, ukraść tylko
Słońce. I może szafir. Farangila się śmiertelnie bal, wiedział bowiem, że on niszczy zło.
Udało mu się wyrwać strażnikom. Szczerze mówiąc, spluwał na nich swoją ostrą, cuchnącą
siarczanym odorem trucizną tak, że zostali poważnie poszkodowani i tylko szafir mógł ich
uratować.
- Więc wy mogliście wchodzić do świątyni?
Strażnicy mogli. I wszyscy nasi święci mężowie i kobiety, czyli Lemurowie, w
których żyłach płynęła czysta krew. Farangil nie czyni krzywdy tym, po których stronie jest
dobro, wiecie o tym., chłopcy prawda?
Wszyscy czterej młodzi mężczyz
ni rozpromienili się Dolg i Villemann mieli przecież
codzienny kontakt ze szlachetnymi kamieniami, Rafael opiekował się szafirem, zaś Uriela
uznano za dostatecznie szlachetnego i czystego, by mógł mieć do czynienia z farangilem. I
wszyscy wykonywali swoje zadania znakomicie.
Cień westchnął głęboko.
- Powiedzieć, że Sigilion był wściekły, to bardzo łagodne określenie. On był po prostu
oszalały ze ilości, rozczarowania i żądzy zemsty a kiedy opluwał strażników trucizną, zdołał
ukraść klejnot, przechowywany w świątyni tuż przy drzwiach. Była to dla. nas prawdziwa
tragedia, nie mogliśmy się pogodzić z utratą tak ważnego dla nas skarbu.
Pozostali Lemurowie kiwali głowami. lila ich twarzach malował się głęboki smutek.
- O jakim klejnocie teraz mówisz? - zapytał Dolg cicho.
Cień skierował ku memu swoją surową twarz, na której teraz malowało się poczucie
beznadziejności.
- Pamiętaj, że to wszystko wydarzyło się na długo przedtem, zanim pojawiłem się na
ziemi. Wiele, wiele stuleci przed moim przybyciem. Tysiące lat, bo taki jest wiek Sigiliona.
On odebrał nam możliwość dotarcia do Wrót. Ten klejnot dawał nam poczucie
bezpieczeństwa. Podobnie jak trzy pozostałe kamenie. Po wszystkim ten nędznik opuścił
cudowna stolicę Lemurii. Mieszkańcy widzieli go, jak krąży nad horyzontem, ale nic nie
mogli zrobić. Wielu płakało z bezsilności.
Ale wtedy przytrafiło się coś najzupełniej nieoczekiwanego. Lemurowie słyszeli o
pewnym wielkim smoku, który żył gdzieś na północy, być może w wysokich gdzieś być może
poza nimi. I nagle nasi przodkowie zobaczyli obok Sigiliona jakąś ogromną postać. Zbliżała
się do niego, wielokrotnie od niego wyższa. Sigilion próbował latać, lecz nasi przodkowie
widzieli, jak czarny ,,ptak , który tak naprawdę wyglądał niby gigantyczny, przerażający
smok, napadł na niego w powietrzu. Wywiązała się dramatyczna walka, Sigilion próbował
uciekać na ląd, w kierunku swojej twierdzy, stojącej na skraju morza. Zbyt daleko, by można
go było nadal obserwować, wiedzieli jednak, że twierdza znajduje się po tamtej stronie
morza. Potem widziano jeszcze, jak smok strącił go na dół i jak potwór pogrążył się w falach.
Najpierw Lemurowie się tym bardzo zmartwili, przekonani, że nasz klejnot zginął wraz z
Sigilionem, domyślali się, że leży na dnie morza i pozostanie tam na zawsze. Zaraz jednak
przypomnieli sobie, że jaszczur potrafi się też poruszać w głębinach. Kilkoro z naszych
przodków postanowiło zaryzykować życie, by odzyskać klejnot. W ciszy nocnych godzin
zakradli się do twierdzy Sigiliona. Wtedy stała ona wciąż jeszcze na skraju morza. Zdołali
przeszukać twierdzę i wszystkie osiedla należące do Silinów, wiedzieli bowiem, że oni w
księżycowe noce wyprawiają się na połów ryb głębinowych. Choć to się może wydawać
dziwne, moi przodkowie wrócili bez szwanku ze swojej wyprawy, ale klejnotu nie odzyskali.
Nie znalez
li go ani u Sigiliona, ani gdzie indziej. Musieliśmy więc przyjąć, że zaginął w
morzu.
Strażnicy kiwali głowami.
- - A wraz z nim przepadła nasza ostatnia nadzieja, że dotrzemy tam, dokąd wszyscy
tęsknimy - dodał jeden z nich.
- Mieliście przecież kamienie - wtrącił Villemann.
- One same nie mogły nam pomóc, skoro nie wiedzieliśmy nawet, dokąd zmierzamy -
rzekł Cień ze smutkiem. A potem dodał: - Kiedy smok. wepchnął Sigiliona do morza, odszedł
z powrotem na północ i nasi przodkowie nigdy więcej go nie widzieli.
W grocie zaległa cisza.
Ludzie domyślali się, jaka beznadziejna była sytuacja Lemurów, chociaż nie do końca
rozumieli, na czym to polega. Teraz Dolg odnalazł dwa kamienie, ale co dalej? Gdyby
odnalazł też Święte Słońce... To i tak będzie brakowało tamtego klejnotu, który miał im
wskazać drogę.
Drogę? Dokąd?
Tyle zagadek wiązało się z Lemurami.
Danielle poszukała dłoni Villemanna, by poczuć, że jest mu bliska. On jednak
pogrążony był we własnych rozmyślaniach i mimo woli odsunął się od niej.
Dziewczyna doznała bolesnego skurczu serca. Nigdy przedtem Villemann tego nie
robił. Jednak zbyt długo okazywała mu obojętność, teraz musiała ponieść konsekwencje.
Utraciłam Villemanna, myślała zrozpaczona. To moja wina!
- - Ale wy, moi młodzi przyjaciele, uczyniliście znowu nasze życie znośnym - mówił
Cień. - Wasza odwaga, wasza ofiarność, wasze oddanie.
Taran wsunęła rękę pod ramię Uriela i przytuliła się do niego, chcąc pokazać, jak
bardzo jest z niego dumna. On zaś zarumienił się zakłopotany.
Twarz Cienia znowu posmutniała.
- W końcu przydarzyła się wielka katastrofa. Ale tym razem byliśmy stosunkowo
dobrze zabezpieczeni. Sili - nowie, że tak powiem, wzięli na siebie największe uderzenie. Nie
będziecie chcieli w to wierzyć, moje dzieci, ale ogromne zwały gliny i szlamu były
wyrzucane z morza. Wszystko się trzęsło, nie ustawały potężne grzmoty, tak. silne, że wielu
naszych ogłuchło. A przecież Lemuria znajdowała się daleko od miejsca katastrofy. Mnie
wtedy jeszcze nie było wśród żywych, nikogo z nas tutaj zebranych, pojawiliśmy się na ziemi
dużo, dużo póz
niej. Jednak opowiadania o wielkiej katastrofie żyły wśród naszego ludu
długo. Podobno tłukły o nasz brzeg fale tak wysokie, że wielu utonęło. To było piekło,
nieszczęście nie mające sobie równych, trudno to wszystko opisać. Najwięcej jednak
opowiadano o kolosalnych ścianach, które wyłaniały się z wody i spadały na kraj daleko od
nas.
- A co się stało z Silinami? - zapytał cicho Rafael.
- Potopili się. Wszyscy z wyjątkiem jednego zostali starci z powierzchni ziemi. Bo
morze zniknęło.
- Baśń o morzu, które nie istnieje - mruknęła Taran. Cień zwrócił ku niej swoje czarne
oczy.
- Nie. Ty masz na myśli brzeg, którego wszyscy poszukujemy, prawda?
- - Tak jest. Mam na myśli morze i wybrzeże.
Cień skinął głową.
- To było jednak inne morze i inny brzeg. Pamiętaj, że myśmy się jeszcze nie urodzili,
gdy obraz świata tak bardzo się zmienił i wiele gór wyłoniło się wtedy z morza.
- Ale cala ta przemiana nie mogła się przecież dokonać w ciągu jednego dnia -
zaprotestował Dolg.
- Oczywiście, że nie. Wyłonienie się na przykład tego łańcucha gór, przy którym teraz
się znajdujemy, trwało tysiące lat. Jednak to wielkie załamanie miało miejsce w czasie, o
którym właśnie opowiadam. Wtedy stało się to najgorsze, utraciliśmy znaczną część naszego
kraju.
Ludzi przeniknął dreszcz.
Móri poruszył się na swoim miejscu.
- Myślę, że nadeszła pora, by opowiedzieć o twierdzy Sigiliona. O tym, jak została
wyniesiona na taką wysokość, bo nie wyobrażam sobie, by mogła zostać zbudowana na
górze, na którą w ogóle nie można wejść.
Cień uśmiechnął się cierpko.
- Chciałem właśnie wyjaśnić sprawę twierdzy, mój drogi przyjacielu. Marny podobne
myśli. Sigilion, który mógł wyjść cało z katastrofy, dzięki temu, że wizyta w naszej świątyni
przedłużyła mu życie, miał bajeczne szczęście. Kiedy wszystko dokoła niego uległo
zniszczeniu, twierdza została wyniesiona na tej wyłaniającej się z morza ścianie na taką
wysokość, że nawet dzisiaj nie potrafiłbym jej zmierzyć.
Kiedy jednak przed chwilą powiedziałem, że zginęli wszyscy, z wyjątkiem Sigiliona,
to była to tylko częściowa prawda. Kilkoro akurat obecnych w zamku uratowało się wraz z
nim i zostało wyniesionych na szczyt góry. Niektórzy z nich pomarli w czasie tego
potwornego wznoszenia się w górę, jednak ci, którzy przeżyli, mieli potem do wykonania
straszną pracę. Sigilion polecił im odrestaurować twierdzę, która została bardzo zniszczona.
Dzieło okazało się tym trudniejsze, że góra, na której twierdza się znalazła, nie do końca
jeszcze była ukształtowana. Raz po raz dawały się słyszeć nowe grzmoty, twierdza to
wznosiła się wyżej, to znowu obniżała się wraz ze szczytem, ale Sigilion był twardym i
nielitościwym panem.
Cień przymknął oczy.
- Póz
niej jego krewniacy wymarli, jeden po drugim, i Sigilion został sam. W resztkach
swego dawnego królewskiego zamczyska. Nadawało się ono do zamieszkania, ale nic więcej.
Przez tysiące lat wiódł tutaj swój nędzny żywot, w niczym nie przypominający królewskiego
życia. Zimno, przeciągi, zaniedbanie. Zdajecie sobie, oczywiście, sprawę z tego, że w
dolinach nie było jeszcze wtedy ludzi. W ogóle na ziemi nie było ludzi. jednak na północy
żyło pewne plemię - Madragowie. Mieli oni piękne domy, wiele wiedzieli i umieli zrobić, buli
rośli i silni&
Cień uczynił ręką ruch w stronę Chora i powiedział:
- W tym miejscu opowiadanie przejmują Madragowie.
- Dziękuję ci, mój dobry przyjacielu - rzekł Chor. - Twoja historia bardzo wiele nam
wyjaśniła i przyniosła odpowiedzi na wiele pytali. Na przykład, kto wyciął tę grotę. Musieli to
uczynić Silinowie, kiedy tu mieszkali.
Skoro jednak mamy wrócić do naszego ludu, to trzeba powiedzieć, iż rzeczywiście
pochodzimy z północy, wędrowaliśmy na południe, dopóki nie znalez
liśmy spokojnego
miejsca o otwartych przestrzeniach z miękką trawą i pokrytych roślinnością zboczach gór.
Tam się osiedliliśmy. Bo kiedy my przybyliśmy, wielkie góry były niemal całkiem
ukształtowane. Słyszeliśmy tylko od czasu do czasu dalekie dudnienie, niekiedy powstawały
rozpadliny. Ziemia wciąż jeszcze była bardzo niespokojna.
Umilkł na chwilę.
- Wtedy właśnie my, czworo przyjaciół, przyszliśmy na świat - ciągnął dalej. - Potem
nastał spokój, ale nie całkiem. Niektórych rejonów w pobliżu naszych siedzib nie wolno nam
było odwiedzać. - Chor uśmiechnął się szeroko. - Ale my właśnie dlatego to robiliśmy. - Po
chwili znowu spoważniał. - Podczas jednej z takich wypraw przeżyliśmy to, o czym Misa
zabroniła mi opowiadać.
- Gdyby twoja relacja miała sprawiać Misie przykrość, to myślę, że powinieneś z niej
zrezygnować - rzekł Móri.
Villemann aż się skręcał z niecierpliwości. Akurat coś takiego bardzo chciał usłyszeć.
- Nie, cala historia w końcu nie jest aż tak przykra - powiedziała Misa z wahaniem. -
A poza tym ma ona związek z tym, co powiedziono o Sigilionie. Więc opowiedz, Chor!
- Mogę ci zatkać uszy palcami - ofiarowała się Taran.
Misa roześmiała się.
- Nie - Jakoś wytrzymam.
Wobec tego Chor zaczął opowiadać.
12
- W wolne dni - zaczął Chor - postanowiliśmy ukradkiem wychodzić, by zwiedzić
zakazane terytorium, czyli góry na zachodzie. jak wiecie, jesteśmy roślinożerni, więc nie
musieliśmy zabierać żadnych zapasów. Wody też było pod dostatkiem, zwłaszcza kiedy
doszło się na skraj stepu, bliżej gór. Płynęła tam rzeka, można powiedzieć graniczna. Ktoś,
kto miał trochę oleju w głowie, nie powinien był jej przekraczać. My jednak byliśmy za
młodzi, by kierować się rozsądkiem.
- Wybacz mi - przerwał Villeniann. - jakim sposobem podróżowaliście? Piechotą?
- Tak. W osadzie mieliśmy różne pojazdy, ale nasza czwórka zniszczyła kiedyś jeden z
nich, uciekaliśmy wtedy przed taką wielką istotą podobną trochę do waszego psa, tylko
większą, i teraz nie odważyliśmy się prosić o pożyczenie kolejnego.
- Czy wyście przypadkiem nie spotkali stworzenia o wielkich, szablastych kłach?
- Tak. Miało długie, bardzo długie kły!
- To musiał być tygrys szablasto zębny! - zawołał Villemann podniecony. - Oj! Więc
to dlatego tak się wystraszyliście Nera na początku? Bo przypominał wam tego stwora?
- Właśnie. Silinowie reagowali jeszcze gorzej. Oni się naprawdę śmiertelnie bali tego,
jak mówicie, tygrysa. Nigdy, nie widzieliśmy w pobliżu nas takich stworzeń.
A koni też nie mieliście? Nie, co ja gadam? I przeszkadzam tylko. Przepraszam, mów
dalej!
- Umiemy chodzić bardzo szybko, jeśli tylko chcemy - podjął Chor. - Więc nim słońce
zbliżyło się ku zachodowi, znalez
liśmy się nad wielką rzeką graniczną, jak wspomniałem, i z
oddali widzieliśmy zakazany teren.
- Dlaczego zakazany? - przerwał mu znowu Villemann.
- Bo był śmiertelnie niebezpieczny! I przeważnie nie zbadany. Wiedzieliśmy jedynie,
że żyją tam smoki ślepiaste, jakieś ogromne owady, o których w naszej osadzie nie wolno
było nawet wspominać, i wiele innych stworzeń.
- Smoki ślepiaste?
- Tak je nazywaliśmy, choć mówiono, że są niewidome, lecz kierują się węchem.
Nigdy ich nic widywaliśmy. Mówiono też, że nie oddalają się za bardzo od swoich jaskiń.
- I tam właśnie chcieliście się dostać? - zapytał Uriel, którego to dziwiło, ale też mu
imponowało.
- Byliśmy, jako się rzekło, młodzi - powiedział Chor z uśmiechem. - I spragnieni
przygód tak jak teraz młody Villemann.
Villemann śmiał się od ucha do ucha.
Chor mówił dalej:
- No i zdarzyło się tak, że długo musieliśmy szukać jakiegoś miejsca, w którym
moglibyśmy przekroczyć rzekę, dotarliśmy tak daleko na północ, jak jeszcze nigdy żaden z
Madragów nie zaszedł. Okolica była nam całkowicie nieznana. Krótko przed zapadnięciem
ciemności znalez
liśmy jednak coś w rodzaju brodu. Nie było to w żadnym razie miejsce
doskonałe - - dodał ze śmiechem. - Znalez
liśmy sio na drugim brzegu kompletnie
przemoczeni, ale jednak!
Misa wtrącała:
- A pamiętasz, co zobaczyliśmy, kiedy znalez
liśmy się w najgłębszym miejscu?
Oczywiście, jak bym mógł zapomnieć? Ta wyprawa na zawsze wbiła mi się w pamięć.
No więc od południowej strony na tle nieba ukazała nam się jakaś czarna. chmura.
Znajdowała się właśnie w tym miejscu, przed którym starsi zawsze nas przestrzegała. Wtedy
jeszcze nie rozumieliśmy, co się dzieje, dowiedzieliśmy się tego póz
niej.
- Ale przez step przeszliście spokojnie?
- Owszem, nic nam nie przeszkadzało. Trawa jest... Była wysoka, zwłaszcza nad
rzeka, więc kiedy widzieliśmy. coś w oddali, kryliśmy się w trawie i trwaliśmy tam, dopóki
niebezpieczeństwo nie minęło. Zwierzęta na ogół nam nie zagrażały, poza tym byliśmy
odpowiednio uzbrojeni. Nie mieliśmy się czego bać, żadnych drapieżnych istot w pobliżu nie
dostrzegaliśmy. Noc spędziliśmy nad rzeka, ukryci pod wysoką skarpą.
- Owszem - potwierdził Tam. - A kiedy wczołgiwaliśmy się pod nawis, spłoszyliśmy
chmarę ogromnych ważek.
- Och! - jęknęła Taran. - Czy one były groz
ne?
- Nie, nam nic zrobić nie mogły. Tylko to bardzo nieprzyjemne, kiedy cala chmara
furkocze ci nad uszami. Na szczęście one nie żądlą. To znaczy, chciałem powiedzieć, nie
żądliły. A
opot setek, a może nawet tysięcy skrzydeł był niczym grzmot.
- Ważki nadal żyją na ziemi - powiedział Móri. - Teraz jednak są małe i nikomu nie
wadzą.
Danielle stwierdziła nieoczekiwanie, iż bardzo się cieszy, że przyszło jej żyć w takich
bezpiecznych czasach.
Miała jednak wkrótce usłyszeć o dużo gorszych sprawach niż ogromne ważki.
- Następnego ranka podjęliśmy naszą wędrówkę w stronę gór, które teraz zdawały się
leżeć bardzo blisko. Minio to zajęło nam mnóstwo czasu, żeby dotrzeć do pierwszych
kopulastych wzniesień u podnóża wysokiego łańcucha...
- Zaczekaj, znowu zapomniałeś o chmurze - przerwał mu Tich.
- Właśnie! Przepraszam! To pewnie dlatego, że bardzo nie chcę o tym pamiętać. O
brzasku zobaczyliśmy ją znowu, wciąż jeszcze panował mrok, kiedy opuszczaliśmy okolicę
rzeki. Teraz jednak chmura wydawała się znacznie większa, a wkrótce miało się okazać, że to
nie żadna chmura. To była chmara niewielkich smoków, wzrostem równych mniej więcej
Nerowi. Rzuciliśmy się wszyscy w trawę i leżeliśmy blisko przy ziemi. Kiedy po dłuższym
czasie Chor spojrzał w niebo, niczego już tam nie zobaczył. Smoki zniknęły z nieboskłonu.
- Nocne ptaki? - zapytała Taran.
- Raczej nocne smoki - sprostował Rafael.
- Tak właśnie wtedy pomyśleliśmy - potwierdził Chor. - No i skoro sobie odleciały,
mogliśmy kontynuować wędrówkę. Na południe, ku zakazanym. górom. Trochę nas
zdenerwowały liczne przeżycia, zwłaszcza spotkanie smoków ale co tam! Już ich przecież nie
było.
Sympatyczna twarz Chora zasępiła się.
- Potem nastąpiło coś bardzo dziwnego, pamiętacie? Wszyscy troje skinęli głowami.
- Grota - wtrąciła Taran.
Dolg zwrócił uwagę, że również Zwierzę przysiadło się do Tama, który miał je teraz
po jednej stronie, a po drugiej Nera. I jedno, i drugie wyglądało na bardzo zadowolone z
bliskości przyjaznego, ogromnego Madraga. Ten zaś sprawiedliwie czochrał raz jednego, raz
drugiego sam siada. To powinna zobaczyć mama Tiril, pomyślał Dolg. Ona, zawsze taka
dumna, że Zwierzę się do niej łasi. Zresztą byłaby też pewnie zadowolona. Bo Zwierzę
potrzebuje bardzo wiele miłości, tylko miłość jest w stanie uleczyć jego rany.
W tej chwili Zwierzę zwróciło się stronę stronę Dolga, spojrzało mu w oczy, jakby
czytało w jego myślach, i tak też pewnie było. Dolg widział, jakie jasne i czyste jest to
spojrzenie, bez owej mgiełki, jaką oczy Zwierzęcia tak często przesłania ból. Dolg skinął
głową Tamowi z życzliwym uśmiechem, który natychmiast został zrozumiany. Madrag
odpowiedział tym samym.
- Tak, grota - podjął Chor i Dolg skoncentrował się teraz na opowiadaniu. Chor mówił
ostrym i dość nieprzyjemnym głosem, ale to nie miało żadnego znaczenia, bo z całej jego
postaci emanowało dobro. - Musicie wiedzieć, że na długo przedtem, zanim dotarliśmy do
gór, widzieliśmy samotny szczyt na teraz dość pofałdowanej równinie. Zresztą już nie można
tego było nazywać równiną. Krajobraz był po prostu zróżnicowany. Zamierzaliśmy pod tym
samotnym szczytem odpocząć. Rozsiedliśmy się. Mógłbym przysiąc, że nigdy przed nami nie
dotarł tu żaden Madrag, zwłaszcza że zboczyliśmy dość mocno z kursu. Dzikie, podobne do
zwierząt plemiona z północy też się tutaj z pewnością nie zapuszczały. One są... Były
niewiarygodnie przesądne, więc nigdy by się nie odważyły nawet zbliżyć do owianych
legendą i mitami zachodnich gór.
Misa wtrąciła:
- Pamiętani, że panował tam jakiś dziwny, nieprzyjemny zapach.
- Tak. Skala, pod którą usiedliśmy, miała kolosalny nawis. I kiedy Tich przypadkiem
spojrzał ku górze; zobaczył coś... No to teraz ty, Tich, mów dalej! To twoja historia.
Dobrze - zgodził się tamten z radością. Twarz mu się rozpromieniła i Taran nie miała
już teraz najmniejszych wątpliwości, dlaczego Misa jest w nim zakochana. Zobaczyli, że pod
nawisem znajduje się wejście do czegoś w rodzaju groty. Pokazałem to moim towarzyszom.
Otwór znajdował się wysoko, ale wyglądało na to, że nietrudno się tam wdrapać. Wszyscy się
wahali, ja jednak byłem bardzo podniecony i pełen zapału, więc ruszyłem nie zwlekając. Im
wyżej wchodziłem, tym silniejszy wyczuwałem odór, a kiedy stanąłem przy otworze, o mało
mi nosa nie urwało. Smród przypominał coś, co już kiedyś czułem. Przypominał mianowicie
coś, co od dawna nie żyło. To znaczy, chciałem powiedzieć, coś, co dawno wymarło, w czym
nie było życia. Bo znacie pewnie ten duszny, dławiący zapach... Nie, nie potrafię tego
wytłumaczyć.
- Ale my rozumiemy - rzekła Taran. - Chlewy, które długo stały puste, mają taki
dziwny zapach czegoś wysuszonego. Domy zresztą też, tylko w domu bardziej czuć. pleśnią.
- Właśnie tak - Tich uśmiechał się z wdzięcznością. - Ten zapach nie budził niepokoju,
w każdym razie się nie bałem. Zajrzałem do środka. Pomieszczenie okazało się dużo szersze,
niż myślałem. Zawołałem moich przyjaciół i oni też. wspięli się na górę.
Chor kiwał głową na potwierdzenie. Wszyscy widzie li, że tamte wspomnienia
wywołują w nim dreszcz. Tich mówił dalej:
- Grota rozszerzała się. Staliśmy na skalistej podłodze, a nad sobą widzieliśmy
wysokie, potężne sklepienie. Zobaczyliśmy coś jeszcze...
Umilkł na chwilę. Jakby zbierał odwagę.
- Powinniście pamiętać, że działo się to przed miliona mi lat. Ale wiek tego, co
zobaczyliśmy, sięgał jeszcze da lej w przeszłość. Potwornie daleko. Na podłodze groty leżało
kilka szkieletów czegoś, co nazwaliśmy smokami. I wszystko wskazywało na to, że za życia
musiały one mieć skrzydła.
- Latające Jaszczury? - - wykrzyknął Rafael. - Chcesz po wiedzieć, że znalez
liście
szczątki pterodaktyli? Pterozaurów?
Przypuszczalnie. Miały podłużni czaszki, spiczaste w tylnej części, i równie długie
dzioby. Trzeba było wiele czasu, by przejść od głowy do ogona.
- To musiał być pteranodon - powtarzał Rafael podniecony. - To niesamowite! Że też
one mogły przetrwać tak długo...
- Owszem - rzekł Chor. - Ta gałąz
najwyraz
niej prze - żyła dużo, dużo dłużej niż
pokrewne jej gatunki. Bowiem moi przodkowie opowiadali baśnie i legendy o tych, jak ich
nazywaliśmy, smokach.
- To się zgadza - rzekł Cień bezbarwnym głosem. Siedział bez ruchu, z twarzą jakby
pozbawioną wyrazu. - Nasi przodkowie również wspominają o jednym czy dwóch takich w
swoich pismach. Ja przecież także mówiłem o jednym...
Tich kiwał głową,, potwierdzenie ze strony Cienia dodawało mu odwagi.
- Nie wiem, ile setek czy tysięcy lat one tutaj leżały, lecz o milionach lat nigdy mowy
nie było, jak to najczęściej jest, gdy opowiada się o tego rodzaju smokach... jaszczurach,
chciałem powiedzieć. Widziałem, że wysoko na ścianie groty zachowało się jeszcze ich
gniazdo. Byłem bardzo ciekawy, więc się tam wdrapałem. Okazało się, że to naprawdę
ogromne gniazdo. Większe niż ta grota, w której teraz siedzimy.
Wszyscy słuchali w milczeniu. Dolg wyczuwał wielkie napięcie i oczekiwanie ze
strony Cienia.
- W gniez
dzie nie było śladu jaj ani młodych - mówił dalej Tich. - Znajdowały się
natomiast, tak samo jak na dnie groty, resztki ofiar, które zostały kiedyś upolowane i
zjedzone.
Słyszeliście jednak z pewnością, że smoki kradną i ukrywają skarby. W tym gniez
dzie
też coś połyskiwało. Zabrałem kilka przedmiotów, które niewątpliwie należały do Madragów,
naszych przodków, rzecz jasna, oraz w tylnej części, i równie długie dzioby. Trzeba było
wiele czasu, by przejść od głowy do ogona.
- To musiał być pteranodon - powtarzał Rafael podniecony. - To niesamowite! Że też
one mogły przetrwać tak długo...
- Owszem - rzekł Chor. - Ta gałąz
najwyraz
niej prze - żyła dużo, dużo dłużej niż
pokrewne jej gatunki. Bowiem moi przodkowie opowiadali baśnie i legendy o tych, jak ich
nazywaliśmy, smokach.
- To się zgadza - rzekł Cień bezbarwnym głosem. Siedział bez ruchu, z twarzą jakby
pozbawioną wyrazu. - Nasi przodkowie również wspominają o jednym czy dwóch takich w
swoich pismach. Ja przecież także mówiłem o jednym...
Tich kiwał głową,, potwierdzenie ze strony Cienia dodawało mu odwagi.
- Nie wiem, ile setek czy tysięcy lat one tutaj leżały, lecz o milionach lat nigdy mowy
nie było, jak to najczęściej jest, gdy opowiada się o tego rodzaju smokach... jaszczurach,
chciałem powiedzieć. Widziałem, że wysoko na ścianie groty zachowało się jeszcze ich
gniazdo. Byłem bardzo ciekawy, więc się tam wdrapałem. Okazało się, że to naprawdę
ogromne gniazdo. Większe niż ta grota, w której teraz siedzimy.
Wszyscy słuchali w milczeniu. Dolg wyczuwał wielkie napięcie i oczekiwanie ze
strony Cienia.
- W gniez
dzie nie było śladu jaj ani młodych - mówił dalej Tich. - Znajdowały się
natomiast, tak samo jak na dnie groty, resztki ofiar, które zostały kiedyś upolowane i
zjedzone.
Słyszeliście jednak z pewnością, że smoki kradną i ukrywają skarby. W tym gniez
dzie
też coś połyskiwało. Zabrałem kilka przedmiotów, które niewątpliwie należały do Madragów,
naszych przodków, rzecz jasna, oraz mocno zniszczone fragmenty niewielkiego, bardzo
pięknego przedmiociku ze złota i emalii, dotychczas jednak nie pojmuję, skąd się tam mógł
wziąć. Z wyjątkiem nas, Madragów, nie było przecież na stepach w pobliżu żadnego ludu,
który zdołał rozwinąć kulturę. To dziwny przedmiot, ozdobiony niezrozumiałym
ornamentem. Został połamany na cztery części, więc każde z nas zachowało jedną.
- Ale, oczywiście, już ich nie macie? - zapytał Uriel.
- Owszem, mamy. Długo używaliśmy ich jako amuletów, baliśmy się jednak, że
Sigilion albo ta jego hołota zobaczą je u nas i odbiorą, ukryliśmy je więc bardzo starannie w
naszej części twierdzy.
Podczas opowiadania Ticha o latających jaszczurach Cień siedział bez ruchu. Teraz
zapytał:
- Czy któreś z was próbowało kiedykolwiek złożyć razem odnalezione fragmenty?
- Owszem, zrobiliśmy to. I stwierdziliśmy, że musiała to niegdyś być okrągła płytka z
maleńkim otworkiem pośrodku.
Na te słowa Cień podniósł się z miejsca.
- Przyjaciele - powiedział głosem drżącym ze wzruszenia. - Chciałbym zobaczyć
wasze amulety. Wiedziałem, że ta podróż pozwoli nam posunąć się dalej. Czy pamiętacie, co
wam powiedziałem o Sigilionie? Ze udało mu się ukraść nam pewną rzecz. I że gonił go
smok, z którym razem wpadli do morza. Sądziliśmy, że nasz skarb zginął, że spoczywa gdzieś
na morskim dnie, ale to pewnie właśnie ten połyskujący zloty przedmiot sprawił, iż smok
zaatakował Sigiliona.
- Właściwie co to był za klejnot? - zapytał Dolg. Na surowym na ogół obliczu Cienia
pojawił się błysk nadziei.
Mówię o mapie świata, przyjaciele. Wasze amulety to podzielona na kawałki mapa
świata, pokazująca, gdzie znajdują się Wrota.
Wrota. Już o nich słyszeli. Te wrota, które mogło otworzyć jedynie Święte Słońce. Te
wrota, za którymi zniknęli ostatni szlachetni Lemurowie.
Wrota, do których Cień, Strażnicy oraz tak zwane ogniki tak rozpaczliwie tęsknią.
- Otóż Wrota i mapa pokazująca, gdzie się one znajdują, były tym, co dawało nam
poczucie bezpieczeństwa - rzekł Cień. - Kiedy życie na ziemi stawało się dla nas zbyt trudne.
- A w jakiej mniej więcej okolicy ziemi znajdują się te wrota? - zapytał Rafael cicho.
Cień wrócił na swoje miejsce, usiadł i odpowiedział:
- Było na ziemi wiele wrót. Znajdowały się w różnych tajemniczych miejscach. Ale po
kradzieży dokonanej przez Sigiliona straciliśmy całą wiedzę na ten temat. Nasz ostatni król
znal jedno takie miejsce na odległym brzegu morza. Dotarliśmy do niego po wieloletnim
błądzeniu po oceanie światowym. To wtedy popełniłem największy błąd w życiu i zostałem.
A potem już nigdy nie odnalazłem ani tego morza, ani brzegu. To było  morze, które nie
istnieje , Taran.
- My bardzo się cieszymy, że zostałeś - rzekł jeden ze Strażników. - W przeciwnym
razie bylibyśmy skazani na wieczne porzucenie i samotność.
Pospieszny uśmiech przeniknął po twarzy Cienia, gdy ze zrozumieniem skiną! głową.
Dolg odczuwał cichą radość. On przecież także miał udział w uratowaniu Strażników.
- Dlaczego wasi krewni nie mogli wrócić, by was zabrać do siebie? - - zapytała
Danielle.
- To bardzo rozsądne pytanie - rzekł Cień swoim głębokim głosem, a Daniele poczuła,
że rośnie z dumy. - Musisz jednak zrozumieć, moja panienko o płochliwym sercu, a przy tym
o tak wielkiej odwadze, że ten, kto przekroczy wrota, nie ma już powrotu. Nie istnieje taka
możliwość, to droga tylko w jedną stronę.
- Tak jakby się umarło i poszło do nieba - szepnęła Danielle.
Cień nic na to nie powiedział. Zbyt był przejęty tym, co się działo i co jeszcze miało
się stać.
- Muszę zobaczyć te amulety - szepnął bez tchu.
- Tak jest - poparli go Strażnicy.
Ich twarze płonęły wielką, choć wciąż jeszcze bardzo niepewną nadzieją.
- Wybaczcie nam jednak - dodał Cień. - Przerwaliśmy opowiadanie naszym drogim
Madragom i nie wiemy, jak się skończyła ich niebezpieczna wyprawa.
- Nie, nie, nic się nie stało - zaprotestował Chor. - Cieszymy się razem z wami. Jeśli
odnalez
liśmy wtedy waszą mapę świata, to nie mogło nas spotkać nic lepszego.
Misa zawołała z wielkim podnieceniem:
- I pomyśleć, że wizyta w tej grocie była tylko fragmentem naszej wyprawy! Krótką
wycieczką Ticha, o której w ogóle nie zamierzaliśmy opowiadać. Ale zrobimy wszystko, by
znowu wydobyć z ukrycia fragmenty waszego klejnotu.
- Lemurowie wzdychali cicho, jakby wciąż nie mogli uwierzyć w swoje szczęście.
13
Kiedy podniecenie opadło, Chor mógł podjąć swoje opowiadanie:
- Musicie pamiętać, że w grę wchodziły ogromne przestrzenie, zatem dotarliśmy do
zachodnich gór dopiero póz
nym popołudniem. Daleko za nami została grota ze szczątkami
smoków.
Ale pośród wysokich skal sytuacja zaczynała się komplikować. Chyba jednak nie
zdawaliśmy sobie sprawy z tego, na co się ważymy...
Milczał przez chwilę. Pozostali Madragowie spoglądali na niego zakłopotani i widać
było, że wspomnienia sprawiają im ból.
- To, co się. stało, było po prostu głupie - rzekł w końcu Chor zakłopotany. -
Okazaliśmy się tacy krótkowzroczni, tacy młodzi... po prostu bardzo nieroztropni.
Misa jeszcze bardziej pochyliła głowę.
- A ja wcale tak nie uważam! - zawołała Taran spontanicznie. - Wy po prostu nie
możecie zachowywać się nieroztropnie!
Chor uniósł rękę, jakby chciał powiedzieć:  Poczekaj trochę, a zobaczysz!
- No cóż! Fatalne wydarzenia miały dopiero nastąpić. Najpierw stało się co innego.
Jak powiedziałem, działo się to wszystko po południu i wciąż jeszcze było jasno. Chociaż
wiedzieliśmy, że wkrótce słońce zacznie się zsuwać ku zachodowi. Musieliśmy przygotować
się do noclegu  , jakimś bezpiecznym miejsca. Znajdowaliśmy się w zbyt groz
nych
okolicach, gdzie z pewnością musiało się roić od dzikich zwierząt najrozmaitszego rodzaju.
Posuwaliśmy się zatem wzdłuż skal i w końcu znalez
liśmy głęboką rozpadlinę w kamienistej
ziemi pod osłoną sporego nawisu, miejsce, jakiego szukaliśmy.
Ponieważ Tich zawsze jako pierwszy podejmował różne wyzwania, więc i tym razem
on pierwszy wczołgał się do wnętrza rozpadliny. Po chwili dal znak, byśmy szli za nim.
Zapach wskazywał, że ta nisza czy też rodzaj naturalnej ziemianki od dawna służy za
schronienie zwierzętom.
- Mówisz  ta nisza - wtrącił Móri. - Czy to znaczy, że było ich więcej?
- Oczywiście! Jak to zwykłe my, wpakowaliśmy się prosto do jaskini dzikiego
zwierza. Czołgaliśmy się przez chwilę na brzuchach, bo jednak ciekawość nas pchała
naprzód, chcieliśmy się dowiedzieć, jak wielka jest jama. Wydawało nam się, że powinna
ciągnąć się daleko w głąb ziemi i zwężać się tak, że w końcu będziemy musieli się wycofać.
Ale nie. Wkrótce znalez
liśmy się w sporej grocie, dość. podobnej do tej na początku, ale nie
tak ciemnej, przez szczeliny w stropie wpadało sporo światła. Byliśmy na miejscu, przy tak
zwanej zachodniej górze.
Przez chwilę oddychał głęboko.
- Najpierw mieliśmy wrażenie, że to jakieś ogromne nietoperze wiszą u sklepienia i na
ścianach groty. Ale to nie były nietoperze i wcale nie wisiały u ścian, one siedziały na
różnych skalnych występach i na naturalnych półkach. Siedziały, wyglądało na to, że śpią, a
my przypuszczaliśmy, że mamy przed sobą nieduże smoki. Teraz jednak wiemy, jak, to było
naprawdę. Podpełzliśmy bliżej ściany, ukryliśmy się za wystającą skałą i obserwowaliśmy
pomieszczenie. I wtedy stwierdziliśmy, iż nic jesteśmy w stanie określić, czy one śpią czy nie,
bowiem nie miały oczu.
- - Smoki ślepiaste - mruknął Rafael.
- Właśnie! Czy mogliśmy trafić w gorsze miejsce? Te potworki kierowały się węchem
i bez trudu mogły podążać za ofiarą, a my musieliśmy stanowić znakomitą zdobycz. Potworki
były nieco mniejsze niż Nero, miały jednak wielkie, składające się skrzydła, rac - rej błoniaste
niż pokryte puchem, ogromne łby bez oczu, za to wyposażone w straszne dzioby.
Zakrzywione, ostre i potwornie silne. Byliśmy jak sparaliżowani ze strachu i zastanawialiśmy
się, jakim sposobem zdołamy się stąd wydostać, nie zwracając na siebie ich uwagi.
Domyślaliśmy się już., że muszą spać, skoro w ogóle na nas nie reagują.
- Dużo ich było?
- Zbyt dużo. To one, rzecz jasna, tworzyły ową chmurę, którą widzieliśmy na
wieczornymi porannym niebie. Domyślaliśmy się, że to stworzenia nocne, a zatem wkrótce
wyruszą na łowy. Czas tedy naglił.
- A czy nie mogliście po prostu zostać w przejściu, na pół w jaskini, a w połowie na
zewnątrz, tak by was nie dosięgły te ptaszyska?
- Myśleliśmy to samo. Na zewnątrz, gdyby one wyleciały z jaskini, byłoby
niebezpiecznie, pozostanie w jej wnętrzu także groziło śmiercią. Przyjrzeliśmy im się bowiem
uważnie i stwierdziliśmy, że te maszkary ze swoimi ostrymi pazurami mogą nam zrobić
wielką krzywdę, wcale nie muszą w tym celu latać. Poza tym wedrą się za nami do przejścia,
są przecież od nas duto mniejsze.
Musieliśmy się jak najszybciej wydostać z jaskini, zaczęliśmy więc bezzwłocznie
przemykać z powrotem tam, skąd przyszliśmy. Znajdowało się tam rzecz jasna wiele
otworów, ale nie odważyliśmy się korzystać z nie znanej drogi.
- A czy one same nie cuchnęły? - zapytał Uriel. - Tak, by ich własny odór zagłuszał
wasz zapach.
- W grocie specjalnie nie śmierdziało. W każdym razie nie tak jak w poprzedniej.
Kiedy jednak podeszliśmy do wyjścia, skamienieliśmy ze strachu. Jeden z potworów zaczął
się przeciągać. Zamachał rozpostartymi skrzydłami tak, że mogliśmy je teraz zobaczyć w
całej okazałości, potem wzleciał ze skalnej półki i zrobił rundkę pod sklepieniem groty. Na
szczęście natychmiast potem wrócił na dawne miejsce i znowu przyjął pozycję, jakby spal.
Ku naszej niewypowiedzianej uldze, ponieważ tymczasem zobaczyliśmy coś strasznego.
- Co takiego? - zapytał ktoś zdławionym głosem.
- Zrozumieliśmy mianowicie, dlaczego one są, nazywane smokami ślepiastymi. Otóż
wcale nie były ślepe. Miały oczy! Tylko nie tam, gdzie się na ogól oczekuje. Ich oczy
ulokowane zostały na skrzydłach. Tak jest, na najwyższej fałdzie ich nietoperzowatych
skrzydeł znajdowały się oczy. Po jednym na każdym skrzydle! Była to para potwornych
dzikich ślepi, które zdawały się widzieć wszystko. Przypominały przenikliwe, jakby gniewne
oczy orla, tylko wielokrotnie większe. Brzeg skrzydła osłaniał ślepia niczym potężna brew.
- Ech! - wykrzyknął Villemann zachwycony.
- Jedno oko po każdej stronie cielska. Jakie to szczęście, że żaden potworek nie
spojrzał jeszcze w naszą stronę. Więc też chyba nieprawda, że kierowały się one węchem. Po
co im zmysł węchu, kiedy posiadały takie ślepia? Wyobrażaliśmy sobie, jak cala chmara musi
wyglądać z bliska, kiedy wyrusza na łowy. Setki uważnych, wściekłych ślepi...
- Uff! - jęknął ktoś w mroku.
Wszyscy zadrżeli z obrzydzenia.
- Zaczekaliśmy, aż się znowu wszystko uspokoi. Potem wybiegliśmy pospiesznie na
zewnątrz, oddychając z ulgą, że niebezpieczeństwo minęło. Przynajmniej na razie.
Słońce wciąż zniżało się ku zachodowi. Jeszcze nic po ważnego nam nie groziło,
natychmiast jednak musieliśmy znalez
ć sobie jakąś kryjówkę.
Chor westchnął.
- I wtedy popełniliśmy głupstwo, którego nigdy nie mieliśmy sobie wybaczyć.
Poszliśmy jeszcze kawałek ku południowi, nie znajdując żadnej kryjówki, gdy nagle
zobaczyliśmy samotne zwierzę. - Mówił teraz z większym wysiłkiem, jakby wolał nie
pamiętać o tym, co się wtedy wydarzyło. - Trzeba wam wiedzieć, że istniały wówczas wielkie
ptaki, które nie umiały latać. Były naprawdę ogromne i niewiarygodnie szybko biegały.
Głowa takiego ptaszyska była większa niż twój bark, Villemannie. Dwa razy tak duża jak
moja wielka głowa. I te ptaki dawały się oswajać. Niektórzy w naszej wsi je hodowali i
używali do jazdy wierzchem. No a właśnie teraz mieliśmy przed sobą jedno ich młode.
Dziobało spokojnie ziemię, wyglądało jednak na opuszczone. Zdawało nam się bardzo
młodziutkie, chyba dopiero co wyszło z jaja.
Znowu zamilkł. Słuchacze czekali w ciszy, by dowiedzieć się czegoś więcej na temat
młodego ptaka, który niewątpliwie musiał reprezentować gatunek Phorophacos, owe
olbrzymy, które najbardziej ze wszystkiego podobne są do strusi, mają tylko znacznie
potężniejsze ciała i dużo krótsze szyje.
Chor oddychał nerwowo, po chwili podjął opowiadanie.
-  A
apiemy go , wykrzykiwaliśmy jedno przez drugie.  To będzie nasz
wierzchowiec . Był jeszcze taki mały, że bez trudu mogliśmy go nieść.
Misa przerwała mu:
- Powiedz jednak, że obiecaliśmy sobie, iż będziemy się z nim obchodzić bardzo
dobrze! Nie zamierzaliśmy robić mu krzywdy. Jak Chor powiedział, sądziliśmy, że malec
został porzucony.
- Ja miałem przy sobie skórzany worek - dodał Tani. - Odpowiedni do niesienia ptaka.
Glos zabrał znowu Chor:
- Młode zachowywało się zdumiewająco spokojnie. Podkradliśmy się do niego w
wysokiej trawie. Podeszliśmy już bardzo blisko, gdy okazało się, że nieco dalej na zboczu
znajduje się jeszcze jedno pisklę. Ale nie zastanawialiśmy się nad tym, zbyt zajęci
pierwszym. Malec wrzeszczał, rzecz jasna, gdy złapaliśmy go i staraliśmy się wepchnąć do
worka; musieliśmy uważać na dziób, ostre szpony i twarde nogi, ale wszystko dokonało się
bezboleśnie. Po krótkiej szamotaninie mieliśmy go w worku.
Wtedy stwierdziliśmy ze zdumieniem, że ten drugi biegnie za nami. I wrzeszczy
bardziej niż pierwszy. Przez moment staliśmy, nie wiedząc, co począć ani jak rozumieć tę
sytuację. Może to przyjaciel tego naszego, zastanawialiśmy się. Przyjaciel, który postanowił
nam towarzyszyć.
Zanim zdążyliśmy coś postanowić, zza skal wybiegła matka pojmanego. Nie
wyglądało to wesoło, chyba sobie nawet nie wyobrażacie, jakie ogromne są te ptaki. I jakie
mocne! Jednym kopnięciem lub jednym ciosem dzioba matka może zabić dorosłego Madraga.
- Chor był tak podniecony, iż nie zdawał sobie sprawy z tego, że używa. czasu teraz
niejszego,
jakby te wielkie ptaszyska nadal istniały. - Matce też nie zamierzaliśmy robić krzywdy. Nie
było jednak czasu, by rozsupływać worek i wypuszczać malca, musieliśmy po prostu uciekać.
Biegliśmy z powrotem ku skałom w nadziei, że znajdziemy tam jakiś kąt do ukrycia się.
Za matką pojawiło się mnóstwo innych wielkich ptaków. Dorosłe wielkie samce i
samice z młodymi, cala gromada, siedem, może osiem zwierząt. A jak pędziły! Lecieliśmy na
łeb, na szyję, drugie młode wciąż deptało nam po piętach, a tuż za nim reszta stada.
- Jakby tego było mało - ciągnął Chor - nagle powie trze zadrżało od dalekiego
grzmotu i z kryjówki w skalnej grocie wyleciała chmara smoków ślepiastych, przesłaniając
ciemniejące od północy niebo.
- O Boże drogi - mruknęła Taran, chwytając Misę za rękę. Ta zaś pojękiwała z cicha,
że musi raz jeszcze przeżywać we wspomnieniach tamtą historię.
- Ogromne ptaki zaczęły wrzeszczeć przerażone i wzywać swoje młode, któreśmy im
zabrali. Natomiast smoki ślepiaste, o, te sprawiały potworne wrażenie, ze swoimi diabelskimi
oczyma, wlepionymi, rzecz jasna, w samotne młode, znajdujące się między nami a stadem
swoich krewniaków.
- Och! To była rozpaczliwa sytuacja - zawodziła Misa. - To my zawiniliśmy, z naszej
przyczyny malec został narażony na atak smoków ślepiastych, a przecież mieliśmy jak
najlepsze intencje! Jak mogliśmy zachować się tak bezmyślnie? Tak egoistycznie?
- Byliście młodzi - pocieszał ją Móri. - A wtedy człowiek nie patrzy dalej niż czubek
własnego nosa. Opowiadaj, Chor! Chociaż przeczuwam, że doszło do tragedii.
Gorzki uśmiech pojawił się na wargach Chora, szybko jednak Madrag znowu
spoważniał.
- Póz
niej stało się coś niewiarygodnego. Nasza czwórka dotarła do skal i znalez
liśmy
pod wielkim głazem dobrze chronioną ze wszystkich stron grotę. Wepchnęliśmy do niej
worek z młodym ptakiem i Misa miała go pilnować.
Pomogliśmy jej wpełznąć do groty, możliwie najgłębiej, i na wszelki wypadek
daliśmy jej nóż. Zbyt daleko nie udało jej się wczołgać, prawie cale jej ciało znajdowało się
na zewnątrz, ale malec był bezpieczny.
Misa skinęła głową.
- I wtedy moi przyjaciele zrobili coś, co odmieniło całą tę okropną sytuację, do jakiej
doprowadziliśmy. Odwrócili się, by ratować drugie młode.
- No wiecie! - rzekła Taran. - Toście mi zaimponowali!
Inni przedstawiciele rodu ludzkiego najwyraz
niej podzielali jej zdanie.
- Wiedzieliśmy, że to istne szaleństwo - westchnął Chor. - Nie mogliśmy jednak
bezczynnie patrzeć, jak ten malec zostanie rozszarpany na strzępy. Smoki ślepiaste... Ocli, nie
możecie sobie nawet wyobrazić, jak potwornie one wyglądały! Zaatakowały młode, a my
rzuciliśmy się na odsiecz. Wtedy jeszcze nie mieliśmy takiej dobrej broni jak ta, którą
wymyśliliśmy dużo póz
niej, już w twierdzy Sigiliona, i której nie wolno nam używać. Jak
pewnie się domyślacie, tutaj żadna broń nie jest tolerowana. Dysponowaliśmy jednak wtedy
bardzo skutecznymi narzędziami do ciskania z większej odległości, mieliśmy też, dzidy,
długie noże, maczugi i inne rzeczy...
- Boże - - zdumiał się Villemann. - Jak wy się z tym wszystkim mogliście w ogóle
poruszać?
- Umiejętne pakowanie - uśmiechnął się Chor. - Zrobiliśmy, co należało, ze smokami,
one zaś były bardzo zaskoczone, że w ogóle napotkały jakiś opór, w dodatku taki skuteczny.
- Rzuciłem się do młodego ptaka - wyjaśnił Tam ze śmiechem - i osłaniałem go
własnym ciałem tak, że smoki go nie widziały. Nieszczęsny otrzymał już kilka ciosów, ale
wciąż jeszcze było w nim mnóstwo życia, toteż szarpał się, wyrywał, kopal i dziobał. Nie
mógł przecież wiedzieć, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem, zwłaszcza że dopiero co
uprowadziliśmy jego towarzysza.
Wkrótce nadbiegły pozostałe ptaki i wobec przewagi sil smoki dały za wygraną. My
trzej opuściliśmy już pole walki i wraz z Misą, oraz małym ptakiem szukaliśmy schronienia
za skałami. Potem co sil w nogach pobiegliśmy w stronę dalekiej rzeki. Po drodze również
znajdo wały się samotne skały, za którymi mogliśmy się ukrywać, taką przynajmniej
mieliśmy nadzieję.
- Tak daleko jednak nic dotarliśmy - rzekła Misa spokojnie.
- Nie, niestety - potwierdził Chor. - Misa już wtedy zaczęła płakać, a my też mieliśmy
ściśnięte gardła. Biegliśmy coraz wolniej, z coraz większym wysiłkiem, w końcu
zatrzymaliśmy się.
- Rozumiem - rzekła Taran. - Nie mieliście sumienia, by uprowadzić. małego ptaka.
- No właśnie - Chor jeszcze teraz mówiło tym lekko zachrypniętym głosem. - Wbrew
wszelkiemu rozsądkowi wróciliśmy pod skały.
Słuchacze milczeli. Pogrążeni w myślach czekali na zakończenie historii.
- Na polu niedawnej walki nie zastaliśmy nikogo, musieliśmy więc ruszyć dalej, na
teren zajmowany przez wielkie ptaki. W coraz bardziej gęstniejącym mroku. Nawoływaliśmy,
choć one przecież nie mogły rozumieć naszych okrzyków. Wyjęliśmy młode z worka i
trzymaliśmy je wysoko w górze tak, jakbyśmy chcieli je oddać. Ptak był zmęczony i w
marnym stanie, serca nam się krajały na jego widok. Nigdy niczego nie żałowaliśmy tak
bardzo, jak tego, cośmy z nim zrobili. Nigdy nie czuliśmy się większymi nędznikami! Wokół
nie dostrzegaliśmy jednak nawet najmniejszego śladu życia.
- Smoków ślepiastych się nie obawialiśmy - wtrącił Tam. - One bowiem po starciu z
ptakami odleciały na południe.
- - No właśnie. W końcu jednak w ciemnościach coś się poruszyło. Po chwili
zauważyliśmy ruch w innym miejscu. Powoli i bardzo ostrożnie zaczęły się wyłaniać z mroku
jasne ptaki.
Nietrudno to zrozumieć - rzekł Uriel. - Uratowaliście przecież to drugie ich młode. I
właściwie to, które teraz chcieliście im oddać również. Gdyby was tam nie było, smoki
porwałyby oba małe. Znajdowały się tak daleko od gromady.
- To prawda - przyznał Chor. - Ta myśl nam także przyszła do głowy. Duże ptaki
tymczasem postały chwilę, po czyn - i podeszły bliżej. Tak blisko, ze mogliśmy wypuścić
małego, który pomknął prosto do swojej matki. Pomachaliśmy mu i zawróciliśmy, by się
rozejrzeć za jakimś noclegiem.
- I stado was nie zaatakowało?
- Nie. jak wspomniałem, przytrafiło się coś bardzo dziwnego. Stado podeszło jeszcze
bliżej. Teraz nie mogliśmy ruszyć na step, bo zapadły kompletne ciemności. Znalez
liśmy
schronienie pod wiszącą skałą, czymś w rodzaju płytkiej groty. Gdyby było jasno,
mielibyśmy stamtąd widok na pagórkowaty krajobraz w pobliżu zachodnich gór. Tam
ułożyliśmy się do snu. Zwróciliśmy jednak uwagę, że wielkie ptaki kręcą się niespokojnie w
pobliżu. Misa twierdziła, że chcą nas przed czymś przestrzec, ale myśmy się z niej śmiali.
Przed nami leżały wielkie kamienne bloki, wejście do naszej kryjówki było dość ciasne. W
razie niebezpieczeństwa mogliśmy się bronić.
- Nam samym też było tam ciasno - wtrąciła Misa ze śmiechem, teraz jakby w
lepszym nastroju. - Ja oczywiście starałam się być możliwie jak najbliżej Ticha.
- Może nawet trochę zbyt blisko. - Teraz Tich się śmiał.
- Czy wy nadal stanowicie parę? - zapytała Taran. Wszyscy czworo Madragowie
popatrzyli po sobie.
- Minęło bardzo wiele czasu - rzekła Misa z wahaniem. - I wiele się zmieniło.
Musieliśmy urządzić nasze życie możliwie jak najrozsądniej.
Taran skinęła głową. Nie pytała o nic więcej. Pomyśli la tylko: Ty go nadal kochasz,
Miso.
Spaliśmy tej nocy stosunkowo spokojnie - podjął Chor. - Zawsze jedno pełniło wartę.
Kiedy się rozwidniło, Tam, który czuwał jako ostatni, zobaczył smoki ślepiaste wracające na
północ. Ale zaraz krzyknął przejmująco, śmiertelnie przerażony.
- Tak jest - przyznał Tam. - Nigdy w życiu tak się jeszcze nie balem! W nocy niczego
nie zauważyliśmy, w świetle brzasku widziałem jednak wyraz
nie: Tuż koło nas dosłownie aż
się roiło od jakichś upiornych stworów. Wyłaziły z rozpadliny, którą przeoczyliśmy, choć
była szeroka i głęboka. Były to pająki, moi przyjaciele, ale jakie pająki! Podobne w
dzisiejszych czasach nie istnieją! Ogromne, o wielkich cielskach zwieszających się na
szeroko rozstawionych, kosmatych nogach. Spojrzałem jednemu z nich prosto w oczy i nigdy
przedtem w niczyim wzroku nie widziałem takiej morderczej żądzy krwi, W jego głowie było
coś niemal ludzkiego, teraz mogę to powiedzieć, właściwie można by mówić nawet o twarzy,
pominąwszy, że została wyposażona \v potężne szczęki, paszczę, która bez wątpienia mogła
wysysać krew. Jeden z tych stworów już się gotował, by zacisnąć szczęki na odzianej w skórę
nodze Ticha, brakowało dosłownie ułamka sekundy... Wrzasnąłem na całe gardło, by
wszystkich przestrzec, co wprawiło potworki w okropne zdenerwowanie. Moi przyjaciele
pobudzili się i z niepokojem rozglądali się dokoła, ale było z nami już naprawdę z
le. Nie
mieliśmy szans na uniknięcie niechybnej śmierci w męczarniach.
I wtedy w dole, pod nami, rozległ się ostry ptasi krzyk. Wychyliliśmy się wszyscy nad
krawędz
skały i spojrzeliśmy w dół. Taras cztery wielkie ptaki niecierpliwie przestępowały z
nogi na nogę i spoglądały na nas w górę. Nie zdążyliśmy się zastanowić, czy przypadkiem nie
współdziałają one z pająkami, widzieliśmy, że ptaki ustawiły się tak, iż wystarczy; ze
zeskoczymy im na plecy, a one nas stąd wyniosą. Tak też zrobiliśmy. Liczne pajęczyska
ruszyły w pogoń za nami, ale ptaki pomknęły niczym wicher. Upędzałem się od potworków,
starając się jednocześnie mocno trzymać, by nie zsunąć się z ptasiego grzbietu. Raz po raz
spoglądałem w paskudne ślepia, widziałem, jak szczęki szykują się do ciosu, ale za każdym
razem zdołałem strącić napastnika na ziemię tak, że lądował daleko na równinie. Misa
również radziła sobie jako tako, widziałem jednak, że Tich i Chor walczą zaciekle z
osobnikami, którym udało się ulokować za ich plecami, na grzbiecie ptaka.
- - ja niez
le oberwałem - wtrącił Tich. - Paskudztwo ugryzło mnie w ramię. Na
szczęście miałem na sobie kurtkę ze skóry z rękawami aż do nadgarstków. W końcu udało
nam się jakoś uwolnić od tych monstrów. Ptaki potrafiły naprawdę szybko biegać. Przeniosły
nas przez równinę, poruszały się skokami, niosąc nas na naszą stronę stepu.
- To prawda, byliśmy im szczerze wdzięczni za ratunek głaskaliśmy pieszczotliwie ich
grube szyje w podzięce, a Misa przytuliła się nawet do swojego, oparła głowę o jego wielki
łeb. W porównaniu z nim jej główka wydawała się maleńka.
Zebrani mruczeli coś i kiwali głowami.
- Niełatwo była trzymać się grzbietu ptaka w takim pędzie - wyjaśniła Misa
skrępowana. - To moje tulenie się do jego głowy wynikało nie tylko z wdzięczności. Była to
również rozpaczliwa próba, żeby nie spaść.
- Ale wtedy... - westchnął Chor. - Znowu coś się sta to. Znajdowaliśmy się tuż przy
naszych górach, gdy ptaki nagle się zatrzymały. I to nie dlatego, że uznały, U zrobiły już dla
na,,, wystarczająco dużo, nic, one zatrzymały się pełne niepokoju. Potem otrząsnęły się,
jakby, chciały dać nam znak, ze powinniśmy zejść na ziemię. Zeszliśmy, choć może lepiej
byłoby powiedzieć, spadliśmy, i w naszym języku podziękowaliśmy im gorąco za pomoc.
One jednak nie miały czasu nas słuchać, przerażone zawróciły i pomknęły z powrotem
jeszcze szybciej niż przedtem.
Nie pojmowaliśmy, o co chodzi. Nigdzie wokół na stepie nie dostrzegaliśmy żadnych
oznak życia. Uspokojeni, z ulgą zaczęliśmy się wspinać po zboczu.
I wtedy to do nas dotarło. Wiecie przecież, że zwierzęta wyczuwają zawczasu
wszelkie zmiany w naturze, swoim zachowaniem przestrzegają przed trzęsieniem ziemi na
przykład, lecz także przed zwyczajną burzą. Dopiero teraz odczuliśmy lekkie wstrząsy pod
stopami. Nie braliśmy jednak tego zbyt poważnie. Takie wstrząsy odczuwało się wtedy dość
często.
Po chwili zaczęło się ściemniać. Był przecież wczesny ranek, ładna pogoda, słońce.
Oczywiście, jakieś obłoki na niebie, ale przecież nie aż tak, żeby...
Pamiętam, że w atmosferze jakby czaiło się coś złego, powietrze naładowane niby
przed burzą, wszystkie barwy pociemniały.
Spoglądaliśmy jedno na drugie. Niepewni, nie rozumiejąc, co się dzieje.
Nagle nad wysokimi górami za naszą osadą zobaczyliśmy na niebie wielką chmurę.
Znajdowaliśmy się wciąż daleko od osady, ale widzieliśmy, jak chmura nadciąga. Ku nam.
Kolejny wstrząs sprawił, że straciliśmy równowagę, musieliśmy trzymać się siebie
nawzajem, żeby się nie poprzewracać.
Znowu zaległa cisza. Ponura, złowróżbna.
I wtedy do akcji wkroczył Sigilion.
Musiał siedzieć - ukryty w górach za osadą i obserwował, jak wychodzimy na step.
- Teraz nadeszła sposobność, której wypatrywał.
14
Sigilion był sam przez niezliczone lata. Jego cień wisiał nad osadą Madragów, jak
daleko najstarsi z nich sięgali pamięcią, cień siał grozę jeszcze za ich bardzo dawnych
przodków. Pojawiał się od strony gór na południu, żeglował po niebie tam i z powrotem.
Wielu opowiadało o jaszczurczych ślepiach zaglądających przez okienko lub otwór w dachu.
Nie orientowali się, ile Sigilion wiedział o ich pracach badawczych, nawet się tego nie
domyślali, wyjaśniał Chor, prawdopodobnie jednak sporo. I dla nikogo w osadzie nie ulegało
wątpliwości, że Sigilion najuważniej pilnuje właśnie czworga młodych.
- A przy tym wy byliście też najodważniejsi - wtrącił Villemann, który słuchał tego
jak najciekawszej baśni.
- Byliśmy głupio odważni - rzekł Tam z goryczą i objął mocno ramieniem szyję
drzemiącego Nera. Cudownie było czuć pod dłonią szorstką sierść psa, a także jego
podnoszącą się i opadającą klatkę piersiową. Życie! Prawdziwe życie, a nie koszmar
Sigilionowego zamczyska. - Pamiętaj o tym. Nieustannie wychodziliśmy z osady, na
wyprawy odkrywcze, nieustannie podejmowaliśmy nowe wyzwania, sprawiało nam to
bezgraniczną radość. Z wyjątkiem tej ostatniej wyprawy, która była pechowa od początku do
końca. Na ogół jednak nasze badania były naprawdę podniecające.
- Rozumiem was bardzo dobrze - wtrącił Villemann, który dalby wiele za to, by wtedy
być razem z Madragami.
- Dobrze, dobrze - uśmiechnął się do niego Cień. - Nie było cię tam wówczas, ale
teraz możesz przynajmniej w części przeżywać ich przygody.
Villemann musiał przyznać, że tak jest o wiele lepiej.
Danielle siedziała i rozmyślała, jak niewiele ryjących istot znajduje się w tej grocie.
Tylko siedmioro ludzi i Nero. I może Madragowie? Do jakiej grupy należałoby ich zaliczyć?
Nie, no przecież nie umarli, to oczywiste, że należą do żywych. I Strażnicy...?
Reszta jednak, trzeba powiedzieć: bardzo liczna reszta, to wyłącznie duchy różnego
rodzaju.
Niewiarygodne! Ale ona to akceptowała!
Wszystko było lepsze niż Virneburg i jej samotne, pełne przerażenia dzieciństwo.
Tu natomiast otaczali ją wyłącznie przyjaciele. I nic nie szkodzi, że może ludzie małej
wiary odnosiliby się do nich krytycznie albo z lekceważeniem.
Drgnęła, kiedy Chor znowu się odezwał:
- To prawda, że nasza czwórka zachowała się głupio i bezmyślnie. Wtedy
znajdowaliśmy się daleko od domu, radośni i przejęci, że w drodze powrotnej spełniliśmy
dobry uczynek, chociaż wciąż nie widzieliśmy naszej osady. Było nas jednak czworo,
młodych i silnych, zdawało nam się, że sprostamy każdemu wyzwaniu.
Nagle, jak powiedziałem, ziemia zaczęła się pod nami trząść. Znajdowaliśmy się
przecież w terenie górskim, w którym niekiedy bywało bardzo niespokojnie. Na początku
ziemia zadrżała tylko raz i jakoś jakby ostrożnie. Popatrzyliśmy po sobie, roześmialiśmy się
nerwowo i powiedzieli coś w rodzaju, że trzeba się spieszyć do domu.
Potem nadszedł kolejny wstrząs. Silniejszy. Niebo zrobiło się całkiem ciemne, nie
rozumieliśmy, co się dzieje. Znajdowaliśmy się dość wysoko na nierównym, pooranym
zboczu, niżej widzieliśmy zwierzęta różnych gatunków, uciekające w popłochu. Za nimi ziała
czernią głęboka rozpadlina.
Więcej nie zdołaliśmy zobaczyć, bo nadszedł trzeci, najsilniejszy wstrząs. Wszyscy
czworo straciliśmy równowagę, widziałem, jak Misa i Tam toczą się w dół na łeb, na szyję,
ale nie razem, każde z nich upadło w innym miejscu. W pobliżu słyszałem krzyk Ticha, ale go
nie widziałem. Zdawało mi się, że spory kawał ziemi koło nas zapadł się jakby z głębokim
westchnieniem. Z jamy buchał ogień i czarny dym.
W chmurze tego dymu zobaczyłem coś, co z początku wziąłem za smoka, ale jak się
okazało, był to Sigilion. Przeleciał obok mnie, zdawało mi się, ze upadł na ziemię, a potem
wzleciał znowu, dz
wigając coś w szponach, Pojąłem, że to Tich.
Ten zaś skinął głową i ukrył twarz w dłoniach.
- To oczywiste, ze ogarnęła mnie rozpacz - mówił Chor. - Nic jednak nie mogłem
zrobić. - Uśmiechał się nieco sarkastycznie. - Jedyną pociechą było mi przekonanie, ze
Sigilion nie ma lekkiej zdobyczy. Ruszył przed siebie, ciężko pracując całym ciałem, a
zdobycz prawie ciągnął po ziemi. Jesteśmy przecież dosyć duzi.
- Owszem, owszem - potwierdził Tich ze śmiechem. - Robiłem, co mogłem, by mu nie
ułatwiać sprawy.
- Wzywałem Misę i Tama - podjął Chor. - Ale nie otrzymałem odpowiedzi.
- Straciłam przytomność - wyjaśniła Misa. - Pojęcia nic miałam, co się stało, aż do
chwili, gdy ocknęłam się w tym wilgotnym, ponurym zamczysku wysoko w górach.
- Ja zachowałem pełną świadomość - odezwał się Tan, - ale zostałem ranny, i to tak
bardzo, że nie potrafiłem stawiać Sigilionowi oporu. Złapał mnie za ramiona i ta,,. głęboko
wbił szpony w ciało, ze do tej pory mam blizny.
- My też mamy - zapewniali jego towarzysze.
- I wisiałem tak między niebem i ziemią, dyndałem bezradnie - mówił Tam. -
Oczywiście w tej sytuacji nie odważyłbym się bronić.
- To zrozumiałe - rzekł Uriel.
Tani dal znak, by opowieść kontynuował Chor. Tamten skinął głową.
- Sigilion wracał i zabierał nas jedno po drugim. Jako jedyny mogłem się poruszać o
własnych siłach, uciekałem więc w stronę osady, biegłem zygzakiem pomiędzy rozpadlinami
w ziemi, więc zabrało mi to wiele czasu. Nie zdążyłem skryć się w domu. Sigilion pochwycił
również mnie, ale muszę powiedzieć, że nie miał ze inną łatwego zadania, musiał stoczyć
zaciekłą walkę nad tą wciąż drżącą i kołyszącą się ziemią. Rozdarłem mu z jednej strony
błonę lotną w części między ciałem a ramieniem, myślę że powstała wielka dziura.
- - Ja ją widziałam - rzekła Taran pospiesznie. - I naprawdę się zastanawiałam, skąd
mu się to wzięło. Mam nadzieję, że dręczą go przeciągi, które muszą tamtędy wiać.
- Z początku dziura była znacznie większa - oznajmił Chor z dumą.
- Zaraz, zaraz, chwileczkę - przerwał im Rafael wzburzony. - Jakim sposobem on
mógł trzymać cię w szponach i jednocześnie lecieć? Sigilion nie ma przecież skrzydeł tak jak
smoki, żeby się utrzymać w powietrzu, musi używać ramion, prawda?
Chor powiedział łagodnie:
- A czy widzieliście jego nogi?
Zastanawiali się przez chwilę, ale jakoś nie mogli sobie ich wyobrazić.
W nich dopiero tkwią prawdziwe pazury. Tak, tak, to prawda, na ogół nie zwraca się
na nie uwagi, ale on właśnie nogami trzyma zdobycz, więc ramiona ma wolne i może latać.
- Rozumiemy - rzekł Rafael. - Mów dalej.
- Dziękuję - uśmiechnął się Chor. - Potwór był tak wściekły, że uderzył mnie NN,
głowę, straciłem przytomność i nie wiedziałem, dokąd mnie niesie.
- Ale ja widziałem - wtrącił Tich. - To była bardzo długa droga, dłuższa niż. można
sobie wyobrazić. I trzeba wam wiedzieć, że wtedy góry nie wyglądały tak jak dzisiaj. Nic
wykształciły się jeszcze do końca, proces tworzenia znajdował się ciągle w stadium
początkowym, i były o wiele bardziej niebezpieczne. Wszystko pogrążone w chaosie.
Poorane dno morskie, no cóż, lecieliśmy ponad ponurym światem. W końcu miałem
wrażenie, że moje ramiona zostały wyrwane ze stawów, cale ciało bolało mnie dotkliwie od
ciągłych uderzeń o skały, ale jakoś dotarliśmy tu na górę. Powinniście byli widzieć, jak wtedy
wyglądał zamek! Przekrzywiona, zniszczona, rozpadająca się skorupa, szarpana wichrami.
- Tak jest - potwierdził Chor. - I wtedy dowiedzieliśmy się, dlaczego uwięził akurat
nas czworo.
- No właśnie, dlaczego? - zapytał Villemann.
- Długo nas obserwował. Wiedział zdumiewająco dużo na temat naszych prac
badawczych. Udało mu się znalez
ć otwór w dachu naszego domu i przez ten otwór przyglądał
się temu, co robimy. Musiało mu to bardzo imponować, ale nie rozumiał nic a nic.
- Domyślał się jednak, że jesteśmy inteligentni - rzekł Tam wciąż obejmujący
ramieniem szyję śpiącego Nera.
- Byliśmy też wysocy i silni. Postanowił, że zmusi nas do remontu zrujnowanej
twierdzy.
- Jakim sposobem mógł was zmusić? - zawołał Rafael.
- Przewyższaliście go przecież pod każdym względem!
- Sigilion jest bardzo podstępny - - wyjaśnił Tam, który jako najwyższy z Madragów
miał też. najniższy glos. - Natychmiast się zorientował, jak bardzo niepokoimy się o Misę,
najmłodszą z nas, choć może teraz tych kilka lat nie robi różnicy - zakończył z nutą goryczy.
- Więc wykorzystywał twoją osobę do wywierania nacisku na resztę grupy? - spytała
Taran Misę.
- No właśnie. I możecie sobie wyobrazić, jak się czułam w tej sytuacji. Z mojego
powodu chłopcy zostali zmuszeni do pracy przekraczającej ich siły i możliwości, musieli
harować jak niewolnicy. Ja, oczywiście, też dostawałam pracę, ale nigdy razem z nimi.
Liczący sobie po mniej więcej dwadzieścia milionów lat  chłopcy cierpieli na
wspomnienie tamtych czasów.
Villemann gwałtownie wyrzucił przed siebie ramiona, uderzył przy tym kilkoro
sąsiadów, przeprosił pospiesznie i zawołał:
- Z czego jednak zdołaliście zbudować wspaniały, nadający się do zamieszkania
zamek? Z niczego?
Chor powiedział z bólem:
- On zmusił nas także, byśmy wszystko, co będzie potrzebne, zabrali z naszej osady.
- W takim razie mieszkańcy osady musieli to widzieć? Dowiedzieli się o waszym losie
i nie pomogli wam?
Cala czwórka pochyliła głowy i długo milczała. Potem Chor oznajmił:
- W osadzie nie było już wtedy nikogo, wszystko znajdowało się w ruinie. To ostatnie
trzęsienie ziemi oznaczało dla naszych bliskich katastrofę. Nie wiedzieliśmy, czy mieszkańcy
zginęli, czy uciekli.
- Och - wzdychali ludzie pełni współczucia.
Chor znowu uniósł głowę. Jego piękne oczy spoglądały smutno spod kędzierzawej
grzywy.
- Jednak część laboratoriów i domostw została nietknięta. I stamtąd wzięliśmy to, co
było nam potrzebne. Czy też, mówiąc właściwie: co było potrzebne Sigilionowi.
- Sigilion musiał rozporządzać wielka siłą - rzekł Villemann.
- Oczywiście! Nie pytaj mnie, skąd on te siły bierze, ale kiedy wznosi się w powietrze,
jest w stanie udz
wignąć ciężar równy kilkakrotnej wadze własnego ciała.
- Wiem o tym - wtrącił Cień. - To Święte Słońce dało mu taką moc.
- Trudno będzie go pokonać - mruknął Móri.
- To prawda - przyznał Cień. - Nie jest jednak nietykalny.
Zawierała się w tym ukryta informacja, będąca pociechą dla zgromadzonych.
Oznaczała bowiem, ze istnieje jakieś wyjście.
Chor ciągnął swoją opowieść:
- Trudziliśmy się niewiarygodnie, ciała nasze spływały krwawym potem, by
doprowadzić twierdzę do stanu używalności. Nie chciałbym was męczyć szczegółami, ale
zabrało nam to wiele lat życia. Ten idiota upierał się, że musi koniecznie mieszkać tu na
górze. Pewnie ze względu na bezpieczeństwo, bo przecież z dołu nie wiedzie do zamczyska
żadna droga. Można się tu dostać tylko pod warunkiem, że posiada się skrzydła, jak Sigilion.
Twierdza była zawsze jego królewską siedzibą, może się więc bał, że w przeciwnym
razie utraci władzę nad światem.
- Nad jakim światem? Jaką władzę? - mruknął Tich. - Nie istniał przecież nikt, kim on
mógłby rządzić. Daleko, daleko na południu żyli Lemurowie. Ich jednak wystrzegał się
starannie po fatalnej wizycie, jaką im złożył. Na północy przemieszczały się dzikie plemiona
różnych rodzajów, bliższe zwierzętom. Nie, szczerze mówiąc, Sigilion musiał być bardzo
samotnym królem.
- - A wy jego samotnymi niewolnikami - dodała Taran. - Ale jak udało wam się
przeżyć? I naprawdę sądzicie, że żyjecie już ponad dwadzieścia milionów lat?
- - Nie, nie! Teraz powinny zostać wyjaśnione inne sprawy. Otóż wyhodowaliśmy
wyjątkowe gatunki roślin, Sigilion wiedziało najwspanialszych z nich, o tych, które wy też
widzieliście. Mam na myśli roślinę przedłużającą życie. Posiadaliśmy również inną, o której
nie miał pojęcia.
Chor umilkł na chwilę.
- Jeśli jednak o to ziele chodzi, to się przeliczyliśmy. Nie poznaliśmy jego
prawdziwego działania i to był błąd brzemienny w skutki - zakończył.
- Opowiedz nam o tym - poprosił Uriel.
Trzej Madragowie popatrzyli na Misę.
Ona spuściła wzrok i rzekła półgłosem:
- Powinniście pamiętać, że w tamtych czasach byliśmy młodzi i nie różniliśmy się za
bardzo od innych młodych. Tich i ja... kochaliśmy się. Trwało to od dawna, ale ukrywaliśmy
nasze uczucia. Byliśmy bardzo nieśmiali. Nie mogliśmy się jednak spotykać inaczej jak z
daleka w zamczysku Sigiliona, i to tylko od czasu do czasu.
Zastanawiała się przez chwilę.
- Ale - zaczęła po chwili niepewnie. - Nie wiem, czy zdajecie sobie z tego sprawy,
jednak Sigilion jest bardzo zmysłowy, jego potrzeby w tym względzie są ogromne...
- Czy my zdajemy sobie sprawę! - prychnęła Taran. - Czy wiemy, jaki on jest... Ale ty
nie chcesz przecież powiedzieć...
Misa skinęła głową wdzięczna za wsparcie.
- Szczerze mówiąc on patrzył na nas, Madragów, że tak powiem, z góry. Szydził z nas,
że tacy jesteśmy duzi, niezdarni i brzydcy.
- Przecież to nieprawda! - zaprotestowali zebrani i czynili to szczerze.
Misa uśmiechała się skrępowana.
- Dziękuję, ale w jego oczach tak wyglądaliśmy.
- Można to sobie wyobrazić. Z pewnością bardziej mu się podoba śliska i lepka skóra
gada.
- No więc w każdym razie... Byłam jedyną żeńską istotą w jego zasięgu. Zaczął mi
więc robić... propozycje...
- O mój Boże! - jęknęła Taran. - Co za sytuacja! Glos zabrał znowu Chor.
- Byliśmy wszyscy bardzo przygnębieni od samego początku. Czego mogliśmy się
spodziewać w przyszłości? Niczego! Absolutnie niczego. Ale już w tym czasie mieliśmy tę
roślinę przedłużającą życie. Nie tylko życie Sigiliona, lecz również nasze, bo przecież nie
dawał nam innego jedzenia. On marzył tylko o potomstwie, to była jedyna myśl, jaka go
ożywiała. My trzej przedyskutowaliśmy sytuację i doszliśmy do wniosku, że powinniśmy
użyć tego drugiego ziela.
Zrobiło się cicho. W grocie słychać było tylko posapywanie N era.
- Więc to było trujące ziele? - zapytał Móri.
- Chcieliśmy skończyć z Sigilionem. I skrócić własne cierpienia. Wielokrotnie
myśleliśmy o tym, żeby zamordować potwora, ale nam się to nie udawało, ponieważ nie
mogliśmy oddzielić naszego jedzenia od tego, czym on się żywił. Poza tym zawsze Misa
musiała najpierw pierwsza próbować wszystkiego, co jadł. Był potwornie podejrzliwy i
ostrożny, jeśli rozumiecie, co mam na myśli.
- Oczywiście! - potwierdził Dolg swoim fascynującym głosem, który w uszach
słuchaczy brzmiał niczym muzyka i był dla ich zranionych dusz niby delikatny jedwab. - I
znakomicie też rozumiemy, że wy, którzy macie tyle dumy i poczucia własnej godności,
chcieliście skończyć z takim niewolniczym, nic nie wartym życiem.
Wszyscy w grocie mruczeli coś na potwierdzenie jego słów.
Dziękuję! I jakoś nam się udało przesłać wiadomość dla Misy. Zgadzała się z nami
całkowicie. Zwłaszcza że Sigilion zaczynał być wobec niej naprawdę nieprzyjemny,
wyglądało na to, że wkrótce nie będzie już miała sil mu się przeciwstawiać. Zmieszaliśmy
trujące zioła, a kiedy poczuliśmy zbliżające się zmęczenie, pożegnaliśmy się ze sobą
nawzajem, płakaliśmy przy tym gorzko, żałowaliśmy z całego serca, że zostawiamy Misę
własnemu losowi w jej ostatniej chwili. Potem ułożyliśmy się do snu.
- Tak - potwierdziła Misa. - A mój ostatni triumf nad Sigilionem polegał na tym, że on
zasnął pierwszy, słyszałam bowiem, jak ciężko zwalił się na podłogę. Póz
niej i ja zasnęłam.
- Mój Boże - westchnął Móri. - I co było dalej?
- Błędnie oceniliśmy skutki. Przez zbyt długi czas jedliśmy przedłużające życie
rośliny. Sam Sigilion znajdo - wal się kiedyś w pobliżu Świętego Słońca, był więc jeszcze
silniejszy od nas. Poza rym wiedzieliśmy zbyt mało na temat działania trujących ziół. Nie
umarliśmy. Ale przez miliony lat trwaliśmy w przypominającym śmierć zamroczeniu.
Wszystkich zgromadzonych przeniknął dreszcz.
- Myślę, że nawet nie oddychaliśmy - mówił dalej Chor. - Wszystkie funkcje naszych
organizmów ustały, a jednak gdzieś w głębi tliły się iskry życia. I nie pytajcie mnie, gdzie się
one znajdowały ani jak to możliwe.
- No ale w końcu się pobudziliście - skonstatowała Taran. - Kiedy? I czy ocknęli się
wszyscy razem?
- To wiele pytań jak na jeden raz - uśmiechnął się Chor ze smutkiem. jego
sympatyczną twarz wykrzywiał ból. - Kiedyśmy się obudzili, świat wyglądał już zupełnie
inaczej. Pierwszy ocknąłem się ja i zobaczyłem, że obaj moi przyjaciele leżą obok martwi.
Tak mi się zdawało. Wokół panowało lodowate zimno. I naprawdę było to zimno lodowate.
Nigdy przedtem nie zaznaliśmy takiego chłodu.
Masz rację - potwierdził Móri. - Ale pierwszy okres lodowcowy musiał nadejść
wkrótce po tym, jak zasnęliście, w każdym razie bardzo, bardzo dawno temu. I
przypuszczalnie to właśnie chłód sprawił, że przetrwaliście w uśpieniu, nie odnosząc szkód.
Opowiadaj dalej!
- Zabrało mi wiele godzin, co ja mówię, wiele dni, za nim zdołałem stanąć na nogi.
Otwarcie oczu, poruszenie palcem zajmowało niemal wieczność. W końcu jednak wstałem.
Potrząsałem przyjaciółmi, którzy, mimo iż twierdza jest taka czysta tu w górze i mimo że
wszystko skute było lodem, pokryli się grubą warstwą zbierającego się miliony lat kurzu. Ja
też zresztą wyglądałem podobnie. Oni jednak sprawiali wrażenie marnych. Po bardzo długim
czasie udało mi się dojść do okna i wyjrzeć. Przestraszony zobaczyłem całkiem mi nieznany
krajobraz świat leżał przede mną okropnie biały i połyskliwy. Ogarnął mnie potworny strach.
Góry wokół białe, z moich ust wydobywał się biały obłok, nie pojmowałem niczego.
Chyba nigdy żadna żywa istota nie czuła się taka - samotna!
Dygotałem z zimna, musiałem się mocno trzymać, żeby nie upaść.
Na całym świecie nie było nikogo, z kim mógłbym zamienić słowo. Na dół nie
mogłem zejść, a w tym lodowa tym, białym świecie...
Płacząc z rozpaczy spędziłem dzień lub dwa, w końcu poczułem głód. Wyruszyłem - ,
po jedzenie do tego specjalnego miejsca, w którym je przechowywaliśmy, nasiona i rośliny
znajdowały się wtedy u nas i nie były aż, takie duże jak obecnie. Ale, niestety, niczego nie
znalazłem. Nigdzie nawet śladu jedzenia, żadnej rośliny, najmarniejszego nasionka, nic.
Co miałem robić?
Najpierw usiadłem, żeby umrzeć, tym razem z głodu ale iskra życia we mnie nie
chciała zgasnąć. Przypomniałem sobie, że mieliśmy kiedyś nieduży zapas nasion roślin
przedłużających życie. Odszukałem skrzyneczkę i ziarna wyglądały na nie uszkodzone.
Znalazłem też odrobinę ziemi, w której posiałem ziarenka. Potem mogłem już tylko
czekać.
Przez cały czas marzłem niemiłosiernie. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że idzie
ku wiośnie, coraz częściej w środku dnia robiło się ciepło i te okresy trwały coraz dłużej.
Rzecz jasna większość naszego wyposażenia uległa zniszczeniu, ale co nieco zostało i w
końcu udało mi się uruchomić ogrzewanie jednego pokoju. Było mi teraz ciepło również w
nocy.
To właśnie ciepło sprawiło, że zapragnąłem ocucić moich przyjaciół. Och, jakże ja się
z nimi namęczyłem! Masowałem ich, nacierałem olejkami, które znalazłem w twierdzy,
chociaż olejki były twarde niczym wysuszona smoła, udało mi się jednak je ogrzać, a potem
również roztopić. Próbowałem wdmuchiwać powietrze do ich płuc, a kiedy posiane ziarenka
wypuściły delikatne kiełki, sporządziłem z nich wywar i wlewałem przyjaciołom do ust. Były
to przecież rośliny życia!
Czy możecie pojąć moją radość, kiedy dostrzegłem pierwsze oznaki życia? Najpierw u
Tama. Potem, kiedy on już naprawdę odzyskał przytomność, wspólnymi siłami cuciliśmy
Ticha i poszło nam naprawdę szybko. Mijały tygodnie, tymczasem nauczyliśmy się jeść
wszystko, co udało nami się znalez
ć w zamczysku. Wciąż coś żuliśmy, również liny, chociaż
zbutwiały i smakowały obrzydliwie, ale musieliśmy jako,, utrzymać się przy życiu, dopóki
posiane przeze mnie rośliny nie dojrzeją. Zbieranie plonów to była cudowna chwila.
Wiele myśleliśmy o Misie. Nie zdołaliśmy wyjść na zewnątrz, nadal pozostawaliśmy
niewolnikami, nie była żadnej drogi z tej twierdzy. Nagle któregoś dnia latem usłyszeliśmy
wołanie Misy. Odpowiedzieliśmy natychmiast, rzuciliśmy się do drzwi, prosiliśmy, by
otworzyła.
- To musiała być naprawdę cudowna chwila dla was wszystkich znowu słyszeć jej
glos - rzekła Taran cicho.
- Och, nawet nie możesz sobie tego wyobrazić! Okazało się więc, że Misa i ja
obudziliśmy się, że tak powiem, sami z siebie, mniej więcej w odstępie trzech miesięcy jedno
po drugim. Dwaj nasi towarzysze zostali obudzeni.
- Wy pochodzicie z silniejszego rodu - przyznał Tich, uśmiechając się do kuzynostwa
Misy i Chora. - Ale i my obudziliśmy się bardzo prędko - dodał.
- To prawda - potwierdził Chor. - Otwarcie drzwi za jęło Misie sporo czasu. Nie
bardzo mogła sobie poradzie z kodem, czyli magicznym zamkiem Sigiliona. W końcu jednak
jej się to udało i znowu byliśmy razem wszyscy czworo. Misa najadła się do syta i, mimo
strachu i poczucia bezsilności, byliśmy szczęśliwi.
Wszyscy siedzieli bez słowa. Próbowali postawić sil w sytuacji tej czwórki - obudzić
się w nieznanym czasie. w jakimś całkiem nowym świecie, a przy tym w starannie
zamkniętym więzieniu, w kompletnej izolacji. Danieli: ukradkiem ocierała łzy.
- Natychmiast też zaczęliśmy planować ucieczkę - za brał znowu glos Chor. - W
dolinach dostrzegaliśmy ślady życia w miejscach, gdzie przedtem żadnego życia nigdy nie
było, od południowej strony.
Istniała dla nas tylko jedna droga. W dół. W dół tam tędy, którędy dopiero co
przeszedł Villemann, ale dużo - dużo niżej, mijając po drodze sterczące skały. To białe, co -
jak się potem dowiedzieliśmy, było śniegiem - nadal pokrywało większość gór, zwłaszcza
najwyższe majestatyczne szczyty. Natomiast wokół zamku Sigiliona, leżały tyko tu i ówdzie
białe płaty, im niżej, tym mniej.
No i rozpoczęliśmy ucieczkę, ale było to od początku nieudane przedsięwzięcie.
Skończyło się na tym, że zawiśliśmy między niebem a ziemią, bowiem liny, jakie znajdowały
się w twierdzy, albo przegniły, albo my sami zjedliśmy większość po przebudzeniu, ta
odrobina, jaka została, nie mogła wystarczyć...
I wtedy pojawił się Sigilion. Prawdopodobnie on też ocknął się zaraz po nas,
przypuszczalnie dzięki ociepleniu klimatu, właśnie tak jak to się stało w przypadku Misy. Bez
gadania ściągnął nas z powrotem do twierdzy. Tak więc znalez
liśmy się w punkcie wyjścia.
- Acz nie do końca - wtrącił Tich. - Sigilion odkrył, że w dolinie znajdują się żeńskie
istoty, przedstawicielki nowej, bardziej urodziwej rasy. Dzięki temu zostawił Misę w spokoju.
- Tak - potwierdził Chor. - To była wielka ulga. Dla nas. A kobiety zaakceptowały
Sigiliona. Co myślą mieszkańcy dolin, nie mieliśmy odwagi zgadywać. To nie nasza sprawa,
tym bardziej że w twierdzy trzeba było wszystko mowa odbudowywać. Samo wnętrze zamku
zachowało się zdumiewająco dobrze, ale różne delikatniejsze detale uległy, oczywiście,
zniszczeniu. Przygotowywaliśmy się do odbudowy, rozwijaliśmy technikę.
- Wasza inteligencja i umiejętności są nieprawdopodobne - rzekł Móri.
- Dzięki! Najważniejsze jednak ze wszystkiego było to, że znowu mogliśmy pracować
i żyć razem.
Dolg poruszył się niespokojnie.
- Czy mógłbyś mi jednak powiedzieć: Kiedy się to wszystko działo?
- Tego nie wiemy. Kobiety z dolin rozmawiały o jakimś potężnym władcy imieniem
Czyngis - chan, który napadał na ich kraj przed mniej więcej stu laty...
No dobrze - mruknął Villemann. - Czyngis - chan zmarł w trzynastym wieku.
Możemy więc przypuszczać, że obudziliście się gdzieś na początku piętnastego stulecia. To
było... niech się zastanowię...
- Zawsze byłeś słaby w rachunkach - syknęła jego ukochana siostra złośliwie. - To
miało miejsce trzysta lat temu. Niezły wiek, samo to by wystarczyło. I od tamtej pory żyjecie
tu nieprzerwanie?
- Tak. Zaakceptowaliśmy swój los, staraliśmy się zorganizować życie najlepiej jak to
możliwe, nie mieliśmy jednak odwagi liczyć na jakąś odmianę, choć, oczywiście, tęsknota
nas nie opuszczała. W bezsenne noce wspominaliśmy naszą osadę sprzed milionów lat. Albo
marzyliśmy po prostu, by stąd wyjść, znalez
ć się w dolinach, jak najdalej od Sigiliona.
- Ziemia była wtedy taka spokojna, żadnych wstrząsów, żadnych katastrof - dodał
Tich. - W górach też panowała cisza.
Wszyscy świetnie rozumieli ich uczucia i ciekawość nowego. Ich zachwyt, a z drugiej
strony żal i osamotnienie.
- I wtedy zaczęło się rodzić potomstwo Sigiliona? - za pytał Cień, który do tej pory
siedział milczący niczym mroczna góra.
- Tak, to było, jak powiedziałem, na samym początku  nowego czasu , kiedy on
zaczął w dolinach  łowić młode dziewczyny i sprowadzać do twierdzy. Odkryliśmy jednak,
że zachowało się wiele różnych rodzajów nasion, i zaczęliśmy mu dodawać do jedzenia zioła
powodujące bezpłodność. Nas też dotknęły skutki, najważniejsze jednak było to, żeby on nie
sprowadzał już na świat więcej potworków.
- Czy tych sześciu też należy do nieśmiertelnych? - zapytał Villemann.
- Nieśmiertelność to zbyt wielkie słowo. No ale jedzą oni to samo, co my, więc też i
żyją dłużej niż normalnie.
- Delikatnie mówiąc - wtrąciła Taran.
Móri zauważył przytomnie:
- Zatem ich można unicestwić, jeśli nie będą mogli jeść życiodajnych roślin?
- To prawda. Trudno jednak powiedzieć, jak długo po tym zachowają jeszcze zdolność
życia.
Taran rzekła w zamyśleniu:
- Myślałam, że ta szóstka to istoty także liczące sobie miliony lat, a tymczasem to
prawdziwi smarkacze.
- Trzysta lat, tak - mruknął Villemann. - Po prostu nie ma o czym mówić!
- No dobrze, teraz znamy waszą historię bez żadnych niedomówień - stwierdził Dolg.
- Powinniśmy się zastanowić, jakie będą nasze dalsze plany...
Chor uniósł rękę.
- Czy o czymś nie zapomniałeś?
Dolg spojrzał na niego zdziwiony.
- Jeszcze wasza historia - przypomniał Chor nieco ubawiony.
- Oczywiście, wybacz! Zapędziłem się. Ojcze, czy mógłbyś...?
Móri zaczął od przedstawienia wszystkich obecnych, zarówno ludzi, jak i duchów.
Prezentacja duchów zajęła sporo czasu, bo pominąwszy już wszelkie ceremonie temu
towarzyszące i bardzo uprzejme wzajemne powitania, Madragowie chcieli wiedzieć bardzo
dużo. Wszyscy czworo byli badaczami i bardzo krytycznie patrzyli na świat i życie. Duchy
nie należały do ich dnia powszedniego, choć musieli w twierdzy spotykać różne bardzo stare
istoty. Wiele czasu zabrało Móriemu wytłumaczenie, kim duchy są, jakim sposobem
sprowadził je do świata ludzi i czego dokonały dla rodziny czarnoksiężnika, a także dla
Świętego Słońca. Trzeba było przedstawić całą historię rycerskiego zakonu i jej
najważniejsze wydarzenia.
Ponieważ jednak i tak musieli czekać na powrót Sigiliona, czasu mieli pod dostatkiem.
Duchy nie potrafiły im pomóc wydostać się z twierdzy, zresztą w ogóle nic nie mogły zrobić
w zaczarowanym zamczysku Sigiliona, dopiero kiedy wszyscy znajdą się na dole, mogą ich
wspierać i prowadzić dalej. Pani powietrza wstała jednak, by rozejrzeć się po siedzibie
jaszczura. Wracała wielokrotnie i za każdym razem w milczeniu potrząsała głową.
Można było kontynuować opowieści.
Madragowie nieustannie przerywali Móriemu, wciągi. zadawali jakieś uściślające
pytania, wreszcie jednak opowieść dobiegła końca, Madragowie zaspokoili swoją ciekawość i
mówili teraz, jak bardzo imponuje im to, czego dokonał czarnoksiężnik i jego bliscy.
Szczególny respekt żywili dla Dolga i gratulowali Cieniowi, że znalazł na ziemi takich
wspaniałych ludzi.
Cień spoglądał na Dolga i uśmiechał się tajemniczo.
- Teraz możemy przystąpić do następnej fazy - stwierdził Chor. - Teraz możemy, jak
powiedział Dolg, zacząć układać plany.
- Tak jest - podchwycił Dolg. - Trzeba się zastanowić nad atakiem na Sigiliona. I nad
tym, jak się stąd wydostaniemy.
Dwa na pierwszy rzut oka niemożliwe do spełnienia zadania.
15
- Myślę, że Walery zacząć od tego drugiego - zaproponował Dolg. - To znaczy, jakim
sposobem się stąd wydostaniemy. Uważam, że powinniśmy sobie zapewnić odwrót!
Zwłaszcza że mamy coś nieocenionego.
Tich skinął głową.
- Długą linę, prawda?
- Więcej. To jest lina elfów. Dostałem ją na Islandii. Czasami zastanawiam się, jak
bardzo ona jest w stanie się wydłużyć.
- Sądzę, że nie istnieją żadne granice - powiedział Villemann. - Wyczułem to, kiedy
mnie spuszczono w dół do waszego okna. Ta lina sięga dokładnie tam, gdzie pragniemy się
dostać albo gdzie musimy.
- Ależ to fantastyczne! - zawołał Chor. - Miałem chyba zbyt sceptyczny stosunek do
rzeczywistości. Nie przypuszczałem nawet, czego mogą dokonać istoty ponadnaturalne. To
wspaniale! Ale czy myślicie, że lina utrzyma również nas, Madragów? Taka jest cieniutka, a
przecież swoje ważymy, wiecie o tym.
- Utrzyma i was, i jeszcze znacznie więcej - zapewnił Móri. - Pamiętajcie, że nad
Ófćrufoss utrzymała dwóch mężczyzn! Proponuję, żebyśmy zjeżdżali po dwoje za jednym
razem. Wtedy nikt nie będzie musiał być sam ani przez chwilę.
Tam zawołał błagalnie:
Czy ja mogę się opiekować psem? On przecież nie dostanie się na dół na własną rękę,
to znaczy, chciałem powiedzieć, na własnych łapach.
Dolg z niepokojem spoglądał na trójpalczaste ręce Tama i przestraszył się, czy jego
czworonożnemu przyjacielowi nie stanie się jakaś krzywda. Wiedział jednak, że Madrag zrobi
wszystko, by opiekować się tym, na kim mu zależy.
- Oczywiście - skinął głową. - Nero się z pewnością bardzo ucieszy.
Napotkał wzrok psa i odczytał w nim zapewnienie:  Jestem bezpieczny pod opieką
Tama, Dolg. Ale bardzo lubię, kiedy się o mnie troszczysz .
Dolg uśmiechnął się. Wielokrotnie podczas długich opowieści nawiązywał
porozumienie z Nerem, zaglądał do psiej duszy. Było to cudowne doznanie dla nich obu. I
Dolg wiedział, że nie jest osamotniony w tym przeżywaniu więzi między człowiekiem a
zwierzęciem. Domyślał się tego po reakcji innych. Widział, jak raz po raz ktoś z zebranych
kontaktował się z Nerem. Nie było bowiem tak, że wszyscy nieustannie czytali w myślach
zwierzęcia. Należało w tym celu patrzeć sobie w oczy i przesyłać nawzajem myśli lub
pytania.
 Dobry, stary przyjaciel , myślał Dolg, patrząc prosto w psie oczy.
 Dobry, stary pan , odpowiadał Nero.
Dolg uśmiechnął się pod nosem. Powinni to słyszeć ludzie, którzy uważają, że
zwierzęta nie mają poczucia humoru.
Wyciągnął rękę i oparł ją o pysk ukochanego psa. Nero przytulił głowę do jego dłoni.
Potem zaczęli słuchać uważnie. Teraz Cień zwracał się do wszystkich:
- I kiedy już będziecie na dole, poza twierdzą Sigiliona, my zajmiemy się resztą. Nie
musicie się martwić podróżą powrotną do domu, jakoś to zorganizujemy.
Słuchali go w milczeniu.
- Prosimy was do naszego domu - rzekł Móri pospiesznie.
Wszyscy ludzie wiedzieli, jakie to pociągnie za sobą kłopoty.
- Dziękujemy - rzekł Chor. - Ale...
Sytuację uratował Cień.
- Nawet o tym nie myślcie! Madragowie należą do mojej epoki. Pójdą z nami,
Lemurami, i zamieszkają u nas... Przerwał.
- Dopóki nie zostanie odnalezione Święte Słońce - do - dal Móri. - To chciałeś
powiedzieć, prawda?
- Owszem - przyznał Cień.
Taran wpadła w złość.
- Naprawdę nie rozumiem, o co ci chodzi, Cieniu. Madragowie to żyjące istoty, z krwi
i kości. Nie macie prawa zabierać ich do tego pozbawionego życia świata duchów. To jasne,
że powinni poznać nasze otoczenie, zakosztować naszego wspaniałego życia!
Cień wcale się nie obraził.
- Ależ oni zakosztują życia, droga Taran. My jednak chcemy mieć ich przy sobie, żeby
być pewnymi, iż ludzie nie wyrządzą im krzywdy. Jeśli uda nam się zagwarantować im
bezpieczeństwo, będą mogli żyć razem z wami. Jeśli nie, przesłonimy ich mgłą tak, by z
li
ludzie nie mieli do nich przystępu.
Taran ustąpiła.
- Brzmi to rozsądnie. Żebyśmy tylko mogli ich od czasu do czasu widywać. Oni są
dokładnie tacy, jak się chce, żeby przyjaciele byli, a jakich rzadko się spotyka. Ciekawe
jednak, co sami Madragowie mają w tej sprawie do powiedzenia?
- Nam się wydaje, że propozycja Cienia jest bardzo dobra. I też chcemy się z wami
spotykać, a także pomagać wam w walce o Słońce i przeciwko złemu zakonowi - zakończył
Chor z wielką powagą.
- Wszyscy mówią niezwykle rozsądnie - rzekł Villemann. - A więc tak zrobimy.
Madragowie będą istnieć na ziemi, ale nikt niepowołany się o nich nie dowie.
- Obiecuję wam to - zapewnił Cień. - Zaopiekujemy się nimi najlepiej jak można, a
Strażnicy będą im dotrzymywać towarzystwa.
- Jestem zadowolona z takiego rozwiązania - oznajmiła Taran.
Mogli więc przejść do dalszych kwestii.
Wybuchła sprzeczka, kiedy Móri oświadczył, kto, jego zdaniem, powinien
uczestniczyć w starciu z Sigilionem i jego bandą. Móri chciał, by Danielle jak najprędzej
znalazła się w Theresenhof, w każdym razie poza niebezpieczną strefą. Najchętniej zresztą
wysłałby też do domu Taran i Rafaela. Ci dwoje poczuli się boleśnie dotknięci, gdy
tymczasem Danielle przyznała, że naprawdę ma już dość przygód, zwłaszcza że nabrała
przekonania, iż straciła wszelkie szanse na odzyskanie Villemanna. Tego jednak nie
powiedziała głośno. Danielle była i miała pozostać niedojrzałą marzycielką.
- Tylko że nie chcę wracać sama - szeptała przestraszona.
- I wcale też sama nie zostaniesz ani na chwilę - obiecał Móri. - Pierwsze, co musimy
teraz zrobić, zanim Sigilion wróci do twierdzy, to spuścić na dół wszystko, czego będziemy
stąd potrzebować. Proponuję, by Danielle i jeszcze kilkoro do pomory stało na dole i
odbierało przesyłki. Trzeba to wszystko porządnie poukładać i pilnować, by nic się nie
zapodziało. Zgadzasz się na to, Danielle?
- Oczywiście - odparła, rada, że może się przydać i że będzie miała towarzystwo. -
Może Villemann ze mną pójdzie? Albo Dolg...
Do tego jednak nie doszło.
Móri posłał na dół Rafaela i Misę, o którą się trochę niepokoił. Taran jednak wyczuła
pismo nosem.
- O, nie! Mnie nie wyślesz na dół, ojcze. Dużo trudniej jest wspiąć się na górę niż
zjechać w dół.
- Wcale nie - zaprotestował Villemann. - - ja się na tej linie wspiąłem na górę bez
najmniejszych kłopotów. W równych odstępach znajdują się na niej supły.
Taran nie data się przekonać. Nikt jej nie odsunie podstępem od walki u boku Uriela.
- Ale jesteś nam potrzebna właśnie na dole, Taran - powtarzał Móri. - Duchy też tam
będą. Wszystkie. To sprawiło, że zmieniła zdanie.
- No dobrze - powiedziała. - Mogę zjechać! Ale jeśli mnie oszukacie, to się to skrupi
na duchach. Wtedy wezmę jednego z nich jako zakładnika. Będę go trzymać za tyłek, dopóki
nie wciągniecie mnie z powrotem na górę!
- Taran - jęknął Rafael. - Czy ty zawsze musisz być taka okropnie wulgarna?
- Nikogo nie zamierzamy oszukiwać - uciął Móri.
- Ja także wrócę na górę - zapewnił Rafael.
- I ja - dodała Misa.
- Jak chcecie. Ale Nero nie będzie nigdzie jez
dził - postanowił Móri. - Silinowie się go
boją i bardzo się już tutaj przysłużył, prawda, Nero?
Pies wyglądał na bardzo zadowolonego i zarazem bardzo spragnionego walki.
 Słyszeli , jak powtarza: Jeszcze bardziej ich przestraszy.
Zaplanowanie ataku na Silinów było dużo trudniejsze, w końcu jednak ustalili
strategię, i to w wielu różnych wariantach. Nikt przecież nie mógł przewidzieć, gdzie ani
kiedy dojdzie do konfrontacji.
Cień, który podobnie jak duchy nie mógł wejść na górę do twierdzy, nie przestawał
prosić Madragów, by spróbowali odnalez
ć amulety i żeby ich w żadnym razie nie zapomnieli.
- Teraz już wiemy, jakie znaczenie mają dla was te fragmenty, Jasny Panie - rzekł
Tam. - Natychmiast zaczniemy ich szukać. Ukryliśmy je tak dawno temu, że już nie bardzo
pamiętamy, gdzie to było, ale wydaje mi się, że odnajdziemy drogę.
Skoro Madragowie mówią  dawno temu , to naprawdę musi chodzić o wieczność.
Cień patrzył na nich błagalnym wzrokiem: Spróbujcie!
Potem duchy się pożegnały z życzeniami powodzenia i wieloma dobrymi radami oraz
napomnieniami.
Ludzie i Madragowie poczuli się trochę osamotnieni, kiedy zaczęli się ponownie
wspinać do twierdzy. Opuszczeni przez swoich najpewniejszych pomocników.
Ale niech no tylko zrobią porządek z Sigilionem i jego bandą, to znowu zobaczą
przyjaciół.
Już w oranżerii natrafili na trudności. Stało tam pięć kobiet i gorączkowo o czymś
rozprawiały. Prawdopodobnie chodziło o te zaginione skrzynki z roślinami.
- Ojcze, zapomnieliśmy o nich - szepnął Villemann, kiedy ukryli się tak, że kobiety
nie mogły ich zobaczyć. - Co my z nimi zrobimy? Nie możemy ich przecież tak po prostu
tutaj zostawić.
Móri zaczął się zastanawiać.
- Dolg - zwrócił się w końcu do starszego syna. - Musimy się nimi zająć. Ty i ja. Zaraz
teraz. Istnieje tylko jedno wyjście, nie sądzisz?
- Zapomnienie? - szepnął Dolg.
- Tak jest. To najbardziej miłosierne rozwiązanie, zostały przecież zaczarowane przez
Sigiliona. Potem wyślemy je z powrotem w doliny, do rodzinnych wiosek.
Dolg kiwał głową. Wszyscy czekali, gdy Móri  zamykał kobiety za pomocą
magicznej runy tak, by nie uciekły.
Wyglądały na zupełnie bezradne, kiedy tak stały w pięknych ubraniach i z masą
błyskotek, które pewnie Sigilion dla nich kradł gdzieś w ludzkich siedzibach. To ich
niewolnicze uwielbienie dla potwora, który ukradł również ich dusze, wywierało patetyczne
wrażenie.
Następnie Móri i Dolg odśpiewali zaimprowizowaną magiczną, pieśń na temat
tęsknoty za domem i zapomnienia oraz o tym, że nie powinny nigdy pamiętać Sigiliona i
nigdy więcej pragnąć tu wrócić.
- Sigilion przyprowadzi z pewnością nową - mruknął Uriel. - Nią też będziemy się
musieli zająć.
Kobiety jak porażone wsłuchiwały się w pieśń. Gdy dobiegła końca, przestraszone
zaczęły się rozglądać dokoła. Móri i Chor weszli do sali, by z nimi porozmawiać. Najpierw
zaczęły krzyczeć przestraszone. Dla tych małych tubylczych kobiet, jakimi znowu się stały,
nie pamiętających wielkiego jaszczura, wstrząsem był widok ludzi obcej rasy. Móri jednak
sprawił, że się uspokoiły. Chor, który przez spędzone tu razem lata nauczył się trochę ich
mowy, musiał odpowiadać na mnóstwo pytań takich, jak:  Gdzie jesteśmy? Co my tu
robimy? Kim wy jesteście? Odpowiadał spokojnie, że wszystko dobrze się skończy, że teraz
one wrócą do rodzinnych wsi, do swoich bliskich.
Fakt, że musiało minąć bardzo wiele czasu od chwili, gdy kobiety opuściły swoje
domy, martwił ludzi, ale nic przecież nie mogli zrobić. Nikt nie chciał zabić tych
nieszczęsnych istot, chociaż to byłoby pewnie najbardziej humanitarne posunięcie.
Oddali je pod opiekę Taran, Danielle oraz Misy i kontynuowali swoją wędrówkę w
głąb twierdzy. Nieśli teraz skrzynki z roślinami, wzięli ich tyle, ile tylko się dało. W końcu
doszli do tego długiego, otwartego przejścia.
Świeże powietrze uderzyło ich w twarze. Na dworze był dzień, czego się nie
spodziewali. Opowieści i rozmowy w podziemiach, które - taką mieli nadzieję - opuścili na
zawsze, musiały trwać bardzo długo.
W dole na stoku, daleko pod murem twierdzy zobaczyli duchy i machali im radośnie.
Kobiety z tutejszych wsi niczego nie pojmowały. Stoją oto te dziwne, blade istoty, niektóre
ogromne jak domy, i machają radośnie w stronę, gdzie nikogo nie ma...
Naprawdę biedaczkom trudno było cokolwiek zrozumieć. Stały kompletnie
oszołomione i gdyby nie magiczne formułki Móriego zsyłające na nie spokój, krzyczałyby
pewnie histerycznie.
Uroda gór była obezwładniająca. Śnieg migotał w słońcu oślepiającym blaskiem.
Zieleń daleko w dolinach stanowiła piękny kontrast dla pokrytych śniegiem zboczy i
czarnych, suchych szczytów oraz skal, na których wznosiła się twierdza. Wiało potężnie, ale
nie bardziej niż można oczekiwać na takich wysokościach, pod szczytami wicher unosił
chmury śnieżnego pyłu.
Ludzie rozumieli, że powinni dziękować naturze za taką piękną pogodę. Himalaje
podczas burzy czy śnieżycy to naprawdę nie żarty.
Karakorum jest wysuniętym na zachód przedprożem Himalajów, łańcuchem górskim
mniej więcej tak samo wysokim i niedostępnym jak szczyty od wschodniej strony. Jeszcze
dalej na zachód znajduje się Pamir, Dach Świata, ze swoimi płaskowyżami. i stromymi
górami. Na południu Indie, a na północy góry Kunlun. Pustynia Takla Makan, zamknięta
wielką rzeką Tarym. Może to właśnie ją musieli przekraczać Madragowie w swojej wędrówce
ku tajemniczym górom zachodnim? A może oni mieszkali jeszcze dalej na północ, na stepach
syberyjskich? Ludzie tak niewiele wiedzieli o tych okolicach, że nie potrafili zlokalizować
dawnych terenów Madragów. Tarym miała niegdyś przecinać pustynię. Tak mówiono. Ale
czy to oznacza, że pustynia znajdowała się tam już przed dwudziestoma milionami lat?
Wiatr rozwiewał jasne włosy Villemanna, gdy młody człowiek rozkoszował się
krajobrazem w dole. Mógł w pewnym sensie rozumieć poczucie wolności, jakiego Sigilion
doznawał tutaj xv górze. Ale Sigilion umiał latać. Czy jego potomstwo też to potrafi? Bo małe
tubylcze kobietki z pewnością nie. One były więz
niarkami w górskiej pustelni.
Teraz mają zostać uwolnione.
Pierwszy zjechał na dół Rafael. Misa znalazła trzy wielkie kosze, które przymocowali
do liny. Złożyli do nich mnóstwo skrzynek z roślinami i wszystko razem z Rafaelem
pomknęło na dół. Następnie wysyłano jeden transport skrzynek za drugim.
Rafael dal znak, że zbocze jest zbyt strome, nie będzie miał na czym stanąć, nie
mówiąc już o miejscu na bagaż. Nikt nie miał ochoty patrzeć, jak wszystkie pakunki, a na
dodatek Rafael spadają do doliny, znajdującej się oszałamiająco nisko, poszukano więc
pewniejszego miejsca do lądowania. To jednak oznaczało, że wszyscy na górze tez musieli się
przenieść w inne miejsce.
Potem wysłano na dół Danielle i Taran.
Rafael przekazał duchom wiadomość, iż pięć tubylczych kobiet należy
odtransportować do rodzinnych wiosek. Tymczasem Madragowie pobiegli do swojej izby, by
uratować jak najwięcej aparatury i wyposażenia.
I oto kiedy już kobiety z dolin w wielkim strachu zjechały po linie w dół, zjawiła się
triumfująca Misa, dzierżąc dumnie w ręce cztery przedmioty ze złota i emalii, każdy
zawieszony na prostym łańcuszku. Natychmiast została posłana na dół do Cienia i wręczyła
mu to wszystko drżącymi dłońmi.
Cień z przejęcia padł na kolana i układał fragmenty mozaiki na ziemi, pomiędzy
płatami śniegu i kiełkującą trawą. Złożył wszystko i wydal okrzyk radości. Nigdy jeszcze nie
widzieli Cienia w takim stanie! Pozostali Lemurowie tłoczyli się wokół niego.
- To jest mapa! - krzyknął do zebranych na górze. - Dzięki wam, wszystkie dobre siły!
To nasza tak strasznie upragniona mapa!
Rafael i Taran zapomnieli na moment o powadze chwili i przyglądali się krążkowi
mieniącemu się na ziemi.
- No a gdzie są te Wrota? - zapytała Taran.
- Tutaj są jedne - pokazał Cień. - I tam drugie.
Nie do końca rozumieli, co on pokazuje, chyba wyczuwał linie palcami, bo żadnych
specjalnych znaków tam, gdzie pokazywał, nie widzieli. Zwrócili też uwagę, że albo
Lemurowie nie umieli rysować map, albo świat wyglądał wtedy zupełnie inaczej.
Prawdą było oczywiście to drugie. Taran starała się zorientować, co na tej mapie jest
czym.
- Południowa Ameryka? - mamrotała niepewnie. - Czy to ma być Europa? Szczerze
mówiąc, nie wiem. A gdzież to mamy Morze Bałtyckie?
- Morze Bałtyckie? - zdziwił się Cień.
Taran próbowała odszukać Skandynawię. Nie było to takie trudne, jak się
spodziewała, wybrzeże norweskie wyglądało dość podobnie. Natomiast Bałtyk wcale nic
przedstawiał się tak, jak powinien. Przecinał na skos Szwecję i Norwegię, odnosiło się
wrażenie, że południowa część Szwecji łączy się z Polską Litwą, Estonią. Danii też nie mogła
znalez
ć, jaka,, nieduża, sprawiała niepozorne wrażenie.
Kolejny wysłany z góry kosz uderzyło ziemię, bo nie miał kto go odebrać. Wszyscy z
wyrzutami sumienia zbierali rozsypane narzędzia i układali je.
- Porozmawiamy o tym póz
niej! - zawołała Taran do Cienia. - Chciałabym wiedzieć
więcej o Morzu Bałtyckim, bo mam pewną teorię.
- Jaką teorię? - zdziwił się.
- Że Bałtyk to  morze, które nie istnieje . Wybrzeże, na którym straciłeś swoich
współplemieńców.
Cień nie odpowiedział. Ale przyglądał jej się długo w zamyśleniu.
Taran dygotała w zimnym górskim powietrzu. Jak to dobrze, że zabraliśmy cieple
ubrania, pomyślała. Danielle zrobiła się całkiem sina. Ku wielkiej radości Taran Uriel zjechał
na dół, trzymając w objęciach jakiś delikatny aparat.
Pięć kobiet stało niedaleko nich, nieco na uboczu. Ponieważ nie mogły widzieć.
duchów, niewiele pojmowały z tego, co się działo. Ale nie rozumiały też, co one same robią
tak wysoko w górach, w tej wymarłej kotlinie, pod skałą przypominającą twierdzę. Pamiętały
nawet, że były w jej wnętrzu. Czego u licha tam szukały?
Ruchem ręki przed twarzą każdej z wieśniaczek Cień pogrążył je w czymś w rodzaju
letargu, po czym pięć duchów wyprawiło się ze śpiącymi do położonych w dolinie wiosek.
Nie dowiedzą się nigdy, jak i kiedy zostały przeniesione do rodzinnych okolic, które opuściły
tak dawno temu. Same będą musiały odnalez
ć swoje domy, duchy nie miały czasu się tym
zajmować.
W twierdzy na górze przez dłuższy czas panował ożywiony ruch. Ci, którzy
pozostawali w zamczysku, przez cały czas pilnowali wejścia do pomieszczeń zajmowanych
przez Sigiliona. Nagle jednak Nero zaczął warczeć i szczerzyć zęby, odwracając się w
całkiem przeciwną stronę, ku korytarzowi.
Zebrani zdążyli zobaczyć plecy znikających Silinów, którzy, przerażeni widokiem psa,
zawrócili i zmykali na łeb, na szyję skąd przyszli.
- Wspaniale, Nero - pochwalił Móri. - Co my byśmy zrobili bez ciebie?
Na szczęście pies był na smyczy, w przeciwnym razie ani chybi pogoniłby bestie.
Teraz dumnie spoglądał na Móriego i pozostałych, domagał się dalszych pochwal, których
mu zresztą nikt nie szczędził.
Móri pozwolił sobie na uśmiech nad tym całym paskudnym zdarzeniem:
- jest nas tu dwóch czarnoksiężników, cały zastęp duchów i czworo rosłych, potężnych
Madragów, a te potwory uciekają przed zwyczajnym małym psem!
- No, no, ojcze, Nero nie jest ani mały, ani zwyczajny - zaprotestował Villemann.
- Wiem, wiem - roześmiał się Móri. - Ale mimo wszystko.
- Rozumiem, co masz na myśli, ojcze - rzekł Villemann. - Nero! Nadal pilnuj!
Potrząsnął zaskoczony głową, kiedy nieoczekiwanie dotarła do niego odpowiedz
psa:
 Możesz na mnie polegać, Villemann. To najzabawniejsza przygoda, jaka mi się zdarzyła!
Villemann nie uważał, że sytuacja jest akurat zabawna, ale pojmował intencje Nera.
- No to mamy wszystko, czego możemy sobie życzyć lub potrzebować - rzekł Chor do
Móriego. - To ostatni ładunek.
- Bardzo dobrze - mruknął czarnoksiężnik. - Istnieją przecież granice tego, co możemy
zabrać. Nie będziemy chyba prosić duchów, by dz
wigały towary! Sami Madragowie muszo, o
to zadbać, a my im tylko pomożemy!
Uriel wrócił po linie na górę. Miał wiadomość dla Móriego. Nauczyciel prosił
zawiadomić, że kobiety zostały odniesione na miejsce. Wyznaczone do tego duchy właśnie
wróciły.
- Znakomicie, to teraz możemy...
Przyszły zięć przerwał mu gestem ręki.
- Ale duchy widziały Sigiliona. Opuścił już dolinę i wraca. Bez kobiety. Duchy
mówiły, że jest w fatalnym humorze.
Móri miał słońce prosto w twarz i musiał mrużyć oczy, kiedy patrzył na Uriela. Blask
opromieniał głowę byłego anioła stróża niczym gloria.
- Sigilion chyba nie wie, że tutaj jesteśmy?
- Nie, nie. Pewnie nieudane polowanie na dziewicę tak go zirytowało.
- Dla nas to dużo lepiej, bo nie będziemy się musieli martwić o jeszcze jedną kobietę!
Móri wyprostował się i głęboko wciągnął powietrze.
- Idz
jeszcze raz na dół do zgromadzonych na zboczu. Powiedz im, że czas nagli, i
postaraj się, by Danielle wyruszyła w drogę. Przykryjcie wszystkie pakunki śniegiem, żeby
Sigilion niczego nie spostrzegł. Gdyby ci się nie udało przekonać Rafaela, Taran i Misy, by
również się stąd zabrali, to sprowadz
ich tu wszystkich na górę, z wyjątkiem Danielle, rzecz
jasna. Ech, gdybyśmy tak mieli odpowiedni zapas prochu, to wysadzilibyśmy ty całą ruinę w
powietrze i byłby spokój. Ale domyślam się, że niczego takiego nie macie? - zwrócił się do
Chora.
- Nie, nie wolno nam było produkować materiałów wybuchowych. Sigilion był bardzo
ostrożny.
Móri westchnął.
- Cóż, trudno. Teraz się zacznie nasza prawdziwa walka z potworem i jego bandą.
Walka, którą będziemy musieli stoczyć bez pomocy duchów, dokładnie tak jak inni ludzie,
którym nikt w ich zmaganiach nie pomaga. Brzmi to bardzo smutno, nie uważacie? Ale my
chyba jesteśmy rozpieszczani przez los.
Villemann nie odpowiedział. Sprawiał wrażenie. niespokojnego.
- Czy nie powinniśmy się najpierw, rozprawić z jego potomstwem?
- Tak, oczywiście! Ale już nie zdążymy. Najważniejsze było przygotowanie sobie
odwrotu. I to zrobiliśmy.
Miał coś bardzo stanowczego w spojrzeniu, kiedy skierował wzrok ku linii horyzontu.
Na niebie niczego jeszcze nie było widać.
- No, chodz
ty podstępny gadzie! Tak w ogóle to nie mam nic przeciwko wężom ani
innym gadom, ale tobie chętnie wbiję lancę w grzbiet, chodz
no tylko! My jesteśmy gotowi.
16
Czekali w milczeniu i wielkiej koncentracji na koronie muru. Plany zostały
przedyskutowane, wszyscy byli gotowi.
Ciszę przerwał Móri:
- Zastanawiałem się i rozglądałem, czy mimo wszystko nie ma stąd gdzieś wyjścia -
powiedział, wciągając linę po ostatnim przybyłym na górę członku grupy.
Teraz na dole pod skałą nie było już nikogo ani niczego. Wszystkie bagaże leżały
ukryte pod śniegiem, Danielle została oszołomiona i wysłana z panią powietrza w drogę,
gdzie czekała ją bardzo osobista i nieoczekiwana przygoda, która miała się okazać
brzemienna w skutki.
Myśl, że coś mogłoby się stać Danielle, była jednak ostatnią, jaka przyszłaby do
głowy jej przyjaciołom stojącym na murach twierdzy. Szczerze mówiąc, pomyśleli, że
Danielle jest bezpieczna i w drodze do domu, po czym zapomnieli o niej. Jak zwykle. Bardzo
łatwo było zapomnieć o Danielle.
- Jakieś wyjście z twierdzy? - zapytał Chor. - Co masz na myśli?
- Wiesz, słyszeliśmy o pewnej kobiecie z zamku, którą widziano w górskiej dolinie,
przypuszczalnie w tej właśnie - wyjaśnił Móri.
Aha, o to chodzi. Otóż wytłumaczenie jest bardzo proste. Kiedy potrzebowaliśmy
więcej ziół, Sigilion wysyłał kobiety w doliny, by ich nazbierały. Nie mógł przecież wysyłać
nas, bo byśmy uciekli. Chwytał więc kobiety w szpony i znosił na dół, absolutnie przekonany,
że żadna nigdy nie zechce go opuścić. Były więz
niarkami jego zmysłowości. Chociaż ja nie
bardzo rozumiem, jak to możliwe...
- Ani ja - przyznał Móri. - A zatem nie ma tu żadnego tajemnego wyjścia?
- Absolutnie nie.
- No a potomstwo? Tych sześciu dziadków, bo przecież chyba tak można ich już teraz
nazywać?
- Oni nigdy się nie dowiedzieli o istnieniu jakiegoś świata poza tą twierdzą. Ponadto
śmiertelnie się boją wszystkiego, co jest na zewnątrz. Widziałeś przecież, jak reagowali na
widok Nera! Gdzieś tutaj w zamczysku znajdują się zabalsamowane zwłoki tygrysa
szablastozębnego i oni trzęsą się ze strachu na ten widok. Szczerze mówiąc raz w czasach
młodości wyszli na zewnątrz i wtedy napadły na nich współczesne tygrysy. Nigdy nie
zapomnieli tej przygody i teraz nie ma takiej siły, która zmusiłaby ich do powtórzenia
wyprawy.
Móri westchnął cicho. Nie miał ochoty mordować, na wet tych potworków. Ale co się
z nimi stanie, kiedy za braknie Sigiliona? Kobiety już przecież zniknęły.
- A co oni właściwie robili w twierdzy? - zapytał. - Ci potomkowie Sigiliona. W jaki
sposób spędzali czas?
- Och, wykonywali wiele różnych prac, chociaż znacz nie niższego rodzaju niż my.
Ubóstwiali swego ojca, choć on ich lekceważył. Kobiety chciał mieć tylko dla siebie.
Móri odwrócił się niechętnie. Cieszył się, że te kobiety już opuściły zamek i że
sprowadzono na nie zapomnienie. Miał nadzieję, że nie są aż tak stare, by ich rodziny nie
mogły rozpoznać.
Kiedy tak stali, zastanawiając się, czy nie wysłać nic wielkiej grupy w głąb twierdzy,
żeby odszukała i unieszkodliwiła Silinów, Uriel, który czuwał w punkcie obserwacyjnym,
zawołał:
- Zdaje mi się, że widzę coś nad horyzontem! Wszyscy, osłaniając rękami oczy od
słońca, spoglądali w tamtą stronę.
- Tak jest, Urielu - potwierdził Chor. - Coś się tam dzieje.
Móri chwycił się mocno kamiennej balustrady. Nerwy miał napięte do ostateczności.
Odpowiadał za tyle ludzkich istnień. Madragom powinno się właściwie oszczędzić udziału w
walce, oni jednak powtarzali, że mają z Sigilionem wiele nie załatwionych porachunków.
Nietrudno w to uwierzyć. Zresztą ludzie też ich potrzebowali. Madragowie znają wnętrze
twierdzy, w każdym razie Misa. I Madragowie są silni...
Móri myślało tym, że ma przy sobie wszystkie swoje dzieci, całą trójkę, ponadto
przyszłego zięcia oraz Rafaela, ukochanego syna Theresy i Erlinga. No i Nera, który aż, drżał
z chęci walki. Kochany, stary Nero! Nic nie może ci się stać!
Kamienie... Móri odpowiadał również za klejnoty. Gdyby one wpadły w ręce Sigiliona
i jego bandy... Móri nie chciał nawet myśleć, co by się wtedy stało. Zastanawiali się nawet,
czy nie wysłać szafiru razem z Danielle do domu, ale ryzyko wydawało się zbyt duże.
Danielle była jeszcze zbyt dziecinna, by składać na nią odpowiedzialność za najpiękniejszy i
najczystszy kamień, ale nie odważyli się też ukryć klejnotów w bagażu złożonym na stoku
pod twierdzą ani oddać pod opiekę duchom. Wiedzieli przecież, jak bardzo Cień ich pożąda,
choć panował nad sobą przez cały czas.
Tak więc Villemann wciąż nosił szafir ukryty pod ubraniem. To też wcale nie
najlepsze miejsce, kamienia w ogóle nie powinno być w twierdzy Sigiliona, ale inne wyjścia
wydawały się jeszcze gorsze.
Dolg zaś nosił czerwony farangil w woreczku przytroczonym do pasa. Ten klejnot
znajdował się na właściwym miejscu. Dolga upominano jednak, by go nie używał
niepotrzebnie.
Niepotrzebnie? myślał Móri z ironią. W jakiej sytuacji farangil mógłby się okazać
niepotrzebny w twierdzy złego potwora?
Och, ileż to już razy przedyskutowali wszystkie możliwe warianty bitwy! A mimo to
Móri się bal. Czy przewidzieli wszystko? Te bestie znają twierdzę na wylot, dużo lepiej niż
oni, którzy nawet nie mają do końca wyobrażenia o sile wroga. O Silinach nie wiedzą zgoła
nic, z wyjątkiem tego, że ich ugryzienie jest śmiertelne.
Co te bękarty jeszcze mogły im zrobić, nie wiedział nikt.
Móri nie obawiał się, że któraś z dwu kobiet znajdujących się w grupie ulegnie
czarowi Sigiliona. Obie zostały już poddane działaniu jego wdzięków bez żadnego rezultatu.
Wróg mógł jednak mieć w zanadrzu różne niespodzianki.
Móri zastanawiał się, gdzie tez teraz może przebywać potomstwo Sigiliona. Było
przecież na tyle liczne, że moi na się było spodziewać kontrataku. Ale nie, nikt się nic
pokazywał.
Czarnoksiężnik wyprostował plecy. Mocno zacisnął dłonie na wybranych runach,
które trzymał w kieszeniach.
- Potwór nadchodzi - powiedział cicho, lecz wyraz
nie. Ukryjcie się!
W następnej chwili twierdza sprawiała wrażenie wymarłej, skąpanej w blasku słońca
tak ostrym, że oświetlił każdą najmniejszą szczelinę, każda szpara w murze był widoczna.
Sigilion miał naprawdę okropny humor. Nie znalazł ani jednej młodej dziewicy, choć
szukał długo, przez wiele dni wypatrywał koło wiejskich studzien i przy z
ródłach. Wszędzie
kręciły się tylko stare, pomarszczone baby. I czasami mężczyz
ni! Ale po co mu mężczyz
ni?
Potwór nie pojmował, że to jego własna wina. Ludzie na wsiach nie pozwalali
młodym dziewczętom wychodzić na drogę ani zbliżać się do studni od czasu, gdy stracili
wiele córek porwanych właśnie tam przez potwornego smoka z gór.
Wściekły i niezadowolony wracał Sigilion do zamczyska. Bardzo potrzebował czegoś
nowego, żeby się trochę rozerwać. Na szczęście duchy dostrzegły go w porę, same zresztą
niezauważone, i zostawiły pięć młodych kobiet w pobliżu wioski, którą Sigilion dopiero co
odwiedził.
Jaszczur wylądował na swojej wieży.
Jaka cisza panuje w twierdzy! jego podwładni zwykle witali go po dłuższej
nieobecności. Kobiety pełne uwielbienia, chętne, stęsknione. A sześcioro Silinów?
Służalczych, posłusznych, szczęśliwych i reagujących na każcie jego skinienie.
Teraz nic nie słychać, nigdzie ani śladu życia.
Sigilion nie wiedział, co o tym sądzić. Zrobił się jeszcze bardziej zły, ponuro zaciskał
zęby.
Przez chwilę stal całkiem bez ruchu.
Potem zaczął działać. Zwinnie niczym łasica przemknął przez swoje pomieszczenia,
przez niedostępną część twierdzy do tej bardziej otwartej.
Pokój kobiet stal pusty.
Pewnie wszystkie są w oranżerii i przygotowują jedzenie.
Ale o tej porze dnia nie powinny tego robić. Miały surowo przestrzegany rozkład
zajęć, nie wolno im go naruszać!
Gdzie się w takim razie podziewają?
Gniew w nim narastał. Czy te nędzne gadziny wbrew zakazom władcy spotykają, się z
jego synami? Romansu ją z nimi za plecami swego pana?
Pomknął dalej przez salę, w której nic tak dawno Móri i Dolg zostali pojmani.
Świetnie rozwinięty węch Sigiliona wyczuwał coś obcego. Coś, czego nie lubił, ale nie po
trafił określić dokładnie. Czy to zwierzę?
Żadne zwierzę nie mogło się wedrzeć do jego twierdzy. Z wyjątkiem ptaków, ale to
nie pachniało ptakiem. Bardziej... sierścią?
Niecierpliwymi palcami wystukiwał kod w zamku do siedziby swojego potomstwa.
Drzwi uniosły się w górę, a on sam wleciał do środka wściekły, że nic w jego twierdzy nie
jest takie jak powinno.
Odszukał sześć potworków, wbitych w najciemniejszy kąt pomieszczenia. Jego
wrażliwy nos wyczul, że zsikały się ze strachu. Siedziały przerażone i szczękały zębami.
Kiedy zobaczyły Sigiliona, wypadły z ukrycia i zaczęły jeden przez drugiego
wykrzykiwać jakieś wyjaśnienia. Wrzasnął, że mają się uciszyć, i polecił najstarszemu
opowiedzieć, co się stało.
Najstarszy okazał się naprawdę bardzo stary i był ter najbardziej odpychający, długie
jaszczurcze ciało, ciągnący się po ziemi ogon, chodził jednak na dwóch nogach
wyprostowany, i miał w sobie coś ludzkiego. Rozpieszczany przez matkę w dzieciństwie, był
pyszałkowaty i podstępny, złośliwy i żądny władzy. Opowiadał podniecony, skrzekliwym,
bełkotliwym głosem, że poluje na nici, olbrzymi kot z szablastymi zębami.
- Olbrzymie koty już nie istnieją - odparł Sigilion krótko. - Wymarły bardzo dawno
temu.
Syn kulił się i wił, chcąc się przypodobać ojcu.
- Nie, o Wielki i Piękny, on wcale tez nie przypomina tamtych kotów, tutaj Wasza
Wysokość ma rację. Jak zawsze. Ale on się znajduje w twierdzy. Wielki, włochaty i bardzo
niebezpieczny. Walczyliśmy dzielnic, ale on jest niepokonany. I w twierdzy znajdują się też
ludzie! Jeśli Waszej Wysokości to nic rozgniewa - zakończył potulnie, przerażony, że
zostanie pobity.
- Chodzi ci o kobiety?
- Nic, nie, o Szlachetny Władco! Pozwól in., bym jutro rano mógł ucałować twoją
stopę! My nawet nie wiemy, gdzie się one znajdują. Dzięki naszym wysiłkom w straszliwej
walce pojmaliśmy dwóch z tych niebezpiecznych ludzkich gadów. I już mieliśmy ich
uśmiercić, gdy napadł na nas ów straszny potwór. Póz
niej szpiegowaliśmy ich. Byliśmy
bardzo dzielni, Wasza Wielebność! (Co Sigilion miał wspólnego z tytułem należnym raczej
biskupowi, nic wiadomo). Oni mają Madragów!
- Co? - Sigilion podskoczył tak wysoko, że głową o mało nie uderzył w sklepienie -
Oni pojmali moich&
Moich więz
niów?
- Nie, nie pojmali - odparł najstarszy, a w jego wąskich wężowych oczkach płonęła
złość pomieszana z radością. - Ci nędzni, podli Madragowie pomagają im, Panie, czegoś
takiego my byśmy nigdy nie zrobili! My, twoi dzielni poddani, już mieliśmy ich zaatakować,
kiedy owo wielkie monstrum znowu na nas napadło. Bez wątpienia poszarpałoby nas na
strzępy i pożarła Uciekliśmy więc i oto jesteśmy.
Jego bracia kiwali głowami z przejęciem i wykrzykiwali coś bełkotliwie lub
wrzeszczeli niczym małpy. Stanowili najokropniejszą mieszankę ludzi i jaszczurów, jaką
ziemia kiedykolwiek widziała. Potworki najrozmaitszego rodzaju. Ich wygląd zasługiwał na
współczucie, ale pod względem duchowym byli wprost przeżarci złem, amoralni, zawsze
gotowi służyć silniejszemu, zawsze chętni do popełnienia każdej podłości.
Nie ulegało przy tym wątpliwości, że to bardzo stare istoty. Pomarszczone, okryte
słoniowatą skórą, o matowych wężowych oczkach, miały skorupy na głowach i stępione,
niegdyś ostre kły. To jednak można im było wybaczyć. Chyba nie należy żądać więcej od
istot liczących sobie ponad trzysta lat życia.
Sigilion odwrócił się.
- Gdzie są ci ludzie?
Mimo wszystko nie do końca wierzył w gadanie swoich potomków, to wszystko
wydawało mu się zbyt fantastyczne, zbyt mało prawdopodobne, by ktoś zdołał się wedrzeć do
jego twierdzy, coś jednak się tu wydarzyło, nic mógł temu zaprzeczyć. Czy jego podwładni
wynalez
li jakiś mocny napój i upili się, a teraz mają halucynacje?
Najstarszy z Silinów odpowiedział:
- Kiedy widzieliśmy ich po raz ostatni, stali przy zachodniej baszcie. Wyglądało na to,
że spuszczają coś na dół. Jakieś rzeczy.
Ich ojciec najchętniej by im przylał, taki był wściekły w tym dniu, kiedy wszystko szło
na opak, przeczuwał jednak, że jeśli potworki mają rację, to są one jego jedyny mi
sojusznikami. No i oczywiście kobiety, ale te się gdzieś zapodziały.
Odwrócił się na pięcie i ruszył ku drzwiom.
- Chodz
cie! Musimy zobaczyć, co się dzieje! I jeśli na prawdę ktoś się błąka po
twierdzy, należy go pojmać. Kto by to mógł być?
Podnieceni jego obecnością, w dalszym ciągu jednak niepewni, na kogo stawiać, szli
za nim, wrzeszcząc ii, czym wygłodzone świnie.
Więc ci jacyś intruzi uwolnili Madragów, myślał Sigilion. Nie, to nie do wiary, ten
zamek przecież nie da otworzyć. A jeśli& ? Komu mogło się to udać? A jego kobiety? Czy
mogło się tak zdarzyć, że jacyś obcy odważyli się uprowadzić jego kobiety?
Nie, nie, to tylko takie gadanie tych niewydarzonych synów. Postarzeli się już biedacy
i myśli im się plączą. Lepiej jednak na razie trzymać z nimi, mogą się przydać. Zachodnia
baszta?
Powinien ją zobaczyć przez jedno z okien.
Sigilion szedł zdecydowanym krokiem przez swoje wspaniale sale. Minął Salę
Pamięci, gdzie znajdowały się zabalsamowane ciała dawnych królów. A także bóg - smok.
Spojrzał na niego. Bóstwo na pewno nie pozwoli zrobić krzywdy Sigilionowi, swemu
ulubieńcowi wśród Silinów.
Trochę go to uspokoiło, postanowił, że kiedy już wszystko minie, ukarze swoich
synów, i poszedł dalej. Gdy zbliżył się do okna, potomkowie próbowali wyglądać razem z
nim. Zirytowany odsunął ich na bok gwałtownym ruchem.
Zachodnia baszta była spokojna i cicha jak zawsze. Kazał synom uświadomić sobie
ten fakt.
- Ale oni tam byli, byli tam - przekonywali Silinowie. - Może uciekli przestraszeni
naszą siłą i odwagą?
Z pewnością, pomyślał Sigilion złośliwie. W to akurat nigdy nie uwierzę.
- Teraz trzeba obejrzeć pokój Madragów.
Pokornie dotrzymywali mu kroku, kiedy przemierzał twierdzę. Bezpieczni za jego
plecami, gdyby ktoś ich zaatakował, tuż_, tuż za nim...
Wejście do Madragów było zamknięte. Bardzo rzadko sam Sigilion tam chodził, nie
czul się za dobrze w obecności tych rosłych istot. Nigdy w życiu by głośno tego nie przyznał,
ale w głębi duszy czul, że Madragowie są od niego znacznie inteligentniejsi i mądrzejsi.
Kiedy czegoś od nich potrzebował, posyłał swoje kobiety, wiedział bowiem, że Madragowie
nigdy by ich nie tknęli.
Teraz jednak miał ze sobą swoje podstępne potomstwo. Gdyby nas ktoś zaatakował, to
oni wezmą na siebie pierwsze uderzenie& .
Tyle tylko ze potomstwo miało taki sam pomysł. Wszyscy stali stłoczeni za jego
plecami, jakby się bali, że ktoś napadnie na nich z tylu. I nic na świecie nie zmusi loby ich, by
stanęli przed nim, by go osłaniali.
Nigdy!
Ale jak też okropnie wyglądają wielkie pomieszczenia Madragów! Gdzie się podziało
cale wyposażenie, które to przeważnie on dla nich zdobył, najpierw z osady Madragów, a
póz
niej z miast ludzi? Sigilion wiedział bardzo dobrze, że tylko dzięki zdolnościom
Madragów cały ten złom, który tu przynosił, nadawał się znowu do użytku, ale teraz nie
chciał pamiętać o takich nieważnych szczegółach. To on był zwierzchnikiem. Tamci to
zwyczajni niewolnicy.
W milczeniu przemierzał sale. Gdzie się wszystko podziało? Tutaj nic nie zostało
ukryte. Tutaj są tylko sprzęty przytwierdzone do podłogi, które trudno ruszy z miejsca.
Wszystko, co dało się unieść, zniknęło.
Nagle przyszła mu do głowy potworna myśl.
- Rośliny! Nasze życiodajne rośliny - szeptał sam do siebie, odwrócił się potem na
swój gadzi sposób i pobiegł do oranżerii. Potomkowie odskoczyli, żeby ich nie stratował.
Tutaj, w pomieszczeniach Madragów, Móri, Chor i inni zastanawiali się, czy nic
zatrzasnąć drzwi od zewnątrz, kiedy wrogowie znajdą się w środku. Byłaby to bardzo trudna
sytuacja dla potworów, wiedzieli o tym. Sigilion był niemal nieśmiertelny, nikt też nie
wiedział, jak długa może żyć jego potomstwo. Nikt w grupie Móriego nie był do tego stopnia
pozbawiony serca, by skazywać siedmiu Silinów na powolne konanie z głodu. Zwłaszcza
Sigilion, który zyskał przedłużenie życia, męczyłby się długo.
Odrzucili więc tę możliwość, choć musieli przyznać, że była bardzo kusząca.
Sigilion pędził przez pomieszczenia twierdzy, a w jego jaszczurczej głowie kłębiły się
straszne myśli.
Jaszczur od początku był bardzo rozczarowany swoim potomstwem. Marzył, by
stworzyć nową rasę istot podobnych, rzecz oczywista, do siebie. Miał zamiar sprowadzić na
ziemię liczną gromadę pięknych, jego zdaniem, stworzeń. Ale co to mu się urodziło? Sześć
potworków nieudanych pod każdym względem, niektórzy mieli rysy jego pierwszych,
prymitywnych przodków. Inni znowu nie przypominali ani matki, ani ojca, a jeden miał
niemal ludzką postać, tyle że z długim ogonem ciągnącym się po ziemi. Wszyscy byli
tchórzliwi i nieodpowiedzialni.
No a poza tym było ich tylko sześciu! I ani jeden więcej, chociaż Sigilion rozsiewał
swoje nasienie wszędzie, gdzie się tylko dało, czynił to z wielką przyjemnością, ale dzisiaj nie
myślało radościach, dzisiaj miotał nim gniew.
Na domiar złego te żałosne ludzkie samice z dolin okazały się bezpłodne. Jedna w
drugą niezdolne do wydania na świat potomka, pewnie dlatego, że pochodziły z takiej nędznej
rasy.
Myśl, że to on sam mógł być bezpłodny, nigdy nie powstała w jego jaszczurczym łbie.
A już w żadnym razie by się nie domyślił, że stało się to za sprawą Madragów.
Oczywiście, w pierwszym okresie, kiedy zaczął dopiero sprowadzać tu sobie kobiety z
dolin, przyszło też na świat kilka córek, ale zabijał je natychmiast po urodzeniu. Bo na co mu
córki?
Teraz tego żałował. Mogły po osiągnięciu dorosłości dać mu synów. Były przecież
istotami z jego krwi, więc silniejsze, ładniejsze i bardziej witalne niż, te nędzne samice z rodu
ludzkiego.
Z obrzydzeniem spoglądał na łaszących się do niego synów. Nauczył ich magii, choć
nie wiedział, czy to rozsądne.
O żadnych uczuciach ojcowskich do koszmarnego potomstwa nigdy nie było mowy.
Matki natomiast synów rozpieszczały, zdecydowanie za bardzo, wyobrażali. więc sobie, że są
prawdziwymi cudami natury. A przecież nic są. Absolutnie nie.
W pomieszczeniu dla roślin Sigilion krzyknął głośno ze strachu. Wszystkie, to znaczy
prawie wszystkie rośliny zniknęły. Rzucił się do tych kilku skrzynek, które stały na swoich
miejscach, i obejmował je ramionami, jakby chciał ich bronić. Nie zdołał jednak ogarnąć
wszystkich i Silinowie rzucili się na resztę. Zaczęli o nie walczyć, wyrywać. je sobie i
łapczywie pożerać, ogarnięci paniką. Jeden odbierał drugiemu, bili się i szamotali przy
akompaniamencie dzikich wrzasków.
Dopiero gdy Sigilion wymierzył im ręką kilka potężnych ciosów, przerażeni umknęli
w kąt.
- Czy to wasza robota? - wycedził przez zęby.
- Nie, nie - zapewniali.
- Dobrze, to w takim razie Madragów - prychnął Sigilion ze złowieszczym spokojem.
- W jakiś sposób wyszli z zamknięcia i ukryli nasze pożywienie. Ale my ich znajdziemy i
odbierzemy, co nasze. Tym razem posunęli się za daleko. Madragowie muszą umrzeć.
- Tak, tak! - wrzeszczeli radośnie Silinowie. - Chętnie wbijemy im dzidy w serca.
Ugotujemy ich. Pożremy... W końcu najstarszy się opanował.
- Ale oni nie byli sami, o Wielki Ojcze. To ci obcy ich wypuścili.
- Obcy! - wrzasnął Sigilion. - Jacy obcy? Wymyślacie sobie jakieś głupstwa! To
Madragów widzieliście! Nikt sil nie wedrze do mojej twierdzy!
- Ale my ich widzieliśmy, o Oślepiająca Piękności! I widzieliśmy też bestię!
- Dość już tego! Przenieście jedzenie do mojej części zamku! Tutaj nie jest
bezpieczne.
Chwycili ostatnie skrzynki i wypłynęli z pomieszczenia. Silinowie bowiem nigdy nie
chodzą. Oni suną, odpływają z miejsca i poruszają się niczym węgorze w wodzie. Bezgłośnie,
niepostrzeżenie...
Znalez
li się w korytarzu, w którym górski. wiatr szarpał roślinki. Kiedy po chwili
zatrzymali się przed siedzibą Sigiliona, wejście było zamknięte. Zamek nie reagował ani na
hasła, ani na ręcznie wystukiwane kody.
Został zapieczętowany nowym magicznym kodem. Surowa twarz Sigiliona o
jaszczurczych oczach stężała.
- Znowu Madragowie! Pożałują tego!
- Nie, tym razem to nie Madragowie - rzekł kobiecy glos za jego plecami.
Silinowie kręcili się w kółko. Sigilion spoglądał za siebie. Stała tam kobieta, którą...
Którą już kiedyś widział. Niedawno. Bardzo atrakcyjna przedstawicielka rodu ludzkiego.
Taran! Siostra tego, który ma wielki szafir. Taran, którą Sigilion chciał wziąć jako
zakładniczkę i potem wymienić za cudowny kamień.
Fala wściekłości przeniknęła go od stóp do głów. Nigdy przedtem nie został tak
wyszydzony, tak upokorzony jak wtedy!
Więc to ona jest tym obcym intruzem.
Ale jak, jak ona się tu dostała?
Tę samicę chciałby mieć. Powinna odcierpieć za wstyd, na jaki go naraziła.
Podporządkowałby ją sobie i wykorzystał. Płodziłby z nią dzieci. Jest córką czarnoksiężnika,
więc pewnie się do tego nadaje. Potem skazałby ją na śmierć, powolną i w cierpieniach.
Upuścił skrzynki i odwrócił się do niej, musiał się przepychać wśród swoich synów, którzy
starali się podejść do niej pierwsi i zasłużyć na jego pochwałę za odwagę. W stosunku do
dziewczyny czuli się odważni, byli bowiem przyzwyczajeni do pokory kobiet z dolin.
Ta głupia stała nieporuszona. Ale akurat w chwili, gdy już byli przy niej, z bocznego
korytarza wyłoniła się jakaś postać z uniesioną wysoko ręką.
Sigilion cofnął się gwałtownie. To ten, który go pokonał! Jedyny, którego jaszczur się
naprawdę lękał, jedyny, który go upokorzył. Anioł z miotającym błyskawice mieczem. Ten
sam, który go oszukał i powiedział, że Madragowie zniszczyli jego rośliny... Tym razem nie
miał miecza, ale blask słońca otaczał jego głowę świetlistą aureolą, widocznie i, naprawdę
jest anioł. Sigilion pamiętał nauczkę, jaką wtedy dostał. Krzyknął głośno i jego poddani
ucichli. Zanim zdążyli cokolwiek zrozumieć, jaszczur wybiegł z korytarza, uniósł się w
powietrze i wyleciał z twierdzy.
Pojawił się jeszcze jeden człowiek. Także młodzieniec o blond włosach, który
przyprowadził ze sobą groz
ną bestię. Bestia szczerzyła do Silinów ostre kły i ujadała jak
wściekła, gotowa ich pożreć.
Zostali zdradzeni przez swego pana i mistrza. W takim razie oni też mogą uciec.
Wrzeszcząc. jak szaleni rzucili się w tył, nie znalez
li żadnego przejścia, ale to ich nie
powstrzymało. Przeskakiwali ponad ścianami i zmykali do swojej części tak zwanego zamku.
Ludzie nazwaliby to raczej ruiną.
Sigilion miał trudności. Wkrótce przekonał się, że za nic nie powinien był opuszczać
twierdzy. Duchy nie mogły rozprawić się z nim tak, jak to uczyniły ze złymi rycerzami
zakonnymi na Islandii, nie było tu też wulkanów więc nie można go było spuścić do krateru,
nie mogły odebrać mu znaku Słońca, ponieważ długość jego życia od niczego takiego nie
zależała.
Duchy mogły mu jednak obrzydzić życie i robiły to z prawdziwą przyjemnością.
Zaczęły popychać i potrącać Sigiliona, leciał to w jedną, to w drugą stronę, niczym
przerzucana przez duchy rękawica. Uderzały go po delikatnej skórze, szarpały, ciągnęły za
najszlachetniejszą część ciała, w każdym razie starały się go za nią pociągać tak, że musiał się
osłaniać w najbardziej upokarzający sposób, od czasu do czasu któryś z duchów wymierzał
mu cios tak silny, że biedak podskakiwał wysoko...
Nagle wydało mu się, że twierdza była najbezpieczniejszym miejscem na świecie.
W takim razie duchy pomogły mu tam wrócić. Jednym uderzeniem, które sprawiło, że
zaczęło mu dzwonić w uszach, a głowa o mało nie odpadła od szyi, cisnęły go na kamienną
podłogę w jego części zamczyska, pod balustradą.
Minęła dłuższa chwila, zanim doszedł do siebie. Leżał wsparty na łokciu i potrząsał
głową, by zacząć myśleć przytomnie, i widział, że synowie stoją wokół niego z bardzo
wieloznacznymi minami. Z rykiem wściekłości zerwał się w końcu z podłogi i zniknął w
swoich pokojach.
Sigilion dawno przekroczył wszelkie granice irytacji i gniewu. Teraz pragnął tylko
jednego: mordować. Wymordować tych obcych. Madragów, kobiety, które gdzieś się
pochowały, a także swoje potomstwo.
A potem...
Potem chciałby wyruszyć na podbój świata. Uczynić wszystkich ludzi i wszystkie
zwierzęta na ziemi swoimi niewolnikami.
17
W domu, w ogrodach Theresenhof, Nero miał prawo szukać żab, pod tym jednak
warunkiem, że nie wolno mu było ich atakować. Nie robił tego, uwielbiał jednak godzi nami
stać z podniesioną jedną przednią łapą, jak prawdziwy pies myśliwski, albo przestępować z
nogi na nogę do póty, dopóki nie powyłaziły ze swoich kryjówek.
Teraz zobaczył, jak gromada wściekłych, wielkich żab znika za wysokim murem.
Domowe żaby nigdy nie miały specjalnie imponujących rozmiarów, te jednak okazale się
wielkie i silne, po prostu przerażające, nie pozwolono mu na nic zapolować i w końcu ich nie
dogonił. Nero z wściekłym ujadaniem rzucił się na ścianę, skakał wysoko, by przynajmniej
ostatnią ugryz
ć w ogon, ale na próżno, wszystkie uciekły.
Żaby w domu były właściwie z nim zaprzyjaz
nione. I w żadnym razie. Zdecydowanie
nie. O, Nero czul mrowienie pod skórą, skakał i łapał powietrze, rozpierało gir pragnienie
polowania.
- Nie poszło to dokładnie tak, jak się spodziewaliśmy - rzekła Taran do Uriela i
Villemanna.
- Zapomnieliśmy, że to gady i potrafią się wspinać po ścianach - rzekł Villemann. - I
że Sigilion umie latać. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że tata i Dolg są przygotowani na
zmianę planu.
- Pójdziemy teraz normalną drogą - powiedział Uriel.
- Szkoda tylko, że nie dotrzemy do regionów Sigilioni. Nie znamy magicznego kodu.
- Madragowie znają - uspokoił go Villemann. - To oni go skonstruowali.
Zabrali ze sobą bardzo podnieconego psa i weszli drzwiami, których przedtem używali
Móri i Dolg. Minęli Salę Pamięci z zabalsamowanymi królami.
Uriel zatrzymał się przed ogromnym smokiem z kamienia.
- Zastanawiam się, czy ma on jakieś magiczne właściwości - mruknął.
Pozostali zatrzymali się również.
- Nie sądzę - rzekł Villemann, dotykając bóstwa. - Poza tym niebieski kamień w ogóle
nie zareagował, kiedy weszliśmy do tego pomieszczenia.
- Na królów też nie reaguje?
- Nie chcę sprawdzać - odparł Villemann. - Trzeba go oszczędzać, jak tylko można,
kiedy w pobliżu znajduje się tyle zła. W ogóle nie wolno mi go wyjmować ze skórzanego
woreczka.
- Skóra chyba nie chroni przed taka, siłą jak Sigilion - zaniepokoiła się Taran.
- Ojciec i Dolg włożyli do woreczka osłaniające go runy - wyjaśnił Villemann. -
Znajduje się w nim mnóstwo znaków gwarantujących powodzenie.
- No tak, w takim razie najlepiej, żeby kamień pozostał na swoim miejscu.
Opuścili ponure pomieszczenie, w którym martwi Silinowie wpatrywali się w nich
pustymi oczyma. Villemann mógłby przysiąc, że te oczy śledzą każdy jego ruch.
Wyszli do hallu przed wielkimi drzwiami i zaczęli wchodzić po schodach. Wiedzieli,
że ich przyjaciele rozlokowani są w strategicznych punktach, nie mieli jednak pojęcia, gdzie
dokładnie. Ich zadaniem było wziąć na siebie pierwsze uderzenie i wytrącić Silinów z
równowagi. Nie spodziewali się jednak takiego obrotu spraw, do jakiego doszło. Reszta wciąż
czeka, by przystąpić do akcji... Trzeba się dobrze zastanowić, jak to zrobić.
- Pragnę, by pojawił się tutaj któryś z Madragów - po wiedział Villemann bardzo
wyraz
nie.
Natychmiast z cienia wyłonił się Tich. Wprowadzili go w sprawę, wyjaśnili, że
Silinowie zabarykadowali sio w swojej części twierdzy i że potrzebny jest teraz magiczny
kod, otwierający ich zamki.
- Ten kod nie jest magiczny - wyjaśnił Tich ze śmiechem. - Został stworzony na
normalnych zasadach technicznych. Ale czy naprawdę chcecie tam wejść? Sami?
- Nie, nie, inni też powinni z nami pójść, chociaż wy, Madragowie, raczej nie. Wy
powinniście stanowić rezerwę i uderzyć w razie, gdyby nam się nie powiodło.
- Rozumiem. Tak, Sigilion zrobi z pewnością wszystko, by nas, Madragów, unicestwić
i, niestety, ma na to dość siły. Ale będziemy czekać... Powiedzmy w Sali Pamięci.. Zgadzacie
się?
- Znakomicie! W takim razie umowa stoi, gdyby nam się nie udało, musicie wkroczyć
do akcji. Pamiętajcie tylko, gdzie została ukryta lina, żebyście mogli się stąd wydostać.
- Tak, wiem o tym. Czy mam wezwać waszych przyjaciół?
- Wszystkich. Nikt się na nic nie przyda poza centrum twierdzy zwłaszcza teraz, kiedy
pierwszy plan się nie po wiódł.
Tich skinął głową.
- Postarajcie się tylko odciąć Sigilionowi możliwość ucieczki. Nie wolno dopuścić, by
się w razie czego wy mknął.
- Będziemy pamiętać. Ale... Na zewnątrz znajdują się przecież duchy.
Wkrótce zebrali się znowu wszyscy razem, ludzie i Madragowie.
- Teraz musimy improwizować - rzekł Móri - Pozwólcie mnie i Dolgowi zająć się
Sigilionem. Wszyscy pozostali plus Nero powinni się koncentrować na jego bękartach.
Bękarty? Czy liczących sobie po trzysta lat starców można tak nazwać? Żabie
bękarty?
Gdyby Sigilion i jego synowie nie byli do tego stopnia przesyceni złem ani tacy
zadufani w sobie, pewnie wielu członków grupy odczuwałoby współczucie dla ich
samotności i izolacji. Nie mogli im jednak wybaczyć tego, co zrobili Madragom, a takie
dziewczętom ze wsi.
Dolg znaj dowal się w trudniejszej sytuacji niż inni. On absolutnie nie mógł nikogo
zamordować. Ale w takim razie, jak unicestwić tych siedmiu? Powinni przecież zniknąć z
powierzchni ziemi, zresztą nic mogą żyć przez całą wieczność. Czyż i tak długością ich życia
nie dałoby się obdzielić wielkiej liczby ludzi?
Inna sprawa z Madragami. Oni zasłużyli sobie na to, by choć trochę pożyć w lepszych
warunkach, bardziej normalnie po tych trwających tyle wieków cierpieniach.
Ale ludzie nie mogli im ofiarować normalnego życia. W najlepszym wypadku
Madragowie zostaliby schwytani i pokazywani w wędrownych cyrkach. W najgorszym byliby
narażeni na prześladowania ze strony ludzi, przestraszonych, bo niczego nie rozumiejących.
A człowiek, który boi się nieznanego, skłonny jest do nienawiści i okrucieństwa. jest takich
ludzi na świecie aż nadto wielu.
Madragowie złamali tajemniczy kod, a potem pospiesznie zniknęli na schodach
wiodących w dół.
- Nero, bądz
ostrożny - mruknął Villemann. - Twoje wielkie żabska mogą cię zagryz
ć.
Nie sądzę, by pluły trucizną podobnie jak Sigilion, ale są naprawdę niebezpieczne. Nie
pozwól, by cię dopadły.
Nero, który teraz rozumiał wszystko, co do niego mówiono, odparł w myśli:  Bądz

spokojny! Dobrze wiem, co robię. Powiedz, mi tylko, czy mnie wolno gryz
ć te bestie?
- Wolno ci - zgodził się Villemann.
Pies rozglądał się za swoim panem, Dolgiem, wiedział jednak, że teraz towarzyszyć
mu nie może. Dolg miał do wypełnienia swoje zadanie, Nero swoje.
Do tajemniczych pomieszczeń Sigiliona wkroczył bardzo dumny pies.
Wszystkich zaskoczył przepych pierwszej sali, prawdo podobnie tej, w której jaszczur
przyjmował swoje kobiety, tutaj spędzał z nimi noce. Jak zdołał zgromadzić tyle pięknych
rzeczy? Część pochodziła z pewnością z dawnego zamku, który stal nad morzem, złoto, perły
i inne szlachetne materiały. Wiele jednak musiało pochodzić z dalszych stron, ze świata ludzi.
Ściany zostały pokryte migotliwymi mozaikami, stoły, krzesła i miejsca odpoczynku,
wszystko w najlepszym gatunku. Jedynym, który mógł to wszystko zgromadzić, był
oczywiście sam Sigilion. Musiało się to do konać podczas niezliczonych złodziejskich
wypraw do Indii, bo sala urządzona została wyraz
nie w stylu orientalnymi z takimż
przepychem.
Z żalem stwierdzali jednak, że wiele rzeczy zrabowano ze zniszczonej osady
Madragów. Mieli szczerą nadzieję, iż przyjaciele odzyskają swojo, własność teraz, kiedy
walka dobiegnie końca.
Choć przecież może się zdarzyć i tak, że wszyscy padną w tej walce, a wtedy Sigilion
stanie się właścicielem obu szlachetnych kamieni.
Nie, nie wolno do tego dopuścić!
Gdzie się pochowały bestie? Sądząc po liczbie paradnych drzwi wiodących z tej sali,
musiało się tu znajdować wiele pokojów.
Nikt z grupy nie powinien by, ani na chwilę zosta, sani. Zawsze musiało być co
najmniej dwoje. Móri podjął się, że to on sam odetnie Silinom drogę ucieczki zarówno w
górę, jak i w dół, zamierzał zabrać ze sobą Rafaela i zamknąć wszystkie wyjścia za pomocą
magicznych run. Jedyna droga, która miała pozostać otwarta, to ta, którą dopiero co przyszli, i
tej strzegli Taran z Urielem. Sami przecież musieli zachować dla siebie drogę powrotu. Móri
świadomie wybrał Uriela, wiedział bowiem, że Sigilion lęka się byłego anioła stróża bardziej
niż wszystkich innych w grupie razem wziętych.
Gdyby tylko wiedział, jakim łagodnym stworzeniem jest Uriel! A przede wszystkim,
że nie ma już teraz niebezpiecznego ognistego miecza.
Natomiast Móriego i Dolga Sigilion nie znal. Jeszcze nie. Znajdowali się na Islandii w
czasie, gdy Taran i inni spotkali jaszczura.
- Chodz
, Rafaelu - rzeki Móri. - Teraz odetniemy im wszystkie drogi ucieczki.
Otworzył pierwsze drzwi. Weszli do niewielkiej izby wypełnionej cennymi
przedmiotami zwalonymi na stosy.
- Smok gromadzi skarby - mruknął do Rafaela.
- Owszem, owszem - potwierdził młodzieniec. Bardzo się cieszył, że ma za szefa
samego czarnoksiężnika. Czul się przy nim bezpieczny.
Z izdebki wiodły tylko jeszcze jedne drzwi i Móri je otworzył, przygotowany na to, że
spotka Sigiliona. Na to jednak, co naprawdę zobaczył, przygotowany nie był. Z izby wionęło
chłodem i zapleśniałą wilgocią. W środku panowały ciemności i przenikliwe, mokre zimno.
Obaj, zaskoczeni, przystanęli w drzwiach.
Móri popatrzył na Rafaela.
- Jaszczury. Gady. Tutaj jest ich prawdziwa siedziba. Te piękne sale to tylko po to, by
imponować... i może po to, by czarować kobiety. Myślę, że dla Sigiliona wartość przedstawia
jedynie Sala Pamięci królów. Jest też możliwe, że bastardzi chcieli trochę ludzkiego
komfortu. Chodz
, wracamy! Myślę, że istnieje tu zbyt wiele wejść, byśmy mogli zamknąć je
wszystkie. Spróbuję posłużyć się runą działającą na odległość, to jedyna szansa. Potem
sprawdzi my pozostałe drzwi.
Wrócili do towarzyszy i zdali sprawę ze swego taska kującego odkrycia.
- Szkoda, - westchnął Villemann. - Oni mogą się ukrywać, gdzie tylko Sigilion sobie
zażyczy.
Madragowie przynieśli swoje tajemnicze zbiory ostrych, narzędzi i uzbroili swoich
nowych przyjaciół, siebie zresztą również. Były to skomplikowane proce i groz
ne dla życia
noże, bagnety i inne. Madragowie natomiast ze zdumieniem oglądali. pistolet Villemanna,
jedyną broń palną, jaką ludzie mieli przy sobie. I tylko Villemann miał prawo się nim
posługiwać, pozostali brzydzili się takimi wynalazkami. Wszyscy jednak przyznawali, iż
świadomość, że Villemann go ma, daje im poczucie bezpieczeństwa. To podwójna moralność,
zdawali sobie z tego sprawę, ale specjalnie ich to nie martwiło.
Móri jednak zawarł umowę ze swoim młodszym synem: Wolno mu wystrzelić tylko
raz. W naprawdę ostatecznej potrzebie, gdyby czyjeś życic było zagrożone. O żadnej
strzelaninie nie chciał nawet słyszeć, powinni walczyć z Silinami po rycersku. Pistolet
oznaczał zbyt wielką przewagę nad wrogiem.
Chociaż Villemann pragnąłby pozwolenia na siedem kul, po jednej dla każdego Silina,
to uznał argumentacji ojca za uzasadnioną. Naprawdę walka honorowa jest tu bardziej na
miejscu.
Choć wszyscy wątpili, czy Silinowie potrafią walczyć honorowo.
Kiedy Móri i Dolg wrócili, nikogo ani niczego nie zauważywszy, poszukiwanie
Silinów zlecono Nerowi.
On przyjął to z ogromna, dumą, włożył w działanie cale serce. Węszył zaciekle, potem
ruszył jakimś tropem, wkrótce jednak zawrócił. Tam nie chciał iść za żadną cenę, ślad
prowadził do wielkiego szybu.
- Sigilion - mruknął Dolę. - Poszukaj innego tropu, Nero!
Wreszcie Nero zwęszył swoje ulubione żaby (tak określał Silinów Villemann, znal
bardzo dobrze swego czworonożnego przyjaciela i wiedział, o czym teraz myśli).
Sam Villemann o mało nie został przewrócony, kiedy Nero szarpnął gwałtownie.
- Spokojnie, piesku! Spokojnie! Nic przesadzaj, oni mogą się czaić wszędzie!
Nero opanował się. Nie ulegało jednak wątpliwości, że chciałby się przedostać na
drugą stronę drzwi, przed którymi zatrzymał się i ujadał wściekle.
- To jedyne drzwi, przez które jeszcze nie przechodziliśmy, nie ma już na co czekać.
Idz
za nim, Rafaelu - polecił Móri. - My z Dolgiem pójdziemy tamtym tropem, który Nero
wskazał, a który prowadzi do Sigiliona. A zresztą, nie! Zaczekajcie! To nie byłoby
sprawiedliwe. My z Dolgiem nie musimy chodzić razem, podczas gdy wy pozostajecie bez
ochrony. Rafaelu, pójdziesz ze mną, a Villemann będzie towarzyszył Dolgowi. Zwłaszcza że
Villemann opiekuje się szafirem. On potrzebuje większego zabezpieczenia niż wy. Tak
właśnie zrobimy, a już wy sobie jakoś poradzicie.
Specjalnie powiedział, że to właśnie ze względu na szafir chce mieć tam Dolga.
Villemanna tak łatwo zranić, taki jest dumny i uważa się za niemal równego ojcu i bratu.
Dobrze jednak było mieć ze sobą Dolga.
Obaj bracia i ich ukochany pies weszli do tej jedynej sali, której dotychczas jeszcze
nie badali, a nie ulegało wątpliwości, że sześciu Silinów tutaj znalazło ostateczne schronienie.
Wszystkie pokoje tak pięknie wyposażone w drogie przedmioty Silinowie zdążyli zabrudzić,
zniszczyć i zrujnować. Ich poczucie piękna nie miało chyba czasu się rozwinąć.
A poza tym rozsiewali wokół siebie smród, cuchnęło, przy nich jak w chlewie.
Chłopcy nie mogli zbyt długo się nad tym zastanawiać Nero bowiem wiedział, dokąd
zmierza. Zniknął w najbardziej chyba zabrudzonej sypialni, w której łóżka dosłownie się
uginały od jakichś porzuconych gratów i której nigdy pewnie nie sprzątano. Porządkiem w
twierdzy zajmowały się najwyraz
niej kobiety, ale Silinowie nie mieli chyba do nich takiego
pociągu jak ojciec. Dolg i Villemann odnosili wrażenie, że owe nieszczęsne wiejskie
dziewczyny gotowe były zrobić wszystko, byle tylko, uniknąć zalotów ze strony tych
trzystuletnich dziadów.
Obaj młodzi ludzie rozumieli je bardzo dobrze.
Nero ujadając jak szalony wsunął łeb pod jedno z łóżek, natychmiast jednak stamtąd
wyskoczył, wyjąc z bólu.
- Bądz
ostrożny, stary! Chyba cię żaden nie ugryzł?
Nie, pies został tylko kopnięty, ale musieli go trafić w nos, bo wył rozpaczliwie.
Villemann wpadł w gniew i z rozmachem tez kopnął na chybił trafił pod łóżko. Zbyt głęboko
nie sięgnął, ale wystarczająco, by jeden z ukrywających się tam Silinów mógł go złapać za
nogę. Nieoczekiwanie szarpnięty Villemann przewrócił się i natychmiast został wciągnięty do
wężowego gniazda.
Na szczęście Dolg zdołał go chwycić za rękę i ciągnął z powrotem. Villemann znalazł
się na tyle głęboko poci łóżkiem, że groziło mu poważne niebezpieczeństwo, obaj z Dolgiem
najbardziej obawiali się trujących ukąszeń Silinów, więc Dolg szarpnął tak gwałtownie, iż
razem z Villemannem wytaszczył spod łóżka również jednego Silina. Był niezbyt duży,
bardziej przypominał człowieka niż jaszczura, ale wyglądał obrzydliwie.
Wrzeszczał ze strachu i próbował gryz
ć obu młodych ludzi, ciął kłami na wszystkie
strony, aż w końcu musiał puścić stopę Villemanna. Pięciu pozostałych rozpierzchło się
tymczasem na wszystkie strony niczym spłoszone kury. Wszyscy gnali ku drzwiom,
ostatniego Nero trzymał za nogę.
- Świetnie, Nero! Nie puszczaj go! - wołał Villemann. - Nie! - krzyknął Dolg bez tchu.
- Puść, Nero! Pozwól mu odejść!
Pies, głęboko rozczarowany, musiał ustąpić. Silin rozcierał obolałą stopę, wyposażoną
w szpon, a potem parskając i warcząc pokuśtykał ku drzwiom.
- Dlaczego? - zapytał Villemann również rozczarowany.
- Z dwóch powodów - odparł Dolg. - Co byśmy z nim zrobili, gdybyśmy go wzięli do
niewoli? A po drugie, mam paskudne podejrzenia, że one są cale trujące, nie tylko ich
ukąszenia.
- Dobry Boże - szepnął Villemann wstrząśnięty. - Nero, mogę cię obejrzeć? Ugryzłeś
tego potwora? Dokładnie zbadał zęby Nera.
- Nigdzie nie widzę śladów krwi ani niczego zielonego, nie wiadomo zresztą, jakiego
koloru jest to, co płynie w ich żyłach. Nie, chyba nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Myślę,
ze one mają bardzo grubą skórę.
- Chodz
, rozejrzymy się za nimi!
Biegnąc, myśleli obaj o tym samym: Jak - zdołają pokonać Silinów? Skoro nie można
ich zabić, nie można ich też uwięzić ani się do nich zbliżać?
Pierwsze plany były traktowane idiotycznie serio, miały rozwiązać wszelkie dylematy.
Ale, z drugiej strony, to nie plany były idiotyczne, to Silinowie okazali się przebieglejsi.
Chociaż teraz i Villemann, i Dolg wiedzieli, że to akurat powinni byli brać pod uwagę.
Tkwili po uszy w kłopotach.
Villemann zapytał z nerwowym uśmiechem:
- Kiedy wyciągałeś mnie spod tego łóżka, to chodziło ci bardziej o mnie, czy o szafir?
Dolg zatrzymał się w drzwiach. Przez chwilę zastana wiał się, jak to było naprawdę.
- Wiesz co, braciszku? Właściwie na chwilę całkiem za pomniałem o szafirze!
Położył rękę na ramieniu Villemanna.
Ten uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Dziękuję ci, bracie - rzeki radośnie.
18
W dziwnym mrocznym, zielonkawym świetle, panującym w twierdzy, Móri i Rafael
biegli do Ticha, najbliżej nich znajdującego się Madraga, by go poprosić o pożyczenie latarki.
Zastała tak skonstruowana, że odbijała światło, zwiększając dzięki temu jego siłę. Ponadto
można było ograniczyć jej zasięg i skierować dzięki temu silny strumień w miejsce, które
chciało się akurat lepiej oświetlić.
- Niewiarygodnie uzdolnieni są ci nasi Madragowie - zauważył Móri. - Pospiesz się
teraz! I uważaj na Silinów!
Rafael obiecał, że będzie ostrożny, i zniknął.
Móri, czekając na niego w zielonkawym mroku, myślał, jak chętnie miałby teraz u
swego boku Dolga. Musieli się jednak rozdzielić, by obie grupy dysponowały podobną siłą.
Sigilion posiadał bez wątpienia zdolności magiczne, a sposób, w jaki Silinowie skuli obu
czarnoksiężników, świadczył, że im także ta sztuka nie całkiem jest obca.
Poza tym wyglądało na to, że Rafael niez
le się czuje podczas tej wojennej wyprawy na
Wschód. Sprawiał wrażenie spokojniejszego, silniejszego i bardziej pewnego siebie. Nie był
już tak melancholijnie pogrążony w okropnych wspomnieniach o Wirginii von Blancke.
Jakby wiedział, że ma tu do wypełnienia zadanie.
A zatem... Nic ma tego złego, co by na dobre nie wyszło! Dlaczego Móri tak często
marzyło tym, by Uriel, jego przyszły zięć, zachował chociaż część swoich niezwykłych
umiejętności? Uriel był silny, zarówno ciałem, jak i duchem, gdyby jednak miał jeszcze swój
ognisty miecz, Taran byłaby bardzo dobrze chroniona przez cale życie.
Ale chyba to zbyt wielkie żądania wobec wysokich sfer.
Rafael wrócił z latarką oraz życzeniami powodzenia i błogosławieństwem Ticha na
dodatek.
- Teraz ponownie wejdziemy w mrok - rzekł Móri.
Znowu więc stanęli przed drzwiami i poczuli ów nieprzyjemny, wilgotny chłód
przenikający do szpiku kości, raz jeszcze zaatakował ich wiejący z dołu wiatr. Dzięki latarce
widzieli teraz lepiej. Dostrzegali szyb obok wejścia oraz kamienny most wiodący na drugą
stronę góry, gdzie ciągnęły się w nieskończoność tajemnicze przejścia pomiędzy
szaroczarnymi skalami.
- Sigilion! - zawołał Móri, a echo jego głosu długo jeszcze odbijało się od zimnych
skal. - - Sigilion, wychodz
! Nie możesz się ram ukrywać przez całą wieczność!
Postanowiliśmy tu czekać, dopóki nie będziesz musiał wyjść. Dopóki nie zabraknie ci
jedzenia.
Nikt nie odpowiadał. Gdzieś w głębi szybu kapała woda. Móri skierował latarkę w dół
stwierdził, że głębia pod nimi jest niemal bezdenna.
- On siedzi w jednym z przejść - szepnął Rafael. - Z pewnością ma tu i tam jakieś
tajemnicze schowki.
- Myślę, że nie - odparł Móri. - Zdaje mi się, że słyszałem dopiero co spadający
kamień gdzieś niedaleko. Sigilion! - krzyknął znowu. - Czy wiesz, co moi synowie przynieśli
do twierdzy? Jeden z nich ma przy sobie szafir, a drugi czerwony farangil. Chodz
tui spróbuj
im je odebrać!
- Chyba uzna, że to zbyt niebezpieczne - - szepnął Rafael przestraszony.
- On jest chciwcu. Przyjdzie, zobaczysz. A naszą rzeczą będzie nie dopuścić go do
Villemanna i Dolga.
Zdaniem Rafaela nie była to zbyt radosna perspektywa, milczał jednak.
Czekali. W końcu z dołu doszły ich jakieś ostrożne szmery. jakby coś szorowało o
skalę.
Móri oświetlił szyb latarka, jasna plama przemykała po kamiennych ścianach niczym
zajączek świetlny. Zatrzymała się.
- On tam jest - szepnął Rafael podniecony.
I wtedy zobaczyli Sigiliona. Głęboko w dole biegał po murze jak jaszczurka, którą
przecież był. Zatrzymał się, kiedy plama światła na nim spoczęła, i przez chwilę wydawało
się, że zacznie z powrotem uciekać na dół. Móri natychmiast zgasił światło i już nie widzieli
tej połyskującej zielonkawo istoty, mocno uczepionej muru.
- Wracamy - rzekł Móri szeptem. - Poczekamy na niego po tamtej stronie drzwi.
Nie zamknęli ich za sobą. Zaczaili się po prostu i czekali.
W twierdzy panowała cisza. Nie wiadomo, co działo się z innymi, w pobliżu nie było
nikogo. Rozległ się tumult, kiedy Silinowie próbowali się przedrzeć przez blokadę Taran i
Uriela, a potem zbieganie po schodach, gdy Dolg i Villemann ich gonili. Nero wył!
Potem wszystko ucichło, najwyraz
niej wszyscy opuścili już górne piętro, wszyscy z
wyjątkiem ich dwóch i Sigiliona.
Czekali. Po chwili znowu zapalili latarkę.
Czas płynął.
W końcu zaczęli się niepokoić. Uchylili nieco drzwi, ale niczego nie dostrzegli.
Absolutnie niczego. Światło latarki padało na puste skalne ściany. Gdzieś w dole woda
skapywała melancholijnie do jakiejś podziemnej sadzawki.
Właściwa siedziba dla jaszczura. Sigilion miał podwójną naturę. Czul się bardzo
dobrze w urządzonych z przepychem, w jakim lubują się ludzie, salach i pokojach, czasami
jednak potrzebował odmiany i zaspokojenia innych pragnień. Chronił się wtedy w
wilgotnych, zimnych, oślizgłych dziurach w ziemi.
Bękarty zdawały się woleć bardziej wyrafinowany styl życia.
- Co teraz zrobimy? - zapytał Rafael.
Móri westchnął. Wszystko wokół cuchnęła Sigilionem, nieludzkim stworzeniem, które
zdawało się w ogóle nic mieć w sobie ani odrobiny dobra.
- Myślałem, że bliskość szlachetnych kamieni zwabi go do nas. Ale nie, jest bardziej
przebiegły, niż myślałem. Wie, że w tej jamie nic mu nie możemy zrobić.
Rafael spoglądał w ciemny szyb i wiedział, że Móri ma rację. Zadrżał z chłodu i
obrzydzenia. Sigilion mógł się tu taj ukryć w każdej szczelinie, w każdym ciasnym przejściu.
Potrafił chodzić po pionowych ścianach i nawet gdyby mieli tę linę, którą Dolg dostał od
elfów, i gdyby mogli się na niej spuszczać w dół, to i tak by go nie złapali, bo poruszał się
zbyt zwinnie. Zanim zdołaliby przesunąć linę tam, gdzie się znajdował, on już dawno by im
uciekł w inne miejsce.
Z westchnieniem rozczarowania zamknęli drzwi oddzielające ich od tej wilgoci i
ciemności. Przegrali starcie z Sigilionem. Teraz należało się zastanowić nad tym, co począć z
jego bękartami.
Chociaż oni akurat byli mniej groz
ni. Ci starcy nigdy nie opuszczą twierdzy, więc...
Rozmyślania Móriego przerwał jakiś odległy krzyk. Popatrzyli z Rafaelem po sobie.
- Skąd...?
- Piętro pod nami - rzeki Rafael. - To Taran.
- Boże, dopomóż nam! Co się mogło stać?
Pobiegli do górnego hallu.
Znowu usłyszeli krzyki, tym razem bardziej wyraz
ne.
- Ojcze, pomocy! On porwał Dolga i Villerrianna! On? Sigilion? zastanawiał się Móri,
zbiegając ze schodów.
- Jacy my jesteśmy głupi! - wykrztusił. - Przecież on na pewno ma mnóstwo
dodatkowych wyjść z lochu. Na niższych poziomach.
To mój błąd, myślał czarnoksiężnik zrozpaczony. Sam mu podpowiedziałem, by
schwytał moich synów, a zdobędzie kamienie. O, mój Boże, teraz już za póz
no!
Reszta znajdowała się w Sali Pamięci, naprzeciwko wiodących do niej drzwi. Taran i
Uriel stali bezradni, nie wiedząc, co robić. Uriel trzymał na smyczy ujadającego Nera. Dzięki
Bogu chociaż za to, pomyślał Móri. Sigilion szybko by z nim zrobił koniec, gdyby tylko Nero
się do niego zbliżył.
Nieco w głębi sali zobaczył swoich synów.
- O nie, tylko nie to - - jęknął bezradnie.
Nie tak dawno on sam znajdował się w sytuacji Dolga i Villemanna. Obaj leżeli na
podłodze przykuci magicznymi kajdanami, schwytani przez podstępnych Silinów, którzy stali
teraz przezornie ukryci za plecami Sigiliona. Ich jedynym postrachem był Nero. Władca
jaszczurów stal pochylony nad obydwoma synami Móriego, z szyderczym uśmiechem,
gotowy do ataku. Nic wiadomo, czy interesowały go tylko szlachetne kamienie, czy też
najpierw chciał zamordować obu młodzieńców.
Poprzednim razem Villernann za pomocą magicznego kamienia uwolnił ich z kajdan.
Teraz nikt nic by! w stanie zbliżyć się do klejnotów. Nikt oprócz Sigiliona.
Móri zachował dość rozsądku, by nie rzucić się na jaszczura. Bał się jego trującego
jadu.
Rozmyślał natomiast gorączkowo, jak sio wydostać z tej matni. Sigilion z pewnością -
widział, że przyszli obaj z Rafaelem, ale się nimi nic przejmował.
Magia, czarodziejskie zaklęcia... Którym z nich powinienem się posłużyć? Trzeba
myśleć szybko! Tu wystarczy kilka sekund, a zostanę pozbawiony synów.
Czarna magia. Najczarniejsza! Nigdy jej nie stosowałem, ale teraz konieczność mnie
zmusza.
- Sigilion!
Krzyk sprawił, że Silinowie spojrzeli w jego strony. Móri wyciągnął ku nim rękę z
czarodziejską runą i wyrecytował formułkę tak obrzydliwą, że Taran, która ją zrozumiała,
zadrżała ze zgrozy. Nie, ojcze, nie ta!
Sigilion jednak był silniejszy, niż można oczekiwać. Owe unicestwiające, śmiertelne
słowa, które wypowiadał Móri, a także straszna runa, którą trzymał przed jaszczurem,
sprawiły jedynie, iż Sigilion uskoczył pod ścianę. Upadł tam na ziemię, ale natychmiast się
pozbierał i z żądzą mordu w wąziutkich niczym szparki oczach zwrócił się do maga.
Wargi potwora drgały. Móri poczuł uderzenie w pierś, od którego zaparło mu dech. Ze
wszystkich sit starał się utrzymać na nogach i wciąż recytował zaklęcia. Te zaklęcia, których
nigdy nie miały wypowiadać jego usta.
Jeszcze raz Sigilion skulił się pod ścianą, jak trafiony śmiertelnym ciosem. Taran i
Uriel podbiegli do skutych kajdanami braci, żeby ich uwolnić, ale sześciu Silinów czuwało.
Uriel oddał Nera pod opiekę Rafaelowi, teraz zaś wołał do młodego poety, by spuścił psa z
uwięzi. Natychmiast jednak pożałował i zdążył zmienić polecenia. Nie chciał narażać życia
Nera, poza tym on i Taran nie byli w stanic nic poradzić na czary, którymi zostali spętani
Dolg i Villemann.
Rafael musiał użyć wszystkich sił, by zatrzymać Nera, i właśnie wtedy Uriel
uświadomił sobie, iż mimo wszystko powinna poszczuć Silinów psem, że tylko to odstraszy
ich od leżących na ziemi braci i będzie można wyjąć oba szlachetne kamienie, które potrafią
zlikwidować magiczne kajdany.
Pan Silanów był mocno oszołomiony zaklęciami Móriego i nie panował nad sytuacją.
Czarnoksiężnik jednak też czul się nie najlepiej, Sigilion należał do potężnych magów,
rozporządzał większą siłą, niż Móri się spodziewał.
W końcu jednak jaszczurzy król zaczął tracić nad sobą kontrolę i sięgał po mniej
wyszukane metody. Kiedy Móri zbliżył się do niego z kolejnym zaklęciem, wznosząc nad
głową inną z magicznych run, Sigilion splunął w niego strumieniem trującej śliny.
Na szczęście Móri zdążył uskoczyć w bok, trucizna spadła na podłogę i wypaliła w
niej wielką dziurę.
- Matko Boska - szepnął Rafael blady jak ściana. Taran czuła, że za chwilę zemdleje.
Popis Sigiliona jednak rozgniewał Móriego, to dodało mu sit. Gwałtownie wyciągnął
rękę i z jego palców pomknęły ku Sigilionowi błyskawice. Ten, przerażony, odwrócił się i
ruszył pędem przez sale, zostawiając więz
niów na podłodze, za to z depczącymi mu po
piętach Silanami, którzy za wszelką cenę starali się ukryć za plecami swe - go pana i władcy,
Sigiliona z jaszczurczego rodu.
Wszyscy razem schronili się w Sali Pamięci za pomnikiem bóstwa, owego ogromnego
smoka na olbrzymim postumencie.
- Oni go dotykają - szepnęła Taran. - Proszą go o wsparcie.
Móri nie wiedział, co robić. Nie miał już więcej czarodziejskich run, wykorzystać
swoje najsilniejsze, te znienawidzone, którymi nie zamierzał się nigdy posługiwać, a które i
tak na niewiele się zdały.
I niewiele też pomogło to, że Taran, Uriel i Rafael podbiegli do leżących na ziemi
braci, żeby ich uwolnić. To Sigilion wygrał ten pojedynek, ponieważ Sigiliona nie można
zabić. On będzie powracał za każdym razem, a kiedy już uda mu się zdobyć panowanie nad
światem, biada wszelkiemu żywemu stworzeniu.
Nagle drgnęli od jakiegoś okropnego huku.
Bóstwo, pomyśleli przerażeni ludzie. Bóstwo się poruszyło!
Czy rzeczywiście Sigilion ma aż taką władzę? I czy to bóstwo żyje?
Potem wydarzenia potoczyły się straszliwie szybko.
Usłyszeli okropny krzyk przerażenia, kiedy bóstwo, czyli wielki, obojętny smok,
pochyliło się naprzód i wszyscy Silinowie legli pod ciężarem ogromnego postumentu.
Ludzie mimo woli przesłonili twarze i uskoczyli w bok tak, ze nie widzieli
ostatecznego upadku posągu. Dostrzegali jednak sterczące to tu, to tam z gruzów ręce i nogi
Silanów. Nie ulegało wątpliwości, że zostali przywaleni i unicestwieni.
Pozostawała tylko jedna mała wątpliwość: Akurat kiedy odwracali się w bok, zdążyli
dostrzec jakiś gwałtowny ruch Sigiliona. Czyżby zdołał umknąć?
Chyba nie.
Powoli prostowali plecy i oddychali z ulgą. Jak doszło do katastrofy?
Odpowiedz
nadeszła niezwłocznie.
Spoza leżącego w gruzach posągu bóstwa wyłoniły się cztery sylwetki Madragów.
- A może nie powinniśmy byli tego robić? - zapytała Misa niepewnie. - Nie chcieliśmy
mordować, ale...
- Och, Misa - rzeki Móri z ulgą. - Nigdy nikomu nie byłem tak wdzięczny jak wam
teraz! Dzięki wam za życie obu moich synów! Dziękuję, dziękuję! Mam odwagę sądzić, że
życie moich chłopców jest więcej warte niż Silanów.
Wielcy, silni, sympatyczni Madragowie, myśleli ludzie. Obejmowano się nawzajem,
dziękowano ze łzami w oczach, w końcu obaj młodzieńcy zostali uwolnieni za pomocą
szafiru i wszyscy byli gotowi opuścić makabryczne zamczysko.
Madragowie przeszli się jeszcze przez wewnętrzne sale, by przejrzeć rzeczy, które
zostały skradzione w ich starej ukochanej osadzie. Inne przedmioty zostawili na miejscu.
- Znajdują się tu nieprzebrane skarby - rzekł Móri. - Sądzę jednak, że nie będziemy
tego rozgłaszać. Nie ma potrzeby, by mieszkańcy dolin organizowali wyprawy po nie.
Zawiadomimy ich tylko, że straszny smok nie żyje. Ta twierdza zaś jest tak przeniknięta
złem, że najlepiej się stanie, jeśli popadnie w zapomnienie.
Umilkł pogrążony w marzeniach czy raczej w przewidywaniu przyszłości.
Widział oczyma wyobraz
ni bardzo dziwne rzeczy. Ludzi, którzy nastaną za setki lat,
ogarniętych potrzebą wspinania się na te wysokie, dzikie szczyty. Widział ich również
docierających tu z powietrza...
Tej ostatniej wizji jednak nie pojmował.
W euforii spowodowanej ulgą, że najgorsze już za nimi, spuszczali na dół zarówno
przedmioty, jak i osoby. Wciąż jeszcze było jasno, ale dzień dobiegał kresu i należało się
spieszyć. Skończyli raz na zawsze z twierdzą Sigiliona.
Ludzie mieli sporo wyrzutów sumienia. Radzi wprawdzie, że nie musieli zabijać.., ale
poczucie, że zepchnęli ten ponury obowiązek na Madragów, nie dawało im spokoju. Przecież
Madragowie to bardzo wrażliwe istoty i też nie lubią odbierać życia.
Taran zwierzyła się z tych rozterek Misie, a ona zrozumiała.
- Nie trzeba się tym przejmować - powiedziała. - Cieszymy się, że mogliśmy pomóc. I
że uratowaliśmy twoich braci.
Taran kiwała głową, ale musiało minąć wiele czasu, zanim była w stanie przestać
myśleć o wydarzeniach w twierdzy Sigiliona.
Villemann nalegał, by mógł zsunąć się w dół jako ostatni.
- Skoro już wszystko za nami - śmiał się - to ja chciałbym podjąć się najmniej
wdzięcznego zadania i ostatni opuścić nieprzyjemne miejsce. Chcę przeżyć ten dreszczyk
emocji, jaki daje uczucie, że za naszymi plecami nie ma już nikogo, kto by w razie czego
chronił.
- Rozumiem - uśmiechnął się Móri. - Skoro więc nalegasz...
Kiedy już wszyscy znalez
li się na dole, a w przejściu został tylko sam Villemann,
wychylił się przez mur i zawołał:
- Zegnaj, twierdzo strachu! Wstrzymajcie oddech, bo oto nadchodzi bohater!
Wiatr zagłuszał jego glos tak, że zgromadzeni na dole słyszeli jedynie pojedyncze
słowa, nie rozumiejąc sensu okrzyku. Machali do niego wesoło wszyscy: ludzie, duchy i
Madragowie. Duchy bowiem przybyły, by gratulować swoim protegowanym.
Tak więc Villemann znowu dyndał pomiędzy niebem a ziemią. Kilku mężczyzn
naciągało linę tak, by chłopiec nie uderzał ciałem o skaty.
- A jakim sposobem ściągniemy linę na dół? - zapytał Chor.
- Całkiem zwyczajnie - odpowiedział Móri. - To lina elfów i odczepi się sama, kiedy
tego zapragniemy.
Chor skinął głową. Z wyrazu jego twarzy można było wyczytać, że bardzo pragnie
mieć taką linę na własność.
- Spójrzcie! - krzyknął nagle Uriel.
Wszyscy poszli za jego wzrokiem i również wydawali z siebie okrzyki zgrozy. Nad
najwyższa, wieżą twierdzy unosił się w powietrzu Sigilion.
- Więc jednak uciekł - szepnął Móri.
Teraz dla nikogo nie ulegało już wątpliwości: Sigilion polował na Villemanna, który
wisiał bezradnie wysoko ponad nimi.
Pani powietrza wylądowała z Danielle w dalekim lesie.
- Co się stało? - zapytała dziewczyna, która, zgodnie z życzeniem ducha, otworzyła
oczy.
- Muszę wracać, oni mnie potrzebują - rzekła piękna pani. - Sigilion atakuje i
niezbędna jest moja pomoc, natychmiast. Danielle, teraz jesteśmy niedaleko twojego domu,
spójrz, on znajduje się tam, niedaleko linii horyzontu. Teraz jest wczesny ranek, możesz sama
dojść na miejsce. Mam nadzieję, że dasz sobie radę.
Danielle spojrzała w dół i zakręciło jej się w głowie. Nie rozwidniło się jeszcze, był
szary brzask i tylko białe płaty śniegu rozjaśniały trochę krajobraz.
- Oczywiście, ze dam sobie radę - powiedziała drżącym głosem. - Wracaj, ja znam
drogę.
- Naprawdę? Teraz trzeba iść przez las, rozumiesz? Ale kieruj się tam, gdzie ci
pokazywałam, i pamiętaj, że przez cały czas musisz mieć za sobą wschodzące słońce!
- Będzie dobrze - zapewniła Danielle.
- Wspaniale!
Pani powietrza posadziła dziewczynę w bardzo ładnym lesie, a sama ponownie wzbiła
się w niebo.
Danielle rozejrzała się. Wschodzące słońce... Gdzie ono może być? Wśród drzew nic
nie widziała.
19
Villemann słyszał wołania duchów:
- Na dół, Villemann! Na dół! Po tej stronie murów! W obrębie twierdzy nie możemy
ci pomóc!
Spojrzał w dół. Wciąż jeszcze daleko mu było do miejsca, gdzie mury przechodzą w
skałę. Tymczasem w pobliżu czaił się Sigilion, który też już się zorientował, gdzie powinien
atakować. Villemann w żadnym razie nie zdążyłby naładować pistoletu.
Władca Silinów był teraz oszalały z wściekłości. Wszystko poszło nie tak, jak należy.
Stracił swoich poddanych. Najpierw kobiety, potem Madragów, a na koniec własne
potomstwo.
Wszystko zaś z powodu tych czarnoksiężników i ich kompanii.
Nienawidził ich z taką siłą, że omal nie pękł. Ta bestia, którą mają... Bękarty nie
kłamały, bestia jest okropna i śmiertelnie niebezpieczna. Ochraniała jednego z tych, którzy
niosą święte kamienie Lemurów. Ale ten drugi mężczyzna... Wisi teraz śmiesznie przy murze
i już jest zdobyczą Sigiliona.
Nikt mu nic odbierze ani tej zdobyczy, ani szlachetne go kamienia. Wszystko należy
do Sigiliona!
A potem...? Potem, mając święty kamień w swojej władzy, napadnie na ty gromadę
nędzników stojących na dole. Unicestwi ich. Odbierze im drugi kamień.
Ci niewidzialni, którzy tak mu dokuczali, kiedy po raz ostatni latał ponad twierdzą, też
tu są, wyczuwał ich obecność.
One na kogoś czekają, domyślał się. Ale na kogo?
Nagle zorientował się, o co chodzi. One chcą złapać właśnie jego! Ha, ha, nie uda im
się to, bo on trzyma się blisko muru twierdzy. Sam zaczarował zamek, tak by odpierał
wszelkie wpływy istot z innego świata, bo pojmował przecież, że z takimi właśnie miał tutaj
do czynienia.
Stojący na zboczu rozumieli problem Villemanna i w przeciwieństwie do Sigiliona
widzieli również duchy, które świadomie kryły się przed jaszczurem. Ludzie wołali coś
ostrzegawczo do Villemanna, zastanawiali się, czy nie powinni go poprosić, by zrzucił na dół
szafir, ale się na to nie odważyli. Sigilion mógł pochwycić kamień w locie, a wtedy wszystko
byłoby stracone.
Nagle zobaczyli panią powietrza nadlatującą z szumem i dostrzegli wielką ulgę, z jaką
jej pojawienie się przyjęły inne duchy, ona zaś natychmiast zorientowała się w sytuacji.
Widzowie na zboczu ze zdumieniem stwierdzili, że przybyła zbiera chmury znad
horyzontu i gromadzi je nad twierdzą. Jakby jakaś siła wsysała chmury do centrum, w którym
chciała je zebrać piękna pani. Wokół Villemanna, lecz także wokół Sigiliona.
Villemann widział, co się dzieje, Sigilion jednak nie pojmował niczego.
Nieoczekiwanie został otoczony gęstą, nieprzeniknioną chmurą, zrobiło się ciemno i po
omacku szukał czegoś, czego mógłby się przytrzymać; za nic też nie chciał stracić z oczu
młodego człowieka wiszącego na linie przy murze.
Ale, niestety, nie widział go.
Słyszał jednak, jak gromada tych okropnych ludzi wrzeszczy:
- Na dół! Na dół, Villemann! Szybko!
O nie! Sigilion na to nie pozwoli!
Lina! To lina. Ten młodzieniec teraz mu już nie umknie.
- Spójrz w górę, Villemann! - wołały duchy, ale Villemann już podjął swój szalony lot
na dół, prosto w ramiona Sigiliona.
Młody człowiek krzyknął ze strachu, kiedy zobaczył potworne, triumfujące
jaszczurcze oczy tuż przy swojej twarzy. Widział otwierającą się szeroko paszczę,
poruszający się ciężko jęzor...
Trucizna! On zaraz plunie na mnie tą swoją trującą śliną, pomyślał Villemann.
Ale i jego pęd, i ciężar były zbyt duże. Tutaj Sigilion się przeliczył. Obaj zsunęli się
kawałek w dół, nie mogąc przyhamować, i znalez
li się poza gęstą chmurą.
Teraz wszystko stało się jasne. Duchy przemknęły przez powietrze niczym
błyskawica, bały się jednak, że przybędą za póz
no. Villemann może nie uniknąć trucizny.
Działał już jednak ktoś inny, mógł to robić teraz, kiedy znajdowali się poza złym
wpływem twierdzy.
Dolg wyjął z futerału czerwony farangil.
Skierował go w stronę Sigiliona, który też natychmiast zwolnił uścisk Villemanna.
Syn czarnoksiężnika leciał w dół, ale tam pochwyciły go duchy i delikatnie zniosły na
ziemię.
Sigilionowi natomiast nikt nie zamierzał okazać najmniejszej litości. Jaszczurczy król
próbował odpełznąć pod bezpieczną osłonę twierdzy, ale promienie farangila przesuwały się
w ślad za nim. Kamień płonął tak intensywnie, że czerwony blask odbijał się w chmurach,
które pani powietrza pospiesznie odsuwała znad twierdzy. Nie chodziło przecież o to, by zły
Sigilion mógł się w nich ukryć.
Król Silinów czul, że śmiercionośne promienie przepalają mu skórę, czuł, że siły z
niego uchodzą. Nie, nie, myślał. Jestem przecież nieśmiertelny, mnie nie można unicestwić.
Teraz kiedy w końcu mogę przejąć panowanie nad światem, kiedy dwa święte kamienie są w
zasięgu ręki...
Ogarnęła go potworna wściekłość, dodając sit, za wszelką cenę chciał uciec z kręgu
działania farangila. Rzucił się w dół, prosto na tego ciemnowłosego syna czarnoksiężnika, i
zanim ktokolwiek zdążył zareagować, wyrwał mu z rąk czerwony kamień.
Stało się to najzupełniej nieoczekiwanie, zarówno dla ludzi, jak i dla duchów. Móri
krzyknął przerażony, ale powstrzymano go:
- Nie przeszkadzaj mu! Niech działa!
To był glos Cienia.
Ludzie uspokoili się. Patrzyli na Sigiliona, który, wymachując ciężko ramionami,
starał się znowu ulecieć nad twierdzę.
I nagle dotarł do nich jego krzyk przerażenia. On, niegodny, odważył się wziąć w ręce
farangil, ten pośród świętych kamieni Lemurów, który był mścicielem, obrońcą i który
atakował.
W okamgnieniu Sigilion został unicestwiony. Kilka brudnych strzępów, jak po
pożarze, unosiło się jeszcze przez jakiś czas nad zboczem.
Farangil opadł prosto w ręce Dolga. On zaś wymył go w czystym śniegu Karakorum,
zobaczył przy tym, że kamień dziwnie pociemniał. Rzeczywiście tak było, ale Uriel i Rafael
szczerymi modłami sprawili, iż odzyskał swój blask, po czym Dolg mógł go na powrót
umieścić w skórzanym futerale, który specjalnie dla niego został wykonany.
Nadszedł więc czas powrotu. Lina została odczepiona od murów i można było się
żegnać.
- Nie myślcie o tym wszystkim, co tutaj leży - odparł Chor na pytanie Móriego. -
Zajmiemy się przeniesieniem naszych rzeczy, zwłaszcza że duchy obiecały nam pomóc.
Czworo Strażników z Lemurii też z nimi było. Móri zwrócił się teraz do nich.
- Powiadacie, że Madragowie mogą z wami zamieszkać - rzekł lekko zakłopotany. -
Ale gdzie wy sami przebywacie? W jakim wymiarze? I dokąd zamierzacie przetransportować
te bagaże?
- No właśnie, gdzie wy mieszkacie? - wtrąciła Taran. Cień spojrzał na nią. W jego
oczach migotały iskierki wesołości.
- Naprawdę nie wiecie?
- Nic, skąd, u licha, mielibyśmy to wiedzieć? Pojawiacie się i znikacie. Trzymacie się
gdzieś w sobie tylko znanych regionach, a potem, pach! i jesteście, na wezwanie, albo i nie -
mówiła Taran odrobinę zirytowana.
- No tak, powiedzcie nam, gdzie się podziewacie - poprosił Dolg.
Cień spojrzał wesoło na swojego ulubieńca.
- W starym zameczku myśliwskim pod Theresenhof.
- Co? Gdzie? - wykrzykiwali ludzie jedno przez drugie. - Tak blisko? Ale przecież tam
nigdy nikt nie mieszka!
- No i właśnie to bardzo nam odpowiada. A że jesteśmy tak blisko was... Cóż, może
dobrze się czujemy w waszym sąsiedztwie? Może lubimy być blisko przyjaciół? Blisko
rozsądnych, sympatycznych osób, które wszyscy bardzo lubimy.
Ludzi szczerze to wzruszyło.
- Zadbamy, żeby w zameczku było ciepło i przytulnie - obiecał Móri.
- A ja osobiście tam posprzątam - oświadczyła Taran. Obaj jej bracia przewracali
oczami i chichotali ubawieni. Taran posprząta? Z własnej woli?
- Brawo, siostrzyczko! - wołał Villeniann. - Ale, oczywiście, urządzimy wam
wszystko pięknie. Ponieważ żadne z nas nie poluje, to zameczek popadł w ruinę,
sprowadzimy teraz nowe meble i w ogóle, powiedzcie tylko, czego sobie życzycie!
Cień śmiał się i potrząsał głową.
- jest dobrze tak, jak jest. I mnóstwo miejsca, więc ani Madragowie, ani Strażnicy nie
będą odczuwać ciasnoty.
- Ale co ty, trzeba wszystko odnowić i pięknie urządzić! - wołał Rafael. - Nic nas
przed tym nie powstrzyma.
- Wcale też nie zamierzaliśmy tego robić - zapewnił Cień. - I bardzo się cieszymy, że
ci niezwykli geniusze, Madragowie, będą z nami.
- I my się cieszymy - rzekła Taran, ;ciskając rękę Misy. Dolg roześmiał się.
- Nagle życie stało się takie cudowne! - zawołał. - Wracajmy do domu! Wszyscy!
Villemannowi udzieliło się jego podniecenie.
- Tak jest, wszyscy. I Cień, i duchy... Ale bądz
cie tak dobre i pozwólcie nam zobaczyć
drogi; powrotną! Nie ogłuszajcie nas tym idiotycznym środkiem nasennym, pozwólcie nam
spotkać Ludzi Lodu i zobaczyć tamte wymiary poza naszym czasem. Bądz
cie tak dobre!
Bądz
cie tak dobre! jeśli trzeba was prosić na kolanach, to zaraz padam.
Duchy wahały się. Cień zapytał rozentuzjazmowanego młodzieńca:
- Nie masz jeszcze dość przygód i strasznych przeżyć?
- I nie będę miał!
- No cóż, w tamtą stronę zachowywałeś się poprawnie. Ale co inni na to? jak wy
sądzicie?
- Jak może pamiętacie, ja od samego początku zamierzałem przeżyć podróż
świadomie - przypomniał Móri. - Przyłączam się do prośby Villemanna.
- Ja także - dodał Dolg, a Taran, Uriel i Rafael powtarzali za nim jak echo: - My także.
My także.
- Rafaelu - rzekł Cień ostrzegawczo. - Nie wiem, czy twoje nerwy to wytrzymają.
- Rafael był tym razem co najmniej tak samo dzielny jak pozostała młodzież -
oświadczył Móri. - Może nawet jeszcze dzielniejszy, bo przecież nie ma tej naturalnej
odwagi, którą oni przynieśli ze sobą na świat. Czasami mam ochotę na zrywać to głupią
odwagą, ale tego nie czynię, ponieważ jestem niewypowiedzianie dumny ze swoich dzieci.
Cień spoglądał to na jedno, to na drugie.
- No to w porządku! Tylko Madragom oszczędzimy dodatkowych emocji, oni i tak
przeżyli dzisiaj wystarczająco wiele. A wy będziecie sobie sami winni!
- Dzięki ci! I jeszcze tylko jedna sprawa: C możesz dać środek nasenny Nerowi?
Pies, który rozumiał, co ludzie mówią, protestował gwałtownie.
- Spokojnie, piesku - powiedział Dolg. - Wiemy, że jesteś najodważniejszym i
najbardziej lojalnym psem na świecie, ale musisz zrozumieć, że akurat w tym przypadku
odwaga mogłaby się okazać dla ciebie zgubna. Niezależnie od tego, co się będzie działo, nie
wolno nam atakować. A ty byś przecież tak nie mógł, prawda?
Nero zrezygnował.
- I chodz
my nareszcie z tego zimnego i wietrznego miejsca! - zawołała Taran,
zacierając ręce, żeby pokazać, jak bardzo jest jej zimna. - Słońce chyli się już ku zachodowi,
cienie stają się coraz dłuższe.
Rozdzielili więc bagaże, to znaczy Madragowie zostali obładowani tak, że się uginali
pod ciężarem, resztę wzięli Strażnicy. Ludzie mieli nieść tylko osobiste rzeczy, musieli
bowiem mieć wolne ręce. Nero, Madragowie, a takie Strażnicy dostali proszki.
Dolg zastanawiał się nad sprawą Strażników. Właściwie uważano ich za należących
do gromadki duchów, ale to przecież nieprawda. Zostali na ziemi, by strzec świętych kamieni
do czasu, gdy ktoś przyjdzie i odnajdzie je. Dolg domyślał się, że starzy Lemurowie nie
przypuszczali, iż minie aż tyle czasu, zanim się to stanie.
Jeszcze raz odetchnął z ulgą, że dane mu było uwolnić te cztery samotne istoty.
Tak, trzy w dolinie Gjain miały jednak jakieś towarzystwo w postaci islandzkich
elfów i karłów. Strażniczka na bagnach była kompletnie sama.
Napotkał jej wzrok akurat w momencie, kiedy zamierzała zażyć środek nasenny.
Poznali nawzajem swoje myśli i uśmiechnęli się do siebie.
I właśnie w tej chwili Dolg poczuł z nią więz
silniejszą niż z jakąkolwiek inną istotą
na ziemi. Naprawdę w jego żyłach płynęło wiele krwi Lemurów.
Przygotowania dobiegły końca. Uśpionych zabrano i ludzie ich już póz
niej w czasie
podróży nie widzieli. Oni sami wyruszyli w drogę przez wymarłe doliny, prowadzeni przez
kilka duchów.
Byli z nimi Cień, pani powietrza i potężny Nauczyciel.
Pustka zniknęła jakiś czas temu. Pustka jest bardzo silna, wyjaśnił Nauczyciel. I
dz
wiga największy ciężar w tamtej grupie.
Dolg oglądał krajobraz rozciągający się pod nimi. Widział dzikie stepy i nagie
pustynie, niekiedy mignął mu skrawek urodzajnych ziem Indii. Potem pojawiły się wysokie
góry. To Pamir, domyślał się.
Nagle wszystkie widoki zniknęły. Wznieśli się duto wyżej, ziemskie granice zostały
zatarte. Znajdowali się w sferach otaczających świat ludzi.
Podróż bowiem musiała się odbyć bardzo szybko. Nic mogli wędrować mozolnie po
górach i dolinach, jeśli mieli w odpowiednim czasie wrócić do domu.
O jednej sprawie kompletnie zapomnieli, mianowicie o jedzeniu. Teraz wszystkim
burczało w żołądkach z głodu. W wielkim napięciu człowiek nic myśli o własnych
potrzebach, kiedy jednak napięcie minie, one dają o sobie znać ze zdwojoną siłą. Na szczęście
nie czuli się zmęczeni. Jeszcze teraz nie. To się pojawi póz
niej.
Można zresztą zrozumieć, że w twierdzy nic mieli ochoty na jedzenie. Warunki do
tego nie nastrajały.
Villemann nadal nie odczuwał głodu. Wciąż był tak podniecony, że nie mógł rozluz
nić
mięśni. Przecież tylko on jeden miał okresy czuwania podczas podróży w tamtą stronę, do
końca jednak przytomny nie by!. Doznawał jedynie przedsmaku tego, co czekało ich teraz,
ale też tamte przeżycia bardzo rozbudzały jego ciekawość.
Taran znajdowała się w zupełnie innym nastroju. Była obolała, zgaszona, bezradna.
Nikt w rodzie czarnoksiężnika nie lubił zabijać, Taran nic stanowiła wyjątku.
Tak nie powinno było się stać. Nic powinno, powtarzała sobie w myśli. Jakie
mieliśmy prawo napaść na ich siedzibę i pozbawić ich życia?
Glos, który powtarzał, że Sihnowie żyli już i tak bardzo długo i że świat bez nich
będzie lepszy, brzmiał nie dość głośno, by zagłuszyć wyrzuty sumienia. Sześciu Silinów,
potomków Sigiliona, nigdy nawet nie wychynęło na świat. Wiedli swoje nędzne życie w tej
twierdzy. Byli obrzydliwi, to prawda, bardzo niebezpieczni, lecz i tak... Byli groz
ni,
próbowała przekonywać sama siebie, ale to nie pomagało. Widziała ich jako gromadkę
nieszczęśliwych istot, podporządkowanych woli Sigiliona.
To z pewnością nie do końca prawda, bo wyglądało na to, że lubią swoje życic i że
bardzo ich podniecała perspektywa zamordowania Móriego i jego grupy.
Mimo wszystko w jej oczach były to stworzenia tragiczne.
Dużo łatwiej żywić obrzydzenie i nienawiść do Sigiliona. Taran poznała dostatecznie
wiele jego najgorszych cech, a żadnej dobrej, by czuć, że jej niechęć do gada jest
uzasadniona.
Mimo to jednak...
Taran wyprostowała się i przełknęła ślinę, by pozbyć się skurczu gardła. Potem
poddała się oszałamiającemu uczuciu, że oto opuszczają czas i przestrzeń w ziemskim
rozumieniu, a zagłębiają się w obce, nieznane sfery, daleko od ciasnego świata ludzi.
Otrząsnęła się z nieprzyjemnych wspomnień i wyruszyła na spotkanie nowych
przygód.
Teraz trzeba mieć oczy i uszy otwarte, postanowili. Przeżywać wszystko, co idzie nam
naprzeciw.
20
Villemann płonął. Teraz przeżyje świadomie wszystko to, co w tamtą stronę ledwie
we fragmentach do niego dotarło.
Żeby tylko nie pędzili z taką oszałamiającą szybkością! Ale na tym to przecież
polegało. Muszą poruszać się w ten specjalny sposób, by pokonać odległość w rekordowo
krótkim czasie. Normalnie podróż zajęłaby miesiące, a moze nawet lata.
Rozglądał się uważnie. Wokół wiały dziwne, porywiste wiatry. Nietrudno zauważyć,
że Taran fascynuje ten pęd. Trzymała Uriela za rękę i raz po raz wykrzykiwała przejęta i
zachwycona ,Oooch!
Móri rzekł do Villemanna:
- Miałeś rację. Te zjawiska, o których mówiłeś, istnieją naprawdę.
Milo było otrzymać pochwalę od ojca.
Zdążyli przeżyć już tak wiele w czasie tej podróży, że nie zwracali uwagi na
szczegóły. Jeden szok następował po drugim. Mijali wiele wrót i bram do nieznanych państw.
Ponieważ czuwali, nikt nie musiał ich nieść niczym bezwładne mieszki, jak to było w tamtą
stronę; płynęli tak jak duchy, które trzymały się blisko nich.
Widzieli tak wiele, że Villemann pamiętał jedynie fragmenty, coś tutaj, coś tam.
Raz na samym początku... Rozległo się wołanie duchów:  Nie wahaj się, Rafaelu! Nie
wahaj się! W ich glosach brzmiał wielki niepokój. Rafael odważył się postąpić jeszcze jeden
krok dalej i potem wszystko szło dobrze. Villemann nie pamiętał już, o co to chodziło, bo
zaraz spadły na nich nowe przeżycia.
Sfery... Niektóre jakby konkretne, wypełnione krajobrazami i różnego rodzaju
istotami, przesuwały się obok nich z szumem i tak szybko, że nie mogli się nawet nad nimi
zadziwić, inne znowu tak abstrakcyjne, że trudno je opisać słowami. Zapamiętał jedną z
takich sfer, miało to miejsce na początku podróży, kiedy wszystko jeszcze skrzyło się i
migotało, a oni sami byli jakby częścią tego świata. Sfera krystaliczna, gdziekolwiek spojrzeć,
wszędzie tylko kryształ. Zostali tam poddani procesowi oczyszczenia.
Jak przez mgłę pamiętał jakieś groty różnych kształtów i rozmiarów, niektóre coś
symbolizowały, ale zapomniał, co, napotykali też bezgraniczne przestrzenie całkowitej pustki,
przestrzenie, w których przed oczyma wędrowców przesuwało się ich własne minione życie,
mogli obserwować własną reakcję na oglądane epizody, a wszystko miało znaczenie dla tej
niewiarygodnie szybkiej podróży.
Dostrzegli jakiś potężny okręt nie znanego im typu, żeglujący obok. Okręt kosmiczny,
zostali poinformowani. Majestatycznie płynął w przestrzeni i, jak się zdawało, nie miał
żadnych otworów, drzwi ani okien. Cień powiedział, że kierują nim siły pozaziemskie, choć
nie bardzo wiadomo, co miał na myśli. Nie są one niebezpieczne, życzą ludziom wyłącznie
dobra, te wysokie, jasne, super inteligentne istoty, których Villemann nie widział, jedynie o
nich słyszał. Żeglowały wokół kuli ziemskiej, najbliższe niej w ciemne noce, przeważnie
jednak w znacznej odległości, i obserwowały, czy ludzie nie zniszczyli swojej planety. Nie
miały nic wspólnego z czasem, kierowane były światłem i myślami, potrafiły jedynie silą
myśli znalez
ć się momentalnie obok człowieka, który ich potrzebował.
- Czy my również nie moglibyśmy żyć poza czasem? - zainteresował się Villemann.
- Tak, ale nie w taki sani sposób jak one - odparł Cień. - Mówimy bowiem o dwóch
całkiem odmiennych sferach..
Villemann skinął głową i nie podejmował już dalszej dyskusji.
Spotkali również inne kosmiczne statki. Matę w kształcie dysku, bardzo szybkie, o
srebrzystej barwie.
- Te są kierowane przez małych - wyjaśnił Cień. - Mali mają zielonoszarą skórę i są
tacy chropowaci, że człowiek nie jest w stanie ich dotknąć. Posiadają jedynie rozum i nie
mają pojęcia, czym są uczucia. Właściwie jednak z
li też nie są. Istnieje zresztą także trzeci
gatunek, który pochodzi z jeszcze dalszych stron. Nazywa się ich Tyrannami. Nie są groz
ni w
bezpośrednim zetknięciu, ale czasem zdarza się, że wchodzi taki w człowieka i staje się jego
złym duchem. Macie w historii świata wiele przykładów. Różni z
li despoci...
- Jak Kaligula - wtrącił Villemann.
Owszem, Kaligula był jednym z nich. Ale istniało bardzo wielu innych. Teraz jednak
musimy patrzeć w górę, bo mijamy bardzo trudną sferę...
Minęli i tę bez specjalnych kłopotów.
Nagle Villemann rozpoznał okolicę. Tutaj ocknął się poprzednim razem.
Jeszcze raz Móri stwierdził:
- Miałeś rację, Villemannie. Opisałeś wszystko do najdrobniejszego szczegółu.
Wrota! Dotarli do pierwszych wrót, jakie zapamiętał z podróży w tamtą stronę.
Wszystko było jak wówczas. Wszystko takie samo, ale skoro teraz znajdowali się w
drodze powrotnej, to zdziwiła go obecność człowieka - wilka. Uważał, że ta istota powinna
przebywać po tamtej stronie, w innej niż oni sferze, no ale to z pewnością był strażnik, więc
właściwie nie na znaczenia, po której stronie przejścia pilnuje.
Wiatry wciąż wiały. Pozostawało też, uczucie nieograniczonej przestrzeni,
podróżowali jednak już tak dawno.. że nie wydawało się to niczym specjalnym. Villeiriann
czuwał przecież przez cały czas. A poprzednim razem ocknął się akurat w tym miejscu.
Patrzył teraz na wielką, muskularną męską postać o głowie wilka. Czy też, goły - by
ktoś wolał: ogromny samiec wilka o ludzkim korpusie.
- Hasło! - zawołał strażnik do duchów, dokładnie tak jak Villemann zapamiętał z
pierwszej podróży.
Odpowiedział Cień:
- Nie znamy hasła, szlachetny strażniku. Ale jest z nami Wybrany, prowadzimy go z
powrotem. Są też zarówno tragarze, jak i szlachetne kamienie&
On mówi o mnie, pomyślał Villemann przejęty. Należę do tych, których się wymienia!
Jestem kimś ważnym. Zastanawiał się, czy nie wypadało pozdrowić człowieka - wilka i
podziękować za ostatnie spotkanie, uznał jednak, że lepiej dać spokój. Poprzednim razem
miał przecież spać.
Cień mówił dalej:
- Grupa ludzi, którą teraz prowadzimy, wypełniała swoje zadanie. Ten, którego
nazywano Wiecznym, został unicestwiony.
Wilk przesunął spojrzenie swoich wąskich, żółtych oczu po zebranych.
- Dlaczego oni czuwają? Czy zniosą podróż poza czasem?
- Zniosą - zapewnił Cień. - Ci ludzie przywykli do wszelkich trudności, nawet
największych. Mają serca tak czyste i szlachetne, że oprą się naciskowi zła w strefach poza
czasem.
Człowiek - wilk skinął głową. Był niezmiernie wysoki, a Villemann poznawał po
reakcji swej siostry, że również niezmiernie przystojny. Ach, ta Taran, myślał z rozbawieniem
i czułością. Tak się cieszę, że znalazła bezpieczną przystań w ramionach Uriela.
- Przechodz
cie!
Przekroczyli wrota.
Ponownie znalez
li się pośród chmur.
Taran chwyciła Uriela za rękę.
- Wiem, że nie przeszliśmy jeszcze przez najgorsze - zachichotała nerwowo. - - Nie
wiadomo, jak jest w sferze poza czasem, ale Villemann mówiło strachu już przy tym
przejściu.
- Nie był to taki wielki strach - wtrącił Villemann zawstydzony. - Byłem wtedy dosyć
oszołomiony, to znaczy nie całkiem przytomny.
Umilkli. Posuwali się w ciszy naprzód, teraz musieli nieco zwolnić.
Z głębi chmur dochodziły jakieś odgłosy, przypominające ciężkie westchnienia. Czuli,
że nogi zapadają im się w podłoże, jakby szli po miękkim mchu.
Stąpali ostrożnie. Przestraszeni nie odważyli się zapytać, co to symbolizuje. Mieli
wrażenie, że lepiej nie wiedzieć. Na każdy szelest dochodzący z mroku wszyscy podskakiwali
spłoszeni.
- Zbliżamy się do skraju czasu - szepnął Móri. Atmosfera po prostu nakłaniała do tego,
by mówić szeptem.
- Tak jest - potwierdził Cień cicho. - I już niedługo będziemy musieli was opuścić. My
nie możemy się poruszać w bezczasie, do którego się właśnie zbliżamy.
Duchy wyjaśniły, dlaczego tak powinno być, ale Villemann zdążyło tym zapomnieć.
Cieszył się tylko na spotkanie z nowymi przewodnikami.
Coś ciemnego wznosiło się przed nimi we mgle.
- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Nauczyciel.
Villemann poznawał znowu te przeciągłe echa, które docierały do niego jakby z
nieskończoności, kiedy podróżował tędy poprzednio.
Znajdowali się w centrum ciemności. Kompletny mrok otulił ich szczelnie. Mimo woli
szukali nawzajem swoich rąk, nie chcieli się pogubić.
Dobrze było wciąż mieć przy sobie duchy.
- Czy idziemy we właściwą stronę? - zapytał Rafael głośnym szeptem.
- Oczywiście! - zapewnił Cień. - Możecie nam ufać! Nikt nie powiedział nic więcej.
Nie słyszeli własnych kroków. Wszędzie panowała przerażająca cisza.
Na Boga, co to takiego? zastanawiał się Villemann. Czy to ma symbolizować śmierć?
Nie, wiedział, że to nieprawda. Śmierć nie jest przecież wiekuistą ciemnością. Ojciec
opowiadało śmierci. Inni również. Na Wschodzie ten stan nazywa się nirwaną, a nirwana to
nie jest ciemność. To spokój, światło i bezruch.
I właśnie światło jest śmiercią. Nie jakaś nieokreślona ciemność.
Nagle pojaśniało, przed nimi, wokół nich.
- Tutaj byłem poprzednim razem - oznajmił Villemann głośno i radośnie. - A więc ni
jesteście! Witaj, Villemo! Pamiętasz mnie?
Rudowłosa, bardzo piękna młoda kobieta śmiała się do niego szeroko. Wydawała się
jednak zaskoczona.
- Powinno by się zapytać odwrotnie: Jakim sposobem ty mnie pamiętasz,
Villemannie?
Zachichotał skrępowany:
- Ja nic całkiem wtedy spałem. Dziękuję za tamto spotkanie!
- Sol! - krzyknęła Taran. - Och, jak to cudownie, że znowu jesteś!
- Widujemy się zawsze w bardzo dziwnych miejscach - rzekła Sol z Ludzi Lodu ze
śmiechem, biegnąc na spotkanie Taran. Potem dodała z udawaną powagą: - Nie możemy się
tak dalej zachowywać, trzeba to zmienić...
Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Cale napięcie rozpływało się w tym śmiechu, nie
mieli się czego obawiać, skoro spotkali Ludzi Lodu.
Tutaj także znajdował się strażnik, ale tak jak powiedział Villemann: Był ogromny i
przesłaniały go gęste, wirujące chmury, więc nie potrafili określić, jak wygląda. Pokłonili mu
się jedynie z szacunkiem i wszystko wskazywało na to, że szacunek został przyjęty z
życzliwością.
Wodzem Ludzi Lodu był Tengel Dobry. Również jego powitali z szacunkiem, on zaś
poinformował głębokim głosem, że będzie opiekunem Móriego. Nic bardziej słusznego -
jeden przywódca ochrania drugiego.
Lodowaty wicher szarpał ich ubrania, nikt jednak nie marzł. Ludzkie reakcje nic miały
tutaj mocy. Widzieli wrota, przez które mieli przejść, wrota z wirujących chmur,
przekraczający je byli jakby wsysani do innej sfery. Dochodził do nich stamtąd głuchy szum,
niby z odległych, bardzo dalekich światów.
Taran zadrżała.
- A psa ze sobą nie macie? - zapytał ten, którego nazywano Dominikiem. -
Poprzednim razem się nim opiekowałem.
- Nie, teraz, kiedy nie zostaliśmy uśpieni, nie chcieliśmy go ze sobą zabierać - odparł
Móri. - Czasami bywa zanadto bojowy.
Tengel wyjaśnił Dominikowi:
Pies oraz ta młoda panienka, Danielle, już przechodzili przez wrota. A także Strażnicy
i ci rośli, Madragowie. Przeszli tędy, jeszcze zanim was wezwałem. Wszyscy zażyli środek
nasenny.
Dominik zrozumiał.
- W takim razie niewielu mamy podopiecznych. To dobrze.
Ludzie powitali uprzejmie dwoje ryjących mieszkańców Wschodu, Shirę i Mara,
wielkiego łucznika. Powitali też Tronda i każde z nich otrzymało opiekuna.
Nie zwlekając, pożegnali się z Nauczycielem, Cieniem i panią powietrza. I teraz
Villemann przypomniał sobie, dlaczego to Ludzie Lodu mieli prowadzić ich dalej przez
niebezpieczną przestrzeń. Otóż te złe istoty, które nie mogły przebywać w czasie i które
zostały skazane na życie w przestrzeni pomiędzy milionowymi częściami sekundy, również
lękały się wroga Ludzi Lodu, Tengela Złego. Gdyby zdobył władzę, one także znalazłyby się
pod jego panowaniem, a tego nie chciały. Dlatego owe złe istoty nie atakują Ludzi Lodu,
bowiem są oni jedynymi, którzy mogą uwolnić świat od Tengela. Villemann przypominał
sobie jednak, że napadły na niego i jego przyjaciół...
Cała duża grupa przeszła przez wrota z wirujących, ciemnych chmur.
Krzyki natychmiast przybrały na sile. Szybkość również się zwiększyła. Znajdowali
się w centrum przeciągu, wicher gnał ich naprzód, wszystko usuwało się przed nimi z
oślepiającą szybkością.
A z naprzeciwka nadchodziło co innego: To, co znajdowało się w owej strasznej
sferze poza Czasem.
Wielkie pięści jak wykute z kamienia zbliżyły się do nich i zacisnęły, jakby chciały
zmiażdżyć intruzów. Kilkoma krótkimi słowami Tengel Dobry sprawił, że pięści się cofnęły.
A po chwili zniknęły.
Przed idącymi rozległ się głuchy łoskot i kula ogromna niczym meteoryt stoczyła się z
ramion olbrzymów, z których widzieli tylko te ramiona właśnie. Ludzie Lodu schwycili
każdy swego podopiecznego i dosłownie w ostatniej chwili wyszarpnęli ich z niebezpiecznej
strefy.
Zbliżyli się teraz do śmierdzącej jamy, buchającej syczącą, bulgoczącą siarką. Z
gorącej pary wyłoniła się trudna do opisania istota, która najwyraz
niej chciała pochwycić
Rafach.
- Nie! - wrzasnął młody marzyciel.
Oni wiedzą, że Rafael jest słaby, pomyślał Villemann wstrząśnięty. Chciał ratować
przyrodniego brata, ale oczywiście działał zbyt wolno. Młoda, piękna Shira zdążyła już wbiec
między nich, a z nią się najwyraz
niej liczono, to rzucało się w oczy. Shira... Co Villemann o
niej wie?
To ta, która dotarła do z
ródła jasnej wody, będącej w stanie złamać siłę Tengela Złego.
Nic dziwnego, że chylą przed nią głowy.
Znalez
li się wkrótce w otwartej przestrzeni. I tutaj spotkali tych, których Villemann
nazywał smokami. Widzieli jednak nic tylko smoki, z tej przestrzeni wyłaniały się jedna po
drugiej najbardziej okropne istoty, gotowe zrobić porządek z intruzami. Niewiele miały do
stracenia w tym swoim świecie, ale to ich świat i pragnęły go bronić.
- Przecież my nie chcemy zrobić wam nic złego, przeklęci idioci! - wykrzyknął
nieopanowany Villemann. - Nie chcemy zajmować waszego świata! Chcemy tylko, byście
pozwolili nam tędy przejść.
Trzy różne istoty skierowały się ku niemu. Rycerz na me - prawdopodobnym smoku,
wąż zdający się nie mieć końca, który wił się w pustce, i mężczyzna, który, jak się Villemann
domyślał, był z
le widziany na ziemi, z jego dzikich oczu bito bowiem trudne do wyobrażenia
zło.
Ludzie Lodu borykali się z ogromnymi trudnościami, by odeprzeć ataki. Kiedy im się
to nareszcie udało, Móri powiedział z wyrzutem:
- Była to po prostu głupia reakcja, Villemann.
- Ale najzupełniej zrozumiała - rzekł Tengel Dobry. - Wkrótce stąd wyjdziemy.
Musimy jeszcze tylko minąć jedno z zaginionych i zapomnianych na ziemi królestw. Jedno z
najbardziej niebezpiecznych, a przy tym najbardziej pechowych. Jego mieszkańcy
wyniszczyli się sami własną nienawiścią, w końcu trafili tutaj.
Nie brzmiało to specjalnie radośnie. Ludzie stanęli w miejscu, znajdowali się bowiem
w centrum zaginionego królestwa.
Zdawało im się, że rozpoznają otoczenie. Wysokie, strzeliste góry, piasek, gliniasta
ziemia, żółta i nieurodzajna. Na dnie głębokich dolin, które należałoby raczej nazywać
dziurami, rosły jakieś pojedyncze kolczaste krzewy.
Oczywiście, takie miejsca znajdowały się również na ziemi, nic więc chyba dziwnego,
że rozpoznawali krajobrazy. Wkroczyli teraz znowu w jakąś fazę czasu, więc mogli się
ostrożnie poruszać. I bardzo wolno, nikt bowiem nie wiedział, co ich może spotkać.
Wkrótce mieli się tego dowiedzieć.
Zza wzniesienia, które najbardziej ze wszystkiego przypominało jakieś ogromne
mrowisko, wychodziły paskudne, podobne do ludzi istoty. Ordynarne, o zaciętych twarzach,
wydawały z siebie upiorne odgłosy. Warkliwe, ryczące...
- Dzięki wszystkim nadprzyrodzonym siłom za to, że nie wzięliśmy ze sobą Nera -
mruknął Dolg.
Nie wiedząc czemu, zostali nieoczekiwanie otoczeni przez wrogie istoty.
Sytuacja wyglądała marnie. Tengel Dobry oznajmił, że Ludzie Lodu również mają
kłopoty z tym przejściem, nie należy ono do tych, w których są przyjmowani dobrze. Chodzi
tu bowiem o ich wymarły świat, który nie ma się czego obawiać ze strony Tengela Złego, i
nie przejmuje się tym, czy potwór dojdzie do władzy, czy nie.
- - Miałem nadzieję, że nasza obecność ich powstrzyma mruknął Tengel. - Wygląda
jednak na to, że może dojść do jakiejś potyczki.
- Nie mamy ochoty na zwykłą walkę - westchnął Móri. - A nie wiem, czy moje runy i
czarodziejskie zaklęcia zachowują tutaj moc.
- Zaczekajcie! - wtrącił Dolg. - Pozwólcie mi spróbować! Zaczął przemawiać wprost
do ponurej, groz
nej istoty, która nieustannie się do nich przybliżała.
- Wy zdaje się nie znacie niczego poza nienawiścią - mówił Dolg swoim
najłagodniejszym głosem. - I nie wiecie wcale, że istnieje coś takiego jak miłość. Kaleczycie
swoje kobiety, kiedy są wam potrzebne do zaspokojenia żądzy, a potem je odrzucacie, a
nawet mordujecie. Wieczna podejrzliwość i niezadowolenie rodzą nową, nienawiść i nie dają
spokoju, ani waszym duszom, ani ciałom. Nie rozumiecie tego, że nienawiść niszczy was
strasznymi chorobami, bijecie się tylko o swoje prawa, nie przyznając ich nikomu innemu, i
nie chcecie pojąć, że zniszczyliście już wszystko, co kiedykolwiek było w waszym
posiadaniu. Pozwólcie sobie samym na trochę łagodności, a odkryjecie całkiem nowy świat.
Villemannie, podaj mi niebieski klejnot - zwrócił się do brata tym samym tonem, bowiem
słowa takie jak miłość i łagodność byty dla owych istot niezrozumiałymi dz
więkami. Chociaż
rozumiały, co mówi, bo Dolg posługiwał się aparatem Madragów do tłumaczenia obcych
języków.
Piękna i szlachetna postać Dolga musiała jednak wywrzeć na nich takie wrażenie, że
powstrzymały się od ataku. Same tylko nie rozumiały, dlaczego tak postępują.
- A dlaczego nie czerwony farangil? - zapytała Taran.
- Nie, one sobie na to nie zasłużyły - odparł Dolg, biorąc w dłonie szafir. - Te istoty
nigdy nie zaznały prawdziwego życia, one miały jedynie wojnę.
Mój wspaniały syn, myślał Móri wzruszony. Tylko on potrafi rozumować w ten
sposób.
Uniósł szafir nad głową. Fantastycznie piękne, niebieskie promienie rozbłyskały,
obejmując swoim światłem coraz większą przestrzeń.
Pierwszą reakcją bestii była pożądliwość. Chciały zdobyć ten kamień, każda bestia dla
siebie.
Gdy Ludzie Lodu zafascynowani przyglądali się refleksom niebieskiego kamienia i
zastanawiali się, co to takiego, w całym otoczeniu wokół grupy  intruzów coś zaczęło się
zmieniać.
Dzikie istoty jakby się uspokoiły, odsunęły się o krok w tył, a w ich oczach pod
potężnymi brwiami pojawiły się łagodniejsze błyski. Ich niegościnna pustynia zaczęła
rozkwitać, trawa rosła, strumienie spływały z gór, a motyle i piękne kwiaty ubarwiały
rozlegle doliny. Istoty z praczasu spoglądały na siebie całkiem nowymi oczyma, a na ich
twarzach zaczęło się pojawiać coś na kształt uśmiechu.
W następnej chwili wszyscy usłyszeli głuchy łoskot. Kiedy rozejrzeli się wokół,
zobaczyli, że opadły ciężkie wrota, zamykając dolinę i oddzielając ją od świata poza czasem.
- Jesteście wolni - oznajmił Tengel z Ludzi Lodu, nie kryjąc zdziwienia. - Już nie
należycie do tej zlej sfery! Tutaj możecie żyć szczęśliwie w cieple i miłości, możecie
rozkoszować się egzystencją, która nigdy nie była wam dana.
Owe zapomniane istoty z zaginionej krainy wciąż się sobie nawzajem przyglądały.
Potem wszystkie padły na kolana przed gośćmi. Zwłaszcza Dolg otrzymał wiele wyrazów
czci i wdzięczności z ich strony. Potem odprowadziły wędrowców aż do granicy swego
terytorium. Wszędzie było tak samo pięknie, wszędzie kwitło nowe życie i panował cudowny
spokój.
Dziękuję ci, Dolg - powiedział Tengel Dobry, kiedy przechodzili przez wrota doliny. -
Zasługujesz na wielki szacunek. Czy mógłbyś nam też opowiedzieć o tym kamieniu?
- Bardzo chętnie - zgodził się Dolg. - Myślę jednak, że Cień i nasi przyjaciele, duchy,
zrobią to lepiej ode mnie. Oni tutaj na nas czekają i chyba musimy zaraz ruszać dalej.
- Naturalnie - przyznał Tengel i podziękował im za mile towarzystwo. Wędrowcy
dziękowali równie serdecznie Ludziom Lodu.
- Oczywiście, że opowiem o kamieniu - obiecał Cień, kiedy dowiedział się o prośbie
Tengela. - Chodz
cie z nami, dzielni mężczyz
ni i kobiety z Ludzi Lodu, dopóki nie odstawimy
naszych przyjaciół w bezpieczne miejsce, a potem porozmawiamy sobie! Dalsza droga nie
będzie już trudna, pokonamy ją bardzo szybko. No, chodz
cie już, moi ulubieńcy - rzekł z
uśmiechem do rodziny czarnoksiężnika.
* Wśród teorii związanych z historią Atlantydy, zaginionego lądu, który - jak się sądzi
- istniał w odległych czasach na Oceanie Atlantyckim, a póz
niej i ląd, i powstała na nim
cywilizacja uległy zagładzie, znajduje się również pogląd, że Atlantyda miała swoją
poprzedniczkę. Była to Lemuria, inaczej zwana Mu. Cywilizacja stworzona przez
mieszkańców Lemurii również uległa zagładzie, a pierwsi Atlantydzi uważani są za
Lemurian, których bardziej zaawansowana sfera psychiczna umożliwiała gwałtowny rozwój
ewolucyjny i w jego konsekwencji przyspieszenie wszystkich form życia na planecie.
POWRÓT DO DOMU
Najpierw powitał ich Nero, który zastanawiał się, gdzież to zniknęli na tak długo, a
potem starsi członkowie rodziny wraz ze służbą.
- Jak szybko to wszystko poszło - cieszyła się Tiril. - Zatem zdążymy z weselem.
- Tak jest - potwierdziła Theresa. - Tylko nie znalez
liśmy jeszcze niestety
odpowiedniego mieszkania dla was - mówiła do Taran i Uriela. - Zaraz jednak i tę sprawę
załatwimy.
Taran przerwała jej.
- Zaczekaj, babciu! Nie ma się czym martwić. My z Urielem postanowiliśmy osiedlić
się w Norwegii. Czuliśmy się tam bardzo dobrze, a ja bym chciała odnalez
ć przynajmniej
jedne wrota. Nad Morzem Bałtyckim.
Rozmowa zeszła na boczny tor, bo przecież nie o tym chcieli teraz dyskutować.
Chcieli opowiedzieć o swoich najnowszych przygodach, o tym, zew zameczku myśliwskim
zamieszkają Madragowie. Na razie wciąż jeszcze stali w hallu...
- Czego ty zamierzasz szukać nad Bałtykiem, Taran? - zapytał Erling, marszcząc brwi.
- Nawet nie wiesz, gdzie się to znajduje.
Ale Cieli wie - odpowiedziała radośnie.
- Cień z tobą nie pójdzie, on towarzyszy Dolgowi.
- Natomiast. ja pójdę z Taran - rzekł Dolg z powagą. - Ja również chciałbym osiedlić
się w Skandynawii, najchętniej zresztą zabrałbym taty i mamy, i wszystkich. Miałam
nadzieję, że dobrze się czujecie w Theresenhof - zmartwiła się Theresa.
- Kochamy to miejsce! - zawołała Taran. - Ale czasami zdaje się nam, że zdradziliśmy
Norwegię.
Bracia potakiwali. Zgadzali się z Taran.
- Ale tutejszy dwór... - Theresa była zrozpaczona. - Kto go odziedziczy?
- Rafael albo Danielle, rzecz jasna - powiedział Dolg. - To przecież twoje dzieci,
babciu, więc nic bardziej oczywistego.
Starsi popatrywali po sobie, próbując porządkować myśli. Wszystko stało się tak
nagle. Właściwie jednak Theresa i Erling przyjęli to z ulgą, bo kwestia spadku rzeczywiście
mogła stanowić problem. Dolg był najstarszym w młodym pokoleniu, ale Danielle i Rafael są
przecież ich dziećmi, nie wnukami, jak tamci.
- No dobrze, porozmawiamy jeszcze o tym - rzekła Tiril. - Dlaczego Danielle tu nie
ma? Gdzie ona się podziewa?
- Danielle? - zapytał Móri zdumiony. - Danielle powinna być od dawna w domu.
- Nnie - wykrztusił Erling. - Jak to? Nie wróciła z wami?
- Nie. Pani powietrza przywiozła ją tutaj wcześniej, bo nasza podróż mogła być dla
Danielle zbyt męcząca. Zaraz o wszystkim opowiemy, ale co to może...?
- Pani powietrza wyjaśniła, że musiała zostawić ją po drodze w pobliżu Theresenhof,
ponieważ Sigilion atakował i ona sama była potrzebna w twierdzy - tłumaczyła Taran. -
Zgodnie z obliczeniami pani powietrza, Danielle powinna być w domu od samego rana.
Nikt niczego nie pojmował. Radość z powrotu do domu zmieniła się w okropny
niepokój.
Gdzie jest Danielle?
POSA
OWIE
Krótka informacja pisarki na temat jej wizji świata, w którym żyli Madragowie,
Silinowie i Lemurowie.
Silinowie, jaszczurze plemię, pojawili się na Ziemi w okresie geologicznym .zwanym
perm, datowanym na około 220 milionów lat temu. Madragowie pojawili się znacznie
póz
niej, w jurze, około 170 milionów lat temu. Kiedy na Ziemi znalez
li się Lemurowie, nie
wie nikt.
Wymienione daty odnoszą się do przodków tych plemion, wszystkie gatunki bowiem
rozwijały się przez tysiące, a nawet miliony lat, aż do czasów, w których żyli Chor i jego
przyjaciele, co miało miejsce w epoce mioceńskiej, w erze kenozoicznej. Miocen to
stosunkowo  młoda epoka, rozpoczęła się bowiem przed 25 milionami i trwała zaledwie 14
milionów lat. Era kenozoiczna dzieli się na dwa okresy: trzeciorzęd i czwartorzęd. My żyjemy
w czwartorzędzie. Przyjmijmy więc najogólniej i dla uproszczenia, że czas, w którym żyli
Madragowie, to trzeciorzęd.
W okresie jurajskim, który przypada na tak zwany środkowy wiek Ziemi, świat
wyglądał zupełnie inaczej niż, obecnie. Istniały cztery części tego świata. Eurangara
obejmowała większą część dzisiejszej Azji i Europę Północną. Na południe od niej położona
była Gondwana, ogromny kontynent obejmujący dzisiejszą Amerykę Południową, Afrykę
oraz Półwysep Arabski. Na północ od Gondwany znajdowała się legendarna Atlantyda,
położona na obszarze obecnej Ameryki Północnej, Oceanu Atlantyckiego oraz Grenlandii.
Najdalej na południe znajdowała się czwarta część świata, Australis.
Poszczególne części oddzielało od siebie morze. Morze, którego forma i rozmiary
kształtowały się w toku dziejów Ziemi. W okresie jurajskim było on wąskie i kryło na swoim
dnie południowe części obecnej Europy oraz północne krańce Indii, a także wąski przesmyk
między nimi. Owo morze, czy inaczej ocean światowy, według wszelkiego
prawdopodobieństwa istniało już w okresie prekambryjskim, najstarszym okresie Ziemi,
przed miliardami lat. Wtedy jednak wyglądało inaczej, a jego pozostałością jest częściowo
Morze Śródziemne.
Przed i w okresie istnienia Lemurów morze światowe bardzo się powiększyło. Okres
trzeciorzędu był dla kuli ziemskiej czasem wyjątkowo niespokojnym. Część Atlantydy
zniknęła we wzburzonych falach i została po niej tylko wyspa, na której póz
niej rozwinęło się
legendarne państwo. Ameryka Północna jednak pozostała po katastrofie, miała tylko inny
kształt niż obecnie, ale stanowiła właściwie w pełni uformowany kontynent.
Gondwana została podzielona na dwoje, podobnie jak Eurangara, którą część
geologów nazywa Laurazją. Natomiast, co dziwne, Skandynawia przetrwała wszystkie
zmiany i dopiero póz
niej, w okresach lodowcowych, terytorium skandynawskie zmieniło
charakter, o czym zresztą będziemy jeszcze mówić w sadze o Czarnoksiężniku.
Sławne morze eurazjatyckie w epoce trzeciorzędu otworzyło się i pochłonęło Indie
dochodząc aż do Oceanu Lodowatego poprzez góry Ural, ogromne połacie Rosji i Syberię.
Południowe - wschodnia część Eurangary nazywa się Cathay (porównaj z rosyjską nazwą
Chin, która brzmi  Kitaj ). Na południe od Indii powstał niewielki nowy kontynent: Lemuria.
Tak więc Lemuria jest właściwie starsza niż Atlantyda. Początkowo była połączona z
Gondwaną i Australis oraz z obecnymi południowymi Indiami. Podczas jednak gdy Indie
zniknęły w głębinie morza światowego, wyłoniła się Lemuria, tworząc kontynent, który
rozciągał się od Madagaskaru do Malediwów. Póz
niej miała się Lemuria jeszcze bardziej
powiększyć i powstało na niej ogromne państwo.
Druga wielka część Gondwany stała się Ameryką Południową. I tutaj trzeba
powiedzieć o czymś wielce interesującym: pomniki cywilizacji, która dawno temu uległa
zagładzie, nazywane są Mu od licznych znaków, nadal istniejących a wyrytych w glinie i
kamieniu. Owe znaki przypominają te nieliczne ślady, jakie pozostały po Lemurii.
Mieszkańcy Lemurii, a po nich również Atlantydzi, posiadali znaczną wiedzę
naukową, zwłaszcza w dziedzinach takich, jak mechanika, chemia, fizyka i psychologia.
Znana im była elektryczność i energia atomowa, potrafili posługiwać się laserami i innymi
z
ródłami spójnych wiązek światła. Do ich największych osiągnięć badacze zaliczają
wykorzystanie energii słonecznej, znali olbrzymie odbijające światło kryształy. Największy z
nich przechowywano w Świątyni Słońca. Kult Słońca i Światła pojawia się w większości
teorii na temat zaginionej cywilizacji. Wiele z nich mówi też o posiadających magiczną siłę
kryształach. Por. Murry Hope, Atlantyda - mit czy rzeczywistość? Wydawnictwo Medium,
Warszawa 1994 (przyp. tłum.).
Dwa z takich znaków są identyczne z tymi, które symbolizują dawną Gondwanę.
Jeden oznacza  Kraj, który pogrążył się w morzu , a drugi nazwę kraju  Mu . Są to te znaki,
które Dolg znalazł w wielu miejscach, kiedy poszukiwał Świętego Słońca:
 Kraj, który pogrążył się  Mu w morzu
(Słońce, które gaśnie)
Nie należy się przy tym specjalnie przejmować faktem, że obecnie istnieje gatunek
małpiatek nazywany lemurami, o których twierdzi się czasami, że są potomkami jakiegoś
prastarego ludu. Obrażalibyśmy pierwotnych Lemurów. Poza tym jednak te małpiatki są
śliczne i bardzo tajemnicze. Żyją na Madagaskarze, wiele gatunków bytuje na ziemi, chodzą
na dwóch nogach dziwnie, jakby podbiegając. Jeden z gatunków małpiatek, indri, otrzymał
swoją nazwę przez pomyłkę. Tubylcy, wskazując na podskakujące lemury, wołali do
pewnego zoologa:  Patrz! Patrz! (Indri, indri!) , on zaś sądził, że zwierzęta tak właśnie się
nazywają. Są bardzo ładne i dostojne. Ale żeby miały być w przeszłości ludz
mi? Nie, nie
sądzę. Chciałabym tylko dodać, że mają wielkie i całkiem czarne oczy.
Poza tym Cień, Dolg i ich pobratymcy mieli oczy niemal takie jak surykatki na
pustyni Kalahari, owe zwierzęta, które mogą zbite w gromadkę stać na tylnych nogach,
obracając to w tę, to w tamtą stronę swoje ciekawskie główki. Albo jak cybeta. Niezwykle
oczy! Dokładnie takie same jak oczy Dolga. Dolg jednak nie był taki owłosiony jak te
stworzenia. Poszukaj w jakim,, atlasie zoologicznym zdjęcia surykatki lub cybety, a dowiesz
się, jakie oczy miał Dolg. W swojej poza tym najzupełniej ludzkiej twarzy.
Ostatni Lemurowie, wysocy, szlachetni, podobni do ludzi, żyli więc w epoce
trzeciorzędu i w początkach czwartorzędu, ale na długo przedtem, zanim, jak się sądzi,
pojawili się na Ziemi ludzie.
Wtedy wydarzyły się na naszej planecie okropne rzeczy. W początkach miocenu
wygląd świata zaczynał przybierać znaną nam formę, kontynenty odsuwały się od siebie lub
zbliżały, gigantyczne łańcuchy górskie wyłaniały się z dna wielkiego morza, a jednocześnie
lądy przecinały morze wielkimi przestrzeniami. Powoli wszystko się układało i uspokajało, na
zachodzie wyłoniły się Alpy, Karakorum i Himalaje na wschodzie, zaś na północy Ural.
Andy i Góry Skaliste na zachodniej półkuli były o wiele starsze, ale powstały w
podobny sposób, w środkowym wieku Ziemi.
Wszystko to wydarzyło się oczywiście miliony lat temu. Himalaje i Karakorum
zostały właściwie stworzone po części z wielkich północnych formacji lądowych, przeważnie
jednak z pokładów morskiego dna, które zostały wyniesione w górę, niekiedy powoli i
niezauważalnie przez nieprawdopodobnie długi czas albo oszałamiająco szybko w wyniku
ruchów skorupy ziemskiej, czemu towarzyszył potworny huk; wielkie masy wyłaniały się z
morza i tworzyły góry do 9 tysięcy metrów ponad jego poziom. Świadectwa tego, co się stało,
znajdujemy w warstwach z eocenu (druga, wcześniejsza epoka trzeciorzędu), na przykład
muszle z dna morskiego znalezione w Himalajach na wysokości 6 tysięcy metrów. Himalaje
były początkowo znacznie wyższe niż obecnie i w wyniku rozmaitych procesów zniżyły się
do obecnej wysokości.
To samo odnosi się do Alp. Przyczyną tych zjawisk był fakt, że poszczególne części
świata znajdowały się w nieustannym ruchu, zbliżały się do siebie, aż dochodziło do
zderzenia. Te same procesy zachodzą obecnie na przykład na Islandii, gdzie ruchy
tektoniczne powodują wybuchy wulkanów i trzęsienia ziemi, a także w Kalifornii, która
wciąż żyje w oczekiwaniu wielkiej katastrofy sejsmicznej.
W eocenie było wiele trzęsień ziemi i wybuchów wulkanów. Nieco się to uspokoiło
pod koniec trzeciorzędu, w okresie wielkiego rozkwitu Lemurów, nigdy jednak nie było
całkiem bezpiecznie.
Lemurowie to lud baśniowy i wielu sądzi, że nigdy nie istnieli. Madragowie i
Silinowie należą do sagi o Mórim i jego niezwykłym synu, Dolgu.
I jeśli dawne ludy opowiadały sobie o smokach i potworach, to można je zrozumieć.
Prawdopodobnie wszystkie straszne potwory z takich epok, jak trias, jura czy kreda, owe
latające smoki i paskudne jaszczury, wyginęły. Wymarły w okresie środkowego wieku Ziemi,
zwanym też niekiedy czasem wielkiej śmierci. Jednak różne dziwne stwory przetrwały lub
pojawiły się nowe w epoce ssaków w trzeciorzędzie.
Istniał na przykład pewien ptak, Phororhacos, mniej więcej taki wysoki jak człowiek,
ale z głową rozmiarów głowy konia. Inne znowu przypominały latające jaszczury, a może
nawet przetrwały jakieś pokrewne im gatunki, choć w naszych czasach nie natrafiono na ich
ślady. Latające jaszczury są przecież podobne do smoków z naszych baśni.
Póz
niej pojawił się w Azji największy ziemski ssak, jaki kiedykolwiek istniał.
Nazwano go Baluchitherium, miał pięć i pot metra wysokości i siedem i pół metra długości.
Traktowany jest jako wczesny przodek nosorożca, choć oba zwierzęta nie są specjalnie do
siebie podobne. Megaloceros, wielki jeleń, miał rogi o rozpiętości ponad trzech metrów.
I jeszcze tak zwany tygrys szablastozębny, ogromne drapieżne zwierzę, które stało się
pewnie przyczyną tego, że tak wiele gatunków wyginęło. Wszystkie zwierzęta bały się go
potwornie, groz
ny był również dla żyjących wówczas gatunków człekokształtnych.
A poza tym... Może istniały również inne istoty? Nic nam o tym nie wiadomo, ale
przecież wciąż się dokonuje odkryć. Właśnie niedawno odkryto, że człowiek jest gatunkiem
znacznie starszym, niż do niedawna sądzono.
No i mamy, rzecz jasna, prawo do odrobiny fantazji. Ten, kto zachował fantazję,
pozostanie młody, i duchem, i ciałem, znacznie dłużej niż ten, kto nigdy nie pozwolił myślom
płynąć swobodnie. Dotyczy to wszystkich, od matematyków poprzez ludzi pracy fizycznej, aż
do poetów:
O jednej sprawie jeszcze dotychczas nie wspomniano. Mianowicie o nazwie tego
eurazjatyckiego morza, które przestało istnieć.
To było Tethys. Inaczej zwane Tetydą.
Nazwa, która przyczyniła Móriemu i jego rodzinie wielkiego bólu głowy, ponieważ do
niczego nie pasowała.