Złota epoka musicalu, lata 50.  twórcy,
dzieła, ideologia
Najwybitniejsze musicale powstają w wytwórni MGM, a sprawą producenta Arthura Freeda  były
pianista, pan miły i sympatyczny, ludzie go lubią i chcą z nim pracować
a pracować chcieli m.in.: scenarzyści
Betty Comden i Adolph Green, kompozytor Roger Edens, dyrygent
Andre Previn, choreograf Michael Kidd, reżyserzy Vincente Minnelli, Stanley
Donen i Charles Walters, a także wykonawcy  Gene Kelly (pełnił on
również funkcje choreografa i reżysera), Cyd Charisse, Howard Keel, Jane
Powell, Kathryn Grayson, Debbie Reynolds, Frank Sinatra, Leslie Caron,
June Allyson i wielu innych. Po odejściu z RKO dołączył do nich przeżywający
drugą młodość Fred Astaire.
Freed tworzy nowa formułę musicalu  musical integralny: piosenka, wraz z towarzyszącym jej
tańcem, nie jest
już  numerem , stanowiącym względnie autonomiczną całość (jak to bywało
w musicalach z lat 30.), lecz zostaje umiejętnie wpleciona w ciąg zdarzeń,
pełniąc ważne funkcje fabularne. Często piosenka zastępuje dialog.
1949  Na przepustce Stanley Donen i Gene Kelly  musical zrealizowany w plenerach
naturalnych, nie w studiu
1952  Deszczowa piosenka znów Kelly i Donen (wspólna reżyseria)  jeden z nielicznych
ówczesnych musicali, który nie ma teatralnego odpowiednika.
 Najznakomitszą sekwencją taneczną,
świetnie ilustrującą akrobatyczny styl Kelly ego i O Connora, jest Make
 Em Laugh. O Connor walczy na planie z manekinem, biega po ścianach,
przewraca się jak szmaciana lalka, robi piruety, leżąc na plecach, zderza się
z ceglaną ścianą, uderza twarzą w deskę niesioną przez pracowników rekwizytorni,
wreszcie wpada w kotarę i kończy swój popis.
W 1956 roku ma miejsce premiera zrealizowanego 4 lata wcześniej filmu G. Kelly'ego
 Zaproszenia do tańca . Film tyle czekał na premierę, ponieważ jest eksperymentem (i bali się, że
będzie komercyjna klapa). Nie ma tutaj dialogów, tylko pantomina i taniec
Eklektyczny taniec Kelly ego jest oparty na przygotowaniu atletycznym i akrobatycznym.
 Nie potrafi ę nazwać swojego stylu  zwierzał się sam tancerz.  To z pewnością hybryda. (& )
Wiele zapożyczyłem z tańca nowoczesnego i klasycznego, a także z amerykańskiego tańca
ludowego  stepowania i jitterbuga. (& )Próbowałem jednak rozwijać styl odpowiadający
otoczeniu, w którym się wychowałem .
Kelly jako reżyser i choreograf zrewolucjonizował sposób pokazywania tańca w filmie, czyniąc
większy niż poprzednicy użytek z ruchów i ustawień kamery oraz montażu.
 Amerykanin w Paryżu (1951)
opowieść o mieszkającym w Paryżu malarzu (Gene Kelly), uwodzącej go bogatej rodaczce (Nina
Foch) i tej trzeciej, paryskiej ekspedientce (Leslie Caron), dziewczynie przyjaciela (Oscar Levant).
Idealny przykład musicalu integralnego
Musicale Warner Bros.:
 Narodziny gwiazdy (1954) George Cukor, Judy Garland  najlepsza rola w jej karierze
 Oklahoma (1955) Fred Zinneman
Lata 50. były najwspanialszym okresem w rozwoju filmowego musicalu. Dzieła Minnellego,
Kelly ego i Donena wyczerpały wszakże w dużej mierze formułę gatunku. W następnych dekadach
musical nie zniknął z ekranów, od czasu do czasu zaskakując nawet widzów świeżością i
nowatorstwem formy. Generalnie rzecz ujmując, funkcjonował jednak na marginesie kina
gatunków, nie ciesząc się już tak dużą popularnością i nie przyciągając tak wielu wspaniałych
reżyserów, choreografów i wykonawców.