Formuła przemiany wewnętrznej
(Dział Rozwój Duchowy)
Formuła przemiany wewnętrznej
Zawsze, gdy chcemy coś udoskonalić, ulepszyć, uzdrowić, przydaje się pamiętanie o czterech krokach ku temu. Są one naturalne, ale kiedy coś nas boli, w wewnętrznej szamotaninie bardzo łatwo o nich zapomnieć.
Te cztery kroki składające się na proces zmian wewnętrznych to:

(A) - oddzielenie, separacja,
(B) - analiza, obserwacja,
(C) - ukierunkowanie, krystalizacja,
(D) - integracja, działanie w pełni.
Funkcjonujemy jako całość, duchowo-psychiczno-fizyczny byt. Podziały zawsze są sztuczne. Pochodzą od nas, z naszego postrzegania. Ale czasami są potrzebne, jeśli coś uważamy za integralny składnik naszego ja, ciężko jest się temu przyjrzeć (B), a jeszcze ciężej to zmienić (C). W dodatku część mechanizmu "oddzielania się" funkcjonuje niejako automatycznie, odruchowo oddzielamy się od tego, co sprawia ból, czy to fizyczny, czy to psychiczny. Jest to element utrzymujący nas w równowadze, ale równocześnie powodujący nieświadome wewnętrzne rozbicie, uniemożliwiające realizację tego, jak moglibyśmy żyć (D). Dotyczy to zarówno spraw drobnych, nawyków, jak i znacznie większej sprawy wewnętrznego dojrzewania.
W kwestii nawyków, nie jesteśmy w stanie ich zmienić, o ile ich nie zauważamy, o ile pozostają nieświadome. Trzeba zacząć obserwować, kiedy i jak się pojawiają (AB). Sama obserwacja i wyciąganie wniosków nie wystarcza, ale dzięki niej pojawia się motywacja do zmiany (C) i ewentualnie pomysły, jak to robić. Wkładamy wysiłek w to, by robić coś inaczej (C), a potem przechodzi to w sferę nawyków, robimy to odruchowo (D).
Wyraźniej te cztery etapy widać, kiedy je odniesiemy do siebie, do całości. Z początku trzeba uznać, że nie jesteśmy tylko tym, czym się nam zdawało, że jesteśmy, z czym się utożsamialiśmy (A). Nie jesteśmy ani ciałem, ani emocjami, ani myślami. Istnieje w nas coś więcej. Dzięki temu pojawia się w nas wewnętrzny obserwator, który stopniowo gromadzi informacje (B) oraz świadomość, że można inaczej (C). Stopniowo, dzięki wewnętrznemu wysiłkowi (C), coś się zaczyna zmieniać. Pojawia się zdolność do funkcjonowania w nowy sposób (D).
Oczywiście dotyczy to zarówno krótkich etapów, jak i całego życia. Warto pamiętać, że najczęściej na etapie (AB) pojawia się ból, cierpienie, zamęt. Po prostu stajemy się tego świadomi, bardzo łatwo wtedy poddać się kojącemu mechanizmowi nieświadomego chowania głowy w piasek czy własnych problemów po kątach. Użycia sztuczek do przeskoczenia etapu (C), tymczasem ten jest niezbędny i żmudny, i bardzo często polega na pozornym wracaniu do punktu wyjścia, do stanu, do którego jesteśmy przyzwyczajeni, po to, by znów krok po kroku dążyć do upragnionego stanu. Funkcjonowanie to można określić: "upadamy i podnosimy się". I jest to naturalne, w ramach tego wysiłku właśnie toczy się ten etap (C) i pojawia się coś nowego (D).