WYśSZA SZKOA
A INśYNIERII DENTYSTYCZNEJ
WYśSZA SZKOA
A INśYNIERII DENTYSTYCZNEJ
IM. PROF. MEISSNERA W USTRONIU
IM. PROF. MEISSNERA W USTRONIU
WYDZIAA
INśYNIERII DENTYSTYCZNEJ
WYDZIAA
INśYNIERII DENTYSTYCZNEJ
Marlena Krajewska
Temat pracy:
WPA
YW POWA
OK HYBRYDOWYCH
OTRZYMYWANYCH METOD
ZOL-śEL NA
STOPIE TYTANU NA WA
AÅšCIWOÅšCI KOROZYJNE
PO EKSPOZYCJI W ROZTWORZE RINGERA
Praca dyplomowa napisana
w Katedrze Nauk o Materiałach
pod kierunkiem naukowym
prof. Józefa Głuszka
CZ
ŚĆ LITERATUROWA
CZ
ŚĆ LITERATUROWA
Wprowadzenie
Zapotrzebowanie na nowe materiały w dziedzinie medycyny ciągle
wzrasta. Dla in\
ynierii materiałowej wa\
nym zadaniem jest, bowiem
poznanie zakresu oraz specyfiki materiałowych potrzeb medycyny. W
dzisiejszych czasach nie stawia siÄ™ ju\
, tylko na aspekt estetyczny a na
biokompatybilność materiałów stosowanych w protetyce i stomatologii.
Wiele pacjentów posiada skłonność do alergii na materiały stomatologiczne
lub na niektóre ich składniki. Głównym powodem występowania takich
zjawisk patologicznych sÄ… metale i stopy wykorzystywane w protezach, a
przede wszystkich zjawiska korozyjne. W zwiÄ…zku z powy\
szym,
naukowcy, lekarze oraz technicy podjęli wiele prób stworzenia
nowoczesnych materiałów, które uwzględniałyby wszelkie aspekty
biologiczne. Do grupy takich materiałów zaliczamy biomateriały, które są
akceptowalne przez organizm ludzki. Wyró\
niamy tu tytan oraz jego stopy,
który dzięki swoim właściwością znajduje coraz szersze zastosowanie w
medycynie.
W ostatnich latach prowadzone zostały badania nad poprawą
właściwości elementów metalowych, np. poprzez nakładanie powłok
ceramicznych. Zastosowanie tu znalazła m.in. technika  zol-\
el (z
ang. sol-gel). Metoda ta pozwala uzyskiwać stosunkowo cienkie oraz
jednorodne powłoki.. A
agodne warunki procesu zol-\
el, w
szczególności niska temperatura, umo\
liwiają wprowadzenie molekuł
organicznych do sieci nieorganicznej. Obecność fazy organicznej i
nieorganicznej wymieszanych na poziomie molekularnym czy te\
w
skali nanometrycznej, stała się podstawą zdefiniowania nowej klasy
materiałów tzw. hybrydowych organiczno  nieorganicznych
wykorzystywanych w ochronie przed korozjÄ….
Biomateriały-podstawowe zagadnienia
Biomateriały to substancje sztuczne, zarówno syntetyczne, jak i
pochodzenia naturalnego, mające za zadanie uzupełnienie lub
zastąpienie tkanek, narządów lub ich części i pełnienie ich funkcji.
Klasyfikacja biomateriałów
Wyró\
niamy następujące grupy
metalowych:
biomateriałów:
stale Cr-Ni-Mo o strukturze
metalowe,
austenicznej,
ceramiczne,
tytan i jego stopy,
węglowe,
stopy na osnowie kobaltu,
polimerowe,
tantal, niob i ich stopy,
kompozytowe.
metale szlachetne,
stopy z pamięcią kształtu.
Biomateriały powinny odznaczać się takimi cechami jak:
trwałość fizyczna,
określony skład fazowy i mikrostruktura,
dobre właściwości mechaniczne (w tym m.in. odporność na
zu\
ycie przez tarcie, wytrzymałość zmęczeniowa, wytrzymałość
na rozciąganie, plastyczność, twardość, sztywność, ciągliwość),
stabilność chemiczna w środowisku \
ywego organizmu oraz
brak toksyczności ewentualnych produktów reakcji,
biozgodność i stabilność biologiczna przez długi czas
u\
ytkowania,
brak reakcji alergizujących względem otaczających tkanek,
brak działania rakotwórczego,
niezmienność składu chemicznego struktury w czasie
sterylizacji,
minimalne koszty wytworzenia.
stenty
endoprotezy stawu biodrowego
płyty i śruby oraz przyrządy do zespoleń kostnych
wszczepy stomatologiczne
Biotolerancja metali i stopów w zale\
ności od odporności korozyjnej.
Tytan i jego stopy zyskujÄ… coraz szersze zastosowanie ze
względu na swoje szczególne właściwości takie jak:
:
biozgodność, która jest związana z wysoką odpornością na
korozjÄ™,
obojętność biologiczna,
zdolność do samorzutnej i szybkiej repasywacji uszkodzeń
powierzchniowych w środowisku wilgotnym i zawierającym
tlen,
dobre właściwości mechaniczne przy niskiej gęstości, która jest
około dwukrotnie mniejsza od stosowanych w medycynie
austenitycznych stali czy te\
stopów kobaltowo-chromowych
typu Vitalium,
wy\
szą od stali elastyczność ułatwiającą kości sąsiadującej z
implantem pełnienie jej nośnej funkcji,
zdolność warstw tlenkowych na tytanie do stymulacji
procesów osteointegracji ułatwiającej wrastanie tkanki kostnej,
nale\
y do materiałów niemagnetycznych o małej przewodności
elektrycznej.
Implant wszczepiony w tkankÄ™
kostnÄ… proces osteointegracji
Zwarta warstwa górna wraz z warstwą
porowatą dolną, która sprzyja integracji
nowo powstajÄ…cej tkanki kostnej
Właściwości fizyczne tytanu Wartości Jednostki
Liczba atomowa 22 %%%
Masa atomowa 47,90 %%%
Gęstość 4,54 g/cmł
Przewodność cieplna 19,2 W/(m · K)
Temperatura topnienia 1668 ÚC
Temperatura parowania 3260 ÚC
Temperatura przemiany 882,5 ÚC
alotropowej
Moduł Younga 105 GPa
Granica plastyczności 480 MPa
Granica wytrzymałości 600 MPa
Wydłu\
enie 15 %
PrzewÄ™\
enie 25 %
Korozja- podstawowe zagadnienia
Korozja  to proces niszczenia materiałów, wywołany poprzez
czynniki środowiskowe, a zachodzący głównie w wyniku reakcji
chemicznej lub elektrochemicznej. Reakcje te przebiegajÄ… na
powierzchni danego materiału.
Klasyfikacja zjawisk korozyjnych przedstawia się następująco:
Mechanizm korozji,
Typ zniszczeń korozyjnych,
Charakter środowiska korozyjnego,
Gałęzie przemysłu,
Rodzaj metalu.
wszczep TiAlV, po 4-letnim okresie u\
ytkowania
korozyjne miejsca lutu osadzone na wszczepach
zlutowanych koron po dwóch latach u\
ytkowania
przebarwione na czarno korozyjne
miejsca lutu, wewnÄ…trz korony widoczne
produkty korozyjne powstałe wskutek
działania korozji
BiorÄ…c za podstawÄ™ klasyfikacji skutki zniszczenia fazy metalicznej
rozró\
nia siÄ™ korozjÄ™:
równomierną,
miejscowÄ…,
międzykrystaliczną.
Mechanizm procesów korozyjnych powoduje, \
e rozró\
nia siÄ™:
korozję elektrochemiczną zachodzącą w środowiskach elektrolitów,
a więc w wodnych roztworach, np. w wodzie słodkiej lub morskiej,
w wilgotnych gazach i wilgotnych glebach,
korozję chemiczną zachodzącą głównie w gazach suchych i cieczach
nieprzewodzących, (nieelektrolitach), np. ciekłe substancje
organiczne.
Korozja w\
erowa (pitting)  jest to jeden z najbardziej
niebezpiecznych rodzajów korozji, polegający na tworzeniu się wskutek
miejscowego działania środowiska korozyjnego płytkich w\
erów
korozyjnych oraz w\
erów występujących pojedynczo, lub w postaci
małych skupisk.
Aby powłoka spełniała dobrze
swoją rolę musi odpowiadać
następującym wymaganiom:
być ścisła,
powinny odznaczać się dobrą
przyczepnością do podło\
a,
być nieprzepuszczalna,
mieć du\
ą twardość,
mieć du\
ą odporność na zu\
ycie,
np. na wstrzÄ…sy cieplne,
mieć odpowiednie własności
mechaniczne,
wykazywać pewną
 elastyczność mechaniczną w
warunkach pracy,
posiadać zbli\
oną do podło\
a
wartość współczynnika
rozszerzalności cieplnej, aby nie
następowało pękanie i Odprysk ceramiki w okolicy
odwarstwienie się powłoki
przyszyjkowej po trzyletnim u\
ytkowaniu
podczas zmian temperatur.
Metody nanoszenia powłok ceramicznych:
Metody wykorzystujÄ…ce
Metody wykorzystujÄ…ce
zjawiska zachodzÄ…ce w fazie procesy zachodzÄ…ce w fazie
gazowej:
ciekłej:
Fizyczne metody nanoszenia z
Metody zawiesinowe;
fazy gazowej (PVD  ang.
Metoda zol-\
el (ang. sol-gel).
Physical Vapour Deposition);
Chemiczne metody nanoszenia
z fazy gazowej (CVD  ang.
Chemical Vapour Deposition);
Metody natryskiwania
cieplnego (ang. Plasma
Spraying);
Techniki Laserowe (PLD 
ang. Pulsed Laser Deposition).
Charakterystyka metody zol-\
el:
Termin zol-\
el jest u\
ywany do opisu szerokiej gamy procesów \
elowania
koloidalnej zawiesiny-zolu prowadzących do powstania fazy stałej.
Zol - jest roztworem koloidalnym, w którym zdyspergowana faza stała
składa się z niespolimeryzowanych cząstek.
śel - to makroskopowa cząsteczka, która zajmuje całą objętość roztworu.
śel składa się z ciągłego szkieletu wypełnionego ciągłą fazą ciekłą.
Podstawowe składniki roztworu powłokowego wraz z ich
funkcjami:
Składnik Przykład Funkcja /Cel
Alkoholany metali Si(OC2H5)4 Prekursor ceramiki, formuje strukturÄ™
Ti(OC3H7)4 \
elu.
Alkohol C2H5OH Rozcieńczalnik, rozpuszczalnik,
C2H7OH obni\
a lepkość.
Woda Reaguje z alkoholem do formy
struktury makroczÄ…steczki i \
eli.
Dodatki chelatujÄ…ce Kwas octowy Obni\
enie szybkości hydrolizy i
Dwuetanoamina kondensacji, wpływ na strukturę
MakroczÄ…steczki.
Katalizatory HNO3 Wzrost szybkości hydrolizy i
NH4OH kondensacji, wpływ na strukturę
makroczÄ…steczki.
Chemiczne dodatki Formamid Zmniejszenie liczby spękań podczas
kontrolujÄ…ce suszenie Gliceryna suszenia warstwy \
elu poprzez
Kwas szczawiowy kontrolowanie wymiarów i
rozkładu porów.
Środek zagęszczający Hydroksypropyl Zwiększenie lepkości.
Celuloza
Podstawowe zalety metody zol-
Wady metody zol-\
el :
\
el:
wysoki koszt surowca,
jednorodność i czystość surowca,
du\
y skurcz w czasie obróbki,
wszystkie etapy otrzymywania
materiału ceramicznego nie
kruchość,
wymagajÄ… stosowania wysokiej
brak elastyczności,
temperatury,
porowatość,
mo\
liwość dokładnego sterowania
mikrostrukturą naniesionej powłoki,
pozostałości grup hydroksylowych i
tzn. sterowania wielkością i
węgla,
objętością porów, jak równie\

wielkością powierzchni, długi czas obróbki,
odpowiednio przeprowadzona
pewne zagro\
enie dla zdrowia
obróbka cieplna daje gwarancję
wynikajÄ…ce ze stosowania kÄ…pieli
dobrej przyczepności ceramiki do
organicznych.
metalowego podło\
a,
łatwa dostępność prekursorów
mo\
liwość kontroli reaktywności
prekursorów poprzez zastosowanie
katalizatorów kwasowych,
zasadowych czy nukleofilowych,
Metoda zol-\
el słu\
y do otrzymywania:
powłok ceramicznych jedno- lub wieloskładnikowych;
powłok jednowarstwowych lub wielowarstwowych;
proszków, np. SiO2, Al2O3, ZrO2, TiO2, etc.;
elementów monolitycznych;
włókien;
powłok optycznych i antyrefleksyjnych;
powłok dielektrycznych i ferroelektrycznych w urządzeniach
elektronicznych;
elektrochromowych warstw na oknach;
powłok ochronnych na metalach;
materiałów hybrydowych;
katalizatorów i filtrów;
materałów nietlenkowych, np. azotków, węglików.
Metody nanoszenia powłok:
metodÄ… zanurzeniowÄ… (ang. dip- coating);
metodÄ… wirowÄ… (ang. spin- coating);
metodÄ… natryskowÄ… (ang. spray- coating).
Poszczególne stadia procesu nanoszenia
powłoki w metodzie zanurzeniowej
Powłoki hybrydowe
A
agodne warunki procesu zol-\
el, a w szczególności niska temperatura,
umo\
liwiają wprowadzenie molekuł organicznych do sieci nieorganicznej.
Obecność fazy organicznej i nieorganicznej wymieszanych na poziomie
molekularnym czy te\
w skali nanometrycznej, stała się podstawą zdefiniowania
nowej klasy materiałów tzw. hybrydowych organiczno  nieorganicznych
nanokompozytów. Organiczno-nieorganiczne materiały hybrydowe otrzymane
metodÄ… zol-\
el znane są równie\
pod takimi nazwami jak ORMOSILs
(ORganically MOdified SILicates) lub ORMOCERs (ORganically MOdyfied
CERamics).
Istotną zaletą materiałów hybrydowych jest unikalna kombinacja
właściwości, których nie mo\
na osiągnąć w tradycyjnych kompozytach (w skali
makro), czy te\
w konwencjonalnych materiałach. Szkielet nieorganiczny mo\
e być
modyfikowany poprzez u\
ycie alkoholanów krzemu, metali grup głównych czy te\

metali grup przejściowych, co wpływa głównie na właściwości mechaniczne,
optyczne i termiczne materiału. Natomiast część organiczna odpowiadająca za
elastyczność i przetwarzalność materiałów, mo\
e być modyfikowana przez
selektywny wybór z licznie dostępnych alkoksysilanów, organicznych monomerów
czy polimerów.
Zgodnie z tym kryterium materiały hybrydowe mo\
na podzielić na dwie
główne grupy. Pierwszą grupę stanowią systemy, w których jeden z komponentów
(organiczny lub nieorganiczny) jest wbudowany w sieć drugiego. W tym
przypadku oddziaływania między komponentami są głównie słabe, takie jak van
der Waalsa, wiązania wodorowe, lub oddziaływania elektrostatyczne. Do drugiej
grupy nale\
ą systemy, w których dwa komponenty są połączone chemicznie
silnymi wiÄ…zaniami kowalencyjnymi.
Kompozytowe materiały nieorganiczno-organiczne (Ormocery, czy te\

Ormosile) znalazły zastosowanie przy produkcji wyrobów monolitycznych, oraz
powłok w tym powłok ochronnych.
Uproszczony schemat
układu hybrydowego:
(a) składnik organiczny
wydzielony w sieci TEOS,
(b) składnik organiczny
dobrze zdyspergowany w
sieci TEOS
CZ
ŚĆ DOŚWIADCZALNA
Cel badań
Celem badań było zbadanie wpływu wielowarstwowych
powłok hybrydowych SiO2-polimer na odporność
korozyjnÄ… tytanu w roztworze Ringera.
Dla realizacji zamierzonego celu konieczne było:
otrzymanie zolu SiO2-polimer wykorzystujÄ…c prekursory
organiczne: tetraetoksysilan (TEOS), 3-(Trimethoxysilyl)-propyl
acrylate;
wytworzenie wielowarstwowych (jedno-, dwu-, trój-, cztero-,
pięciowarstwowych) powłok metodą zanurzeniową na stopie tytanu;
spiekanie otrzymanych warstw w temperaturze 200 °C.
W wykonanych badaniach zastosowano środowisko korozyjne:
roztwór Ringera, w temperaturze 37 °C.
Zmiennymi parametrami w wykonanych badaniach były:
liczba warstw w powłoce SiO2-polimer (powłoki: jedno- (próbka
A), dwu- (próbka B), trzy- (próbka C) , cztero- (próbka D) i
pięciowarstwowe (próbka E)).
W części doświadczalnej została
przedstawiona preparatyka otrzymywania powłok SiO2-
polimer oraz wyniki badań elektrochemicznych stopu
tytanu bez oraz z powłokami po ekspozycji w roztworze
Ringera.
Przygotowanie roztworu powłokowego
Do przygotowania powłok u\
yto następujących odczynników:
Tetraetoksysilan Si(C2H5O)4
3-(Trimethoxysilyl)-propyl acrylate
Alkohol etylowy C2H5OH
Kwas octowy CH3COOH
Kwas azotowy HNO3
Roztwór koloidalny sporządzono z odpowiedniego prekursora przez
rozpuszczenie go w rozpuszczalniku organicznym, jakim był bezwodny
alkohol etylowy w stosunku 1:4.
Następnie całość homogenizowano w płuczce ultradz
więkowej przez 75min.
W tym czasie do roztworu dodawano następujące składniki:
kwas azotowy (V)  HNO3  i mieszano w płuczce przez 125 minut;
kwas octowy  CH3COOH  i homogenizowano w płuczce przez 125 minut.
Skład chemiczny otrzymanych zoli podany w stosunku
molowym
TEZr POLR C2H5OH HNO3 CH3COOH
1 1 4 0,01 0,01
Skład chemiczny roztworu Ringera
Składnik Stę\
enie [g/dmł]
NaCl 8,60
KCl 0,30
CaCl 0,48
Procedura przygotowania próbek
W celu właściwego przygotowania powierzchni tytanu
wykonywano następujące operacje:
Szlifowanie na papierze ściernym o uziarnieniu 400, 600, 800;
Przemywanie wodÄ… destylowanÄ…;
Suszenie;
Odtłuszczanie w acetonie, w płuczce ultradz
więkowej w czasie 30
min;
Ponowne suszenie.
Powłoki nanoszono metodą zanurzeniową (szybkość wynurzania 2,5
mm/min). Próbki z naniesioną powłoką suszono na wolnym powietrzu
przez 24 godziny. Następnie próbki umieszczano w zimnym piecu. Po
osiągnięciu zadanej temperatury próbkę wypiekano przez czas 180 minut.
Szybkość wzrostu temperatury pieca wynosiła 2 deg/min.
KrÄ…\
ki tytanu wykorzystane do badań.
a) Aparatura do zanurzania i wynurzania próbek,
b) zbli\
enie.
Metodyka wykonywania badań
Elektrochemiczne pomiary stałoprądowe słu\
Ä…ce do oceny
odporności korozyjnej, polegały na rejestrowaniu krzywych
polaryzacyjnych w konwencjonalnym układzie trójelektrodowym. Układ
pomiarowy całkowicie zautomatyzowany składał się z naczyńka
pomiarowego, potencjostatu oraz komputera.
Przyjęto następujące oznaczenia umowne:
" iE=-750mV  gęstość prądu katodowego przy potencjale -750mV;
" EK-A lub Ecorr  potencjał przejścia katodowo anodowego;
" Ei=2A/cm²  potencjaÅ‚ przy gÄ™stoÅ›ci prÄ…du anodowego 2 A/cm2;
" Rp  opór polaryzacyjny;
" P  przepuszczalność powłoki.
Ultrapłuczka.
Elektrochemiczne naczyńko pomiarowe.
Układ pomiarowy, słu\
Ä…cy do elektrochemicznych
pomiarów stałoprądowych.
Potencjał korozyjny (E ) stopu tytanu bez oraz z
Potencjał korozyjny (E ) stopu tytanu bez oraz z
powłokami hybrydowymi po 120-minutowej
powłokami hybrydowymi po 120-minutowej
ekspozycji w roztworze Ringera.
ekspozycji w roztworze Ringera.
500
400
300
200
100
0
T Y T A N A B C D E
S YM B O L P R Ó B K I
'
E , mV
Krzywe potencjałodynamiczne tytanu bez oraz z
Krzywe potencjałodynamiczne tytanu bez oraz z
wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po 120-
wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po 120-
minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
1 0-3
1 0-4
1 0-5
1 0-6
TYT AN
TYT AN + 1 WARST WA (PRÓBKA A)
1 0-7
TYT AN + 2 WARST WY (PR ÓBKA B)
TYT AN + 3 WARST WY (PR ÓBKA C)
1 0-8
TYT AN + 4 WARST WY (PR ÓBKA D)
TYT AN + 5 WARST W (PRÓBKA E)
1 0-9
10-10
-1,5 1,0 3,5
E (Volts)
2
I (A/cm )
Przejście katodowo-anodowe (EK-A) stopu tytanu
K-A
Przejście katodowo-anodowe (E ) stopu tytanu
modyfikowanego wielowarstwowymi powłokami
modyfikowanego wielowarstwowymi powłokami
hybrydowymi SiO2-polimer.
hybrydowymi SiO2-polimer.
300
200
100
0
TYTAN A B C D E
-100
SYMBOL PRÓBKI
K - A
E
, mV
Potencjał zarodkowania w\
eru (Ew) tytanu bez oraz
Potencjał zarodkowania w\
eru (Ew) tytanu bez oraz
z wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po
z wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po
120-minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
120-minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
4000
3000
2000
1000
TYTAN A B C D E
SYMBOL PRÓBKI
W
E
, mV
Opór polaryzacji (Rp) tytanu bez oraz z
Opór polaryzacji (Rp) tytanu bez oraz z
wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po
wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po
120-minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
120-minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
5
1.4x10
5
1.2x10
5
1.0x10
4
8.0x10
4
6.0x10
4
4.0x10
4
2.0x10
0.0
TYTAN A B C D E
SYMBOL PRÓBKI
Rp , mV
Przepuszczalność powłok hybrydowych
Przepuszczalność powłok hybrydowych
otrzymywanych na tytanie po 120-minutowej
otrzymywanych na tytanie po 120-minutowej
ekspozycji w roztworze Ringera.
ekspozycji w roztworze Ringera.
80
60
40
20
0
A B C D E
SYMBOL PRÓBKI
Przepuszczalnosc , %
Obszar pasywny tytanu bez oraz z
Obszar pasywny tytanu bez oraz z
wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po
wielowarstwowymi powłokami hybrydowymi po
120-minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
120-minutowej ekspozycji w roztworze Ringera.
3
4 x 1 0
3
3 x 1 0
3
2 x 1 0
3
1 x 1 0
0
T Y T A N A B C D E
S Y M B O L P R Ó B K I
OBSZAR PASYWNY , mV
Do oceny jakości powłok otrzymanych metodą zol-
\
el nie mo\
na stosować jednego uniwersalnego
kryterium oceny, gdy\
układ podło\
e-powłoka jest
dość skomplikowany, w którym mo\
e następować
szereg zjawisk.
Analiza danych pomiarów elektrochemicznych,
Analiza danych pomiarów elektrochemicznych,
przedstawiona w pracy, pozwoliła na sformułowanie
przedstawiona w pracy, pozwoliła na sformułowanie
następujących wniosków:
następujących wniosków:
Wielowarstwowe powłoki hybrydowe SiO2-polimer obni\
ajÄ…
szybkość korozji tytanu w roztworze Ringera w temperaturze
37 °C.
Skuteczność ochronna otrzymanych powłok hybrydowe
SiO2-polimer zale\
y od liczby warstw w powłoce.
Powłoka hybrydowa w zale\
ności od ilości warstw w powłoce
wpływa na wartość zmierzonego potencjału korozyjnego.
Wielowarstwowe powłoki hybrydowe naniesione na stop tytanu
obni\
ają gęstość prądów zarówno w obszarze katodowym
oraz anodowym. Nastąpiło przesunięcie potencjału przejścia
katodowo-anodowego (EK-A) w kierunku bardziej dodatnich
potencjałów.
PotencjaÅ‚ EK-A próbek A÷E byÅ‚ wy\
szy od potencjału
przejścia katodowo-anodowego niepokrytego tytanu.
 Powłoka hybrydowa typu SiO2-polimer korzystnie
wpływa na badany stop tytanu, powodując wzrost
potencjału Ew do wartości znacznie bardziej dodatnich
względem niemodyfikowanego tytanu.
W zale\
ności od ilości warstw w powłoce otrzymane
wartości oporu Rp ró\
niły się, jednak\
e były znacznie
wy\
sze od niemodyfikowanego stopu tytanu.
Wyznaczona przepuszczalność jest dość wysoka
(średnio ok.70%).
Dziękuję za uwagę.