SPÓy
NIONE DEMENTI
CO SI
ZDARZYA
O PÓA
WIEKU TEMU W ROSWELL? WYZNAWCY UFO
S
PRZEKONANI, ŻE ROZBIA
SI
STATEK OBCEJ CYWILIZACJI.
ARMIA AMERYKAC
SKA DOPIERO TERAZ ODTAJNIA
A SWOJ

WERSJ

Na początku ubiegłego lata, gdy większość Amerykanów opanował już wakacyjny
nastrój, US Air Force ogłosiły długo oczekiwany, sążnisty raport, który zgodnie z
intencją jego autorów miał przekonać sceptyczne społeczeństwo, że siły powietrzne
kraju odniosły wreszcie ostateczne zwycięstwo nad latającymi spodkami. Zawierający
231 stron dokument był owocem oficjalnego śledztwa dotyczącego incydentu, który
miał miejsce dokładnie 50 lat wcześniej w okolicach miasteczka Roswell w Nowym
Meksyku. Miejscem incydentu, najważniejszego w ufologicznej mitologii "bliskiego
spotkania drugiego (a jak twierdzą niektórzy świadkowie trzeciego) rodzaju", było
owcze pastwisko położone około 120 km od miasta.
W pierwszych dniach lipca 1947 roku pasterz doglądający swego stada znalazł na
owym polu szczątki nie zidentyfikowanego obiektu latającego, który w przekonaniu
wielu Ziemian był rozbitym pojazdem kosmicznym pochodzącym z obcej planety. W
ciągu ubiegłych 50 lat, kiedy "incydent z Roswell" żył własnym życiem, obrastając
coraz większą, bardziej szczegółową legendą, władze cywilne i wojskowe kilkakrotnie
zmieniały wersje wydarzeń, początkowo twierdząc, że tajemniczy obiekt był balonem
meteorologicznym, zaś póz
niej, iż były to fragmenty tajnego szpiegowskiego
urządzenia, którego zadaniem miało być monitorowanie testów radzieckich broni
jądrowych. To ostatnie wyjaśnienie nadal obowiązuje. Gdyby autorzy raportu
poprzestali na lakonicznym potwierdzeniu wcześniejszych ustaleń, szansa, że ich
wysiłek nie pójdzie na marne, byłaby może nieco większa. To jednak za mało, by
wypełnić z górą dwieście stron druku... W swej biurokratycznej skrupulatności czuli
się oni wszakże zobowiązani do zajęcia stanowiska w kwestii wszelkich najbardziej
nieprawdopodobnych opowieści i plotek, jakimi obrósł tymczasem ów, trywialny na
pozór, incydent sprzed pół wieku. Jak zeznali po kilkudziesięciu latach niektórzy
świadkowie, w okolicy Roswell widziano latające spodki; może, sugeruje raport, nie
były to UFO, tylko eksperymentalne pojazdy testowane przez NASA? Kim naprawdę
był osobnik o ciemnej, zdeformowanej twarzy i oczach pozbawionych brwi, którego
wielu wzięło za przybysza z kosmosu? Był to może pewien niefortunny kapitan sił
powietrznych sugeruje raport który został ranny w czasie lotu balonem. A zwęglone
ciała, których tajnej autopsji dokonano rzekomo w miejscowej bazie lotniczej? Mogli
to być członkowie 11-osobowej załogi samolotu wojskowego, który rozbił się w
pobliskich górach na początku lat pięćdziesiątych. A karłowate ciała, bez zarostu,
kciuków i uszu, o których tyle opowieści krąży wśród miejscowej ludności? Były to
zapewne kukły, których lotnictwo używało do testowania nowych modeli
spadochronów...
W myśl starej zasady kto się tłumaczy, ten się obciąża oficjalne dementi władz
wojskowych nikogo właściwie nie zadowoliło. Sceptycy, którzy nigdy nie wierzyli w
istnienie UFO, zżymali się na samą myśl, iż poważna instytucja rządowa zaprząta sobie
w ogóle głowę podobnymi dyrdymałami. Wierzący z kolei, a jest ich spora liczba,
znalez
li w raporcie tyle "nieścisłości" i "niedomówień", że ich wiara w wielki rządowy
spisek, mający na celu ukrycie przed narodem "prawdy", znalazła jeszcze jedno
potwierdzenie.
KOSMICZNY FESTIWAL
1
W Roswell tymczasem trwały przygotowania do uroczystości rocznicowych, których
świątecznego nastroju żaden rządowy raport nie mógł popsuć. Choć "gwoz
dziem
programu" miał być koncert rockowy dla upamiętnienia historycznego wydarzenia
sprzed 50 lat, inne atrakcje tygodniowych obchodów obejmowały m.in. "naukowe
sympozjum" z udziaÅ‚em takich ekspertów, jak Erich von Däniken, festiwal filmowy,
konkurs na najbardziej pomysłowy kostium kosmiczny, laserowy pokaz w miejscowym
planetarium. Przede wszystkim jednak miała to być sposobność do zadumy nad
tajemnicami Wszechświata, do nawiązania duchowego kontaktu z wysłannikami
cywilizacji pozaziemskich, zaÅ› dla miejscowych niebagatelny zastrzyk finansowy.
Odpowiedzialny za ziemską część imprezy szef miejscowej Izby Handlowej, Bill Pope,
w rozmowach z dziennikarzami dawał wyraz
nie do zrozumienia, że jest człowiekiem,
który nie szybuje w kosmosie, tylko chodzi po ziemi. Odwiedziłem wiele miejsc
podobnych do Roswell zwierzał się i w jednych mają rodeo, a w innym mieście
niedaleko stąd wyścigi jaszczurek. Każdy potrzebuje jakiejś atrakcji, by ściągnąć
turystów i zarobić pieniądze. My mamy UFO. Gdyby nie UFO, 48-tysięczne Roswell
znane byłoby pewno tylko jako miejsce narodzin aktorki Demi Moore i siedziba
największej w USA fabryki sera mozzarella. A to za mało, by zwabić 60 tys. gości w
ciÄ…gu jednego lipcowego tygodnia.
Dla wielu spośród owych turystów wyprawa do Roswell była czymś w rodzaju
duchowej pielgrzymki. Według badań opinii publicznej przeprowadzonych przez
tygodnik "Time", 34% Amerykanów święcie wierzy, że inteligentne istoty z innych
planet odwiedziły w przeszłości Ziemię, zaś spośród tej liczby 65% jest przekonanych,
iż Roswell było miejscem "kosmicznego wypadku", w wyniku którego jeden z ich
pojazdów uległ zniszczeniu (80% z kolei uważa, że rząd amerykański wie o całej
sprawie znacznie więcej niż skłonny jest publicznie ujawnić). Przy takiej liczbie
"wiernych" trudno się dziwić, iż dla ziemskich przybyszy wyprawa do Roswell ma
głębszy duchowy sens. Wielu z odwiedzających pamiętne pastwisko (czy jedno ze
zidentyfikowanych drogą dociekliwych badań trzech innych miejsc "kontaktu") ma łzy
w oczach, a niektórzy popadają w stan głębokiej kontemplacji. Wśród nawróconych,
wśród turystów jest też liczna grupa dziennikarzy, których redakcje nie zadowoliły się
wydrukowaniem krótkiej wzmianki o rządowym dementi. Są oni bardziej dociekliwi i
sceptyczni. Nie potrzeba zresztą przesadnej dociekliwości, by nieufność tę w pełni
usprawiedliwić.
ODKRYCIE NA OWCZYM PASTWISKU
Wszyscy są zgodni, że w końcu czerwca bądz
na poczÄ…tku lipca 1947 roku coÅ› siÄ™
istotnie w rejonie Roswell wydarzyło. Co wiadomo na pewno? Otóż pewnego
lipcowego ranka przed 50 laty lustrujący swe położone 120 km od Roswell pastwiska
"baca" William "Mac" Brazel natknÄ…Å‚ siÄ™ na rozrzucone po Å‚Ä…ce szczÄ…tki tajemniczego
obiektu posklejane kolorową taśmą pręty, fragmenty folii z nieznanego materiału,
jakieś lśniące kawałki metalu... Zaintrygowany swym odkryciem, poddał je "wstępnej
analizie" i stwierdził, że są niepalne i nie dają się pokroić kozikiem.
Kilka dni póz
niej, 6 lipca 1947 roku, za namową sąsiadów Brazel zebrał część
znalezionych przedmiotów i zawiózł je, wraz z transportem wełny, do Roswell, do
miejscowego szeryfa. Ten z kolei przekazał je władzom miejscowej bazy lotniczej i
nazajutrz dwóch oficerów wywiadu wojskowego z Roswell Army Air Force Base
pojawiło się na polu Bazela. Przy jego pomocy pozbierali wszystkie "dowody
rzeczowe" i powrócili do miasta. Jeden z oficerów, major Jesse A. Marcel z 509 Grupy
Bombowej, zatrzymał się w drodze do bazy w domu i obudził 11-letniego syna, by jak
ten ostatni po latach wspomina pokazać mu fragmenty latającego spodka. To niewinne
2
naruszenie zasad tajemnicy wojskowej nabrało z czasem szczególnego znaczenia. Jesse
Junior, który prowadzi dziś praktykę lekarską w Montanie, jest jednym z nielicznych
pozostałych jeszcze przy życiu bohaterów "incydentu w Roswell". Pamiętne słowa
jego ojca są koronnym dowodem, że władze wojskowe od początku wiedziały o
nieziemskim pochodzeniu znaleziska.
Kiedy zebrane z pola Bazela obiekty pokazane zostały dowódcy bazy, pułkownikowi
Williamowi Blanchardowi, wezwał on do siebie rzecznika prasowego i polecił mu
przekazanie miejscowej prasie komunikatu, że armia jest w posiadaniu szczątków
latającego spodka czy dysku. Wiadomość o tym, iż RAAF (Roswell Army Air Field)
znajduje latający spodek na ranczo w rejonie Roswell, ukazała się na pierwszej stronie
"Roswell Daily Record" 8 lipca 1947 roku, a następnego dnia ta sama gazeta
zamieściła sprostowanie generał Roger M. Ramey, dowódca 8 Armii Powietrznej
stacjonujący w Fort Worth w Teksasie, wyjaśnił, że tzw. latający dysk nie był niczym
innym niż zwykłym balonem meteorologicznym. To jednak nie koniec historii
"incydentu w Roswell", a zaledwie jego skromny poczÄ…tek.
Opisałem szczegóły tego na pozór trywialnego zdarzenia sprzed 50 lat, a to dlatego, że
w całej "sprawie Roswell" są to właściwie jedyne fakty, które ustalono ponad wszelką
wątpliwość. Reszta a na temat Roswell napisano już z tuzin książek to właściwie
domena czystej spekulacji. By zrozumieć przyczyny, dla których ten właśnie incydent
zajmuje w ufologicznej mitologii szczególne i wyróżnione miejsce, trzeba zwrócić
uwagę na kilka faktów. Okolicznością najważniejszą jest to, że w całej historii
"latających spodków" czy jak je póz
niej bardziej "naukowo" nazwano
Niezidentyfikowanych Obiektów Latających niefortunny komunikat rzecznika bazy w
Roswell, Waltera Hauta, jest jedynym przypadkiem, kiedy amerykańskie władze
wojskowe oficjalnie potwierdziły fizyczne istnienie tego rodzaju obiektów. Co prawda,
w oryginalnym komunikacie nie było mowy na temat pozaziemskiego pochodzenia
znalezionych szczątków, nie mówiąc już o prawie natychmiastowym sprostowaniu
generała Rameya. Ale, jak wiadomo, tylko zdementowane komunikaty rządowe stają
się wiarygodne... Nawiasem mówiąc, odtajnione w latach dziewięćdziesiątych
dokumenty potwierdziły, że generał nie powiedział i nie mógł w tym czasie powiedzieć
całej prawdy. Znaleziony obiekt nie był balonem meteorologicznym, lecz
najprawdopodobniej ściśle tajnym urządzeniem szpiegowskim. Istotny dla zrozumienia
przebiegu i klimatu otaczającego wydarzenia w Roswell był też fakt, że to niewielkie
prowincjonalne miasteczko, "gdzie diabeł mówi dobranoc" zapewne z racji swej
względnej izolacji wybrane zostało pod koniec II wojny światowej przez armię
amerykańską na siedzibę bazy lotniczej 509 Grupy Bombowej, jedynej wówczas na
świecie nuklearnej siły uderzeniowej. Stąd właśnie wystartowała "latająca forteca"
Enola Gay do pierwszego etapu swej bojowej misji, która zakończyła się zrzuceniem
bomby atomowej na HiroszimÄ™. Ponadto Alamogordo, miejsce pierwszej
eksperymentalnej eksplozji nuklearnej, znajduje się tylko około 200 km od Roswell i
blask Testu Trinity był stąd wyraz
nie widoczny. By uspokoić miejscowe
społeczeństwo, "Daily Record" zamieścił nazajutrz po tej historycznej dacie krótką
wzmiankę wyjaśniającą, że skład amunicji w pobliżu Holloman Air Force Base w
Alamogordo z nieznanych przyczyn wyleciał w powietrze... Ponieważ rok 1947 był już
początkiem "zimnej wojny", władze wojskowe, jeśli już musiały wypowiadać się
publicznie o tym, co dzieje się w tym rejonie Nowego Meksyku, czyniły to nerwowo i
niechętnie.
Nie jest do końca jasne, co podkusiło pułkownika Blancharda, by opowiadać swemu
oficerowi prasowemu o latających spodkach czy dyskach. Być może, jego intencją
było zbagatelizowanie całego incydentu. Nie wiedział, nieszczęsny, co czyni... Na
3
usprawiedliwienie Blancharda przypomnieć może wypada, że opisane wydarzenia
rozgrywaÅ‚y siÄ™ na jakiÅ› czas przedtem nim Erich von Däniken spopularyzowaÅ‚ ideÄ™, że
wszystkie wybitne osiągnięcia starożytności były dziełem przybyszy z kosmosu. W
istocie, świat dopiero wkroczył w erę UFO. Mówiąc dokładniej, ów historyczny
moment miał miejsce zaledwie około 2 tygodni przed "incydentem w Roswell". 24
czerwca 1947 roku Kenneth Arnold, pilot z miasteczka Yakima w graniczÄ…cym z
Kanada i Pacyfikiem stanie Washington, tysiące mil od Roswell, krążył awionetką nad
masywem Mount Rainier w poszukiwaniu zaginionego w górach samolotu. W pewnej
chwili jego uwagę zwróciło dziewięć dyskowatego kształtu lśniących obiektów,
przemieszczających się po niebie z szybkością, którą ocenił na około 1700 mil (około
2700 km) na godzinę. Leciały one w szyku o formie regularnego trójkąta i, jak Arnold
się wyraził, opisując póz
niej swą przygodę, ich ruch przypominał ruch spodków
ślizgających się po wodzie. Ponieważ był on człowiekiem ze wszech miar
wiarygodnym doświadczonym pilotem, szanowanym lokalnym biznesmenem, a także
zastępcą szeryfa w rodzinnym mieście doniesienie zostało potraktowane poważnie
przez siły powietrzne, prasę i opinię publiczną. Wiadomość o jego spotkaniu z
tajemniczymi obiektami obiegła całą prasę światową i termin "latające spodki"
wkroczył do potocznego języka.
Pułkownik Blanchard słyszał zapewne o tym świeżym jeszcze zdarzeniu i na pewno
dowiedzieli się o nim redaktorzy "Roswell Daily Record". Jeśli pozazdrościli Yakimie
światowego rozgłosu, to spotkało ich rozczarowanie. Po szybkim sprostowaniu
Rameya cała sprawa, przynajmniej chwilowo, poszła w zapomnienie i Roswell
pozostało miejscem, "gdzie diabeł mówi dobranoc". Nawet Demi Moore, która
spędziła w nim dzieciństwo, nie przypomina sobie, by w domu kiedykolwiek mówiono
o tajemniczych latających obiektach czy gościach z kosmosu, którzy kilka lat wcześniej
odwiedzili jej rodzinne miasteczko.
SPOTKANIA WIELU RODZAJÓW
Legenda latających spodków zaczęła tymczasem rosnąć i dojrzewać. W końcu lat
czterdziestych i na początku pięćdziesiątych relacje o obserwacjach UFO (zwane
"bliskimi spotkaniami pierwszego rodzaju") pojawiały się z niezmienną regularnością i
stopniowo zjawisko przybrało zasięg światowy. Materiał dowodowy stanowiły na ogół
zeznania pojedynczych świadków, dokonujących swych obserwacji zazwyczaj w
zupełnej głuszy, choć niektóre wizyty jak na przykład UFO krążące nad
Waszyngtonem w lipcu 1952 roku miały "pełną widownię". Ten ostatni incydent
sprowokował nawet amerykańskie siły powietrzne do podjęcia nieudanego pościgu.
Tymczasem, jakby na złość zjednoczonym siłom obronnym wszystkich ziemskich
mocarstw, przybysze z kosmosu stawali siÄ™ z roku na rok coraz bardziej zuchwali. W
połowie lat pięćdziesiątych coraz częściej pojawiały się doniesienia o pomyślnym
lądowaniu UFO ("bliskie spotkania drugiego rodzaju"), zaś w ślad za nimi o
bezpośrednich kontaktach z "obcymi" (tzw. bliskich spotkaniach trzeciego rodzaju).
Początkowo kosmici różnili się znacznie między sobą rozmiarami, kształtem i kolorem
najczęściej byli to półtorametrowi "ludzie" o szarej lub zielonej skórze, wielkich
głowach i dużych oczach, choć niekiedy świadkowie natykali się na niedużych
brązowych osobników odzianych w czarne (czarne garnitury pojawią się jeszcze raz
nieco póz
niej w naszej historii) stroje przypominajÄ…ce zbrojÄ™ lub nawet na wysokich
"nordyckich" typów o niebieskich oczach. Z czasem coraz wyraz
niejszÄ… przewagÄ™
zdobywać zaczęli mali, zieloni, łysi i trójpalczaści.
W okresie "spotkań trzeciego rodzaju" międzynarodową sławę zyskał sobie pewien
szczególnie popularny wśród kosmitów rzemieślnik z południowej Kalifornii
4
nazwiskiem George Adamski (rodak?), który zaskarbił sobie tak wielkie ich zaufanie,
że jak opisał to potem w dwóch książkach w toku licznych spotkań wyjawili mu (w
czasie jednego z nich Adamski został zabrany na przejażdżkę latającym spodkiem) cel
swych wizyt. Przybyli mianowicie na Ziemię z pobliskiej Wenus po to, aby uchronić
naszą planetę przed zgubnymi skutkami promieniowania jądrowego wywołanego przez
próbne wybuchy atomowe w atmosferze. Politycy musieli wziąć sobie do serca ich
admonicje, bo w jakiś czas potem atmosferyczne testy broni nuklearnych zostały
zakazane...
Podczas gdy Adamski pozostawał z "obcymi" w przyjaznych stosunkach i odwiedzał
ich pojazdy z własnej nieprzymuszonej woli, innych nieszczęśników, którzy zostali
przez przybyszy z kosmosu uprowadzeni przemocÄ…, poddano upokarzajÄ…cym
"naukowym" oględzinom i eksperymentom. Pierwsze doniesienie o takim "bliskim
spotkaniu czwartego rodzaju" pochodzi z Brazylii z 1957 roku. Jego obiektem był
farmer Antonio Villas-Boas. W toku swego niefortunnego (?) spotkania z "obcymi",
jak zeznał póz
niej pod przysięgą, zabrany został do pojazdu kosmicznego i siłą
zmuszony do stosunku z kosmitką (tym razem była to blondynka), która po fakcie
przekazała mu na migi informację, że próba "krzyżówki" zakończyła się pomyślnie...
Jakkolwiek nieprawdopodobne wydawać się mogły opowieści o Niezidentyfikowanych
Obiektach LatajÄ…cych i ich dobrowolnych bÄ…dz
wymuszonych kontaktach z
Ziemianami, w latach pięćdziesiątych świat (tzn. jego ziemska część), podzielony na
dwa ideologicznie wrogie, uzbrojone w broń masowej zagłady obozy, miał zupełnie
przyziemne powody, by uważnie śledzić, co dzieje się na niebie. W Stanach
Zjednoczonych obowiązek obrony powietrznej przestrzeni kraju należał do sił
powietrznych, których dowódcy byli zapewne bardziej zaniepokojeni tym, że
obserwowane pojazdy kosmiczne raczej pochodzą spoza Uralu niż z jakiejś obcej
planety.
Już w 1948 roku siły powietrzne powołały grupę operacyjną o nazwie Project Sign,
której zadaniem było wyjaśnienie prawdziwej natury latających spodków. Jej badania
kontynuowano w ramach Project Grudge i Project Blue Book ten ostatni trwał od
1952 do 1969 roku. Przeprowadzono wtedy analizę 12 618 przypadków. Po
wyeliminowaniu obserwacji pospolitych samolotów, meteorytów i innych ciał
niebieskich, a także fałszywych doniesień i zwykłych żartów, 701, czyli około 5%
dostrzeżonych przez świadków, obiektów latających pozostało nie zidentyfikowanych.
Uznając dalszy trud za zbyteczny, US Air Force wycofały się po cichu z całego
interesu, po przestudiowaniu specjalnego raportu niezależnej grupy ekspertów z
Uniwersytetu stanu Kolorado, która doszła do wniosku, że nie istnieją żadne dowody,
iż UFO są kosmicznymi pojazdami pilotowanymi przez inteligentne istoty z innych
planet. Nawiasem mówiąc, "incydent z Roswell" nie znajdował się nawet na tej liście.
Zamknięcie oficjalnego śledztwa w sprawie rzekomych UFO powinno na pozór
położyć kres dalszym spekulacjom na temat odwiedzin kosmitów. W rzeczywistości i
fakt ten nie jest bynajmniej żadnym paradoksem nastąpiło coś dokładnie przeciwnego.
Z chwilą gdy władze wojskowe przestały się oficjalnie interesować latającymi
spodkami, ufolodzy uwolnieni zostali od kłopotliwej konkurencji i nastąpił prawdziwy
rozkwit ich badań. W tym samym roku, kiedy opracowany został raport projektu Blue
Book, Erich von Däniken wydaÅ‚ Rydwany bogów, zaÅ› w Ameryce, w Å›lad za
ogłoszonym w 1966 roku bestsellerem Johna Fullera Przerwana podróż opisującym
przygody amerykańskiej pary porwanej przez załogę latającego spodka w Białych
Górach w północno-wschodnim stanie New Hampshire pojawiać się zaczęły masowo
relacje o kosmitach dokonujących eksperymentów na uprowadzonych Ziemianach.
Minęło jednak ponad 10 lat, zanim "incydent z Roswell" został na nowo "odkryty" i
5
stopniowo urósł do rangi "kanonicznego" przypadku kontaktu ludzi z przybyszami z
obcej planety.
Jest w tym odkryciu wiele zasługi znanego kanadyjsko-amerykańskiego ufologa,
Stantona Friedmana, który pod koniec lat siedemdziesiątych podjął "śledztwo" w
sprawie Roswell. Wyniki ogłosił w serii sensacyjnych książek utrzymanych w
pseudonaukowej konwencji dziennikarskiej, a jego występ w telewizyjnym programie
"Nie rozwiązane zagadki" nadał "incydentowi w Roswell" szeroki rozgłos. Po
Friedmanie wielu innych ufologów uzupełniło jego relację bądz
wystąpiło z
konkurencyjnymi wersjami wydarzeń z lipca 1947 roku. W efekcie ich dociekliwej
"działalności badawczej" legenda Roswell przybrała swą dzisiejszą bogatą, choć
zapewne nieostateczną, formę. Jądro legendy stanowią dwie zasadnicze tezy. W myśl
pierwszej, owego pamiętnego lata w okolicy Roswell nastąpił wypadek kosmicznego
pojazdu, którego załoga zginęła; druga teza, będąca niezbędnym uzupełnieniem
pierwszej, głosi, że amerykańskie władze wojskowe od początku podjęły próbę ukrycia
prawdy przed społeczeństwem i z czasem ich działania przerodziły się w gigantyczny
spisek, zmowę milczenia, w którą do dziś zaangażowane są najwyższe czynniki
rzÄ…dowe.
MILION OFIAR
Fakt, że cały rejon Roswell był w latach czterdziestych i póz
niej ważną strategicznie
strefą intensywnej działalności militarnej, był dla ufologów okolicznością bardzo
dogodną. Uwiarygodniał motyw rządowego spisku i pozwalał wprowadzić do
relacjonowanej historii bezimiennych "panów w czerni" (tak właśnie, nieprzypadkowo,
brzmi tytuł najnowszego filmu o inwazji kosmitów na Ziemię), których zadaniem było
zmuszanie świadków doniosłych zajść do milczenia pod groz
bą, zależnie od wersji,
poważnych konsekwencji lub śmierci. Interwencja żandarmerii wojskowej która
według niektórych bardziej łaskawych dla władz ufologów miała na celu zapobieżenie
masowej panice sprawiła, że prasie i opinii publicznej przekazana została sfabrykowana
wersja wydarzeń, według której rozbity pojazd kosmiczny zidentyfikowano jako
szczÄ…tki meteorologicznego czy szpiegowskiego balonu.
Kiedy wreszcie "niezależni" badacze podjąć mogli swą pracę, okazało się, że w istocie
owego lata miało miejsce nie jedno, lecz co najmniej trzy spotkania z "obcymi", przy
czym na jednym z miejsc katastrofy znaleziono 4 ciała załogi latającego spodka.
Według niektórych świadków, jeden z nieszczęsnych przybyszy zdradzał jeszcze
oznaki życia, kiedy na miejsce przybyła żandarmeria i otoczyła cały teren gęstym
kordonem.
Świadkowie, których pamięć wydawała się poprawiać w miarę upływu czasu,
przypomnieli sobie nawet, że w szpitalu bazy lotniczej w Roswell w kilka dni po
wypadku lekarze dokonali sekcji zwłok kilku niewielkich osobników o dużych
głowach, pozbawionych zarostu. Amatorski film rejestrujący przebieg autopsji został
nawet przed kilku latach odnaleziony w jakichÅ› tajnych archiwach i pokazany w
telewizji...
Sympatyczny ET z filmu Stevena Spielberga o tym samym tytule miał więcej szczęścia
niż rozbitkowie z Roswell i po swych ziemskich perypetiach powrócił w końcu na
macierzysty pojazd. Był to, według wiernej relacji Spielberga, osobnik młody i pełen
życzliwości wobec Ziemian. Nie wszyscy kosmici są równie niewinni i sympatyczni.
Jak wiemy, krewni ET mogą być całkiem niewrażliwi na ludzkie cierpienie i, zapewne
powodowani chłodną, naukową ciekawością, nierzadko poddają zbłąkanych
wędrowców, którzy mają nieszczęście wpaść w ich ręce, badaniom graniczącym często
z torturami.
6
W ciągu dziesięcioleci narosła bogata literatura dotycząca przypadków poważnych
psychologicznych konsekwencji "spotkań czwartego rodzaju". Publikacje na temat
poważnych psychicznych zaburzeń wywołanych przez te traumatyczne doświadczenia
zaczęły ukazywać się w amerykańskiej literaturze psychiatrycznej już na początku lat
sześćdziesiątych. W latach 19641985 profesor psychiatrii na Uniwersytecie stanu
Wyoming, Leo Sprinkle, udzielił medycznej pomocy co najmniej 300 ofiarom
kosmicznych uprowadzeń. John Mack z Harvard University, którego opublikowana w
1994 roku książka Porwania: ludzkie spotkania z obcymi wywołała w swoim czasie
niejakÄ… sensacjÄ™ z racji wysokiego naukowego autorytetu zatrudniajÄ…cej go instytucji,
szacuje, że w Ameryce żyje dziś około miliona ofiar "spotkań czwartego rodzaju". Ich
konsekwencją mogą być stany niepokoju, bezsenność, ataki lęku, a także rozmaite
zaburzenia somatyczne. Sprinkle, Mack i wielu innych psychiatrów udziela im pomocy,
stosując głównie hipnozę.
Ofiary "spotkań czwartego rodzaju" mogą więc obecnie szukać ukojenia, spotykając
się z wyspecjalizowanym psychiatrą. Powiedzieć można, odbywają "bliskie spotkania
piątego rodzaju". I kiedy wreszcie "obcy" zostaną zidentyfikowani, kto wie, może się
okaże, że jesteśmy nimi my sami...
Krzysztof Szymborski.
Dr KRZYSZTOF SZYMBORSKI jest wykładowcą w Skidmore College Saratoga
Springs, w stanie Nowy Jork.
e-mail: [e-mail]
Artykuł pochodzi z "Wiedzy i Życia" nr 3/1998
Dziękujemy redakcji Wiedzy i Życia za udostępnienie powyższego opracowania.
http://www.effatha.org.pl/index/_filter6.htm
7