USTAWA
z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Ustawa określa warunki świadczenia przez
Art. 1.
przedsiębiorców usług turystycznych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, a także za granicą, jeżeli umowy z
klientami o świadczenie tych usług są zawierane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
Zawieranie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
Art. 2.
w imieniu przedsiębiorcy zagranicznego umów z klientami o
świadczenie usług turystycznych jest dopuszczalne, jeżeli
przedsiębiorca ten prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej działalność gospodarczą na warunkach określonych w
ustawie, o której mowa w art. 1.
Przez użyte w ustawie określenia należy rozumieć:
Art. 3.
1) usługi turystyczne - usługi przewodnickie, usługi
hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone
turystom lub odwiedzającym;
2) impreza turystyczna - co najmniej dwie usługi turystyczne
tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli
usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny
albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu;
3) wycieczka - rodzaj imprezy turystycznej, której program
obejmuje zmianę miejsca pobytu jej uczestników;
 4) organizowanie imprez turystycznych - przygotowywanie
lub oferowanie, a także realizacja imprez turystycznych;
5) organizator turystyki - przedsiębiorca organizujący
imprezę turystyczną;
6) pośrednik turystyczny - przedsiębiorca, którego
działalność polega na wykonywaniu, na zlecenie klienta,
czynności faktycznych i prawnych związanych z
zawieraniem umów o świadczenie usług turystycznych;
7) agent turystyczny - przedsiębiorca, którego działalność
polega na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o
świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów
turystyki posiadających zezwolenia w kraju lub na rzecz
innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju;
8) przewodnik turystyczny - osobę zawodowo oprowadzającą
turystów lub odwiedzających po wybranych obszarach,
miejscowościach i obiektach oraz udzielającą o nich
informacji;
9) pilot wycieczek - osobę towarzyszącą, w imieniu
organizatora turystyki, uczestnikom imprezy turystycznej,
sprawującą opiekę nad nimi i czuwającą nad sposobem
wykonania na ich rzecz usług;
10) usługi hotelarskie - krótkotrwałe, ogólnie dostępne
wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc
noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub
przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie
obiektu, usług z tym związanych;
11) turysta - osobę, która podróżuje do innej miejscowości
poza swoim stałym miejscem pobytu na okres
nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży
nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i
która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc;
12) odwiedzający - osobę, która podróżuje do innej
miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla
której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w
odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystającą z noclegu;
13) klient - osobę, która zamierza zawrzeć lub zawarła
umowę o świadczenie usług turystycznych na swoją rzecz
lub na rzecz innej osoby, a zawarcie tej umowy nie stanowi
przedmiotu jej działalności gospodarczej, jak i osobę, na
rzecz której umowa została zawarta, a także osobę, której
przekazano prawo do korzystania z usług turystycznych
objętych uprzednio zawartą umową; uchylony)
14) przedsiębiorca - przedsiębiorcę i przedsiębiorcę
zagranicznego w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173,
poz. 1807).
Organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci
turystyczni
1. Działalność gospodarcza w zakresie
Art. 4.
organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na
zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług
turystycznych jest działalnością regulowaną w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej i wymaga uzyskania wpisu w
rejestrze organizatorów turystyki i pośredników
turystycznych, zwanego dalej "rejestrem".
2. Działalnością regulowaną, o której mowa w ust. 1, nie
jest działalność gospodarcza agentów turystycznych,
polegająca na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o
świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów
turystyki posiadających wpis do rejestru, lub na rzecz innych
usługodawców posiadających siedzibę w kraju.
1. Przedsiębiorca
Art. 5. wykonujący działalność
gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych
oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów
o świadczenie usług turystycznych jest obowiązany spełniać
następujące warunki:
1) zapewniać kierowanie działalnością przedsiębiorstwa
oraz działalnością jego jednostek organizacyjnych
samodzielnie dokonujących czynności prawnych przez
osoby:
a) posiadające odpowiednie wykształcenie i praktykę, o
których mowa w art. 6 ust. 1 i 2,
b) niekarane za przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu,
wiarygodności dokumentów, mieniu oraz przeciwko
obrotowi gospodarczemu;
2) powinien zawrzeć (wg własnego wyboru):
a) umowę gwarancji bankowej
b) umowę gwarancji ubezpieczeniowej
b) umowę ubezpieczenia na rzecz klientów
- w zakresie pokrycia kosztów powrotu klienta do
kraju, w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik
turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego
powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych
przez klientów w razie niewykonania zobowiązań
umownych;
 3) składać wojewodzie oryginały dokumentów
potwierdzających zawarcie kolejnych umów gwarancji lub
ubezpieczenia, o których mowa w pkt 2, przed upływem
terminu obowiązywania umowy poprzedniej.
2. Przedsiębiorca będący organizatorem turystyki lub
pośrednikiem turystycznym, który w ramach wykonywanej
działalności jednocześnie działa jako agent turystyczny, jest
obowiązany:
1) wykonywać działalność tylko na rzecz organizatorów
turystyki wpisanych do rejestru;
2) w umowie zawieranej z klientem wskazywać
jednoznacznie właściwego organizatora turystyki, którego
reprezentuje;
3) działać na podstawie ważnej umowy agencyjnej.
3. Obowiązek posiadania gwarancji lub umowy
ubezpieczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 2, dotyczy całego
okresu wykonywania działalności.
4. Treść gwarancji lub umowy ubezpieczenia, o których
mowa w ust. 1 pkt 2, obejmuje upoważnienie dla wojewody
lub wskazanej przez niego jednostki do wydawania dyspozycji
wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klienta do
kraju.
5. Wojewoda jest uprawniony do występowania na rzecz
klientów w sprawach wypłaty środków z tytułu umowy
gwarancji bankowej, umowy gwarancji ubezpieczeniowej lub
umowy ubezpieczenia, na zasadach określonych w treści tych
umów.
6. Z sumy określonej w umowie gwarancji bankowej,
umowie gwarancji ubezpieczeniowej lub umowie
ubezpieczenia pokrywa się w pierwszej kolejności koszty
sprowadzenia do kraju klientów, o których mowa w ust. 1 pkt
2. Jeżeli pozostała suma gwarancji jest niewystarczająca na
zwrot wszystkich wpłat wniesionych przez klientów, wypłaty
obniża się proporcjonalnie do wysokości pozostałej sumy.
1. Działalnością w zakresie organizowania imprez
Art. 6.
turystycznych oraz działalnością w zakresie pośrednictwa w
zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych, o której
mowa w art. 4 ust. 1, mogą kierować osoby posiadające:
1) rok praktyki w obsłudze turystów i ukończone studia
wyższe z zakresu turystyki i rekreacji, prawa, ekonomii lub
zarządzania i marketingu
2) 2 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę
średnią z zakresu obsługi turystów lub ukończone studia
wyższe inne niż wymienione w pkt poprzednim
3) 4 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę
średnią inną niż wymieniona w pkt poprzednim
4) 6 lat praktyki w obsłudze turystów, w pozostałych
przypadkach.
2. Za praktykę w obsłudze turystów, o której mowa w ust.
1, uważa się samodzielne wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie organizowania imprez turystycznych
lub pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług
turystycznych, kierowanie jednostkami organizującymi
imprezy turystyczne, pracę na stanowiskach związanych z
przygotowywaniem i zawieraniem umów o świadczenie usług
turystycznych, samodzielne przygotowywanie programów
imprez turystycznych, a także wykonywanie zadań
przewodnika turystycznego i pilota wycieczek.
3. Potwierdzeniem praktyki, o której mowa w ust. 2, jest
zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności
gospodarczej albo zaświadczenie wydane przez jednostkę
organizacyjną powierzającą zainteresowanemu czynności przy
obsłudze turystów.
1. Organem właściwym do prowadzenia rejestru
Art. 7.
jest wojewoda właściwy ze względu na siedzibę
przedsiębiorcy, a w przypadku przedsiębiorcy zagranicznego -
wybrany przez niego wojewoda, z zastrzeżeniem przypadku
przedsiębiorcy zagranicznego, który utworzył oddział na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej, organem właściwym do prowadzenia rejestru
jest wojewoda właściwy ze względu na siedzibę oddziału.
2. Wpisu do rejestru dokonuje się na wniosek
przedsiębiorcy, zawierający następujące dane:
1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, a w przypadku
gdy przedsiębiorca jest osobą fizyczną - adres
zamieszkania;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile
przedsiębiorca taki numer posiada;
3) określenie przedmiotu działalności;
4) określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej
działalności (obszar kraju, kraje europejskie lub kraje
pozaeuropejskie);
5) wskazanie głównego miejsca wykonywania działalności
objętej wpisem do rejestru oraz oddziałów;
6) imiona i nazwiska osób upoważnionych do kierowania
działalnością przedsiębiorcy oraz działalnością jego
oddziałów.
3. Do wniosku przedsiębiorca dołącza oryginał umowy
gwarancji bankowej, ubezpieczeniowej lub ubezpieczenia na
rzecz klienta (o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2), oraz
oświadczenie następującej treści:
"Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru
organizatorów turystyki i pośredników turystycznych są
kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania
działalności w zakresie organizowania imprez
turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w
zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych,
określone w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach
turystycznych.".
5. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania
przedsiębiorcy, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz
pełnionej funkcji.
6. Wpis do rejestru obejmuje dane, określone w ust. 3, z
wyjątkiem adresu zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres
siedziby.
7. Rejestr jest jawny.
8. Rejestr może być prowadzony w systemie
informatycznym.
1. Wojewoda przesyła kopię zaświadczenia o
Art. 8.
wpisie do rejestru oraz kopie dokumentów, o których mowa w
art. 5 ust. 1 pkt 2, ministrowi właściwemu do spraw turystyki.
2. Minister właściwy do spraw turystyki, na podstawie
kopii dokumentów, o których mowa w ust. 1, prowadzi
Centralną Ewidencję Organizatorów Turystyki i Pośredników
Turystycznych, zwaną dalej "Ewidencją".
3. Wpisu do Ewidencji, o której mowa w ust. 2, dokonuje
się z urzędu, na podstawie kopii dokumentów, o których
mowa w ust. 1.
4. W ramach Ewidencji prowadzi się także wykazy:
1) przedsiębiorców, których wykreślono z rejestru;
2) przedsiębiorców, którzy wykonywali działalność bez
wymaganego wpisu do rejestru.
5. Podstawą umieszczenia w wykazach, o których mowa w
ust. 4, jest ostateczna decyzja wojewody o zakazie
wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art.
71 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, lub o
stwierdzeniu wykonywania działalności bez wymaganego
wpisu do rejestru.
6. W wykazach, o których mowa w ust. 4, wskazuje się
termin, w którym upływają 3 lata od dnia wykreślenia wpisu
do rejestru lub od dnia uprawomocnienia się decyzji
właściwego wojewody o stwierdzeniu wykonywania
działalności bez wpisu do rejestru.
7. Z wykazów, o których mowa w ust. 4, wykreśla się
przedsiębiorcę po upływie 3 lat od dnia wydania ostatecznej
decyzji o zakazie wykonywania lub o stwierdzeniu
wykonywania działalności bez wymaganego wpisu do
rejestru.
8. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze
rozporządzenia, określa organizację, szczegółowy sposób
prowadzenia Ewidencji oraz tryb udzielania informacji o
danych objętych wpisem, uwzględniając w szczególności
dokumenty i dane, na podstawie których dokonuje się wpisu
do Ewidencji.
9. Wojewoda udziela informacji o danych zawartych w
rejestrze na zasadach ustalonych dla Ewidencji.
=========================================
ROZPORZ
DZENIE
MINISTRA GOSPODARKI I PRACY
z dnia 30 września 2004 r.
w sprawie Centralnej Ewidencji Organizatorów
Turystyki i Pośredników Turystycznych
(Dz. U. z dnia 18 paz
dziernika 2004 r.)
Na podstawie art. 8 ust. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268)
zarządza się, co następuje:
Rozporządzenie określa organizację, szczegółowy
ż 1.
sposób prowadzenia Centralnej Ewidencji Organizatorów
Turystyki i Pośredników Turystycznych, zwanej dalej
"Ewidencją", oraz tryb udzielania informacji o danych
objętych wpisem do Ewidencji.
Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
ż 2.
1) organie ewidencyjnym - oznacza to ministra właściwego
do spraw turystyki;
2) zabezpieczeniu finansowym - oznacza to formę
zapewnienia pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju
oraz zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w postaci
umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji
ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia na rzecz
klientów określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych;
3) przedsiębiorcy - oznacza to organizatora turystyki i
pośrednika turystycznego prowadzącego działalność
gospodarczą określoną w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.
1. Wpisu do Ewidencji dokonuje się na podstawie
ż 3.
przekazanych przez wojewodę:
1) kopii zaświadczenia o wpisie do rejestru organizatorów
turystyki i pośredników turystycznych;
2) kopii dokumentów potwierdzających posiadanie
zabezpieczenia finansowego wraz z załącznikami.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, oraz decyzje, o
których mowa w art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych, są przekazywane organowi
ewidencyjnemu przez wojewodów w formie elektronicznej, a
następnie niezwłocznie przesyłane w formie kopii
dokumentów.
1. Ewidencja jest prowadzona w postaci ksiąg
ż 4.
ewidencyjnych w formie elektronicznej.
2. Każdego wpisu do księgi ewidencyjnej dokonuje się na
odrębnej karcie, przy czym każdy wpis oznacza się numerem
wynikającym z kolejności wpisów oraz zaopatruje się w datę
jego dokonania.
3. Dla każdego przedsiębiorcy wpisanego do Ewidencji
sporządza się odrębną księgę ewidencyjną, opatrując ją
osobnym numerem. Jeżeli przedsiębiorca wpisany do
Ewidencji został utworzony w wyniku przekształcenia innego
podmiotu lub połączenia innych podmiotów, w Ewidencji
zamieszcza się także oznaczenia poprzednich numerów
ewidencyjnych tego podmiotu lub podmiotów, które uległy
przekształceniu lub połączeniu.
4. Księga ewidencyjna składa się z czterech działów:
1) w dziale pierwszym Ewidencji zamieszcza się
następujące dane:
a) numer ewidencyjny,
b) numer rejestrowy,
c) datę wpisu do Ewidencji,
d) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę, adres i numery
telefonów oraz adres do doręczeń, w przypadku gdy
przedsiębiorca jest osobą fizyczną - adres zamieszkania,
e) numer identyfikacji podatkowej NIP, jeżeli
przedsiębiorca go posiada,
f) oznaczenie formy prawnej przedsiębiorcy,
g) określenie przedmiotu działalności,
h) określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej
działalności (obszar kraju, kraje europejskie, kraje
pozaeuropejskie),
i) wskazanie głównego miejsca i adresu wykonywania
działalności objętej wpisem do rejestru organizatorów
turystyki i pośredników turystycznych oraz oddziałów i
ich adresów,
j) oznaczenie organu dokonującego wpisu do rejestru
organizatorów turystyki i pośredników turystycznych
oraz numer i datę dokonania wpisu,
k) poprzedni numer ewidencyjny, o którym mowa w ust.
3,
l) imiona i nazwiska osób upoważnionych do kierowania
działalnością przedsiębiorcy oraz działalnością jego
oddziałów;
 2) w dziale drugim Ewidencji zamieszcza się informacje o
formie zabezpieczenia finansowego oraz o podmiocie
udzielającym zabezpieczenia finansowego;
3) w dziale trzecim Ewidencji zamieszcza się informacje o
wysokości sumy zabezpieczenia finansowego, dacie
upływu ważności zabezpieczenia finansowego; informacje
odnoszące się do sumy zabezpieczenia finansowego podaje
się w złotych lub w euro, w zależności od waluty
zabezpieczenia finansowego;
4) w dziale czwartym Ewidencji zamieszcza się informację o
zakazie prowadzenia działalności objętej wpisem oraz
informację o wykreśleniu wpisu z rejestru organizatorów
turystyki i pośredników turystycznych na wniosek
przedsiębiorcy.
5. Wpisowi do Ewidencji podlegają również zmiany i
uzupełnienia danych zamieszczonych w rejestrze
organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.
1. Wpis do Ewidencji potwierdza się odpisem księgi
ż 5.
ewidencyjnej w formie wydruku komputerowego,
przesyłanym właściwemu wojewodzie prowadzącemu rejestr
organizatorów turystyki i pośredników turystycznych oraz
zainteresowanemu przedsiębiorcy.
2. Organ ewidencyjny prostuje z urzędu wpis do
Ewidencji, jeżeli zawiera on oczywiste błędy lub niezgodności
ze stanem faktycznym.
1. Dla każdego przedsiębiorcy podlegającego wpisowi
ż 6.
prowadzi się akta ewidencyjne obejmujące dokumenty
stanowiące podstawę wpisu do Ewidencji.
2. Akta ewidencyjne nie mogą być udostępniane osobom
trzecim.
 1. Ewidencja jest jawna. Każdy może żądać udzielenia
ż 7.
informacji objętych wpisem do Ewidencji przez złożenie
zapytania w dowolnej formie w odniesieniu do konkretnych
przedsiębiorców.
2. Informacje zawarte w Ewidencji mogą być udostępniane
także w formie elektronicznej.
3. Wojewoda ma prawo dostępu do danych ewidencyjnych
oraz do tworzonych na ich podstawie wykazów, niezależnie
od miejsca siedziby przedsiębiorcy, a w przypadku gdy
przedsiębiorca jest osobą fizyczną - miejsca jego
zamieszkania.
4. Dane ewidencyjne mogą być udostępniane jednostkom
turystycznego samorządu gospodarczego oraz organizacjom
zajmującym się ochroną praw konsumenta.
5. Dopuszcza się udzielanie informacji zbiorczych dla
celów naukowo-badawczych, pod warunkiem zachowania ich
anonimowości.
1. W ramach Ewidencji prowadzi się wykaz
ż 8.
przedsiębiorców, których wykreślono z rejestru organizatorów
turystyki i pośredników turystycznych, oraz wykaz
przedsiębiorców, którzy wykonywali działalność organizatora
turystyki lub pośrednika turystycznego bez wymaganego
wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników
turystycznych.
2. Podstawę umieszczenia informacji w wykazach, o
których mowa w ust. 1, dane w nich zawarte oraz termin, po
upływie którego wykreśla się przedsiębiorcę z tych wykazów,
określa art. 8 ust. 5-7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
usługach turystycznych.
 Dotychczasowe wpisy do centralnego rejestru
ż 9.
zezwoleń zachowują ważność i stają się wpisami do
Ewidencji.
Traci moc rozporządzenie Ministra Gospodarki z
ż 10.
dnia 13 czerwca 2001 r. w sprawie centralnego rejestru
zezwoleń na działalność organizatorów turystyki i
pośredników turystycznych (Dz. U. Nr 62, poz. 633).
=======================================
cd. Ustawy o usługach turystycznych
1. Minister właściwy do spraw turystyki oraz
Art. 9.
wojewoda są upoważnieni do kontroli prowadzonej przez
przedsiębiorcę działalności gospodarczej, w zakresie:
1) zgodności ze stanem faktycznym danych zawartych w
oświadczeniu, o którym mowa w art. 7 ust. 4;
2) zgodności wykonywanej działalności z uzyskanym
wpisem do rejestru;
3) przestrzegania warunków wykonywania działalności
gospodarczej określonych ustawą;
4) zgodności wykonywanej działalności gospodarczej z
zawartymi umowami agencyjnymi;
5) przestrzegania przez przedsiębiorców, dających zlecenie
agentom, warunków wykonywania działalności
gospodarczej określonych ustawą.
2. W razie stwierdzenia przez ministra właściwego do
spraw turystyki w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 1,
uchybień w sposobie wykonywania działalności gospodarczej,
występuje on do właściwego wojewody o podjęcie
stosownych działań.
3. Wojewoda wydaje decyzję administracyjną o
stwierdzeniu wykonywania działalności gospodarczej, o której
mowa w art. 4 ust. 1, bez wymaganego wpisu do rejestru oraz
o zakazie wykonywania działalności gospodarczej objętej
wpisem do rejestru przez okres 3 lat.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 3, zawiera w
szczególności:
1) firmę przedsiębiorcy;
2) imię i nazwisko oraz datę urodzenia osoby lub osób
upoważnionych do kierowania działalnością
przedsiębiorcy;
3) datę stwierdzenia wykonywania działalności bez
wymaganego wpisu do rejestru.
1. Minister właściwy do spraw instytucji
Art. 10.
finansowych określi, w drodze rozporządzenia, minimalną
wysokość sumy gwarancji, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt
2 lit. a, uwzględniając zakres i rodzaj działalności
wykonywanej przez organizatorów turystyki i pośredników
turystycznych.
2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw turystyki, po
zasięgnięciu opinii Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi, w
drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia
obowiązkowego, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b,
termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną
sumę gwarancyjną, biorąc w szczególności pod uwagę
specyfikę wykonywanej działalności oraz jej zakres.
 Rażącym naruszeniem warunków wykonywania
Art. 10a.
działalności jest:
1) zawieranie umów z klientami bez uprzedniego zawarcia
umowy, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2;
2) nieprzedłożenie wojewodzie oryginału dokumentu, o
którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2;
3) niedopełnienie obowiązków przedsiębiorcy określonych
w rozdziale 3 ustawy;
4) powierzenie przez organizatora turystyki wykonywania
zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek
osobie nieuprawnionej lub nieposiadającej znajomości
języka, o którym mowa w art. 31, albo nieposiadającej
aktualnego zaświadczenia lekarskiego o braku
przeciwwskazań do wykonywania zadań przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek, wydanego zgodnie z
przepisami wymienionymi w art. 23 ust. 1;
5) używanie oraz powoływanie się na posiadany wpis do
rejestru, w celu wprowadzenia w błąd klientów co do
rzeczywistego charakteru wykonywanej przez siebie
działalności, przy prowadzeniu sprzedaży prawa do
korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w
oznaczonym czasie w każdym roku;
6) wykonywanie działalności poza zakresem terytorialnym
określonym we wniosku.
Przedsiębiorcę występującego wobec klientów
Art. 10b.
jako agent turystyczny, który:
1) w umowach zawieranych z klientami nie wskazuje
jednoznacznie właściwego organizatora turystyki, którego
reprezentuje, lub
 2) działa jako agent organizatora turystyki, który nie jest
uprawniony do zawierania umów z klientami na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) działa bez ważnej umowy agencyjnej lub przekracza jej
zakres
- uznaje się za organizatora turystyki wykonującego
działalność bez wymaganego wpisu do rejestru działalności
organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.
Rozdział 3
Ochrona klienta
W zakresie nieuregulowanym ustawą do umów z
Art. 11.
klientami zawieranych przez organizatorów turystyki i
pośredników turystycznych stosuje się przepisy Kodeksu
cywilnego oraz inne przepisy dotyczące ochrony konsumenta.
1. Organizator turystyki odpowiada za
Art. 11a.
niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o
świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub
nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie:
1) działaniem lub zaniechaniem klienta;
2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich,
nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych
w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można
było przewidzieć ani uniknąć, albo
3) siłą wyższą.
2. Wyłączenie odpowiedzialności za niewykonanie lub
nienależyte wykonanie umowy, w przypadkach
wymienionych w ust. 1, nie zwalnia organizatora turystyki od
obowiązku udzielenia w czasie trwania imprezy turystycznej
pomocy poszkodowanemu klientowi.
1. Nie można w drodze umowy wyłączyć lub
Art. 11b.
ograniczyć odpowiedzialności określonej w art. 11a, także w
razie wyboru prawa obcego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną klientowi
wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy o
świadczenie usług turystycznych może być ograniczona tylko
wówczas, gdy określa to umowa międzynarodowa, której
stroną jest Rzeczpospolita Polska.
3. Organizatorzy turystyki w umowach z klientami mogą
ograniczyć odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte
wykonanie usług w czasie imprezy turystycznej do
dwukrotności ceny imprezy turystycznej względem każdego
klienta.
4. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 3, nie może
dotyczyć szkód na osobie.
1. Organizator turystyki lub pośrednik
Art. 12.
turystyczny, który proponuje klientom imprezy turystyczne
lub usługi turystyczne, udostępniając im odpowiednie
informacje pisemne, a w szczególności broszury, foldery,
katalogi, jest obowiązany wskazać w tych materiałach w
sposób dokładny i zrozumiały:
1) cenę imprezy turystycznej lub usługi turystycznej albo
sposób jej ustalenia;
2) miejsce pobytu lub trasę imprezy;
 3) rodzaj, klasę, kategorię lub charakterystykę środka
transportu;
4) położenie, rodzaj i kategorię obiektu zakwaterowania,
według przepisów kraju pobytu;
5) ilość i rodzaj posiłków;
6) program zwiedzania i atrakcji turystycznych;
7) kwotę lub procentowy udział zaliczki w cenie imprezy
turystycznej lub usługi turystycznej oraz termin zapłaty
całej ceny;
8) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym
odwołaniu imprezy turystycznej lub usługi turystycznej z
powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń, jeżeli realizacja
usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń;
9) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne
wynikające z umowy;
10) ogólne informacje o obowiązujących przepisach
paszportowych, wizowych i sanitarnych oraz o
wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w
imprezie turystycznej.
1a. Informacje, o których mowa w ust. 1, nie mogą
wprowadzać klienta w błąd.
2. Jeżeli umowa zawarta z klientem nie zawiera
odmiennych postanowień, to odpowiednie wskazania zawarte
w informacjach pisemnych, o których mowa w ust. 1 pkt 1-8,
stają się elementem umowy.
 1. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny
Art. 13.
jest obowiązany podać klientowi, przed zawarciem umowy:
1) ogólne informacje o obowiązujących przepisach
paszportowych, wizowych i sanitarnych, w szczególności o
terminach oczekiwania na wydanie paszportu i wizy oraz o
wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w
imprezie turystycznej;
2) informację o możliwości zawarcia umowy ubezpieczenia
od kosztów rezygnacji z udziału w imprezie turystycznej
oraz o zakresie ubezpieczenia od następstw
nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.
2. Organizator turystyki jest obowiązany poinformować
klienta o szczególnych zagrożeniach życia i zdrowia na
odwiedzanych obszarach oraz o możliwości ubezpieczenia z
tym związanego. Dotyczy to także zagrożeń powstałych po
zawarciu umowy.
3. Organizator turystyki jest obowiązany we właściwym
czasie, przed rozpoczęciem imprezy turystycznej, podać
klientom:
1) nazwisko lub nazwę lokalnego przedstawiciela
organizatora turystyki (lub innej instytucji), do którego
klient może zwracać się w razie trudności, a także jego
adres i numer telefonu;
2) w odniesieniu do imprez turystycznych dla dzieci -
informację o możliwości bezpośredniego kontaktu z
dzieckiem lub osobą odpowiedzialną w miejscu pobytu
dziecka;
2) planowany czas przejazdu, miejsca i czas trwania
postojów;
 4) szczegółowe informacje dotyczące połączeń
komunikacyjnych oraz miejsca, jakie klient będzie
zajmował w środku transportu, w szczególności kabiny na
statku lub przedziału sypialnego w pociągu.
3a. Informacje, o których mowa w ust. 1-3, powinny być
podane klientowi na piśmie.
4. Udzielenie informacji, o których mowa w ust. 1-3, nie
zwalnia organizatora turystyki od obowiązku opieki nad
turystami.
1. Umowa o świadczenie usług turystycznych
Art. 14.
polegających na organizowaniu imprez turystycznych wymaga
formy pisemnej.
2. Umowa powinna określać:
1) organizatora turystyki i numer jego wpisu do rejestru, o
którym mowa w art. 4 ust. 1, oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP), a także imię i nazwisko oraz pełnioną
funkcję osoby, która w jego imieniu umowę podpisała;
2) miejsce pobytu lub trasę wycieczki;
3) czas trwania imprezy turystycznej;
4) program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i
terminy oferowanych usług, w tym:
a) rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz
datę, godzinę, miejsce wyjazdu i planowanego powrotu,
b) położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego
zgodnie z przepisami kraju pobytu lub opis wyposażenia
obiektów niezaliczanych do rodzajów i kategorii,
c) ilość i rodzaj posiłków,
d) program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę
imprezy turystycznej;
 5) cenę imprezy turystycznej, wraz z wyszczególnieniem
wszelkich koniecznych należności, podatków i opłat, jeżeli
nie są one zawarte w cenie, oraz wyraz
ne sformułowanie
okoliczności, które mogą spowodować podwyższenie ceny
zgodnie z art. 17;
6) sposób zapłaty;
7) rodzaj i zakres ubezpieczenia turystów oraz nazwę i adres
ubezpieczyciela;
7a) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym
odwołaniu imprezy turystycznej lub usługi turystycznej z
powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń, jeżeli realizacja
usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń;
7b) termin zawiadomienia o przeniesieniu uprawnień i
przejęciu obowiązków, o którym mowa w art. 16 ust. 2;
8) sposób zgłaszania reklamacji związanych z
wykonywaniem usług przez organizatora turystyki lub
osobę z nim współpracującą wraz z podaniem terminu
zgłaszania takich reklamacji;
9) wymagania specjalne, o których klient powiadomił
organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego i na
które strony umowy wyraziły zgodę;
10) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne
wynikające z umowy.
2a. Osoba, która zawarła z klientem umowę o świadczenie
usług turystycznych, jest obowiązana niezwłocznie dostarczyć
klientowi jeden egzemplarz tej umowy.
3. Organizatorzy turystyki, organizujący imprezy
turystyczne za granicą, mają obowiązek zawarcia na rzecz
osób uczestniczących w tych imprezach umów ubezpieczenia
od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.
4. Organizator turystyki jest obowiązany wydać klientowi
wpłacającemu należność za imprezę turystyczną lub zaliczkę
przekraczającą 10 % tej sumy:
1) pisemne potwierdzenie posiadania gwarancji, o której
mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a, wraz ze wskazaniem
sposobu ubiegania się o wypłatę środków z tej gwarancji w
wypadkach określonych ustawą, lub
2) pisemne potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia, o
której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b, wraz ze wskazaniem
sposobu ubiegania się o wypłatę środków z umowy
ubezpieczenia.
5. Organizator, który przed rozpoczęciem imprezy
turystycznej jest zmuszony, z przyczyn od niego niezależnych,
zmienić istotne warunki umowy z klientem, z zastrzeżeniem
art. 17, powinien niezwłocznie o tym powiadomić klienta. W
takiej sytuacji klient powinien niezwłocznie poinformować
organizatora, czy:
1) przyjmuje proponowaną zmianę umowy albo
2) odstępuje od umowy za natychmiastowym zwrotem
wszystkich wniesionych świadczeń i bez obowiązku
zapłaty kary umownej.
6. Jeżeli klient, zgodnie z ust. 5, odstępuje od umowy lub
jeżeli organizator odwołuje imprezę turystyczną z przyczyn
niezależnych od klienta, klient ma prawo, według swojego
wyboru:
1) uczestniczyć w imprezie zastępczej o tym samym lub
wyższym standardzie, chyba że zgodzi się na imprezę o
niższym standardzie za zwrotem różnicy w cenie;
2) żądać natychmiastowego zwrotu wszystkich wniesionych
świadczeń.
7. W wypadkach określonych w ust. 6 klient może
dochodzić odszkodowania za niewykonanie umowy, chyba że
odwołanie imprezy turystycznej nastąpiło z powodu:
1) zgłoszenia się mniejszej liczby uczestników niż liczba
minimalna określona w umowie, a organizator powiadomił
o tym klienta na piśmie w uzgodnionym terminie;
2) siły wyższej.
1. Klient może bez zgody organizatora turystyki
Art. 16.
przenieść na osobę spełniającą warunki udziału w imprezie
turystycznej wszystkie przysługujące mu z tytułu umowy o
świadczenie usług turystycznych uprawnienia, jeżeli
jednocześnie osoba ta przejmuje wszystkie wynikające z tej
umowy obowiązki.
2. Przeniesienie uprawnień i przejęcie obowiązków, o
którym mowa w ust. 1, jest skuteczne wobec organizatora
turystyki, jeżeli klient zawiadomi go o tym przed
rozpoczęciem imprezy turystycznej w terminie określonym w
umowie.
3. Za nieuiszczoną część ceny imprezy turystycznej oraz
koszty poniesione przez organizatora turystyki w wyniku
zmiany uczestnika imprezy turystycznej klient i osoba
przejmująca jego uprawnienia odpowiadają solidarnie.
1. Organizator turystyki, który w czasie trwania
Art. 16a.
danej imprezy turystycznej nie wykonuje przewidzianych w
umowie usług, stanowiących istotną część programu tej
imprezy, jest obowiązany, bez obciążania klienta
dodatkowymi kosztami, wykonać w ramach tej imprezy
odpowiednie świadczenia zastępcze. Jeżeli jakość świadczenia
zastępczego jest niższa od jakości usługi określonej w
programie imprezy turystycznej, klient może żądać
odpowiedniego obniżenia ceny imprezy.
2. Jeżeli wykonanie świadczeń zastępczych, o których
mowa w ust. 1, jest niemożliwe albo klient z uzasadnionych
powodów nie wyraził na nie zgody i odstąpił od umowy,
organizator turystyki jest obowiązany, bez obciążania klienta
dodatkowymi kosztami z tego tytułu, zapewnić mu powrót do
miejsca rozpoczęcia imprezy turystycznej lub do innego
uzgodnionego miejsca w warunkach nie gorszych niż
określone w umowie.
3. W razie odstąpienia od umowy, o którym mowa w ust.
2, organizator turystyki nie może żądać od klienta żadnych
dodatkowych świadczeń z tego tytułu, w szczególności
zapłaty kary umownej. Klient może żądać naprawienia szkody
wynikłej z niewykonania umowy.
4. W razie niemożności wykonania świadczenia
zastępczego, o której mowa w ust. 2, klient może żądać
naprawienia szkody wynikłej z niewykonania umowy, chyba
że niemożność wykonania świadczenia zastępczego jest
spowodowana wyłącznie:
1) działaniami lub zaniechaniami osób trzecich,
nieuczestniczących w wykonywaniu świadczenia
zastępczego, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można
było przewidzieć ani uniknąć, albo
2) siłą wyższą.
 1. Jeżeli w trakcie imprezy turystycznej klient
Art. 16b.
stwierdza wadliwe wykonywanie umowy, powinien
niezwłocznie zawiadomić o tym wykonawcę usługi oraz
organizatora turystyki, w sposób odpowiedni dla rodzaju
usługi.
2. Umowa powinna jednoznacznie określać obowiązek
klienta w zakresie, o którym mowa w ust. 1.
1. Cena ustalona w umowie nie może być
Art. 17.
podwyższona, chyba że umowa wyraz
nie przewiduje
możliwość podwyższenia ceny, a organizator turystyki
udokumentuje wpływ na podwyższenie ceny jednej z
następujących okoliczności:
1) wzrostu kosztów transportu;
2) wzrostu opłat urzędowych, podatków lub opłat należnych
za takie usługi, jak lotniskowe, załadunkowe lub
przeładunkowe w portach morskich i lotniczych;
3) wzrostu kursów walut.
2. W okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w
umowie nie może być podwyższona.
1. Postanowienia umów zawieranych przez
Art. 19.
organizatorów turystyki z klientami mniej korzystne dla
klientów niż postanowienia niniejszej ustawy są nieważne.
2. W miejsce postanowień umowy mniej korzystnych dla
klienta obowiązują przepisy ustawy.
 Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się
Art. 19a.
odpowiednio do przedsiębiorcy działającego w
okolicznościach określonych w art. 10b ust. 1(1).
Rozdział 4
Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek
1. Przewodnikiem turystycznym lub pilotem
Art. 20.
wycieczek może być osoba, która posiada uprawnienia
określone ustawą.
2. Do zadań przewodnika turystycznego należy
oprowadzanie wycieczek oraz fachowe udzielanie ich
uczestnikom informacji o kraju, odwiedzanych
miejscowościach, obszarach i obiektach.
3. Do zadań pilota wycieczek należy sprawowanie, w
imieniu organizatora turystyki, opieki nad uczestnikami
imprezy turystycznej w niezbędnym zakresie, wynikającym z
charakteru imprezy, czuwanie nad sposobem wykonywania
usług świadczonych na rzecz uczestników podczas imprezy
oraz przyjmowanie od nich reklamacji dotyczących
świadczonych im usług, a także reprezentowanie organizatora
turystyki wobec kontrahentów świadczących usługi w trakcie
trwania imprezy.
4. Pilot wycieczek ma obowiązek potwierdzić klientowi
przyjęcie reklamacji, a w wypadku jej niezałatwienia,
przekazania jej niezwłocznie organizatorowi turystyki.
5. W wypadku odmowy uwzględnienia reklamacji
organizator turystyki jest obowiązany szczegółowo uzasadnić
na piśmie przyczyny odmowy.
6. Jeżeli organizator turystyki nie ustosunkuje się do
reklamacji na piśmie, w terminie 30 dni od dnia zakończenia
imprezy turystycznej, a w wypadku zgłoszenia tej reklamacji
po zakończeniu imprezy turystycznej w terminie 30 dni od jej
złożenia, uważa się, że uznał reklamację za uzasadnioną.
1. Przewodnicy
Art. 21. turystyczni otrzymują
uprawnienia następujących rodzajów:
1) przewodników górskich dla określonych obszarów
górskich;
2) przewodników miejskich dla poszczególnych miast;
3) przewodników terenowych dla poszczególnych
województw, regionów oraz tras turystycznych.
2. Uprawnienia przewodników górskich dzielą się na trzy
klasy w zależności od stopnia trudności tras i wycieczek.
3. Uprawnienia przewodnika terenowego obejmują
również miasta położone w obrębie województwa lub regionu.
4. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze
rozporządzenia, może określić wykaz miast, w których
wykonywanie zadań przewodnika turystycznego wymaga
posiadania uprawnień przewodnika miejskiego, uwzględniając
szczególne walory turystyczne tych miast.
Uprawnienia przewodnika turystycznego lub
Art. 22.
pilota wycieczek otrzymuje osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) ukończyła szkołę średnią;
3) posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
 4) nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne
popełnione w związku z wykonywaniem zadań
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
5) odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała
egzamin na przewodnika turystycznego lub na pilota
wycieczek, z zastrzeżeniem art. 22a.
1. Osoby wymienione w art. 49 ust. 1, które nie
Art. 22a.
potwierdziły posiadanych uprawnień w terminie określonym
w art. 49 ust. 2, dopuszcza się odpowiednio do egzaminu na
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek bez
konieczności odbycia szkolenia teoretycznego i praktycznego.
2. Osoby posiadające uprawnienia przewodnika
turystycznego dopuszcza się do egzaminu umożliwiającego
uzyskanie uprawnień obejmujących dodatkowy zakres
terytorialny bez konieczności odbycia szkolenia teoretycznego
i praktycznego.
1. Osoba ubiegająca się o nadanie uprawnień
Art. 23.
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek podlega
badaniom lekarskim wstępnym, a osoba posiadająca takie
uprawnienia - badaniom okresowym, w trybie i zakresie
określonych w przepisach o badaniach lekarskich
pracowników.
2. Przewodnik turystyczny lub pilot wycieczek, który nie
przedstawi właściwemu wojewodzie aktualnego
zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań do
wykonywania zadań przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek, wydanego zgodnie z przepisami, o których mowa
w ust. 1, nie może wykonywać zadań wymagających
posiadania odpowiednio uprawnień przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek.
1. Szkolenie, o którym mowa w art. 22 pkt 5,
Art. 24.
mogą prowadzić jednostki organizacyjne lub osoby
upoważnione na podstawie decyzji administracyjnej
wojewody właściwego ze względu na ich siedzibę lub miejsce
zamieszkania, a w wypadku jednostek organizacyjnych lub
osób mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej -
wybranego przez nich wojewody, zwane dalej
"organizatorami szkolenia", które:
1) do prowadzenia zajęć teoretycznych dysponują kadrą
wykładowców posiadających wykształcenie wyższe;
2) do prowadzenia zajęć praktycznych dysponują kadrą
instruktorów posiadających udokumentowaną praktykę w
zakresie wykonywania zadań odpowiednio przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek w wymiarze co
najmniej 50 dni w okresie 5 lat poprzedzających dzień
złożenia wniosku o udzielenie upoważnienia;
3) zapewnią warunki umożliwiające realizację zajęć, w tym
także praktycznych, oraz odpowiednią obsługę biurową
wraz z przechowywaniem i udostępnianiem dokumentacji
szkolenia.
2. Potwierdzeniem posiadania praktyki, o której mowa w
ust. 1 pkt 2, jest zaświadczenie wydane przez organizatora
turystyki lub jednostkę organizacyjną powierzającą zadania
odpowiednio przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek.
3. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na
przeprowadzenie jednego szkolenia lub na stałe.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w
szczególności:
1) numer upoważnienia;
2) oznaczenie organu udzielającego upoważnienia;
3) datę wydania upoważnienia;
4) oznaczenie organizatora szkolenia;
5) wskazanie siedziby i adresu zakładu głównego
organizatora szkolenia oraz oddziałów;
6) imię i nazwisko osoby (osób) kierujących szkoleniem;
7) określenie przedmiotu i zakresu szkolenia;
8) okres, na który udziela się upoważnienia stosownie do
ust. 3;
9) pouczenie o obowiązkach organizatora szkolenia w
związku z prowadzeniem działalności objętej
upoważnieniem oraz o skutkach związanych z
niewywiązaniem się z tych obowiązków.
5. Organizator szkolenia jest obowiązany zgłaszać
organowi, który udzielił upoważnienia, zmiany danych, o
których mowa w ust. 4 pkt 5 i 6.
6. W wypadku zgłoszenia zmian danych, o których mowa
w ust. 4 pkt 5 i 6, organ, który udzielił upoważnienia, wydaje
decyzję administracyjną o zmianie upoważnienia.
7. Upoważnienie może zostać cofnięte, jeżeli organizator
szkolenia przestał spełniać warunki określone w ust. 1 lub gdy
szkolenie jest prowadzone niezgodnie z wydanym
upoważnieniem.
1. Wojewoda jest upoważniony do kontroli
Art. 24a.
organizatorów szkoleń w zakresie:
 1) spełniania wymagań niezbędnych do uzyskania
upoważnienia;
2) zgodności prowadzonej działalności z wydanym
upoważnieniem.
2. Kontroli, o której mowa w ust. 1, dokonują osoby
imiennie upoważnione przez wojewodów.
3. Wojewoda może wezwać organizatora szkolenia do
usunięcia stwierdzonych uchybień w wyznaczonym terminie,
pod rygorem cofnięcia upoważnienia.
4. Cofnięcie upoważnienia do szkolenia oraz stwierdzenie
jego prowadzenia bez wymaganego upoważnienia następuje w
formie decyzji administracyjnej.
5. Organizator szkolenia, któremu cofnięto upoważnienie
do szkolenia, a także organizator szkolenia, który prowadził
szkolenie bez wymaganego upoważnienia, nie może uzyskać
żadnego z upoważnień, o których mowa w art. 24 ust. 3, w
okresie 3 lat od daty wydania decyzji o cofnięciu
upoważnienia lub o stwierdzeniu prowadzenia szkolenia bez
wymaganego upoważnienia.
Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze
Art. 24b.
rozporządzenia, określi:
1) warunki, jakie powinien spełniać organizator szkolenia
ubiegający się o upoważnienie do szkolenia przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek, z uwzględnieniem w
szczególności warunków materialnych umożliwiających
realizację zajęć, kwalifikacji kadry wykładowców i
instruktorów, oraz warunki przechowywania i
udostępniania dokumentacji szkolenia;
2) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o
upoważnienie do szkolenia przewodników turystycznych i
pilotów wycieczek oraz tryb i szczegółowe zasady kontroli
szkoleń, z uwzględnieniem w szczególności dokumentów,
jakie powinny być załączane do wniosku oraz ze
szczególnym uwzględnieniem zakresu, procedury i
częstotliwości dokonywania kontroli szkoleń.
1. Egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna
Art. 25.
powoływana przez wojewodę właściwego ze względu na:
1) obszar uprawnień - dla przewodników turystycznych;
2) miejsce organizacji kursu - dla pilotów wycieczek.
2. W wypadku gdy obszar uprawnień, o którym mowa w
ust. 1 pkt 1, obejmuje terytorium wykraczające poza jedno
województwo, egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna
powoływana przez wojewodę właściwego ze względu na
zakres terytorialny jednej z części obszaru, którego dotyczą
uprawnienia przewodnika turystycznego.
3. Wyboru komisji egzaminacyjnej w wypadku, o którym
mowa w ust. 2, dokonuje osoba ubiegająca się o nadanie
uprawnień przewodnika turystycznego.
4. Do komisji egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 1 i
2, powołuje się przedstawicieli stowarzyszeń zrzeszających
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz
organizacji zrzeszających organizatorów turystyki, a także
przedstawiciela wojewódzkiego konserwatora zabytków,
jeżeli na obszarze objętym uprawnieniami, o które ubiega się
kandydat na przewodnika turystycznego, znajdują się obiekty
zabytkowe i muzea.
5. Do komisji egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 1 i
2, można powołać także nauczycieli akademickich
specjalizujących się w dziedzinie turystyki.
6. Za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się o
uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek
oraz za sprawdzenie znajomości języka obcego przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek pobiera się opłaty.
1. Uprawnienia przewodnika turystycznego lub
Art. 26.
pilota wycieczek mogą być zawieszone za powtarzające się
uchybienia w wykonywaniu zadań lub postępowaniu
przewodnika turystycznego albo pilota wycieczek:
1) jeżeli uchybienie stwierdzą osoby uprawnione do
kontroli;
2) w wypadku skarg potwierdzonych co do ich słuszności.
2. Zawieszenie uprawnień przewodnika turystycznego lub
pilota wycieczek może nastąpić na okres do 12 miesięcy.
Przywrócenie zawieszonych uprawnień wojewoda może
uzależnić od zdania egzaminu sprawdzającego, obejmującego
część lub całość zakresu umiejętności wymaganych od
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.
3. Egzamin sprawdzający przeprowadza komisja
egzaminacyjna, o której mowa w art. 25 ust. 1.
Uprawnienia przewodnika turystycznego lub
Art. 27.
pilota wycieczek cofa się, jeżeli przewodnik turystyczny lub
pilot wycieczek:
1) zostanie skazany prawomocnym wyrokiem za popełnienie
przestępstwa, o którym mowa w art. 22 pkt 4;
2) nie zda egzaminu sprawdzającego, o którym mowa w art.
26 ust. 2;
3) wykonuje zadania przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek, nie przedstawiając uprzednio właściwemu
wojewodzie aktualnego orzeczenia o braku
przeciwwskazań do wykonywania zadań odpowiednio
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek,
wydanego zgodnie z art. 23.
1. Uprawnienia przewodnika turystycznego i
Art. 28.
pilota wycieczek osobom będącym obywatelami
Rzeczypospolitej Polskiej nadaje, odmawia nadania, zawiesza
i przywraca oraz cofa wojewoda właściwy dla miejsca ich
zamieszkania, a w wypadku nieposiadania miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej -
wojewoda wybrany przez te osoby ubiegające się o te
uprawnienia, w formie decyzji administracyjnej, z
zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek osobom niebędącym obywatelami
Rzeczypospolitej Polskiej, nieposiadającym miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
spełniającym warunki określone w art. 22, nadaje, odmawia
ich nadania, zawiesza, przywraca oraz cofa wojewoda
wybrany przez osobę ubiegającą się o te uprawnienia.
3. Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek obywatelom państw członkowskich Unii
Europejskiej nieposiadającym miejsca zamieszkania na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którzy nabyli
kwalifikacje do wykonywania zawodu przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek w tych państwach, nadaje,
zawiesza, przywraca oraz cofa wojewoda wybrany przez
osobę ubiegającą się o te uprawnienia. Podstawę do nadania
uprawnień stanowi decyzja ministra właściwego do spraw
turystyki o uznaniu kwalifikacji do wykonywania zawodu
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wydana na podstawie
odrębnych przepisów.
4. Ewidencję nadanych uprawnień przewodnika
turystycznego i pilota wycieczek prowadzą wojewodowie, o
których mowa w ust. 1-3.
5. Nadanie uprawnień przewodnika turystycznego i pilota
wycieczek dokumentuje się poprzez wydanie odpowiedniej
legitymacji i identyfikatora.
1. Osoby wykonujące zadania przewodnika
Art. 29.
turystycznego lub pilota wycieczek podlegają kontroli.
Kontrola obejmuje:
1) posiadanie uprawnień co do ich obszaru i ważności;
2) poprawność wykonywania zadań przewodnika
turystycznego i pilota wycieczek.
2. Kontroli podlega także zapewnienie przez organizatorów
turystyki opieki przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek nad uczestnikami imprezy turystycznej,
przewidzianej w art. 30 i art. 31.
3. Kontroli, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonują osoby
imiennie upoważnione przez wojewodów.
4. Osoby dokonujące kontroli powiadamiają o
stwierdzonych uchybieniach wojewodę właściwego ze
względu na miejsce dokonanej kontroli.
5. Wojewoda, o którym mowa w ust. 4, przekazuje
otrzymane wyniki kontroli wojewodzie, który nadał
uprawnienia przewodnikowi turystycznemu lub pilotowi
wycieczek.
 1. Organizatorzy
Art. 30. turystyki, podlegający
obowiązkowi uzyskania wpisu w rejestrze, organizujący
wycieczki w kraju i za granicą, w których uczestniczy co
najmniej 10 osób realizujących wspólny program, są
obowiązani, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, zapewnić
uczestnikom:
1) wycieczek w kraju - usługi przewodnika turystycznego
oraz opiekę pilota wycieczek,
2) wycieczek za granicą - opiekę pilota wycieczek
- posiadających odpowiednie uprawnienia.
2. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani
wystawić przewodnikowi turystycznemu i pilotowi wycieczek
pisemne zlecenie, określając w nim miejsce (obszar) i czas
usługi przewodnickiej lub pilotarskiej, oraz upoważnienie do
działania w imieniu organizatora w zakresie niezbędnym do
prowadzenia imprezy turystycznej.
1. Organizator turystyki organizujący wycieczki
Art. 31.
za granicą jest obowiązany zapewnić opiekę pilota wycieczek
posiadającego znajomość języka powszechnie znanego w
kraju odwiedzanym lub języka uzgodnionego z kontrahentem
zagranicznym.
2. Organizator turystyki organizujący wycieczki dla
turystów z zagranicy jest obowiązany zapewnić usługi
przewodnika turystycznego i opiekę pilota wycieczek
posiadających znajomość języka obcego umożliwiającą
swobodny kontakt z uczestnikami lub języka uzgodnionego z
kontrahentem zagranicznym.
1. Znajomość języka obcego dokumentuje się
Art. 32.
dyplomem ukończenia studiów filologicznych,
nauczycielskiego kolegium języków obcych lub świadectwem
ukończenia szkoły z obcym językiem wykładowym za
granicą.
2. Osoby, które nie legitymują się dokumentami
wymienionymi w ust. 1, mogą złożyć egzamin ze znajomości
języka obcego przed komisją egzaminacyjną języków obcych,
o której mowa w ust. 3.
3. Komisje egzaminacyjne języków obcych powołują
wojewodowie spośród osób znajdujących się na liście ministra
właściwego do spraw turystyki, ogłoszonej w formie
obwieszczenia w dzienniku urzędowym urzędu obsługującego
ministra właściwego do spraw turystyki.
4. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w
drodze rozporządzenia, może uznać za udokumentowaną
znajomość języka obcego potwierdzoną świadectwem
wystawionym przez inne instytucje niż wymienione w ust. 1.
1. Przewodnicy turystyczni mogą po
Art. 33.
przeszkoleniu oprowadzać obsługiwane wycieczki po
muzeach, wystawach i zabytkach, gdy zadania tego nie
wykonuje uprawniony pracownik etatowy.
2. W programie szkolenia przewodników turystycznych
uwzględnia się znajomość muzeów położonych na obszarze
ważności ich uprawnień.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia,
określi sposób wykonywania funkcji przewodnika
turystycznego w muzeach i zabytkach oraz szkolenia, ze
szczególnym uwzględnieniem specyfiki zbiorów muzealnych i
zabytków w programach szkoleń.
 1. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze
Art. 34.
rozporządzenia, określi:
1) właściwość terytorialną wojewodów powołujących
komisje egzaminacyjne dla przewodników turystycznych i
pilotów wycieczek, z uwzględnieniem w szczególności
podziału administracyjnego kraju;
2) kwalifikacje, skład, sposób powoływania i odwoływania
członków komisji egzaminacyjnych, o których mowa w
art. 25, zasady egzaminowania kandydatów na
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz
wzór świadectwa wydawanego przez te komisje, ze
szczególnym uwzględnieniem sposobu powoływania
zespołów egzaminacyjnych;
3) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o nadanie
uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek,
z uwzględnieniem w szczególności dokumentów, jakie
powinny być załączane do wniosku;
4) programy szkolenia kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek, z uwzględnieniem w
szczególności minimalnego wymiaru godzin zajęć dla
poszczególnych przedmiotów stanowiących program
szkolenia;
5) warunki uzyskiwania poszczególnych klas przewodników
górskich, zakres terytorialny uprawnień przewodników
górskich i stopień trudności tras oraz wycieczek
prowadzonych przez przewodników górskich
posiadających uprawnienia określonej klasy, ze
szczególnym uwzględnieniem programów podstawowego
szkolenia specjalistycznego oraz programów
uzupełniającego szkolenia dla przewodników górskich
poszczególnych klas;
 6) miasta i obszary, na których organizatorzy turystyki,
zgodnie z art. 30 ust. 1, mają obowiązek zapewnienia
opieki przewodnika turystycznego, ze szczególnym
uwzględnieniem największych miast o znaczeniu
historycznym i kulturowym oraz obszarów posiadających
szczególne walory turystyczne;
7) skład i zasady działania komisji egzaminacyjnych
języków obcych, o których mowa w art. 32 ust. 3, wzór
świadectwa wydawanego przez te komisje oraz tryb
wyłaniania kandydatów do umieszczenia na liście ministra
właściwego do spraw turystyki, o której mowa w art. 32
ust. 3, ze szczególnym uwzględnieniem wymagań, które
kandydaci do umieszczenia na tej liście powinni spełniać,
oraz sposobu dokumentowania tych wymagań;
8) wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób
ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego
lub pilota wycieczek, sprawdzenie znajomości języka
obcego przez komisję egzaminacyjną języków obcych, o
której mowa w art. 32 ust. 3, oraz wysokość
wynagrodzenia egzaminatorów, z uwzględnieniem w
szczególności wysokości opłat za poszczególne części
egzaminów, zasad ich zwrotu w wypadku nieprzystąpienia
do egzaminu oraz zasad wynagradzania egzaminatorów za
przygotowywanie pytań do egzaminu;
9) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie
uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek,
a także tryb okazywania legitymacji przewodnika
turystycznego i pilota wycieczek upoważnionym organom
oraz sposób noszenia identyfikatorów podczas
wykonywania zadań przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek, ze szczególnym uwzględnieniem danych
dotyczących rodzaju potwierdzanych uprawnień i
terminów ważności tych uprawnień.
2. Minister właściwy do spraw turystyki ogłasza, w drodze
obwieszczenia, na wniosek wojewody lub wojewodów, zakres
terytorialny regionów oraz przebieg tras turystycznych, o
których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać:
1) określenie regionu, ze szczególnym uwzględnieniem
przebiegu jego granic lub określenie przebiegu trasy
turystycznej;
3) uzasadnienie zawierające w szczególności opis
miejscowości i obiektów o znaczeniu historycznym,
kulturowym i krajobrazowym lub posiadających
szczególne znaczenie turystyczne, znajdujących się na
trasach turystycznych.
ROZPORZ
DZENIE
MINISTRA GOSPODARKI I PRACY
z dnia 16 sierpnia 2004 r.
w sprawie przewodników turystycznych i pilotów
wycieczek
(Dz. U. z dnia 30 sierpnia 2004 r.)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
ż 1. Rozporządzenie określa:
1) wykaz miast, w których wykonywanie zadań przewodnika
turystycznego wymaga posiadania uprawnień przewodnika
miejskiego;
2) warunki, jakie powinien spełniać organizator szkolenia
ubiegający się o upoważnienie do szkolenia przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek;
3) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o
upoważnienie do szkolenia przewodników turystycznych i
pilotów wycieczek, oraz tryb i szczegółowe zasady kontroli
szkoleń;
4) właściwość terytorialną wojewodów powołujących komisje
egzaminacyjne dla przewodników turystycznych i pilotów
wycieczek;
5) kwalifikacje, skład, sposób powoływania i odwoływania
członków komisji egzaminacyjnych, o których mowa w art.
25 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach
turystycznych, zwanej dalej "ustawą", zasady
egzaminowania kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek oraz wzór świadectwa
wydawanego przez te komisje;
6) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o nadanie
uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek;
7) programy szkolenia kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek;
8) warunki uzyskiwania poszczególnych klas przewodników
górskich, zakres terytorialny uprawnień przewodników
górskich i stopień trudności tras oraz wycieczek
prowadzonych przez przewodników górskich
posiadających uprawnienia określonej klasy;
9) miasta i obszary, na których organizatorzy turystyki mają
obowiązek zapewnienia opieki przewodnika turystycznego;
10) skład i zasady działania komisji egzaminacyjnych
języków obcych, o których mowa w art. 32 ust. 3 ustawy,
wzór świadectwa wydawanego przez te komisje oraz tryb
wyłaniania kandydatów do umieszczenia na liście ministra
właściwego do spraw turystyki, o której mowa w art. 32
ust. 3 ustawy;
11) wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób
ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego
lub pilota wycieczek, sprawdzenie znajomości języka
obcego przez komisję egzaminacyjną języków obcych, o
której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy, oraz wysokość
wynagrodzenia egzaminatorów;
12) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie
uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, a
także tryb okazywania legitymacji przewodnika
turystycznego i pilota wycieczek upoważnionym organom
oraz sposób noszenia identyfikatorów podczas
wykonywania zadań przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek.
ż 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
1) warunkach zimowych - należy przez to rozumieć
występowanie lokalnych zalodzeń, głębokiego lub
świeżego śniegu, w trakcie których uprawianie turystyki
wymaga użycia specjalistycznego sprzętu, w szczególności
czekana, raków;
2) warunkach letnich - należy przez to rozumieć stan, w
którym nie występują czynniki atmosferyczne, o których
mowa w pkt 1.
Rozdział 2
Szkolenia dla przewodników turystycznych i pilotów
wycieczek oraz ich kontrola
ż 3. 1. Upoważnienie do przeprowadzenia szkolenia
przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek wydaje
na wniosek zainteresowanego podmiotu, zwanego dalej
"wnioskodawcą", wojewoda, o którym mowa w art. 24 ust. 1
ustawy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) wskazanie jednostki organizacyjnej lub osoby ubiegającej
się o upoważnienie;
2) określenie zakresu szkolenia, które wnioskodawca zamierza
prowadzić, w tym wskazanie:
a) czy szkolenie ma mieć charakter podstawowy, czy
uzupełniający,
b)obszaru uprawnień, którego ma dotyczyć szkolenie
przewodników turystycznych, z podaniem zasięgu
regionu lub trasy turystycznej dla uprawnień przewodnika
terenowego innych niż obszar całego województwa;
3) wskazanie, czy upoważnienie ma mieć charakter stały, czy
jednorazowy;
4) oświadczenie, czy szkolenie będzie przeprowadzone w
ramach prowadzonej działalności gospodarczej;
5) wskazanie kierownika szkolenia lub innej osoby
upoważnionej do występowania wobec wojewody w
sprawach związanych ze szkoleniem;
6) informację o dotychczasowych szkoleniach prowadzonych
przez wnioskodawcę, jeżeli wnioskodawca prowadził
uprzednio szkolenia;
7) opis warunków szkolenia, w tym wskazanie miejsca
odbywania wykładów i zajęć praktycznych, a także
określenie miejsca przechowywania dokumentacji
szkolenia i archiwum wydanych dokumentów.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) szczegółowe programy szkolenia, zgodne z odpowiednimi
wymaganiami programów, o których mowa w ż 4;
2) wykaz kadry wykładowców i instruktorów realizujących
zajęcia objęte programem szkolenia, z udokumentowaniem
ich kwalifikacji w formie:
a) odpisu dyplomu ukończenia studiów wyższych,
b)zaświadczenia o posiadaniu praktyki uzasadniającej
powierzenie obowiązków instruktora w ramach zajęć
praktycznych, wydanego przez jednostkę powierzającą
zainteresowanemu wykonywanie zadań przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek lub przez
stowarzyszenie zrzeszające przewodników turystycznych
i pilotów wycieczek;
3) pozytywną opinię wojewody właściwego do
przeprowadzenia egzaminu;
4) oświadczenia osób objętych wykazem, o którym mowa w
pkt 2, potwierdzające zgodę na współpracę z
wnioskodawcą w zakresie objętym wnioskiem;
5) wskazanie siedziby, w której wnioskodawca zamierza
przechowywać dokumentację szkolenia i archiwum
wydanych dokumentów;
6) wewnętrzny regulamin szkolenia, przedstawiany
słuchaczom, określający w szczególności warunki
potwierdzania udziału w zajęciach teoretycznych i
praktycznych oraz ich zaliczenia.
4. Organizator szkolenia dla kandydatów na przewodników
turystycznych lub pilotów wycieczek, rozpoczynając
szkolenie, pisemnie informuje o tym wojewodę właściwego
dla miejsca odbywania szkolenia, przedkładając kopię
upoważnienia do prowadzenia szkoleń od właściwego
wojewody wraz z harmonogramem zajęć i wykazem
wykładowców i instruktorów.
5. Wojewoda, który otrzymał informację o odbywającym
się na jego terenie szkoleniu dla kandydatów na
przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek, ma
prawo przeprowadzić kontrolę organizatora szkolenia w czasie
trwania szkolenia.
6. Kontrola organizatora szkolenia kandydatów na
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek powinna
odbywać się w obecności kierownika szkolenia lub osoby
upoważnionej do zastępowania kierownika szkolenia.
7. Kontrola organizatora szkolenia kandydatów na
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek obejmuje:
1) sprawdzenie dokumentacji szkolenia;
2) ocenę zgodności harmonogramu zajęć z procesem jego
realizacji.
8. Osoby dokonujące kontroli organizatora szkolenia
kandydatów na pilotów wycieczek i przewodników
turystycznych powiadamiają o uchybieniach wojewodę, na
którego terenie odbywa się szkolenie.
9. Wojewoda, na którego terenie odbywa się szkolenie, po
uzyskaniu informacji o uchybieniach organizatora szkolenia
powiadamia wojewodę, który wydał organizatorowi szkolenia
upoważnienie do prowadzenia szkolenia dla kandydatów na
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.
10. Wojewoda, który wydał orgaznizatorowi szkolenia stałe
upoważnienie do szkolenia kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek, dokonuje z urzędu jego
kontroli nie rzadziej niż raz na trzy lata.
ż 4. 1. Ustala się program podstawowego szkolenia
ogólnego dla kandydatów na przewodników turystycznych,
określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia.
2. Ustala się programy podstawowego szkolenia
specjalistycznego dla kandydatów na:
1) przewodników górskich, składający się z:
a) części ogólnej - dla wszystkich przewodników górskich,
określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia,
b)części szczegółowej - odrębnej dla przewodników
beskidzkich, sudeckich i tatrzańskich, określony
odpowiednio w załącznikach nr 3-5 do rozporządzenia,
2) przewodników miejskich - określony w załączniku nr 6 do
rozporządzenia;
3) przewodników terenowych - określony w załączniku nr 7
do rozporządzenia.
3. Ustala się programy uzupełniającego szkolenia dla
kandydatów na przewodników górskich:
1) ubiegających się o klasę drugą i pierwszą - określone w
załączniku nr 8 do rozporządzenia;
2) ubiegających się o uprawnienie do prowadzenia wycieczek
w warunkach wysokogórskich, powyżej III stopnia
trudności w warunkach zimowych i IV stopnia trudności w
warunkach letnich - określone w załączniku nr 9 do
rozporządzenia.
4. Ustala się program szkolenia dla kandydatów na pilotów
wycieczek, określony w załączniku nr 10 do rozporządzenia.
5. Program szkolenia podstawowego kandydatów na
przewodników górskich obejmuje co najmniej 250 godzin
zajęć, w tym po 50 godzin problematyki określonej w
załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia oraz 150 godzin
problematyki określonej odpowiednio w załącznikach nr 3, 4
lub 5 do rozporządzenia, z tym że program szkolenia
przewodników górskich tatrzańskich obejmuje dodatkowo 65
dni szkolenia praktycznego.
6. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników
górskich rozszerzających posiadane uprawnienia w klasie
trzeciej na kolejny obszar górski obejmuje co najmniej 100
godzin zajęć z problematyki określonej odpowiednio w
załącznikach nr 3, 4 lub 5 do rozporządzenia.
7. Program szkolenia dla kandydatów na przewodników
miejskich obejmuje co najmniej 250 godzin, w tym 50 godzin
z problematyki określonej w załączniku nr 1 do
rozporządzenia i 200 godzin z problematyki określonej w
załączniku nr 6 do rozporządzenia.
8. Program szkolenia dla przewodników terenowych
obejmuje co najmniej 250 godzin, w tym 50 godzin z
problematyki określonej w załączniku nr 1 do rozporządzenia
i 200 godzin z problematyki określonej w załączniku nr 7 do
rozporządzenia.
9. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników
terenowych poszerzających zakres posiadanych uprawnień
obejmuje co najmniej 100 godzin z problematyki określonej w
załączniku nr 7 do rozporządzenia, z wyłączeniem metodyki i
techniki prowadzenia wycieczek.
10. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników
górskich beskidzkich i sudeckich ubiegających się o wyższą
klasę obejmuje co najmniej 150 godzin zajęć z problematyki
określonej w załączniku nr 8 do rozporządzenia.
11. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników
górskich tatrzańskich ubiegających się o klasę drugą obejmuje
co najmniej 75 godzin zajęć teoretycznych i 25 dni szkolenia
praktycznego, a dla ubiegających się o klasę pierwszą - co
najmniej 65 godzin zajęć teoretycznych i 28 dni szkolenia
praktycznego, zgodnie z załącznikiem nr 8 do rozporządzenia.
12. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników
górskich ubiegających się o uprawnienie do prowadzenia
wycieczek w warunkach wysokogórskich obejmuje co
najmniej 30 godzin szkolenia teoretycznego i 100 dni
szkolenia praktycznego z problematyki określonej w
załączniku nr 9 do rozporządzenia.
ż 5. Na podstawie programów, o których mowa w ż 4,
organizator szkolenia opracowuje szczegółowy program
szkolenia w oparciu o następujące zasady:
1) liczba godzin przewidzianych na poszczególne zagadnienia
może zostać zwiększona, a w szczególnie uzasadnionych
przypadkach można dokonać zmiany proporcji godzin
pomiędzy poszczególnymi przedmiotami;
2) wymiar zajęć teoretycznych określa się w godzinach
lekcyjnych, natomiast wymiar zajęć praktycznych - w
dniach szkolenia, przyjmując, że jeden dzień szkolenia
odpowiada 8 godzinom.
ż 6. 1. Osoby ubiegające się o nadanie uprawnień
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek oraz wydanie
legitymacji i identyfikatora składają wniosek do wojewody
zgodnie z właściwością, o której mowa w art. 28 ust. 1-3
ustawy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz nazwisko rodowe osoby określonej w
ust. 1;
2) imiona rodziców;
3) datę i miejsce urodzenia;
4) miejsce zamieszkania oraz adres do korespondencji;
5) wskazanie rodzaju i zakresu uprawnień, o które ubiega się
osoba określona w ust. 1.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) odpis świadectwa lub dyplomu stwierdzającego posiadanie
wykształcenia średniego lub wyższego;
2) 3 fotografie;
3) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia prowadzonego przez
jednostkę organizacyjną lub osobę uprawnioną do szkolenia
przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek albo w
przypadku osób, o których mowa w art. 22a ustawy,
legitymację przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek wydaną przez jeden z podmiotów, o których
mowa w art. 49 ust. 1 ustawy;
4) świadectwo zdania egzaminu przed właściwą komisją
egzaminacyjną dla przewodników turystycznych lub
pilotów wycieczek;
5) świadectwo lekarskie, potwierdzające stan zdrowia
umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek w zakresie objętym
wnioskiem, wystawione w trybie i zakresie określonym
przepisami o badaniach lekarskich pracowników;
6) oświadczenie o niekaralności za przestępstwa umyślne lub
inne, popełnione w związku z wykonywaniem funkcji
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.
4. Osoby ubiegające się o uzyskanie wyższej klasy
przewodnika górskiego lub o rozszerzenie zakresu
posiadanych uprawnień do wniosku, o którym mowa w ust. 1,
dołączają:
1) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia uzupełniającego,
prowadzonego przez jednostkę organizacyjną lub osobę
uprawnioną do szkolenia przewodników turystycznych;
2) świadectwo zdania egzaminu przed właściwą komisją
egzaminacyjną dla przewodników turystycznych;
3) zaświadczenie o prowadzeniu wycieczek przez okres
wymagany dla uzyskania wyższej klasy uprawnień, wydane
przez jednostkę powierzającą tej osobie prowadzenie
wycieczek.
5. Na wniosek osoby przedstawiającej dokumenty
potwierdzające znajomość języka obcego, o których mowa w
art. 32 ustawy, wojewoda poświadcza znajomość języka
obcego w legitymacji przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek.
6. Osoby ubiegające się o wydanie kolejnego identyfikatora
do wniosku dołączają:
1) 1 fotografię;
2) świadectwo lekarskie, potwierdzające stan zdrowia
umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek w zakresie objętym
wnioskiem, wystawione w trybie i zakresie określonym
przepisami o badaniach lekarskich pracowników.
Rozdział 3
Uprawnienia przewodników turystycznych
ż 7. 1. Warunkiem uzyskania uprawnienia przewodnika
górskiego klasy trzeciej jest wykazanie się wiadomościami i
umiejętnościami w zakresie określonym programem
szkolenia, niezbędnymi do:
1) prowadzenia wycieczek górskich pieszych w warunkach
letnich wszystkimi szlakami oznakowanymi na określonym
obszarze górskim, zwanym dalej "obszarem uprawnień",
oraz szlakami określonymi w programach szkolenia, w
warunkach zimowych;
2) prowadzenia wycieczek autokarowych wszystkimi drogami
na obszarze uprawnień.
2. Przewodnik górski klasy trzeciej ubiegający się o
uzyskanie uprawnień przewodnika górskiego klasy drugiej na
danym obszarze powinien, oprócz wymagań określonych w
ust. 1, spełniać następujące warunki:
1) posiadać co najmniej dwuletni staż przewodnika górskiego
klasy trzeciej;
2) prowadzić wycieczki co najmniej przez 30 dni, a
przewodnik tatrzański - 90 dni;
3) wykazać się wiadomościami i umiejętnościami z zakresu
przedmiotów określonych w programie szkolenia
uzupełniającego na klasę drugą na tym obszarze.
3. Przewodnik górski klasy drugiej ubiegający się o
uzyskanie uprawnień przewodnika górskiego klasy pierwszej
na danym obszarze powinien, oprócz wymagań określonych w
ust. 1 i 2, spełniać następujące warunki:
1) posiadać co najmniej trzyletni staż przewodnika górskiego
klasy drugiej;
2) prowadzić w klasie drugiej wycieczki w warunkach letnich
i zimowych co najmniej przez 50 dni, a przewodnik
tatrzański - 90 dni;
3) wykazać się wiadomościami i umiejętnościami z zakresu
przedmiotów określonych w programie szkolenia
uzupełniającego na klasę pierwszą na tym obszarze.
ż 8. 1. Uprawnienia przewodnika górskiego - beskidzkiego
nadaje się na jeden lub więcej następujących obszarów
górskich:
1) zachodni Beskidów Zachodnich, obejmujący Beskid Śląski,
Beskid Żywiecki, wraz z położoną od nich na północ
częścią Pogórza Karpackiego oraz Orawą, Beskid Mały,
Beskid Makowski, Beskid Wyspowy (część zachodnia) i
Podhale obejmujące tereny na zachód od dolin Białego
Dunajca po Nowy Targ, Lepietnicy, Raby po Kasinę
Wielką, Krzyworzeki po jej ujście do Raby. Obszar
uprawnień obejmuje miasta: Cieszyn, Bielsko-Biała,
Wadowice - leżące na granicy obszaru uprawnień;
2) wschodni Beskidów Zachodnich, obejmujący Beskid
Wyspowy, Beskid Żywiecki, Beskid Makowski, Gorce,
Beskid Sądecki, zachodnią część Beskidu Niskiego, wraz z
położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego, a
także Podhale, Pieniny, Spisz i Orawę, obejmujące tereny
ograniczone od zachodu następująco: Przełęcz Jałowiecka,
dolina rzeki Skawicy do jej ujścia do rzeki Skawy, rzeka
Skawa. Od wschodu ograniczony następująco: Obicz, rzeka
Ropa po jej ujście do Wisłoki, dolina Wisłoki. Obszar
uprawnień obejmuje miejscowości: Tarnów, Bochnia,
Wieliczka, Wysowa, Gorlice, Jasło - leżące na granicy
obszaru uprawnień;
3) Beskidów Wschodnich, obejmujący wschodnią część
Beskidu Sądeckiego, Beskid Niski i Bieszczady od wraz z
położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego,
ograniczony od zachodu drogą Leluchów - Muszyna -
Piwniczna-Zdrój - Rytro - Nowy Sącz, a następnie od
Nowego Sącza, rzeka Dunajec. Obszar uprawnień obejmuje
miejscowości: Przemyśl, Rzeszów, Tarnów, Muszyna,
Piwniczna-Zdrój, Rytro, Nowy Sącz - leżące na granicy
obszaru uprawnień, oraz Stary Sącz.
2. Północną granicę obszarów uprawnień, o których mowa
w ust. 1, stanowi linia kolejowa Cieszyn - Goleszów -
Bielsko-Biała - Wadowice - Kraków - Tarnów - Przemyśl,
południową i wschodnią - granica państwa, a w przypadku
uprawnień określonych w ust. 1 pkt 2 południową granicę
obszaru uprawnień stanowi granica Tatrzańskiego Parku
Narodowego.
3. Uprawnienia przewodnika górskiego - tatrzańskiego
nadaje się na obszar Tatr oraz obszar Podtatrza obejmującego
Spisz, Orawę, Podhale i Pieniny, ograniczony doliną rzeki
Orawy, linią łącząca przełęcz Spytkowicką, Chabówkę i
przełęcz Sieniawską, doliną rzeki Lepietnicy do jej ujścia do
Czarnego Dunajca, a dalej do Dunajca, doliną rzeki Dunajec,
przełęczą Krośnicką, rzeką Krośnicą do jej ujścia do Dunajca,
rzeką Dunajec do ujścia rzeki Grajcarek, rzeką Grajcarek,
potokiem Biała Woda, przełęczą Rozdziele. Obszar uprawnień
obejmuje także drogę Jabłonka - Zubrzyca Górna (Orawski
Park Etnograficzny).
4. Uprawnienia przewodnika górskiego - sudeckiego nadaje
się na obszar Sudetów obejmujący Karkonosze i Pogórze
Karkonoskie, Góry i Pogórze Izerskie, Góry i Pogórze
Kaczawskie, Rudawy Janowickie oraz Kotlinę Jeleniogórską,
Kotlinę Kamiennogórską, Góry Kamienne, Góry i Pogórze
Wałbrzyskie, Góry Sowie, Góry Bardzkie, Góry Stołowe,
Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie, Masyw Śnieżnika, Góry
Bialskie, Góry Złote, Góry Opawskie i Kotlinę Kłodzką, wraz
z położoną od nich na północ częścią Przedgórza Sudeckiego
oraz Masywem Ślęży. Obszar uprawnień obejmuje teren
położony na południe i południowy zachód od drogi
Jędrzychowice - Bolesławiec (droga nr 4) - Złotoryja - Jawor
(droga nr 363) - Strzegom (droga nr 374) - Świdnica (droga nr
382) - Tworzyjanów (droga nr 35) - Sobótka - Jordanów Śl.
(drogi lokalne) - A
agiewniki (droga nr 8) - Strzelin (droga nr
39) - Sarby - Szklary - Karłowice Wielkie - Otmuchów (drogi
lokalne) - Nysa (droga nr 46) - Prudnik - Trzebinia (droga nr
41). Na odcinku Trzebinia - Jędrzychowice granicę obszaru
uprawnień stanowi granica państwa.
Obszar uprawnień obejmuje następujące miejscowości
położone na granicy obszaru: Bolesławiec, Złotoryja, Jawor,
Strzegom, Świdnica, Sobótka, A
agiewniki, Strzelin,
Otmuchów, Nysa, Prudnik.
ż 9. 1. Ustala się następujące stopnie trudności tras i
wycieczek prowadzonych przez przewodników górskich
odpowiedniej klasy:
1) przewodnik górski klasy trzeciej jest uprawniony do
prowadzenia pieszych wycieczek górskich w warunkach
letnich szlakami oznakowanymi, pieszych wycieczek w
warunkach zimowych szlakami określonymi w programach
szkolenia, a także wycieczek autokarowych;
2) przewodnik górski klasy drugiej jest uprawniony do
prowadzenia:
a) pieszych wycieczek górskich wszystkimi szlakami
oznakowanymi w warunkach letnich i w warunkach
zimowych,
b)wycieczek autokarowych,
c) pieszych wycieczek górskich po drogach taternickich do
III stopnia trudności w warunkach letnich i do II stopnia
trudności w warunkach zimowych na zasadach
określonych w odrębnych przepisach, w przypadku
przewodnika górskiego tatrzańskiego;
3) przewodnik górski klasy pierwszej jest uprawniony do
prowadzenia:
a) wycieczek górskich w warunkach letnich i zimowych
wszystkimi szlakami oznakowanymi na obszarze
uprawnień,
b)wycieczek autokarowych,
c) pieszych wycieczek górskich po drogach taternickich do
IV stopnia trudności w warunkach letnich i do III stopnia
trudności w warunkach zimowych na zasadach
określonych w odrębnych przepisach, w przypadku
przewodnika górskiego tatrzańskiego.
2. Stopień trudności tras oraz wycieczek prowadzonych
przez przewodników górskich posiadających uprawnienia
odpowiedniej klasy określają szczegółowe programy szkolenia
specjalistycznego i uzupełniającego określone w załącznikach
nr 3-5 i 8 do rozporządzenia.
3. Prowadzenie wycieczek górskich w Tatrach powyżej IV
stopnia trudności w warunkach letnich i powyżej III stopnia
trudności w warunkach zimowych na zasadach określonych w
odrębnych przepisach wymaga uprawnień przewodnika
górskiego - tatrzańskiego i dodatkowego szkolenia
uzupełniającego, określonego w załączniku nr 9 do
rozporządzenia.
ż 10. Ustanawia się wykaz miast, w których do
oprowadzania wycieczek są wymagane uprawnienia
przewodnika miejskiego:
1) Gdańsk, Gdynia, Sopot (łącznie);
2) Katowice z Górnośląskim Okręgiem Przemysłowym
(łącznie);
3) Kraków;
4) Lublin;
5) A
ódz
;
6) Poznań;
7) Szczecin;
8) Toruń;
9) Warszawa;
10) Wrocław.
ż 11. Uprawnienia przewodników miejskich obejmują
także oprowadzanie po obiektach i obszarach znajdujących się
w strefie podmiejskiej, jeżeli te obiekty i obszary są związane
z historią, kulturą lub gospodarką miasta oraz objęte są
programem szkolenia przewodników miejskich.
ż 12. Organizator turystyki jest obowiązany w obsłudze
grupy turystów do zapewnienia udziału:
1) przewodnika miejskiego - dla miast wymienionych w ż 10,
jeżeli program imprezy obejmuje zwiedzanie miasta lub
wybranych obiektów na jego obszarze, w muzeach i
obiektach zabytkowych, w których nie oprowadza
uprawniony pracownik;
2) przewodnika górskiego - na obszarach górskich
określonych w ż 8, jeżeli program imprezy przewiduje
wycieczki piesze poza obszarem zabudowy miejscowości;
3) przewodnika terenowego lub przewodnika miejskiego w
przypadkach, o których mowa w ż 11, w parkach
narodowych, krajobrazowych i rezerwatach udostępnianych
do ruchu turystycznego, jeżeli program imprezy obejmuje
zwiedzanie tych miejsc, w muzeach i obiektach
zabytkowych, w których nie oprowadza uprawniony
pracownik, a także na obszarach, na których obowiązują
przepisy porządkowe prawa miejscowego w zakresie
ochrony zdrowia lub życia.
Rozdział 4
Postępowanie egzaminacyjne
ż 13. 1. Komisje egzaminacyjne dla przewodników
turystycznych powołują dla przewodników:
1) górskich - beskidzkich - Wojewoda Małopolski, Wojewoda
Podkarpacki i Wojewoda Śląski, każdy w zakresie swojej
właściwości terytorialnej;
2) górskich - sudeckich - Wojewoda Dolnośląski;
3) górskich - tatrzańskich - Wojewoda Małopolski;
4) miejskich po:
a) Gdańsku, Gdyni i Sopocie - Wojewoda Pomorski,
b)Katowicach i Górnośląskim Okręgu Przemysłowym -
Wojewoda Śląski,
c) Krakowie - Wojewoda Małopolski,
d)Lublinie - Wojewoda Lubelski,
e) A
odzi - Wojewoda A
ódzki,
f) Poznaniu - Wojewoda Wielkopolski,
g)Szczecinie - Wojewoda Zachodniopomorski,
h)Toruniu - Wojewoda Kujawsko-Pomorski,
i) Warszawie - Wojewoda Mazowiecki,
j) Wrocławiu - Wojewoda Dolnośląski.
2. Komisje egzaminacyjne dla przewodników
turystycznych terenowych po województwie oraz regionach i
trasach obejmujących częściowo to województwo powołuje
właściwy wojewoda, o którym mowa w art. 25 ust. 1 i 2
ustawy.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do powołania
komisji egzaminacyjnych dla pilotów wycieczek.
4. Komisję egzaminacyjną dla przewodników
turystycznych oraz komisję egzaminacyjną dla pilotów
wycieczek, zwane dalej "komisjami egzaminacyjnymi",
powołuje się w składzie:
1) przewodniczący;
2) zastępca przewodniczącego;
3) pozostali członkowie w liczbie co najmniej 4 osób.
5. Kandydaci do komisji egzaminacyjnych powinni
spełniać następujące kryteria:
1) posiadać wykształcenie wyższe w zakresie objętym
problematyką szkolenia lub
2) posiadać odpowiednio uprawnienia przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek oraz wykazać się
pięcioletnią czynną działalnością odpowiednio jako
przewodnik turystyczny lub pilot wycieczek.
6. Sekretarzem komisji egzaminacyjnej jest pracownik
urzędu wojewódzkiego odpowiedzialny za sporządzenie
dokumentacji z przebiegu egzaminu.
ż 14. 1. Wojewoda może odwołać członka komisji
egzaminacyjnej w każdym czasie:
1) na jego wniosek;
2) w razie nieusprawiedliwionego niewykonywania przez
niego obowiązków lub rażąco niedbałego ich
wykonywania;
3) w razie utraty uprawnień przewodnika turystycznego lub
pilota wycieczek.
2. W razie odwołania z przyczyn określonych w ust. 1
członka komisji egzaminacyjnej wskazanego przez
stowarzyszenie zrzeszające przewodników turystycznych lub
pilotów wycieczek albo organizację zrzeszającą organizatorów
turystyki, stowarzyszenie lub organizacja wskazuje innego
kandydata na wniosek wojewody.
ż 15. 1. Przewodniczący komisji egzaminacyjnych w celu
przeprowadzenia egzaminu dla przewodników turystycznych i
pilotów wycieczek powołują zespoły egzaminacyjne.
2. W skład zespołu egzaminacyjnego wchodzi trzech
egzaminatorów, w tym przewodniczący tego zespołu
egzaminacyjnego.
3. W pracach zespołu egzaminacyjnego uczestniczy także
sekretarz komisji egzaminacyjnej, odpowiedzialny za
prawidłowe sporządzenie dokumentacji z przebiegu egzaminu.
4. Do zespołu egzaminacyjnego nie powołuje się
egzaminatora, który uczestniczył w szkoleniu osób
egzaminowanych jako organizator, kierownik szkolenia lub
wykładowca.
5. Do zespołu egzaminacyjnego przeprowadzającego
egzamin dla przewodników górskich powołuje się
egzaminatorów, którzy posiadają uprawnienia co najmniej tej
klasy, na którą odbywa się egzamin.
6. Na wniosek jednostki organizacyjnej lub osoby
prowadzącej szkolenie przewodników turystycznych lub
pilotów wycieczek, złożony do sekretarza komisji
egzaminacyjnej, przewodniczący komisji egzaminacyjnej
wyznacza termin egzaminu oraz podaje go do wiadomości
tym podmiotom nie póz
niej niż 30 dni od dnia złożenia
wniosku.
7. Do zadań komisji egzaminacyjnych oraz zespołów
egzaminacyjnych należy:
1) przygotowanie tematów i testów egzaminu pisemnego;
2) przygotowanie zestawów pytań egzaminu ustnego;
3) określenie zadań do realizacji w ramach części praktycznej
egzaminu;
4) przeprowadzenie egzaminu i wystawienie ocen;
5) wydanie świadectw, o których mowa w ż 19 ust. 1.
8. Tematy, testy oraz zestawy pytań określone w ust. 7 pkt
1-3 oraz protokół przebiegu egzaminu, o którym mowa w ż 18
ust. 17, stanowią dokumentację przechowywaną przez
wojewodę.
ż 16. 1. Do egzaminu dopuszcza się osoby, które do
czternastu dni przed egzaminem przedstawiły:
1) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia i odbyciu zajęć
praktycznych zgodnie z treścią upoważnienia wojewody dla
organizatora szkolenia;
2) dowód wniesienia opłaty egzaminacyjnej.
2. Egzamin jest przeprowadzany, jeżeli do egzaminu
zostało dopuszczonych co najmniej 10 kandydatów.
ż 17. 1. Część pisemną egzaminu przeprowadza się w
wydzielonej sali, w warunkach umożliwiających
egzaminowanym samodzielną pracę.
2. Przed wejściem na salę egzaminacyjną osoba
przystępująca do egzaminu jest obowiązana okazać dowód
tożsamości.
3. Osoba sprawująca nadzór nad prawidłowym przebiegiem
egzaminu może wykluczyć z egzaminu osobę, która podczas
egzaminu korzystała z cudzej pomocy, posługiwała się
niedozwolonymi materiałami pomocniczymi, pomagała innym
uczestnikom egzaminu lub w inny sposób zakłócała przebieg
egzaminu.
4. Podczas egzaminu zdający może opuścić salę
egzaminacyjną po uzyskaniu zgody osoby sprawującej nadzór
nad prawidłowym przebiegiem egzaminu. Przed
opuszczeniem sali zdający przekazuje pracę sekretarzowi
komisji egzaminacyjnej.
ż 18. 1. Egzamin dla kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek składa się z dwóch części:
1) teoretycznej - obejmującej zagadnienia, dla których
programy szkolenia przewidują zajęcia teoretyczne;
2) praktycznej - obejmującej zagadnienia, dla których
programy szkolenia przewidują zajęcia praktyczne
realizowane w terenie.
2. Część teoretyczna egzaminu jest przeprowadzana w
formie pisemnej i ustnej.
3. Prace pisemne są oznaczane kodem.
4. Część pisemna egzaminu trwa 45 minut i polega na
rozwiązaniu testu składającego się z 30 pytań.
5. Każde pytanie testowe jest oceniane w następujący
sposób:
1) odpowiedz
prawidłowa - dwa punkty;
2) odpowiedz
nieprawidłowa lub brak odpowiedzi - zero
punktów.
6. Warunkiem zdania części pisemnej egzaminu jest
uzyskanie co najmniej 40 punktów.
7. Do części ustnej egzaminu dopuszcza się osoby, które
zaliczyły pozytywnie część pisemną egzaminu.
8. Część ustna egzaminu jest przeprowadzana w terminie
wyznaczonym przez przewodniczącego komisji
egzaminacyjnej.
9. Część ustna egzaminu polega na udzieleniu odpowiedzi
na pytania zamieszczone w wylosowanym zestawie pytań.
10. Każdy z zestawów składa się z trzech pytań.
11. Każdy egzaminator ocenia odrębnie odpowiedz
na
każcie pytanie, przyznając od dwóch do pięciu punktów za
odpowiedz
prawidłową oraz zero punktów za odpowiedz

nieprawidłową lub za brak odpowiedzi.
12. Część ustną egzaminu uważa się za zdaną w razie
uzyskania przez zdającego co najmniej siedmiu punktów od
każdego egzaminatora oraz nieuzyskania za żadne pytanie
zera punktów od któregokolwiek z egzaminatorów.
13. Po zakończeniu części ustnej egzaminu sekretarz
komisji egzaminacyjnej ogłasza wyniki tej części.
14. Część praktyczna egzaminu dla pilotów wycieczek,
przewodników miejskich i terenowych trwa jeden dzień, a dla
przewodników górskich - dwa dni.
15. Część praktyczna egzaminu składa się z trzech zadań.
16. Do części praktycznej egzaminu dopuszcza się osoby,
które zaliczyły część teoretyczną egzaminu.
17. Zespół egzaminacyjny sporządza protokół przebiegu
egzaminu, który podpisują wszyscy członkowie zespołu
egzaminacyjnego oraz sekretarz komisji egzaminacyjnej.
18. Protokół przebiegu egzaminu obejmuje w
szczególności: listę osób, które zgłosiły się na egzamin, oceny
wystawione przez każdego egzaminatora oraz uzgodnioną
ocenę łączną, a także uwagi zgłaszane w trakcie trwania
egzaminu przez jego uczestników.
ż 19. 1. Osobie, która zdała egzamin z wynikiem
pozytywnym, wydaje się świadectwo według wzoru
określonego w załączniku nr 11 do rozporządzenia.
2. Osoba, która nie zdała części pisemnej, ustnej lub
praktycznej egzaminu, może wystąpić o ponowne
dopuszczenie do każdej z części egzaminu po upływie 30 dni
od dnia, w którym ogłoszono wyniki egzaminu.
ż 20. 1. Listę ogólnopolską egzaminatorów z języków
obcych, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy, tworzy się na
podstawie wniosków o umieszczenie na liście, przekazanych
przez wojewodów.
2. Wojewoda przed przesłaniem wniosku do ministra
właściwego do spraw turystyki ustala, czy kandydat do
umieszczenia na liście egzaminatorów spełnia następujące
warunki:
1) ukończył studia filologiczne o odpowiednim profilu lub
2) jest lektorem języka obcego od co najmniej 5 lat w szkole
średniej lub wyższej, lub
3) jest tłumaczem przysięgłym, ustanowionym w trybie
odrębnych przepisów.
3. Wojewoda może złożyć wniosek o wykreślenie z listy
egzaminatorów osoby, która nie uczestniczyła przez okres 2
lat w pracach komisji egzaminacyjnej lub zrezygnowała z prac
w tej komisji.
4. Minister właściwy do spraw turystyki wykreśla osobę
umieszczoną na liście egzaminatorów na wniosek wojewody.
ż 21. 1. Komisja egzaminacyjna języków obcych składa się
co najmniej z dwóch egzaminatorów, w tym
przewodniczącego.
2. Przewodniczący komisji egzaminacyjnej języków
obcych może wyznaczyć zespoły egzaminacyjne składające
się z dwóch egzaminatorów, w tym przewodniczącego zespołu
egzaminacyjnego.
3. W pracach komisji egzaminacyjnej języków obcych i jej
zespołu egzaminacyjnego uczestniczy sekretarz komisji
egzaminacyjnej języków obcych, którym jest pracownik
urzędu wojewódzkiego, odpowiedzialny za sporządzenie
dokumentacji z przebiegu egzaminu.
4. Do członków komisji egzaminacyjnej języków obcych
stosuje się odpowiednio ż 14.
ż 22. 1. Do zadań komisji egzaminacyjnej języków obcych
należy:
1) przygotowanie tematów i testów egzaminu pisemnego;
2) przygotowanie zestawów pytań egzaminu ustnego;
3) przeprowadzenie egzaminu i wystawienie ocen;
4) wydawanie świadectw, o których mowa w ż 26.
2. Tematy, testy oraz zestawy pytań określone w ust. 1 oraz
protokół przebiegu egzaminu, o którym mowa w ż 24 ust. 11,
stanowią dokumentację przechowywaną przez wojewodę.
ż 23. 1. Posiedzenia komisji egzaminacyjnych języków
obcych odbywają się w terminach podanych do publicznej
wiadomości, w miejscach ogólnie dostępnych w urzędach
wojewódzkich, co najmniej 30 dni przed planowanym dniem
egzaminu.
2. Zgłoszenia do egzaminu ze znajomości języka obcego
mogą składać:
1) osoby posiadające uprawnienia przewodnika turystycznego
lub pilota wycieczek;
2) jednostki organizacyjne lub osoby upoważnione do
przeprowadzenia szkolenia przewodników turystycznych i
pilotów wycieczek w imieniu uczestników szkolenia.
3. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, dołącza się
dowód wniesienia opłaty egzaminacyjnej. Opłatę
egzaminacyjną wnosi się nie póz
niej niż siedem dni przed
terminem egzaminu.
ż 24. 1. Egzamin ze znajomości języka obcego przez
przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, o którym
mowa w art. 32 ust. 2 ustawy, ma na celu stwierdzenie
znajomości języka obcego odpowiednio w mowie i piśmie, z
uwzględnieniem terminologii zawodowej, w stopniu
umożliwiającym wypełnianie obowiązków przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek.
2. Egzamin ze znajomości języka obcego dla
przewodników turystycznych obejmuje w szczególności
rozmowę mającą na celu sprawdzenie płynnego posługiwania
się językiem obcym.
3. Egzamin ze znajomości języka obcego dla pilotów
wycieczek obejmuje w szczególności:
1) test pisemny z zakresu rozumienia sformułowań
handlowych, urzędowych i krajoznawczych oraz
potwierdzający umiejętność formułowania wypowiedzi w
języku obcym;
2) rozmowę mającą na celu sprawdzenie płynnego
posługiwania się językiem obcym.
4. Egzamin pisemny ze znajomości języka obcego trwa 90
minut i polega na rozwiązaniu testu składającego się z 30
pytań.
5. Egzamin ustny ze znajomości języka obcego jest
przeprowadzany w terminie wyznaczonym przez
przewodniczącego komisji egzaminacyjnej języków obcych,
nie wcześniej jednak niż po zakończeniu egzaminu pisemnego
i podaniu jego wyników do wiadomości egzaminowanych.
6. Egzamin ustny ze znajomości języka obcego polega na
udzieleniu odpowiedzi na pytania zamieszczone w
wylosowanym zestawie.
7. Każdy z zestawów składa się z trzech pytań.
8. Egzamin ustny ze znajomości języka obcego uważa się
za zdany w razie uzyskania przez zdającego co najmniej
czterech punktów za każde pytanie.
9. Po zakończeniu egzaminu ustnego ze znajomości języka
obcego sekretarz komisji egzaminacyjnej języków obcych
ogłasza jego wyniki.
10. Do przeprowadzenia egzaminu ze znajomości języka
obcego stosuje się odpowiednio przepisy ż 17 i ż 18 ust. 5-7,
ust. 11 oraz ust. 13.
11. Zespół egzaminacyjny sporządza protokół przebiegu
egzaminu ze znajomości języka obcego, który podpisują
wszyscy członkowie zespołu egzaminacyjnego oraz sekretarz
komisji egzaminacyjnej języków obcych.
12. Protokół przebiegu egzaminu ze znajomości języka
obcego obejmuje w szczególności: listę osób, które zgłosiły
się na ten egzamin, oceny wystawione przez każdego
egzaminatora oraz uzgodnioną ocenę łączną, a także uwagi
zgłaszane w trakcie trwania egzaminu ze znajomości języka
obcego przez jego uczestników.
ż 25. Osoba, która nie zdała egzaminu ze znajomości
języka obcego, może wystąpić o ponowne dopuszczenie do
egzaminu ze znajomości języka obcego po upływie 30 dni od
dnia, w którym ogłoszono wyniki egzaminu.
ż 26. Osobom, które zdały egzamin ze znajomości języka
obcego z wynikiem pozytywnym, wydaje się świadectwo
znajomości języka obcego w zakresie wymaganym od
przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek, według
wzoru określonego w załączniku nr 12 do rozporządzenia.
Rozdział 5
Opłaty egzaminacyjne i wynagrodzenia egzaminatorów
ż 27. Opłata za egzamin osób ubiegających się o
uprawnienia przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, a
także za egzamin ze znajomości języka obcego przez
przewodnika turystycznego i pilota wycieczek wynosi:
1) 120,00 złotych - za część teoretyczną egzaminu osób
ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego
lub pilota wycieczek;
2) 120,00 złotych - za część praktyczną egzaminu osób
ubiegających się o uprawnienia przewodnika miejskiego i
terenowego;
3) 180,00 złotych - za część praktyczną egzaminu osób
ubiegających się o uprawnienia przewodnika górskiego;
4) 80,00 złotych - za część praktyczną egzaminu osób
ubiegających się o uprawnienia pilota wycieczek;
5) 300,00 złotych - za egzamin sprawdzający kwalifikacje
przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, któremu
zawieszono uprawnienia;
6) 120,00 złotych - za egzamin ze znajomości języka obcego
przez przewodnika turystycznego i pilota wycieczek.
ż 28. 1. Opłaty wniesionej przez osobę, która nie
przystąpiła do egzaminu, nie zwraca się.
2. Opłata za część praktyczną egzaminu w przypadku
niedopuszczenia do tej części egzaminu podlega zwrotowi.
3. Opłaty egzaminacyjne nie obejmują kosztów przejazdu,
ubezpieczenia, zakwaterowania oraz wyżywienia.
ż 29. 1. Za przeprowadzenie części teoretycznej egzaminu
dla osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika
turystycznego górskiego, za przeprowadzenie części
teoretycznej egzaminu dla osób ubiegających się o
uprawnienia przewodnika turystycznego miejskiego lub
przewodnika turystycznego terenowego, za przeprowadzenie
części teoretycznej egzaminu dla osób ubiegających się o
uprawnienia pilota wycieczek oraz za przeprowadzenie
egzaminu sprawdzającego egzaminatorowi przysługuje
wynagrodzenie w wysokości 25,00 złotych za jednego
egzaminowanego.
2. Za przeprowadzenie części praktycznej egzaminu dla
osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika
turystycznego górskiego egzaminatorowi przysługuje
wynagrodzenie w wysokości 250,00 złotych, za każdy dzień
przeprowadzonego egzaminu. Wynagrodzenie obejmuje
przygotowanie zadań egzaminacyjnych, przeprowadzenie
egzaminu i ocenę jego wyników.
3. Za przeprowadzenie części praktycznej egzaminu dla
osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika
turystycznego terenowego, miejskiego lub pilota wycieczek
egzaminatorowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości
20,00 złotych za jednego egzaminowanego, dla każdego z
członków zespołu egzaminacyjnego.
4. Wynagrodzenie egzaminatora sprawdzającego
znajomość języka obcego przez pilota wycieczek i
przewodnika turystycznego wynosi 40,00 złotych za jedną
osobę.
5. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1 i 4, obejmuje
przygotowanie pytań, przeprowadzenie odpowiednio
egzaminu pisemnego i ustnego oraz ocenę prac pisemnych.
ż 30. 1. Potwierdzeniem posiadania uprawnień
przewodnika turystycznego i pilota wycieczek jest legitymacja
i identyfikator noszony w widocznym miejscu podczas
pełnienia obowiązków.
2. Ustala się wzór legitymacji:
1) przewodnika miejskiego i terenowego, określony w
załączniku nr 13 do rozporządzenia;
2) przewodnika górskiego, określony w załączniku nr 14 do
rozporządzenia;
3) pilota wycieczek, określony w załączniku nr 15 do
rozporządzenia.
3. Ustala się wzór identyfikatorów:
1) przewodnika turystycznego, określony w załączniku nr 16
do rozporządzenia;
2) pilota wycieczek, określony w załączniku nr 17 do
rozporządzenia.
4. W trakcie wykonywania zadań przewodnik turystyczny i
pilot wycieczek zobowiązani są do posiadania przy sobie
legitymacji potwierdzającej posiadanie uprawnień
odpowiednio przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek
oraz do okazywania jej na żądanie osób upoważnionych do
wykonywania kontroli, w tym policji państwowej i straży
miejskich lub gminnych.
Rozdział 6
Przepisy przejściowe i końcowe
ż 31. 1. Wojewodowie prześlą wnioski wskazujące
kandydatów do umieszczenia na liście ministra właściwego do
spraw turystyki, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy,
spełniających wymogi określone w ż 20 ust. 2, w terminie 6
miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
2. Na podstawie przesłanych przez wojewodów wniosków,
o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
turystyki ogłosi listę egzaminatorów z języków obcych w
terminie 9 miesięcy od wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia.
ż 32. Zachowują ważność legitymacje przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek wydane na podstawie
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 26 marca 1999
r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów
wycieczek (Dz. U. Nr 31, poz. 301) i rozporządzenia Ministra
Gospodarki z dnia 28 czerwca 2001 r. w sprawie
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz. U. Nr
72, poz. 752).
ż 33. Upoważnienia do szkolenia dla organizatorów
szkoleń kandydatów na przewodników turystycznych i
pilotów wycieczek wydane na podstawie rozporządzeń, o
których mowa w ż 32, stają się odpowiednimi
upoważnieniami wydanymi na podstawie niniejszego
rozporządzenia.
===========================================
Rozdział 5
Usługi hotelarskie
1. Usługi hotelarskie mogą być świadczone w
Art. 35.
obiektach hotelarskich, które spełniają:
1) wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia
oraz zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i
kategorii, do których obiekt został zaszeregowany;
2) wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne
określone odrębnymi przepisami.
2. Usługi hotelarskie mogą być świadczone również w
innych obiektach, jeżeli obiekty te spełniają minimalne
wymagania co do wyposażenia, o których mowa w art. 45 pkt
4, oraz wymagania określone w ust. 1 pkt 2.
3. Za inne obiekty, w których mogą być świadczone usługi
hotelarskie, uważa się także wynajmowane przez rolników
pokoje i miejsca na ustawianie namiotów w prowadzonych
przez nich gospodarstwach rolnych, jeżeli obiekty te spełniają
minimalne wymagania co do wyposażenia, o których mowa w
art. 45 pkt 4, oraz wymagania określone w ust. 1 pkt 2.
Ustala się następujące rodzaje obiektów
Art. 36.
hotelarskich:
 1) hotele - obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym
większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych,
świadczące szeroki zakres usług związanych z pobytem
klientów;
2) motele - hotele położone przy drogach, zapewniające
możliwość korzystania z usług motoryzacyjnych i
dysponujące parkingiem;
3) pensjonaty - obiekty posiadające co najmniej 7 pokoi,
świadczące dla swoich klientów całodzienne wyżywienie;
4) kempingi (campingi) - obiekty strzeżone, umożliwiające
nocleg w namiotach, samochodach mieszkalnych
(campobusach) i przyczepach samochodowych,
przyrządzanie posiłków, parkowanie samochodów, a także
świadczące usługi związane z pobytem klientów; obiekty
te mogą dodatkowo umożliwiać nocleg w domkach
turystycznych lub innych obiektach stałych;
5) domy wycieczkowe - obiekty posiadające co najmniej 30
miejsc noclegowych, dostosowane do samoobsługi
klientów oraz świadczące minimalny zakres usług
związanych z pobytem klientów;
6) schroniska młodzieżowe - obiekty przeznaczone do
indywidualnej i grupowej turystyki młodzieżowej,
dostosowane do samoobsługi klientów;
7) schroniska - obiekty zlokalizowane poza obszarami
zabudowanymi, przy szlakach turystycznych, świadczące
minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów;
8) pola biwakowe - obiekty niestrzeżone, umożliwiające
nocleg w namiotach.
 Ustala się dla:
Art. 37.
1) hoteli, moteli i pensjonatów - pięć kategorii oznaczonych
gwiazdkami;
2) kempingów (campingów) - cztery kategorie oznaczone
gwiazdkami;
3) domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych - trzy
kategorie oznaczone cyframi rzymskimi.
1. Zaszeregowania obiektów hotelarskich do
Art. 38.
poszczególnych rodzajów dokonuje, kategorię nadaje oraz
prowadzi ich ewidencję wojewoda właściwy ze względu na
miejsce położenia obiektu hotelarskiego, z zastrzeżeniem ust.
2.
2. Zaszeregowania pól biwakowych dokonuje i prowadzi
ich ewidencję wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze
względu na miejsce ich położenia.
3. Ewidencję obiektów, o których mowa w art. 35 ust. 2 i
3, prowadzi wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze
względu na miejsce ich położenia.
4. Przed wydaniem decyzji w zakresie rodzajów i kategorii
obiektów hotelarskich organy wymienione w ust. 1 mogą
zwracać się o opinię do wyspecjalizowanych stowarzyszeń.
5. Zadania określone w ust. 2 i 3 są zadaniami własnymi
gminy.
1. Przed rozpoczęciem świadczenia usług
Art. 39.
hotelarskich w obiekcie hotelarskim, o którym mowa w art. 35
ust. 1, przedsiębiorca jest obowiązany uzyskać
zaszeregowanie tego obiektu do odpowiedniego rodzaju i
kategorii.
2. W razie rozpoczęcia świadczenia usług w obiekcie
hotelarskim, który posiada zaszeregowanie, o którym mowa w
ust. 1, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić do
właściwego wojewody o potwierdzenie lub zmianę
dotychczasowego zaszeregowania.
3. Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w
obiekcie, o którym mowa w art. 35 ust. 2, przedsiębiorca lub
rolnik zamierzający świadczyć usługi hotelarskie w
gospodarstwie rolnym jest obowiązany zgłosić ten obiekt do
ewidencji wymienionej w art. 38 ust. 3.
4. Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w
obiektach, o których mowa w art. 35, mają obowiązek
informowania właściwego organu o okolicznościach
powodujących zmianę rodzaju lub kategorii obiektu
hotelarskiego oraz o zakończeniu świadczenia usług
hotelarskich.
5. Rolnicy świadczący usługi hotelarskie w gospodarstwie
rolnym mają obowiązek informowania właściwego organu o
zakończeniu świadczenia usług hotelarskich.
1. Przedsiębiorca, który zamierza rozpocząć
Art. 39a.
świadczenie usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim, może
ubiegać się o przyrzeczenie zaszeregowania obiektu
hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i kategorii, zwane
dalej "promesą".
2. Promesę wydaje, na wniosek przedsiębiorcy, wojewoda
właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu
hotelarskiego.
3. Promesa jest wydawana w formie decyzji
administracyjnej na czas określony nie dłuższy niż dwa lata.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać w
szczególności:
1) oznaczenie przedsiębiorcy wraz z podaniem jego siedziby
i adresu, a w wypadku gdy przedsiębiorcą jest osoba
fizyczna - miejsca zamieszkania i adresu;
2) nazwę obiektu, jeżeli usługi będą świadczone z użyciem
nazwy własnej obiektu;
3) określenie położenia obiektu, wraz z podaniem jego
adresu;
4) wskazanie rodzaju obiektu hotelarskiego i kategorii, o
które ubiega się przedsiębiorca.
5. Do wniosku dołącza się ostateczną decyzję o
pozwoleniu na budowę lub zmianę sposobu użytkowania
obiektu.
6. W okresie ważności promesy przedsiębiorca nie może
świadczyć usług hotelarskich w obiekcie, z zastrzeżeniem ust.
7. Przedsiębiorca może używać nazwy rodzajowej i
oznaczenia kategorii do celów informacyjnych i
promocyjnych obiektu hotelarskiego.
7. Wojewoda może, w drodze postanowienia, zezwolić na
rozpoczęcie świadczenia usług hotelarskich przez
przedsiębiorcę, który otrzymał promesę, po złożeniu przez
niego kompletnego wniosku o zaszeregowanie obiektu
hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i kategorii.
3. Organy wymienione w art. 38 mają prawo kontrolować,
w zakresie swojej właściwości miejscowej, przestrzeganie
wymagań, określonych w art. 35, w stosunku do wszystkich
obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są
świadczone usługi hotelarskie. Jeżeli obiekt, pozostający poza
ewidencją organu dokonującego kontroli, nie spełnia
wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do których
został zaszeregowany, lub minimalnych wymagań dla innych
obiektów świadczących usługi hotelarskie, organ kontrolujący
zawiadamia organ prowadzący ewidencję obiektu.
4. Organy, o których mowa w art. 38, mogą wykonywać
następujące czynności kontrolne:
1) dokonywać kontroli wszystkich pomieszczeń i urządzeń
wchodzących w skład kontrolowanych obiektów;
2) żądać od kierownika obiektu oraz od wszystkich osób,
które są w tym obiekcie zatrudnione, pisemnych i ustnych
informacji w sprawach objętych kontrolą;
3) żądać okazania dokumentów potwierdzających spełnienie
przez obiekt wymagań, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt
2.
5. Minister właściwy do spraw turystyki może dokonywać
kontroli w zakresie spełniania przez obiekt hotelarski
wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do których
został zaszeregowany. Do kontroli wykonywanej przez
ministra właściwego do spraw turystyki stosuje się
odpowiednio ust. 3 i 4.
6. W razie stwierdzenia, że obiekt hotelarski nie spełnia
wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do których
został zaszeregowany, minister właściwy do spraw turystyki
występuje do właściwego organu o dokonanie zmiany rodzaju
lub kategorii obiektu.
1. Jeżeli obiekt hotelarski przestał spełniać
Art. 41.
wymagania określone dla rodzaju i kategorii, o których mowa
w art. 35 ust. 1 pkt 1, właściwy organ dokonuje z urzędu
zmiany rodzaju lub kategorii obiektu bądz
uchyla decyzję o
zaszeregowaniu obiektu do określonego rodzaju.
2. Jeżeli obiekt, w którym są świadczone usługi
hotelarskie, nie spełnia wymagań określonych w art. 35 ust. 1
pkt 2 lub w art. 35 ust. 2, organ prowadzący ewidencję obiektu
może nakazać wstrzymanie świadczenia usług hotelarskich do
czasu usunięcia stwierdzonych uchybień.
3. Przepis ust. 2 nie narusza uprawnień innych organów,
wynikających z odrębnych przepisów.
1. Zaszeregowanie, odmowa zaszeregowania,
Art. 42.
potwierdzenie zaszeregowania bądz
zmiana zaszeregowania
obiektu hotelarskiego do określonego rodzaju, nadanie,
odmowa nadania lub zmiana kategorii, odmowa wpisu do
ewidencji obiektów hotelarskich i wykreślenie z ewidencji
obiektów hotelarskich, a także nakazanie wstrzymania
świadczenia usług hotelarskich następuje w formie decyzji
administracyjnej.
2. Podstawą odmowy wpisu do ewidencji obiektów
hotelarskich jest decyzja o odmowie zaszeregowania lub o
odmowie potwierdzenia zaszeregowania obiektu hotelarskiego
do określonego rodzaju i kategorii.
1. Nazwy rodzajów i oznaczenia kategorii
Art. 43.
obiektów hotelarskich, o których mowa w art. 36 i art. 37,
podlegają ochronie prawnej i mogą być stosowane wyłącznie
w odniesieniu do obiektów hotelarskich w rozumieniu
niniejszej ustawy.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy nazw rodzajów używanych w
kontekście, z którego jednoznacznie wynika, że obiekty te nie
są obiektami hotelarskimi w rozumieniu niniejszej ustawy.
3. Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie mogą do
oznaczenia obiektów hotelarskich, obok nazw rodzajów
określonych w ustawie, stosować inne nazwy.
1. W obiektach hotelarskich należy umieścić na
Art. 44.
widocznym miejscu:
1) nazwę oraz siedzibę lub imię i nazwisko, a także adres
przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie w tym
obiekcie;
2) tablicę określającą rodzaj i kategorię obiektu;
3) informację o zakresie świadczonych usług wraz z
podstawowymi cenami;
4) informację o przystosowaniu obiektu do obsługi osób
niepełnosprawnych.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 4, należy
umieścić również na zewnątrz obiektu hotelarskiego.
3. Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w
obiektach hotelarskich mogą, w celu zapewnienia porządku
oraz bezpieczeństwa klientów i ich mienia, wydawać
regulaminy porządkowe wiążące wszystkie osoby
przebywające na terenie obiektu.
4. Wykaz wymagań dla obiektów hotelarskich,
odpowiadający rodzajowi i kategorii obiektu, a także pełny
cennik usług powinny być udostępnione na żądanie klienta.
1. Za dokonanie oceny spełniania przez obiekt
Art. 44a.
hotelarski wymagań niezbędnych do zaszeregowania obiektu
do określonego rodzaju i kategorii pobiera się opłaty.
2. Minister właściwy do spraw turystyki określa, w drodze
rozporządzenia, wysokość opłat związanych z dokonywaniem
ocen określonych w ust. 1 oraz tryb pobierania tych opłat.
Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze
Art. 45.
rozporządzenia, określa:
1) wymagania dla poszczególnych rodzajów i kategorii
obiektów hotelarskich co do wyposażenia oraz zakresu
świadczonych usług, w tym usług gastronomicznych, oraz
warunki dopuszczenia odstępstw od tych wymagań, ze
szczególnym uwzględnieniem wymagań w zakresie:
a) zewnętrznych elementów zagospodarowania i
urządzenia,
b) instalacji i urządzeń technicznych,
c) podstawowych elementów dotyczących funkcji,
programu obsługowego i użyteczności obiektu,
d) części mieszkalnej,
e) oferty usług podstawowych i uzupełniających;
2) szczegółowe zasady i tryb zaliczania obiektów
hotelarskich do poszczególnych rodzajów i kategorii, z
uwzględnieniem w szczególności sposobu oceny obiektu
hotelarskiego;
3) sposób dokumentowania spełnienia wymagań, o których
mowa w art. 35 ust. 1 pkt 2, z uwzględnieniem w
szczególności rodzajów dokumentów, jakie powinny być
dołączone do wniosku o zaszeregowanie;
4) minimalne wymagania co do wyposażenia obiektów
świadczących usługi hotelarskie, o których mowa w art. 35
ust. 2 i 3;
 5) tryb sprawowania kontroli nad przestrzeganiem w
poszczególnych obiektach wymagań co do wyposażenia i
świadczenia usług, odpowiadających rodzajowi i kategorii
obiektu, o których mowa w art. 40, z uwzględnieniem w
szczególności częstotliwości dokonywania kontroli i
warunków kontroli;
6) sposób prowadzenia ewidencji obiektów hotelarskich oraz
innych obiektów, w których są świadczone usługi
hotelarskie, ze szczególnym uwzględnieniem danych, jakie
powinna zawierać karta ewidencyjna obiektów
hotelarskich, a także innych obiektów, w których są
świadczone usługi hotelarskie.
=========================================
ROZPORZ
DZENIE
MINISTRA GOSPODARKI I PRACY1)
z dnia 19 sierpnia 2004 r.
w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w
których są świadczone usługi hotelarskie
(Dz. U. z dnia 30 sierpnia 2004 r.)
Na podstawie art. 45 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
usługach turystycznych (Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 578, z
póz
n. zm.2)) zarządza się, co następuje:
ż 1. Rozporządzenie określa:
1) wymagania dla poszczególnych rodzajów i kategorii
obiektów hotelarskich co do wyposażenia oraz zakresu
świadczonych usług, w tym usług gastronomicznych;
2) minimalne wymagania co do wyposażenia innych
obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie;
3) warunki dopuszczenia odstępstw od wymagań, o których
mowa w pkt 1;
4) sposób dokumentowania spełnienia wymagań
budowlanych, przeciwpożarowych i sanitarnych;
5) szczegółowe zasady i tryb zaliczania obiektów hotelarskich
do poszczególnych rodzajów i kategorii;
6) tryb sprawowania kontroli nad przestrzeganiem w
poszczególnych obiektach wymagań co do wyposażenia i
świadczenia usług odpowiadających rodzajowi i kategorii
obiektu;
7) sposób prowadzenia ewidencji obiektów hotelarskich oraz
innych obiektów, w których są świadczone usługi
hotelarskie.
ż 2. 1. Ustala się wymagania co do wyposażenia oraz
zakresu świadczonych usług, w tym usług gastronomicznych,
dla poszczególnych rodzajów i kategorii obiektów
hotelarskich.
2. Wymagania, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem
ust. 4, dla:
1) hoteli i moteli - określa załącznik nr 1 do rozporządzenia;
2) pensjonatów - określa załącznik nr 2 do rozporządzenia;
3) kempingów (campingów), pól biwakowych - określa
załącznik nr 3 do rozporządzenia;
4) domów wycieczkowych - określa załącznik nr 4 do
rozporządzenia;
5) schronisk młodzieżowych - określa załącznik nr 5 do
rozporządzenia;
6) schronisk - określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.
3. Minimalne wymagania co do wyposażenia innych
obiektów, świadczących usługi hotelarskie, o których mowa w
art. 35 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach
turystycznych, określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.
4. Minimalne wymagania co do wyposażenia w zakresie
dostosowania obiektów hotelarskich do potrzeb osób
niepełnosprawnych określa załącznik nr 8 do rozporządzenia.
ż 3. 1. Dopuszcza się odstępstwa od wymagań co do
wyposażenia i zakresu świadczonych usług dla obiektów
hotelarskich, z zastrzeżeniem ust. 2, wpisanych do rejestru
zabytków lub wykazu zabytków architektury i budownictwa
oraz obiektów, których charakter zabytkowy jest oczywisty,
jeżeli spełnione zostaną następujące warunki:
1) przedsiębiorca ubiegający się o zaszeregowanie obiektu
hotelarskiego do określonego rodzaju i nadanie kategorii
przedstawi opinię wojewódzkiego konserwatora zabytków
stwierdzającą, że spełnienie wymagań bez naruszenia
zabytkowego charakteru obiektu nie jest możliwe;
2) odstępstwo w niewielkim stopniu obniża spełnianie
wymagań określonych dla danego rodzaju i kategorii
obiektu hotelarskiego, a jest zrekompensowane spełnieniem
w wyższym stopniu innych wymagań;
3) w materiałach informacyjnych dotyczących obiektu
hotelarskiego zostanie zamieszczona informacja o
zabytkowym charakterze obiektu i związanych z tym
odstępstwach od wymagań co do wyposażenia i zakresu
świadczonych usług.
2. Dopuszcza się odstępstwa od wymagań co do
wyposażenia i zakresu świadczonych usług dla pól
biwakowych zlokalizowanych na terenie gospodarstw rolnych,
pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z wody
do picia i urządzeń sanitarnych.
ż 4. 1. Spełnianie w obiektach hotelarskich wymagań
określonych w art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o usługach turystycznych dokumentuje się w zakresie
wymagań:
1) budowlanych:
a) decyzją o pozwoleniu na budowę wraz z potwierdzonym
zawiadomieniem właściwego organu o przystąpieniu do
użytkowania obiektu lub decyzją o pozwoleniu na
użytkowanie obiektu, lub decyzją o pozwoleniu na
zmianę sposobu użytkowania obiektu, a w przypadku
obiektów wzniesionych przed dniem 1 kwietnia 1995 r.,
które utraciły wymienione dokumenty - opinią
rzeczoznawcy budowlanego stwierdzającą
bezpieczeństwo użytkowania obiektu oraz
b)dla wszystkich obiektów - książką obiektu z wpisami
potwierdzającymi przeprowadzenie okresowych kontroli
wymaganych ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo
budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016, z póz
n.
zm.3)), przedstawioną do wglądu organowi dokonującemu
kontroli lub oceny obiektu;
2) przeciwpożarowych - opinią właściwej miejscowo
komendy powiatowej (miejskiej) Państwowej Straży
Pożarnej, a w przypadku kontroli obiektu za równorzędny
opinii uznaje się protokół okresowej kontroli Państwowej
Straży Pożarnej;
3) sanitarnych - opinią właściwego miejscowo państwowego
powiatowego inspektora sanitarnego, a w przypadku
kontroli obiektu za równorzędny opinii uznaje się protokół
okresowej kontroli Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
2. Organ prowadzący ewidencję innych obiektów, w
których są świadczone usługi hotelarskie, może, w razie
wątpliwości co do spełnienia wymagań budowlanych,
przeciwpożarowych i sanitarnych, wezwać osobę świadczącą
usługi hotelarskie w tym obiekcie do udokumentowania
spełnienia tych wymagań w sposób określony w ust. 1.
ż 5. 1. Zaszeregowanie obiektu hotelarskiego do
określonego rodzaju, z zastrzeżeniem ż 7, oraz nadanie
kategorii następuje na wniosek przedsiębiorcy podejmującego
świadczenie usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) nazwę i siedzibę lub nazwisko i imię oraz adres
przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie w obiekcie
objętym wnioskiem;
2) nazwę obiektu, jeżeli usługi będą świadczone z użyciem
nazwy własnej obiektu;
3) określenie położenia obiektu, wraz z podaniem jego adresu;
4) opis obiektu potwierdzający stopień spełnienia przez ten
obiekt wymagań dla rodzaju i kategorii, o które występuje
wnioskodawca;
5) wskazanie osoby upoważnionej do reprezentowania
wnioskodawcy w postępowaniu o ustalenie rodzaju i
nadanie kategorii;
6) wskazanie zaszeregowania do określonego rodzaju i
kategorii, o które występuje wnioskodawca.
3. Do wniosku załącza się:
1) dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań
budowlanych, przeciwpożarowych i sanitarnych, o których
mowa w ż 4;
2) zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON
przedsiębiorcy, wydane przez właściwy urząd statystyczny,
a także odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo
zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności
gospodarczej;
3) dowód wniesienia opłaty za dokonanie oceny spełniania
przez obiekt hotelarski wymagań, o których mowa w ż 2.
4. Wojewoda może ustalić wzór ankiety, stanowiącej
załącznik do wniosku, stwierdzającej stopień spełnienia przez
obiekt hotelarski wymagań dla rodzaju i kategorii, o które
ubiega się wnioskodawca. W takim przypadku opis obiektu, o
którym mowa w ust. 2 pkt 4, we wniosku nie jest wymagany.
ż 6. 1. Przed wydaniem decyzji o zaszeregowaniu do
rodzaju oraz nadaniu kategorii obiekt hotelarski podlega
ocenie co do spełnienia wymagań, o których mowa w ż 2-4.
2. Wojewoda może powołać zespół oceniający. W skład
zespołu mogą być powołani:
1) przedstawiciele wojewody;
2) osoby posiadające kwalifikacje zawodowe i praktykę w
świadczeniu usług hotelarskich lub turystycznych,
wskazane przez jednostki samorządu gospodarczego i
stowarzyszenia działające w zakresie turystyki i
hotelarstwa;
3) przedstawiciele Państwowej Straży Pożarnej, Państwowej
Inspekcji Sanitarnej, administracji architektoniczno-
budowlanej i nadzoru budowlanego oraz innych jednostek.
ż 7. W sprawach o zaszeregowanie obiektu hotelarskiego
do rodzaju pole biwakowe stosuje się odpowiednio przepisy ż
5 ust. 1-3 i ż 6 ust. 1.
ż 8. 1. Organy uprawnione do kontroli obiektów w zakresie
spełniania wymagań co do wyposażenia i świadczonych usług
dokonują kontroli w każdym czasie:
1) z urzędu - jeżeli jest to uzasadnione informacjami o
zmianie warunków działania lub naruszenia wymagań;
2) na wniosek przedsiębiorcy, stowarzyszenia działającego w
zakresie turystyki i hotelarstwa lub stowarzyszenia
reprezentującego interesy konsumentów.
2. Wojewoda dokonuje z urzędu okresowych kontroli
obiektów hotelarskich w zakresie spełniania wymagań co do
wyposażenia i świadczonych usług nie rzadziej niż co trzy
lata.
ż 9. 1. Kontroli, o której mowa w ż 8, dokonuje osoba
legitymująca się pisemnym upoważnieniem organu
uprawnionego do kontroli.
2. Wykonywanie czynności kontrolnych powinno odbywać
się w obecności kierownika kontrolowanego obiektu lub
osoby upoważnionej do zastępowania go, z zastrzeżeniem ust.
3.
3. W przypadku nieobecności kierownika lub osoby
upoważnionej do zastępowania go można wykonywać
wyłącznie te czynności kontrolne, o których terminie
przeprowadzenia uprzednio powiadomiono kierownika
obiektu.
4. Z przebiegu kontroli sporządza się protokół. Protokół
podpisuje osoba kontrolująca oraz kierownik obiektu lub
osoba zastępująca go, które mogą zgłosić do protokołu swoje
uwagi.
5. Organ kontrolujący przekazuje odpis protokołu organowi
prowadzącemu ewidencję obiektu.
6. Jeżeli wyniki przeprowadzonej kontroli obiektu
hotelarskiego wskazują na to, że zachodzą przesłanki zmiany
rodzaju, do którego obiekt został zaszeregowany, lub
obniżenia nadanej mu kategorii, wojewoda dokonuje
ponownej oceny obiektu.
7. Wojewoda może odstąpić od ponownej oceny obiektu, o
której mowa w ust. 6, jeżeli przedsiębiorca wyraził zgodę na
zmianę rodzaju, do którego obiekt został zaszeregowany, lub
obniżenie nadanej mu kategorii.
ż 10. 1. Nie uważa się za spełnione wymagań, o których
mowa w ż 2, w odniesieniu do elementów wyposażenia
niesprawnych, uszkodzonych, niedostępnych lub nadmiernie
zużytych, a także w odniesieniu do usług, których uzyskanie w
chwili kontroli lub oceny nie jest możliwe.
2. W przypadku stwierdzenia uchybień, o których mowa w
ust. 1, organ upoważniony do kontroli obiektu może wydać
przedsiębiorcy zalecenia pokontrolne, z określeniem terminu
ich wykonania nieprzekraczającego trzech miesięcy, pod
rygorem wszczęcia postępowania w sprawie zmiany
zaszeregowania obiektu do rodzaju i kategorii albo wszczęcia
postępowania w sprawie uchylenia zaszeregowania obiektu do
rodzaju i kategorii.
ż 11. Po przeprowadzeniu pierwszej kontroli obiektu
hotelarskiego, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, wojewoda
wydaje decyzję potwierdzającą zaszeregowanie obiektu,
zmieniającą zaszeregowanie lub uchylającą zaszeregowanie
do dotychczasowego rodzaju i kategorii.
ż 12. 1. Ewidencja obiektów hotelarskich oraz innych
obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie, jest
prowadzona w formie kartoteki składającej się z kart
ewidencyjnych obiektów, oddzielnie dla każdego rodzaju
obiektu.
2. Podstawą założenia karty ewidencyjnej obiektu jest:
1) przyrzeczenie zaszeregowania obiektu hotelarskiego do
odpowiedniego rodzaju i kategorii, zwane dalej "promesą";
2) decyzja w sprawie zaszeregowania obiektu hotelarskiego
do określonego rodzaju i nadania kategorii,
3) zgłoszenie innego obiektu, w którym są świadczone usługi
hotelarskie.
3. Przedsiębiorca zgłaszający do ewidencji inny obiekt, w
którym są świadczone usługi hotelarskie, jest obowiązany
dołączyć zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym
REGON, wydane przez właściwy urząd statystyczny, a także
odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo zaświadczenie o
wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.
4. Założenie karty ewidencyjnej obiektu wpisuje się do
wykazu kart ewidencyjnych, opatrując wpis datą i podpisem
osoby uprawnionej do prowadzenia ewidencji.
ż 13. 1. Ewidencja jest jawna w części objętej wpisem do
kart ewidencyjnych obiektów.
2. Karty ewidencyjne obiektów mogą być udostępniane do
wglądu w obecności osoby uprawnionej do prowadzenia
ewidencji.
ż 14. 1. Dokumenty, o których mowa w ż 12 ust. 2,
stanowiące podstawę wpisu, powinny być przechowywane
łącznie z kartami ewidencyjnymi.
2. Kartoteka ewidencyjna ani poszczególne karty nie mogą
być wynoszone poza miejsce ich przechowywania.
ż 15. 1. Każdy wpis do karty ewidencyjnej obiektu oznacza
się numerem wynikającym z kolejności wpisów oraz
zaopatruje w datę dokonania wpisu i podpis osoby
uprawnionej do prowadzenia ewidencji.
2. W treści wpisu można powołać się na dokument złożony
do ewidencji obiektu. Powołane dokumenty uważa się
wówczas za objęte treścią wpisu.
3. Wpis w karcie obiektu nie może być wymazywany albo
w inny sposób usuwany.
4. Poprawek we wpisie można dokonywać wyłącznie w
taki sposób, aby wyrazy poprawione były czytelne.
5. O dokonywanych poprawkach osoba uprawniona do
prowadzenia ewidencji sporządza na końcu wpisu adnotację o
treści poprawki i jej podstawie, ze wskazaniem miejsca
dokonanej poprawki, oraz opatruje adnotację datą i podpisem.
ż 16. 1. Karta ewidencyjna obiektu hotelarskiego zawiera:
1) określenie przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie;
2) nazwę i adres obiektu;
3) określenie rodzaju i kategorii obiektu;
4) informację o stałym lub sezonowym charakterze
świadczonych usług, wraz z podaniem czasu trwania
sezonu;
5) opis obiektu zawierający informacje o liczbie miejsc
noclegowych, zakresie świadczonych usług, położeniu
obiektu;
6) informacje o promesach, decyzjach dotyczących rodzaju i
kategorii obiektu oraz o dopuszczonych odstępstwach od
wymagań co do wyposażenia i zakresu świadczonych
usług;
7) informacje o przeprowadzonej kontroli i ponownej ocenie
spełniania wymagań dla rodzaju i kategorii obiektu.
2. Karta ewidencyjna innego obiektu, w którym są
świadczone usługi hotelarskie, zawiera informacje określone
w ust. 1 pkt 1, 2 i 4 oraz informację o liczbie miejsc
noclegowych.
3. Karta ewidencyjna obiektu hotelarskiego, w stosunku do
którego przedsiębiorca uzyskał promesę, zawiera informacje,
o których mowa w ust. 1 pkt 1-3 i 6.
ż 17. 1. Przedsiębiorca świadczący usługi hotelarskie
zgłasza do ewidencji informacje o:
1) zaprzestaniu świadczenia usług hotelarskich;
2) uzyskaniu decyzji o zaszeregowaniu obiektu wpisanego do
ewidencji prowadzonej przez wójta (burmistrza, prezydenta
miasta) do rodzaju i nadaniu kategorii podlegającym
wpisaniu do ewidencji prowadzonej przez wojewodę;
3) zmianie działalności sezonowej na stałą lub stałej na
sezonową;
4) zmianie liczby miejsc noclegowych.
2. Przedsiębiorca świadczący usługi hotelarskie informuje
organ prowadzący ewidencję o zdarzeniach powodujących
przejściowo wstrzymanie lub istotne ograniczenie zakresu
świadczonych usług. Informacji tych nie uważa się za
zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1.
ż 18. Organ prowadzący ewidencję dokonuje z urzędu
wykreślenia obiektu z ewidencji, jeżeli:
1) przedsiębiorca zaprzestał na okres dłuższy niż 1 rok
świadczenia usług hotelarskich;
2) przedsiębiorcą świadczącym usługi hotelarskie w obiekcie
była jednostka organizacyjna, która uległa likwidacji;
3) przedsiębiorca zmarł, a jego następcy prawni nie zgłosili
zamiaru świadczenia usług hotelarskich w obiekcie;
4) obiekt przestał spełniać wymagania sanitarne lub
przeciwpożarowe lub inne, określone odrębnymi
przepisami;
5) przedsiębiorca uzyskał decyzję o zaszeregowaniu obiektu
wpisanego do ewidencji prowadzonej przez wójta
(burmistrza, prezydenta miasta) do rodzaju i nadaniu
kategorii podlegającym wpisaniu do ewidencji
prowadzonej przez wojewodę;
6) przedsiębiorca nie rozpoczął świadczenia usług
hotelarskich po upływie ważności promesy.
ż 19. Zaszeregowania obiektów hotelarskich dokonane na
podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29
stycznia 1999 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych
obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie (Dz. U.
Nr 10, poz. 87) lub rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia
13 czerwca 2001 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych
obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie (Dz. U.
Nr 66, poz. 665 oraz z 2002 r. Nr 142, poz. 1190) zachowują
ważność.
ż 20. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem
ogłoszenia.4)
_________
1)
Minister Gospodarki i Pracy kieruje działem administracji
rządowej - turystyka, na podstawie ż 1 ust. 2 pkt 4
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca
2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
Ministra Gospodarki i Pracy (Dz. U. Nr 134, poz. 1428).
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały
ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 i Nr 203,
poz. 1966 oraz z 2004 r. Nr 62, poz. 576, Nr 96, poz. 959 i
Nr 173, poz. 1808.
3)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały
ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 92, poz.
881, Nr 93, poz. 888 i Nr 96, poz. 959.
4)
Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone
rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 13 czerwca 2001
r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w
których są świadczone usługi hotelarskie (Dz. U. Nr 66, poz.
665 oraz z 2002 r. Nr 142, poz. 1190), które utraciło moc na
podstawie art. 5 ustawy z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie
ustawy o usługach turystycznych oraz o zmianie ustawy -
Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 62, poz. 576).
============================================
cd. Ustawy o usługach turystycznych
Rozdział 6
Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy
przejściowe i końcowe
W Kodeksie wykroczeń w art. 601 dodaje się ż 4
Art. 46.
w brzmieniu:
"ż 4. Kto:
1) wykonuje bez wymaganych uprawnień
zadania przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek,
2) świadcząc usługi hotelarskie używa nazw
rodzajowych lub określenia kategorii obiektów
hotelarskich bez decyzji lub niezgodnie z decyzją,
3) wbrew obowiązkowi świadczy usługi
hotelarskie w obiekcie niezgłoszonym do
ewidencji,
4) świadczy usługi hotelarskie wbrew decyzji
nakazującej wstrzymanie ich świadczenia
- podlega karze ograniczenia wolności albo
grzywny."
W ustawie z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności
Art. 47.
gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz.
149, Nr 34, poz. 198 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31, poz.
128, Nr 41, poz. 179, Nr 73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr
106, poz. 457 i Nr 107, poz. 460, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, Nr
47, poz. 212 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i Nr
127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 83, poz. 426, Nr
90, poz. 446, Nr 141, poz. 700 i Nr 147, poz. 713, z 1996 r. Nr
41, poz. 177 i Nr 45, poz. 199 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr
23, poz. 117, Nr 43, poz. 272, Nr 54, poz. 348, Nr 60, poz.
369, Nr 75, poz. 471, Nr 88, poz. 554, Nr 96, poz. 591, Nr 98,
poz. 602, Nr 106, poz. 677, Nr 113, poz. 733, Nr 114, poz.
740, Nr 121, poz. 769 i 770 i Nr 124, poz. 783) wprowadza się
następujące zmiany: (zmiany pominięte).
W ustawie z dnia 13 paz
dziernika 1995 r. - Prawo
Art. 48.
łowieckie (Dz. U. Nr 147, poz. 713 oraz z 1997 r. Nr 14, poz.
72, Nr 60, poz. 369, Nr 88, poz. 554 i Nr 110, poz. 715) w art.
19 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Warunkiem otrzymania koncesji, o której mowa w art.
17 pkt 3, jest ponadto:
1) posiadanie koncesji organizatora turystyki lub
pośrednika turystycznego, zgodnie z przepisami o
usługach turystycznych,
2) zatrudnienie przez organizatora turystyki
osób, które złożą egzamin ze znajomości zasad
wykonywania polowania oraz zasad ochrony
przyrody."
1. Osoby, które przed dniem wejścia w życie
Art. 49.
ustawy:
1) posiadały uprawnienia przewodnika turystycznego lub
pilota wycieczek krajowych, nadane im przez terenowe
organy administracji rządowej,
 2) zdały egzamin na przewodnika turystycznego w Polskim
Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym albo u innego
organizatora szkolenia w zakresie obowiązującym w
Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym,
3) posiadały uprawnienia pilota wycieczek zagranicznych,
nadane im przez centralny organ administracji rządowej do
spraw turystyki lub przez instytucję uprawnioną przez ten
organ
- stają się odpowiednio przewodnikami turystycznymi
lub pilotami wycieczek w rozumieniu ustawy, z
zastrzeżeniem ust. 2.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, są obowiązane, pod
rygorem utraty dotychczasowych uprawnień, do wystąpienia,
w terminie dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy, z
wnioskiem o potwierdzenie posiadanych uprawnień oraz ich
udokumentowanie.
3. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze
rozporządzenia, określa sposób i tryb zaliczania uprawnień, o
których mowa w ust. 1, do zakresu uprawnień przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek ustalonego ustawą.
4. W sprawach, o których mowa w ust. 2, wydaje się
decyzję administracyjną.
1. Zaszeregowanie obiektów hotelarskich do
Art. 50.
poszczególnych rodzajów i kategorii na podstawie
dotychczasowych przepisów zachowuje ważność, o ile rodzaj
i kategoria obiektu odpowiada wymaganiom ustalonym w
ustawie.
2. Jeżeli do dnia wejścia w życie ustawy obiekt hotelarski
nie został zaszeregowany do określonego rodzaju i kategorii
lub dotychczasowy rodzaj i kategoria obiektu nie odpowiada
wymaganiom ustalonym w ustawie, przedsiębiorca
świadczący usługi hotelarskie w tym obiekcie jest obowiązany
wystąpić, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie
aktów wykonawczych do ustawy, o których mowa w art. 45,
do właściwego organu o zaszeregowanie obiektu według
nowych przepisów.
1. Wpisy do ewidencji działalności gospodarczej
Art. 51.
w zakresie organizowania imprez turystycznych lub
pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług
turystycznych zachowują ważność:
1) w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r.,
2) do czasu uprawomocnienia się decyzji wydanej na
wniosek o udzielenie zezwolenia, złożony w terminie
określonym w pkt 1, nie dłużej jednak niż do upływu 12
miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Organ zezwalający zawiadomi właściwy organ
ewidencyjny o uprawomocnieniu się decyzji, o której mowa w
ust. 1 pkt 2.
3. Przedsiębiorcy niepodlegający wpisowi do ewidencji
działalności gospodarczej, a prowadzący w dniu wejścia w
życie ustawy działalność w zakresie organizowania imprez
turystycznych lub pośrednictwa w zakresie zawierania umów
o świadczenie usług turystycznych, mają obowiązek
wystąpienia o wydanie odpowiedniego zezwolenia w terminie
6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
4. Do czasu udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia,
przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 3, mają prawo działać
na dotychczasowych zasadach.
 1. Wojewodowie tworzą środki specjalne
Art. 51a.
przeznaczone na finansowanie zadań związanych ze
sprawdzaniem kwalifikacji kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek, sprawdzaniem znajomości
języka obcego przez przewodników turystycznych i pilotów
wycieczek oraz dokonywaniem oceny spełniania przez
obiekty hotelarskie wymagań przewidzianych dla rodzaju i
kategorii, do których zostały zaszeregowane, zwane dalej
"środkami specjalnymi".
2. Przychodem środków specjalnych są wpływy z opłat, o
których mowa w art. 34 ust. 1 pkt 8 i art. 44a ust. 2.
3. Ze środków specjalnych mogą być finansowane:
1) wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnych dla
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz
komisji egzaminacyjnych języków obcych, a także
członków zespołów oceniających obiekty hotelarskie;
2) podróże służbowe członków komisji egzaminacyjnych dla
przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz
członków zespołów oceniających obiekty hotelarskie;
3) wydatki materiałowe, w szczególności związane z
wydawaniem legitymacji dla przewodników turystycznych
i pilotów wycieczek.
4. Dysponentem środków specjalnych jest wojewoda.
5. Dla środków specjalnych sporządza się roczny plan
finansowy, który obejmuje planowane:
1) przychody;
2) wydatki na wynagrodzenia;
3) wydatki na podróże służbowe;
4) wydatki materiałowe.
 W sprawach nieuregulowanych w niniejszej
Art. 51b.
ustawie do wykonywania działalności gospodarczej, o której
mowa w art. 4 ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1998 r.
Art. 52.
______
1)
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji
wdrożenia dyrektywy 90/314/EWG z dnia 13 czerwca
1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i
wycieczek (Dz. Urz. WE L 158 z 23.06.1990).
Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii
Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie - z dniem
uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w
Unii Europejskiej - dotyczą ogłoszenia tych aktów w
Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie
specjalne.