LABOLATORIUM MECHANIKI DOŚWIADCZALNEJ
|
||
Badanie odporności na pękanie. Wyznaczanie całki JIC |
||
ZEMBALSKI MARCIN gr.21M
|
1997.04.24
|
ĆWICZENIE 6 |
1. Cel ćwiczenia:
W celu kompletnego poznania zagadnienia rozprzestrzeniania się pęknięcia w materiałach plastycznych konieczne jest określenie rozkładu naprężeń i odkształceń w otoczeniu wierzchołka pęknięcia. Wśród szeregu metod proponowanych dla oceny stanów sprężysto-plastycznych w elementach ze szczeliną, wybraliśmy metodę opartą na kryterium całki J.
2. Przebieg ćwiczenia:
Wymiary i własności materiału użytego w doświadczeniu:
1. B = 15 mm
2. W = 30mm
3. L = 120 mm
4. a = 10,5 mm
5. da = 11 mm
6. 01 = 7,9 mm
7. 02 = 1 mm
8. E = 215000 MPa
9. υ = 0,33
10. V0 = 250 V
11. Rm = 1400 MPa
12. Re = 1200 MPa
gdzie:
B - grubość
W - szerokość
L - 4W
a - dł. początkowa
da - całkowity przyrost dł. szczeliny
01 - odległość do krawędzi próbki
02 - gr. płytki przyklejonej na próbce
E - moduł Younga
υ - stała
Otrzymane wartości całki J [N/mm]
JIC = 440,31 (1)
JIC = 485,835 (1)
JIC = 460,918 (2)
JIC = 481,832 (2)
(1) - Wartość otrzymana metodą potencjału.
(2) - Wartość otrzymana metodą podatności.
3. Wnioski.
Celem procedury wyznaczania całki JIC jest określenie wartości całki J przy inicjacji pęknięcia. Metoda ta obejmuje trójpunktowe zginanie lub rozciąganie próbek z pęknięciami i wyznaczenie całki J jako funkcji przyrostu długości pęknięcia.
Całka J zajmuje bardzo ważne miejsce w mechanice pękania, gdyż dzięki niej stało się możliwe rozszerzenie klasy zagadnień na ciała nieliniowe. Stosując całkę J nie wolno jednak zapominać o szeregu ważnych ograniczeń, jakie zostały wprowadzone przy jej wyprowadzeniu.