Każda rzeczywista konstrukcja po obciążeniu zmienia swoje kształty-defor. Się-, a każdy dowolny jej punkt A przemieszcza się o pewien wektor u i przyjmuje położenie A'. Wektoe u jest funkcją x≡{x₁,x₂,x₃} i tworzy pole wektorowe, nazywane polem przemieszczeń, które jest związane z polem odkształcenia dopiero wówczas, gdy określona zostanie deformacja nieskoń. małego otoczenia każdego pktu. Zostanie ona opisana, gdy znajdziemy obiekt (geometryczny), który potrafi wzajemnie odwzorować te otoczenia przed i po deformacji. Takim obiek. Jest tensor odkształcenia ε_ij(x) {i,j=1,2,3}. Określa on odwzorowanie otoczeń z dokładnościa do ruchu ciała sztywnego. Dla małych odkształceń ε_ijn_in_j=(ds.-ds₀/ds₀):; gdzie ds₀-moduł niesk. małego wekt. ds₀ z otocz. nie zdeformowanego [wek. ds₀ jest współliniowy z wek. n o współrzędnych n_k: k=1,2,3, mod n=1]; ds.- moduł wek. ds, w który to wekt. odwzorowywuje się wekt. ds po zdefor. się otoczenia. Iloraz (ds.-ds₀/ds₀) możemy interpretować jako wzgłlędną zmianę długości odcinka ds₀ (z otoczenia wokół pktu x) o kierunku określonym wek. jednostkowym n. Można to zapisać ε=(ds.-ds₀/ds₀). ε jest nazywane wydłużeniem właściwym elem. liniowego ds₀.

Każda rzeczywista konstrukcja po obciążeniu zmienia swoje kształty-defor. Się-, a każdy dowolny jej punkt A przemieszcza się o pewien wektor u i przyjmuje położenie A'. Wektoe u jest funkcją x≡{x₁,x₂,x₃} i tworzy pole wektorowe, nazywane polem przemieszczeń, które jest związane z polem odkształcenia dopiero wówczas, gdy określona zostanie deformacja nieskoń. małego otoczenia każdego pktu. Zostanie ona opisana, gdy znajdziemy obiekt (geometryczny), który potrafi wzajemnie odwzorować te otoczenia przed i po deformacji. Takim obiek. Jest tensor odkształcenia ε_ij(x) {i,j=1,2,3}. Określa on odwzorowanie otoczeń z dokładnościa do ruchu ciała sztywnego. Dla małych odkształceń ε_ijn_in_j=(ds.-ds₀/ds₀):; gdzie ds₀-moduł niesk. małego wekt. ds₀ z otocz. nie zdeformowanego [wek. ds₀ jest współliniowy z wek. n o współrzędnych n_k: k=1,2,3, mod n=1]; ds.- moduł wek. ds, w który to wekt. odwzorowywuje się wekt. ds po zdefor. się otoczenia. Iloraz (ds.-ds₀/ds₀) możemy interpretować jako wzgłlędną zmianę długości odcinka ds₀ (z otoczenia wokół pktu x) o kierunku określonym wek. jednostkowym n. Można to zapisać ε=(ds.-ds₀/ds₀). ε jest nazywane wydłużeniem właściwym elem. liniowego ds₀.

---