WIŁA WIANKI

Tam, nad Wisłą, w dolinie siedziała dziewczyna,

była piękna, jak różany kwiat.

Tam, nad Wisłą, w dolinie siedziała dziewczyna,

była piękna, jak różany kwiat.

Maki i róże zbierała sobie.

Maki i róże zbierała sobie.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

A gdy ona nad Wisłą te wianki wiła,

przyszedł do niej żołnierzyk młody.

A gdy ona nad Wisłą te wianki wiła,

przyszedł do niej żołnierzyk młody.

"Mila, ach mila", tak rzecze do niej.

"Mila, ach mila", tak rzecze do niej.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

Nie minęło już więcej, niż dziewięć miesięcy,

siedzi ona nad Wisłą, płacze.

Nie minęło już więcej, niż dziewięć miesięcy,

siedzi ona nad Wisłą, płacze.

Miłość, ach miłość, zdradziłaś ty mnie.

Miłość, ach miłość, zdradziłaś ty mnie.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,

wiła wianki i rzucała je do wody.

---