Szybko biegnie każdy dzień, rosnę szybko, dużo wiem
131. Tydzień dzieci miał siedmioro
Zapis w dzienniku:
„Kto ma taką samą szarfę?” - zabawa ruchowa orientacyjno-porządkowa. „Co pasuje?” - łączenie w pary pasujących do siebie obrazków.
„Tydzień” - wysłuchanie wiersza J. Brzechwy; rozmowa kierowana na temat podziału tygodnia na dni; ilustrowanie ruchem treści wiersza. „Nasz kalendarz” - wypowiedzi dzieci: co robią, czym są zajęte w poszczególne dni tygodnia.
„Taniec zabawek” - zabawa taneczna; określanie nastroju utworu muzycznego. „Zabawki” - uzupełnianie obrazków o brakujące elementy.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
- łączę w pary pasujące do siebie obrazki i przedmioty,
- uważnie słucham utworu literackiego,
- ilustruję ruchem treść wiersza,
- wypowiadam się na bliskie mi tematy,
- określam nastrój utworu muzycznego,
- bez przygotowania przedstawiam ruch do muzyki,
- wiem, czego brakuje i potrafię to dorysować.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Kto ma taką samą szarfę?” - zabawa ruchowa, orientacyjno-porządkowa.
Dzieci otrzymują szarfy w czterech kolorach (każda grupa kolorów musi być parzysta, jeśli nie - nauczyciel zakłada szarfę i staje się uczestnikiem zabawy) i poruszają się do dźwięków tamburynu. Na wyraźny sygnał szukają dziecka z takim samym kolorem szarfy i trzymają się za ręce.
tamburyn, szarfy w czterech kolorach |
„Co pasuje” - zabawa dydaktyczna. Każde dziecko losuje obrazek przedstawiający bawiące się dzieci. Jego zadaniem jest dobrać pasującą do niego ilustrację z atrybutem, którym bawią się dzieci na głównym obrazku. Dla podwyższenia stopnia trudności nauczyciel umieszcza również ilustracje, które nie mają pary.
obrazki typu: dziewczynka z lalką - lalka, dzieci z piłką - piłka, dzieci w piaskownicy - łopatka itp. |
II. Zajęcia główne
„Tydzień” - wysłuchanie wiersza J. Brzechwy. Dzieci siedzą w kręgu na dywanie i słuchają utworu.
Tydzień
Tydzień dzieci miał siedmioro:
„Niech się tutaj wszystkie zbiorą!”
Ale przecież nie tak łatwo
Radzić sobie z liczną dziatwą:
Poniedziałek już od wtorku
Poszukuje kota w worku,
Wtorek środę wziął pod brodę:
„Chodźmy sitkiem czerpać wodę”.
Czwartek w górze igłą grzebie
I zaszywa dziury w niebie.
Chcieli pracę skończyć w piątek,
A to ledwie był początek.
Zamyśliła się sobota:
„Toż dopiero jest robota!”
Poszli razem do niedzieli,
tam porządnie odpoczęli.
Tydzień drapie się w przedziałek:
„No, a gdzie jest poniedziałek?”
Poniedziałek już od wtorku
Poszukuje kota w worku -
I tak dalej...
Jan Brzechwa
Po przeczytaniu tekstu nauczyciel pyta:
- Ile dzieci miał tydzień?
- Czy pamiętacie, jak się nazywały?
- Co robiło każde z nich?
Ilustrowanie ruchem treści wiersza - nauczyciel kolejny raz czyta wiersz, a dzieci przedstawiają ruchem kolejne dni tygodnia i opisywane czynności (szycie igłą, nabieranie sitkiem wody itd.).
Inscenizacja - nauczyciel wybiera 8 (7 dni tygodnia i tydzień) chętnych dzieci, które przedstawią wiersz w formie miniteatru. Reszta dzieci bacznie obserwuje, siedząc w półkolu.
J. Brzechwa, „Tydzień” [w:] J. Brzechwa, „Sto bajek”, Wydawnictwo Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 111 |
„Nasz kalendarz” - nauczyciel rozmawia z dziećmi o tym, co robią w poszczególne dni tygodnia. Następnie zawiesza w widocznym miejscu szkielet kalendarza (długi arkusz papieru podzielony na 7 części). Omawia z dziećmi aktywności w każdym dniu tygodnia i wspólnie rysują schematyczne rysunki symbolizujące dane zajęcia (np. poniedziałek - ćwiczenia gimnastyczne, wtorek - zajęcia umuzykalniające itp.). Pozostaje wolne miejsce w sobotę i w niedzielę. Zadaniem dzieci jest samodzielne narysowanie tego, co robią lub chciałyby robić w weekend. Po skończonej pracy przedszkolaki pokazują swoje prace koleżankom i kolegom, opowiadają o pokazanych tam zajęciach.
Na koniec zajęć rysunki dzieci powieszone zostają na kalendarzu.
kartki dla każdego dziecka, kredki, długi arkusz papieru podzielony na 7 części |
III. Zajęcia popołudniowe
„Taniec zabawek” - zabawa taneczna. Po wysłuchaniu utworu nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat jego nastroju. Zadaje dzieciom pytania:
- Czy nastrój utworu jest zawsze taki sam, czy się zmienia?
- Jaki jest nastrój poszczególnych części utworu?
Podczas ponownego słuchania utworu nauczyciel poleca dzieciom, aby podniosły rękę do góry w momencie, kiedy nastrój się zmienia.
Przed rozpoczęciem zabawy tanecznej dzieci dobierają się parami
i podają sobie ręce. Podczas pierwszej spokojnej części utworu kołyszą się na boki - „laleczki tańczą walczyka”.
Na skoczne dźwięki drugiej części, puszczają ręce i osobno skaczą jak pajacyki.
CD Utwory… cz. 2 - muzyka relaksacyjna „Chore dziecko” D. Tarczewskiego (nr 19) |
„Zabawki” - zabawa dydaktyczna. Dzieci otrzymują rysunki, na których brakuje detali. Ich zadaniem jest uzupełnienie brakujących elementów. Chętne dzieci mogą spróbować narysować podobną, prostą zagadkę dla nauczyciela - np. słoneczko bez promieni lub misia bez oka.
rysunki zabawek bez niektórych elementów (np. uchwyt do wiaderka, ucho misia, koło samochodu itp.) |
132. Duży czy mały?
Zapis w dzienniku:
„Znajdź swoją parę” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Co może mały człowiek?” - rozmowa kierowana na temat umiejętności i możliwości opanowanych przez dzieci, co już potrafią, a czego muszą się jeszcze nauczyć.
„Rosnę, rosnę” - nauka piosenki; interpretacja ruchowa utworu. „Zuzia, Julka i wstrętne sznurowadła” - wysłuchanie opowiadania z „Książki”; rozmowa na temat poruszany w utworze.
„Olbrzymy i skrzaty” - zabawa organizacyjno-porządkowa. „Czyja to skarpetka?” - zabawa dydaktyczna, porównywanie wielkości.
„Skarpetka we wzorki” - naklejanie sznurówki na skarpetce z „Wycinanek-składanek”.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
- uważnie słucham opowiadania,
- chętnie wypowiadam się na podany temat,
- ilustruję ruchem treść piosenki,
- uczę się wiązać 2 tasiemki na kokardkę,
- ćwiczę sprawność dłoni,
- prawidłowo reaguję na zmiany tempa i dynamiki,
- uczę się dokonywać pomiaru długości,
- określam wielkość przedmiotów za pomocą jednej miary.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Znajdź swoją parę” - nauczyciel dzieli dzieci na dwie grupy i każdej rozdaje szarfy w kolorze czerwonym i zielonym. Dzieci poruszają się po sali do dźwięków tamburynu w dowolnych kierunkach, na wyraźny sygnał dobierają się parami według instrukcji nauczyciela: - dwa takie same kolory szarf lub czerwony z zielonym. Za każdym razem dzieci sprawdzają, które dziecko w parze jest wyższe, a które niższe (po uprzednim pokazaniu przez nauczyciela, w jaki sposób dwoje dzieci może się zmierzyć).
tamburyn, szarfy w kolorach zielonym i czerwonym |
„Co może mały człowiek?” - rozmowa kierowana na temat umiejętności opanowanych przez dzieci. Nauczyciel skupia dzieci wokół siebie na dywanie. Przypina do tablicy obrazki przedstawiające różne scenki rodzajowe z udziałem dzieci. Wskazując po kolei ilustracje, pyta dzieci o wykonywaną czynność i czy one już potrafią ją wykonywać. Ponieważ dzieci mają naturalną skłonność do fantazjowania i przeceniania swoich umiejętności przy czynnościach, których jeszcze nie opanowały w stopniu nawet zadowalającym, z racji swojego młodego wieku (np. jazda na dwukołowym rowerze, wiązanie sznurowadeł, zapinanie suwaków itp.), nauczyciel uspokaja, że już wkrótce wszystkiego się nauczą. Wspólnie z dziećmi zastanawiają się, kiedy nauka poszczególnych umiejętności może być wprowadzana i kiedy będzie widać jej wymierny efekt. Nauczyciel zapewnia, że mimo różnic w szybkości, z jaką poszczególne dzieci przyswajają sobie nowe umiejętności, to w końcowym efekcie wszyscy będą umieli to samo.
ilustracje przedstawiające dzieci w różnych sytuacjach życiowych, np. na rowerze, na działce |
II. Zajęcia główne
„Zuzia, Julka i wstrętne sznurowadła” - wysłuchanie opowiadania z „Książki”. Dzieci siedzą na dywanie w kole i słuchają opowiadania, czytanego przez nauczyciela. Po wysłuchaniu tekstu, odpowiadają na pytania:
- Jak miały na imię dziewczynki?
- Jaka jest Julka, a jaka Zuzia?
- Jaki problem miała Julka?
- Kto jej pomógł i w jaki sposób?
- Dlaczego Zuzia potrafi już wiązać sznurowadła, a Julka nie?
- Kto z was potrafi zawiązywać sznurowadła?
Nauczyciel pokazuje dzieciom, jak należy wiązać sznurowadła. Dzieci próbują samodzielnie zawiązać tasiemki na kokardkę.
„Książka” s. 58-59, dwie tasiemki dla każdego dziecka |
„Rosnę, rosnę” - nauka piosenki; zabawa - ilustracja przy piosence. Po wysłuchaniu piosenki nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat jej treści, nastroju i budowy:
- O czym opowiada piosenka?
- Czy piosenka jest smutna, czy wesoła?
- Ile zwrotek ma piosenka?
Dzieci ilustrują treść piosenki prostymi gestami i ruchem według własnej inwencji.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Rosnę, rosnę” (nr 14) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Olbrzymy i skrzaty” - zabawa organizacyjno-porządkowa. Nauczyciel do zabawy akompaniuje na bębenku. Gdy gra wolno i głośno - dzieci chodzą, tupiąc, z rękami podniesionymi do góry (olbrzymy). Gdy nauczyciel gra szybko i cicho - dzieci chwytają się za kolana i pochylone poruszają się po sali na palcach, drobnymi kroczkami (skrzaty).
bębenek |
„Czyja to skarpetka?” - zabawa dydaktyczna. Porównywanie wielkości skarpetek. Nauczyciel, nawiązując do zabawy, pyta dzieci:
- Jak myślicie, czy stopy olbrzymów są takiej samej wielkości, co skrzatów?
- A czy stopy dzieci w naszej grupie są tej samej wielkości?
- Jak można to sprawdzić?
Gdy dzieci już przedstawią swoje pomysły, nauczyciel podpowiada w jaki sposób powinien być przeprowadzony prawidłowy pomiar. Następnie rozdaje dzieciom skarpetki w różnych rozmiarach, dzieci mierzą, określają wielkości i ewentualnie zgadują do kogo mogą należeć (dziecko, niemowlę, dorosły).
skarpetki w różnych rozmiarach |
„Skarpetka we wzorki” - naklejanie sznurówki na skarpetce z „Wycinanek-składanek”. Nauczyciel objaśnia dzieciom sposób wykonania zadania.
„Wycinanki-składanki” cz. 2, s. 8 (instrukcja), s. 31 (projekt) |
133. Oczami dziecka
Zapis w dzienniku:
„Przekraczanie linii” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi. „Dzieci” - oglądanie zdjęć przyniesionych przez dzieci z ich wczesnego dzieciństwa; porównywanie z aktualnym wyglądem.
„Tak będę wyglądać, kiedy będę duża/y” - ćwiczenie umiejętności autoprezentacji, wykonanie własnego portretu techniką kolażu. „Rosnę, rosnę” - utrwalenie piosenki, zabawa ruchowa przy piosence.
„Kto ma dzisiaj urodziny?” - rozmowa o oznakach bycia coraz starszym. „Ile świeczek? Ile lat?” - liczenie świeczek na urodzinowych tortach, zgadywanie wieku solenizanta.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- ćwiczę równowagę,
- wypowiadam się na temat swojego wyglądu,
- tworzę swój autoportret techniką kolażu,
- melodyjnie śpiewam piosenkę,
- odpowiednio reaguję na umówione hasło,
- mówię, ile mam lat,
- liczę świeczki na urodzinowym torcie.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Przekraczanie linii” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi (Gimnastyka Mózgu - przekraczanie linii środkowej ciała).
Nauczyciel rozkłada na podłodze sznurek lub skakanki. Zadaniem dzieci jest:
- kroczenie wzdłuż linii sznurka, stawiając stopy na zewnątrz, wewnętrzną stroną stopy do środka;
- kroczenie po linii stopa za stopą;
- kroczenie wzdłuż linii sznurka, stawiając stopy na zewnątrz, wewnętrzną stroną stopy na zewnątrz.
sznurek lub skakanki |
„Dzieci” - dzieci przedstawiają przyniesione fotografie z ich wczesnego dzieciństwa. Nauczyciel również pokazuje dzieciom swoje zdjęcie. Wspólnie zastanawiają się jakie są podobieństwa i różnice w wyglądzie osób na fotografiach. W razie konieczności nauczyciel podpowiada, zadając pytania pomocnicze:
- Czy mam ten sam kolor włosów?
- Czy mam ten sam kolor oczu?
- Czy moja twarz jest taka sama? itp.
Nauczyciel rozdaje dzieciom lusterka i prosi, aby teraz porównały swój wygląd z przyniesionymi zdjęciami. Dzieci wymieniają co się zmieniło w ich wyglądzie, a co nie.
prywatne fotografie dzieci oraz nauczyciela z wczesnego dzieciństwa, miejsce w sali, w którym można będzie je wyeksponować, lusterko dla każdego dziecka |
II. Zajęcia główne
„Rosnę, rosnę” - utrwalenie piosenki, zabawa ruchowa przy piosence. Dzieci rytmicznie powtarzają za nauczycielem fragmenty tekstu piosenki.
Podczas zabawy ruchowej dzieci swobodnie podskakują przy melodii piosenki (wersja instrumentalna). Na przerwę w muzyce zatrzymują się, kucają i powoli podnoszą się - „rosną”. Gdy wszyscy wstaną (urosną), nauczyciel włącza muzykę i zabawa trwa dalej.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Rosnę , rosnę” (nr 14 i 15) |
„Tak będę wyglądać, kiedy będę duża/y” - dzieci siedzą na dywanie zwrócone do nauczyciela. Między nauczycielem a dziećmi znajduje się podest, na którym przedszkolak może swobodnie stanąć. Nauczyciel prosi, aby każde dziecko dokładnie się przejrzało w lustrze stojącym obok niego (podczas oglądania zwraca uwagę dziecka na kolor oczu, włosów, wzrost). Następnie prosi, by weszło na podest, przedstawiło się i opowiedziało, co zobaczyło w lustrze.
Po autoprezentacji dzieci zastanawiają się, jak będą wyglądały w przyszłości. Nauczyciel w tym czasie wysypuje na osobny stolik różne materiały potrzebne do stworzenia kolażu. Zaprasza dzieci do stoliczków, rozdaje kartki i prosi o wykonanie własnego autoportretu.
lustro na tyle duże, aby dzieci mogły w nim zobaczyć całą swoją sylwetkę, podest; E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, „Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków”, WSiP, Warszawa 2004, s. 90; kartki papieru, klej wikol, nożyczki, różne tkaniny, guziki, korale, kolorowe gazety, sznurowadła itp. |
III. Zajęcia popołudniowe
„Kto ma dzisiaj urodziny?” - rozmowa o oznakach bycia starszym. Nauczyciel gromadzi dzieci przed sobą i zadaje im pytania:
- Po czym poznać, że stajemy się coraz starsi?
- Ile macie lat?
- W jaki sposób świętujemy dzień naszego przyjścia na świat?
Dzieci odpowiadają na pytania, zgodnie ze swoimi doświadczeniami i wiedzą. Nauczyciel rozdaje dzieciom wieczka od słoików oraz plastelinę i prosi o wypełnienie wieczek dość grubą warstwą plasteliny i przyozdobienie plastelinowymi kulkami - to będą nasze torty urodzinowe.
plastelina, wieczka od słoików lub plastikowe pudełka po serkach |
„Ile świeczek? Ile lat?” - zabawa matematyczna. Każde dziecko dobiera sobie tyle patyczków, ile ma lat, po czym obsadza je w przygotowanym torcie, następnie myśli życzenie i „zdmuchuje świeczki” (wyjmuje je). Dzieci dobierają się w pary i wykonują dla siebie zagadki - obsadzają wybraną ilość patyczków w torcie i proszą o zgadnięcie wieku, gdy pada dobra odpowiedź, mogą „zdmuchnąć”. Po zamianie, szukają nowych partnerów do pary.
przygotowane wcześniej torty, patyczki |
134. Dawno temu - teraz - w przyszłości
Zapis w dzienniku:
„Kotki piją mleczko” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. „Byłem, jestem, będę” - ćwiczenie słownikowe, tworzenie i dobieranie czasowników w odpowiednim czasie, używanie prawidłowych form czasownika.
„Kiedy to było? Kiedy to będzie?” - zabawa dydaktyczna utrwalająca stosowanie określeń czasu (dni tygodnia, pór roku), ćwiczenie orientacji w czasie.
„Rosnę, rosnę” - zabawa rytmiczna przy piosence. „Domino” - zabawy dominem, wyjaśnienie zasad, realizacja scenariusza E. Gruszczyk-Kolczyńskiej i E. Zielińskiej.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- coraz lepiej czworakuję,
- używam poprawnych wyrazów,
- orientuję się w czasie,
- wykonuję rytm piosenki,
- śpiewam piosenkę,
- sprawnie układam kartoniki domina w łańcuszek.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Kotki piją mleczko” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. Dzieci w siadzie na piętach, kładą ręce na ziemi, głowę opierają na rękach - kotki śpią. Nauczyciel kładzie naprzeciwko każdego kotka krążek, który wyobraża miskę z mlekiem. Kotki budzą się - wyciągają grzbiet w górę, miauczą i idą do miseczek z mlekiem; piją mleczko, obchodzą miseczkę wokoło, następnie znów zasypiają - wracają do pozycji wyjściowej.
krążki |
„Byłem, jestem, będę” - ćwiczenie słownikowe, tworzenie i dobieranie czasowników w odpowiednim czasie. Dzieci siedzą na dywanie. Nauczyciel przypomina dzieciom kalendarz tygodniowy i na jego podstawie prosi dzieci o określenie, jakie zajęcia i czynności były, a jakie dopiero będą. Następnie prezentuje ilustracje przedstawiające różne czynności wykonywane w ciągu dnia, które omawia wraz dziećmi, prosi dzieci o określenie czy były, właśnie trwają, czy dopiero będą, szczególnie akcentując czasowniki w odpowiedniej formie.
Np. Rano zjadłam śniadanie, teraz jem obiad, później zjem kolację.
Wczoraj wysłuchaliśmy koncertu, dziś rysujemy, jutro pójdziemy na spacer.
Nauczyciel zawiesza duży arkusz papieru podzielony na 4 części - pory dnia - ranek, południe, wieczór i noc.
kartoniki z ilustracjami przedstawiającymi różne czynności (spanie, mycie zębów, zabawa z innymi dziećmi, jedzenie obiadu, śniadania itd.), karton A3 podzielony na 4 części oznaczone odpowiednim symbolem pory dnia (rano, południe, wieczór, noc) |
II. Zajęcia główne
„Kiedy to było? Kiedy to będzie?” - zabawa dydaktyczna utrwalająca poprawne stosowanie określeń czasu.
Nauczyciel pyta:
- Czy wiecie, kiedy ludzie chodzą tak jak kotki?
- A kiedy podpierają się laską?
Następnie zawiesza na tablicy obrazki przedstawiające: niemowlę, przedszkolaka, ucznia i dorosłego, po czym omawia z dziećmi ilustracje. Wspólnie układają je w chronologicznej kolejności. Następnie nauczyciel wskazuje konkretny obrazek, a zadaniem wybranego dziecka jest wypowiedź z poprawnym użyciem czasownika w czasie przeszłym, teraźniejszym lub przyszłym (np. byłem niemowlęciem, będę uczyć się w szkole, wyjadę nad morze itd.) oraz dodanie odpowiednich określeń czasu typu: kiedyś, w przyszłości, za kilka dni, latem itp. Zestaw obrazków powinien zawierać możliwie dużo różnych wydarzeń z życia typu: uroczystości rodzinne (np. chrzciny, komunie, wesela itp.), święta, wyjazdy, tak aby dzieci mogły je odpowiednio dopasować do czasu, kiedy konkretne sytuacje mogą mieć miejsce, np. przyszłość, przeszłość, pora roku.
obrazki z życia niemowlęcia, przedszkolaka, ucznia, dorosłego przedstawiające różne wydarzenia |
III. Zajęcia popołudniowe
„Rosnę, rosnę?” - zabawa rytmiczna przy piosence. Podczas zwrotek dzieci ilustrują ruchem treść piosenki. Przed refrenem zatrzymują się i kucają. Na słowa „rosnę, rosnę jak na drożdżach” - dzieci śpiewając, powoli podnoszą się. Na słowa „umiem dużo, chociaż jeszcze” - rytmicznie klaszczą w ręce, „nie mam pięciu lat” - tupią w miejscu nogami.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Rosnę, rosnę” (nr 14) |
„Domino” - zabawa dydaktyczna. Dzieci siedzą dookoła dywanika nauczyciela, który wyjaśnia sposób przygotowania kartoników domina do zabawy „Układam łańcuszek”.
- Na tacach są kolorowe kartoniki. Wyglądają tak, jak kostki domina (pokazuje).
- Każdy z was ułoży je na dywaniku w dwóch rzędach, tak jak pokażę.
Nauczyciel układa kartoniki domina w rzędach blisko górnej krawędzi dywanika. Dzieci siadają koło swoich dywaników i układają kartoniki domina w podany sposób.
Nauczyciel zaprasza dzieci do swojego dywanika i wyjaśnia im, na czym polega zabawa „Układam łańcuszek” i układanie kartoników domina w łańcuszek:
- Pokażę wam teraz, jak będziecie bawić się w układanie łańcuszka z kartoników domina.
- Gdy już kartoniki zostały ułożone u góry dywanika, trzeba wziąć jeden kartonik i położyć na środku dywanika (kładzie). Tu jest czerwone kółko (gest). Do czerwonego kółka trzeba dołożyć inny kartonik, na którym jest także czerwone kółko. Dokładamy tak... (gest).
- Teraz tu jest zielony kwadrat (gest). Do zielonego kwadratu pasuje kartonik z zielonym kwadratem. Trzeba taki kartonik odnaleźć i dołożyć. W taki sposób układamy kartoniki w łańcuszek. Można dokładać pasujące kartoniki z każdej strony: z tej… i z tej.
- Myślę, że już wiecie jak układa się kolorowe domino w łańcuszek. Proszę wrócić do swoich dywaników i rozpoczynamy zabawę. Jak będzie trzeba podejdę i pomogę.
Ze względów kształcących zabawę należy powtórzyć trzy, cztery razy.
E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, „Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków”, WSiP, Warszawa 2004, s. 188; komplet kostek domina (z kartonikami z figurami geometrycznymi w różnych kolorach) dla każdego dziecka i dla nauczyciela, dywaniki i tace |
135. Hop do góry, jak kangury!
Zapis w dzienniku:
„Samoloty” - zabawa ruchowa bieżna. „Żabia perspektywa” - oglądanie świata przez „lunety” i „lornetki” z poziomu podłogi; dzielenie się wrażeniami i spostrzeżeniami.
„Hop, do góry!” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych z wykorzystaniem piłek i obręczy.
„Buty” - zabawa wyciszająca. „Duża Maria - mała Marysia” - ćwiczenia słownikowe.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- biegam sprawnie bez potrącania innych dzieci,
- patrzę, jak wygląda świat widziany z podłogi i z góry,
- opisuję, co widzę i co czuję,
- doskonalę sprawność ruchową,
- poznaję zdrobnienia imion.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Samoloty” - zabawa bieżna. Na sygnał nauczyciela Dzieci zapinają pasy!, przedszkolaki naśladują warkot motoru. Potem, podczas gdy nauczyciel gra na bębenku dowolny rytm, dzieci - samoloty z rozłożonymi ramionami poruszają się po sali, omijając się zręcznie, aby nie zderzyć się w locie. Gdy nauczyciel przestaje grać na bębenku, dzieci muszą szybko wrócić do swoich hangarów (obręczy ułożonych z boku sali).
bębenek, obręcze |
„Żabia perspektywa” - oglądanie świata przez „lunety” i „lornetki” z poziomu podłogi i z góry.
Nauczyciel pyta dzieci:
- Jak myślicie, jak wygląda świat widziany przez małe żabki?
- A jak widziany przez lecące po niebie bociany?
Dzieci dzielą się swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniami. Nauczyciel pokazuje im zdjęcia wykonane z lotu ptaka. Następnie rozdaje przygotowane rolki po ręcznikach papierowych. Prosi dzieci o ostrożne położenie się z głową blisko podłogi i obserwację sali przez lunety, z tzw. „żabiej perspektywy”. Dzieci opowiadają o swoich spostrzeżeniach. Nauczyciel przypomina o zasadach bezpiecznego zachowania się podczas tego ćwiczenia.
rolki po ręcznikach papierowych |
„Skoczny języczek” - ćwiczenia usprawniające narządy artykulacyjne. Nauczyciel opowiada, demonstruje poszczególne ćwiczenia. Dzieci powtarzają, a nauczyciel kontroluje poprawność wykonania.
- Języczek, kiedy nie śpi, nie chce siedzieć spokojnie. Ale tym razem zaczęła żuchwa - chciała, by zęby kłapały jak najgłośniej - opuszczanie żuchwy i podnoszenie, zęby uderzają o siebie. Spodobało się to Języczkowi. On też chciał skakać - z górnej wargi na dolną - przenoszenie języka z górnej wargi na dolną. A teraz na boki - przenoszenie języka z prawego kącika ust do lewego, język nie opiera się na wardze. Potem z ząbka na ząbek - dotykanie czubkiem języka każdego ząbka - najpierw na górze, potem na dole. Jeszcze mu mało podskoków - uderzanie czubkiem języka w podniebienie górne. Na koniec - zjeżdżalnia - przesuwanie języka środkiem podniebienia, od górnych zębów jak najdalej w kierunku gardła. Co to? Koniec zabawy? Zęby nie chcą go przepuścić? Przeciśnie się jakoś! - przeciskanie języka między zbliżonymi zębami górnymi i dolnymi. Koniec - buzia się zamyka - zakładanie wargi górnej na dolną, dolnej na górną. Odpocznij Języczku... - uśmiech ze złączonymi wargami, odciąganie kącików ust.
II. Zajęcia główne
„Wyprawa” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych z wykorzystaniem piłek i obręczy.
„Leci samolot” - bieg w rozsypce w różnych kierunkach z wymijaniem.
„Samolot wznosi się i ląduje” - ćwiczenie nóg. Na zapowiedź: Samoloty startują! - dzieci wyciągają ręce w bok wspinając się jednocześnie na palce. Po haśle: Samoloty lądują! - przysiad podparty i lądowanie w dżungli.
„Przechodzimy przez dżunglę” - ćwiczenie z obręczami. Jedna część dzieci trzyma obręcze pionowo, tak by opierały się o ziemię siedząc skrzyżnie w rzędzie (powstaje tunel). Druga część dzieci ustawiona w kolejce przechodzi na czworakach przez tunel. Po wykonaniu zadania wracają na koniec kolejki i następuje zamiana ról.
„Polowanie” - ćwiczenie tułowia. Dzieci trzymają dwoma rękoma obręcz z prawej strony, stojąc w lekkim rozkroku. Naśladują napinanie łuku ze skłonem tułowia w lewo. Ćwiczenie powtarzamy kilka razy, trzymając obręcz raz z prawej, raz z lewej strony.
„Start rakiety” - ćwiczenie z obręczami. Dzieci wchodzą do obręczy, kucają i na hasło: 3, 2, 1, 0 start!, wyskakują w górę jak najwyżej z rękoma uniesionymi nad głową. Dolecieliśmy do planety piłek.
„Poznajemy piłkowego stworka” - dzieci siedzą z nogami wyprostowanymi i złączonymi. Każde trzyma dłońmi leżącą na podłodze przy biodrach piłkę. Następnie toczy ją po podłodze wokół bioder i wyprostowanych nóg. Po dwóch okrążeniach toczy w przeciwną stronę.
„Wycieczka stworka” - zabieramy stworka na wycieczkę. Dzieci stoją w podporze tyłem z nogami ugiętymi. Biodra powinny być uniesione wysoko. Na brzuchu, w okolicach stawów biodrowych, leży piłka. Dzieci chodzą w podporze przodem i tyłem, starając się utrzymać piłkę na brzuchu.
„Zabieramy stworki do domu” - dzieci podzielone na dwa rzędy podają sobie piłki górą, aż do zapełnienia kosza, następnie nauczyciel przenosi kosze na końce rzędów i następuje podawanie piłek dołem.
„Powrót do domu rakietą” - ćwiczenie z obręczami. Ćwiczenie analogiczne do zabawy „Start rakietą”.
piłki, obręcze, dwa kosze; K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999; S. Owczarek, „Gimnastyka przedszkolaka”, WSiP, Warszawa 2001, s. 101, 103, 112 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Buty” - zabawa wyciszająca. Dzieci siedzą w kręgu na krzesełkach, każde zdejmuje jeden but i kładzie na środku. Jedno dziecko, stojąc z lunetą, obserwuje i opisuje wybrany but. Gdy jakieś dziecko stwierdzi, że mowa o jego bucie - podnosi rękę i, jeśli to jego własność, następuje zamiana ról.
„Duża Maria - mała Marysia” - ćwiczenia słownikowe poszerzające kompetencje językowe dzieci.
Dzieci wraz z nauczycielem siedzą na dywanie. Nauczyciel pokazuje fotografię małego dziecka i przedstawia je, np. to Anna lub Ryszard.
- Jak można się zwracać do kogoś o imieniu (...) kiedy jest dzieckiem?
- A jak, kiedy jest dorosłą osobą? (nauczyciel unosi wizerunek dorosłej osoby).
Nauczyciel zwraca uwagę na fakt, że w różnych sytuacjach imię może różnie brzmieć. W odniesieniu do dzieci oraz bliskich osób używa się zdrobnień, a czasami zgrubień. Następnie proponuje dzieciom zastanowienie się, jak brzmią imiona ich i ich najbliższych w trzech wariantach. Każde poproszone dziecko opowiada o sobie, mówi jak ma na imię oraz wymienia imiona swoich najbliższych, podając jak najwięcej zdrobnień i chociaż jedno zgrubienie. Dzieciom mającym kłopot w znalezieniu zdrobnień należy pomóc poprzez pytania pomocnicze typu: jak w domu babcia nazywa mamę?
Na koniec nauczyciel podaje różne imiona, które dotychczas nie wystąpiły, a dzieci dobierają do nich zdrobnienia lub odwrotnie.
fotografie dzieci i dorosłych |
Propozycje zajęć do tematów od 131. do 135. opracowała Dominika Ogrodnik.