przyjdę, słyszysz?! Wolę iść do diabła niż z tobą. Przy­jechałem tu, żeby odebrać to, co mi się należy, a nie żeby wałęsać się za tobą z łaski, czepiając się ciebie jak niańki. Jeżeli są zbyt godni, żeby przyjąć mnie sa­mego, wracam do domu.

Teraz, kiedy mógł grozić, wydawał się niemal szczęś­liwy.

— Otóż to! — powtórzył. — Wracam do domu! Nie po to tu przyjechałem, żeby mnie traktowano jak psa. Wracam do domu. Tak, właśnie tak! Niech licho po­rwie całą tę waszą bandę...

W końcu poszedł. Po drodze wygrażał i pojękiwał z bólu przy każdym kroku stawianym wśród ostrych traw.

5

P

rzez chwilę pod cedrami panowała cisza, aż na­gle — pac, pac, pac — przerwały ją miękkie stąp­nięcia. Dwa lwy o aksamitnych łapach wyskoczyły na otwartą przestrzeli i wpatrzone w siebie z namasz­czeniem rozpoczęły swoją lwią zabawę. Grzywy mia­ły tak mokre, jakby dopiero co kąpały się w rzece — jej szmer słyszałem nieopodal, chociaż nie mogłem jej nigdzie dostrzec. Niezbyt zadowolony z nowego to­warzystwa wyruszyłem na poszukiwanie rzeki. Nieba­wem, po ominięciu gęstych, kwitnących zarośli zna­lazłem to, czego szukałem. Zarośla schodziły prawie nad samą wodę, a rzeka, gładka jak Tamiza, płynę­ła szybko niczym górski potok. Woda pod drzewami była jasnozielona i tak przejrzysta, że z łatwością mo­głem policzyć kamyki na jej dnie. Niedaleko mnie nad wodą zobaczyłem jeszcze jednego z Świetlistych Lu­dzi rozmawiającego z Upiorem — tym samym zażyw­nym jegomościem o ugrzecznionym głosie, który za­gadnął mnie w autobusie. Zdawało mi się, że ma na nogach getry.

• Mój kochany chłopcze, jakże się cieszę, że cię
  widzę — zwrócił się Upiór do towarzyszącego mu
  Ducha, którego nagie ciało było niemal oślepiająco
  białe. — Rozmawiałem niedawno o tobie z twoim oj­
  cem i zastanawialiśmy się, gdzie też się podziewasz.

• Nie przywiozłeś go ze sobą? — zapytał tamten.

• Hm, nie. Mieszka daleko od przystanku, a poza
  tym, szczerze mówiąc, ostatnio jakby trochę zdziwa-

33

---