parametry mss i mtu szybsza transmisja�nych DRHOVYEVGEVHN6DKGUKTQCWGYY53XDRGE6L6K2I

Oferty dostępu do sieci różnią się ceną głównie ze względu na przepustowość. Jednak aby szybciej ściągać ulubione witryny, empetrójki czy filmy, niekoniecznie musimy więcej płacić. Czasem wystarczy tylko kilka usprawnień.

Eryk Algo

Producenci akceleratorów internetowych, czyli programów podnoszących przepustowość łącza, zapewniają, że ich software potrafi zwiększyć prędkości pobierania nawet o 600%. Niestety, najczęściej są to tylko chwyty reklamowe. Mimo bowiem szczerych chęci i ciężkiej pracy programistów, każde łącze ma fizyczne ograniczenie prędkości transferu danych. Innego typu ograniczenia nakładają administratorzy sieci, którzy w ten sposób kontrolują, byśmy nie otrzymali zbyt wiele bez odpowiedniej opłaty.
Ograniczeń fizycznych przeskoczyć nie sposób, a omijanie tych określanych przez umowę jest trudne od strony technicznej, a poza tym nieetyczne. Jednak umiejętne połączenie kilku technik oraz odpowiedniego oprogramowania pozwala na dostrzegalną, sięgającą nawet 30%, poprawę wydajności łącza bez łamania praw fizyki i naruszania warunków umowy podpisanej z operatorem.
Sposoby zwiększenia szybkości łącza bazują na trzech odmiennych aspektach komputerowej rzeczywistości. Pierwszy obejmuje dostrojenie sytemu Windows, żeby jak najefektywniej wykorzystywać dostępne pasmo i czas dostępu do sieci. Drugi pozwala na szybsze ładowanie stron WWW. Trzeci to wyspecjalizowana grupa programów, zwanych menedżerami downloadu, które upraszczają i przyspieszają ładowanie dużych porcji danych.

Zacznijmy od systemu

Przesyłanie informacji w internecie odbywa się w pakietach. Ale przecież internet to tylko struktura logiczna. W rzeczywistości dane wędrują po najróżniejszych sieciach, w których często obowiązują odmienne standardy. Jednym z nich jest szerokość ramki danych. Określa ona jak duży pakiet informacji dana sieć potrafi przesłać od maszyny do maszyny za jednym razem. Dla przykładu, w sieci Ethernet maksymalna szerokość ramki wynosi 1518 bajtów, w standardzie Token Ring osiąga 4500 bajtów, a w połączeniach wdzwanianych teoretycznie może mieć nawet 64 kB, jednak w praktyce jest każdorazowo negocjowana i najczęściej osiąga wartości nie przewyższające 600 bajtów.
Jeśli ściągamy lub wysyłamy dane z sieci lokalnej, to najczęściej dane pakuje się w segmenty o optymalnej wielkości. Co jednak, jeśli połączenie idzie przez ruter i trafia do sieci, w której obowiązują znacznie mniejsze ramki fizyczne? TCP/IP musi sobie oczywiście radzić w takich sytuacjach, a radzi sobie tak, że zaczyna żmudne dzielenie każdego pakietu na mniejsze, „strawne” przez daną sieć kawałki. Wiąże się to z dodatkowym nakładem czasu i potrafi zmniejszyć wydajność każdego łącza. Można to jednak zoptymalizować, odpowiednio zmieniając parametr MTU.

MTU vs MSS

Parametr MTU (Maximum Transmission Unit) opisuje największy możliwy fragment danych, który dana sieć jest w stanie przesłać bez defragmentacji. W Windows wartość ta jest ustawiana domyślnie na 1500 bajtów. Nie zawsze jest to liczba optymalna. Aby sprawdzić rzeczywiste ustawienie MTU, wystarczy przesłać poleceniem ping odpowiednio długi łańcuch danych na jakikolwiek adres, który leży poza naszym ruterem, na przykład http://www.wp.pl.
Można to uczynić na własną rękę. W tym celu otwieramy okno linii poleceń, wybierając z menu Start polecenie Uruchom. Wpisujemy tam komendę cmd, jeśli pracujemy na Windows 2000, XP, 2003, albo command, jeśli używamy Windows 95, 98 lub Me. Otworzy się okno poleceń. Wprowadzamy komendę: ping -f -l 1500 www.wp.pl. Opcja -l mówi, żeby wysłać 1500 bajtów danych pod wskazany adres, a -f zabrania ich fragmentacji.
System najprawdopodobniej odpowie: Pakiet musi być podzielony na fragmenty, ale ustawiono opcję DF. Oznacza to, że segment danych jest zbyt duży na zastane warunki, więc następnym razem zamiast 1500 spróbujmy przesłać 1490 bajtów w jednym kawałku. Postępując podobnie dotrzemy w końcu do miejsca, w którym system zwróci normalną odpowiedź dla komendy ping, czyli średnie czasy reakcji odległej witryny.
Teraz można zwiększać rozmiar bufora o jeden bajt, aż precyzyjnie ustalimy dokładny rozmiar największego pakietu, który przejdzie niepodzielony przez ruter. Nie jest to MTU, lecz MSS, czyli Maximum Segment Size. Opisuje on w bajtach największą dopuszczalną ilość danych, która może opuścić lokalną sieć w jednym kawałku. Aby wyliczyć MTU, należy do tego dodać jeszcze szerokość nagłówka, która nie przekracza 40 bajtów.

Gardło w sam raz

Po znalezieniu odpowiedniego MTU, możemy go ustawić w systemie. Wartość jest przechowywana dla każdego z połączeń w rejestrze Windows. Odszukanie jest pracochłonne, dlatego prościej użyć w tym celu wyspecjalizowanego programu, takiego jak na przykład Cmtutool albo EasyMTU 3.0. Ten ostatni oprócz zmiany ustawień umie też wybrać optymalne MTU dla naszego systemu. Tu jednak trzeba uważać, bo niekiedy wynik testów nie są prawidłowe.
Oprócz MTU i sprzężonego z nim MSS bardzo ważnym parametrem wydajnego połączenia z internetem jest RWIN. Określa on jak wiele bajtów danych nasz komputer może odebrać bez potwierdzenia. Im ta wartość jest większa, tym więcej informacji można wysłać do naszej maszyny, nie oczekując na odpowiedź. Zwiększa to szybkość transmisji.
Z drugiej strony, jeśli pecet rzadko potwierdza odbiór, to od strony sieci jest widziany jako wyjątkowo powolna jednostka. To z kolei może być przyczyną zakłócenia pracy niektórych gier sieciowych, albo programów P2P. Z tego powodu do regulacji RWIN najlepiej użyć specjalistów. Jednym z nich jest Accelerate 2k3.