AutoCAD -- kurs dla średniozaawansowanych
Część II -- Dopasowywanie AutoCAD-a
Lekcja 1 -- Napisy i teksty |
|
Dzisiejsza lekcja zapoczątkuje kolejny etap naszej nauki AutoCAD-a. Tworząc lekcje dla średniozaawansowanych użytkowników tego programu zakładam, że czytający przerobił materiał zawarty w dziale dla początkujących i że nie sprawił mu on kłopotu. Zgodnie z zasadą przyjętą w poprzedniej części cyklu nie będę omawiał wszystkich opcji danej komendy czy narzędzia, pokażę natomiast elementy najczęściej wykorzystywane. Powinno to zachęcić czytelnika do samodzielnego eksperymentowania z programem, a w razie konieczności do sięgnięcia po bardziej zaawansowaną literaturę fachową. Ale dość tych przydługich wstępów - pora zabrać się do pracy. Dzisiejsza lekcja będzie w całości poświęcona napisom w AutoCAD-zie. Omówię komendy DTEKST, TEKST oraz WTEKST, przy której opiszę edytor napisów stosowany w AutoCAD-zie. Na koniec lekcji dowiemy się, w jaki sposób wczytać tekst przygotowany w innym programie. funkcja DTEKST, TEKST Zaczniemy od komendy DTEKST -- polecenie to pozwala na wprowadzenie prostego napisu składającego się z jednej linii tekstu. Polecenie pozwala również na umieszczanie napisów w różnych miejscach ekranu praktycznie nie wychodząc z raz uruchomionej funkcji. Aby zrozumieć zasadę działania polecenia, proponuję wykonać proste ćwiczonko, a mianowicie -- wprowadzić tekst w postaci napisu AutoCAD. Aby tego dokonać, wpisujemy w linii komend polecenie DTEKST lub TEKST -- w AutoCAD-zie 2000 działają one jednakowo -- wciskamy Enter i czytamy, co program ma nam do powiedzenia. Program poprosi o wskazanie punktu początkowego naszego tekstu, wskażmy, zatem, dowolny punkt na ekranie. Następne pytanie będzie dotyczyło wysokości tekstu. Aby nasz tekst był widoczny, wprowadźmy tu wartość 10. Kolejnym krokiem będzie podanie kąta obrotu tekstu -- tę wartość pozostawmy bez zmian. Po przejściu przez etap konfiguracji możemy wpisać z klawiatury nasz tekst, czyli AutoCAD. Jeśli teraz kliknę dowolne miejsce ekranu, AutoCAD przeniesie w to miejsce punkt początkowy nowej linii tekstu i będę mógł napisać nowy tekst.
Aby zakończyć działanie narzędzia, wciskamy dwukrotnie klawisz Enter. Wnikliwy obserwator zauważy zapewne, że nie omówiłem wszystkich opcji tego polecenia. Jak już wspomniałem wcześniej, zachęcam do eksperymentowania. Nie chcę zanudzać czytelnika opisami funkcji, serwowanymi przez podręczniki, chcę natomiast pokazać metodę korzystania z narzędzia. Dobra, dość tłumaczenia się, walczmy z następną funkcją. funkcja WTEKST Kolejną komendą, jaka zostanie omówiona na łamach tej lekcji będzie polecenie WTEKST pozwalające na tworzenie paragrafów tekstowych. Polecenie to można wywołać na kilka sposobów, np. poprzez wciśnięcie ikonki.
lub wpisanie polecenia WTEKST bezpośrednio w linii komend. W tym przypadku pozostawiam pełną dowolność -- osobiście korzystam z ikonki, więc po jej wciśnięciu AutoCAD prosi o podanie obszaru, w którym będzie się znajdował nasz tekst. Po rozciągnięciu odpowiedniej ramki.
program automatycznie uruchamia Edytor tekstu wielowierszowego służący do wpisania odpowiedniego tekstu zapełniającego zaznaczony obszar.
edytor napisów Jak widać, edytor jest podobny praktycznie do każdej aplikacji Windowsowej, więc jego obsługa nie powinna nastręczać większych trudności. Dla pełnej jasności opiszę funkcje zawarte w narzędziu edytora, ponieważ wbrew pozorom będziemy z niego bardzo często korzystali podczas pracy projektowej. Tak więc -- do pracy. Edytor tekstu wielowierszowego pozwala na praktycznie nieograniczone interwencje w pisany tekst. Kolejne możliwości edycyjne są zgrupowane w postaci zakładek -- zacznę od przybliżenia pierwszej zakładki Znak. Zakładka ta pozwala na zmianę wyglądu wprowadzanych tekstów -- za jej pomocą możemy zmienić czcionkę.
Możemy zmienić również rozmiar czcionki.
Oczywiście, zakładka ta pozwala również na wprowadzenie podkreśleń, pogrubień i pochyleń edytowanego tekstu.
Edytor pozwala na zmianę koloru tekstów oraz na dodawanie do nich znaków specjalnych -- symboli.
Kolejna zakładka -- Cechy -- pozwala na określenie parametrów edytowanego paragrafu.
Za jej pomocą jesteśmy w stanie zmienić styl napisu, sposób wyrównania go, szerokość paragrafu oraz kąt obrotu.
Kolejna zakładka -- Odstępy linii -- pozwala na określenie odstępu pomiędzy wierszami paragrafu.
Ostatnia zakładka Edytora tekstu wielowierszowego pozwala na wyszukanie ciągu znaków i zastąpienie go innym.
wczytywanie pliku tekstowego przygotowanego poza programem AutoCAD Ufff, przebrnęliśmy etap opisu okna dialogowego edytora, pora więc na odrobinę zabawy. Wczytamy sobie do AutoCAD-a tekst przygotowany w programie zewnętrznym. Otwieramy Notatnik i wpisujemy interesujący nas tekst.
Teraz klikamy znaną nam już ikonkę
i wskazujemy obszar paragrafu. Po tych zabiegach otwiera się okno Edytora tekstu wielowierszowego -- klikamy przycisk Import tekstu ... W pokazanym okienku wybieramy interesujący nas plik tekstowy i klikamy OK.
Importowany tekst automatycznie pojawia się w edytorze.
Na tym kończę dzisiejszą lekcję i zapraszam do czytania kolejnych lekcji dla "średniaków". |
Lekcja 2 -- Komplikujemy pisanie |
|
Poprzednia lekcja dotyczyła napisów w AutoCAD-zie -- omówiłem w niej podstawy wstawiania napisów do rysunku. Dzisiejsza lekcja będzie o bardziej skomplikowanych aspektach wstawiania napisów do rysunku. zapisywanie ułamków Rozpoczniemy sobie od wstawienia ułamków do tworzonego rysunku. Jak zapewne się domyślasz, Drogi Czytelniku, skorzystamy z Edytora tekstu wielowierszowego w celu przygotowania ułamków. Wstawianie ułamków jest uwarunkowane zastosowaniem odpowiedniego znaku oznaczającego dany typ ułamka. Poniżej przedstawię oznaczenia stosowane w AutoCAD-zie odnośnie wprowadzanych ułamków.
A w jaki sposób uzyskać tak pięknie wyglądające ułamki? -- ano, w taki: wpisujemy w Edytorze tekstu wielowierszowego przykładowo następującą frazę:
następnie zaznaczamy cały wpisany tekst i naciskamy
W rezultacie tych działań dostajemy zapis ułamkowy
AutoCAD pozwala na autokonwersję wpisywanych liczb na ułamki. Jeśli pierwszy raz wpisujemy ciąg liczb oddzielonych znakiem /, ^ lub #, AutoCAD zadaje użytkownikowi pytanie odnośnie wprowadzania automatycznej zamiany liczb na ułamek -- robi to w formie okna dialogowego. Proponuję w oknie tym przeprowadzić poniższe ustawienia.
OK, teraz wiemy jak wstawiać ułamki, ale pozostaje pytanie: jak je edytować, kiedy są już wpisane? Nic prostszego -- klikamy tekst zawierającym ułamek, pojawia się automatycznie okno Edytora tekstu wielowierszowego, następnie klikamy prawym klawiszem myszy edytowany ułamek i wybieramy opcję Cechy. Teraz w oknie dialogowym możemy dowolnie modyfikować ułamek.
pisanie tekstów łukowych Kolejnym elementem, jaki omówię w tym opracowaniu, będzie możliwość tworzenia napisów na łuku. Pragnę jednocześnie rozczarować właścicieli AutoCAD-a 2000i -- pakiet Express, za pomocą którego narysujemy tekst na łuku nie jest dostarczany do tej wersji AutoCAD-a i trzeba go doinstalowywać ręcznie. Narysujmy łuk o dowolnych parametrach. Następnie wybierzmy z menu Express -> Text -> Arc Aligned Text. Po uruchomieniu tej opcji naszym oczom ukaże się okno dialogowe pokazane poniżej.
W oknie tym wpisujemy odpowiedni tekst, dokonujemy jego przygotowania i klikamy OK. Efekt naszego działania jest przedstawiony poniżej.
modyfikacje napisów z zastosowaniem funkcji ODTEKST W związku z częstą koniecznością edytowania wprowadzonego tekstu za pomocą różnych narzędzi proponuję edycję napisów z zastosowaniem polecenia ODTEKST. Jest to narzędzie pozwalające na edycję praktycznie każdego tekstu niezależnie, czy został wprowadzony jako pojedyncza linia tekstu, czy jako paragraf. Po wpisaniu polecenia w linii komend program prosi o wskazanie tekstu, który ma być edytowany. Jeśli wskazany tekst został wprowadzony jako pojedyncza linia, pojawi się następujące okno,
w którym można dokonać edycji tekstu. Jeśli zaś tekst został wprowadzony jako paragraf, zostanie otwarte okno Edytora tekstu wielowierszowego. dopasowanie szerokości napisu Jakże często zdarza się, że musimy dopasować tekst do istniejącego już rysunku, np. tabliczki rysunkowej. Mamy na wejściu element, do którego chcemy dopasować tekst i tekst, który nijak nie pasuje.
Co w takim przypadku zrobić? Ano skorzystać ze zbawiennych narzędzi Ekspress. Mając przygotowane elementy i tekst, klikamy kolejno narzędzia Express -> Text -> Tekst Fit i postępujemy zgodnie z poleceniami pojawiającymi się w pasku komend:
zasłanianie obiektu napisem Kolejnym narzędziem z pakietu Ekspres, które omówię, jest narzędzie pozwalające na zasłonięcie obiektu np. kreskowanego tekstem. Jest to użyteczne np. podczas opisywania pokoi. Przygotowujemy sobie napis, wybieramy polecenie Express -> Text -> Text Mask, następnie wskazujemy przygotowany tekst i możemy spokojnie przesłonić nim zakreskowany obszar.
Jeszcze raz pragnę przypomnieć, że pakiet Express jest właściwie demonstracją możliwości VBA w AutoCAD-zie i nie występuje w AutoCAD-zie 2000i. Można go legalnie doinstalować do AutoCAD-a 2000i kopiując odpowiednie foldery w odpowiednie miejsca. sprawdzanie pisowni Ostatnim elementem, jaki omówię podczas tej lekcji, będzie sprawdzanie pisowni w AutoCAD-zie 2000. Jak każdy z nas niejednokrotnie się przekonał, człowiek jest istota omylną i robi błędy ortograficzne. Z tego powodu firma Autodesk wyposażyła swoje oprogramowanie w pakiet sprawdzający pisownię -- niestety program jest wyposażony jedynie w słownik ortograficzny języka angielskiego. Nic jednak straconego, ponieważ użytkownik sam może stworzyć interesujący go słownik z odpowiednią ilością używanych słów. Aby uruchomić sprawdzanie pisowni, klikamy kolejno Narzędzia -> Pisownia. Program prosi o wybranie odpowiednich elementów do sprawdzenia i w razie konieczności podaje użytkownikowi alternatywy.
|
Lekcja 3 -- Dostosowywanie wyglądu programu do własnych potrzeb |
|
Dwie poprzednie lekcje opisywały w miarę dokładnie najczęściej używane narzędzia służące do edycji tekstu -- teraz praktycznie znamy już wszystkie narzędzia edycyjne oraz wszystkie narzędzia rysunkowe wraz z tymi, które służą do edycji tekstu. Wiemy, z jakich narzędzi korzystamy najczęściej, więc dobrze byłoby je mieć stale na ekranie w postaci jednego paska narzędziowego lub pokazywać je i zwijać w zależności od potrzeb. Podczas tej lekcji pokażę jak wyciągać i chować paski narzędziowe, jak tworzyć własne paski i ikony oraz jak pójść jeszcze o krok dalej i pracować z wykorzystaniem danych zawartych w pliku acad.pgp. wyciąganie pasków narzędzi Zacznijmy więc od pokazania, w jaki sposób wyciągamy poszczególne standardowe paski narzędzi dostarczane wraz z AutoCAD-em. Aby nie przedłużać, klikamy kolejno Widok -> Paski narzędzi... i AutoCAD raczy nas okienkiem dialogowym przedstawionym poniżej.
W okienku tym są zebrane, jak już mówiłem, wszystkie standardowe paski narzędzi. Aby uruchomić dowolny z nich, wystarczy kliknąć kwadracik umieszczony obok nazwy w taki sposób, aby pojawił się krzyżyk. Pola pasków narzędzi nie uruchomionych w danej chwili pozostają puste.
Jak widać, wyciąganie pasków jest bardzo łatwe. Ich usuwanie również, ponieważ gasimy pasek poprzez naciśnięcie
lub poprzez usunięcie zaznaczenia w omawianym wcześniej oknie dialogowym. tworzenie własnych pasków narzędzi No tak, ale standardowe paski narzędzi zawierają wiele opcji, z których nigdy nie korzystamy. Warto więc utworzyć własny pasek narzędzi, który będzie zawierał wyłącznie użyteczne narzędzia. Aby tego dokonać, otwieramy znane już okno zatytułowane Paski narzędzi. Klikamy przycisk Nowy i AutoCAD otwiera okienko dialogowe pozwalające na zatytułowanie nowego paska.
Nasz pasek nazywamy w taki sposób, by odróżniał się od standardowych pasków. Mój został nazwany imieniem Krystian. Po potwierdzeniu nazwy paska AutoCAD automatycznie uruchamia namiastkę paska narzędziowego.
Teraz mamy pole do popisu, nie jesteśmy właściwie niczym skrępowani. Możemy dodawać do naszego paska praktycznie wszystkie ikonki, jakimi dysponuje AutoCAD oraz tworzyć swoje własne, do których podepniemy odpowiednie polecenia. Wstawianie ikonek do paska jest proste: klikamy klawisz Dostosuj w okienku Paski narzędzi i naszym oczom ukazuje się okno dialogowe zawierające wszystkie praktycznie ikony. Są one pogrupowane na istniejące paski narzędzi, co jeszcze bardziej ułatwia znalezienie właściwego narzędzia, które następnie przeniesiemy do naszego paska.
Przenoszenie poszczególnych ikon do naszego paska jest proste -- łapiemy ikonkę i przenosimy ją do nowego paska. Dokowanie ikonki potwierdza pokazany poniżej znak.
Usuwanie ikon z paska przeprowadzamy dokładnie w przeciwnym kierunku, z tą różnicą, że usuwając ikonki możemy przenosić je na obszar roboczy. Teraz zajmiemy się tworzeniem własnego przycisku. Mając otwarte okienko Paski narzędzi i uruchomiony nasz pasek narzędzi klikamy przycisk Dostosuj i w okienku Adaptacja pasków narzędzi znajdujemy pozycję Użytkownika w liście rozwijanej Kategorie.
Następnie przenosimy pusty klawisz na nasz pasek.
W kolejnym kroku klikamy nasz nowy pusty klawisz prawym przyciskiem myszy. Otwiera się okienko dialogowe pozwalające nadać nazwę nowemu przyciskowi, uruchomić odpowiednie narzędzie oraz edytor graficzny, który zastosujemy do rysowania po przycisku.
Zatem, nie marnując czasu, nazwijmy nasz przycisk w sposób odpowiedni do używanej funkcji. Proponuję, aby funkcją dodaną do przycisku było polecenie TEKST. Polecenie TEKST wpiszemy w okno dialogowe Makro.
Teraz musimy jedynie narysować ładny obrazek na klawiszu -- w tym celu wciskamy klawisz Edycja i AutoCAD automatycznie otworzy przed nami Edytor przycisku.
Z jego pomocą narysujemy sobie ikonkę.
Po jej naciśnięcu będziemy mogli bez przeszkód korzystać z polecenia TEKST. edycja pliku acad.pgp Ostatnim z tematów, jaki poruszę na łamach tej lekcji będzie edycja pliku acad.pgp i korzystanie z niego. Plik ten jest często używany przez bardzo zaawansowanych użytkowników. Stosowanie pliku pozwala na całkowite usunięcie pasków narzędziowych w celu jeszcze lepszego wykorzystania ekranu monitora jako powierzchni rysunkowej. Plik ten zawiera definicje zewnętrznych poleceń AutoCAD-a. Jest on zwykłym plikiem tekstowym i można go dowolnie modyfikować dodając własne skróty do istniejących poleceń AutoCAD-a. Na tym zakończę dzisiejszą lekcję. Dostosujcie AutoCAD-a do własnych potrzeb i przygotujcie się na następny raz -- będzie mowa o cechach. |
Lekcja 4 -- Cechy |
|
Wiemy już, że nie taki AutoCAD straszny, jak go malują. Potrafimy dokonać wielu sztuczek z tekstami, wiemy również, jak dostosować program do własnych potrzeb. Dzisiaj kolej na omówienie polecenia Cechy. Ktoś może zapytać, dlaczego temu poleceniu chcę poświęcić całą lekcję? Z prostego powodu -- nieraz uratowało mnie ono z opresji. Jak wiemy, błędy zdarzają się każdemu, a polecenie to pozwala na poprawianie wyników działania wielu opcji, praktycznie bez zmieniania czegokolwiek w samym procesie kreślenia. Okienko Menedżera cech można otworzyć na kilka sposobów -- ja wybiorę najprostszy, czyli skorzystam z ikony:
Po jej kliknięciu zostanie otwarte okno Cechy.
Jak widać, okno zostało przygotowane z myślą o wygodzie użytkownika. Zgrupowane w nim cechy obiektów zostały podzielone na odpowiednie kategorie. Jeśli jednak użytkownik woli, można je pogrupować w porządku alfabetycznym. Służą do tego poręczne zakładki:
Postaram się przybliżyć zastosowania tego okna -- nie warto rozwodzić się nad poszczególnymi cechami, ponieważ są one zmienne -- zależą od interesującego nas obiektu. Najpierw zastanówmy się nad linią -- powiedzmy, że rysujemy duży projekt i w pewnym momencie dociera do nas, iż jakaś linia nie leży na tej warstwie, na której powinna. Co teraz? Pierwsza myśl: muszę przerysować całość. Po co jednak wpadać w panikę, skoro mamy okno Cechy? Klikamy pokazany powyżej przycisk i program otwiera okno Menedżera cech. W oknie tym klikamy ikonę Wybierz obiekty:
i wskazujemy obiekty, których cechy mają zostać zmienione. Najczęściej zmienianą cechą będzie warstwa, na której właśnie jest umieszczony dany element. Zatem po zaznaczeniu linii do zamiany, znajdujemy w oknie Cechy cechę Warstwa i nadajemy jej nową, interesującą nas wartość.
Jak widać na powyższym rysunku, istnieje wiele możliwości zmiany cech linii. Mimo to ja najczęściej używam tego właśnie okna do zmiany warstwy, na której linia jest aktualnie przechowywana. Znacznie więcej możliwości zmiany cech daje nam edycja tekstu. Oprócz umieszczenia tekstu na niewłaściwej warstwie, często występują błędy zwane literówkami i wtedy, moim zdaniem, najlepszym narzędziem edycji tekstu w celu jego poprawy jest zastosowanie Menedżera cech. Daje on możliwość edycji tekstu, zmiany jego wymiarów oraz stylu, w jakim dany tekst został napisany. Postarajmy się teraz wykonać ćwiczenie polegające na jednoczesnej zmianie kilku parametrów wprowadzonego tekstu. Zaczynamy od wprowadzenia tekstu z celowym błędem -- ja dodam na końcu wiersza znaki ":)".
Jakie więc zmiany chcemy wprowadzić w napisie? Zmniejszymy jego wysokość, przeniesiemy go na inną warstwę, zatytułowaną Tekst, oraz usuniemy uśmieszek. Do pracy! Zmian będziemy dokonywać po kolei, a cała operacja zajmie najwyżej minutę. Zacznijmy od uruchomienia Menedżera cech. Następnie wybierzmy napis -- okienko Cechy automatycznie zmieni swój wygląd, dostosowując spis cech do obiektu typu tekst.
W otwartym oknie zmienimy kolejno cechy, o których wspominaliśmy, tzn.:
Tak powinien wyglądać gotowy napis:
Nie trzeba już chyba przekonywać nikogo, że słuszną decyzją było poświęcenie całej lekcji temu jednemu poleceniu. Ale warto omówić jeszcze jedną zaletę tego narzędzia. Otóż Menedżer cech posiada pewne bardzo użyteczne narzędzie, a mianowicie Szybki wybór. Co to takiego? Wyobraźcie sobie bardzo skomplikowany projekt z całym mnóstwem warstw i umieszczonych na nich obiektów. Szef wymyślił sobie zmianę dowolnej cechy wszystkich tekstów na rysunku. I co? Nie wystarczy przecież usiąść i płakać. W takiej sytuacji należy skorzystać właśnie z narzędzia Szybki wybór, znajdującego się w oknie Menedżera cech. Aby uruchomić to narzędzie, należy kliknąć ikonę.
co spowoduje otwarcie widocznego poniżej okna dialogowego.
W oknie tym można szybko wybrać np. wszystkie teksty o wysokości równej 5 czy też większej od 10. Umożliwia ono szybkie wybranie np. linii leżących na warstwie 0, czy też okręgów o promieniu mniejszym od 2. Jak widać, narzędzie to jest bardzo przydatne i pozwala na nieograniczony wybór spośród wielu linii i napisów. Na tym zakończę dzisiejszą lekcję. Nadal zachęcam do eksperymentów z AutoCAD-em -- naprawdę warto. Praca z tym programem jest fascynująca, a osiągane wyniki niejednokrotnie Cię zaskoczą (Twoich przełożonych również). Życzę powodzenia. |
|
AutoCAD -- kurs dla średniozaawansowanych Lekcja 5 -- Kreskowanie, wypełnianie obszarów, styl kreskowania |
|
Poprzednia lekcja w całości została poświęcona zagadnieniu cech. Na dzisiejszej omówimy wyłącznie temat kreskowania. Kreskowanie pomaga w zapełnieniu wybranego obszaru ustalonym wzorem i z tego powodu jest używane do oznaczania płaszczyzn symbolizujących np. przekroje. W AutoCAD-zie możliwy jest wybór odpowiedniego rodzaju kreskowania. Aby nie przedłużać teoretycznych rozważań, zabierzmy się do pracy i zacznijmy kreskowanie. Jak zwykle, proponuję zacząć od narysowania małego modelu, na którym będziemy trenować sposoby kreskowania.
Na powyższym rysunku widoczny jest kształt, który będziemy kreskować w zależności od zastosowanej opcji. Aby nie przedłużać, kliknijmy ikonę Kreskuj.
Po wykonaniu tej czynności AutoCAD automatycznie otwiera okno dialogowe Kreskowanie do granic.
Każde kreskowanie zależy od granic obszaru, jaki ma zostać nim wypełniony -- zmiana tych granic powoduje automatyczne dopasowanie wymiarowania do nowego zakresu -- tak przynajmniej jest w teorii. Wróćmy jednak do praktyki -- mamy otwarte okno Kreskowanie do granic. Teraz pozostaje nam dowiedzieć się, w jaki sposób wykorzystać jego parametry. Pamiętajmy o utworzeniu oddzielnej warstwy na kreskowanie. Znacznie ułatwi nam to pracę, jeśli np. zechcemy usunąć z rysunku kreskowanie w celu obejrzenia jakiegoś szczegółu. Na poniższym rysunku widoczne jest okno dialogowe Kreskowanie do granic. Zawiera ono dwie zakładki. Pierwsza -- o nazwie Szybki -- pozwala na bardzo szybkie określenie parametrów, np. wzoru kreskowania, jego skali i kąta pochylenia wypełnienia. W naszej pracy najczęściej będziemy korzystać właśnie z tej opcji.
Druga zakładka -- Zaawansowany -- pozwala na określenie rodzaju i stylu kreskowania.
Jak widać, zakładka ta umożliwia określenie stylu wykrywania tzw. wysp, czyli obszarów, które mają zostać zakreskowane (lub nie).
Warto przetestować te opcje, ponieważ mogą one przyspieszyć prace projektowe -- proponuję włączyć Styl Normalny i przejść do zakładki szybkiego kreskowania. Spójrzmy jeszcze na przyciski znajdujące się po prawej stronie okna. Właściwie będziemy korzystać jedynie z dwu pierwszych, więc jedynie z nimi zapoznamy się bliżej. Jeden z nich to Wskaż punkty.
Umożliwia on wskazanie punktów wewnątrz obszarów, które chcemy zakreskować. Proponuję wybrać dowolny styl kreskowania, następnie kliknąć omawianą ikonę, po czym kliknąć wewnątrz jednego z narysowanych okręgów. Po wykonaniu tych czynności okrąg zmieni swój wygląd -- będzie zaznaczony.
Teraz możemy potwierdzić wybór wciskając Enter. Program powraca do okna Kreskowanie do granic. Powrót ten umożliwia nam sprawdzenie trafności wyboru -- dokonujemy tego za pomocą przycisku Podgląd. Jeśli wybór nam odpowiada, klikamy OK. i po kłopocie.
Jeśli jednak wybór był błędny, klikamy Anuluj i możemy operację przećwiczyć jeszcze raz -- oczywiście, można usuwać nietrafne wybory nie zamykając okienka Kreskowanie do granic, ale jest to bardzo nieergonomiczne i trzeba zbyt wiele czasu poświęcić na "klikotechnikę". Druga ikona -- Wybierz obiekty:
umożliwia wybór konkretnego obiektu zamkniętego (będącego np. okręgiem czy polilinią) do zakreskowania. Aby wypróbować jej działanie, proponuję kliknąć omawianą ikonę, a następnie wskazać krawędź drugiego okręgu. Oczywiście, okrąg początkowo zmieni się w zaznaczony, a po potwierdzeniu wyboru uzyskamy zakreskowany obszar. Jak to zwykle bywa -- każdy kij ma dwa końce -- nie zawsze kreskowanie jest tak proste. Jak wspomniano na wstępie, kreskowanie jest wykonywane w odniesieniu do zamkniętego obszaru. Co jednak zrobić, jeśli chcemy osiągnąć poniższy efekt?
Nic prostszego -- kreskujemy zamknięty obszar, a następnie wycinamy zbędną linię. Kolejna operacja, z jaką się zapoznamy, to wypełnianie obszarów jednolitym wypełnieniem -- można tego dokonać stosując metodę kreskowania. Postaramy się dorobić do naszego szkicowego rysunku dwie spoiny pachwinowe.
Jak tego dokonać? Rysujemy obszar zamknięty.
Następnie klikamy ikonę kreskowania -- spowoduje to otwarcie okna Kreskowanie do granic. W oknie tym, na zakładce Szybki, klikamy przycisk wielokropka obok menu rozwijanego Wzór.
AutoCAD automatycznie uruchomi okno dialogowe zatytułowane Paleta wzorów kreskowania, zawierające graficzne przedstawienie wszystkich dostępnych wzorów kreskowania.
W oknie tym klikamy zakładkę Inny standardowy, co pozwoli uzyskać dostęp do wypełnienia o nazwie SOLID.
Zaznaczamy ten rodzaj wypełnienia i wskazujemy punkty wewnątrz narysowanych obszarów. To wszystko -- jak widać, kreskowanie jest prostsze, niż początkowo myśleliśmy. Na tym zakończymy dzisiejszą lekcję. Jak zwykle, zachęcam do eksperymentowania -- ten program naprawdę trudno "popsuć". Następna lekcja z tego cyklu będzie traktowała o stylu wymiarowania. Postaram się dokładnie omówić wszystkie związane z nim opcje. |
Lekcja 6 -- Styl wymiarowania |
|
W poprzedniej lekcji została poruszona tematyka kreskowania. Dzisiaj postaram się w miarę dokładnie omówić styl wymiarowania. Dowiesz się, Czytelniku, w jaki sposób przekonfigurować styl wymiarowania, aby w pełni odpowiadał Twoim wymaganiom. Jak zapewne zauważyłeś, nie zawsze styl wymiarowania odpowiada normom wprowadzonym przez firmę. Aby uruchomić okno Menedżer stylów wymiarowania, należy kliknąć kolejno Wymiary -> Styl..., co spowoduje otwarcie przedstawionego poniżej okna dialogowego.
Jak widać, AutoCAD ma standardowo zdefiniowany jeden styl wymiarowy, o nazwie ISO-25. Styl ten można traktować jako swego rodzaju szablon i na jego podstawie stworzyć własny -- dostosowany do potrzeb. Aby się o tym przekonać, kliknijmy przycisk Nowy... w oknie Menedżera stylów wymiarowania. W efekcie pojawi się widoczne poniżej okno dialogowe.
Jak widać, możemy nadać naszemu nowemu stylowi dowolną nazwę -- Nowy styl wymiarowania. W oknie tym mamy również możliwość wyboru stylu bazowego -- Rozpocznij z:. Opcja ta jest niesłychanie wygodna, ponieważ nie musimy zmieniać parametrów nieużywanych w naszym stylu wymiarowania -- ich wartości zostaną przejęte ze stylu bazowego. Można również ograniczyć się do określenia jedynie tych opcji stylu wymiarowego, które chcemy zmienić.
Nadajmy więc nazwę nowemu stylowi wymiarowemu, np. "KK-ISO-25", i kliknijmy przycisk Kontynuuj. Pojawi się widoczne poniżej okno dialogowe.
Jak widać, wszystkie parametry stylu wymiarowego są pogrupowane za pomocą odpowiednich zakładek. Definiowanie naszego stylu rozpoczniemy od zdefiniowania linii i strzałek, następnie dokonamy zmian w kolejnych zakładkach. Zakładka Linie i strzałki jest podzielona na pięć zasadniczych elementów:
Jak widać, zakładka ta jest bardzo ważna, ponieważ za jej pomocą możemy ustawić parametry stylu wymiarowego, np. kolor linii wymiarowych czy pomocniczych, niezależnie od kolorów zdefiniowanych w warstwie wymiarowej. Spróbujmy dokonać dowolnych zmian, np. w wyglądzie grotów strzałek wymiarowych czy właśnie kolorów linii pomocniczych. Kolejna zakładka, Tekst, umożliwia określenie parametrów dotyczących napisów generowanych wraz z liniami wymiarowymi. Jest to, można powiedzieć, druga pod względem ważności zakładka związana ze stylem wymiarowania. Dlatego omówimy ją w podobny sposób jak poprzednią.
Pozostałe zakładki są raczej rzadko używane, ale warto wiedzieć, do czego służą -- ta wiedza może okazać się przydatna. Kontynuujmy więc rozważania o stylu wymiarowania. Zakładka Dopasowanie pozwala na zmianę parametrów związanych z odpowiednim ustawieniem tekstu wymiarowego w przypadku, gdy brakuje miejsca na wstawienie standardowego tekstu.
Jak widać, zakładka ta również jest podzielona na pięć elementów, które pozwalają określić odpowiednie parametry dopasowania.
Kolejna zakładka, Jednostki podstawowe, jest związana z określeniem formatu jednostek wymiarowania. Zakładka ta służy w całości do ustalenia takich parametrów jak dokładność wymiarów (liczba miejsc po przecinku) czy wygląd separatora dziesiętnego.
Nastepna zakładka, Jednostki dodatkowe, służy do określenia, czy konieczne jest wyświetlanie jednostek w dodatkowym systemie wymiarowania. Opcja ta pozwala na jednoczesne wyświetlenie odpowiednika wymiarów angielskich dla wymiaru metrycznego.
Ostatnia zakładka, Tolerancje, pozwala na ustalenie formatu dla tolerancji wymiarowych. Użytkownik może dodać tolerancje w taki sam sposób jak tekst wymiarowy, używając tej zakładki w celu nadania im odpowiedniego formatu.
Szczegółowe omawianie ostatnich trzech zakładek mija się z celem, ponieważ dostępne na nich parametry są łatwe do zastosowania. Zachęcam do eksperymentowania ze stylami wymiarowania. Dzisiejsza lekcja na pewno rozwiała część wątpliwości dotyczących "czarodziejskich" opcji stylu wymiarowania. Sądzę, że zmiana stylu będzie teraz tak prosta jak wstawienie pojedynczego wymiaru. |
Lekcja 7 -- Style -- kolejny krok |
|
Poprzednia lekcja w całości została poświęcona generowaniu stylu wymiarowania używanego w danym rysunku. Na dzisiejszej będą omówione kolejne style. Tym razem postaram się przybliżyć styl tekstu, styl multilinii i styl punktu. Umiejętność operowania stylami poszczególnych narzędzi będzie bardzo przydatna podczas tworzenia naszego własnego szablonu rysunkowego, a zatem warto poświęcić chwilkę na zaznajomienie się z tym tematem. styl tekstu Zacznę od stylu tekstu. Aby wygenerować nowy styl tekstu bądź dokonać zmian w aktualnym stylu, każdorazowo musimy otworzyć okno dialogowe zatytułowane Styl tekstu. Aby okno zostało otwarte, musimy przeprowadzić następującą akcję: Format -> Styl tekstu.... Pojawi się przedstawione poniżej okno dialogowe.
Jak widać, okno to jest podzielone na cztery części i każda z nich spełnia określone funkcje. Poniżej przedstawiam opis poszczególnych części.
Wiemy już, co oznaczają poszczególne fragmenty okna dialogowego, czas więc stworzyć nowy styl tekstu. W tym celu naciskamy przycisk Nowy:
i w nowo otwartym oknie dialogowym podajemy nazwę stylu, np. Krystian-txt.
Od razu można dokonać edycji naszego stylu tekstu -- proponuję zatem zmienić domyślną czcionkę stylu na Arial CE, a jej wielkość na 10. Po potwierdzeniu wyboru przyciskiem Zastosuj możemy zamknąć okno dialogowe -- styl został utworzony. Od tej chwili, jeśli wybierzemy nasz styl tekstu, nie będziemy musieli zmieniać domyślnych ustawień czcionki. styl multilinii Kolejnym stylem, jaki omówię, będzie styl multilinii. Aby zmienić ustawienia standardowego stylu multilinii lub stworzyć własny styl, musimy uruchomić okno zatytułowane Style multilinii (Format -> Styl multilinii...).
Praca z tym oknem nie różni się zbytnio od tej, którą trzeba wykonać podczas tworzenia pozostałych stylów. Aby dodać nowy styl, wpisujemy jego nazwę w polu Nazwa i klikamy przycisk Dodaj. Styl ten zostanie automatycznie przyjęty jako domyślny i jako punkt wyjścia -- standardowy styl AutoCAD-a.
Kiedy mamy już utworzony nowy styl, nadszedł czas na dokonanie zmian w jego wyglądzie. Służą do tego przyciski znajdujące się pod rysunkiem przedstawiającym aktualny wygląd multilinii. Po wciśnięciu przycisku Cechy elementu... generowane jest okno dialogowe, pozwalające na dodawanie linii do aktualnie tworzonego stylu (multilinia może składać się np. z 4 linii), na zmianę koloru poszczególnych linii czy zmianę ich rodzaju, np. na linię przerywaną.
Po wciśnięciu przycisku Cechy multilinii... generowane jest okno dialogowe, pozwalające na określenie parametrów związanych z wyglądem takich elementów multilinii jak np. zakończenia czy wypełnienie powstające pomiędzy liniami multilinii.
Aby nie przeciągać omawiania stylu multilinii, proponuję wykonanie zadania domowego, polegającego na stworzeniu takiego stylu multilinii, aby odpowiadał rysunkowi pokazanemu poniżej.
Ćwiczenie tego typu zmobilizuje Cię, Czytelniku, do przejrzenia właściwie wszystkich opcji Stylu multilinii. styl punktu Kolejnym stylem, który pragnę omówić, będzie styl punktu. Jest to chyba najprostszy styl, jakim dysponuje AutoCAD. Do jego określenia służy jedno okno dialogowe, które pozwala na określenie np. wyglądu stawianego punktu oraz jego rozmiaru w jednostkach bezwzględnych lub dopasowanych do rozmiaru ekranu.
Aby wywołać powyższe okno dialogowe, klikamy kolejno Format -> Styl punktu.... Ktoś może zapytać, do czego właściwie punktu można używać. Zastosowań tego narzędzia jest całkiem sporo, choćby oznaczenie punktów węzłowych czy punktów odniesienia. Teraz potrafimy tworzyć w zasadzie wszystkie interesujące nas style, potrafimy również dostosowywać je do naszych potrzeb. Cała ta wiedza będzie nam potrzebna do wykonania własnego szablonu rysunkowego. Szablon taki uwolni nas od konieczności każdorazowego tworzenia stylów czy zakładania po raz kolejny warstw. Oznacza to, że następna lekcja jeszcze bardziej ułatwi naszą codzienną pracę. |
Lekcja 8 -- Tworzenie własnego szablonu rysunkowego |
|
Poprzednie lekcje pokazywały, jakie parametry można ustawić przy pomocy edycji stylów. Przypomnijmy, że ustawialiśmy styl wymiarowania, styl tekstu itd. Dlaczego wspomniane lekcje były takie ważne? Otóż, wiadomości zawarte w tych lekcjach będą teraz wykorzystywane przez nas do wykonania szablonu pliku projektowego. Taki szablon można przygotować raz, stosując tak zwaną "burzę mózgów" w celu ustalenia jego wszystkich elementów. Następnie umieszczamy taki plik w ustalonym miejscu w sieci i każdy pracownik biura projektowego ma do niego swobodny dostęp. Wszystkie lekcje, które do tej pory przestudiowaliśmy, miały na celu ograniczenie pracochłonności tworzenia projektu. Dzisiejsza lekcja będzie niejako zwieńczeniem poprzednich. Nie wydłużając wstępu w nieskończoność, proponuję zabrać się do konkretnej pracy. Najpierw ustalimy, co ma zawierać nasz szablon rysunkowy. Na pewno jedną z najważniejszych rzeczy przy tworzeniu szablonu rysunkowego dla biura projektowego jest ustalenie kolorów warstw i wszystkich parametrów z nimi związanych. Zacznijmy więc od tego punktu. Otwieramy nowy rysunek i zakładamy sobie komplet używanych warstw -- wraz z przypisaniem im odpowiednich parametrów związanych z kolorem oraz rodzajem linii. Mój szablon rysunkowy będzie zawierał jedynie kilka podstawowych warstw, lecz można przygotować taką ich ilość, jaka będzie potrzebna w danym biurze. Zagadnienie zakładania warstw zostało omówione w lekcji 12. (kurs dla początkujących), dlatego w tym miejscu pokażę tylko wynik założenia przeze mnie warstw.
Teraz, mając założone warstwy, możemy przejść do ustalania stylu tekstu. Zastanówmy się, dlaczego zaczniemy dalszą pracę nad szablonem od tego właśnie stylu. Powód jest prosty -- możemy utworzyć określony styl tekstu (z odpowiednią czcionką), a następnie użyć owego stylu do wymiarowania. Proponuję wykonanie kilku stylów tekstu -- zależnie od stosowanej czcionki, jej rozmiaru czy też odpowiedniego formatowania. Warto zauważyć, że takie podejście pozwoli na korzystanie z danego szablonu większej liczbie współpracowników. Dodajmy, że tworzenie stylu tekstu zostało opisane w lekcji 7. tego cyklu.
Po wykonaniu stylów tekstu przyszedł czas na styl wymiarowania. Proponuję przygotowanie jednego stylu o nazwie odpowiedniej dla jego zawartości, przy czym będzie on obejmował większość zawiłości potrzebnych podczas wymiarowana danego rysunku. Jako że nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich wariantów, proponuję po prostu dorabianie odpowiednich stylów wymiarowania opartych na tym podstawowym, jaki sobie utworzymy. Tak więc klikamy Format->Styl wymiarowania... i do pracy. Warto zauważyć, że zasady rządzące stylem wymiarowania zostały omówione w lekcji 6. tego kursu, dlatego w tym miejscu pokażę jedynie kilka elementów, które na 100% przydadzą się podczas późniejszej pracy z szablonem i samym projektem. Pierwszym elementem, jaki zmienimy w naszym własnym stylu wymiarowym, będzie parametr znajdujący się w zakładce Tekst, a mianowicie Styl. Parametr ten zostanie automatycznie ustawiony na jeden ze zdefiniowanych wcześniej stylów tekstu.
Jak widać na poniższym rysunku, wprowadzenie odpowiedniego stylu tekstu automatycznie wpływa na generowany przez program podgląd.
Oczywiście istnieje całkowita dowolność zmienianych parametrów podczas tworzenia własnego stylu wymiarowania. Kolejnym stylem, jaki zmienimy, będzie styl punktu. Punkt jest elementem rzadko używanym podczas kreślenia rysunków mechanicznych czy architektonicznych, lecz np. geodeci bardzo często korzystają z tego narzędzia. Jako że jestem mechanikiem, ustalę styl punktu wg swego uznania, natomiast w wielobranżowej pracowni projektowej warto odwołać się do fachowców.
Kolejnymi elementami, jakie zostaną określone podczas tworzenia naszego własnego szablonu rysunkowego, będą jednostki rysunkowe oraz ich typ i miara kątowa. Aby określić jednostki rysunkowe, klikamy kolejno Format->Jednostki.... AutoCAD automatycznie wyświetla okno dialogowe, które pozwala na edycję podstawowych parametrów jednostek rysunkowych. Proponuję dokonać ustawień jednostek, podobnych do tych przedstawionych na poniższym rysunku.
Mając ustawione jednostki wraz z miarą kątową, jesteśmy w stanie określić zwrot, w kierunku którego będzie liczony kąt. Tu również warto wprowadzić poniższe ustawienia.
Powiedzmy, że w ten sposób zakończyliśmy generowanie wszystkich elementów, które chcielibyśmy zachować jako w miarę niezmienne w każdym nowo otwartym projekcie. Teraz nie pozostaje nic innego, jak zapisać przygotowany plik w formie szablonu rysunkowego. Szablony rysunkowe w AutoCAD-zie mają rozszerzenie DWT, dlatego z takim rozszerzeniem zapiszemy nasz plik. Klikamy zatem kolejno Plik->Zapisz jako... i wówczas AutoCAD otwiera okno dialogowe zatytułowane Zapisz rysunek jako.
Jako że AutoCAD standardowo zapisuje pliki z rozszerzeniem DWG, musimy rozwinąć menu zatytułowane Pliki typu
i wówczas w rozwiniętym oknie znajdujemy zapis o treści Szablonu rysunku AutoCAD *.dwt.
Następnie nadajemy szablonowi odpowiednią nazwę i zatwierdzamy nasz wybór. AutoCAD pokazuje na koniec jeszcze jedno okienko dialogowe, w którym można dokonać opisu właśnie utworzonego szablonu rysunkowego.
W tym momencie możemy powiadomić zainteresowanych o nowym szablonie rysunkowym i przejść do dalszej pracy. |
Lekcja 9 -- Zaawansowane funkcje oglądania rysunku, widoki, podgląd dynamiczny |
|
Podczas ostatniej lekcji pokazałem, jak tworzyć szablony rysunkowe, zamieszczając w nich własne style. W trakcie dzisiejszej lekcji pokażę, w jaki sposób oglądać wykonane rysunki w taki sposób, aby ich edycja była jak najwygodniejsza. Rysowane przez nas do tej pory wprawki były raczej małymi elementami, więc przeglądanie takich rysunków nie nastręczało większych problemów. Jako przykład do oglądania w dzisiejszej lekcji wykorzystam przygotowaną przeze mnie uszczelkę. Proponuję w celach treningowych narysowanie takiego rysunku.
Mając już przykładowy rysunek, możemy pozwolić sobie na jego dokładne obejrzenie przy pomocy narzędzi, które zostały omówione w lekcji 11. poprzedniego cyklu dla początkujących -- czyli ZOOM, PAN. Jednak oglądanie przy pomocy tych narzędzi jest w pewnym sensie niepełne. AutoCAD oferuje jeszcze inne sposoby śledzenia zawartości rysunku, a jednym z nich jest Podgląd. Narzędzie to pozwala na stałe śledzenie zawartości rysunku przy pomocy specjalnego okna dialogowego, które pozwala na wykonywanie dynamicznych zbliżeń do wybranych fragmentów edytowanego rysunku. Uff! Teraz może przejdźmy do praktyki. Aby uruchomić narzędzie podglądu, klikamy ikonę przedstawioną poniżej:
Jeśli nie mamy dostępu do tej ikony, możemy ją wprowadzić na ekran, korzystając ze wskazówek zawartych w lekcji 3. tego kursu. Po kliknięciu powyższej ikony AutoCAD otworzy przed nami okno dialogowe, z którego będziemy teraz korzystali w celu przeglądania tworzonego przez nas projektu.
Jeśli klikniemy w nowym okienku dialogowym wewnątrz obszaru ograniczonego grubą białą linią, będziemy mogli automatycznie przemieścić ten obszar w dowolne miejsce.
Jak widać, rezultatem naszego postępowania będzie przemieszczenie leżącego pod spodem docelowego rysunku w taki sposób, jak wyznaczają to granice w oknie dialogowym. Oczywiście, korzystając z okna dialogowego podglądu, możemy również dokonywać zbliżeń do wybranych fragmentów edytowanego rysunku.
Aby dokonać zbliżenia do jakiegoś fragmentu, klikamy wewnątrz obszaru oznaczonego grubszą linią. Wygląd obramowania zmienia się na podobny do stosowanego w ZOOM-ie dynamicznym.
Następnie znajdujemy miejsce, do którego chcemy się zbliżyć i klikamy ponownie -- nasz "kursor" znów zmienia kształt na znany z ZOOM-u dynamicznego
Teraz nie pozostaje nic innego, jak zmniejszyć lub zwiększyć okno wyboru w celu uzyskania powiększenia lub pomniejszenia obiektu w danym miejscu. Wybór zatwierdzamy kliknięciem prawym przyciskiem myszy.
Innym sposobem, który ułatwia przeglądanie edytowanego rysunku, jest stosowanie rzutni, zwanych również potocznie przez projektantów widokami. Idea pracy z rzutniami jest bardzo prosta i praktycznie wykorzystuje się ją we wszystkich programach służących do modelowania 3D. Ekran, na którym edytujemy rysunek, zostaje podzielony na pewną skończoną liczbę niezależnych "widoków" -- rzutni. Najlepiej pokaże to poniższy przykład, w którym możemy zaobserwować, że nasz rysunek jest widoczny niejako w czterech niezależnych obszarach rysunkowych.
Jak widać, takie ustawienie elementów pozwala na rozbicie rysunku niejako na cztery mniejsze rysunki i oglądanie w tym samym czasie niezależnych fragmentów danego projektu. Dodajmy, że nazwa "widoki" jest każdorazowo umieszczana w cudzysłowach, ponieważ po prostu nie jest to prawidłowe określenie rzutni. Należy zaznaczyć, że "widoki" pozwalają na oglądanie rysunku w zależności od zastosowanego układu współrzędnych, ale o tym będzie mowa podczas kursu dla zaawansowanych użytkowników. Teraz pokażę, jak wprowadzić rzutnie do aktualnego projektu. Zaprezentuję jeden przykład -- moim zdaniem trudniejszy do opanowania, ale proponuję również przećwiczenie pozostałych kombinacji rzutni. Tak więc do pracy. Klikamy kolejno: Widok->Rzutnie->Nowe rzutnie..., po czym AutoCAD w odpowiedzi pokaże okno dialogowe pozwalające na wybór odpowiedniej konfiguracji rzutni.
Zauważmy, że wybór odpowiedniego rodzaju rzutni jest intuicyjny i odpowiednio zilustrowany. Wybieramy odpowiadającą nam konfigurację, a wówczas AutoCAD automatycznie wstawi wybrany przez nas układ rzutni. Aby powrócić do starego układu z jedną rzutnią, klikamy odpowiednio Widok->Rzutnie->1 rzutnia. Należy zauważyć, że rzutnia gotowa do edycji jest zaznaczona białą obwódką.
Jak już mówiłem, praca z rzutniami jest niezwykle wydajna, ponieważ możemy jednocześnie oglądać we wszystkich rzutniach efekty edycji elementu powiększonego na danej rzutni. Sądzę, że przekonałem Cię, drogi Czytelniku do stosowania przedstawionych powyżej narzędzi. Gwarantuję, że zastosowanie ich jeszcze bardziej skróci czas wykonywania projektu oraz wpłynie na większy komfort pracy z projektem. |
Lekcja 10 -- Rzutnie w obszarze modelu i praca z nimi |
|
Ostatnią lekcję poświęciliśmy posługiwaniu się podglądem dynamicznym rysunku oraz rzutniom. Podczas dzisiejszej lekcji narysujemy element z zastosowaniem rzutni. Element będzie mało skomplikowany, ponieważ moją intencją jest przekonanie wszystkich do korzystania z tego narzędzia. Jak zobaczymy, praca z rzutniami pozwala na obrabianie elementu widzianego w kilku niezależnych pozycjach. Naszym założeniem będzie podjęcie takich działań, aby nasz obiekt przypominał swoim wyglądem poniższy rysunek.
Aby można było wykonać ten rysunek bez zbędnego nakładu pracy, proponuję uruchomienie czterech rzutni w układzie pokazanym na poniższym rysunku.
Kolejnym krokiem będzie narysowanie prostokąta w obszarze zajmowanym przez największą rzutnię.
Jak widać, aktywna rzutnia jest otoczona białą obwódką, natomiast rysunek narysowany w aktywnej -- głównej rzutni automatycznie pojawił się we wszystkich rzutniach. Teraz zaokrąglimy narożniki prostokąta, a zadanie to wykonamy dzięki zastosowaniu naszych rzutni. Proponuję w tym celu dokonać zoomowania do narożników naszego prostokąta w taki sposób, aby w każdej rzutni był inny narożnik.
Jak widać na pierwszy rzut oka, takie ustawienie rzutni nie pomoże nam w edycji elementu, gdyż narożniki widziane w małych oknach są po prostu nieczytelne. Proponuję zatem przełączenie się na cztery rzutnie, ale o jednakowych rozmiarach -- będzie to na pewno wygodniejsze. Aby zmienić widok rzutni, musimy najpierw przełączyć się w tryb wyświetlania jednej rzutni. W przeciwnym razie AutoCAD przyjmie, że chcemy dokonać kolejnego podziału istniejącej rzutni.
Po przełączeniu się -- kolejno -- na jedną rzutnie, a następnie na cztery rzutnie o jednakowych rozmiarach, dokonujemy zbliżenia do poszczególnych narożników.
Teraz możemy już zaokrąglić krawędzie w narożnikach. W kolejnym kroku narysujemy okręgi wraz z liniami środkowymi oraz wprowadzimy kreskowanie. Zwróćmy uwagę, że kiedy rysujemy na jednej rzutni i przenosimy się do innej (za pomocą kliknięcia w nią), narzędzie rysunkowe nie przestaje działać i dalej możemy przy jego pomocy edytować tworzony przez nas projekt. Co więcej, narysowanie linii na jednej z rzutni powoduje, że jest ona automatycznie widziana na pozostałych. Teraz temat rzutni jest już chyba w stu procentach opanowany: wiemy, jak je włączać, jak na nich rysować, a także -- do czego służą. Jednak to jeszcze nie wszystko. Otóż, nasze wygenerowane w pocie czoła rzutnie możemy w razie potrzeby łączyć w jedną. Niezbędny jest tylko jeden warunek: powinny leżeć obok siebie. W tym celu klikamy kolejno Widok->Rzutnie->Połącz, po czym wskazujemy pierwszą rzutnię do połączenia i potem drugą rzutnię, a AutoCAD już zupełnie automatycznie łączy ze sobą zaznaczone obszary.
Jak widać na powyższym rysunku, jesteśmy w stanie wykonać praktycznie dowolną modyfikację rzutni -- w zależności od naszych potrzeb: możemy w danej chwili oglądać z bliska wybrane fragmenty rysunku oraz nanosić na nie odpowiednie zmiany. Jedyną przeszkodą w pełnym korzystaniu z rzutni jest mały monitor -- im większy, tym w danej chwili jesteśmy w stanie otworzyć więcej rzutni jednocześnie i pracować na nich, zachowując komfort projektowania oraz nie narażając się na zmęczenie wzroku. Jednym słowem, warto stosować rzutne przy wykonywaniu projektów, ich zaletą jest pełna konfiguralność, można je dostosować do aktualnych potrzeb. Następna lekcja będzie w całości poświęcona częściowemu wczytywaniu rysunków projektu. |
Lekcja 11 -- Częściowe wczytywanie rysunku |
|
Podczas ostatniej lekcji powiedzieliśmy sobie kilka słów na temat pracy z rzutniami oraz dostosowania ich do własnych potrzeb. Podczas dzisiejszej powiem parę słów na temat częściowego otwarcia rysunku. Co to jest i dlaczego chcę temu poświęcić całą jedną lekcję? Ano dlatego, że jest to nowa rzecz w AutoCAD-zie 2000 i dlatego, że jest bardzo przydatna podczas pracy z rysunkami o dużym stopniu skomplikowania i rozmiarach oraz podczas prac związanych z różnymi branżami w danym biurze projektowym. Zacznijmy zatem do przygotowania pliku zawierającego kilka warstw odpowiednio nazwanych oraz mających nadane kolory oraz rodzaje linii. Ja wykorzystam rysunek pokazany poniżej.
Jak widać, rysunek ten jest odpowiednio przygotowany -- posiada warstwy oraz odpowiednie kolory do nich przypisane. Teraz zapiszmy ten rysunek w pliku, nadając mu dowolną nazwę -- w następnym kroku dokonamy jego częściowego otwarcia. Aby dokonać częściowego otwarcia pliku, musi być on zapisany w formacie AutoCAD 2000. Jeśli zatem mamy gotowy rysunek np. w formacie AutoCAD R14, warto go otworzyć i zapisać w formacie następcy.
Teraz mamy już wszystko, aby zacząć zabawę z częściowym otwieraniem rysunku. Tak więc klikamy kolejno Plik->Otwórz i AutoCAD przywita nas poniższym oknem dialogowym.
No tak, ale gdzie nasze częściowe otwarcie rysunku? I to jest dobre pytanie. Klikając strzałeczkę obok klawisza Otwórz, zostanie otwarte menu pomocnicze pozwalające na wybranie odpowiedniej opcji otwarcia danego rysunku. Jest wśród nich również opcja częściowego otwarcia rysunku.
Jeśli więc zaznaczymy tę opcję, podczas otwierania pliku AutoCAD automatycznie zada nam pytanie w formie okna dialogowego, w którym możemy dokonać wyboru warstw, jakie chcemy wczytać częściowo.
Jakie to proste, wystarczy zaznaczyć odpowiednie warstwy, kliknąć otwórz i mamy otwarte tylko to, co nas interesuje. I tak jest w rzeczywistości -- wybierzmy zatem dowolne warstwy i zobaczmy, co będzie się działo na naszym rysunku. Ja wybiorę warstwy konturu oraz osi.
Po tym wyborze mogę nakazać AutoCAD-owi wczytanie wybranego zakresu warstw i zobaczyć wyniki działania.
Tak jak widać, rysunek jest pozbawiony niektórych zbędnych dodatków takich jak wymiary oraz kreskowania. Ale co zrobić, jeśli chcemy teraz takie elementy dodać. Ano nic prostszego -- klikamy kolejno Plik->Wczytaj Częściowo i zaznaczmy kolejne warstwy do wczytania na rysunku w oknie dialogowym, które już poznaliśmy. Tak więc można powiedzieć: fajna zabawka, ale czym, poza oszczędnością pamięci, różni się ona od włączania czy wyłączania odpowiednich warstw na rysunku wczytanym w całości. Jest jeden pewien malutki "detalik", który pozwala na częściowe wczytanie kawałka rysunku i dołączenie jego reszty, ale tylko w jego wskazanym fragmencie. Aby pokazać taką sztukę, dołączę do naszego częściowo otwartego rysunku informacje, jakie mnie interesują, ale tylko w części pokazanej na poniższym rysunku.
Aby móc wczytać dane jedynie we wskazanym zakresie, klikamy kolejno Plik->Wczytaj Częściowo i w otwartym oknie dialogowym klikamy przycisk
i wskazujemy obszar, na który chcemy dokonać wczytania warstw, a następnie zaznaczamy, jakie warstwy chcemy wczytać w zaznaczonym obszarze -- naciśnięcie klawisza OK powoduje wczytanie warstw.
Myślę, że nie muszę więcej przekonywać do stosowania tej metody otwierania rysunków szczególnie ludzi, którzy na co dzień wykorzystują podkłady mapowe czy inne rastry wczytywane wraz z plikami AutoCAD-a. Także konstruktorzy pracujący z dużymi plikami, czy też z projektami posiadającymi wielki stopień skomplikowania, na pewno docenią pracę z częściowym otwieraniem rysunków. |
Lekcja 12 -- Centrum Danych Projektowych (Design Center) |
|
Po serii ostatnich lekcji wiemy już, w jaki sposób modelować w 2D, jak tworzyć własne szablony oraz ułatwiać sobie pracę za pomocą częściowego wczytywania rysunku. Jest jeszcze jedno przydatne narzędzie, nazwane przez Autodesk Centrum Danych Projektowych (Design Center). Narzędzie to zostało wprowadzone w wersji 2000 AutoCAD-a i od razu podbiło serca projektantów wszystkich branż. Nareszcie można zobaczyć, jakie style są wprowadzone w danym rysunku. Bez otwierania rysunku można przejrzeć, jakie bloki są w nim zawarte. Za pomocą tego narzędzia jesteśmy w stanie wykonać rysunek, bez rysowania praktycznie ani jednej kreski -- pod warunkiem, że w innych rysunkach mamy odpowiednie bloki, których użyjemy w naszym nowym dziele. Ale dość tych zachwytów, pora na pokazanie narzędzia w pracy i przećwiczenie jego standardowych opcji. Zaczniemy od uruchomienia Centrum Danych Projektowych -- tak więc klikamy poniższą ikonę:
w efekcie czego AutoCAD pokaże nam narzędzie Centrum Danych Projektowych (CDP):
Jak widać, okno jest wzorowane na Eksploratorze Windows, co gwarantuje potrzebną nam funkcjonalność. Narzędzie jest odpowiednio podzielone na kilka sekcji, które możemy dowolnie włączać i wyłączać. Lewe okno CDP daje możliwość przeszukiwania katalogów pogrupowanych na odpowiednich dyskach. Pozwala również na wyświetlanie ich zawartości. CDP zostało tak zaprojektowane, aby niejako pomagać w wyszukiwaniu plików AutoCAD-a -- każdy z takich plików może zostać rozwinięty w lewym oknie i możemy wtedy zobaczyć cechy, jakie są do niego przypisane.
Prawa część okna CDP pozwala na przeglądanie zawartości cech przypisanych do danego pliku. Okno to umożliwia odpowiedni podgląd bloków, rodzajów linii zdefiniowanych w danym rysunku, stylów wymiarowania, a nawet warstw.
Ktoś może powiedzieć: "Ładnie to wygląda, ale jak z tego praktycznie korzystać podczas codziennej pracy projektowej?". Aby nie przeciągać opisów teoretycznych, wykonajmy małe ćwiczonko, które pozwoli utrwalić wiedzę na temat CDP. Otwórzmy zatem nowy rysunek. Następnie otwórzmy CDP. W kolejnym kroku znajdźmy katalog z naszymi rysunkami lub rysunkami przykładowymi, dostarczonymi do AutoCAD-a. Robimy to w lewym oknie, stosując narzędzia znane nam z Eksploratora Windows. Wyszukujemy jeden z plików, z którego będziemy czerpali materiał do naszego nowego dzieła. Rozwijamy jego cechy i klikamy najpierw na warstwach.
Jak widać, w prawym oknie pojawiły się wszystkie warstwy zebrane w tym rysunku. Kliknijmy jedną z nich i przeciągnijmy ją do naszego nowo otwartego rysunku. Jak widać, AutoCAD automatycznie dołączył warstwę.
W ten sam sposób możemy przenosić warstwy z dowolnego pliku, jaki mamy. Dana warstwa wraz z jej ustawieniami zostanie przyłączona do nowego rysunku. W podobny sposób możemy dodawać do rysunku np. style tekstu czy style wymiarowania -- przeciągając je wprost do rysunku z CDP. Wykonując kilka ruchów myszą, oszczędzamy kilkadziesiąt minut pracy podczas tworzenia po raz kolejny jakiegoś rzadko używanego stylu. Najlepsza zabawa zaczyna się jednak po wybraniu cechy bloki. W prawej części CDP automatycznie pojawia się ich graficzna reprezentacja, często uzupełniona o odpowiedni opis -- lecz nie jest to konieczne.
Teraz nie pozostaje nic innego, jak wstawiać wybrane bloki do naszego rysunku poprzez zastosowanie metody "przeciągnij i puść".
Jak już mówiłem, bloki oraz inne cechy możemy wstawiać z dowolnych plików praktycznie bez ograniczeń. Mam nadzieję, że przedstawiony powyżej prosty przykład przekonał Cię, drogi Czytelniku, do potęgi narzędzia Design Center (Centrum Danych Projektowych). Ułatwienia, jakie to narzędzie niesie ze sobą w codziennej pracy, na pewno zjednają mu jeszcze większą rzeszę zwolenników. Na zakończenie powiem jeszcze, że CDP pozwala również przeszukiwać sieć lokalną oraz mapowane dyski w celu znalezienia potrzebnego pliku.
Zatem niech moc będzie z Wami -- ćwiczcie sobie do woli, nie zapominając o CDP. Następna lekcja będzie poruszała temat eksportu danych z AutoCAD-a. Pokażę również, jak takie dane wykorzystać w innych aplikacjach. |
Lekcja 13 -- Eksport danych z AutoCAD-a |
|
W poprzednich lekcjach zapoznaliśmy się z metodami rysowania w AutoCAD-zie oraz konfigurowania swojego środowiska pracy w tym programie. Potrafimy teraz wykonać niemal każdy projekt w przestrzeni 2D, nie tracąc czasu na dodatkowe czynności konfiguracyjne podczas projektowania. Zdarza się jednak, że efekty naszej pracy muszą zostać zademonstrowane w formie odmiennej od standardowego nośnika, czyli odpowiedniego arkusza folii czy papieru. Przykładem może być przedstawienie naszego projektu w formie prezentacji czy też drukowanego folderu. Może się zdarzyć, że nasi kontrahenci nie będą mieli AutoCAD-a, lecz inny program, za pomocą którego będą chcieli nanieść poprawki na materiał projektowy. W takich sytuacjach również musimy sobie radzić. Niniejsza lekcja będzie w całości poświęcona metodom eksportowania plików AutoCAD-a i przetwarzania ich w innych programach. Przedstawię sposoby zapisywania plików w postaci umożliwiającej ich dalszą edycję w programach CAD lub innych programach pozwalających na przetwarzanie grafiki wektorowej. Pokażę również, w jaki sposób przygotować pliki do druku czy prezentacji w Internecie. Zacznijmy od narysowania dowolnego projektu w AutoCAD-zie, aby mieć odpowiedni materiał, który będziemy mogli dowolnie przetwarzać na różne formaty. Proponuję narysowanie w miarę prostego rysunku, ponieważ naszym celem nie jest rozwijanie swoich zdolności artystycznych, lecz poznanie sposobów konwersji plików graficznych. Przygotowałem rysunek takiej oto blaszki:
Ponieważ najczęściej będziemy wymieniać się plikami z różnego rodzaju biurami projektowymi, w pierwszej kolejności przedstawię sposoby zapisywania rysunków w formatach "zrozumiałych" dla różnych wersji AutoCAD-a. Program ten, podobnie jak inne programy windowsowe, udostępnia opcję Zapisz jako znajdującą się w menu Plik. Opcja ta umożliwia zapis dowolnego rysunku do pliku, który może być odczytywany przez wcześniejsze wersje programu. A zatem, mając już przygotowany rysunek, wybieramy kolejno Plik/Zapisz jako. Zostanie otwarte okno dialogowe umożliwiające zapisanie pliku w standardowym formacie AutoCAD-a 2000. Po rozwinięciu menu o nazwie Zapisz jako typ możemy wybrać dowolny format zapisu.
Jak widać na rysunku, w ten sam sposób możemy zapisać plik w formacie DXF, czyli w formacie wektorowym. Plik w takim formacie możemy następnie edytować zarówno w AutoCAD-zie, jak i innych aplikacjach graficznych. Możemy taki plik wyeksportować np. do programu CorelDRAW i tam nanieść stosowne poprawki. Wiele programów przeznaczonych do tworzenia grafiki i wspomagania projektowania akceptuje format DXF. Potrafimy już zapisywać pliki w różnych formatach wektorowych, ale co zrobić, gdy chcemy wstawić część naszego projektu do opisu tworzonego np. w Wordzie lub jeśli chcemy użyć fragmentu projektu w prezentacji dla inwestorów? Nic prostszego -- AutoCAD umożliwia również eksport danych w postaci rastrowej, np. poprzez przetworzenie danych na rastrowy format BMP lub na format EPS, który może zawierać dane postscriptowe (grafikę wektorową) i bitmapowe. Przy eksporcie plików przeznaczonych do druku lub do publikacji na stronach WWW czy w różnego rodzaju prezentacjach najczęściej używam formatu EPS, który jest akceptowany przez programy graficzne, takie jak np. Photoshop. Spróbujmy sprawdzić w praktyce możliwości AutoCAD-a w zakresie eksportu, zapisując przykładowy rysunek np. w formacie EPS. W tym celu wybieramy z menu górnego Plik/Eksport i w otwartym oknie dialogowym zatytułowanym Eksport danych nadajemy nowemu plikowi stosowną nazwę, a następnie z menu rozwijanego Zapisz jako typ wybieramy odpowiedni format eksportowanego pliku.
Jak widać, AutoCAD umożliwia eksportowanie danych również do innych formatów, jednak te omówione powyżej są najczęściej używane przez projektantów do prezentacji swoich osiągnięć. Oprócz wspomnianych, w biurach architektonicznych jest jeszcze stosowany format 3DS, który umożliwia eksportowanie danych do programu 3DStudio i późniejszą ich obróbkę w tym programie. Na zakończenie chciałbym zaprezentować jeszcze jeden format danych zyskujący coraz większą popularność wśród projektantów przesyłających swoje projekty w Internecie, mianowicie format DWF. Format ten umożliwia przeglądanie zawartości rysunku w dowolnej przeglądarce internetowej wyposażonej w odpowiednie rozszerzenie, np. Whip! Aby przygotować plik z rozszerzeniem DWF, ustawiamy odpowiednio widoki w obszarze papieru i drukujemy tak przygotowany format za pomocą "plotera" oznaczonego jako DWF Clasic. Rysunek zostanie automatycznie umieszczony w pliku i umożliwi jego przeglądanie w przeglądarce -- z tym że, jak już wspomniałem, trzeba zainstalować odpowiednie rozszerzenie.
Zaletą tego formatu jest możliwość oglądania rysunku bezpośrednio w AutoCAD-zie, z wykorzystaniem dostępnych narzędzi przeglądania. Ponadto oglądający nie ma możliwości dokonywania zmian w pliku.
Na tym kończymy dzisiejszą lekcję. Jest ona niejako uzupełnieniem poprzednich, związanych z tworzeniem całego projektu oraz jego dokumentacji. W następnej lekcji przejdziemy do zagadnień rysowania w przestrzeni trójwymiarowej. |
Lekcja 14 -- Przestrzeń AutoCAD-a -- wstęp do 3D |
|
Na zakończenie cyklu lekcji przeznaczonych dla użytkowników średnio zaawansowanych chciałbym omówić zagadnienie przestrzeni w AutoCAD-zie oraz poruszyć kwestię posługiwania się układami współrzędnych. Przedstawione tu informacje potraktujmy jako wstęp do projektowania w 3D, ponieważ tworzenie w trzech wymiarach wymaga umiejętności sprawnego poruszania się w przestrzeni AutoCAD-a. Najpierw przedstawię podstawowe pojęcia. Przestrzeń AutoCAD-a jest zbudowana wokół kartezjańskiego układu współrzędnych. Oznacza to, że każdy punkt w przestrzeni posiada trzy współrzędne (X,Y,Z). Do tej pory wszystkie rysowane przez nas projekty były wykonywane w tak zwanym globalnym układzie współrzędnych (GUW). Układ ten jest na stałe związany z rysunkiem i nie może zostać zmieniony przez użytkownika. Do tej pory współrzędna Z była równa 0. GUW jest łatwy do rozpoznania, ponieważ jest oznaczony na rysunku w sposób pokazany poniżej.
GUW nie jest jednak jedynym układem współrzędnych, jakiego możemy używać podczas pracy z AutoCAD-em, ponieważ użytkownik może zdefiniować dowolną liczbę własnych układów współrzędnych, zwanych lokalnymi układami współrzędnych (LUW).
Każdy z nowo zdefiniowanych lokalnych układów współrzędnych może zostać odpowiednio nazwany, co ułatwia jego identyfikację w systemie oraz łatwe przełączanie się pomiędzy zdefiniowanymi LUW-ami. Teraz od teorii przejdziemy do praktyki. Proponuję narysowanie kilku elementów na specjalnie do tego celu stworzonych lokalnych układach współrzędnych. Sądzę, że takie rozwiązanie przekona Czytelników do stosowania lokalnych układów współrzędnych podczas pracy z AutoCAD-em w przestrzeni trójwymiarowej. Zacznijmy od narysowania prostego elementu zamkniętego -- radzę wszystkie elementy płaskie, które mają być przekształcane w obiekty 3D, rysować za pomocą polilinii lub, jeśli ktoś woli rysować linią, przekształcać narysowane w ten sposób płaskie elementy w polilinię poleceniem EDPLIN. A zatem narysujmy jakiś niezbyt skomplikowany obiekt -- dziś nie jest naszym celem komplikowanie tworzonych modeli, lecz nauka obsługi układów współrzędnych, ponieważ wiedza, jaką przyswoimy sobie podczas tej lekcji, z pewnością zaowocuje w przyszłości.
Kolejną czynnością będzie wyświetlenie dwóch pasków narzędzi, które służą do obsługi układów współrzędnych, o nazwach LUW i LUW II.
Mając już przygotowane środowisko pracy, stwórzmy układ współrzędnych ulokowany w lewym dolnym narożniku prostokąta. W tym celu klikamy ikonę zwaną LUW
po czym w linii poleceń wpisujemy literę N (która oznacza, że chcemy utworzyć nowy lokalny układ współrzędnych), a następnie wskazujemy lewy dolny róg prostokąta. Program w tym miejscu wstawi lokalny układ współrzędnych. Od tej pory w punkcie tym są następujące współrzędne: x=0, y=0, z=0.
Układ ten możemy określić jako LUW01. Układ można nazwać za pomocą tej samej ikony -- zamiast klawisza N wciskamy klawisz A (co oznacza Zapisz), a następnie nadajemy naszemu LUW-owi nazwę. Jeśli w tej chwili rozwiniemy okno kliknięciem odpowiedniej ikony na pasku narzędzi LUW II, będziemy mogli zobaczyć, że obok standardowo zdefiniowanych układów powstałych na bazie GUW pojawił się układ nazwany LUW01.
Teraz za pomocą narzędzia Obrót względem osi X:
dokonamy obrotu LUW o 90° -- oznaczenie LUW natychmiast zniknie z ekranu, natomiast w lewym dolnym rogu pojawi się następujący znaczek:
który informuje, że płaszczyzna XY bieżącego układu współrzędnych jest prostopadła do ekranu. Za pomocą narzędzia 3Dorbit możemy obejrzeć nasze dzieło.
Używając znanych już narzędzi, możemy nazwać nowy LUW jako LUW 02 i narysować kolejny prostokąt lub inny obiekt.
Przy użyciu rozwijanego menu, dostępnego z poziomu paska narzędzi LUW II, możemy się przełączać pomiędzy stworzonymi układami współrzędnych.
Jak widać, stosowanie LUW-ów umożliwia definiowanie osobnych układów współrzędnych dla poszczególnych płaszczyzn konstrukcyjnych, co wraz z nadawaniem im odpowiednich nazw znacznie skraca czas projektowania. Lokalne układy współrzędnych można również stosować podczas tworzenia rysunków płaskich, np. w celu obrócenia układu współrzędnych o 45°. Mam nadzieję, że niniejsza lekcja, ostatnia z cyklu dla średnio zaawansowanych, rozbudziła apetyty Czytelników na lekcje następne. W kolejnym cyklu lekcji zostaną przedstawione techniki i sposoby tworzenia modeli w przestrzeni trójwymiarowej |
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
kurs AutoCAD dla zaawansowanych
Asembler Kurs Programowania Dla Srednio Zaawansowanych S Kruk www !OSIOLEK!com
Asembler Kurs programowania dla średnio zaawansowanych
Asembler Kurs Programowania Dla Srednio Zaawansowanych S Kruk www !OSIOLEK!com
Asembler Kurs programowania dla średnio zaawansowanych
Asembler Kurs Programowania Dla Srednio Zaawansowanych S Kruk www !OSIOLEK!com
AutoCAD dla zaawansowanych EN
Ekspresowy kurs dla średnio zaawansowanych Angielski
Perl dla srednio zaawansowanych perlsz
więcej podobnych podstron