dodie smith

101 dalmatyńczyków

Szczęśliwi małżonkowie

Nie tak dawno temu mieszkało w Londynie młode małżeństwo psów

dalmatyńczyków. On nazywał się Pongo, a ona Mimi Pongo (po ślubie dodała

imię męża do swojego, ale i tak przeważnie nazywano ją po prostu Mimi).

Szczęśliwym trafem stali się właścicielami młodego małżeństwa - państwa

Poczciwińskich. Byli to ludzie łagodni, posłuszni, a nade wszystko

inteligentni... czasami prawie tak inteligentni jak psy! Całkiem dobrze

orientowali się, kiedy szczekanie oznacza "Proszę wyjść!", a kiedy "Proszę

wejść!", "Co z moim obiadem?" lub "Może byśmy tak wyszli na spacer?". A

jeśli nawet czegoś nie zrozumieli, potrafili się tego domyślić - gdy

spojrzało się na nich psim wzrokiem albo z zapałem podrapało łapą. Podobnie

jak inni rozpieszczani ludzie uważali, że to oni są właścicielami psów, nie

zdając sobie sprawy, że jest wręcz odwrotnie. Pongo i Mimi przyjmowali to

ze wzruszeniem i rozbawieniem i nie wyprowadzali swoich pupilów z błędu.

Pan Poczciwiński pracował w dzielnicy banków i był szczególnie dobry z

arytmetyki. Często nazywano go czarodziejem finansów - czego nie należy

mylić z czarnoksiężnikiem, chociaż niekiedy podobieństwo jest zadziwiające.

W czasie, gdy rozpoczyna się ta historia, był nadzwyczaj bogaty, a to z

równie nadzwyczajnego powodu. W uznaniu dla jego zasług (związanych ze

spłatą długów państwowych) rząd zwolnił go dożywotnio z podatku

dochodowego, a także oddał mu do dyspozycji domek na obrzeżach Parku

Regenta - domek w sam raz dla żonatego mężczyzny z psami.

Przed ślubem pan Poczciwiński i Pongo mieszkali w kawalerce, pod opieką

starej niani Lokajskiej. Ich przyszłe żony także zajmowały kawalerkę (bo

mieszkania dla panien nie mają osobnej nazwy), a opiekowała się nimi stara

niania Kucharska. Psy nawiązały znajomość w tej samej chwili, co ich

pupile, i wspólnie dzielili radość z cudownych podwójnych zaręczyn, choć

wszystkich niepokoił trochę dalszy los niań. Gdyby tak rodzina

Poczciwińskich powiększyła się, zwłaszcza o bliźniaki - po jednym dla

każdej niani - wówczas nie byłoby problemu, ale co staruszki miały ze sobą

począć do tego czasu? Bo chociaż potrafiły przygotować śniadanie i podać je

na tacy (zwano to "jajeczkiem przy kominku"), to jednak żadna z nich nie

miała pojęcia o prowadzeniu eleganckiego domu w Parku Regenta, gdzie

gospodarze zamierzali wydawać proszone obiady.

W tej sytuacji nianie postanowiły się spotkać. Po chwili głębokiej,

wzajemnej podejrzliwości bardzo przypadły sobie do serca i uśmiały się

serdecznie ze swoich nazwisk.

- Jaka szkoda, że nie jestem prawdziwą kucharką, a ty lokajem -

stwierdziła niania Kucharska.

- O, tak - przyznała niania Lokajska. - To by było bardzo na czasie.

I nagle przyszedł im- do głowy Wspaniały Pomysł: wezmą się do nauki i

niania Kucharska zostanie kucharką, a niania Lokajska - lokajem.

Postanowiły, że zaczną się szkolić już nazajutrz, aby zdążyć z

przygotowaniami przed ślubem:

- Ale tak naprawdę to chyba będziesz pokojówką? - spytała niania

Kucharska.

- Co to; to nie - odparła niania Lokajska. - Nie mam do tego odpowiedniej

figury. Zostanę prawdziwym lokajem... a także służącą pana Poczciwińskiego,

co nie będzie wymagało żadnej nauki, skoro opiekuję się nim od urodzenia.

Tak więc państwo Poczciwińscy i państwo Pongo wyjechali, by spędzić razem

miesiąc miodowy, a gdy wrócili, w domku wychodzącym na Park Regenta

powitały ich obie nianie, w pełni przyuczone do swych nowych zawodów.

- Widok niani Lokajskiej w spodniach przyprawił ich zgoła o wstrząs.

- Czy nie byłoby ci lepiej w czarnej sukience i fartuszku z falbankami? -

podsunęła nieśmiało pani Poczciwińska, stremowana tym, że zwraca się do nie

swojej niani.

- Bez spodni nie można być lokajem! - oświadczyła stanowczo niania

Lokajska. - Ale jutro kupię sobie fartuszek z falbankami. To będzie

oryginalny akcent.

Rzeczywiście, był oryginalny. I to jak!

Nianie zapowiedziały, że nie chcą być dłużej "nianiami" i że odtąd należy

się do nich zwracać po nazwisku, stosownie do ich zawodów. Ale choć

kucharza można nazywać kucharzem, to jednak w żadnym wypadku nie można

lokaja tytułować lokajem, dlatego też koniec końców zwracano się do nich

"nianiu, skarbie", czyli tak jak dotychczas.

W atmosferze ogólnej wesołości minęło kilka tygodni od powrotu nowożeńców

z podróży poślubnej, aż nagle wydarzyło się coś jeszcze weselszego. Pani

Poczciwińska zabrała Pongo i Mimi do Lasku Św. Jana, po drugiej stronie

parku, gdzie odwiedzili dobrego znajomego - Cudownego Weterynarza. Wrócili

z radosną nowiną, że państwo Pongo wkrótce zostaną rodzicami. Dzieci miały

przyjść na świat za miesiąc.

Nianie podały Mimi obfity obiad, żeby nie opadła z sił. Równie solidną

porcję przygotowały dla Pongo, żeby nie czuł się zaniedbany, jak to się

czasem zdarza przyszłym ojcom. Następnie psy ucięły sobie długą

popołudniową drzemkę na najlepszej kanapie, a kiedy pan Poczciwiński wrócił

z pracy, były już wyspane i chciały wyjść na spacer.

- Żeby to uczcić, pójdziemy wszyscy - zarządził pan Poczciwiński,

usłyszawszy dobre wieści. Niania Kucharska powiedziała, że do kolacji

jeszcze daleko, a niania Lokajska, że przydałoby jej się trochę ruchu,

wobec czego wszyscy razem udali się do parku.

Przodem szli państwo Poczciwińscy. Prezentowali się bardzo ładnie - ona w

zielonym wyjściowym kostiumie z wyprawy ślubnej, on zaś w starej tweedowej

marynarce, zwanej "dalmatynką", bo zawsze wkładał ją na spacery z psami.

(Pan Poczciwiński nie był właściwie przystojny, ale miał ciekawą twarz). Za

nimi kroczyli państwo Pongo.Wyglądali imponująco; tylko dlatego nie zdobyli

tytułów championów, że zdaniem pana Poczciwińskiego na wystawach psów i on,

i oni zanudziliby się na śmierć. Oba dalmatyńczyki miały kształtne głowy,

lekko wysklepione żebra, silne nogi i proste ogony. Ich cętki były czarne

jak smoła; na tułowiu wielkości pięciozłotówki, na głowie, nogach i ogonie

trochę mniejsze. Nosy i obwódki powiek także miały czarne. Mimi wodziła

dokoła dumnym wzrokiem; Pongo, choć był urodzonym przywódcą, miał nerwowy

tik w oku. Szli dostojnie ramię w ramię, biorąc Poczciwińskich na smycz

tylko wtedy, gdy trzeba ich było przeprowadzić przez jezdnię. Pochód

zamykały tęga niania Kucharska w białym kitlu i jeszcze tęższa niania

Lokajska w dobrze skrojonym fraku, spodniach i zgrabnym fartuszku.

Był piękny wrześniowy wieczór, bezwietrzny i spokojny. Złote promienie

zachodzącego słońca spowijały park i otaczające go stare kremowe domy.

Nawet dolatujące zewsząd rozmaite dźwięki nie powodowały hałasu. Krzyki

rozbrykanych dzieci i szum ruchu ulicznego wydawały się nienaturalnie

ciche, jak gdyby udzielił im się nastrój wieczoru. Ptaki śpiewały swą

ostatnią tego dnia pieśń, a nieco dalej na skraju parku, w domu, gdzie

mieszkał sławny kompozytor, ktoś grał na fortepianie.

- Nigdy nie zapomnę tego cudownego spaceru stwierdził pan Poczciwiński.

W tej samej chwili sielankę zburzył przeraźliwy klakson. Nadjeżdżał

olbrzymi samochód. zatrzymał się przed wielkim domem i- na frontowe schody

wyszła wysoka kobieta. Nosiła obcisłą szmaragdową suknię z atłasu, kilka

sznurów rubinów i proste, absolutnie białe norki, spływające aż po wysokie

obcasy jej rubinowych butów. Miała ciemną cerę, czarne, połyskujące

krwiście oczy i nieprawdopodobnie spiczasty nos. Jej prosto zaczesane włosy

z surowym przedziałkiem pośrodku były zaiste niezwykłe z jednej strony

czarne, a z drugiej białe.

- Ależ to Torturella de Mon! - zawołała pani Poczciwińska. - Chodziłyśmy

do jednej klasy. Wyrzucono ją ze szkoły za picie atramentu.

- Czy aby nie nosi się zbyt krzykliwie? - mruknął pan Poczciwiński i

chciał zawrócić. Ale wysoka kobieta dostrzegła jego żonę i ruszyła ku niej

po schodkach. Nie mając wyboru, pani Poczciwińska musiała przedstawić jej

męża.

- Wejdź, poznaj, teraz mojego - powiedziała wysoka kobieta.

- Przecież właśnie wychodziłaś - odparła pani Poczciwińska spoglądając na

szofera, który czekał przy otwartych drzwiczkach samochodu. Limuzyna,

pomalowana w biało-czarne pasy, już z daleka wpadała w oko.

- Nigdzie mi się nie śpieszy. Koniecznie musicie do mnie wstąpić.

Nianie powiedziały, że wezmą Pongo i Mimi i wrócą zająć się kolacją, ale

wysoka kobieta uparła się, że psy także muszą ją odwiedzić.

- Są takie piękne. Chcę je pokazać mężowi.

- Jak się teraz nazywasz, Torturello? - spytała pani Poczciwińska, gdy

przechodzili zielonym marmurowym korytarzem do salonu wyłożonego czerwonym

marmurem.

- Wciąż się nazywam de Mon - odparła Torturella. - Jestem ostatnia z

rodu, więc zmusiłam męża, żeby to on przyjął moje nazwisko.

Wtem proste, absolutnie białe norki zsunęły jej się z ramion na podłogę.

Pan Poczciwiński schylił się po nie.

- Cóż za piękne futro - zauważył. - Ale na tę pogodę jest chyba za

ciepłe?

- Mnie nigdy nie jest za ciepło - oświadczyła Torturella. - Noszę futra

przez okrągły rok. Sypiam w pościeli z gronostajów.

- Bardzo gustownie - mruknął pan Poczciwiński uprzejmym tonem. - A dobrze

się pierze?

- Uwielbiam futra! - ciągnęła Torturella, jak gdyby go nie usłyszała. -

To treść mojego życia! Właśnie dlatego wyszłam za kuśnierza.

Na te słowa do salonu wszedł pan de Mon - drobny człowieczek o wiecznie

zmartwionej twarzy. Poza tym, że był kuśnierzem, niewiele można by o nim

powiedzieć. Torturella przedstawiła go, po czym spytała:

- A gdzież się podziały te dwa rozkoszne psiska?

Pongo i Mimi siedzieli pod fortepianem głodni jak wilki, bo czerwone

marmurowe ściany przywodziły im na myśl plastry surowego mięsa.

- Spodziewają się dzieci - oznajmiła wesoło pani Poczciwińska.

- Nie może być!

To wspaniale! - ucieszyła się Torturella. - Pieski, chodźcie no tu!

Pongo i Mimi podeszli uprzejmie.

- Można by z nich zrobić zachwycające futro, nie sądzisz? - Torturella

zwróciła się do męża. - Nosiłabym je wiosną, na czarny kostium. Że też nie

przyszło nam do głowy szyć futer z psich skór!

Pongo warknął groźnie.

- Pongo, kochany, to był tylko żart. - Mówiąc to, pani Poczciwińska

pogłaskała go i zwróciła się do koleżanki: - Czasami mam wrażenie, że one

rozumieją każde nasze słowo.

Ale oczywiście wcale w to nie wierzyła. A tymczasem była to prawda.

A ściślej - była to prawda w wypadku Pongo. Mimi nie rozróżniała tylu

ludzkich słów co on. Zrozumiała jednak żart Torturelli i uznała, że jest w

bardzo kiepskim guście. Natomiast Pongo był po prostu wściekły. jak można

powiedzieć coś takiego w obecności jego żony, i to akurat wtedy, gdy

spodziewa się swoich pierwszych dzieci! Ucieszył się widząc, że Mimi nie

posmutniała.

- Musicie wpaść do nas na obiad... w przyszłą sobotę - powiedziała

Torturella.

Nie znajdując żadnej wymówki (bo była bardzo prawdomówna), pani

Poczciwińska zgodziła się, dodając, że nie powinni już dłużej zatrzymywać

gospodarzy.

Gdy szli korytarzem do wyjścia, przemknęła koło nich prześliczna biała

perska kotka i pobiegła schodami na górę. Pani Poczciwińska zachwyciła się

nią.

- Właściwie to jej nie lubię - stwierdziła Torturella. - Utopiłabym ją,

gdyby nie była taka cenna.

Kotka odwróciła się na schodach i prychnęła gniewnie. Być może na Pongo i

Mimi... ale niekoniecznie.

- Musicie posłuchać mojego nowego klaksonu - powiedziała Torturella, gdy

wyszli przed dom. - Jest najgłośniejszy w całej Anglii.

Przecisnęła się obok szofera i zatrąbiła przeciągle. Pongo i Mimi omal

nie ogłuchli.

- Śliczne, urocze psiska - zwróciła się do nich Torturella, wsiadając do

limuzyny w biało-czarne pasy. - Tak byście pasowały do mojego samochodu...

i moich biało-czarnych włosów.

Szofer otulił kolana de Monów pledem z soboli i pasiasta limuzyna

odjechała.

- Ten wóz wygląda jak przejście dla pieszych na kółkach - zażartował pan

Poczciwiński i spytał żonę: - Czy w szkole twoja przyjaciółka też miała

biało-czarne włosy?

- Wcale się z nią nie przyjaźniłam - sprostowała. - Bałam się jej. Ale

rzeczywiście, włosy miała takie same. Jeden warkocz biały, a drugi czarny.

"Całe szczęście, że się ożeniłem z tobą, a nie z Torturellą de Mon" -

pomyślał pan Poczciwiński. Żal mu było jej męża. A Pongo i Mimi serdecznie

żałowali białej kotki.

Złociste słońce zaszło i nastał niebieski zmierzch. Park był już prawie

pusty; w oddali dozorca wołał: "Zamykamy! Zamykamy!" Spieczone trawniki

roztaczały woń siana, a od strony jeziorka dolatywał zapach wody i

chwastów. Wszystkie domy na obrzeżach parku, w których mieściły się biura

rządu, były zamknięte na cztery spusty, a światła w ich oknach wygaszone.

Tylko u Poczciwińskich okna kusiły jasnym blaskiem. Wkrótce Pongo i Mimi

zwietrzyli smakowitą kolację. Poczciwińscy też lubili ten zapach.

Zatrzymali się, by zajrzeć przez żelazną balustradę do kuchni. Mieściła

się w suterenie, lecz wcale nie była ciemna. Miała drzwi i dwa wielkie okna

wychodzące na wąskie, brukowane podwórko leżące poniżej poziomu ulicy, tak

typowe dla starych domów w Londynie. Wąskie, schodki prowadziły stamtąd na

chodnik.

Zaglądając przez barierkę pomyśleli, że ich jasno oświetlona kuchnia jest

naprawdę ładna. Pomalowana na biało, miała podłogę wyłożoną czerwonym

linoleum. Stał tam kredens z porcelanową zastawą w niebieskie groszki,

nowoczesna kuchenka elektryczna do gotowania i - specjalnie dla niań -

staroświecki piec węglowy. Niania Kucharska wyciągała coś właśnie z

piekarnika i podlewała tłuszczem, a niania Lokajska ustawiała talerze w

windzie, którą miały wyjechać na górę, do jadalni, niczym lalki w teatrze

kukiełkowym. Koło pieca stały dwa wymoszczone poduszkami kosze dla psów.

Przed nimi zaś, w dwóch lśniących miseczkach, czekała już na Pongo i Mimi

przepyszna kolacja.

- Mam nadzieję, że nie zmęczyliśmy Mimi - powiedział pan Poczciwiński,

otwierając kluczem frontowe drzwi.

Mimi chciała odpowiedzieć, że nigdy w życiu nie czuła się lepiej. A że

nie potrafiła mówić, spróbowała to wszystko okazać i wymachując ogonem,

pognała do kuchni. Pongo poszedł w jej ślady, nie mogąc się doczekać

kolacji i chwili, gdy zaśnie przy ciepłym piecu, u boku kochanej żony.

- Szkoda, że my nie możemy merdać ogonem oświadczył pan Poczciwiński.

`tc

Narodziny szczeniąt

`tc

Kolacja u Torturelli de Mon odbywała się w pokoju o ścianach wyłożonych

czarnym marmurem, przy białym marmurowym stole. Potrawy były zgoła

niezwykłe.

Zupa miała barwę ciemnoczerwoną. A jaki smak? Pieprzu!

Ryba była jasnozielona. A jak smakowała? Jak pieprz!

Mięso było jasnoniebieskie. A co przypominało w smaku? Pieprz!

Wszystko, ale to wszystko smakowało jak pieprz, nawet lody... o zgrozo,

czarne!

Jedynymi gośćmi byli państwo Poczciwińscy. Po kolacji przeszli do salonu

z czerwonego marmuru, gdzie rozpalono w olbrzymim kominku, i usiedli,

oddychając łapczywie. Pan de Mon także ciężko dyszał. Torturella, w

atłasowej sukni o barwie rubinów i ze szmaragdami na szyi, przysunęła się

jak najbliżej paleniska.

- Podsyć ogień, niech bucha! - zwróciła się do męża.

Pan de Mon wzniecił takie płomienie, że goście pomyśleli, iż zajmie się

cały komin.

- Ach, cóż za rozkosz! - zawołała Torturella, bijąc brawo z radości. -

Ale nigdy nie pali się tak długo, jak bym chciała! - Zaledwie ogień nieco

przygasł, zadrżała i otuliła się prostymi, absolutnie białymi norkami.

Goście zabawili tylko tyle, ile nakazywała uprzejmość, i pożegnawszy się

spiesznie, ruszyli skrajem parku, próbując ochłonąć.

- Przedziwne nazwisko... "de Mon" - odezwał się nagle pan Poczciwiński. -

Gdy je złączyć, wychodzi "demon". Może Torturella jest diabłem w ludzkiej

skórze? Pewnie dlatego tak lubi wszystko, co piecze!

Jego żona uśmiechnęła się, wiedząc, że tylko żartuje. Nagle zawołała:

- No tak! Skoro byliśmy u nich na kolacji, to teraz musimy się im

zrewanżować., Powinniśmy także zaprosić kilka innych osób. Lepiej uwińmy

się z tym, zanim Mimi urodzi szczenięta. Wielkie nieba, a to co?

Coś miękkiego ocierało jej się o kostki.

- To kotka Torturelli - rzekł pan Poczciwiński. - Wracaj, kiciu. zgubisz

się.

Ale kotka odprowadziła ich pod sam dom.

- Może jest głodna? - zaniepokoiła się pani Poczciwińska.

- Pewnie tak, chyba że lubi pieprz - odparł jej mąż. Nadal łapczywie

wdychał nocne powietrze, by ugasić ogień w gardle.

- Pogłaszcz ją, a ja jej naszykuję coś do zjedzenia rzuciła pani

Poczciwińska.

Zeszła na podwórko i na palcach wśliznęła się do kuchni, żeby nie zbudzić

Pongo i Mimi, którzy spali w swych koszach. Wkrótce wróciła niosąc mleko i

pół puszki sardynek. Biała - kotka spałaszowała jedno i drugie, po czym

ruszyła po schodkach na dół.

- Czyżby chciała u nas zostać?

Na to wyglądało. Ale właśnie w tym momencie Pongo obudził się i

zaszczekał głośno. Biała kotka zawróciła i zniknęła w ciemnościach.

- I całe szczęście - stwierdził pan Poczciwiński. - Torturella oddałaby

nas w ręce policji, gdybyśmy zabrali jej cenną kotkę.

Zeszli do kuchni, gdzie stawili czoła Pongo, który uściskał ich z całej

siły. Mimi, choć jeszcze zaspana, także natarła na nich dzielnie. Ludzie i

psy kotłowali się na dywaniku przed piecem, aż pani Poczciwińska

uświadomiła sobie poniewczasie, że cały smoking jej męża będzie oblepiony

białymi włosami.

Mniej więcej trzy tygodnie później Mimi zaczęła się zachowywać bardzo

dziwnie. Myszkowała po całym domu szczególną uwagę poświęcając szafom i

kufrom. Najbardziej zaś interesowała się wielką szafą obok sypialni państwa

Poczciwińskich. Nianie trzymały tam rozmaite wiadra i szczotki, więc nie

było gdzie palca wetknąć. Jeśli już Mimi udawało się tam wcisnąć, za każdym

razem potrącała coś z łoskotem i wyskakiwała zmaltretowana.

- Coś takiego, ona chce tam urodzić swoje małe! - zdumiała się niania

Kucharska.

- Mimi, skarbie, tylko nie w tej ciemnej, dusznej szafie! - zawołała

niania Lokajska. - Potrzeba ci światła i świeżego powietrza.

Pani Poczciwińska zasięgnęła rady Cudownego Weterynarza i usłyszała, że

Mimi potrzebuje teraz małego, zamkniętego pomieszczenia, gdzie by się czuła

bezpieczna, więc skoro upodobała sobie schowek na miotły, to trzeba ją tam

wpuścić. Najlepiej od razu, żeby się mogła oswoić z nowym otoczeniem,

chociaż szczenięta miały przyjść na świat dopiero za kilka dni.

Tak więc kubły i szczotki wywędrowały z szafy, a ich miejsce zajęła

uszczęśliwiona Mimi. Pongo był nieco urażony, że nie pozwolono mu się

przeprowadzić razem z nią, ale wytłumaczyła mu, że psie matki wolą rodzić

na osobności, więc tylko czule wylizał jej ucho i odparł, że rozumie.

- Mam nadzieję, że dzisiejsza kolacja jej nie zdenerwuje - rzekł pan

Poczciwiński, gdy po powrocie zastał Mimi zadomowioną w szafie. - Chciałbym

już mieć to za sobą.

Przyjęcie miało się odbyć wieczorem. Ze względu na obecność innych gości

przygotowano normalne potrawy, ale pani Poczciwińska uprzejmie postawiła

przed de Monami wysokie młynki do pieprzu. Torturella zmieliła go tyle, że

większość gości przy stole kichała, za to jej mąż wcale nie używał

przypraw. A jadł dużo więcej niż u siebie.

Torturella posypywała właśnie pieprzem sałatkę owocową, gdy weszła niania

Lokajska i szepnęła coś pani domu na ucho. Zaskoczona gospodyni przeprosiła

gości na chwilę i wybiegła z jadalni. Kilka minut później niania Lokajska

weszła znowu i szepnęła coś do pana Poczciwińskiego. Także i on przeprosił

zebranych, wyraźnie zaskoczony, i wybiegł. Ci z obecnych, którzy akurat nie

kichali, rozmawiali kulturalnie. Wtem niania Lokajska weszła po raz trzeci.

- Panie i panowie! - odezwała się dramatycznie. - Szczenięta przychodzą

na świat wcześniej, niż się spodziewano. W związku z tym państwo

Poczciwińscy przypominają, że Mimi dotychczas nie była matką. Potrzebuje

absolutnego spokoju.

Natychmiast zapadła cisza, którą przerwało tylko czyjeś zduszone

kichnięcie. Goście wstali, szeptem wznieśli toast na cześć młodej matki i

na palcach wymknęli się z domu.

Wszyscy z wyjątkiem Torturelli de Mon. Gdy znalazła się w korytarzu,

podeszła wprost do niani Lokajskiej, która odprowadzała gości, i zapytała

stanowczo:

- Gdzie są szczeniaki?

Niania Lokajska ani myślała odpowiadać, lecz Torturella usłyszała głosy

gospodarzy i pobiegła na górę. Tym razem miała na sobie czarną atłasową

suknię i kilka sznurów pereł, a do tego te same proste, absolutnie białe

norki. Siedziała w nich przez całą kolację, mimo iż w jadalni było bardzo

ciepło (a pieprz też piekł niezgorzej).

- Muszę, koniecznie muszę zobaczyć milusie szczenięta! - zawołała.

Drzwi szafy były uchylone. Gospodarze siedzieli w środku i uspokajali

Mimi, która zdążyła urodzić troje szczeniąt, zanim niania Lokajska -

przynosząc jej pożywną kolację z kurczęcia - odkryła, co się dzieje.

Torturella gwałtownym szarpnięciem otworzyła drzwi na oścież i wlepiła

wzrok w trzy maleństwa.

- Ależ to jakieś kundle... całe białe, bez jednej jedynej plamki! Musicie

je natychmiast potopić!

- Dalmatyńczyki zawsze rodzą się białe - wyjaśnił pan Poczciwiński,

przeszywając ją wściekłym spojrzeniem. - Cętki wychodzą później.

- Zresztą nawet gdyby nie były rasowe, i tak byśmy ich nie utopili! -

dorzuciła jego żona z oburzeniem.

- Ależ to bardzo łatwe - stwierdziła Torturella. - Topiłam dziesiątki,

setki małych mojej kotki. Ona zawsze wybiera na ojca swoich dzieci jakiegoś

paskudnego dachowca, tak że nigdy nie warto ich zatrzymywać.

- Ale zostawiasz jej chyba chociaż po jednym dziecku? - spytała pani

Poczciwińska.

- Jeszcze czego! Nie opędziłabym się od kotów. Jesteście pewni, że te

okropne białe szczurki to małe dalmatyńczyki czystej rasy?

- Jak najbardziej! - warknął pan Poczciwiński. - A teraz proszę cię,

odejdź. Denerwujesz Mimi.

Istotnie, Mimi była zdenerwowana. Nawet w obecności państwa

Poczciwińskich, którzy mogli obronić ją i jej dzieci, bała się trochę tej

wysokiej kobiety o czarno-białych włosach i takim przenikliwym wzroku. No i

ta biedna kotka, która straciła wszystkie kocięta! Nigdy, przenigdy tego

nie zapomnę! - myślała Mimi, nie wiedząc jeszcze, jak bardzo się pewnego

dnia ucieszy, że nie zapomniała.

- Ile czasu upłynie, zanim można będzie oddzielić małe od matki? -

zainteresowała się Torturella. - Pytam na wypadek, gdybym chciała je kupić.

- Siedem, osiem tygodni - odparł pan Poczciwiński. - Ale one nie będą na

sprzedaż. - Co rzekłszy, zamknął jej drzwi szafy przed nosem, a niania

Lokajska wyprowadziła ją bez ceregieli.

Tymczasem niania Kucharska próbowała dodzwonić się do Cudownego

Weterynarza, lecz nie zastała go, bo wyszedł, wezwany do nagłego wypadku.

Jego żona obiecała przekazać mu wiadomość, jak tylko wróci, jednocześnie

zapewniając, że nie ma powodu do obaw, bo wszystko wskazuje na to, że Mimi

świetnie sobie radzi.

I rzeczywiście. Na świat przyszło czwarte szczenię. Mimi umyła je, a pan

Poczciwiński wytarł, podczas gdy jego żona karmiła Mimi ciepłym mlekiem.

Maleństwo dołączono do pozostałych trzech, w koszyku tak ustawionym, by

matka mogła na nie patrzeć. Wkrótce urodziło się piąte szczenię. A potem

szóste... i siódme.

Czas mijał. Ósme szczenię, dziewiąte! No, to już chyba koniec? Dalmatynki

rzadko kiedy rodzą więcej dzieci za pierwszym razem. Dziesięć szczeniąt!

Jedenaście!

Wtem pojawiło się dwunaste szczenię, zupełnie niepodobne do rodzeństwa.

Przeświecające przez białe włoski ciałko nie było różowe, lecz chorobliwie

żółte. I zamiast wierzgać małymi nóżkami, kruszyna leżała nieruchomo.

Siedzące przy drzwiach szafy nianie powiedziały, że urodziła się martwa.

- Ale mając ich tyle, matka nie odczuje tej straty pocieszała niania

Kucharska.

Trzymając maleństwo w otwartej dłoni, pan Poczciwiński spojrzał na nie z

żalem.

- To niesprawiedliwe, żeby miało w ogóle nie zaznać życia - powiedziała

jego żona ze łzami w oczach.

Nagle pan Poczciwiński przypomniał sobie coś, o czym kiedyś czytał.

Zaczął masować szczeniaka, a potem nacierać go delikatnie ręcznikiem. I

naraz wokół małego noska pojawiła się różowa otoczka... aż wreszcie całe

ciałko zaróżowiło się pod śnieżnobiałymi włoskami. Szczeniak poruszył

nóżkami! Otworzył pyszczek! Żył!

Pan Poczciwiński natychmiast przystawił go do Mimi by mogła go szybko

nakarmić. Malec leżał i ssał mleko, dopóki nie narodziło się kolejne

szczenię - bo na tym się nie skończyło. Razem było już więc trzynaście!

Tuż przed świtem rozległ się dzwonek do drzwi. Przybył Cudowny

Weterynarz, który przez całą noc ratował życie psu potrąconemu przez

samochód. Do tej pory wszystkie szczenięta przyszły już na świat, a Mimi

karmiła osiem z nich - bo tylko tyle mogła karmić jednocześnie.

- Znakomicie! - oznajmił Cudowny Weterynarz. - Naprawdę wspaniała

rodzinka. A jak się miewa młody tata?

Poczciwińscy zawstydzili się. Od narodzin pierwszych szczeniąt ani razu

nie pomyśleli o Pongo. On zaś, zamknięty w kuchni, przez całą noc dreptał

tam i z powrotem i tylko raz czegoś się dowiedział - gdy niania Kucharska

zeszła zaparzyć kawę i przygotować kanapki. Powiedziała mu wtedy -

oczywiście żartem, bo nie sądziła, że zrozumie iż Mimi radzi sobie

doskonale.

- Biedny Pongo, musimy go wpuścić na górę - rzekła pani Poczciwińska. Ale

Cudowny Weterynarz powiedział, że psie matki nie lubią, jak mężowie kręcą

się koło nich zaraz po porodzie. W tejże chwili rozległ się stukot pazurów

o wypolerowaną podłogę korytarza i Pongo wbiegł na górę, przeskakując po

cztery stopnie naraz. Niania Kucharska zeszła zaparzyć herbatę dla

Cudownego Weterynarza i zaniepokojony ojciec przemknął obok niej, gdy tylko

uchyliła drzwi.

- Uważaj, Pongo! - ostrzegł Cudowny Weterynarz. - Ona może cię teraz nie

chcieć.

Ale Mimi uderzała słabo ogonem o dno szafy.

- Zejdź na śniadanie i wyśpij się dobrze - przykazała mężowi, choć oprócz

niego nikt nic nie usłyszał. On zaś oczami i radosnym merdaniem ogona

powiedział jej wszystko, co czuje, wyraził całą swą miłość do niej i do

tych ośmiu wspaniałych szczeniąt, jedzących pierwsze w swym życiu

śniadanie. I do tych innych, w koszyku, czekających na swoją kolej... ile

ich właściwie było?

- Szkoda, że psy nie potrafią liczyć - stwierdziła pani Poczciwińska.

Lecz Pongo potrafił liczyć, i to doskonale. Zszedł do kuchni z wysoko

podniesioną głową i nowym błyskiem w pięknych ciemnych oczach. Wiedział, że

jest teraz dumnym ojcem piętnaściorga dzieci.

`tc

Perdita

`tc

- A teraz musicie się postarać o mamkę - oświadczył Poczciwińskim Cudowny

Weterynarz.

Wyjaśnił, że wprawdzie Mimi da z siebie wszystko, by wykarmić piętnaście

szczeniąt, lecz strasznie przy tym wychudnie i opadnie z sił. A silniejsze

szczenięta będą dostawać więcej mleka niż słabsze. Maleństwo, które pan

Poczciwiński przywrócił do życia, było bardzo drobne i wymagało specjalnej

opieki.

Największe szczenię miało czarną łatkę na uchu i policzku. Jest to

poważna wada u dalmatyńczyków, które jak to pan Poczciwiński wyjaśnił

Torturelli de Mon - powinny się rodzić całkiem białe. Niektórzy utopiliby

pewnie takiego łaciatego szczeniaka, bo nigdy nie miałby większej wartości.

Ale właśnie dlatego Poczciwińscy szczególnie go lubili. (No i cieszyli się,

że potrafią go rozpoznać - dopóki po kilku tygodniach nie zaczęły pojawiać

się cętki, odróżniali jedynie niewielkiego szczeniaka z łatką i drobne,

delikatne maleństwo.)

Cudowny Weterynarz powiedział, że mamką może zostać tylko jakaś biedna

psica, która straciła swoje dzieci, ale ma jeszcze mleko. Przypuszczał, że

uda mu się załatwić takiego psa. Nie miał jednak stuprocentowej pewności,

wobec czego doradził Poczciwińskim, żeby obdzwonili wszystkie schroniska

dla bezpańskich psów. A do czasu znalezienia mamki niech pomagają Mimi

karmiąc szczenięta z butelki dla lalek albo ze zbiorniczka do staromodnych

wiecznych piór.

Co rzekłszy, Cudowny Weterynarz poszedł do domu zdrzemnąć się godzinkę

przed czekającą go od rana pracą.

Niania Kucharska przygotowała śniadanie, a niania Lokajska wyprowadziła

Pongo, żeby trochę pobiegał. Mimi też dała się przekonać, żeby zostawiła

dzieci na chwilę i wyszła na króciutki spacer. Zanim wróciła, pani

Poczciwińska zdążyła już posprzątać w szafie. Mimi nakarmiła drugą turę

szczeniąt, po czym wraz z całą, liczącą piętnaście sztuk gromadką zapadła w

głęboki sen. A na dole, w kuchni, Pongo także spał snem sprawiedliwego,

wiedząc, że wszystko jest w porządku.

Natychmiast po otwarciu sklepów pani Poczciwińska wyszła i kupiła butelkę

dla lalek oraz zbiorniczek do wiecznego pióra. Potem jej mąż i obie nianie

na zmianę karmiły szczenięta. Pani Poczciwińska sama chciała się tym zająć,

ale nie odchodziła od telefonu, próbując znaleźć mamkę. Nianie były za

grube, żeby wygodnie usadowić się w szafie, toteż wkrótce całe karmienie

spadło na pana domu. Radził sobie znakomicie, choć był przy tym może ciut

apodyktyczny. Oczywiście, nie mógł pójść do pracy, co było mu nie na rękę,

bo właśnie miał zawrzeć ważną transakcję.

Na szczęście w sypialni znajdował się telefon, i to z długim sznurem. Tak

więc pan Poczciwiński mógł jednocześnie telefonować i karmić szczenięta.

Siedział w ciemnej szafie, wraz z Mimi, jej piętnaściorgiem dzieci i

telefonem. Niewiele brakowało, a korzystna transakcja nie doszłaby do

skutku, gdyż w pewnej chwili przycisnął sobie szczeniaka do ucha, a do

słuchawki nalał mleka.

Jeszcze na dobre się nie rozłączył, a już Cudowny Weterynarz zadzwonił z

wiadomością, że niestety w całym Londynie nie znalazł mamki. Pani

Poczciwińskiej także się to nie udało. Zaczęła już wydzwaniać do

podmiejskich schronisk. Wreszcie pod wieczór dowiedziała się, że blisko

pięćdziesiąt kilometrów od Londynu przebywa suczka która ma jeszcze trochę

mleka. Tyle że dopiero co ją przywieziono do schroniska, więc musi tam

zostać przez kilka dni, na wypadek, gdyby ktoś się po nią zgłosił.

Pan Poczciwiński wyjrzał z szafy. Po nie przespanej nocy i całym dniu

spędzonym na karmieniu szczeniaków był już porządnie zmęczony, ale

zamierzał pomagać Mimi aż do czasu znalezienia mamki. - A może warto

pojechać i sprawdzić, czy nie uda się pożyczyć tego psa? - zapytał. -

Powiedz, że jeśli właściciel się zgłosi, natychmiast go oddamy. Tak więc

pani Poczciwińska wyprowadziła samochód ze starej stajni na tyłach domu i

pełna nadziei ruszyła w drogę. Ale po przyjeździe do schroniska usłyszała,

że właściciel suczki już ją odebrał. Mając na uwadze jej dobro cieszyła

się, a zarazem była straszliwie rozczarowana. Myślała o Mimi, wyczerpanej

przez nadmiar szczeniąt, i o swoim mężu, który prawdopodobnie nie zechce

wyjść z szafy, żeby się przespać, i zaczęła wątpić, czy kiedykolwiek

znajdzie mamkę.

Było już prawie całkiem ciemno - ponury, dżdżysty październikowy wieczór.

Przez całe popołudnie siąpiło, ale pani Poczciwińska nie zwracała na to

uwagi, dopóki miała resztki nadziei. Teraz, gdy ruszała w drogę powrotną do

Londynu, pogoda przygnębiała ją coraz bardziej. Lało jak z cebra,

wycieraczki nie nadążały zbierać wody z szyby.

Jadąc szosą przecinającą odludną łąkę nagle ujrzała przed sobą coś, co

przypominało leżący na drodze tobołek. Zwolniła, a kiedy podjechała bliżej,

przekonała się, że to nie żaden tobołek, lecz pies. Od razu pomyślała, że

widocznie przejechał go samochód. Bojąc się tego, co może zastać,

zahamowała i wysiadła.

W pierwszej chwili sądziła, że zwierzę nie żyje, lecz gdy się nad nim

pochyliła, pies wstał z wysiłkiem. Najwyraźniej nic złego mu się nie stało.

Był tak ubabrany w błocie, że nie potrafiła rozpoznać rasy. W świetle

reflektorów widziała jedynie, że biedak jest straszliwie wychudzony.

Odezwała się do niego łagodnie. Machnął słabo obwisłym ogonem i zwiesił go

z powrotem.

"Nie mogę go tak zostawić - pomyślała. - Nawet jeżeli nie wpadł pod

samochód, to na pewno umiera z głodu. ładna historia!" Mając w domu już

siedemnaście psów nie chciała przygarniać jeszcze włóczęgi, wiedziała

jednak, że nie potrafiłaby odprowadzić tego biedaka do komisariatu.

Pogłaskała go, próbując nakłonić, żeby poszedł za nią. Wyraźnie chciał to

zrobić, lecz nogi tak mu się trzęsły, że wzięła go na ręce i zaniosła do

samochodu. Miała wrażenie, że dźwiga worek kości. Nagle coś zauważyła. Czym

prędzej położyła chudzielca na zakrytym pokrowcem siedzeniu wozu i zapaliła

światło. Ujrzała, że jest to karmiąca suczka która pomimo zagłodzenia ma

jeszcze trochę mleka.

Wskoczyła za kierownicę i pojechała do domu tak szybko, jak na to

pozwalały warunki drogowe. Wkrótce była już na przedmieściach Londynu.

Wiedziała, że z powodu dużego ruchu ulicznego nieprędko dotrze do domu,

toteż zatrzymała się przy małej restauracji. Właściciel sprzedał jej trochę

mleka i zimnego mięsa i pożyczył naczynia swoich psów. Wygłodzone psisko

łapczywie rzuciło się na jedzenie i picie, po czym natychmiast zapadło w

sen. Uprzejmy właściciel restauracji zabrał naczynia i życzył pani

Poczciwińskiej szczęśliwej drogi.

Zajechała przed dom równocześnie z Cudownym Weterynarzem, który przybył

obejrzeć Mimi i szczenięta. Zaniósł on suczkę do ciepłej kuchni i po

dokładnym zbadaniu oświadczył, że jego zdaniem jest wycieńczona nie tyle z

głodu, co z przemęczenia po porodzie i że przy odpowiednim karmieniu nie

powinna stracić mleka. Podejrzewał że odebrano jej dzieci i że zgubiła się,

szukając ich po okolicy.

- Trzeba by ją wykąpać, bo nam zapchli szczenięta - stwierdziła niania

Kucharska.

Cudowny Weterynarz przyznał, że to dobry pomysł, więc zaniesiono suczkę

do małego pomieszczenia przeznaczonego na pralnię. Niania Kucharska uwijała

się z kąpielą jak w ukropie, ze strachu, że pan Poczciwiński zechce sam się

tym zająć. Jego żona poszła właśnie na górę, powiadomić go o tym, co

zaszło.

Suczka była wyraźnie zachwycona gorącą wodą. Ledwie zdążyli ją namydlić,

Pongo wrócił ze spaceru z nianią Lokajską i wbiegł do otwartej pralni.

- On nie zrobi krzywdy damie - powiedział Cudowny Weterynarz.

- Mam nadzieję, skoro ona będzie pomagała pielęgnować jego dzieci -

odrzekła niania Kucharska.

Pongo stanął na tylnych łapach i pocałował mokrą psicę w nos, mówiąc jej,

jak bardzo go cieszy to spotkanie i jak wdzięczna będzie jego żona. (Ale

nikt z ludzi go nie słyszał). Suczka odparła:

- No cóż, zrobię, co w mojej mocy, ale niczego nie obiecuję.

(Tego też nikt z ludzi nie usłyszał).

W tym momencie do pralni wpadł pan Poczciwiński chcąc obejrzeć nowego

gościa.

- Jakiej rasy jest ten pies? - zapytał.

I właśnie wtedy niania Kucharska zaczęła spłukiwać mydliny. Wszyscy

jęknęli jak jeden mąż. To też była dalmatynka! Tyle że cętki miała nie

czarne, lecz brązowe - co w wypadku dalmatyńczyków określa się jako kolor

bursztynowy.

- Osiemnaście dalmatyńczyków pod jednym dachem! - zawołał wniebowzięty

pan Poczciwiński. - Nie może być lepiej. (A jednak mogło być lepiej... jak

miał się wkrótce przekonać).

Z mokrą sierścią biedna brązowo cętkowana psina wydawała się jeszcze

chudsza.

- Nazwiemy ją Perdita - oświadczyła pani Poczciwińska i wyjaśniła

nianiom, że jest to imię jednej z postaci ze sztuk Szekspira. - Zgubiła

się. A "zaginiony" to po łacinie "perditus". - Następnie poklepała Pongo,

który w tym momencie wyglądał szczególnie inteligentnie, i powiedziała, że

można by sądzić, iż on wszystko zrozumiał. Miała rację - bo choć poza "cave

canem" niewiele liznął łaciny, to jako młody szczeniak pożerał Szekspira

(w smacznych skórzanych oprawach).

Perditę wytarto w kuchni, przed rozpalonym piecem, a potem dostała

kolejny posiłek. Cudowny Weterynarz stwierdził, że jak najszybciej powinna

zacząć karmić, gdyż dzięki temu będzie miała więcej mleka. Wobec tego pod

nieobecność Mimi, która wyszła się przewietrzyć, zabrano z szafy dwa

szczenięta i przekazano je Perdicie, gdy tylko - całkiem sucha - ocknęła

się z drzemki. Cudowny Weterynarz zapewnił, że Mimi niczego się nie domyśli

- i pewnie tak by się stało, skoro nie potrafiła liczyć tak dobrze jak

Pongo. Dowiedziała się jednak o wszystkim od męża i przesłała nowej mamce

uprzejme pozdrowienia. Było jej trochę żal, że musi oddać część dzieci, ale

zdawała sobie sprawę, że to dla ich dobra.

Przed wyjściem Cudowny Weterynarz ostrzegł gospodarzy, że gdyby nawet

Perdita nie mogła karmić, to i tak nie wolno zwrócić szczeniąt matce, bo

zorientowałaby się po zapachu, że przebywały z jakimś innym psem, i mogłaby

się ich wyrzec. Istotnie, tak to czasem z psami bywa. Naturalnie, w wypadku

Mimi byłoby to nie do pomyślenia, ale - jak mieliśmy okazję się przekonać -

ona i Pongo byli zupełnie niezwykłymi psami. Podobnie zresztą jak Perdita i

wiele innych psów - choć ludzie w ogóle nie zdają sobie z tego sprawy. W

gruncie rzeczy zwyczajne psy są dużo bardziej niezwykłe niż niezwykłe psy.

W każdym razie Perdita mogła wykarmić dwójkę szczeniąt. Pongo poszedł na

górę i zawiadomił o tym żonę (chociaż Poczciwińscy słyszeli jedynie stukot

jego ogona). Następnie pożegnał się i wrócił do kuchni, gdzie czekał już na

niego zasłany kosz. Perdita zajęła koszyk, w którym normalnie spała Mimi.

Nakarmiła już i umyła oba noworodki, a teraz zasiadła do lekkiej kolacji.

(Cudowny Weterynarz powiedział, że musi jeść jak najwięcej, by odzyskała

siły). Pongo też co nieco przekąsił, żeby nie czuła się onieśmielona.

Wkrótce nianie poszły spać i kuchnia pogrążyła się w ciemnościach, które

rozpraszał tylko blask rozpalonego pieca. A kiedy i oba szczenięta zasnęły,

Perdita opowiedziała Pongo o sobie.

Urodziła się w wielkim domu na wsi, niedaleko miejsca, gdzie znalazła ją

pani Poczciwińska. Mimo całej swej urody, nie była tak cenna jak reszta

rodzeństwa - cętki miała niewielkie, a ogon nieco zawinięty (wyprostował

się z czasem). Nikt znany czy bogaty nie chciał zostać jej przyjacielem,

wobec czego oddano ją farmerowi, który wprawdzie nie był dla niej okrutny,

ale też nie okazywał jej tyle miłości, ile potrzebują wszystkie

dalmatyńczyki. No i pozwalał jej biegać samopas, co żadnemu psu nie

wychodzi na zdrowie.

Nadszedł czas, gdy zapragnęła wyjść za mąż. Ale nikt nie postarał jej się

o narzeczonego, a ponieważ farma oddalona była od wioski o blisko dwa

kilometry, żadne psy nie przychodziły do niej w zaloty. Wobec tego pewnego

dnia sama wyruszyła na poszukiwanie męża.

Droga do wsi wiodła przez łąkę, na której ujrzała wielki, ładny samochód,

zaparkowany na trawie. Kilka osób wybrało się tam na majówkę... a z nimi

przepiękny, brązowo cętkowany dalmatyńczyk! Trzeba wiedzieć, że

dalmatyńczyki o brązowych cętkach zdarzają się niezwykle rzadko. W rodzinie

Perdity tylko ona była tak ubarwiona i do tej pory uważała się za wybryk

natury. Ale ujrzawszy tego psa na łące od razu zorientowała się, że to nie

żaden wybryk natury, lecz wyjątkowo cenne zwierzę, ponieważ nosił wspaniałą

obrożę, a bogato ubrana dama podawała mu właśnie kawałek kurczaka. W tej

samej chwili dostrzegł Perditę.

Była to miłość od pierwszego wejrzenia. Zapominając o kurczaku, piękniś

rzucił się ku niej w podskokach i zanim ktokolwiek zdążył ich zatrzymać,

oboje zniknęli w lesie. Tutaj niezwłocznie poczynili niezbędne kroki w celu

zawarcia małżeństwa, przyrzekając sobie dozgonną miłość. Potem szczęśliwy

pan młody przekonał żonę, że bezwzględnie musi zamieszkać razem z nim, i

zaprowadził ją z powrotem na łąkę. Lecz gdy tam dotarli, nadjechał akurat

farmer, u którego mieszkała Perdita. Wciągnął ją do swego starego gruchota,

a wycieczkowicze wpakowali jej męża do limuzyny. Oba psy próbowały się

wyrwać i wyły... ale na próżno. Samochody odjechały w przeciwnych

kierunkach.

Dziewięć tygodni po ślubie Perdita urodziła osiem szczeniąt. Farmer nie

zapewnił jej dodatkowego pożywienia ani pomocy przy karmieniu noworodków,

więc chudła w oczach. Nim dzieci skończyły miesiąc, została z niej skóra i

kości. Farmer zaczął wreszcie podawać osobny pokarm dla szczeniąt, które

szybko nauczyły się jeść same, ale nadal wypijały całe mleko matki, więc

Perdita nie miała okazji przybrać na wadze. Była taka młoda, właściwie

jeszcze nie całkiem dorosła, ale kochała swe dzieci nad życie i robiła dla

nich wszystko, co w jej mocy. W rezultacie im bardziej chudła, tym bardziej

one tyły.

U dalmatyńczyków pierwsze cętki zaczynają się pojawiać po dwóch

tygodniach. Kiedy szczenięta miały półtora miesiąca, wiadomo już było, że

będą ślicznie nakrapiane i bardzo cenne. Perdita słyszała, jak farmer

rozmawiał na ten temat z nieznajomą, która do nich kiedyś przyjechała.

Wciąż jeszcze pomagała karmić swoje dzieci, które zjadały wszystko, co

podawał im farmer, po czym przychodziły do niej napić się mleka. A potem

wszyscy razem zasypiali spokojnie w starej skrzyni, służącej im za

legowisko.

Pewnego dnia obudziła się po południu i nie zastała przy sobie ani

jednego dziecka. Przeszukała cały dom, przeszukała obejście. Szczenięta

przepadły bez śladu. Wybiegła na szosę, cała w strachu, że może ktoś je

przejechał. Szła coraz dalej, co chwila zatrzymując się i szczekając. Bez

odpowiedzi. Wkrótce rozpadało się. Myśląc o dzieciach, które przemokną na

deszczu, szczekała coraz bardziej rozpaczliwie. Omal nie wpadła pod

samochód, w ostatnim momencie uratowała się wskakując do rowu, gdzie błoto

zakleiło jej nawet oczy i uszy. Zanim dotarła na łąkę, na której poznała

swojego męża, była cała roztrzęsiona i dosłownie waliła się z nóg. Do bólu

po zaginięciu dzieci doszło jeszcze wspomnienie utraconego męża. Nie miała

nic w ustach od poprzedniego dnia - farmer karmił ją tylko raz dziennie. W

końcu, mdlejąc z głodu i całkiem załamana na duchu, nieznajomej, która

przyjechała je kiedyś obejrzeć. Kto wie, czy nie jest to dla nich najlepsze

wyjście, bo ze względu na swoją wartość będą miały zapewnioną troskliwą

opiekę. Gdyby dorosły na farmie, nie wystarczyłoby dla nich jedzenia.

Perdita wiedziała, że wszystko to prawda. Poza tym jakże kojący wpływ

wywierały na nią dwa przytulone w koszu maleństwa... a także różne miłe

rzeczy, które usłyszała od Pongo, wdzięcznego jej za pomoc w karmieniu

dzieci. Rozgrzana i najedzona do syta, szybko odzyskała pogodę ducha i

ułożyła się wygodnie do snu.

Pongo nie zasnął. Leżał w koszu, żałując, że Mimi i wszystkie szczenięta

nie mogą być razem z nim w tej ciepłej kuchni. Wstał, by rzucić okiem na

dwa maleństwa śpiące z nową mamką. Przepełniała go duma i uczucia

opiekuńcze... a także głęboki żal z powodu Perdity. Rzeczywiście, była

wyjątkowo urodziwa... choć oczywiście nie umywała się do jego Mimi.

Wrócił do kosza, umył się i położył. Ogień w piecu przygasł; wkrótce

kuchnię oświetlał tylko wpadający przez okna słaby blask latarni. Pongo

zasnął. Perdita już spała. A dwa szczeniaki, którym pomyślnie udało się

przeżyć padła na szosę, gdzie wkrótce znalazła ją pani Poczciwińska. Ot i

cała historia. Perditaie przyznała się tylko do tego, że farmer wołał na

nią "Łaciata", bo nowe imię podobało jej się dużo bardziej. Pongo współczuł

jej z całego serca i starał się ją pocieszyć na wszelkie możliwe sposoby.

Stwierdził, że jego zdaniem szczenięta nie zginęły, lecz najprawdopodobniej

zostały sprzedane... być może tej swój pierwszy dzień na tym świecie, spały

tak spokojnie, jak gdyby leżały u boku matki.

Tymczasem na górze Mimi skończyła właśnie karmić osiem noworodków i była

ciut zmęczona. Pan Poczciwiński uporał się z kolacją dla pozostałych pięciu

i po całym dniu karmienia szczeniąt był tak wykończony, że wypełznął z

szafy na czworakach. Żona zapakowała go do łóżka i napoiła gorącym mlekiem

z termosu. Zasnęli przy otwartych drzwiach, na wypadek, gdyby Mimi czegoś

potrzebowała lecz ona spała spokojnie... choć zanim zasnęła, myślała trochę

o tej obcej dalmatynce, która zajęła jej miejsce w kuchni przy Pongo. Co

nie znaczy, że się tym gryzła... ot tak sobie po prostu myślała.

Na najwyższym piętrze niani Kucharskiej śniły się malutkie dalmatyńczyki

przebrane za dzieci, a niani Lokajskiej - dzieci przebrane za szczenięta

dalmatyńczyków.

Czworo ludzi, trzy dorosłe psy i piętnaście szczeniąt śpiących pod jednym

dachem... to dopiero był dom pełen snu!

`tc

Torturella de Monă

dwukrotnie składa wizytę

`tc

Następnego dnia Perdita dostała do karmienia jeszcze pięć noworodków i

poradziła sobie z nimi wspaniale. Dzięki temu pan Poczciwiński mógł

wreszcie pójść do pracy. Ale tak go ciągnęło do karmienia szczeniaków, że

wrócił wcześniej niż zwykle i stwierdził, że jego żona karmi te, które

mieszkają na górze, a nianie na zmianę zajmują się tymi z kuchni. W

pierwszej chwili patrzył na to zazdrosnym okiem, lecz szybko pogodził się z

faktami. Wiedział przecież, że chodzi przede wszystkim o to, aby szczenięta

dostały jak najwięcej mleka, a Mimi i biedna chuda Perdita nie traciły sił

bez potrzeby.

Perditę przeniesiono z całym legowiskiem do kredensu, żeby zbyt ostre

światło nie raziło maluchów. Szczenięta otwierają oczy ósmego dnia po

porodzie, a tydzień później występują u nich pierwsze cętki.

Cóż, to się działo, kiedy pan Poczciwiński zauważył pierwszą cętkę! Odtąd

nowe pojawiały się często gęsto, choć miały wychodzić jeszcze przez parę

miesięcy. Nie minęło kilka dni, a już można było odróżnić każdą z siedmiu

dziewczynek i każdego z ośmiu chłopców. Kruszyna, której pan Poczciwiński

uratował życie, była najładniejsza, ale drobniutka i bardzo delikatna. Pan

Poczciwiński zawsze nazywał ją "Resztką", a choć często mówi się tak na

rozmaite odpadki, to imię takie może być sympatyczne i wdzięczne, jeśli się

wzięło z miłości.

Ciapek - ten, który urodził się z czarnym uchem wciąż był największy i

najsilniejszy. Nie odstępował Resztki ani na krok, zupełnie jakby tych

dwoje już wtedy wiedziało, że połączy ich szczególna przyjaźń. Pączuś

prześmieszny gruby szczeniak - wiecznie wpadał w tarapaty. Ale najbardziej

imponujący z całego rodzeństwa był malec, którego cętki na grzbiecie

tworzyły idealną podkówkę. Dlatego też nazwano go "Fart". Wprost kipiał

energią i od samego początku udowadniał, że nikt inny, tylko on będzie

hersztem całej gromadki.

Kilka dni po wystąpieniu u szczeniąt pierwszych cętek stało się coś

bardzo smutnego - Perdita straciła mleko. Strasznie się tym martwiła, bo

kochała siedmioro maluchów, które oddano jej do karmienia, jak swoje własne

dzieci. A jeszcze bardziej się bała. Teraz, gdy na nic już nie mogła się

przydać, Poczciwińscy nie mieli powodu, żeby nadal trzymać ją w tym

ciepłym, wygodnym domu. W domu, gdzie - po raz pierwszy w życiu - mogła się

najeść do syta. Ale nie ciepło i nie jedzenie liczyły się dla niej

najbardziej, lecz miłość. Traktowano ją jak członka rodziny. Myśl, że

miałaby to wszystko stracić, była nie do zniesienia.

A jaki los spotyka psy, których nikt nie chce? Perdita pełna była

najgorszych przeczuć.

Tego ranka, gdy stwierdziła, że nie ma dla szczeniąt ani kropli mleka,

wyczołgała się markotnie z kredensu i ujrzała panią Poczciwińską, siedzącą

z nianiami przy herbacie. Nie wzięła proponowanego jej biszkopta. Złożyła

tylko głowę na kolanach pani Poczciwińskiej i jęknęła cichutko.

- Biedna Perdita! - rzekła pani Poczciwińska, głaszcząc ją po głowie. -

Jakżebym chciała jej powiedzieć, żeby się nie martwiła, bo pomagamy karmić

jej siedmioro szczeniąt. Perdita, skarbie, tak wspaniale je myjesz i

ogrzewasz w nocy. Bez ciebie nie dalibyśmy sobie rady.

Nie liczyła na to, że Perdita zrozumie. Myślała tylko że pocieszy ją

kojącym tonem. Ale Perdita z dnia na dzień uczyła się coraz więcej słów i

zrozumiała doskonale. Omal nie oszalała ze szczęścia i ulgi. Po raz

pierwszy zaprezentowała naprawdę wyborny humor. Kiedy już dostatecznie

obskakała i wycałowała panią Poczciwińską, wróciła pędem do dzieci, by umyć

je od nowa.

Kilka dni później szczenięta zaczęły się uczyć chłeptać i wkrótce jadały

już kaszki na mleku i chleb rozmoczony w sosie z pieczeni. Urosły tak, że w

szafie zrobiło się dla nich za ciasno, toteż Mimi z ośmiorgiem dzieci

przeprowadziła się do pralni, a siedmioro malców Perdity miało dla siebie

całą kuchnię, gdzie okropnie wchodziły nianiom pod nogi.

- Jaka szkoda, że nie mogą mieszkać w pralni, razem z resztą rodzeństwa -

powiedziała pewnego razu niania Kucharska.

- Mimi mogłaby im zrobić krzywdę - odparła niania Lokajska. - Nie pozna,

że to jej własne dzieci. Kto wie, czyby się nie pogryzła z Perditą.

Słysząc to, Pongo uznał, że coś z tym trzeba zrobić. Wiedział, że w

przeciwieństwie do zwykłych psów Mimi rozpozna swoje dzieci i że nie

pogryzie się z Perditą. Zamienił więc z nią słówko przez drzwi i po

południu, gdy nianie były na górze, skoczył z rozpędu na drzwi pralni i

wyważył je. Mimi pospiesznie wyprowadziła wszystkie dzieci i kiedy nianie

wróciły do kuchni, zastały Pongo, Mimi i Perditę baraszkujących z

piętnastoma szczeniakami. Maluchy były już tak dokładnie wymieszane, że

nianie nijak nie mogły się zorientować, którego wychowywała która matka.

Od tej pory wszystkie szczeniaki mieszkały w pralni. Drzwi były stale

otwarte, zastawione deską na tyle wysoką, że maluchy nie mogły się same

wydostać, za to Mimi i Perdita mogły wyskoczyć, gdy chciały zajrzeć do

kuchni.

Nastał grudzień, lecz pogoda była piękna, a dni bardzo ciepłe, więc

szczeniaki kilka razy dziennie wychodziły bawić się na podwórko. Nie

groziło im tam nic złego, ponieważ furtka na szczycie schodków zamykała się

teraz sama na mocną sprężynę. Pewnego ranka, kiedy maluchy pod okiem

dorosłych psów wyszły się przewietrzyć, Pongo ujrzał wysoką kobietę,

zaglądającą z chodnika na podwórko.

Rozpoznał ją od razu. Była to Torturella de Mon.

Jak zwykle, miała na sobie proste, absolutnie białe norki, pod które

włożyła tym razem futro z brązowych norek. Nosi a też futrzany kapelusz,

obszyte futrem buty i wielkie skórzane rękawice.

"W co ona się ubierze, jak nadejdą prawdziwe mrozy?" - pomyślała niania

Lokajska, wychodząc na podwórko.

Torturella otworzyła furtkę i ruszyła po schodkach, wychwalając urodę

szczeniąt. Fart, jak zawsze pierwszy do wszystkiego, podbiegł do niej i

skubnął futrzaną lamówkę jej buta. Podniosła go i przyłożyła do swych

norek, jak gdyby przymierzała nowy strój.

- Jaka piękna podkówka - powiedziała oglądając cętki na jego grzbiecie. -

Ale one wszystkie są ślicznie ubarwione. Kiedy można je będzie oddzielić od

matki?

- Już niedługo - odparła niania Lokajska. - Ale to nie będzie konieczne.

Państwo Poczciwińscy chcą je zatrzymać co do jednego.

(Nianie zastanawiały się czasami, czy to jest w ogóle wykonalne).

Bardzo to ładnie z ich strony! - oświadczyła Torturella, zawracając na

schodkach. Nadal przyciskała Farta do swych norek. Pongo, Mimi i Perdita

zaszczekały ostrzegawczo, a Fart uniósł głowę i skubnął Torturellę w ucho.

Krzyknęła i wypuściła go z rąk. Niania Lokajska podbiegła i w ostatniej

chwili złapała go w fartuch.

- A cóż to za kobieta! - oburzyła się niania Kucharska, wychodząc na

podwórko. - Ze strachu przed nią małe gotowe są pogubić wszystkie cętki!

Fart, a tobie co znowu? - zawołała, bo szczeniak popędził do pralni i

łapczywie chłeptał wodę. Nic dziwnego - ucho Torturelli miało smak pieprzu.

Szczenięta z dnia na dzień stawały się coraz silniejsze i bardziej

samodzielne. Nie trzeba było ich już karmić a oprócz kaszek na mleku i

rozmoczonego chleba jadały też siekane mięso. Mimi i Perdita chętnie

zostawiały je teraz na godzinkę czy dwie i co rano trzy dorosłe psy

wyprowadzały panią Poczciwińską i nianię Lokajską na spacer do parku. W tym

czasie niania Kucharska gotowała obiad i pilnowała szczeniąt. Pewnego dnia,

zaledwie wypuściła je na podwórko, ktoś zadzwonił do frontowych drzwi.

Była to Torturella de Mon. Dowiedziawszy się, że pani Poczciwińskiej nie

ma w domu, powiedziała, że wejdzie i zaczeka. Zasypała nianię pytaniami na

temat Poczciwińskich i szczeniąt i tak się rozgadała, że w końcu niania

Kucharska przerwała jej, mówiąc, że musi wpuścić szczenięta do domu, bo

zerwał się zimny wiatr. Torturella odparła, że wobec tego przejdzie się do

parku, może tam spotka koleżankę. - Może stąd uda mi się ją zobaczyć -

rzekła podchodząc do okna.

Niania Kucharska także podeszła do okna, by wskazać jej najkrótszą drogę

do parku, i zauważyła, że sprzed domu od jeżdża z piskiem opon czarna

furgonetka.

Torturelli nagle zaczęło się spieszyć. Niemal pędem ruszyła do wyjścia i

zbiegła po schodkach.

Że też potrafi tak szybko chodzić w tych wszystkich futrach - pomyślała

sobie niania Kucharska, zamykając za nią okno. - A te biedne maleństwa w

swoich cieniutkich skórkach jeszcze nam zamarzną na śmierć!"

Pospieszyła do kuchni i wyszła na podwórko.

Szczeniaków ani widu, ani słychu.

"Schowały się. Chcą mnie nabrać" - powiedziała sobie w duchu. Wiedziała

jednak, że nie ma tam takiego miejsca, gdzie mogłoby się ukryć piętnaście

szczeniąt.

Na wszelki wypadek zajrzała za wszystkie donice z krzewami, choć nawet

mysz nie mogłaby się tam wśliznąć. Furtka od ulicy była dokładnie

zamknięta, zresztą szczenięta same nie dałyby rady jej otworzyć.

Mimo to wybiegła na chodnik, rozglądając się w popłochu.

Ukradli je!.Ani chybi ukradli! - lamentowała wybuchając płaczem. - Na

pewno wywieźli je tą czarną furgonetką!

Torturella de Mon najwyraźniej zmieniła zdanie i zrezygnowała z wyprawy

do parku. Była już drogi do swego domu. Szła zastanawiająco szybko.

`tc

Psy szczekają,ă

o pomoc wołają

`tc

Niania Kucharska ze łzami w oczach ruszyła do parku. Wkrótce dostrzegła

panią Poczciwińską, nianię Lokajską i trzy psy wracające do domu. Było to

dziwne, wręcz straszliwe, że spacerują sobie tak beztrosko, skoro każdy

krok zbliża ich do tragicznej wiadomości.

Niania Kucharska wybiegła im na spotkanie, szlochając tak, że pani

Poczciwińska z trudem zrozumiała, co się stało. Psy usłyszały słowo

"szczenięta", zobaczyły łzy niani i pognały na podwórko. Pędem obleciały

cały dom, szukając, wszędzie szukając. Mimi i Perdita wyły co chwila, a

Pongo ujadał wściekle.

Tymczasem nianie wypłakiwały się sobie w fartuch, a pani Poczciwińska

dzwoniła do męża. Przyjechał natychmiast, w towarzystwie Wybitnego Fachowca

ze Scotland Yardu. Wybitny Fachowiec znalazł na balustradzie od podwórka

strzępy materiału używanego do szycia worków i powiedział, że szczenięta

wrzucono pewnie do worka i wywieziono czarną furgonetką. Obiecał Przeczesać

Podziemie, lecz ostrzegł, że skradzione psy rzadko udaje się odzyskać,

chyba że właściciel wyznaczy nagrodę. Wypłacanie nagrody złodziejowi na

pozór kłóci się ze zdrowym rozsądkiem, ale pan Poczciwiński gotów był na

ten krok.

Czym prędzej pojechał na Fleet Street, gdzie mieszczą się redakcje

większości gazet, i dał ogłoszenie na pierwsze strony popołudniówek (co

było dosyć kosztowne) oraz załatwił, żeby jeszcze większe ogłoszenia

ukazały się na pierwszych stronach gazet porannych następnego dnia (co

kosztowało go jeszcze więcej). Poza tym Poczciwińskim nie pozostawało nic

innego, jak tylko dodawać otuchy sobie, nianiom i psom. Wkrótce nianie

przestały szlochać, dołączyły do pocieszania psów i przyrządziły wiele

wspaniałych potraw, których nikt jakoś nie miał ochoty skosztować. W końcu

nad pogrążonym w smutku domem zapadła noc.

Trzy psy leżały wyczerpane w swych koszach przed piecem kuchennym.

- Wyobraź sobie tylko moją maleńką Resztkę w worku! - załkała Mimi.

- Zaopiekuje się nią jej duży brat, Ciapek - pocieszył ją Pongo, choć sam

był wyraźnie niepocieszony.

- Fart jest taki dzielny, na pewno pogryzie złodziei - lamentowała

Perdita. - A wtedy go zabiją.

- Nie, tego nie zrobią - zaprzeczył Pongo. - Nasze dzieci skradziono,

ponieważ są cenne. Nikt ich nie zabije. One mają wartość tylko za życia.

A jednak nim skończył mówić te słowa, w jego umyśle zakiełkowało

straszliwe podejrzenie. Z upływem czasu utwierdzał się w nim coraz

bardziej. Doszczętnie wyczerpane Mimi i Perdita dawno już spały, gdy Pongo

wpatrywał się w ogień i gryzł wiklinę z koszyka tak, jak palacz gryzie

ustnik fajki.

W opinii ludzi, którzy nie znali go zbyt dobrze, uchodził za pięknego,

zabawnego i uroczego psiaka, ale niespecjalnie mądrego. Nawet Poczciwińscy

nie całkiem zdawali sobie sprawę z głębin jego umysłu. Wciąż jeszcze bywał

taki dziecinny! Ganiał za piłkami i patykami, wskakiwał na kolana, choć był

już na to za duży, przewracał się na grzbiet, nadstawiając brzuch do

drapania. Kto by przypuszczał, że. to swawolne stworzenie posiada

najbystrzejszy umysł w całej psiej społeczności?

Teraz właśnie Pongo czynił z niego użytek. Przez całą długą grudniową noc

dodawał dwa do dwóch i wychodziło mu cztery. Niewiele brakowało, a wyszłoby

mu nawet pięć:

Nie miał zamiaru niepokoić Mimi i Perdity swoimi podejrzeniami. Biedny

Pongo! Nie dość, że cierpiał jako ojciec, to jeszcze dodatkowo cierpiał za

obie matki (uznał bowiem, że szczenięta mają dwie matki, choć ani przez

chwilę nie czuł się mężem dwóch żon - Perditę traktował jak ukochaną

młodszą siostrę). Nie chciał wspominać o swych najgorszych przeczuciach,

dopóki nie nabierze całkowitej pewności. Przedtem jednak czekało go ważne

zadanie. Obmyślał plany, aż wejście niań uświadomiło mu, że wstał nowy

dzień.

Zazwyczaj była to wspaniała pora - świeżo rozpalony piec, dokoła mnóstwo

jedzenia, a szczenięta rozbrykane w najlepsze. Ale tego ranka... no cóż,

jak to ujęła niania Lokajska, lepiej nawet nie myśleć. A jednak myślała o

całej tej historii, jak zresztą wszyscy w tym pozbawionym szczeniąt domu.

W ciągu dnia nie nadeszły żadne pomyślne wieści, ale Poczciwińscy ze

zdziwieniem i ulgą przyjęli fakt, że wszystkie psy jadły z apetytem. (Pongo

przykazał stanowczo: "Musicie, dziewczęta, zachować siły"). Po południu zaś

Pongo i Mimi sprawili im jeszcze większą niespodziankę, wyraźnie pokazując,

że chcą ich zabrać na spacer. Perdita nie. Postanowiła zostać w domu, na

wypadek, gdyby któreś szczenię wróciło i trzeba je było umyć.

Dni były już zimne - do Gwiazdki pozostał zaledwie tydzień.

- Mimi musi włożyć ubranko - powiedziała pani Poczciwińska.

Miała na myśli śliczny niebieski płaszczyk z białą lamówką. Mimi była z

niego bardzo dumna. Pongo i Perdita także otrzymali płaszcze; on jednak

niedwuznacznie dał do zrozumienia, że nie zamierza go nosić.

Tak więc Mimi ubrano w płaszczyk, a obu psom założono zgrabne obroże z

łańcucha. Następnie Pongo i Mimi wzięli Poczciwińskich na smycz i

wyprowadzili ich do parku.

Od samego początku widać było, że wiedzą, dokąd chcą pójść. Bez wahania

przeszli przez park, potem przez jezdnię i skierowali się na otwarty teren,

zwany Wzgórzem Pierwiosnków. Poczciwińscy nie zdziwili się, gdyż z dawien

dawna była to ulubiona trasa spacerów. Natomiast zaskoczyło ich zachowanie

Pongo i Mimi, gdy wreszcie dotarli na szczyt wzgórza. Oba psy stanęły obok

siebie i zaczęły szczekać.

Szczekały na północ, szczekały na południe, szczekały na wschód i na

zachód. Zmieniając kierunek, za każdym razem zaczynały szczekanie od trzech

bardzo dziwnych, krótkich, ostrych warknięć.

- Można by pomyśleć, że przesyłają wiadomości zauważył pan Poczciwiński.

Ale nie mówił tego poważnie. A tymczasem była to prawda.

Ludzie często zwracali uwagę na fakt, że psy bardzo lubią szczekać

wczesnym wieczorem. Niektórzy określają nawet zmierzch jako "porę

szczekania". Psy z ruchliwych miast szczekają rzadziej niż wiejskie, ale

wszystkie wiedzą o Szczekaniu o Zmierzchu. W ten bowiem sposób kontaktują

się z przyjaciółmi z dalekich stron, przekazują ważne wiadomości, plotkują.

Tyle że psy, które odpowiedziały na wezwanie Pongo i Mimi, nie spodziewały

się usłyszeć plotek, bo trzy krótkie, ostre warknięcia oznaczały: "Ratunku!

Ratunku! Ratunku!"

Psy korzystają z tego sygnału tylko i wyłącznie w razie najwyższej

konieczności. A pies, który go usłyszał, nigdy nie zwleka z odpowiedzią.

W ciągu kilku minut wiadomość o kradzieży szczeniąt obiegała już całą

Anglię, a wszystkie poinformowane psy natychmiast zamieniały się w

detektywów. Brytany z londyńskiego półświatka (ostre bestie o równie

ostrych zębach) ruszyły na obchód złowrogich zaułków, gdzie czatują

złodzieje psów. Te w sklepach ze zwierzętami pospiesznie sprawdzały, czy

szczeniaki wystawione na sprzedaż to nie dalmatyńczyki w przebraniu. A te,

które same nic nie mogły zrobić, czym prędzej przekazywały wieści po całym

Londynie i przedmieściach, i dalej, na wieś: "Ratunku! Ratunku! Ratunku!

Skradziono piętnaście szczeniąt dalmatyńczyków. Wiadomość kierować pod

adresem: Pongo i Mimi Pongo, Park Regenta, Londyn. Koniec".

Pongo i Mimi liczyli na taki rozwój wydarzeń.. Wiedzieli jednak tylko

tyle, że nawiązali kontakt z psami z sąsiedztwa, i że psy te co dzień o

zmierzchu będą w pobliżu, by przekazywać nadchodzące wieści.

Najwięcej otuchy dodał im pewien Dog spod Hampstead.

- Mam siatkę przyjaciół w całej Anglii - oznajmił swym donośnym, głębokim

głosem. - Dzień i noc będę trwał na posterunku. Uszy do góry, psy z Parku

Regenta!

Ściemniło się już i Poczciwińscy delikatnie dawali do zrozumienia, że

czas wracać do domu. Pongo i Mimi zamienili więc z Dogiem kilka słów na

pożegnanie i zeszli ze Wzgórza Pierwiosnków. Psy, które odpowiedziały na

ich apel, były teraz cicho, za to Szczekanie o Zmierzchu rozprzestrzeniało

się coraz bardziej. Tego dnia nie zakończyło się o zmroku, lecz trwało

długo po tym, jak nad Anglią wstał księżyc.

Nazajutrz u Poczciwińskich od samego rana urywał się telefon - to ludzie,

którzy czytali ogłoszenie w gazetach, składali wyrazy współczucia.

(Zadzwoniła też Torturella de Mon; wydawała się szczerze zmartwiona na

wieść, że szczenięta skradziono w chwili, gdy rozmawiała z nianią

Kucharską). Nikt jednak nie powiedział nic, co pomogłoby w złapaniu

złodziei. Scotland Yard był Wręcz Zbity z Tropu. Dla Poczciwińskich, obu

niań i trzech psów oznaczało to więc kolejny smutny, jakże smutny dzień.

Tuż przed zmrokiem Pongo i Mimi znów pokazali, że chcą wyprowadzić swoich

przyjaciół na spacer. Wyszli więc i znów psy skierowały się na Wzgórze

Pierwiosnków. Na szczycie znowu stanęły obok siebie i warknęły ostro trzy

razy. Teraz jednak, choć ucho ludzkie nie wychwyciłoby żadnej różnicy,

znaczyło to nie "Ratunku!", lecz "Gotowi! Gotowi! Gotowi!".

Najpierw odpowiedziały psy, które zebrały wiadomości z całego Londynu.

Posypały się raporty ze wszystkich dzielnic miasta. I wszystkie brzmiały

tak samo:

- Wzywam Pongo i Mimi Pongo z Parku Regenta. Brak wiadomości o waszych

dzieciach. Najszczersze kondolencje. Koniec.

Pongo i Mimi co chwila sygnalizowali gotowość do odbioru informacji, za

każdym razem z nową nadzieją. I za każdym razem czekało ich gorzkie

rozczarowanie. W końcu pozostała im już tylko wiadomość od Doga spod

Hampstead. Dali mu więc znak - ich ostatniej desce ratunku!

W odpowiedzi usłyszeli tubalny głos:

- Wzywam Pongo i Mimi Pongo z Parku Regerita. Brak wiadomości o waszych

dzieciach. Najszczersze kondolencje. Ko...

Dog przerwał w pół słowa. Po chwili zaszczekał:

- Czekajcie! Czekajcie! Czekajcie!

Pongo i Mimi stali jak wryci, czekając z bijącym sercem. Czekali tak

długo, że pan Poczciwiński oparł dłoń na głowie Pongo i zaproponował:

- Może byśmy tak wrócili do domu, staruszku, co ty na to?

Po raz pierwszy w życiu Pongo odtrącił rękę swego pupila i dalej stał jak

słup soli. Wreszcie Dog odezwał się znowu.

- Wzywam Pongo i Mimi Pongo! - zagrzmiał triumfalnie w zapadającym

zmroku. - Wiadomość! Nareszcie jest wiadomość! Czekajcie na szczegóły.

Zdarzyło się bowiem coś zupełnie niezwykłego. W chwili, gdy Dog miał się

już odmeldować, usłyszał przenikliwy głos przedstawicielki rodziny szpiców.

Przekazała mu ona wiadomość zasłyszaną od Pudla, który dowiedział się o tym

od Boksera, a ten od Pekińczyka. W obiegu informacji pomagały psy wszelkich

możliwych ras... a także wiele nierasowych (wcale przez tonie gorszych -

wszystkie były bystre jak woda w potoku). W sumie wzięło w tym udział

czterysta osiemdziesiąt psów, które przekazały wiadomość na odległość ponad

stu kilometrów. Każdy pies zaczynał od hasła "Pilne!", co uciszało

wszystkich plotkarzy w sąsiedztwie. Choć tego dnia niewiele psów plotkowało

podczas Szczekania o Zmierzchu rozmawiano niemal wyłącznie o skradzionych

szczeniakach.

A oto ta dziwna historia, którą usłyszeli Pongo i Mimi:

Kilka godzin temu pewien starszawy Owczarek Angielski, mieszkający na

farmie daleko w hrabstwie Suffolk, wybrał się na poobiedni spacer. Wiedział

o kradzieży szczeniąt i dopiero co rozmawiał o tym ze swą serdeczną

przyjaciółką - burą kotką.

Niedaleko wioski, na odludnym wrzosowisku, znajduje się tam stary dom

otoczony niezwykle wysokim murem. Mieszkają w nim dwaj bracia - Saul i

Jasper Złoczyńscy ale oni go tylko pilnują z polecenia prawdziwego

właściciela. Posiadłość zyskała sobie bardzo złą sławę - okoliczne psy nie

ośmieliłyby się nawet wetknąć nosa za wysokie żelazne wrota, które i tak

zawsze są zamknięte.

Przypadek zrządził, że Owczarek zawędrował w pobliże tego domu.

Przyspieszył kroku, nie mając ochoty na spotkanie z którymś z braci

Złoczyńskich. W tejże chwili coś przeleciało nad murem.

Owczarek z radością zobaczył, że jest to kość; ale nie ma na niej ani

grama mięsa - zauważył z niesmakiem. Ot, stara wyschnięta kość, dziwacznie

podrapana. A jednak zadrapania układały się w litery... SOS!

Ktoś wzywał pomocy! Ktoś za wysokim murem i wysokimi, zamkniętymi na

łańcuch wrotami! Owczarek zaszczekał cicho i ostrożnie. W odpowiedzi

usłyszał cienkie, piskliwe szczeknięcie. A potem skowyt, jak gdyby ktoś

szturchnął psa. Owczarek zaszczekał jeszcze raz, mówiąc: "Zrobię, co w

mojej mocy", po czym chwycił kość w zęby i biegiem wrócił na farmę.

Tam pokazał kość burej kotce i poprosił ją o pomoc. Razem pobiegli do

domu na odludziu. Na tyłach posiadłości znaleźli drzewo, którego gałęzie

wystawały za mur. Kotka wdrapała się na nie i przeskoczyła na drzewo po

drugiej stronie muru.

- Uważaj na siebie! - zaszczekał Owczarek. - Pamiętaj, że ci bracia

Złoczyńscy to łotry spod ciemnej gwiazdy.

Czepiając się pazurami pnia, kotka tyłem zeszła na ziemię i pognała przez

zarośla. Wkrótce dotarła do starego ceglanego muru, zza którego dolatywało

skamlenie i płaczliwe sapanie. Wskoczyła więc na mur i spojrzała w dół.

Natychmiast zauważył ją jeden z braci Złoczyńskich i cisnął w nią

kamieniem. Uchyliła się, zeskoczyła na ziemię i uciekła co sił w nogach.

Dwie minuty później cała i zdrowa dołączyła do Owczarka.

- Są! - oznajmiła triumfalnie. - Tam aż się roi od małych dalmatyńczyków!

Owczarek zawsze szczycił się potężnym głosem, ale tego dnia, mając do

przekazania najważniejsze informacje w całym psim świecie, podczas

Szczekania o Zmierzchu przeszedł sam siebie. Wiadomość przejęły inne psy -

wiejskie i domowe, duże i małe. Czasami szczekanie niosło się blisko

kilometr, czasami wystarczało zaledwie kilka metrów. Pewien Terier o

wyostrzonym słuchu zapobiegł przerwaniu łańcucha wychwytując głos z

odległości ponad półtora kilometra, a potem omal nie pękł, przekazując

wieść sąsiadowi. Kilometry bezdroży, kilometry przedmieść i gąszcz ulic

Londynu nie przerwały łańcucha; wytrzymał na całej trasie z dalekiego

Suffolk aż na szczyt Wzgórza Pierwiosnków, gdzie Pongo i Mimi nastawiali

uszu, nieruchomi jak posągi.

- Szczenięta znaleziono w domu na odludziu. SOS na starej kości...

Mimi pogubiła się w tym wszystkim, lecz Pongo nie uronił ani słowa.

Podano instrukcje, jak dotrzeć do wioski, padły sugestie dotyczące podróży

i propozycje gościny po drodze. Cały łańcuch psów czekał, by teraz

przekazać wiadomość szczeniętom - Owczarek miał się z nimi porozumieć przez

mur w samym środku nocy.

Z nadmiaru emocji Mimi w pierwszej chwili nie wiedziała, co powiedzieć,

ale Pongo zaszczekał wyraźnie:

- Powiedzcie im, że po nie przyjdziemy! Powiedzcie, że ruszamy już dziś!

Powiedzcie, żeby były dzielne!

Mimi odzyskała w końcu głos.

- Przekażcie im, że je kochamy! - zawołała. - Niech Ciapek opiekuje się

Resztką! Niech Fart nie przesadza z odwagą! Niech Pączuś nie pakuje się w

tarapaty! - I pewnie przekazałaby coś dla każdego z piętnaściorga

szczeniąt, gdyby Pongo nie szepnął:

Wystarczy, kochanie. Nie powinniśmy zbytnio komplikować całej sprawy.

Niech Dog bierze się do dzieła.

Pongo i Mimi pożegnali się i zapadła nagle cisza. Po chwili znów

usłyszeli Doga, ale już nie tak wyraźnie. Tym razem nie szczekał w ich

kierunku - jako pierwszy w sztafecie psów, przesyłał wiadomość do Suffolk.

`tc

Na odsiecz

`tc

- Słyszałaś, kto jest właścicielem domu, w którym uwięzili szczenięta? -

zapytał Pongo w drodze powrotnej.

- Nie - odparła Mimi. - Niestety, umknęło mi wiele rzeczy z tego, co

mówił Dog.

Później ci wszystko wyjaśnię - obiecał Pongo.

Miał problem. Wiedział już, że jego straszliwe podejrzenia były słuszne i

że nadszedł czas, by Mimi poznała całą prawdę. Gdyby jednak wyjawił jej

wszystko przed jedzeniem, mogłaby stracić apetyt, gdyby zaś powiedział jej

zaraz potem, mogłaby zwrócić kolację. Tak więc chwilowo nie wracał do

tematu. Kazał jej natomiast zjeść wszystko co do okruszka i - tak jak on -

poprosić o dokładkę. Nianie były wniebowzięte.

- Kto wie, kiedy następnym razem uda nam się coś zjeść? - wyjaśnił Pongo.

Nianie wyszły nakarmić Poczciwińskich, a trzy dalmatyńczyki przystąpiły

do obmyślania planów. Perdita od razu zaofiarowała się, że też pójdzie do

Suffolk.

- Ależ kochanie, na taką wyprawę jesteś jeszcze za delikatna -

zaprotestowała Mimi. - A zresztą, co byś tam z nami robiła?

- Myłabym dzieci - odparła Perdita.

Pongo i Mimi zapewnili ją, że wiedzą, jak wspaniale myje szczenięta, ale

wytłumaczyli, że bardziej potrzebna jest tutaj, żeby dodawać otuchy

Poczciwińskim. Perdita zresztą sama to czuła.

- Szkoda, że nie możemy im wyjaśnić, dlaczego odchodzimy! - westchnęła

Mimi ze smutkiem.

- Gdybyśmy mogli, to nie musielibyśmy ich opuszczać - rzekł Pongo. -

Zawieźliby nas do Suffolk samochodem. I sprowadzili policję.

- A może spróbujmy jeszcze raz porozumieć się w ich języku? -

zaproponowała Mimi.

Poczciwińscy siedzieli przy kominku w wielkim białym salonie. Serdecznie

przywitali się z psami i zrobili im miejsce na kanapie. Ale dalmatyńczykom

nie drzemka była w głowie. Stanęły obok siebie, spoglądając na

Poczciwińskich błagalnie.

- Hau, hau, hauffolk! - zaszczekał Pongo łagodnie.

Pan Poczciwiński pogłaskał go, ale nic nie zrozumiał.

- Hau, hau, hauffolk! - zaryzykowała Mimi.

- Chcecie nam powiedzieć, że szczenięta są w Suffolk? - zapytała pani

Poczciwińska.

Psy zawzięcie zaczęły merdać ogonem, ale pani Poczciwińska tylko

żartowała. Pongo i Mimi wiedzieli, że próba porozumienia jest beznadziejna

i że zawsze tak będzie

Psy nigdy nie nauczą się mówić po ludzku, a ludzie nigdy nie nauczą się

psiej mowy. Ale wiele psów rozumie ludzi niemal słowo w słowo, natomiast

ludzie potrafią rozróżnić co najwyżej kilka szczeknięć. A przecież

szczekanie to tylko drobna cząstka języka psów. Merdanie ogonem może

wyrażać tak wiele. Ludzie wiedzą, że pies jest wtedy zadowolony, ale nie

mają pojęcia, co dokładnie mówi im na ten temat. (To i tak bardzo mądrze z

ich strony, że w ogóle rozumieją, co oznacza merdanie ogonem, skoro sami

ogonów nie mają). Do tego dochodzi jeszcze ziajanie, węszenie, strzyżenie

uszami... a wszystko to określa tyle różnych rzeczy. No i wiele, bardzo

wiele pojęć psy wyrażają wzrokiem.

Tego wieczoru Pongo i Mimi najwięcej mówili oczami wiedząc, że dzięki

temu Poczciwińscy zrozumieją przynajmniej jedno słowo: kocham. Powtarzali

je na okrągło, tuląc głowy do kolan swych ulubieńców, którzy z kolei

powtarzali bez przerwy: "Kochany Pongo", "Kochana Mimi".

- Proszą nas, żebyśmy odnaleźli ich dzieci, wiem o tym - stwierdziła pani

Poczciwińska, nie domyślając się, że psy nie tylko wyznają im miłość, lecz

mówią także:

- My sami odszukamy szczenięta. Wybaczcie, że was opuszczamy. Prosimy,

nie traćcie nadziei, że wrócimy cali i zdrowi.

O jedenastej wieczorem Pongo i Mimi ostatni raz pocałowali swoich pupilów

w rękę i - w towarzystwie Perdity - wyprowadzili pana Poczciwińskiego na

ostatni spacer. Perdita spędziła cały wieczór z nianiami, czując, że Pongo

i Mimi chcą być ze swoimi przyjaciółmi sam na sam. Potem wszystkie psy

zległy w swych koszach w ciepłej kuchni i cały dom pogrążył się we śnie.

Ale nie na długo. Tuż przed północą Pongo i Mimi wstali, zjedli kilka

zawczasu schowanych biszkoptów i napili się do syta. Po czułym pożegnaniu z

zapłakaną Perditą otworzyli nosem okno na tyłach domu i wyskoczyli na dwór.

(Nie próbowali wyjść przez podwórko, wiedząc, że nie otworzą furtki na

szczycie schodów). Starannie przymknęli okno za sobą, żeby Perdita się nie

przeziębiła, i obeszli dom, by uśmiechnąć się do niej raz jeszcze zza

balustrady od frontu (Psy śmieją się na różne sposoby; Pongo i Mimi w

uśmiechu marszczyli nosy). Perdita wyglądała przez okno kuchenne, dzielnie

usiłując merdać ogonem.

Mimi widziała za nią trzy wymoszczone poduszkami kosze, zalane

czerwonawym blaskiem padającym z rozżarzonego pieca. Pomyślała o wszystkich

beztroskich nocach które spędziła w swoim koszu w tych szczęśliwych czasach

gdy można było spać spokojnie, nie martwiąc się o śniadanie. Biedna Mimi!

To prawda, że kochała Pongo, szczenięta, Poczciwińskich i nianie - no i

miłą, uprzejmą Perditę - ponad wszystko. Ale kochała też wygodne życie.

Nigdy jeszcze dom nie wydawał jej się tak drogi jak teraz, gdy wyruszała na

ryzykowną wyprawę w nieznane.

I to w taki ziąb! Noc była piękna, usiana błyszczącymi gwiazdami, lecz

hulał przenikliwy wiatr. Gdyby tak mogła włożyć swój piękny niebieski

płaszczyk, wiszący teraz na kołku w ciepłej kuchni!

Pongo zauważył, że Mimi drży. Kochającemu mężowi niełatwo jest znieść

widok dygoczącej z zimna żony.

- Zmarzłaś, Mimi? - zapytał z niepokojem.

- Nie, Pongo - odparła, nadal dygocząc.

- Bo ja tak - skłamał. - Ale szybko się rozgrzeję.

Ostatni raz pomachał Perdicie ogonem i dziarsko ruszył skrajem parku, na

pozór pełen animuszu. Mimi dotrzymywała mu kroku. Ale gdy tylko skończyła

się żegnać z Perditą, ogon jej obwisł.

- Cieplej ci, Mimi? - spytał Pongo kilka minut później.

- Tak - odparła, nadal dygocząc z opuszczonym ogonem.

Pongo wiedział, że jeśli nie uda mu się jej podnieść na duchu, to Mimi

nie sprosta czekającym ich trudom. Pomyślał też, że i on mógłby się

pokrzepić. Zaczął więc rozmawiać, by dodać odwagi i żonie, i sobie samemu.

- Czasami myślę, że oboje jesteśmy trochę rozpieszczeni - zagaił. -

Dobrym psom rozpieszczanie wprawdzie nie szkodzi, pod warunkiem, że się od

tego całkowicie nie uzależnią, bo wtedy starzeją się przedwcześnie. Nie

powinniśmy tracić zamiłowania do przygód, nie wolno nam zapominać o naszych

dzikich przodkach. - Akurat mijali zoo. - Tak, wiem, że martwimy się o

dzieci, ale im bardziej będziemy się martwić, tym mniej będziemy mogli dla

nich zrobić. Musimy być dzielni, nawet weseli. Pewni, że nam się uda.

Rozgrzałaś się trochę, Mimi?

- Tak, Pongo - szepnęła. Ale wciąż drżała, a ogon miała spuszczony.

Dochodzili już do mostu łączącego skraj parku z Camden Town.

- Zatrzymaj się. na chwilkę - poprosił Pongo...

Odwrócił się i spojrzał tam, skąd przyszli. W zasięgu wzroku nie było ani

jednego samochodu, w oknach nie paliło się ani jedno światło. Latarnie

przypominały strażników pilnujących uśpionego parku.

- Pomyśl, jak to będzie, gdy wrócimy tu prowadząc ze sobą piętnaście

szczeniąt - rzekł Pongo.

- Och, Pongo, jesteś tego pewny?

- Absolutnie - oświadczył. - Cieplej ci już trochę, kochanie?

- Tak, Pongo - odparła. - Tym razem naprawdę.

- A więc do Suffolk!

Pobiegli w stronę mostu. Mimi trzymała teraz ogon tak samo wysoko jak on.

- Byle nie za wysoko, Mimi - przestrzegł ją mąż. - To my musimy być

weseli, a nie nasze ogony. - O dalmatyńczyku mówi się, że ma "wesoły ogon",

jeżeli zadziera go wysoko ponad grzbiet, i jest to poważna wada.

Mimi śmiała się jeszcze z żarciku męża, gdy naraz jej serce zatrzepotało.

Zbliżał się do nich policjant.

Pongo natychmiast skręcił w boczną uliczkę i zniknęli policjantowi z

oczu. Ale jego widok o czymś Mimi przypomniał.

- Pongo! - załkała. - Jesteśmy teraz nielegalni! Wyszliśmy przecież bez

obroży.

- I całe szczęście - odparł. - Psa można bardzo łatwo złapać za obrożę.

Natomiast żałuję, że nie włożyłaś swojego płaszczyka. - Zauważył, że Mimi

znów drży... choć tym razem nie z zimna, lecz ze strachu przed policjantem.

- A ja nie - powiedziała dzielnie. - Gdybym włożyła płaszczyk, to jak bym

poznała, czy dzieciom nie jest zimno? One nie mają ubranek. Pongo, jak one

przeżyją wędrówkę z Suffolk do Londynu w taki ziąb? A jeśli zacznie padać

śnieg?

- Kto wie, może nie będą musiały od razu ruszać w drogę - odparł.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Ależ musimy je zabrać czym prędzej, bo inaczej złodzieje zdążą je

sprzedać.

- Chwilowo nic złego im się nie stanie - uspokoił ją. Wiedział, że

nadszedł czas, by wyznać jej całą prawdę. - Odpocznijmy trochę - powiedział

i schronił się z nią w bramie. - Kochana Mimi - podjął łagodnie - naszych

dzieci nie ukradli zwyczajni złodzieje psów. Postaraj się być dzielna.

Pamiętaj, że je uratujemy. Nasze dzieci skradziono na polecenie Torturelli

de Mon... żeby mogła sobie uszyć futro z ich skórek. Bądź dzielna, Mimi!

Ale ona zupełnie się załamała. Z przerażeniem w oczach zległa na schodku,

dysząc ciężko.

- Wszystko będzie dobrze, najdroższa! Naszym dzieciom jeszcze przez kilka

miesięcy nic nie grozi. Są o wiele za małe, żeby... żeby uszyć z nich

futro.

Mimi wzdrygnęła się. Wstała z wysiłkiem.

- Wracam! - krzyknęła. - Wracam, rozszarpię Torturellę de Mon na strzępy!

- Nic by to nie dało - rzekł Pongo stanowczo. - Najpierw musimy uratować

dzieci, a potem myśleć o zemście. Do Suffolk!

- Do Suffolk! - zawtórowała Mimi, ruszając chwiejnie. - Ale poczekaj,

Torturello de Mon, jeszcze się spotkamy!

Wkrótce poczuła się lepiej, bo Pongo przekonał ją, że szczenięta z

pewnością są dobrze odkarmione, trzymane razem i otoczone troskliwą opieką,

skoro są przeznaczone na futro. Zwyczajni złodzieje do tej pory pewnie by

już je sprzedali, w dodatku różnym ludziom. Mimi zasypała go pytaniami.

Powiedział jej o swych wcześniejszych podejrzeniach - jak nagle przypomniał

sobie dzień, w którym poznali Torturellę i siedzieli pod fortepianem w

czerwonym salonie.

- Powiedziała, że można by z nas zrobić zachwycające futro, Mimi.

- I że nosiłaby je wiosną, na czarny kostium - dorzuciła, przypominając

sobie tę chwilę. - A jak się dopytywała o szczenięta!

- Zagadała nianię Kucharską, a w tym czasie ktoś ukradł nasze dzieci -

ciągnął Pongo. - Ale całkowitej pewności nabrałem dopiero dziś wieczorem,

podczas Szczekania o Zmierzchu. Nie usłyszałaś tego wszystkiego co ja.

Nasze dzieci znajdują się w Czarcim Dworze... to posiadłość należąca od

pokoleń do rodziny de Monów.

Wiedział też, choć nie zdradził się z tym przed Mimi że skrót SOS

wydrapany na starej kości znaczy: "Szczeniętom Ocalcie Skórę".

`tc

W starym zajeździe

`tc

Pongo bez trudu odnalazł drogę wylotową z Londynu, bo w czasach

kawalerskich dużo podróżował samochodem z panem Poczciwińskim i często

jeździli do Suffolk. Temperatura w tę grudniową noc spadała z minuty na

minutę, a psy kilometr za kilometrem biegły opustoszałymi ulicami. W końcu

zostawiły miasto za sobą i tuż przed świtem dotarły do wioski w lasach

Epping, gdzie zamierzały spędzić dzień.

Postanowiły wędrować tylko nocą, a w dzień odpoczywać. Nie wątpiły

bowiem, że pan Poczciwiński zamieści w gazetach ogłoszenie o ich zaginięciu

i że będą poszukiwane przez policję. W nocy prawdopodobieństwo, że ktoś je

zobaczy i złapie, było daleko mniejsze.

Zaledwie weszli do śpiącej wioski, usłyszeli ciche szczeknięcie i krzepki

Wyżeł wyszedł im na powitanie.

- Pongo i Mimi Pongo, jak sądzę? Podczas Szczekania o Późnym Zmierzchu

wszystko już dla was przygotowano. Proszę za mną.

Zaprowadził ich do starego zajazdu o spadzistym dachu, skąd przeszli pod

łukiem na brukowany dziedziniec.

- Napijcie się, proszę, z mojej miski - powiedział. - Jedzenie czeka na

was w sypialni, ale wody nie udało się tam dostarczyć.

(A to dlatego, że psy nie potrafią nosić wody w miskach).

Przez całą noc Pongo i Mimi pili tylko raz, ze starego poidła dla koni,

zaopatrzonego w niższe korytko dla psów. Teraz, spragnieni, z wdzięcznością

wychłeptali wodę.

- Duma oberżysty kusi mnie, by zaproponować wam jedną z naszych

najlepszych sypialni - rzekł Wyżeł. - Łączą w sobie staroświecki urok z

wszelkimi udogodnieniami współczesności... śniadanie podajemy do łóżka

gratis. Ale to by było nierozsądne.

- Tak, to prawda - przyznał Pongo. - Ktoś mógłby nas odkryć.

- Otóż to. Dlatego ulokujemy was w najbezpieczniejszym miejscu, jakie nam

przyszło do głowy. Naturalnie, po Późnym Szczekaniu zebrały się wszystkie

psy z okolicy... gdy dowiedzieliśmy się, że zaszczyt podejmowania was

przypadł naszej wiosce. Tędy, proszę.

Po drugiej stronie dziedzińca znajdowały się stare stajnie, w ostatniej

zaś stał połamany dyliżans.

- To dopiero odpowiednie miejsce dla dalamtyńczyków - stwierdził Pongo z

uśmiechem. - Naszych przodków specjalnie przyuczano do biegania za powozami

i karetami. Niektórzy wciąż jeszcze nazywają nas "psami od powozów" albo

"psami od karety".

- A wasza ucieczka z Londynu dowodzi, że jesteście godni swoich przodków

- powiedział Wyżeł. - Za moich młodych lat jeździło się jeszcze czasami tym

dyliżansem na szkolne wycieczki, ale od dawna już nikt o nim nie pamięta.

Nic wam tutaj nie grozi, zwłaszcza że przez cały czas kilka psów będzie

stało na warcie. W razie nagłego alarmu uciekajcie ze stajni tylnymi

drzwiami, a dalej przez pola.

Podłogę dyliżansu suto wymoszczono słomą, a na siedzeniu starannie

ułożono dwa wspaniałe kotlety, sześć ciastek z lukrem i pudełko miętówek.

- To od psów rzeźnika, piekarza i właściciela sklepu ze słodyczami -

wyjaśnił Wyżeł. - Waszą kolacją sam się zajmę. Co byście powiedzieli na

befsztyk?

Pongo i Mimi odparli, że brzmi to wspaniale, i zaczęli dziękować mu za

wszystko, ale skwitował ich wyrazy wdzięczności machnięciem ogona.

- To dla nas wielki zaszczyt - powiedział. - Planujemy nawet umieścić tu

małą tablicę pamiątkową - oczywiście ukrytą przed ludźmi - z napisem:

"Tutaj spali Pongo i Mimi".

Zaprowadził ich do zasnutego pajęczynami okna i pokazał im mniejsze

wydanie siebie samego, patrolujące dziedziniec.

- Mój najmłodszy chłopak, a już trzyma wartę. Liczy, że spotkacie się z

nim, jak wypoczniecie. Chce was poprosić o odcisk łapy... na początek

kolekcji. Niewielka straż honorowa odprowadzi was do granic wioski, ale

dopilnuję, żeby nie zabrali wam zbyt wiele czasu. Dobranoc... a właściwie

dzień dobry. Miłych snów.

Wyszedł, a Pongo i Mimi łapczywie rzucili się na jedzenie.

- Właściwie to lepiej się nie objadać za bardzo przed snem - zreflektował

się Pongo, więc zostawili kilka miętówek (Mimi śniło się później, że je

zjadła). Potem ułożyli się na słomie i przytulili do siebie mocno, czując,

jak z minuty na minutę jest im coraz cieplej.

- Naprawdę jesteś pewny, że nasze dzieci są pod dobrą opieką i mają co

jeść? - spytała Mimi.

- Najzupełniej. I jeszcze długo będą bezpieczne, bo na razie ich cętki są

o wiele za małe jak na wystrzałowe futro. Powiedz, Mimi, czy to nie

wspaniale być tak tylko we dwoje?

Mimi zabębniła ogonem z radości... a także z ulgi. Słabość Pongo do

Perdity sprawiała, że Mimi może nie szalała z zazdrości ale często bywało

jej przykro. Kochała Perditę, była jej wdzięczna i szczerze jej współczuła,

a jednak... no cóż przyjemnie jest mieć męża tylko dla siebie, pomyślała.

Ale zdobyła się na ładny gest.

- Biedna Perdita! Nie ma męża ani dzieci! Nigdy nie wolno nam okazać, że

chcielibyśmy zostać sam na sam.

- Mam nadzieję, że uda jej się pocieszyć naszych przyjaciół - rzekł

Pongo.

- Umyje ich - odparła Mimi... i zasnęła.

Spało im się wspaniale! Po raz pierwszy, odkąd skradziono ich dzieci,

poznali, co znaczy naprawdę głęboki sen. Nie przeszkodziło im nawet

Szczekanie o Zmierzchu, które przyniosło pomyślne wieści. Wyżeł obudził ich

zaraz po zmroku i przekazał nowiny. Szczenięta czuły się dobrze, a Fart

zawiadomił, że nie są w stanie zjeść tego wszystkiego, co im podają. Pongo

i Mimi od razu nabrali apetytu na befsztyki, które już na nich czekały.

Przy jedzeniu gawędzili z Wyżłem, jego żoną i dziećmi, które mieszkały w

okolicznych domach. Wyżeł wytłumaczył Pongo, jak dostać się do wioski, w

której mieli spędzić następny dzień - co ustalono podczas Szczekania o

Zmierzchu. Spałaszowali befsztyki i właśnie zabierali się do wspaniałego

sera, gdy nagle przybiegła z poczty suczka rasy corgi z popołudniówką w

zębach. Pan Poczciwiński zamieścił w prasie największe jak dotąd ogłoszenie

oraz fotografie Pongo i Mimi, wykonane podczas ich wspólnego miodowego

miesiąca.

Pongo wysłuchał tego ze ściśniętym sercem i uznał, że w tej sytuacji

planowana trasa ich podróży przestała być bezpieczna. Wiodła przez wiele

wsi, gdzie nawet po nocy ktoś mógłby ich zauważyć... chyba że czekaliby, aż

wszyscy mieszkańcy zasną, ale to by oznaczało stratę czasu.

- Musimy iść bezdrożami - oświadczył.

- Ależ zgubicie się - wtrąciła żona Wyżła.

- Pongo nigdy nie gubi drogi - powiedziała Mimi z dumą.

- W dodatku księżyc jest prawie w pełni - dorzucił Wyżeł. - Powinniście

dać sobie radę. Ale trudno wam będzie zdobyć żywność. Załatwiłem, żeby

jedzenie czekało na was w kilku wioskach po drodze.

Pongo odparł, że tak się najedli, iż wytrzymają do rana, ale nie może

znieść myśli, że tyle psów będzie na nich czekać bezskutecznie przez całą

noc.

- Odwołam to podczas Szczekania o Dziewiątej obiecał Wyżeł.

Z tyłu stajni od drzwi dobiegło ziajanie. To psy z całej wioski zebrały

się, żeby odprowadzić Pongo i Mimi.

- Powinniśmy już ruszać - rzekł Pongo. - Gdzie jest nasz młody

przyjaciel, który chce dostać nasze odciski łap?

Najmłodsza pociecha Wyżła nieśmiało wystąpiła do przodu, niosąc w zębach

stary jadłospis. Pongo i Mimi odcisnęli swe łapografy na okładce, a

następnie podziękowali Wyżłowi i całej jego rodzinie za wszystko, co dla

nich zrobili.

Na dworze czekające w dwuszeregu psy zgotowały im owację, ale ludzie nic

nie słyszeli, bo wszystkie psy widziały już zdjęcia w gazecie i zdawały

sobie sprawę, że ucieczka musi się odbyć w absolutnej ciszy.

Pongo i Mimi rozdawali ukłony na. prawo i lewo i z wdzięcznością

pociągali nosami, dziękując wszystkim zebranym. W końcu pożegnali się z

Wyżłem na dobre i w świetle księżyca pognali na pole.

- Do Suffolk! - rzucił Pongo.

`nv

`tc

Przez bezdroża

`tc

Wypoczęci i najedzeni, wkrótce dotarli do stawu, gdzie mogli się wreszcie

napić. Skierował ich tam Wyżeł, bo ponowne korzystanie z jego miski byłoby

dla nich zbyt ryzykowne - w pobliżu kręcili się ludzie. Byli też dużo

bardziej pewni siebie niż wówczas, gdy opuszczali dom w Parku Regenta.

Jakże im się teraz wydawał daleki, choć zaledwie dwadzieścia cztery godziny

temu wygrzewali się w swych koszach przy piecu kuchennym. Oczywiście, nadal

martwili się o swe dzieci i żałowali biednych Poczciwińskich, ale wiadomość

od Farta podniosła ich na duchu i mieli nadzieję, że pewnego dnia wszyscy

razem wrócą do domu. A zresztą, jak zauważył Pongo, zamartwianie się nikomu

nie pomoże, natomiast radość ze swobodnego biegania po polach doda im sił.

Pongo z wyraźną ulgą zobaczył, że Mimi biegnie lekko i że jest we

wspaniałej formie. Karmienie szczeniąt nie wychudziło jej tak żałośnie jak

Perdity, która - w przeciwieństwie do Mimi - karmiła swoje dzieci bez

dodatkowego pożywienia.

- Śliczna jesteś, Mimi - odezwał się. - Bardzo jestem z ciebie dumny.

Słysząc to, Mimi jeszcze bardziej wypiękniała, a Pongo poczuł jeszcze

większą dumę. Po chwili zapytał:

- A ja, czy według ciebie też dobrze wyglądam?

Mimi zapewniła go, że wygląda wspaniałe, żałując w duchu, że sama nie

powiedziała tego wcześniej. Pongo nie był próżny, ale każdy mąż lubi

wiedzieć, że żona go podziwia.

Ramię w ramię pobiegli dalej - idealnie dobrana para. Bezwietrzna pogoda

sprawiała, że noc wydawała się cieplejsza niż poprzednio, ale Pongo

wiedział, że jest siarczysty mróz. Gdy po kilku godzinach biegu przez pola

dotarli do następnego stawu, cały był skuty lodem. Bez trudu wyrąbali

przerębel i napili się, lecz Pongo zaczął się niepokoić o to, gdzie

zastanie ich świt. W taki ziąb musieli znaleźć dobre schronienie. A skoro

wędrowali bezdrożami, nie wierzył, by trafili do wioski, w której ich

oczekiwano. Był jednak pewien, że do tej pory słyszała już o nich większość

psów i że chętnie im pomogą. "Tyle że musimy przed świtem trafić w pobliże

jakiejś wioski, inaczej żadnych psów nie spotkamy" - pomyślał.

Wkrótce wyszli na ścieżkę przecinającą pole, a że dopiero co słyszeli,

jak zegar wybija północ, Pongo uznał, że szansa spotkania ludzi na drodze

jest niewielka. Szukał drogowskazu, by sprawdzić, czy podążają w dobrym

kierunku. Przeszli więc ścieżką z półtora kilometra, aż dotarli do

pogrążonej we śnie wioski. Na trawie stał drogowskaz; Pongo odczytał napis

przy świetle księżyca. (Czytanie szło mu znakomicie, bo jako szczeniak

bawił się klockami z alfabetem). Wszystko w porządku - biegnąc przez pola

skrócili sobie drogę o wiele kilometrów i znajdowali się już w samym sercu

hrabstwa Essex. (Wioska, w której się mieli zatrzymać, została daleko za

nimi). Kierując się na północ, powinni dotrzeć do Suffolk.

Tyle że prześladowało ich wspomnienie pysznych befsztyków. Wydawało się,

że jedli je tak dawno temu. Ale było zbyt późno, żeby mogli liczyć na

zdobycie pożywienia. Z braku wyboru musieli po prostu iść dalej, czując jak

kiszki coraz głośniej grają im marsza.

Zanim wstał świt, przemarzli do szpiku kości - częściowo z głodu i

zmęczenia, a częściowo dlatego, że temperatura spadała z każdą chwilą. Lód

na mijanych stawach był coraz to grubszy, aż w końcu nie potrafili wyrąbać

przerębla, żeby się napić.

Teraz już Pongo niepokoił się nie na żarty, bo najwyraźniej w tej części

kraju wioski były bardzo rzadko rozsiane. Gdzie mogliby zdobyć coś do

jedzenia i schronienie? Gdzie mogliby się ukryć i przespać nadchodzący

lodowaty dzień?

Nie podzielił się z Mimi swoimi obawami, a ona nawet nie chciała się

przyznać, że jest głodna. Ale ogon je obwisł i szła coraz wolniej. Pongo

czuł się okropnie: do zmęczenia, głodu i niepokoju doszedł jeszcze głęboki

wstyd, że naraża swą piękną żonę na takie niewygody. Chyba niedługo trafią

na jakąś wioskę albo przynajmniej dużą farmę?

W końcu Mimi nie wytrzymała.

- Nie moglibyśmy trochę odpocząć, Pongo? - poprosiła.

- Nie, dopóki nie spotkamy jakichś psów, które nam pomogą - odparł. Nagle

serce mu podskoczyło z radości. Przed sobą mieli kryte strzechą chaty! Było

już całkiem jasno; widział dym unoszący się spiralnie z kilku kominów.

Znajdzie się tam chyba jakiś pies?

- Gdyby ktoś chciał nas złapać, bierzemy nogi za pas i uciekamy w pole -

przykazał.

- Dobrze, Pongo - obiecała Mimi, choć nie wierzyła, że mogłaby uciec

daleko.

Podeszli do pierwszej chaty. Pongo zaszczekał cicho. Bez odpowiedzi.

Ruszyli dalej i wkrótce przekonali się, że nie jest to właściwie wioska,

lecz tylko kilka stojących w rzędzie chat. Przeważnie były to opuszczone

rudery. Pomijając dym unoszący się z kilku kominów, nie zauważyli żadnych

oznak życia. Dopiero gdy zbliżyli się do ostatniej chaty, przez okno

wyjrzał mały chłopiec.

Na widok psów szybko otworzył drzwi. W ręku trzymał grubą kromkę chleba z

masłem. Zdawało się, że wyciąga ją do nich.

- Tylko spokojnie, Pongo, żeby się nie wystraszył.

Minęli otwartą furtkę i ruszyli kamienistą ścieżką, merdając ogonami i z

miłością spoglądając na chłopczyka... i na chleb z masłem. Chłopiec

uśmiechnął się do nich bez cienia strachu i pomachał chlebem. Wtem, gdy

byli najwyżej trzy, cztery metry od niego, schylił się, podniósł kamień i

rzucił w nich z całej siły. Widząc, że trafił Pongo, pisnął z uciechy, po

czym wszedł do domu i zatrzasnął drzwi.

Jednocześnie z głębi chaty doleciał głos mężczyzny. Psy odwróciły się i

uciekły co sił w nogach, najpierw na drogę, a potem w szczere pole.

- Nic ci się nie stało, Pongo? - krzyknęła Mimi w pełnym biegu. Nagle

ujrzała, że mąż kuleje. Zatrzymali się za stogiem siana. Łapa Pongo

krwawiła - z pewnością kamień miał bardzo ostrą krawędź. Ale najbardziej

bolesne było stłuczenie kości. Pongo aż się trząsł z bólu i gniewu.

Mimi była przerażona, lecz nie pokazywała tego po sobie. Wylizała mężowi

ranę i powiedziała, że dobry odpoczynek jest najlepszym lekarzem.

- Odpoczynek? Gdzie? - zapytał.

Mimi zobaczyła, że stóg jest dosyć luźny. Zaczęła go rozgrzebywać z

zapamiętaniem, mówiąc:

- Spójrz, Pongo, możesz się tu wczołgać i ogrzać. A potem prześpij się

trochę. Ja pójdę zdobyć coś do jedzenia... uda mi się, zobaczysz! Pomoże mi

pierwszy napotkany pies.

Przez ten czas wygrzebała już w stogu całkiem sporą dziurę. Pongo

spojrzał na nią tęsknym wzrokiem. Ale nie! Nie może puścić Mimi samej.

Wstał z trudem, krzywiąc się z bólu.

- Pójdziemy razem - oświadczył. - Pogryzę tego bachora.

- Nie, Pongo, nie! - krzyknęła przerażona. - Pamiętaj, że ten człowiek

jest jeszcze bardzo młody. Wszystkie małe istoty są okrutne, ale nie wiedzą

o tym... ileż to razy nasze kochane dzieci nieświadomie sprawiały mi ból.

Pogryzienie człowieka to największa zbrodnia, jakiej pies może się

dopuścić. Nie chcesz mieć chyba grzechu na sumieniu przez to okrutne,

bezmyślne dziecko? Ból i złość ci miną, ale poczucie winy dręczyłoby cię do

końca życia.

Pongo wiedział, że Mimi ma rację, i odechciało mu się gryźć chłopca.

- Ale samej i tak cię nie puszczę!

- Wobec tego oboje trochę odpocznijmy - zaproponowała Mimi przebiegle. -

Chodź, miejsca jest pod dostatkiem. - I wczołgała się pod siano.

- Najpierw powinniśmy zdobyć coś do jedzenia, bo jak się obudzimy,

będziemy na to za słabi - upierał się Pongo, lecz wcisnął się za nią do

stogu.

- Zdrzemnij się chwilkę - kusiła Mimi przymilnie. - Ja tymczasem postoję

na straży.

Pongo nie miał siły dłużej się opierać. Zasnął przekonany, że wciąż

protestuje.

Mimi odczekała kilka minut, po czym wyczołgała się i zamaskowała dziurę

sianem. Nie była już senna, za bardzo się niepokoiła. Straciła nawet

apetyt. Wiedziała jednak, że musi zdobyć pożywienie dla nich obojga... tyle

że nie miała pojęcia, jak się do tego zabrać. Była prawie pewna, że w

okolicy nie ma żadnego psa, który mógłby jej pomóc. Ale udając przed mężem,

że się nie boi, nabrała trochę odwagi i ogon już jej nie zwisał.

W oddali widziała kryte strzechą chaty; na tyłach jednej z nich

dostrzegła kury. Być może znajdzie się u nich trochę czerstwego chleba,

który mogłaby, hm... pożyczyć. Skierowała się w tamtą stronę.

Najbliżej było do chaty, w której mieszkał chłopczyk. Stał on właśnie na

tyłach domu i patrzył na nią! Tym razem miał jeszcze grubszą kromkę chleba,

z masłem i dżemem. Trzymając ją w wyciągniętej ręce, pobiegł ku niej.

"Może on teraz nie udaje? - pomyślała. - Może jest mu przykro, że

skaleczył Pongo?"

Ruszyła ku niemu z nadzieją, zarazem szykując się do błyskawicznego

uskoku.

Chłopczyk poczekał, aż podeszła całkiem blisko, a wtedy znów schylił się

po kamień. Stał jednak na trawie gdzie nie było kamienia pod ręką. Wobec

tego cisnął w nią kromką chleba. Zrobił to z gniewem, a nie z miłością,

przez co jednak chleb wcale nie stracił na wartości. Mimi zwinnie złapała

kromkę i wzięła nogi za pas.

Coś takiego! - pomyślała. - To po prostu mały człowiek, który lubi rzucać

różnymi rzeczami. Rodzice powinni mu kupić piłkę."

Zaniosła posmarowaną kromkę chleba do stogu i położyła ją śpiącemu mężowi

przed nosem. Dotychczas nawet jej nie polizała, teraz jednak pozwoliła

sobie uszczknąć sam rożek. Był tak przepyszny, że natychmiast odzyskała

apetyt, ale zostawiła resztę dla Pongo. Znowu zakryła go sianem i wybiegła

na drogę. Ale przed chatą, w której mieszkał chłopczyk, spostrzegła

człowieka, więc nie ośmieliła się wrócić do kur. Ruszyła w przeciwnym

kierunku.

Był piękny zimowy poranek. dźbła trawy srebrzyły się od szronu i

błyszczały w promieniach wschodzącego słońca. Ale Mimi miała za dużo

zmartwień na głowie, by napawać się urokami dnia. Duma ze zdobycia chleba

powoli mijała i Mimi zaczynały dręczyć najprzeróżniejsze obawy.

A jeśli okaże się, że Pongo jest poważnie ranny? Jeśli nie będzie mógł

nawet kuśtykać? Jeżeli nie uda jej się znaleźć w okolicy nic do jedzenia?

Wiedziała, że nie może się zapuścić zbyt daleko, bo nie odnajdzie drogi

powrotnej. Gubiła się nawet w Parku Regenta, i to niemal za każdym razem,

gdy spuszczali Poczciwińskich ze smyczy. Często naśmiewali się z niej, gdy

stawała jak wryta i rozglądała się za nimi w popłochu. A jeśli nie trafi

już z powrotem do Pongo, a jemu nie uda się jej odszukać? Zagubiony pies!

Już same te słowa napawały strachem!

A czy nawet teraz potrafiłaby wrócić do stogu?

"To niesprawiedliwe, żeby ktoś tak zmartwiony jak ja był jeszcze w

dodatku głodny" - pomyślała.

A była głodna jak wilk... głodna i spragniona. Spróbowała polizać lód w

rowie, lecz tylko otarła sobie język i nie ugasiła pragnienia.

Przyszło jej na myśl, że powinna wrócić i sprawdzić, czy trafi z powrotem

do stogu, gdy naraz wyrósł przed nią stary łuk z czerwonej cegły, a za nim

długi żwirowany podjazd. Od razu nabrała animuszu. Ta brama prowadzi chyba

do wielkiej wiejskiej rezydencji, takiej jak ta, w której gościła

kilkakrotnie z panią Poczciwińską, jeszcze w panieńskich czasach? W takich

domach było wiele psów, przestronne kuchnie, mnóstwo jedzenia. Radośnie

przebiegła pod łukiem.

Nie dostrzegła przed sobą żadnego budynku, gdyż droga zakręcała. Była tak

zachwaszczona i tak długa, że Mimi opadły wątpliwości, czy rzeczywiście

prowadzi do domu. Dzika roślinność kojarzyła się raczej z leśną przecinką

niż z podjazdem do rezydencji. W dodatku ta niezwykła cisza; Mimi nigdy w

życiu nie czuła się tak samotna.

Coraz bardziej wystraszona, minęła jeszcze jeden zakręt... i nagle

wybiegła na otwarty teren, wprost przed dom.

Był bardzo stary, zbudowany z tej samej ciemnoczerwonej cegły co łuk.

Miał wiele okien z licznymi szybkami w kształcie rombu i jedno wielkie

okno, sięgające niemal po dach. W promieniach wschodzącego słońca szyby

migotały wesoło, zachęcająco, ale nigdzie nie było widać najmniejszych

śladów życia. Szczeliny w szerokich kamiennych schodach prowadzących do

masywnych dębowych drzwi zarosły trawą.

Ten dom jest pusty!" - pomyślała Mimi z rozpaczą.

A jednak myliła się. Przez otwarte okno wyglądał Spaniel. Był cały czarny

i tylko pysk miał posiwiały ze starości.

- Dzień dobry - odezwał się z kurtuazją. - Czym mogę ci służyć, moja

droga?

`tc

Gorąca grzanka z masłem

`tc

Szybkość, z jaką Spaniel wyłowił sens z potoku słów Mimi, graniczyła z

cudem, bo nie dotarły do niego wiadomości przekazywane podczas Szczekania o

Zmierzchu.

- Od lat już nie biorę w tym udziału - wyjaśnił. - Prawdę mówiąc, wątpię,

czy teraz bym coś jeszcze usłyszał. W promieniu wielu kilometrów nie ma tu

ani jednego psa.

Zresztą i tak o zmierzchu jestem potrzebny Sir Charlesowi... on mnie

potrzebuje niemal bez przerwy. Teraz tylko dlatego mam wolne, że akurat się

kąpie.

Rozmawiali w wielkiej kuchni z kamienną podłogą, dokąd Spaniel

zaprowadził Mimi, gdy na jego zaproszenie wskoczyła przez okno.

- Ale najpierw do stołu, młoda damo, resztę opowiesz mi potem - ciągnął,

wskazując jej wielki talerz mięsa.

- To przecież pańskie śniadanie - zaprotestowała próbując nie pokazać po

sobie, jak bardzo jest głodna.

- Wcale nie. Jeśli już chcesz wiedzieć, jest to moja kolacja. Nie miałem

apetytu... na śniadanie też zresztą nie mam ochoty, a dostanę je lada

chwila. Cały mój posiłek to herbata. Pośpiesz się, moja droga. Jeżeli tego

nie zjesz, zmarnuje się.

Mimi przełknęła wyborny kęs. Nagle zamarła.

- Mój mąż...

- O śniadanie dla niego zatroszczymy się później wpadł jej w słowo

Spaniel. - Zjadaj do końca, moje dziecko.

Tak więc Mimi spałaszowała wszystko, a potem napiła się do syta z białej

ceramicznej miseczki.

- To osiemnastowieczna miska do picia dla psów - wyjaśnił Spaniel. -

Przechodzi w naszej rodzinie z ojca na syna. A teraz, zanim zmorzy cię sen,

sprowadź mi tu swojego męża.

- O tak! - powiedziała Mimi z zapałem. - Proszę mi tylko wytłumaczyć, jak

mam wrócić do stogu.

- To proste: gdy dojdziesz do końca podjazdu, skręć w lewo.

- Mam pewne kłopoty z odróżnianiem prawej i lewej strony - wyznała Mimi.

- Zwłaszcza lewej.

Spaniel uśmiechnął się i spojrzał na jej łapy.

- Może to ci pomoże - oświadczył. - Ta łapka z tą śliczną cętką to twoja

prawa łapa.

- Wobec tego która jest lewa?

- Jak to? Ta druga, oczywiście.

- Przednia czy tylna?

- O tylnych na razie zapomnij.

Mimi zdziwiła się. Czy mogłaby zapomnieć o swoich tylnych łapach? A gdyby

nawet jej się udało, czy nie byłoby to aby niebezpieczne?

- Patrz na przednie łapy i pamiętaj: prawa łapa z cętką, lewa - bez cętki

- ciągnął Spaniel.

Mimi wlepiła wzrok w swoje łapy.

- Będę ćwiczyć - obiecała solennie. - Ale proszę mi powiedzieć, jak mam

skręcić w lewo.

- Skręć w tę stronę, z której masz łapkę bez cętki.

- Bez względu na to, w jakim kierunku będę szła?

- Ma się rozumieć - potwierdził Spaniel. - Łapa z cętką zawsze będzie

twoją prawą łapą. Możesz na tym polegać.

- Gdybym się teraz odwróciła do pana, to skręciłabym w lewo? - spytała

Mimi po chwili wytężonego myślenia.

- Tak, właśnie tak. Wspaniale - ucieszył się Spaniel.

Mimi zrobiła w tył zwrot.

- Ale teraz stoi pan od strony mojej łapy z cętką powiedziała zmartwiona.

- A więc moja prawa łapa zamieniła się w lewą.

Spaniel poddał się.

- Sam ci pokażę ten stóg - oświadczył i wyprowadził ją przez coś, co

niegdyś było pięknym ogródkiem kuchennym, ale obecnie przypominało tylko

gąszcz chwastów. Dalej rozpościerały się pola. Mimi zobaczyła kryte

strzechą chaty i stóg. - To jedyny stóg w okolicy - rzekł Spaniel. - Ale na

wszelki wypadek biegnąc nie spuszczaj go z oczu. Chętnie bym ci

towarzyszył, ale uniemożliwia mi to reumatyzm... no i Sir Charles będzie

mnie potrzebował, żebym mu zniósł na dół futerał z okularami. Obaj jesteśmy

bardzo, bardzo stary, moja droga. On ma dziewięćdziesiąt lat, a ja -

zgodnie z głupią ludzką rachubą, według której każdy rok życia psa

odpowiada siedmiu w życiu człowieka - mam sto pięć.

- Nigdy bym nie przypuszczała - wtrąciła Mimi uprzejmie... i zgodnie z

prawdą.

- W każdym razie jestem jeszcze dość młody, żeby docenić prawdziwą

piękność - oświadczył Spaniel z galanterią. - No, biegnij już po męża.

Drogę powrotną znajdziesz bez trudu, bo od stogu zobaczysz nasze kominy.

- Po prawej czy po lewej? - spytała Mimi rezolutnie.

- Na wprost twojego ślicznego noska. Gdybyście mnie nie zastali,

zaprowadź męża do kuchni, a ja do was dołączę, jak tylko będę mógł.

Mimi radośnie pobiegła przez zamarznięte pole, ani na chwilę nie

spuszczając stogu z oczu. Rozpierała ją duma, że tym razem nie zgubiła

drogi. Pongo wciąż spał głęboko, z posmarowaną kromką chleba przed nosem.

Biedny Pongo! Przebudzenie miał okropne - wyrwany ze snu, z obolałą nogą,

dowiedział się z przerażeniem, że Mimi samotnie błąkała się po okolicy.

Dopiero jedząc chleb z masłem i słuchając pomyślnych wieści poczuł się

zdecydowanie lepiej. Stwierdził też, że pomimo bólu w nodze nie utyka i

może normalnie biegać.

- W którą stronę idziemy? - zapytał, gdy wyszli ze stogu.

Mimi zmartwiła się. Przed noskiem nie miała żadnych kominów, bo stała

zwrócona akurat w przeciwnym kierunku. Ale Pongo dostrzegł kominy i

poprowadził ją w ich stronę. Przed wejściem do ogródka Mimi zapytała:

- Pongo, czy psy mają cętki na prawych łapach, czy na lewych?

- To zależy - odparł.

Potrząsnęła głową.

To beznadziejna sprawa - pomyślała. - Jak można polegać na czymś, co

zależy od czego innego?"

Spaniel już na nich czekał.

- Usadowiłem Sir Charlesa przy kominku, więc mam mniej więcej godzinę

wolnego - powiedział. - Zapraszam na śniadanie, mój drogi.

Zaprowadził Pongo do kuchni, gdzie stał teraz następny talerz mięsa.

- Ależ to chyba czeka na szanownego pana? - rzekł Pongo.

- Ja już jadłem z Sir Charlesem. Z zasady obywam się bez śniadania, ale

spotkanie z twoją śliczną żoną zaostrzyło mi apetyt, więc przyjąłem kilka

plastrów bekonu. Sir Charles był zachwycony. Śmiało, mój drogi, ja już nie

przełknę ani kęsa.

W tej sytuacji Pongo jadł i pił aż mu się uszy trzęsły.

- A teraz spać! - zarządził Spaniel.

Tylnymi schodami zaprowadził gości na piętro, a potem labiryntem

korytarzy do przestronnej, słonecznej sypialni. Stało tam łoże z

baldachimem, a obok okrągły koszyk.

- To mój kosz, ale nigdy z niego nie korzystam wyjaśnił Spaniel. - Sir

Charles woli, żebym spał w łóżku razem z nim. Na szczęście jest już

posłane, bo Jan - to nasz służący - ma dzisiaj wychodne. Wskakujcie.

Pongo i Mimi wskoczyli na łoże i wyciągnęli się błogo.

- Nikt tu nie zajrzy aż do wieczora, bo Sir Charles musi poczekać na

Jana, żeby mu pomógł wejść po schodach. Ogień powinien się utrzymać jeszcze

przez kilka godzin... zawsze rozpalamy tak, żeby Sir Charles mógł się

wykąpać przed ciepłym kominkiem. My tu nie stosujemy do ogrzewania tych

nowych wymysłów hydraulicznych. Śpijcie dobrze, moje dzieci.

Promienie słońca, blask kominka, draperie na ścianach - wszystko to było

tak piękne, że aż żal było zasnąć. Dlatego też Pongo i Mimi nie spali, lecz

podziwiali otoczenie... przez prawie pełną minutę. Wtem poczuli, że Spaniel

budzi ich łagodnie. Słonce już zachodziło, ogień na kominku wygasł i w

pokoju zrobiło się chłodno. Dalmatyńczyki przeciągnęły się sennie.

- Herbata dobrze wam zrobi - oświadczył Spaniel. - Ale najpierw musicie

odetchnąć świeżym powietrzem. Chodźcie.

W ostatnich promieniach zachodzącego słońca spacerowali po zapuszczonym

ogrodzie. Widząc, że Pongo ogląda się na piękny stary budynek z czerwonej

cegły, Spaniel poinformował, że dom ma już czterysta lat i że mieszka w nim

tylko on, Sir Charles oraz ich służący - Jan. Większość pokoi jest stale

zamknięta.

- Ale odkurzamy je od czasu do czasu - powiedział. - Muszę się wtedy

nieźle nachodzić.

W olbrzymim oknie migotały ogniki.

- To tam właśnie spędzamy większość czasu - rzekł Spaniel. - Cieplej by

nam było w którymś z mniejszych pokoi, ale Sir Charles najbardziej lubi

przesiadywać w Wielkiej Sali. - Nagle zabrzmiał srebrzysty dzwonek. - Oho!

Woła mnie. Podano herbatę. Róbcie teraz dokładnie to, co wam powiem.

Wrócili do domu i gospodarz wprowadził ich do wielkiego, wysokiego

pomieszczenia. Po przeciwnej stronie sali siedział przed olbrzymim

kominkiem jakiś staruszek, ledwie widoczny zza parawanu, ustawionego za

jego fotelem.

- Połóżcie się za parawanem - szepnął Spaniel. - Sir Charles wkrótce

zaśnie, to przeniesiecie się bliżej kominka.

Skradając się na palcach do parawanu, Pongo i Mimi zauważyli, że obok Sir

Charlesa stoi wielki stół, a na nim starannie nakryta serwetką taca z

resztkami obiadu i zastawa do herbaty. W srebrnym czajniku zawieszonym nad

lampą spirytusową bulgotał wrzątek. Sir Charles nalał wody do imbryka i

zakrył go pokrywką. Potem uniósł srebrną czaszę znad talerza, na którym

leżały kromki chleba. Tymczasem Spaniel przyłączył się do niego i walił

ogonem w podłogę.

- Zgłodniałeś, co? - odezwał się Sir Charles. - To dobrze, zaraz sobie

upieczemy grzankę.

Nadział kromkę chleba na szpikulec. Nie był to zwyczajny rożen - wykonany

z żelaza, miał ponad metr długości. Bo tak naprawdę był to pogrzebacz

służący do poprawiania szczap w kominku. Ale Sir Charles posługiwał się nim

z dużą wprawą, unikając płomieni i przypiekając chleb nad tymi polanami,

które tylko żarzyły się czerwono. Grzanka była gotowa w mgnieniu oka.

Staruszek posmarował ją grubo masłem, podał Spanielowi i patrzył, jak ten

chrupie ją ze smakiem.

Mimi była nieco zaskoczona, że szarmancki Spaniel nie zaproponował jej

pierwszej grzanki, a jeszcze bardziej zdziwiła się, gdy również i drugą

spałaszował na oczach Sir Charlesa. Coraz bardziej doskwierał jej głód... i

niepokój. Czyżby ten miły Spaniel zaprosił ich na herbatę tylko po to, żeby

patrzyli, jak się objada?

Przyszła kolej na trzecią grzankę - ale tym razem Sir Charles odwrócił

się na chwilę. Spaniel natychmiast rzucił ją za parawan. Grzanka za grzanką

wędrowały w ten sposób do Mimi i Pongo, a Spaniel podjadał tylko od czasu

do czasu, gdy staruszek akurat na niego patrzył. Mimi zawstydziła się swej

zachłanności i podejrzeń.

- Apetyt dopisuje ci jak nigdy, mój chłopcze stwierdził uszczęśliwiony

staruszek. Przyrządzał grzankę za grzanką, dopóki nie zabrakło chleba. W

ten sam sposób zniknęły ciasteczka. Wreszcie Sir Charles podał Spanielowi

herbatę w srebrnej misce. Postawił ją tak blisko parawanu, że gdy odwrócił

wzrok, Pongo i Mimi mogli się trochę napić. Widząc, że miska jest pusta,

staruszek napełnił ją na nowo i powtarza to jeszcze kilkakrotnie, tak że

wszystkie psy napiły się do syta. Pongo i Mimi zawsze jadali wspaniale,

lecz dotychczas nie próbowali gorących grzanek z masłem i słodkiej herbaty

z mlekiem. Tę kolację na zawsze zachowali w pamięci.

W końcu Sir Charles sztywno wstał z fotela, dorzucił do ognia jeszcze

jedno polano, usiadł z powrotem i zamknął oczy. Po chwili już spał. Spaniel

przywołał Pongo i Mimi bliżej kominka. Usiedli przed ciepłym paleniskiem,

patrząc na staruszka. Twarz miał głęboko pobrużdżoną; obwisła skóra

przedziwnie upodobniała go do Spaniela... a może to Spaniel był podobny do

Sir Charlesa? Dwaj starzy przyjaciele drzemali w świetle kominka, na tle

wielkiego, ciemnego już okna.

- Powinniśmy się zbierać - szepnął Pongo. Ale było tak ciepło, tak

spokojnie, a do tego tak się przejedli grzankami z masłem, że zapadli w

lekką, rozkoszną drzemkę.

Pongo obudził się raptownie. Ktoś chyba wymówił jego imię?

Ogień na kominku nieco już przygasł, lecz rzucał jeszcze dość światła, by

Pongo ujrzał, że staruszek nie śpi, za to pochyla się do przodu.

- Nie do wiary, przecież to Pongo i jego żona mruknął Sir Charles z

uśmiechem. - Proszę, proszę! Cóż za miła niespodzianka!

Teraz również Mimi otworzyła oczy.

- Nie ruszajcie się - przykazał Spaniel szeptem.

- Ty też je widzisz? - spytał staruszek, kładąc dłoń na głowie swego

ulubieńca. - Jeśli tak, to nic się nie bój. Nie zrobią ci nic złego.

Polubiłbyś je. Niech no się zastanowię... tak, umarły chyba z pięćdziesiąt

lat przed twoim narodzeniem, może nawet więcej. To były pierwsze psy, z

jakimi się zetknąłem. Często prosiłem matkę, żeby zatrzymała powóz i

pozwoliła im wejść do środka... nie mogłem patrzeć, jak biegną z tyłu. W

rezultacie zostały psami domowymi. Jakże często siadały tu przed kominkiem.

Hejże, psiaki! Jeżeli psy potrafią wracać po śmierci, to czemu nie

wróciłyście wcześniej?

Pongo domyślił się, że staruszek sądzi, iż ma przed sobą duchy.

Przypomniał sobie, że pan Poczciwiński nazwał go "Pongo", gdyż imię to

powszechnie nadawano dalmatyńczykom w tych dawnych czasach, kiedy biegały

za powozami. Sir Charles wziął jego i Mimi za psy, które znał w

dzieciństwie.

- To pewnie moja wina - ciągnął staruszek. - Nie jestem, jak to się teraz

mówi, dobrym "medium". W tym domu podobno jest pełno duchów, ale ja nigdy

żadnego nie widziałem. Śmiem twierdzić, że i was widzę tylko dlatego, że

moje życie dobiega kresu... a żyłem długo. Mogę już odejść, jestem (r)gotowy.

Ale cóż to za radość wiedzieć, że psy też żyją po śmierci... zawsze na to

liczyłem. Dla ciebie to także pomyślna wiadomość, mój chłopcze. -

Pieszczotliwie potargał Spanielowi uszy. - Kto by pomyślał, Pongo i jego

piękna żona znów tutaj, po tylu latach! Nie widzę was już tak dobrze jak

kiedyś, ale będę pamiętał!

Ogień na kominku przygasał coraz bardziej. Psy nie widziały już twarzy

staruszka, lecz jego równy oddech powiedział im, że znów zasnął. Spaniel

powstał cicho.

- Chodźcie ze mną, bo Jan wróci niedługo na kolację - szepnął. -

Sprawiliście mojemu kochanemu staruszkowi ogromną radość. Jestem wam

głęboko wdzięczny.

Na palcach wymknęli się z olbrzymiej, ciemnej sali i przeszli do kuchni,

gdzie Spaniel wmusił w nich jeszcze trochę jedzenia.

- Chociaż kilka pożywnych biszkoptów... przed wyjściem Jan zawsze

zostawia mi otwartą pustkę.

Napili się jeszcze na drogę, a Spaniel poinstruował Pongo, jak dotrzeć do

Suffolk. Polegało to głównie na różnych "w lewo" i "w prawo" i Mimi nie

rozumiała z tego ani słowa. Spaniel pochwycił jej oszołomione spojrzenie i

spytał filuternie:

- Gdzie masz prawą łapę?

- Gdzieś z przodu - odparła Mimi rezolutnie, na co Spaniel i Pongo

wybuchnęli typowo męskim śmiechem.

Dziękując Spanielowi, na pożegnanie Mimi stwierdziła, że do końca życia

nie zapomni tego dnia.

- Ja również - przyznał Spaniel, uśmiechając się do niej. - Ty to masz

szczęście, Pongo!

- Wiem odparł Pongo, spoglądając na żonę z dumą.

Ruszyli w drogę.

Po kilku minutach biegu przez pole Mimi spytała z niepokojem:

- I jak twoja noga, Pongo?

- O wiele lepiej. Mimi, tak mi wstyd z powodu mojego zachowania dziś

rano. To z tej złości. Gniew sprawia że ból staje się tym bardziej

dotkliwy. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie pocieszyłaś... i jaka byłaś

dzielna.

- A ty byłeś dla mnie wielką pociechą tej nocy, kiedy wyruszaliśmy z

Londynu - powiedziała. - Wszystko będzie dobrze, dopóki oboje naraz nie

stracimy odwagi.

- Cieszę się, że nie pozwoliłaś mi pogryźć tego małego człowieka.

- Psu nie wolno gryźć ludzi bez względu na okoliczności - oświadczyła

Mimi cnotliwie.

Pongo coś sobie przypomniał.

- Tak? A jeszcze przedwczoraj wieczorem mówiłaś, że rozszarpiesz

Torturellę de Mon na strzępy.

- To co innego - burknęła ponuro. - Jej nie uważam za człowieka.

Wspomnienie Torturelli sprawiło, że pobiegli szybciej, zaniepokojeni o

los dzieci. Przez dłuższy czas nie odzywali się, aż w końcu Mimi spytała:

- Pongo, daleko jeszcze mamy do naszych szczeniąt?

- Jak dobrze pójdzie, będziemy na miejscu jutro rano.

Tuż przed północą dotarli do miasteczka Sudbury, znanego z odbywających

się tam jarmarków. Gdy przechodzili przez most na rzece Stour, Pongo

zatrzymał się.

- W tym miejscu wkraczamy do Suffolk - obwieścił triumfalnie.

Pośród starych domów pobiegli cichymi uliczkami na rynek. Liczyli, że

spotkają jakiegoś psa i dowiedzą się, czy Szczekanie o Zmierzchu przyniosło

nowe wiadomości o szczeniętach, ale nigdzie nie było widać żywego ducha.

Kiedy pili wodę z fontanny, zegar na wieży kościelnej zaczął wybijać

północ.

- Pongo, już jest jutro! - krzyknęła uradowana Mimi. - Czyli że już dziś

będziemy z naszymi dziećmi!

`tc

Co zobaczyli z Fanaberii

`tc

Noc coraz bardziej miała się ku końcowi, a oni mijali kolejne ładne

wioski. Wreszcie zawędrowali na takie odludzie, że czegoś podobnego

dotychczas nie widzieli. Same lasy i wrzosowiska, a farm jak na lekarstwo.

Krajobraz był tak dziki, że Pongo nie ryzykował biegu na skróty i

przezornie trzymał się wąskich, krętych dróg. Księżyc skrył się za

chmurami; w panujących ciemnościach Pongo nie mógł odczytać napisów na

nielicznych tu drogowskazach.

- Obawiam się, że możemy minąć naszą wioskę, nawet o tym nie wiedząc -

powiedział. - Nie udało nam się przesłać wiadomości podczas Szczekania o

Zmierzchu, więc nikt nie będzie nas wypatrywał.

I tu się pomylił. Z ciemności dobiegło ich nagle głośne "miau".

Zatrzymali się natychmiast. Tuż przed nimi siedziała na drzewie bura

kotka.

- Pongo i Mimi? - spytała. - Mam nadzieję, że jesteście przyjaźnie

nastawieni?

- Naturalnie, szanowna pani - odparł Pongo. - Czy to przypadkiem nie pani

pomogła odnaleźć nasze dzieci?

Tak, to ja - przyznała kotka.

- Och, dziękuję, bardzo pani dziękuję! - krzyknęła Mimi.

Kotka zeskoczyła na ziemię.

- Wybaczcie mi podejrzliwość, ale niektóre psy zupełnie nie potrafią się

opanować na widok kota... choć mnie akurat nigdy nie spotkało nic złego.

No, więc jednak dotarliście.

- Bardzo to uprzejmie z pani strony, że pani na nas czekała - powiedział

Pongo.

- Żaden kłopot. W nocy i tak przeważnie wychodzę. Możecie mi mówić Tib.

Naprawdę nazywam się Kicia Sarenka, ale dla większości ludzi to za długie

imię... a szkoda bo bardzo mi się podoba.

- Świetnie do pani pasuje - oświadczył Pongo z galanterią podpatrzoną u

Spaniela. - Do pani smukłej figury i miękkich szarych łapek. - Powiedział

to na chybił trafił, bo było za ciemno, żeby mógł, ocenić jej figurę, nie

mówiąc - już o łapkach.

Kotka była w siódmym niebie.

- Dbam o linię, to prawda.. a właśnie łapkom zawdzięczam imię Kicia

Sarenka. Teraz pewnie chcecie coś przekąsić i wyspać się porządnie.

- Proszę nam powiedzieć, co słychać u naszych dzieci - poprosiła Mimi.

- Wszystko w porządku... widziałam je ostatnio wczoraj wieczorem. Są

wesołe jak szczygiełki, a tłuste jak pączki w maśle.

- Czy zanim coś zjemy i pójdziemy spać, moglibyśmy je zobaczyć? - spytała

Mimi. - Choć raz rzucić na nie okiem?

- My nie potrafimy chodzić po drzewach tak jak pani Sarenka - wtrącił

Pongo.

- To nie będzie konieczne - uspokoiła ich kotka. - Pułkownik załatwił już

co trzeba. Ale nie zobaczycie szczeniąt, zanim nie wypuszczą ich na

gimnastykę, a to nastąpi dopiero za kilka godzin. Ci Złoczyńscy to straszne

śpiochy. Chodźcie, poznacie pułkownika.

- Człowieka? - spytała zaskoczona Mimi.

- Ależ gdzie tam. Pułkownik to nasz Owczarek. Mistrz strategii...

spytajcie owiec. Nazywa mnie swoim porucznikiem.

Prowadziła ich teraz drogą. Pongo spytał, jak daleko jeszcze do farmy.

- My nie idziemy na farmę. Pułkownik został na noc w Fanaberii.

Zwariowane miejsce, ale bardzo przydatne do naszych celów.

Rozjaśniało się. Wkrótce droga zaprowadziła ich na wrzosowisko, na którym

w oddali ciemna bryła odcinała się od coraz jaśniejszego nieba. Po chwili

Pongo zobaczył, że bryła ta to wielki kamienny mur:

Jesteśmy na miejscu - oznajmiła kotka. - Wasze dzieci są za tym murem.

- Wygląda to jak więzienie - zauważył Pongo.

- Paskudne miejsce - przyznała. - Pułkownik opowie wam jego historię.

Zeszli z drogi na kłujące wrzosowisko. Dopiero z bliska Pongo zobaczył,

że mur zakręca, ja gdyby otaczał okrągłą wieżę. Za nim wzbijały się w górę

wąskie drzewa; bezlistne gałęzie odcinały się czernią na tle nieba.

- Można by pomyśleć, że po drugiej stronie stoi co najmniej zamek -

odezwała się kotka. - Powiadają, że kiedyś nawet chcieli go zbudować, ale

coś nie wyszło. Teraz jest tu tylko... zresztą, zobaczcie sami.

Zaprowadziła ich do zardzewiałej żelaznej bramy. Było już dosyć widno,

więc Pongo i Mimi zajrzeli przez pręty. Za trawnikiem, zdziczałym jak

wrzosowisko wokół posiadłości, połyskiwała woda... o dziwo, czarna. Powodu

nie trzeba było daleko szukać - w stawie odbijał się czarny dom.

Pongo i Mimi nigdy w życiu nie widzieli równie przerażającego gmaszyska.

Większość frontowych okien zamurowano, te zaś, które się ostały,

przywodziły na myśl oczy i nos. Rolę ust spełniały drzwi. Tyle że oczu było

za dużo, a usta i nos znajdowały się nie całkiem na środku, przez co twarz

była jakby wykrzywiona.

- Zobaczył nas! - jęknęła Mimi. Rzeczywiście, mogło się zdawać, że dom

wytrzeszcza na nich oczy osadzone w popękanej, łuszczącej się czarnej

twarzy.

- A oto i Czarci Dwór - poinformowała kotka.

Pongo i Mimi ruszyli za nią wzdłuż zakręcającego muru. Po chwili ujrzeli

wieżę, wzbijającą się wysoko ponad korony drzew. Tak jak i mur, zbudowana

była z nie tynkowanego szarego kamienia i przypominała nieco wieżę

kościelną. Ale kościoła nie było. Wieża po prostu wystawała z muru.

Większość wysokich okienek wybito, a ich kamienne futryny kruszyły się. Nie

była to jeszcze kompletna ruina, ale niewiele już brakowało.

- Słusznie nazwali to Fanaberią! - rzekła kotka.

Mimi nie znała tego słowa, ale Pongo widział już kiedyś coś podobnego i

potrafił jej to wyjaśnić. Fanaberiami nazywa się różne dziwactwa, na

przykład drogie, dziwaczne budynki postawione nie wiadomo po co, z czystej

głupoty.

Kotka miauknęła trzy razy, na co z wieży odpowiedziały jej trzy

szczeknięcia, a po chwili doleciał dźwięk odsuwanego rygla.

- Pułkownik to jedyny znany mi pies, który potrafi odsuwać rygle zębami -

powiedziała kotka z dumą.

Pongo natychmiast postanowił, że i on musi się tego nauczyć.

- Wchodźcie, wchodźcie - zagrzmiał dudniący głos. - Ale najpierw niech no

wam się przyjrzę. W środku jest jeszcze za ciemno.

Wyszedł do nich olbrzymi Owczarek. Pongo od razu poznał, że nie jest to

jeden z tych wymuskanych oficerków lecz zwalisty stary wiarus, może nie

najbystrzejszy, za to z bogatym doświadczeniem. Jego oczka, przesłonięte

grzywą białoszarych włosów, błyszczały przebiegle i sympatycznie.

- Cieszę się, że jak na dalmatyńczyki jesteście słusznego wzrostu -

powiedział z aprobatą. - Nie mam nic przeciwko małym psom, ale należy

rosnąć na tyle, na ile pozwala rasa. No jak tam, co się z wami działo?

Podczas wczorajszego Szczekania o Zmierzchu wybuchła rzadka awantura, gdy

okazało się, że nikt nic o was nie wie.

Wprowadził ich do Fanaberii. Po drodze Pongo opowiedział mu o gościnie u

Spaniela.

- Widzi mi się, że to równy chłop - stwierdził pułkownik. - Szkoda, że

nie bierze udziału w Szczekaniu. No, to teraz wrzućcie coś na ząb.

Zorganizowałem śniadanie, na wypadek, gdybyście się pojawili.

Czekało na nich mnóstwo wiejskich smakołyków i głęboka, okrągła puszka

pełna wody.

- Jak pan sobie poradził z transportem tego wszystkiego? - spytał

zaskoczony Pongo.

- Najpierw przyturlałem z farmy tę okrągłą puszkę... z jedzeniem w środku

- wyjaśnił pułkownik. - Uszczelniłem ją słomą, żeby nic nie zgubić. Potem

pożyczyłem kubełek, którego mój mały przyjaciel Tomek używa do stawiania

babek z piasku... kochany malec, nie ma takiej rzeczy, której by mi nie

pożyczył. Umiem nosić ten kubełek za rączkę. Sześć kursów do stawu na

wrzosowisku i woda znalazła się tutaj... całe szczęście, że wczoraj była

odwilż. Pijcie śmiało! Wody nam nie zabraknie.

Podczas śniadania kotka pełniła honory pani domu. Pongo uważał, żeby

zawsze zwracać się do niej "pani Sarenko".

- A to co znowu za pomysł z tą "panią Sarenką"? - spytał pułkownik

znienacka.

- Tak się składa, że naprawdę nazywam się Kicia Sarenka - odparła kotka.

- A chyba nie ma wątpliwości, że jestem panią.

- Stanowczo masz za dużo imion - oświadczył pułkownik. - Jesteś

"kiciusiem", bo wszystkie koty są "kiciusiami". Jesteś "Kicią Sarenką", bo

tak się naprawdę nazywasz. Dalej "Tib", bo większość ludzi tak na ciebie

woła. Dla mnie jesteś "porucznikiem" albo "porucznikiem Tib". Myślałem, że

ci się to podoba.

- "Porucznik" tak, ale "porucznik Tib" już nie.

- Trudno, nie możesz do tego wszystkiego być jeszcze "Panią Sarenką". Nie

można mieć sześciu imion.

- Ja mam prawo do dziewięciu, bo koty żyją dziewięć razy - odparowała

kotka. - Ale mogę przystać na "porucznika Sarenkę"... i "Kicię" w chwilach

swawoli.

- Zgoda - rzekł pułkownik. - A teraz zaprowadzimy naszych gości do

sypialni.

- A czy nie moglibyśmy przed snem choć raz rzucić okiem na nasze dzieci?

- poprosiła Mimi błagalnie. - Bardzo proszę.

Kotka zerknęła szybko na pułkownika i odparła:

- Mówiłam im, że szczenięta wyjdą dopiero za kilka godzin.

- Poza tym z emocji nie moglibyście zasnąć - dodał Owczarek. - Najpierw

musicie dobrze wypocząć, a dopiero potem się martwic.

- Martwić? - podchwycił Pongo. - Czy coś się stało?

- Waszym dzieciom nic się nie stało, daję słowo odparł pułkownik.

Pongo i Mimi wierzyli mu... a jednak oboje pomyśleli że w jego głosie i w

spojrzeniu, jakie rzuciła mu kotka, było coś dziwnego.

- Idziemy na górę! - polecił dziarsko pułkownik. - Będziecie spać na

ostatnim piętrze, bo tylko tam wszystkie szyby są całe. Podwieźć cię,

poruczniku Sib... to znaczy poruczniku Tarenko... tam do kata, kocie!

- Wypraszam sobie, nie zniosę, żeby nazywać mnie zwykłym kotem -

oświadczyła kotka.

- Całkiem słusznie - przyznał pułkownik. - Ja też nie lubię, jak mnie

nazywają zwykłym psem. Przepraszam, poruczniku Sarenko. No, wskakuj, chyba

że chcesz iść pieszo.

Kotka wskoczyła pułkownikowi na grzbiet i przytrzymała się jego długich

włosów. Pongo nigdy jeszcze nie widział, żeby kot wskakiwał na psa w

przyjaznych zamiarach. Wywarło to na nim duże wrażenie - z jednej strony

ufność pułkownika, z drugiej fakt, że kotka godna jest najwyższego

zaufania.

Wąskie, kręte schody prowadziły na piąte piętro Fanaberii. Na niższych

pełno było połamanych mebli, starych kufrów i wszelkiego rodzaju rupieci.

Na ostatnim zaś znajdowało się grube posłanie ze słomy, którą pułkownik

przytaszczył tam w worku. Ale Mimi dużo bardziej interesowało wąskie

okienko - może wychodziło na Czarci Dwór?

Podbiegła, żeby się przekonać. Tak, za koronami drzew i zapuszczonym

sadem dojrzała tył czarnego domu - równie brzydki jak front, choć nie tak

przerażający. Z boku znajdował się wielki wybieg dla koni.

- Czy to tam wyjdą nasze dzieci? - spytała Mimi.

- Tak, tak - uspokoił ją pułkownik. - Ale to dopiero za... no, za jakiś

czas.

- Nie zasnę, dopóki ich nie zobaczę - oświadczyła Mimi.

- Ależ tak, zaśniesz, bo cię uraczę bajką na dobranoc - rzekł pułkownik.

- Twój mąż prosił mnie, żebym mu opowiedział historię Czarciego Dworu.

Chodź, połóż się.

Pongo wypatrywał chwili, gdy ujrzy swe dzieci, równie niecierpliwie jak

Mimi, ale wiedział, że najpierw powinni się przespać, więc namówił ją, żeby

się położyła. Owczarek nakrył ich słomą.

- Zimno tu... chociaż ja tego nie czuję - powiedział. Następnie wysłał

kotkę, by zorganizowała jedzenie na kolację, i zaczął snuć opowieść swym

dudniącym głosem. A oto ta historia:

Czarci Dwór był niegdyś zwykłym wiejskim domem zwanym - od nazwiska

farmera, który go zbudował Czarnym Dworem. Miał około dwustu lat, czyli

tyle samo co farma, na której mieszkali Owczarek i kotka.

- Oba domy są bardzo podobne, tyle że nasz jest biały i zadbany -

powiedział pułkownik. - Pamiętam Czarci Dwór, zanim pomalowano go na

czarno. Wtedy był całkiem niebrzydki.

Farmer nazwiskiem Czarny wpadł w długi i sprzedał Czarny Dwór przodkowi

Torturelli de Mon, któremu bardzo odpowiadało ustronne położenie na

wrzosowisku. Zamierzał on na miejscu istniejącego budynku postawić

fantastyczny gmach - skrzyżowanie zamku i katedry i zaczął od budowy muru i

Fanaberii. (Pułkownik dowiedział się tego wszystkiego podczas wizyt na

plebanii).

Gdy mur już stanął, a wraz z nim masywne żelazne wrota, zaczęły się

szerzyć dziwne pogłoski. Wieśniacy przechodzący nocą przez wrzosowisko

słyszeli krzyki i diabelski chichot. Czyżby za tym murem, który jak żywo

przypominał mury więzienne, kogoś przetrzymywano? Ludzie zaczęli staranniej

liczyć swoje dzieci.

- Niektóre pogłoski... hm, na dobranoc ich wam nie powtórzę - rzekł

pułkownik. - To te, których nie zasłyszałem na plebanii. Powiem wam tylko

jedno - bo nie zmartwicie się tym tak jak, ma się rozumieć, wieśniacy.

Powiadano, że ten cały de Mon miał długi ogon. To też usłyszałem gdzie

indziej, a nie na plebanii.

Mimi niewiele z tego rozumiała i teraz już spała głęboko, ale Pongo był

żywo.zainteresowany.

- Ludzie zaczęli nazywać ten dom Czarcim Dworem a tego de Mona zwyczajnym

demonem - podjął pułkownik. - Aż w końcu pewnej nocy mężczyźni z

okolicznych wiosek przybyli z płonącymi pochodniami, by wyważyć wrota i

spalić dom. Ale kiedy podeszli bliżej, zerwała się straszliwa burza i

pochodnie im zgasły. Nagle wrota otworzyły się z trzaskiem - jak gdyby

samoistnie - i ukazał się de Mon. Powoził czterokonnym zaprzęgiem. Jak

wieść niesie, to z niego, a nie z nieba biły pioruny... niebieskie,

widlaste błyskawice. Wieśniacy uciekli z krzykiem i więcej tam nie wrócili.

De Mon także nie wrócił. Dom stał pusty przez trzydzieści lat, aż wreszcie

ktoś go wynajął. Wynajmowano go od tej pory wielokrotnie, ale nikt nie

zagrzał w nim miejsca.

- I wciąż należy do rodziny de Monów? - spytał Pongo.

- Z całego rodu została już tylko Torturella. Tak, to jej własność.

Przyjechała tu kilka lat temu i kazała pomalować dom na czarno. Słyszałem,

że w środku jest czerwony. Ale ona w nim nie mieszka. Wynajęła go

bezpłatnie braciom Złoczyńskim, w zamian za opiekę nad posiadłością. Ja tam

bym im nie oddał pod opiekę nawet psiej budy.

Pongo nic więcej nie usłyszał, bo zaledwie opowieść dobiegła końca,

zmorzył go sen. Owczarek przyglądał się śpiącej parze.

"Ale ich czeka wstrząs!" - pomyślał i ciężkim krokiem ruszył na dół.

Niecałą godzinę później Mimi otworzyła oczy. Śniły jej się szczenięta,

słyszała, jak szczekają... i rzeczywiście szczekały! Wyprysnęła spod słomy

i skoczyła do okna. Nie dostrzegła ani jednego szczeniaka, ale wyraźnie

słyszała szczekanie... dobiegało z czarnego domu. Nagle przybrało na sile,

drzwi na wybieg stanęły otworem i na plac wysypał się sznur szczeniąt.

Mimi zamrugała. To chyba niemożliwe, żeby jej dzieci tak urosły w ciągu

niecałego tygodnia? I chyba nie miała ich aż tyle? Wychodziło ich coraz

więcej, cały plac zapełniał się pięknymi, dużymi, zdrowymi szczeniętami

dalmatyńczyków, ale...

Mimi uniosła głowę i zawyła rozpaczliwie. To wcale nie były jej dzieci!

Wszystko to jedna wielka pomyłka! Jej szczenięta nadal są zaginione, być

może konają z głodu, może nawet już umarły... Wyła i wyła w udręce.

Jej pierwszy skowyt obudził Pongo, który błyskawicznie dołączył do niej i

wytrzeszczył oczy na plac pełen baraszkujących, koziołkujących szczeniąt. A

przez cały czas z domu wychodziły następne, już coraz mniejsze...

Nagle ujrzeli go.. był nawet mniejszy niż się zachował w ich pamięci.

Fart! Podkówka z cętek na jego grzbiecie świadczyła o tym najdobitniej. Za

nim pojawił się Pączuś, jak zwykle potykając się o własne łapy. Potem

Ciapek, maleńka Resztka i pozostałe. Wszystkie były całe i zdrowe,

wszystkie merdały ogonami, wszystkie łapczywie chłeptały wodę z niskich

korytek ustawionych na placu.

- Popatrz, Ciapek pomaga Resztce zdobyć miejsce! - zawołała wniebowzięta

Mimi. - Ale co to ma znaczyć? Skąd się tu wzięły te wszystkie szczeniaki?

Pongo nie otrząsnął się jeszcze ze snu, ale natychmiast zaczął myśleć

intensywnie. Zobaczył wszystko jak na dłoni. Torturella pewnie kradnie

szczenięta już od dawna... odkąd powiedziała, że chciałaby mieć futro z

dalmatyńczyków. Największe szczeniaki na placu miały co najmniej pięć

miesięcy. Potem następowały coraz mniejsze. Najmniejsze zaś i najmłodsze

były jego dzieci, które widocznie skradziono na samym końcu.

Zaledwie wyjaśnił to żonie, na szczycie schodów pojawił się Owczarek,

który zszedł na dół po wodę, lecz wrócił słysząc wycie Mimi.

- A więc już wiecie - mruknął. - Miałem nadzieję, że najpierw się

wyśpicie.

- Ale dlaczego obaj jesteście tacy zmartwieni? - spytała Mimi. - Nasze

dzieci są całe i zdrowe.

- Tak, kochanie. Patrz sobie na nie dalej - powiedział Pongo łagodnie i

odwrócił się do Owczarka.

- Idziemy na dół, chłopcze, trzeba się napić - rzekł pułkownik.

`tc

W obozie wroga

`tc

Pongo łyknął sobie zdrowo - właśnie tego mu było trzeba.

- A teraz przejdź się ze mną do stawu - powiedział pułkownik, chwytając w

zęby rączkę blaszanego kubełka. - Chwilowo raczej sen ci nie grozi.

Pongo miał wrażenie, że już nigdy nie zaśnie.

- Nie mogę sobie darować, że naraziłem was na ten wstrząs - stwierdził

pułkownik, gdy wyszli na poranne słońce. - Bo nie możecie winić porucznika.

Ona nie ma wprawy w obserwacji. Kiedy powiedziała, że "tam aż się roi od

małych dalmatyńczyków", naturalnie pomyślałem, że chodzi jej tylko o wasze

dzieci. W końcu piętnaście szczeniąt aż nadto wystarczy, żeby było rojno.

Prawdę poznałem dopiero wczoraj, kiedy przeniosłem swoją kwaterę główną do

Fanaberii i zajrzałem za mur. Oczywiście zawiadomiłem o tym podczas

wczorajszego Szczekania o Zmierzchu, ale nie mogłem się z wami

skontaktować.

- Ile ich tam jest? - spytał Pongo.

Dokładnie trudno powiedzieć, bo kręcą się przez cały czas. Ale

przypuszczam, że - wliczając w to wasze jest ich około setki.

- Około setki!

Doszli do stawu.

- Napij się jeszcze - poradził pułkownik.

Pongo łapczywie wychłeptał trochę wody i spojrzał beznadziejnie na

Owczarka.

- I co ja mam teraz zrobić, pułkowniku?

Czy twoja żona będzie chciała uratować tylko własne dzieci?

- W pierwszej chwili, kto wie - odparł Pongo. - Ale zmieni zdanie, gdy

uświadomi sobie, że tym samym skazałaby pozostałe na pewną śmierć.

- Tak czy inaczej, wasze dzieci są jeszcze za małe na taką podróż -

stwierdził pułkownik. - Zdajesz sobie z tego sprawę?

Pongo zdawał sobie z tego sprawę, a jakże. Jego plan zakładał, że

szczenięta zostaną w Czarcim Dworze, dopóki nie podrosną, a on i Mimi będą

nad nimi czuwali, gotowi do natychmiastowej pomocy w razie

niebezpieczeństwa. Powiedział o tym pułkownikowi.

- Właśnie tak musicie postąpić - pochwalił Owczarek.

- Ale co z resztą szczeniąt?

- Roześlę wieści o nich po całej Anglii. Być może inni rodzice przyjdą im

na ratunek.

- Upłynęło już tyle czasu, że wątpię - rzekł Pongo.

- A czy w najgorszym wypadku wasi przyjaciele przyjęliby je pod swój

dach?

Pongo nie wyobrażał sobie, że Poczciwińscy mogliby odmówić pomocy

jakiemukolwiek psu. Ale całej setce?! Z drugiej strony, ich salon był

naprawdę duży.

- Nie wierzę, żeby je odrzucili - odparł. - Ale pułkowniku, ja przecież

nie dam rady zaprowadzić ich wszystkich do Londynu!

- Bez przygotowania oczywiście, że nie. Trzeba je wyszkolić, co do

jednego. Muszą się nauczyć musztry, wykonywania rozkazów... tym większym

mógłbym pokazać jak należy plądrować.

- Sam chętnie bym się tego nauczył - wtrącił Pongo.

- Znakomicie! To może spróbujesz teraz ponieść w zębach to wiaderko? Tę

sztuczkę też powinieneś opanować. Nie, nie... bardziej wyciągnij głowę

przed siebie. Wtedy wiaderko nie będzie cię stukać w pierś. Doskonale!

Pongo przekonał się, że potrafi nieść kubełek z wodą bez większych

trudności. Podniosło go to na duchu. Przy pomocy tego cudownego starego

pułkownika uratuje szczenięta co do jednego! Odstawił kubełek dopiero na

parterze Fanaberii.

- Wyglądasz zdecydowanie lepiej - orzekł pułkownik. - Teraz może uda ci

się zasnąć. Do zmroku ani ty, ani twoja żona nic nie możecie zrobić. A

potem spotkacie się z dziećmi. Ja tymczasem zawiadomię o waszym przybyciu.

Pongo czymś się gryzł.

- Pułkowniku, po co Torturella ukradła aż tyle dalmatyńczyków? Czyżby

chciała sobie sprawić więcej futer?

Owczarek zdziwił się.

- Wiesz chyba, że jej mąż jest kuśnierzem? Rozumiem, że wyszła za niego

tylko z tego powodu.

A więc to tak! Pongo całkiem o tym zapomniał. Ale jeżeli de Monowie

zamierzali szyć futra z dalmatyńczyków na sprzedaż, to znaczy, że Czarci

Dwór jest po prostu fermą hodowlaną i żaden dalmatyńczyk nie będzie

bezpieczny, dopóki ktoś nie położy kresu działalności Torturelli.

Muszę się tym zająć zaraz po powrocie do Londynu" - pomyślał Pongo, w

ponurym nastroju wchodząc na górę.

Mimi leżała na gołych deskach przy oknie. Obserwowała szczenięta, dopóki

nie wróciły pod dach, a potem zapadła w sen. Pongo przykrył ją słomą i

przytulił się do niej, żeby ją ogrzać. Nawet nie drgnęła. Przed snem naszły

go jeszcze bardzo pokorne myśli. Spodziewał się, że Owczarek będzie jakimś

zgrzybiałym wsiowym starcem. A tymczasem jak wiele zależało od tego

przebiegłego, życzliwego wojaka!

Kiedy pułkownik ich obudził, było już całkiem ciemno.

- U małych wszystko w porządku, ale Szczekanie o Zmierzchu nie przyniosło

żadnych wieści o innych rodzicach. Dałem znać, że dotarliście szczęśliwie,

i z całej Anglii nadeszły dla was pozdrowienia. Cały psi świat oczekuje na

wieści z naszej spokojnej wioski. Powiedziałem, że jak już wypoczniecie,

osobiście zamienicie kilka słów.

- Bardzo chętnie - rzekł Pongo.

- To teraz na kolację - zarządził pułkownik.

Zeszli na dół, gdzie czekały na nich wyborne kiełbasy, które kotka

zbierała przez cały dzień. Teraz była na farmie - pułkownik wyjaśnił, że

jej przyjaciele obraziliby się, gdyby nie przyszła wypić spodeczka mleka

przy herbacie.

- Ja też niedługo muszę wracać, bo mój mały przyjaciel Tomek lubi, jak

asystuję mu przy kąpieli. A więc zbierajmy się.

Wstał i otworzył okno.

- System obronny Czarciego Dworu jest wręcz dziecinny - oznajmił. - Co za

sens ma zamykanie frontowej bramy na kłódkę, skoro można wejść od tyłu

przez Fanaberię?

Pongo spostrzegł, że jedne drzwi i okno wychodzą na teren Czarciego

Dworu, a drugie na wrzosowisko, i że Fanaberia jest w gruncie rzeczy czymś

w rodzaju wartowni. Pierwotnie pułkownik wprowadził ich tam przez okno od

strony wrzosowiska. Teraz zaś wyszli przez drugie, ponieważ drzwi

prowadzące na teren posiadłości były zamknięte od zewnątrz.

- Ostrożnie - przestrzegł pułkownik. - Okno może się zatrzasnąć, a z

tamtej strony nie ma klamki. Natomiast otwarcie tych drzwi trochę potrwa. -

Gdy już odsunął rygiel w zamku, uchylił drzwi do Fanaberii i zastawił je

ciężkim kamieniem. - To na wypadek, gdybyście chcieli stąd szybko uciec...

ale wątpię, żeby do tego doszło. Nie zdziwię się, jeśli uda wam się spędzić

z dziećmi całą noc.

Mimi aż zaparło dech z radości, po czym zasypała pułkownika pytaniami.

- Wyjaśnię wszystko po drodze - obiecał ruszając w stronę Czarciego

Dworu.

Nad czarnym domem wisiał księżyc w pełni.

- Co tam sterczy na dachu, pułkowniku? - spytał Pongo. - Czyżby tu mieli

telewizję... na takim odludziu?

- A tak, owszem - odparł Owczarek. - Od czasu elektryfikacji trudno by

było znaleźć we wsi dom bez telewizora. Kupuje się je głównie na kredyt...

chociaż w tym wypadku sprzedawca niewiele ma z tego kredytu. Słyszałem, że

Złoczyńscy już od miesięcy za nic nie płacą.

Przedstawił im swój plan i wkrótce okazało się, że telewizja odgrywa w

nim wielką rolę. Bracia Złoczyńscy siedząc przed ekranem zapominali o bożym

świecie, ale nie znosili wtedy najmniejszego hałasu. A szczenięta, jeżeli

nie było im ciepło, ujadały jak wściekłe. Najcieplej zaś było w kuchni,

gdzie stał telewizor - więc tam też przebywały (chyba że gimnastykowały się

akurat na wybiegu dla koni). Niektóre chętnie oglądały telewizję, inne

spały; w każdym razie wszystkie były cicho, więc bracia Złoczyńscy mogli

śledzić program w spokoju. Pułkownik dowiedział się tego od Farta podczas

długich, szczekanych pogawędek.

- Ten wasz chłopak to kawał spryciarza - oświadczył. - Rozwinięty nad

wiek.

Pongo i Mimi omal nie pękli z dumy.

Plan przewidywał, że Fart wyprowadzi rodzeństwo na wybieg dla koni, gdy

Złoczyńscy będą oglądali telewizję.

- Ale w taki ziąb małe nie wytrzymają długo na dworze, a nie rozumiem,

dlaczego nie mielibyście wrócić razem z nimi do kuchni - stwierdził

Owczarek. - Fart powiedział, że jedyne światło pada tam z telewizora, więc

jeśli przykucniecie, nic wam się nie stanie. Nawet jeśli was Złoczyńscy

zobaczą, to wezmą was za dwa z większych szczeniaków. Ale to raczej nie

grozi, bo według Farta dopóki trwa program, obaj bracia nie odrywają wzroku

od ekranu, a potem przewracają się na bok i zasypiają... na podłodze mają

materace. Nie widzę powodu, dla którego nie mielibyście spędzić tam nocy.

Zawołam was o świcie, tak że wyjdziecie, zanim Złoczyńscy się obudzą.

Pongo i Mimi uznali, że to wspaniały pomysł.

- Czy będziemy mogli tam spać co noc? - spytała Mimi.

Pułkownik odparł, że ma taką nadzieję i że właśnie w nocy szczenięta będą

musiały przejść musztrę i szkolenie przed wyprawą do Londynu.

- Fart twierdzi, że Złoczyńskich nie obudzą nawet salwy armatnie, więc i

ja mam zamiar wejść do kuchni. Będę tam prowadził szkolenie i musztrował

szczeniaki na placu, po dziesięć naraz. Ale najpierw wy musicie tam

spokojnie przenocować i zdać mi raport o sytuacji.

Byli już prawie na wybiegu dla koni.

- Na razie proszę mi nic więcej nie mówić, pułkowniku - rzekł Pongo. - Z

nadmiaru emocji i tak nic nie zrozumiem. Dobrze się czujesz, Mimi? -

dorzucił, widząc, że jego żona cała dygocze.

- Wprost nie mogę uwierzyć, że zaraz je zobaczę odparła.

Pułkownik otworzył furtkę i weszli na wybieg. Mimi jęknęła cichutko i

pognała przez plac. Dostrzegła Farta. Czekał na nich w drzwiach na tyłach

domu.

Za nim, w długiej i ciemnej sieni prowadzącej do kuchni, tłoczyło się

całe jego rodzeństwo. Nie da się opisać co czuli rodzice podczas następnych

kilku minut, kiedy próbowali tulić jednocześnie piętnaście liżących ich,

wiercących się i merdających szczeniąt. Wszyscy starali się zachowywać

ciszę, a jednak szczęśliwe westchnienia i radosne posapywanie zaniepokoiły

Owczarka.

- Nie usłyszą nas stamtąd? - zapytał Farta.

- Kto, Złoczyńscy? - wymamrotał Fart niewyraźnie, bo usta miał pełne

matczynego ucha: - Nie, nastawili tę swoją bezcenną telewizję wyjątkowo

głośno.

Mimo to pułkownik odetchnął z ulgą, gdy pierwsza radość ze spotkania

minęła.

- A teraz siedźcie cicho! - rozkazał Pongo.

- Cicho jak myszy pod miotłą! - dorzuciła Mimi.

Oboje byli mile zaskoczeni tym, jak szybko szczenięta się uspokoiły.

jedyny szmer powodowały zwiędłe liście, trącane piętnastoma merdającymi

ogonkami.

- Waruj! - rzucił Fart.

Wszystkie ogonki znieruchomiały.

- Uczę ich karności wyjaśnił Fart pułkownikowi.

- Zuch z ciebie. Zaraz, zaraz, po południu mianowałem cię chyba kapralem?

To teraz awansuję cię na sierżanta. Jak dobrze pójdzie, w przyszłym

tygodniu otrzymasz patent oficerski. No, ja już wracam, żeby zdążyć na

kąpiel mojego małego przyjaciela Tomka.

Powiadomił Pongo, że wróci za dwie godziny.

- Wymknij się i przekaż mi, jak się sprawy mają... albo wyślij sierżanta

z wiadomością.

- Nie wstąpi pan na telewizję, pułkowniku? - spytał Fart.

- Nie, chyba że Złoczyńscy poszliby spać - odparł Owczarek. - Nawet oni

nie mogliby mnie pomylić z dalmatyńczykiem.

Gdy odszedł, Fart odesłał rodzeństwo do kuchni, a potem wprowadził

rodziców.

- Trzymajcie się blisko ściany, dopóki wasze oczy nie przywykną do

ciemności - poradził.

Ależ tam było ciemno! Za całe oświetlenie służył ekran telewizora i

kominek usytuowany po przeciwnej stronie tej olbrzymiej kuchni. Czerwone

ściany i sufit nie odbijały światła. Było nadzwyczaj ciepło - dużo cieplej,

niż można się było spodziewać, a to dzięki centralnemu ogrzewaniu.

Torturella de Mon zainstalowała je, gdy jeszcze zamierzała mieszkać w tym

domu.

W końcu Pongo i Mimi odzyskali jaką taką zdolność widzenia i zobaczyli

przedziwny obrazek. Tuż przed telewizorem leżeli na starych materacach dwaj

mężczyźni, nie odrywając oczu od ekranu. Za nimi usadowiły się szczenięta -

w pierwszych rzędach małe, w ostatnich duże. Te, których nie interesował

program, spały wokół kominka. Gorący czerwony pokój o dziwo był bardzo

przytulny, choć Pongo miał wrażenie, że znajduje się w paszczy olbrzyma.

- Pomyślałem, że może zostawimy mamę z dziećmi, a ja cię tu trochę

oprowadzę - szepnął Fart. - Wszystkie szczenięta marzą, żeby choć rzucić na

ciebie okiem. Tato, uratujesz je co do jednego?

- Mam nadzieję - odparł Pongo z przekonaniem, coraz bardziej

zastanawiając się, jak ma tego dokonać.

- Powiedziałem im, że ich nie zostawisz, ale i tak są zdenerwowane.

Zapewnię je, że mogą na ciebie liczyć. - Szepnął słówko ostatniemu malcowi

w rzędzie i wiadomość obiegła szczenięta lotem błyskawicy. Ale ucho ludzkie

dosłyszałoby jedynie kilka uderzeń ogonem, które zresztą natychmiast

ucichły. Szczeniaki wiedziały, że nie mogą zdradzić obecności Pongo, więc

ani drgnęły, gdy przechodził cicho między nimi. On jednak czuł płynące ku

niemu fale miłości i zaufania. Nagle szczenięta przestały być dla niego

tylko problemem, z którym musiał sobie poradzić; dostrzegł w nich żywe

istoty z krwi i kości. Poczuł się ojcem ich wszystkich. Wiedział, że teraz

już nie mógłby ich opuścić.

Szczególnie współczuł największym szczeniakom siedzącym w dwóch ostatnich

rzędach. Niektóre były już prawie całkiem wyrośnięte - zawadiackie

stworzenia o niezgrabnych łapach, raczej młodzieńcy niż dzieci.

Przypomniały mu swoją, nie tak znowu odległą młodość. Zastanawiał się jak

długo jeszcze ich skóry będą bezpieczne przed Torturełlą... na ile

wystarczy jej cierpliwości? Czy te duże szczeniaki wiedziały, że

niebezpieczeństwo jest coraz bliższe? Wyraz ich oczu powiedział mu, że tak.

Większość z nich przebywała w tym okropnym domu już od miesięcy, bez żadnej

nadziei, dopóki Fart nie zawiadomił wszystkich, że jego rodzice śpieszą na

ratunek. Teraz zaś Fart z dumą prowadził ojca między rzędami szczeniąt

oddających cześć bohaterowi!

Mimi, nieprzytomnie szczęśliwa, siedziała otoczona przez swoje dzieci.

Nie odrywała od nich wzroku, one jednak uznały, że nie powinna stracić

programu. Dotychczas nie oglądała telewizji (państwo Poczciwińscy za.nią

nie przepadali) i z trudem śledziła rozwój akcji. Szczenięta, nie mając

odpowiedniego zasobu słów, w ogóle nie rozumiały o co chodzi, ale podobały

im się małe ruchome postacie i wpatrywały się w ekran z nieustającą

nadzieją, że w końcu zobaczą na nim psy.

- Czy po powrocie też będziemy mogli oglądać telewizję? - spytała

Resztka.

- Naturalnie, moja droga - odparła Mimi. Czuła, że w jakiś sposób muszą

skłonić Poczciwińskich do kupienia telewizora.

Pongo zakończył już milczące "spotkanie".ze szczeniętami. Powiedział

Fartowi, że chciałby się przyjrzeć Złoczyńskim. Syn zaprowadził go więc na

tylne schody, skąd mogli ich obserwować, nie rzucając się w oczy.

Nikt by nie uwierzył, że Saul i Jasper Złoczyńscy są braćmi. Saul był

barczysty, miał ciemne włosy i czoło tak niskie, że krzaczaste brwi często

plątały mu się ze zmierzwionymi włosami. Jasper był chudy, włos miał jasne,

a brodę tak ostrą i spiczastą, że podziurawił nią sobie wszystkie, skądinąd

nieliczne, koszule. Obaj już na pierwszy rzut oka byli okropnie brudni.

- Nigdy nie zmieniają tych wstrętnych starych ubrań i nigdy się nie myją

szepnął Fart. - Moim zdaniem, tato, to nie są prawdziwi ludzie. Czy

istnieje coś takiego jak półczłowiek?

Przyjrzawszy się Złoczyńskim, Pongo był skłonny w to uwierzyć, choć nie

wyobrażał sobie, do kogo mogłaby należeć ta druga, nieludzka połowa braci.

Bo z całą pewnością nie należała do żadnego ze znanych mu zwierząt.

- Nie skrzywdzili nikogo z was? - zapytał z niepokojem.

- Nie, za bardzo się boją, że ich pogryziemy - odparł Fart. - To straszni

tchórze. Niektóre z większych szczeniaków chciały ich nawet zaatakować, ale

nie wiedzieliśmy, jak się stąd wydostać. Zresztą gdyby Złoczyńscy zginęli,

to kto by nas wtedy karmił? Tato, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że

przyszedłeś!

Pongo polizał syna w ucho. Szczenięta, podobnie jak mali chłopcy, nie

lubią, jak ich ojcowie są zbyt sentymentalni (co innego matki), ale to była

wyjątkowo intymna chwila.

Potem dołączyli do Mimi i dzieci: Wydawało się to dziwne, że siedzą sobie

tak spokojnie w samym sercu obozu wroga. Stopniowo dzieci pozasypiały... to

znaczy wszystkie oprócz Farta, Ciapka i Resztki. Fartowi nie chciało się

spać. Ciapkowi owszem, ale czuwał z powodu Resztki. Ona zaś nie spała, bo

miała kompletnego bzika na punkcie telewizji.

Duże szczeniaki także układały się do snu, wyciągając się komfortowo i -

po raz pierwszy, odkąd uwięziono je w Czarcim Dworze - czując, że mają na

kim polegać. Przybył Pongo! No i Mimi. Spozierały na nią nieśmiało,

rozumiejąc, że najpierw musi się zająć własnymi dziećmi ale licząc na to,

że później i dla nich znajdzie trochę czasu. Niektóre już prawie nie

pamiętały swoich matek. Ale młodsze szczenięta pamiętały swe matki

doskonale i zamiast spać, powoli, cichutko przysuwały się do Mimi.

Ona zaś, z pomocą Resztki, oglądała telewizję. Coraz bardziej ją to

wciągało. Nagle cichutki szmer pod bokiem przypomniał jej o rodzinie. Ale

to nie jej dzieci szurały prawie trzydzieści szczeniąt, niewiele większych

od jej własnych, siedziało tuż obok, wpatrując się w nią z nadzieją.

"Wielkie nieba, one są brudne! - pomyślała w pierwszej chwili. - Czy

matki nie nauczyły ich się myć?"

Ogarnął ją gwałtowny przypływ żalu. Przecież one nie mają już matek!

Uśmiechnęła się do nich, a one w odpowiedzi zmarszczyły małe noski.

Przeniosła wzrok dalej, - na większe szczeniaki. Patrząc na niektóre z

wyrośniętych dziewcząt widziała siebie samą w tym wieku... tak samo smukłą,

tak samo głupiutką. One umiały się myć, za to nie potrafiły tylu innych

rzeczy, wielu rzeczy wymagających matczynej rady. Nagle wszystkie te dzieci

stały się jej dziećmi, a ona ich matką - tak samo jak Pongo poczuł, że jest

ich ojcem. I rzeczywiście, młodsze szczenięta przysuwające się coraz to

bliżej i bliżej tak się wymieszały z jej szczeniętami, że nie bardzo mogła

już poznać, gdzie kończą się jej małe dzieci, a zaczynają te duże...

Ciepły czerwony pokój pogrążył się we śnie. Nawet bracia Złoczyńscy

drzemali. Nie przepadali za tym, co akurat szło w telewizji, więc chcieli

wypocząć przed swoim ulubionym programem, zapowiedzianym na później. Nawet

Mimi przysnęła, wiedząc, że Pongo będzie stał na straży. Wkrótce w kuchni

otwarte były tylko trzy pary oczu. Pongo nie spał, zatopiony w myślach.

Fart czuwał, bo uważał się za wartownika, któremu nie wolno zasnąć na

służbie. A Resztka wolała oglądać swą ukochaną, najdroższą telewizję.

Nagle ktoś załomotał do frontowych drzwi. Szczenięta obudziły się w

popłochu. Bracia Złoczyńscy zerwali się na równe nogi. Nim jednak chwiejnie

doszli do drzwi, te otworzyły się gwałtownie.

Na zewnątrz, odcinając się od rozgwieżdżonego nieba, stała postać w

długim białym futrze.

Torturella de Mon.

`tc

Śmiertelneă

niebezpieczeństwo

`tc

Przez kilka sekund przebijała wzrokiem mrok pokoju.

- Saul! Jasper! - krzyknęła w końcu. - Zgaście telewizor! I zapalcie

światło!

- Nie możemy zapalić światła, bo nie mamy ani jednej żarówki odparł Saul

Złoczyński.

- Kiedy program się kończy, idziemy spać.

- A jeśli zgasimy telewizor, to będzie całkiem ciemno - dorzucił Jasper.

- W każdym razie wyłączcie dźwięk - poleciła gniewnie Torturella.

Jasper usłuchał i małe postacie poruszające się na ekranie nagle

zamilkły. Resztka szczeknęła z oburzeniem. Mimi, skulona pośród swych

dzieci, natychmiast ją uciszyła. Pongo, także skulony, szykował się do

skoku na Torturellę, gdyby zaatakowała któreś szczenię. Ale ona jak gdyby

ich nie dostrzegała. Te, które siedziały przy drzwiach, odskoczyły

gwałtownie do tyłu, gdy weszła w głąb pokoju.

- Mam dla was robotę, moi złoci - poinformowała Złoczyńskich. -

Szczeniaki trzeba zabić dziś w nocy... co do jednego.

Bracia wybałuszyli na nią oczy.

- Ależ one są jeszcze za małe na futra! - zaprotestował Saul.

- Największe już się nadają, a z mniejszych uszyje się rękawiczki. Tak

czy inaczej, muszą umrzeć... zanim ktoś je odkryje. Tyle pisano w gazetach

o psach Poczciwińskich, że cała Anglia szuka już dalmatyńczyków.

- Ale tu przecież nikt ich nie znajdzie - wtrącił Jasper. - Czy nie

mogłyby zostać i rosnąć sobie dalej?

- Za duże ryzyko - wyjaśniła Torturella. - Ktoś mógłby usłyszeć

szczekanie i zawiadomić policję. Mój mąż przemyci skóry za granicę... z

wyjątkiem tych, które przeznaczę na moje futro. Każę je uszyć dwustronnie -

z jednej strony będą perskie baranki, z drugiej dalmatyńczyki żebym mogła

je nosić dalmatyńczykami do spodu, dopóki ludzie nie zapomną o szczeniakach

Poczciwińskich. A wtedy zgromadzę następne i znowu zaczniemy hodowlę

dalmatyńczyków na futra. Ale tych tutaj trzeba się pozbyć... i to szybko.

Jak? - zawołali bracia Złoczyńscy jednym głosem.

- Jak wam wygodniej. Możecie je potruć, potopić, zatłuc... Macie w

spiżarni chloroform?

- Ani kropli - odparł Saul. - Eteru też nie.

- Nas nie stać na luksusy - warknął Jasper.

- No to je potopcie.

- Psy potrafią pływać - stwierdził Saul. - A zresztą staw ma ledwie

ćwierć metra głębokości.

- A więc musicie je zatłuc - oświadczyła Torturella. Saul Złoczyński

zbladł.

- Co takiego? Zatłuc dziewięćdziesiąt siedem szczeniaków? - wyjąkał

drżącym głosem. - Nie damy rady. Litości, pani de Mon. Bylibyśmy ledwie

żywi ze zmęczenia.

- Słuchajcie no, nie obchodzi mnie, w jaki sposób zabijecie te zwierzaki

- przerwała mu Torturella de Mon. - Możecie je powiesić, udusić, strącić z

dachu... do diaska znam dziesiątki przemiłych sposobów. Szkoda, że z braku

czasu sama nie mogę się tym zająć.

A może jednak znajdzie pani czas, pani de Mon? - rzekł Jasper Złoczyński.

- Zrobiłaby to pani wspaniałe... podziwianie pani przy pracy to byłaby sama

przyjemność.

Torturella potrząsnęła głową.

Muszę wracać do Londynu. - Nagle w jej oczach pojawił się diabelski

błysk. - Mam myśl. Zamknijcie je bez jedzenia, to same się pozagryzają.

- Ale narobiłyby przy tym strasznego hałasu - zaprotestował Saul. - Nie

słyszelibyśmy telewizji.

Poza tym zniszczyłyby sobie skóry - zreflektowała się Torturełla. - I w

rezultacie straciły całą wartość. Zabijając je musicie bardzo uważać! A

potem bierzcie się do zdzierania skór.

- My mamy je obedrzeć ze skóry?! - zawołał płaczliwie Jasper. - Przecież

nie potrafimy tego robić.

- Mój mąż was nauczy - obiecała Torturella. - Przyjedziemy tu oboje jutro

wieczorem. I przeliczymy zwłoki... pamiętajcie o tym! Jeżeli choć jeden

szczeniak ucieknie, wygnam was z Czarciego Dworu. A teraz do roboty!

Dobranoc.

Na szczęście tylko nieliczne szczenięta znały dostatecznie dobrze język

ludzki, by zrozumieć Torturellę, ale i tak wszystkie czuły, że jest

uosobieniem zła. Po drodze do drzwi kopnęła małego szczeniaka, który

znajdował się niebezpiecznie blisko niej. Maluch zaszczekał głośno,

bardziej ze strachu niż z bólu. Kilka większych szczeniaków warknęło z

oburzeniem. Fart, przypomniawszy sobie, co się stało, gdy ugryzł ją w ucho,

ostrzegł pospiesznie:

- Nie gryźcie jej, koledzy! Ona piecze w język!

Dzięki temu Torturella dotarła do drzwi bez szwanku. Gdy je otworzyła,

światło księżyca padło na jej biało-czarne włosy i proste, absolutnie białe

norki. W progu obejrzała się na pokój pełen szczeniąt.

- Żegnajcie, wstrętne małe zwierzaki - powiedziała. - Polubię was dopiero

wtedy, gdy zamienicie się w skóry. A te, z których powstanie moje futro,

będę po prostu uwielbiać. Nie mogę się doczekać tej chwili!

Wszyscy patrzyli, jak mija staw, w którym odbijał się czarny dom, a potem

otwiera żelazną bramę i zamyka ją za sobą na klucz. Po chwili ciszę zimowej

nocy zburzył warkot potężnego silnika samochodu i przeraźliwy,

najgłośniejszy w całej Anglii klakson.

Pongo i Mimi pamiętali ten przerażający dźwięk aż za dobrze! Przypomniał

im ów cudowny wieczór, gdy stali obok pasiastego samochodu na skraju Parku

Regenta. Bezpieczni i zadowoleni, nie domyślali się wówczas nadciągającego

niebezpieczeństwa!

Jasper Złoczyński czym prędzej zamknął drzwi.

- Skoro mamy załatwić te szczeniaki, to lepiej trzymać je wszystkie razem

- powiedział.

Pongo czuł, że ma pustkę w głowie. Gdyby tak mógł coś wymyślić! Gdyby tak

mógł zasięgnąć rady Owczarka!

- Jeżeli chcesz się rzucić na tych zbrodniarzy, to ci pomogę - szepnęła

Mimi.

- Oni się nie rozstają z nożami - wtrącił szybko Fart.

Pongo ruszył wreszcie głową.

- Jeżeli się na nich rzucimy, mogą nas zabić - odszepnął. - A wtedy kto

pomoże dzieciom? Cicho! Dajcie mi pomyśleć.

Tymczasem bracia naradzali się półgłosem.

- Jedno jest pewne - gderał Jasper. - Nie możemy tego zrobić dziś

wieczorem, bo stracim "Co przeskrobałem?"

Był to ich ulubiony program telewizyjny. Dwaj panowie i dwie panie, w

nienagannych strojach wieczorowych, mieli za zadanie odgadnąć, jakiej

zbrodni dopuścił się równie nienagannie ubrany pan albo pani. Surowi

moraliści utrzymywali, że teleturniej ten wzmaga falę przestępczości i

zapełnia więzienia, gdyż ludzie wkraczają na drogę zbrodni w nadziei, że

zostaną zaproszeni do udziału w programie. Ale że przestępczość i tak

wzrasta, a więzienia i tak są pełne, więc "Co przeskrobałem?" nie robiło

chyba specjalnej różnicy. Występ w tym teleturnieju był cichym marzeniem

braci Złoczyńskich, wiedzieli jednak, że nigdy nie zostaną wybrani, jeżeli

nie popełnią naprawdę oryginalnego przestępstwa - a nic nie przychodziło im

do głowy.

- Możemy je zabić po teleturnieju - stwierdził Saul. - Powinniśmy to

zrobić dziś w nocy, jak zasną. Rozbudzone byłyby o wiele groźniejsze.

- Skaranie boskie z tymi szczeniakami - burknął Jasper. - Zanim się z

nimi uporamy, będziemy całkiem wykończeni. Najpierw je zabić, a potem

jeszcze oprawić!

- Może nabierzemy w tym wprawy - rzekł Saul. - Wtedy moglibyśmy je

obdzierać ze skóry nie przerywając oglądania telewizji.

- Ale ich jest.całe dziewięćdziesiąt siedem sztuk! - jęknął Jasper. Nagle

jego oczy rozbłysły. - Saul, założę się, że nikt jeszcze nie zamordował

dziewięćdziesięciu siedmiu dalmatyńczyków! To nam może wszystko załatwić!

Może dzięki temu wezmą nas do "Co przeskrobałem?"

- Nareszcie gadasz do rzeczy! - przyznał jego brat. - Ty i ja w

smokingach, z goździkami w butonierkach... i cała Anglia przed

telewizorami, masz pojęcie! Ale musimy wymyślić jakiś naprawdę zaskakujący

sposób. Może obedrzemy je ze skóry żywcem?

- Cały czas by się wierciły - zaprotestował Jasper. - A może je ugotować?

- Musimy się na nich rzucić - szepnął Pongo. - To nasza jedyna szansa.

- Sprowadzę wam do pomocy największe szczeniaki - powiedział spokojnie

Fart. - Wszyscy wam pomożemy. Ja też całkiem nieźle gryzę.

I właśnie wtedy Resztka, która nie odrywała wzroku od telewizora,

zaszczekała ostro trzy razy. Człowiek nie zorientowałby się, że jej

szczekanie oznacza "Co przeskrobałem?", ale Złoczyńscy, wystraszeni nagłym

hałasem, spojrzeli na nią, a przy okazji na ekran. Saul ryknął wściekle, a

Jasper zawył z żalu. "Co przeskrobałem?" już się zaczęło... ale, rzecz

jasna, bez głosu! Złoczyńscy tracili swój ulubiony program, i to akurat

wtedy, gdy po raz pierwszy zaświtała im nadzieja na udział w teleturnieju!

Skoczyli do telewizora. Saul włączył dźwięk na cały regulator, a Jasper

wyregulował obraz. Potem rzucili się na materace, chrząkając z zadowolenia.

- Przez następne pół godziny nawet nie drgnął szepnął Fart.

Pongo pokazał nareszcie, że głowę ma nie od parady! Natychmiast polecił

synowi szeptem:

- Wyprowadź szczenięta na wybieg! Ja z twoją matką przypilnujemy

Złoczyńskich.

- Gdyby udało się wyjść przez spiżarnię, moglibyśmy po drodze zjeść nasze

jutrzejsze śniadanie - rzekł Fart. - To te drzwi przy kominku. Są

zaryglowane, ale potrafisz je chyba otworzyć, tato?

Pongo dotychczas nie próbował odsuwać rygli, ale widział, jak to robi

Owczarek.

- Tak, synu - odparł stanowczo. - Potrafię.

Na palcach przeszli przez kuchnię. Pongo stanął na tylnych łapach i

chwycił rygiel w zęby. Ani drgnął. Pozwolił więc zębom odpocząć i w świetle

kominka obejrzał zamek. Spostrzegł, że zapadka jest opuszczona w dół i że

przed odsunięciem rygla trzeba ją najpierw podnieść.

- Teraz już pójdzie szybko - uspokoił syna i chwycił zapadkę w zęby.

Uniósł ją i chciał przesunąć rygiel, ale ten znów ani drgnął. "Fart straci

do mnie zaufanie" - pomyślał i ciągnął dalej, aż omal nie wyłamał sobie

zębów. Zaczął się także obawiać, że odskakujący rygiel może narobić hałasu.

Lecz w tym momencie rozległ się głośny wybuch aplauzu - ktoś odgadł zagadkę

(przestępca ukradł dwieście hotelowych korków do wanny). Pongo z desperacją

zebrał wszystkie siły i... rygiel odskoczył. Drzwi do spiżarni stały

otworem.

- Wiedziałem, tato, że sobie poradzisz - powiedział Fart z dumą.

- Trzeba tylko wiedzieć, jak się do tego zabrać odparł Pongo, przesuwając

językiem po zębach, by sprawdzić, czy są jeszcze na swoim miejscu.

Ze spiżarni powiało zimne powietrze. W czasach, gdy Czarci Dwór był

zwykłym gospodarstwem, mieściła się tam mleczarnia i wszystkie okna były

zabite drewnianymi listwami. Przeświecający przez szpary księżyc rzucał na

kamienną podłogę jasne pasy. Złoczyńscy nie znosili brać się do pracy skoro

świt, dzięki czemu mięso przeznaczone dla szczeniąt na śniadanie leżało już

w długich korytkach. Mniejsze szczenięta miały dla siebie małe korytka; a

większe - duże.

- Poczekaj, aż wrócę do twojej matki - przykazał Pongo Fartowi. - Kiedy

już będziemy gotowi zaatakować Złoczyńskich, sprowadź tu wszystkie

szczenięta. Nie wolno im jeść, dopóki wszystkie nie znajdą miejsca przy

korytku. Dołączę wtedy do was i dam znak, że można zaczynać.

Nie do wiary, jak szybko szczenięta wyszły z kuchni, pod kierunkiem

sierżanta Farta, który szeptem wydawał im polecenia. Wychodziły kolejno

rzędami, zupełnie jak uczniowie w szkole po modlitwie, z tą tylko różnicą,

że tu najpierw zebrały się największe dzieci, bo siedziały najbliżej drzwi.

Pongo i Mimi obserwowali Złoczyńskich z niepokojem, gdyż setki małych

pazurków zastukały o podłogę, a do tego rozległo się szuranie, szelesty i

parsknięcia (choć nikt nie zaszczekał; maluchy domyśliły się, że muszą

zachować absolutną ciszę, bo od tego zależy ich życie). Ale Złoczyńscy byli

zapatrzeni i zasłuchani tylko w telewizję.

Fart zostawił swoje rodzeństwo na sam koniec. Ostatnia wyszła Resztka.

Była inteligentnym dzieckiem i rozumiała, że musi uciekać, ale jakżeż nie

chciała odrywać się od programu! Wycofywała się tyłem, cały czas patrząc na

ekran.

W końcu Pongo i Mimi cicho przebiegli przez wielką czerwoną kuchnię. W

drzwiach spiżarni obejrzeli się, ale bracia Złoczyńscy ani drgnęli.

- Jak długo jeszcze potrwa ten program? - szepnął Pongo.

- Dwadzieścia minut - odparła natychmiast Resztka ze smutkiem w głosie.

Pongo i Mimi zamknęli drzwi spiżarni. Od wewnątrz rygiel był umieszczony

dość nisko i łatwo było nim manewrować. Pongo zasunął go od razu,

obserwowany z podziwem przez wszystkie szczenięta. Każdy maluch miał już

swoje miejsce przy korytku, ale żaden nawet nie tknął jedzenia.

- Jeden, dwa, trzy... jeść! - rozkazał Pongo.

Wszystko co do ostatniego kęsa zmieciono w równe pięćdziesiąt dziewięć

sekund.

- A ty i mama? - spytał Fart. - Może uda mi się znaleźć niedzielny obiad

Złoczyńskich.

I rzeczywiście - znalazł na półce dwa befsztyki, dość pośledniego

gatunku, ale Pongo i Mimi zjedli je bez zwłoki. Następnie Pongo stanął na

czele swego wojska i poprowadził plądrowanie spiżarni. Zjedzono wszystko,

co tylko nadawało się do jedzenia; duże szczeniaki dzieliły się

sprawiedliwie z małymi.

- A co jest w tej skrzyni? - spytał Pongo.

- Tylko koks do kotła centralnego ogrzewania odparł Fart. - Wygląda na

to, że jutro Złoczyńscy nie będą mieli co jeść.

- Niech jedzą koks - oświadczył Pongo.

Posiłek zabrał im prawie pięć minut. Pongo zdawał sobie sprawę, że musi

wyprowadzić swoją armię z Czarciego Dworu jak najszybciej. Z braku czasu

nie obmyślał dotychczas planów na przyszłość, liczył zresztą na radę

pułkownika. Teraz mógł więc jedynie zaprowadzić szczenięta do Fanaberii.

Bez trudu otworzył drzwi prowadzące na dwór, po czym przeszli przez stary

sad i drzwi, które pułkownik tak przewidująco zostawił uchylone. Mimi raz

jeszcze obejrzała się przez ramię na czarny Czarci Dwór, zalany światłem

księżyca. Co zrobią Złoczyńscy, kiedy stwierdzą, że w kuchni nie ma ani

jednego szczeniaka?

Na parterze ani na zagraconych piętrach Fanaberii nie było miejsca dla

dziewięćdziesięciu siedmiu szczeniąt, toteż Pongo zaprowadził je na

wrzosowisko. Gdy ostatnie szczenię opuściło wieżę, nadszedł Owczarek.

W pierwszej chwili pomyślał, że Pongo lekkomyślnie zdecydował się na

przedwczesną ucieczkę, ale gdy poznał fakty, pogratulował mu decyzji,

ciesząc się zwłaszcza z tego, że przed wymarszem wszystkie szczenięta się

najadły.

- To był pomysł sierżanta Farta - wyjaśnił Pongo z dumą.

- Dobra robota, starszy sierżancie - pochwalił pułkownik.

- Ale dokąd my teraz pójdziemy? - spytała zaniepokojona Mimi. - Patrzcie,

szczenięta całe drżą.

Rzeczywiście drżały, bo choć nie było mrozu, to w porównaniu z ciepłą

kuchnią na dworze wydawało im się straszliwie zimno.

Owczarek zmartwił się, czego jednak nikt nie zauważył, gdyż jego minę

zawsze ukrywały gęste włosy. Gdzie miał ulokować, tak od ręki,

dziewięćdziesiąt siedem szczeniąt i dwa dorosłe dalmatyńczyki? W końcu

powiedział:

- Noc w każdym razie spędzicie w naszej stodole. Szczenięta będą się

mogły ogrzać w słomie. To tylko niecały kilometr drogi przez wrzosowisko.

Prawie kilometr! Jak niewiele dla Pongo i Mimi! A jak dużo, jak strasznie

dużo dla maleńkiej Resztki! Zanim pokonali kilkaset metrów, Pongo wpadł w

czarną rozpacz na myśl o czekającej ich wędrówce do Londynu.

Duże szczenięta biegły wesoło. Średnie radziły sobie wcale nieźle. Nawet

większość małych sprawiała wrażenie, jak gdyby względnie długi marsz leżał

w ich możliwościach. Ale w jaki sposób najmniejsze ze wszystkich - to

znaczy dzieci Pongo - miały pokonać ponad sto kilometrów? Fart, Ciapek,

Pączuś i inni chłopcy poczynali sobie dzielnie, ale dziewczęta potykały

się, dyszały i co chwila musiały odpoczywać. Resztka w ogóle by nie dotarła

na farmę, gdyby nie Owczarek, który podwiózł ją na grzbiecie. Gdy już się

na niego wdrapała, przytrzymała się jego długich włosów zębami, ale i tak

dwa razy omal nie spadła.

- Na naszych gładkich grzbietach nie utrzymałaby się ani chwili -

powiedziała Mimi do męża. - Gdybym tak mogła ją wieźć w dziecięcym wózeczku

dla lalek!

- Nawet gdybyśmy mieli taki wózek, i tak nie doszłabyś do Londynu na

tylnych łapach - odparł.

W końcu dotarli do wielkiej stodoły na tyłach farmy, gdzie mieszkał

Owczarek. Zmęczone szczenięta wtuliły się w siano i słomę i natychmiast

zasnęły. Pongo, Mimi i pułkownik stanęli w drzwiach, obmyślając dalsze

plany.

- Nie mogę was tu trzymać zbyt długo - mówił Owczarek. - Prędzej czy

później ktoś by was odkrył... a zresztą nie dam rady wykarmić tylu

szczeniąt. Musicie wędrować do Londynu krótkimi etapami, po kilka

kilometrów dziennie.

- Ale gdzie będziemy spali? Gdzie znajdziemy jedzenie? - zapytał Pongo z

niepokojem.

- To będzie wymagało nieprawdopodobnej organizacji - rzekł pułkownik. -

Mam nadzieję, że pierwszy etap załatwię wam od razu, podczas Szczekania o

Północy. Muszę się tylko oddalić od farmy, żeby nie obudzić moich

przyjaciół.

Pongo zaproponował, że będzie szczekał razem z nim, ale Owczarek nawet

nie chciał o tym słyszeć.

- Oboje musicie teraz odpocząć. Dochodzi już dziesiąta. Jeżeli moje plany

się powiodą, obudzę was około czwartej, jakieś trzy godziny przed świtem.

Akurat zdążycie dojść do miejsca, które mam na myśli.

- Ale moja najmniejsza córeczka jest taka słaba wtrąciła Mimi. - Czy ona

w ogóle jest w stanie podróżować?

Pułkownik uśmiechnął się, choć nikt tego nie zauważył.

- Mam pewne plany w związku z małą panienką - mruknął. - Ale teraz już

śpijcie, śpijcie smacznie.

Tak więc Pongo i Mimi weszli do ciemnej stodoły i kierując się węchem,

odszukali swoje dzieci. Tylko Fart się poruszył; wyjaśnił, że próbuje spać

z jednym okiem otwartym, żeby stale się mieć na baczności.

- Drugie oko też zamknij! - poleciła stanowczo Mimi.

Tak też zrobił, szczęśliwy, że rodzice są już na miejscu i mogą przejąć

jego obowiązki.

- A jeśli ktoś nas tu znajdzie? - zaniepokoiła się Mimi. - Mieszkańcy tej

farmy są chyba życzliwi? Nie zrobią nam krzywdy?

Pongo już to przemyślał. Sądził, że skoro w gazetach tyle pisano o nim i

jego rodzinie, to w razie czego ktoś zwróci ich Poczciwińskim. Ale co z

resztą szczeniąt? Co się z nimi stanie? Nawet kochani, serdeczni

Poczciwińscy nie przyjmą pod swój dach osiemdziesięciu dwóch obcych

szczeniaków. Biedne maleństwa trafią na policję... wszystko może im się

przydarzyć. Choć gdyby tak Poczciwińscy je zobaczyli, to wszystkie stałyby

się nagle ich szczeniętami... tak samo jak i jemu nagle wydały się swoje, w

tej ciemnej kuchni. Musi znaleźć jakiś sposób, by doprowadzić je do

Londynu.

Mimi uważała tak samo, ale nie wierzyła, by Resztka i niektóre jej

siostry mogły przetrzymać trudy podróży.

- Na razie śpij - rzekł Pongo i polizał ją czule. - Cieszysz się, że

jednak nie musiałaś pogryźć człowieka?

- Złoczyńscy nie są ludźmi, tak samo jak Torturella - odparła. - Ale

cieszę się, że nie musiałam zbrukać sobie zębów.

Zapadli w sen, lecz nie przyszłoby im to tak łatwo, gdyby wiedzieli, co

właśnie ujrzał Owczarek. Po drugiej stronie wrzosowiska poruszały się

zapalone lampy. To bracia Złoczyńscy wyszli z domu na poszukiwanie

szczeniąt.

`tc

Niebieski wózek

`tc

Pongo spał. Właśnie śniło mu się, że z powrotem jest w Parku Regenta i

biegnie za patykiem, który rzucił mu pan Poczciwiński, gdy ktoś lekko

klepnął go w ramię. Była to porucznik Sarenka.

Pułkownik przesyła pozdrowienia i pyta, czy pan i pańska żona moglibyście

do niego zajrzeć.

Mimi spała spokojnie. Pongo obudził ją delikatnie, zastanawiając się, o

czym akurat śniła i czy ciemna stodoła też wyda jej się tak obca, jak przed

chwilą jemu. Mimi zerwała się na równe nogi, otępiała i zaniepokojona.

- Wszystko w porządku - uspokoiła ją kotka. - Jedzenie i nocleg macie

załatwione na dwa dni naprzód. Podczas Szczekania o Północy był znakomity

odbiór. Proszę za mną.

Ani słowem nie wspomniała o braciach Złoczyńskich, przeszukujących z

lampami wrzosowisko.

Gdy wychodzili ze stodoły na obejście, wciąż jeszcze było ciemno. Kotka

zaprowadziła ich do tylnych drzwi wielkiego białego domu.

Pomóżcie mi je pchnąć - poprosiła. - Pułkownik odsunął rygiel.

Poradzili sobie z nimi bez trudu. Przeszli przez kuchnię i sień, na końcu

której jaśniały otwarte drzwi. Minęli je i znaleźli się w pokoju

dziecinnym, oświetlonym światłem księżyca. Po drugiej stronie ujrzeli

Owczarka. Stał obok malowanego łóżeczka, w którym - z szeroko otwartymi

oczami - leżał dwuletni chłopczyk.

- To mój przyjaciel Tomek - przedstawił pułkownik. - Bardzo chciał was

poznać.

Pongo i Mimi podeszli do malca, który pogłaskał ich i zachichotał

dziwnie. Nie przypominało to ani mowy ludzkiej, ani psiej. A jednak

Owczarek najwyraźniej rozumiał chłopczyka, on zaś zrozumiał odpowiedź

Owczarka. Pongo uznał, że to zupełnie nowy język, na wpół ludzki, na wpół

psi.

- Tomek chce wam coś pożyczyć - oświadczył pułkownik. - Wie, jak bardzo

tego potrzebujecie, i z całego serca pragnie wam pomóc. Spójrzcie.

Pongo i Mimi ujrzeli niebieski drewniany wózeczek. Wyglądał jak prawdziwa

furmanka - miał cztery wysokie koła i ścianki przytrzymujące siano. Teraz

zresztą był pełen siana. Z przodu sterczał długi dyszel z poprzecznym

patyczkiem na końcu, dzięki któremu Tomek mógł ciągnąć wózek za sobą.

- Wybierzecie dwa szczeniaki odpowiedniego wzrostu, które staną po obu

stronach dyszla i wezmą ten poprzeczny patyk w zęby - rzekł pułkownik. - W

ten sposób będą mogły ciągnąć wózek, a w razie potrzeby inne szczenięta

będą go popychać noskami od tyłu. Wasza najmłodsza córka odbędzie podróż

wygodnie na sianie, a jeśli jakieś inne szczenię się zmęczy, to usiądzie

sobie koło niej i odpocznie.

Pongo i Mimi z zachwytem obejrzeli śliczny wózek. Oni nie zmieściliby się

przy dyszlu, ale nie wątpili, że większe szczeniaki będą w sam raz.

- Czy on na pewno chce nam go dać? - zapytała Mimi.

Owczarek porozumiał się z Tomkiem, który kilkakrotnie skinął głową i

odpowiedział coś w swym niezwykłym języku.

- Z boku jest wymalowany jego adres i nazwisko, więc jeśli mu go kiedyś

zwrócicie, będzie bardzo rad - wyjaśnił pułkownik. - Ale rozumie, że może

wam się nie udać.

- Jeśli tylko wrócimy do domu, to pan Poczciwiński na pewno zaraz go

odeśle - obiecał Pongo. - Proszę przekazać Tomkowi, że jesteśmy mu bardzo

wdzięczni.

Owczarek przetłumaczył jego słowa dziecku, które uśmiechnęło się jeszcze

szerzej i jeszcze głośniej zachichotało.

- Cieszy się, że jesteście zadowoleni, i chciałby zobaczyć wszystkie

szczenięta - rzekł pułkownik. - Myślę, że zupełnie bezpiecznie można będzie

przeprowadzić je pod tym oknem, gdy wyruszycie... to znaczy już niedługo.

Pożegnali się z Tomkiem, po czym Owczarek, cofając się, przeciągnął wózek

przez sień i tylne drzwi na dwór. Musiał się przy tym nieźle natrudzić.

- Całe szczęście, że mój mały przyjaciel śpi na parterze - powiedział. -

Schody są tak strome, że nie dałbym rady zejść z wózkiem.

`nv

Wrócili do stodoły i obudzili szczenięta. Te większe wyszły na zewnątrz,

by przymierzyć się do wózka. (Księżyc powoli zachodził, ale rzucał jeszcze

dosyć światła). Jedno rodzeństwo liczące osiem sztuk pasowało idealnie, a

dwanaście innych szczeniąt także nadawało się do zaprzęgu wobec czego Pongo

kazał im podczas marszu trzymać się blisko wózka i zmieniać kolejno przy

dyszlu, po dwa naraz. Resztka była zachwycona. Czym prędzej ułożyła się na

sianie, by szczeniaki mogły zacząć ćwiczyć.

Tymczasem Pongo słuchał sprawozdania o tym, co ustalono podczas

Szczekania o Północy. Do świtu - czyli przez ponad trzy godziny - musieli

przejść tylko osiem kilometrów, do wioski, w której mieszka u piekarza

przyjaciel Owczarka.

- Tuż obok mieszka rzeźnik, więc jedzenia będzie pod dostatkiem -

wyjaśnił pułkownik. - Jutro, zaraz po zmroku, zrobicie następne osiem

kilometrów... ale o tym już wam opowie mój przyjaciel. Mam nadzieję, że

zorganizuję wam przemarsz do Londynu w jakieś dziesięć, dwanaście dni,

zapewniając dach nad głową i wyżywienie. Ostatnie etapy będą

najtrudniejsze, ale może zakwateruję was w magazynach, jeżeli uda się

skontaktować z psami, które ich pilnują. Zajmuje się tym już pewien Dog

spod Hampstead. Morowy chłop! Podobno jest generałem brygady.

Dziesięć dni, a może i więcej! Mimi poczuła, że zamiera jej serce.

- Pongo - odezwała się nagle. - Kiedy będzie Gwiazdka?

- Pojutrze - odparł pułkownik. - Nie, do kroćset, już jutro, bo przecież

dziś mamy Wigilię, mimo że jeszcze jest ciemno! Proszę się nie martwić,

pani Pongo. Świąteczna kolacja was nie minie.

Mimi nie myślała jednak o jedzeniu, lecz o Poczciwińskich, samotnie

spędzających święta. Czasami o nich zapominała, ale nie na długo. Teraz zaś

przypomniała sobie ów ostatni wieczór, gdy leżała z głową opartą na

kolanach pani Poczciwińskiej i próbowała jej wszystko wytłumaczyć... przed

oczami stanął jej ciepły biały salon, w którym pod choinką miały czekać

prezenty dla trzech dorosłych psów i piętnastu szczeniąt. Mimi słyszała,

jak Poczciwińscy to planowali.

Pongo odgadł, o czym myśli jego żona, co było o tyle łatwe, że sam

rozmyślał mniej więcej o tym samym.

- Nic się nie martw, Mimi - pocieszył ją. - Następne święta spędzimy już

w domu.

Tymczasem szczeniaki, które miały się zmieniać w zaprzęgu, doszły już do

znacznej wprawy.

- Zbierajcie się - rzekł pułkownik. - Ale zanim ruszycie w drogę, nasze

krowy zapraszają was na śniadanie.

Zaprowadził Pongo, Mimi i wszystkie dzieci do ciemnej obory, gdzie siano

wciąż jeszcze pachniało latem. W progu powitały ich dwie bufetowe - krowy

Kwiatuszek i Koniczynka - i poinstruowały, jak wygląda samoobsługa w ich

barze mlecznym. Szczeniaki poradziły sobie znakomicie, zwłaszcza te, które

pamiętały, jak karmiły je matki. Tylko najmniejsze z nich musiały stawać na

tylnych łapkach, podtrzymywane przez większe szczenięta. Trudno o lepsze

śniadanie niż solidna porcja ciepłego mleka prosto od krowy!

Następnie podziękowali wszystkim uprzejmym gospodyniom i ruszyli w drogę.

Tomek stał w oknie, obserwując ich wymarsz w świetle księżyca. Pongo i

Mimi odwrócili się do niego, marszcząc nosy w najmilszym z uśmiechów.

Wszystkie szczenięta także obejrzały się na okno i tylko Resztka, leżąc na

grzbiecie w pełnym siana wózku, pomachała czterema łapkami.

Jak bardzo Tomek się różni od tego niedobrego chłopca, który rzucał w nas

kamieniami - stwierdził Pongo.

- Tamten był zły dlatego, że nie poznał żadnych psów - odparła Mimi nie

bez racji.

Pułkownik odprowadził ich na rozdroże.

Chętnie poszedłbym z wami dalej, ale mam tu coś do załatwienia -

wytłumaczył się. Następnie on i kotka, którą wiózł na grzbiecie, pożegnali

się pośpiesznie i Owczarek uciekł tak szybko, że Pongo, chcąc jeszcze raz

podziękować, musiał zaszczekać głośno. Pułkownik odszczekał, że awansuje

starszego sierżanta Farta na porucznika i galopem zniknął im z oczu. Pongo

spoglądał za nim ze zdziwieniem, zastanawiając się, cóż takiego pilnego ma

do załatwienia. Minęło jednak wiele czasu, zanim poznał prawdę.

Pułkownik dowiedział się właśnie od porucznika Sarenki, że bracia

Złoczyńscy, nie znalazłszy szczeniąt na wrzosowisku, wyszli na skraj

wioski, pół kilometra przed dalmatyńczykami. Owczarkowi przyszło do głowy

tylko jedno rozwiązanie, więc ochoczo przystąpił do dzieła.

Sadził przed siebie, aż ujrzał lampy braci. Polecił wówczas kotce, by

zeszła mu z grzbietu. Gdy tylko znalazła się na ziemi, skoczył na

Złoczyńskich i każdemu z nich pogryzł obie nogi. Rzadko się zdarza, by

jeden pies tak szybko uporał się z gryzieniem czterech nóg. Złoczyńscy

zawyli przeraźliwie ze strachu i bólu, upuścili lampy i kuśtykając wrócili

czym prędzej do Czarciego Dworu (a z pokaleczonymi obiema nogami trudno

jest szybko kuśtykać). Nawet nie zauważyli, jakie zwierzę ich napadło.

Wiedzieli tylko, że gryzło wyjątkowo mocno.

Dobra robota, pułkowniku - pochwaliła porucznik Sarenka.

- Awansuję cię na kapitana - rzekł na to Owczarek, po czym chrząknął

skromnie i dorzucił: - A przy okazji, siebie też właśnie awansowałem... na

generała brygady!

`tc

Wigilia

`tc

Tymczasem armia dalmatyńczyków dziarsko wędrowała drogą. Noc była

wprawdzie zimna, lecz bezwietrzna, a szczenięta wypoczęte i pełne nadziei.

Poza tym fakt, że zmęczony malec mógł w razie czego liczyć na miejsce u

boku Resztki, dodawał psiakom sił. Z początku Mimi musiała nawet nalegać,

by szczenięta ciągnące wózek zmieniały się regularnie. Posuwali się jednak

niezbyt szybko, gdyż każda zmiana szczeniaków w zaprzęgu oraz tych na wózku

wiązała się z przestojem, a co pół kilometra cała armia zatrzymywała się na

odpoczynek. Mimo to radzili sobie nadspodziewanie dobrze i dopiero niecały

kilometr przed wsią, w której mieli spędzić dzień, wpadli w prawdziwe

tarapaty.

Na niebie pojawiły się już oznaki przedświtu, lecz Pongo wierzył, że

zdążą dotrzeć do wioski, zanim się całkiem rozjaśni. Przyspieszył nieco,

każąc szczeniętom myśleć o czekającym na nich w piekarni śniadaniu.

Nagle Resztka zawołała:

- Patrzcie! Malowane domki na kółkach!

Pongo dostrzegł je w tej samej chwili. Wiedział, że nie są to domy, lecz

tabor cygański.

Widział już kiedyś takie wozy, na wycieczce z panem Poczciwińskim, który

powiedział wtedy, że mieszkają w nich Cyganie i że czasami kradną oni cenne

psy.

- Stać! - rozkazał natychmiast.

Czy uda im się przemknąć obok karawany niepostrzeżenie? Wolał nie

ryzykować. Pomiędzy nimi a najbliższym wozem znajdowała się otwarta brama.

Postanowił, że wyprowadzi tamtędy szczenięta na pole, z dala od taboru.

Szybko wydał polecenie, które szczenięta przekazywały jedno drugiemu:

"Zachować absolutną ciszę i iść za mną przez bramę".

W ten oto sposób właściciel jednej z najtęższych głów w całym psim

świecie popełnił jedną ze swych nielicznych omyłek. Tak się bowiem złożyło,

że w najbliższym wozie wyglądała przez tylne okienko stara Cyganka. Widząc

nadciągające dalmatyńczyki natychmiast obudziła męża, który stanął koło

niej przy oknie w chwili, gdy Pongo prowadził szczenięta na pole.

Stara Cyganka nie czytała gazet, nie wiedziała więc o kradzieży

szczeniąt. .Wiedziała natomiast, że oto ma przed sobą całe mnóstwo cennych

psów. I - w przeciwieństwie do Pongo - wiedziała coś jeszcze. Otóż Cyganie

i dalmatyńczyki mają ze sobą coś wspólnego. Niektórzy uważają, że to właśni

oni dawno, dawno temu sprowadzili tę rasę psów do Anglii. A jeszcze całkiem

niedawno Cyganie obwozili po całym kraju dalmatyńczyki nauczone różnych

sztuczek. Żyli z tych tresowanych psów. Stara Cyganka pamiętała te czasy i

pomyślała, że byłoby wspaniale, gdyby całą tę sforę dało się przyuczyć do

zarabiania pieniędzy.

- Szybko! Zamknij bramę! - poleciła mężowi w dziwnym cygańskim języku,

chyba po rumuńsku. - Z tego pola można się wydostać jeszcze przez dziurę w

płocie. Postawię na nogi cały obóz i razem złapiemy tam te psy.

Cały obóz ożył w niecałe dwie minuty. Dzieci krzyczały, psy szczekały, a

do tego wszystkiego rżały konie. Było tak ciemno, że Pongo aż pięć minut

szukał dziury w płocie. Gdy wreszcie ją znalazł, przekonał się, że droga

ucieczki jest zablokowana. Stali tam wszyscy Cyganie, uzbrojeni w kije i

sznury.

- Z powrotem do bramy, szybko! - zawołał.

Wrócili czym prędzej, lecz brama była już zamknięta. Znaleźli się w

pułapce.

Pongo zaszczekał głośno, licząc, że pomoże im któryś z cygańskich psów.

Rzeczywiście, wiele z nich mu odpowiedziało, ale wszystkie były zamknięte w

wozach, żeby nie mogły się rzucić na szczenięta. Zresztą i tak szczekały

tylko po rumuńsku, więc nie rozumiał ani słowa z tego, co szczekał Pongo.

Zrozumiał go za to kto inny. Pongo usłyszał nagle obok siebie przenikliwe

rżenie... w dodatku koń ten cud prawdziwy, potrafił rżeć nie tylko po

rumuńsku, lecz także po angielsku! Zrozumieli się z Pongo doskonale.

Zazwyczaj konie przyjaźnie odnoszą się do dalmatyńczyków, co prawdopodobnie

bierze się jeszcze z czasów, gdy dalmatyńczyki biegały za powozami. Ten koń

był za młody, by pamiętać tak stare dzieje, ale natychmiast polubił Pongo,

Mimi i wszystkie szczenięta. Skoro te sympatyczne stworzenia chciały

wydostać się z pola, to nic prostszego. Podszedł więc do bramy i otworzył

ją na oścież długimi, silnymi zębami. Szczenięta wysypały się na zewnątrz.

- Jak najszybciej wyprowadź je za karawanę! - krzyknął Pongo do Mimi,

czekając, aż ostatnie szczenię opuści pole.

- Ależ wy macie liczną rodzinę! - zdziwił się koń. - Ja i moja żona

dorobiliśmy się tylko jedynaka. Powodzenia!

Machnięciem ogona skwitował podziękowania Pongo i - ponieważ był

niezwykle pedantyczny - starannie zamknął bramę z powrotem. Cyganie, którzy

w komplecie czekali przy dziurze w płocie, nigdy się nie dowiedzieli, w

jaki sposób więźniom udało się wydostać.

Mimi na łapu-capu popędziła drogą, a za nią szczenięta i na samym końcu

Pongo. (Szczeniaki, które ciągnęły Resztkę na wózku, ofiarnie wywiązywały

się z zadania). Zamknięte cygańskie psy usłyszały ich ucieczkę i trzęsły

wozami, próbując się uwolnić. 2 małych okienek dobiegały salwy wściekłych

szczeknięć.

- Karawana szczeka, psy idą dalej - zacytował Pongo, gdy uznał, że

niebezpieczeństwo minęło.

Kilka minut później dotarli do wioski, w której się mieli zatrzymać.

Przyjaciel Owczarka, przystojny Collie, wyszedł im na spotkanie.

- Żadnych rozmów, dopóki nie ukryjecie się bezpiecznie - ostrzegł. - Już

prawie świta.

Szybko ruszyli za nim przez łąkę w kierunku trzech starych domów o

spadzistych dachach. Piekarz mieszkał w środkowym, między rzeźnikiem i

kominiarzem. I on i jego sąsiedzi byli wdowcami, a ponieważ Wigilia wypadła

akurat w niedzielę, wszyscy trzej wyjechali już na święta do swych

zamężnych córek, co się znakomicie składało.

Sklep był za mały, żeby pomieścić wszystkie szczenięta, ale na tyłach

znajdowała się wielka piekarnia. Wkrótce maluchy siedziały już bezpiecznie

ukryte i zajadały się wspaniałymi bułkami z kiełbasą. Podczas śniadania

Pongo i Mimi gawędzili z Collie. Dowiedziawszy się o Cyganach, ich

gospodarz ze zmartwieniem potrząsnął głową.

- O włos uniknęliście nieszczęścia - stwierdził. - Kłopot w tym,. że

dalmatyńczyki tak bardzo rzucają się w oczy. A dziewięćdziesiąt dziewięć

takich jak wy naraz to dopiero widowisko jak się patrzy... oczywiście

potraktujcie to jako komplement. Byłoby dla was o wiele bezpieczniej,

gdybyście mieli czarną sierść.

- Taką jak to miłe szczenię? - wtrąciła Mimi.

- Jakie szczenię? - Collie spojrzał na drugą stronę piekarni, po czym

stwierdził stanowczo: - To nie jest pies z naszej wioski. Kim jesteś,

chłopcze? Skąd się tu wziąłeś? Czarny szczeniak nie odpowiedział. Podbiegł

tylko do Mimi i tryknął ją głową w brzuch.

- Hejże, mój mały, a to co znowu?! - rzuciła Mimi. Nagle jęknęła: -

Wielkie nieba, to on! Nie, chyba nie! Ależ tak, to Pączuś!

Tłusty szczeniak, który zawsze pakował się w tarapaty, zawędrował do

komórki na tyłach domu kominiarza i wdał się w walkę z workiem sadzy.

- Litości, jak my cię teraz domyjemy? - powiedziała jego matka.

I wtedy właściciel jednej z najtęższych głów w całym psim świecie wpadł

na jeden ze swych najbardziej błyskotliwych pomysłów.

- Pączusiu, dużo tam było tej sadzy? - zapytał.

- Całe worki - odparł Pączuś.

- A więc wszyscy przeistoczymy się w czarne psy! - oświadczył Pongo.

Prowadząc swych gości do komórki kominiarza, Collie poinformował Mimi:

- Twój mąż to geniusz.

Sadzy było tam pod dostatkiem - czekała, żeby kominiarz zrobił z nią to,

co kominiarze robią z sadzą.

- Dziesięć szczeniaków wystąp! - rozkazał Pongo. - Tarzać się! Pocierać

nosy!

Wkrótce miał przed sobą dziewięćdziesiąt siedem czarnych jak smoła

szczeniąt. Wówczas zaproponował żonie:

- A teraz my się wytarzajmy, kochanie.

Szczerze mówiąc, Mimi wcale się to nie uśmiechało. Wzdragała się już na

samą myśl, że jej lśniące białe włosy przestaną ślicznie kontrastować z

pięknymi czarnymi cętkami. Gdy jednak mąż, pomagając jej w ostatnich

zabiegach kosmetycznych, zapewnił: - Wiesz, Mimi, że w czerni jesteś

jeszcze zgrabniejsza... wręcz wysmukła! - od razu poczuła się lepiej.

- A czy mnie w sadzy jest do twarzy? - zapytał Pongo po chwili.

- W twarzy jest ci niezwykle do sadzy - orzekła Mimi, na co wszystkie

szczenięta wybuchnęły śmiechem rozbawione jej przejęzyczeniem.

Następnie wrócili do piekarni i ułożyli się do snu. Collie obiecał, że

zbudzi ich, gdy tylko się ściemni. Powiedział że mają do pokonania zaledwie

osiem kilometrów - do następnej piekarni - ale że jego zdaniem powinni

wyruszyć jak najwcześniej, bo zapowiadano opady śniegu.

- Tyle że na drogach do późnej nocy mogą jeździć samochody, bo dziś jest

Wigilia, a do tego niedziela oświadczył. - Dlatego musicie iść przez pola.

Odprowadzę was. A teraz śpijcie dobrze.

Biedna Mimi! Gdy obudziła się pod wieczór i rozejrzała, rozpłynęła się w

czarnych od sadzy łzach.

- Teraz, kiedy są czarne, nie odróżnię jednego szczeniaka od drugiego! -

załkała. Szybko jednak przekonała się, że odróżnia je bez problemu, choć

nie potrafiłaby wyjaśnić, jak to się dzieje.

Przygotowano następny posiłek, ale już nie taki, jak by sobie życzyli,

gdyż rzeźnik złośliwie zamknął sklep na klucz.

- Piekarnia jest ogołocona do czysta - stwierdził Collie, niosąc ostatni

czerstwy bochenek chleba. - Czeka was za to wspaniała kolacja. Droga

powinna wam zająć najwyżej trzy, cztery godziny. - Co powiedziawszy,

odszedł sprawdzić, czy Szczekanie o Zmierzchu przyniesie coś nowego.

Nim upłynęło pół godziny, Pongo zaniepokoił się nie na żarty. Było już

całkiem ciemno i powinni się zbierać. Dlaczego Collie się spóźnia? Nagle

Mimi rzuciła:

- Słuchaj!

Doleciało ich ciche, ledwie dosłyszalne szczekanie. To Collie raz po raz

wywoływał Pongo.

Pongo i Mimi wybiegli na niewielki placyk na tyłach piekarni. Teraz już

wyraźniej słyszeli szczekanie, choć ich gospodarz wciąż jeszcze był dość

daleko. Gdy Pongo zaszczekał w odpowiedzi, Collie natychmiast przekazał mu,

co się stało.

Zamknięto go w domu po drugiej stronie łąki i nie miał się jak wydostać.

Kierowniczka poczty obiecała, że będzie się nim opiekować przez święta, pod

nieobecność piekarza, i widocznie uznała, że w taki ziąb pies nie powinien

przebywać na dworze, bo zaciągnęła go do domu a sama wyszła na cały

wieczór. Collie próbował otworzyć po kolei wszystkie drzwi i okna, ale bez

skutku. Nie mógł więc dotrzymać obietnicy i odprowadzić swych gości.

- Ale tu nie ma jak zabłądzić, Pongo - zapewnił. - Wyjdźcie na pole na

tyłach piekarni i maszerujcie prosto przed siebie przez osiem kilometrów.

Pongo odpowiedział mu, żeby się nie martwił, lecz biedny Collie był

niepocieszony.

- Sterczę tu zamknięty, przed ciepłym kominkiem i ze wspaniałą kolacją

pod nosem, a wam nijak nie mogę pomoc.

Pongo i Mimi kazali mu się najeść i wygrzać za wszystkie czasy i

podziękowali za to, co dla nich zrobił.

- A teraz w drogę! - rzucił Pongo, wyprowadzając szczenięta z piekarni. -

I nie zostawać w tyle! taką ciemną noc czarny szczeniak bardzo łatwo może

się zgubić.

Prawdę mówiąc, wcale nie było tak ciemno, bo księżyc już stał wysoko, a

na niebie błyszczały gwiazdy. Jedna z nich była szczególnie duża i jasna.

- Collie kazał nam maszerować prosto przed siebie a ta gwiazda jest

dokładnie przed nami - rzekł Pongo. - Będziemy się nią kierować. -

Dziękował opatrzności, że idą polami, a nie szosą... przypomniał sobie, jak

Torturella mówiła braciom Złoczyńskim, że "jutro w nocy" przyjedzie

przeliczyć zwłoki szczeniąt. Teraz właśnie była owa "jutrzejsza noc", a

zatem wielki, pasiasty niczym zebra samochód jest już pewnie w drodze z

Londynu do Suffolk. Spotkanie z nim byłoby okropne! Wyobraził sobie blask

reflektora, wyobraził sobie Torturellę pędzącą wprost na armię

sparaliżowanych ze strachu szczeniąt. O tak, za wszelką cenę należy unikać

szosy! Ale już sama świadomość, że Torturella jest gdzieś w pobliżu,

napawała trwogą. Przestał więc o tym myśleć i z pomocą Mimi ustawił

szczenięta w kolumnę.

Ich droga wiodła przez trawiaste łąki, po których wózek Resztki turkotał

gładko. Przy każdym płocie i rowie Pongo zatrzymywał się i liczył wszystkie

dzieci, sprawdzając, czy któreś z nich nie zostało w tyle, a Mimi zmieniała

te w zaprzęgu i te, które odpoczywały. Szczenięta zahartowały się już do

tego stopnia, że nawet Resztka wysiadła i o własnych siłach przeszła całe

trzy pola, zanim znów położyła się w wózku.

- Niedługo będziemy maszerować po szesnaście kilometrów dziennie - rzekł

Pongo.

Gdy pokonali mniej więcej pięć kilometrów, wydarzyła się pierwsza tej

nocy katastrofa. Nagle usłyszeli stuk i przerażony pisk Resztki. Od

niebieskiego wózka oderwało się kółko.

Pongo od razu stwierdził, że można je naprawić. Wypadł bowiem drewniany

kołek łączący piastę koła z osią. Tylko czy samymi zębami uda mu się

wsadzić go z powrotem? Spróbował, ale bez skutku.

Czy Resztka da sobie radę bez wózka? - szepnął.

Mimi potrząsnęła głową. Przejście przez trzy pola było niemal ponad siły

Resztki, a inne dziewczynki mogły pokonać bez odpoczynku najwyżej półtora

kilometra.

- A zatem wózek trzeba naprawić - oświadczył Pongo. - Musisz mi pomóc.

Przytrzymaj koło na swoim miejscu.

Próbowali wielokrotnie, za każdym razem bez powodzenia. Gdy przerwali

pracę, żeby na chwilę odsapnąć, Mimi zauważyła, że większość szczeniąt

dygocze.

- Dla rozgrzewki mogą sobie urządzić wyścigi - zaproponował Pongo.

- Zmęczyłyby się - zaprotestowała Mimi. - A gdyby tak schowały się w

tamtej stodole?

Przed nimi, oddalony zaledwie o dwa poletka, majaczył wielki, kryty

gontami dach. Widzieli go niewyraźnie, bo księżyc przesłoniły chmury. To

właśnie z powodu ciemności nie udawało im się naprawić koła.

- Dobry pomysł przyznał Pongo. - A jak już naprawimy wózek, zaciągniemy

go tam i zawołamy dzieci.

Mimi uważała, że Resztka powinna zostać i ogrzać się w sianie, ona jednak

wolała pójść z innymi i obejrzeć stodołę. Była pewna, że stać ją na

przejście dwóch niewielkich poletek. W tej sytuacji Mimi puściła ją z

rodzeństwem. Dwa silne szczeniaki nadające się do zaprzęgu zostały z

dorosłymi. Powiedziały, że zimno im nie przeszkadza.

Tak więc pod komendą porucznika Farta dziewięćdziesiąt pięć szczeniąt

żwawo ruszyło do stodoły. Na miejscu okazało się jednak, że wcale nie

przypomina ona stodoły na farmie Owczarka. Zbudowana z szarego kamienia,

miała wysokie okna, w większości oszklone kolorowymi szybkami, a z jednej

strony wznosiła się wieża.

- Ależ to Fanaberia! - zawołała Resztka, przypominając sobie wieżę w

Czarcim Dworze.

Fart odszukał drzwi, lecz były zamknięte. Kazał więc szczeniakom czekać,

a sam ruszył na poszukiwanie innego wejścia. Resztka nie czekała.

- Chodź - zwróciła się do swego oddanego brata Ciapka. - Chcę obejrzeć tę

Fanaberię.

Gdy podeszli do wieży, ujrzeli wąskie, nie całkiem domknięte drzwi. Nie

otworzyli ich bardziej, bo były za ciężkie, ale udało im się jakoś

przecisnąć przez szparę.

W środku wieża ta w niczym nie przypominała Czarciego Dworu. Prowadziła

do budynku z szarego kamienia.

- Cóż to za stodoła bez siana - poskarżyła się Resztka.

Liczyła, że ogrzeje się w sianie, lecz szybko stwierdziła, że wcale nie

jest jej zimno - znajdował się tam olbrzymi, rozpalony piec. Zamiast komina

miał długą żelazną rurę, która wychodziła przez sufit między krokwiami.

Księżyc znów wypłynął zza chmur i zaglądał przez wysokie okna, kładąc na

kamiennej podłodze srebrne, niebieskie, złote i różowe plamy. Resztka

delikatnie pacnęła łapką w jeden z kolorowych wzorków.

- Uwielbiam tę stodołę! - oświadczyła.

- Według mnie to wcale nie jest stodoła - odparł Ciapek, ale wieża

podobała mu się nie mniej niż siostrze.

Rozejrzeli się... i nagle dokonali odkrycia. Czymkolwiek była ta budowla,

z całą pewnością postawiono ją specjalnie dla małych piesków. Przed każdym

krzesełkiem a stało ich tam bardzo wiele - znajdowało się bowiem psie

posłanie rozmiarem w sam raz dla szczeniąt, wyściełane i niezwykle wygodne.

- Te posłania są wręcz stworzone dla nas! - zawołała Resztka.

Zawiadomię pozostałych - rzekł Ciapek, ruszając do drzwi. Zawrócił

jednak, przywołany radosnym okrzykiem siostry.

- Patrz! Zobacz tylko! Telewizor!

Nie przypominał on wcale telewizora z Czarciego Dworu. Był o wiele

większy, a postacie na ekranie nie poruszały się ani nie odzywały. Bo też

nie był to ekran. Na niskiej platformie stały tam prawdziwe postacie ludzi

i zwierząt, zupełnie jak żywe, choć nieco zmniejszone. Znajdowały się w

stajni, nad którą świeciła jasna gwiazda.

- Popatrz, ci mali ludzie klęczą - zauważył Ciapek.

- I jest tam coś jakby krowa - powiedziała Resztka, przypominając sobie

krowy z farmy, które nakarmiły mlekiem wszystkie szczenięta.

- I jakby koń - dorzucił jej brat, przypominając sobie usłużnego konia,

który wypuścił ich z pułapki.

- Szkoda tylko, że nie ma psów! - stwierdziła Resztka. - Ale podoba mi

się to dużo bardziej niż zwyczajna telewizja. Chociaż sama nie wiem

dlaczego.

Nagle usłyszeli Farta i innych, którzy też znaleźli wejście do wieży.

Wkrótce wszystkie szczenięta zwinęły się w kłębek na wygodnych posłaniach i

zaraz zasnęły. Tylko Resztka nie spała. Przyciągnęła sobie bliżej jedno

posłanie i usiadła, napawając się widokiem tej nowej, o ileż piękniejszej

telewizji.

Gdy tylko księżyc wyszedł zza chmur, Pongo naprawił koło. Ileż miał

satysfakcji, gdy kołek wsunął się na swoje miejsce! Mimi także była z

siebie dumna. Czyż nie przytrzymywała koła? Ona, która nigdy nie wyznawała

się na mechanice! Dwa szczeniaki szybko chwyciły poprzeczny patyk w zęby i

wszyscy razem ruszyli do stodoły.

Kiedy podeszli bliżej, Pongo zobaczył, że to wcale nie jest stodoła.

- Chyba nie weszły do środka? - zaniepokoił się.

- Czemu nie, jeśli zmarzły - odparła Mimi. - Skąd mogły wiedzieć, że nie

będą tam mile widziane? Są jeszcze za młode.

Pongo i Mimi wiedzieli, że ludzie nie wpuszczają psów do budynków, które

mają wieże i wąskie, wysokie okna. Nie mieli pojęcia, dlaczego tak się

dzieje, i w pierwszej chwili obrazili się, gdy stanowczo kazano im kiedyś

czekać na zewnątrz. Pani Poczciwińska wytłumaczyła im wtedy:

- Chętnie byśmy was wzięli do środka, ale to zabronione. Sama chodziłabym

tam częściej, gdybyśmy nie musieli was zostawiać.

- A więc było to jedno z tych tajemniczych miejsc, gdzie psy nie miały

prawa wstępu, tak samo jak nikomu, nawet ludziom, nie wolno było wchodzić

na trawę w niektórych zakątkach Parku Regenta.

- Musimy je szybko wyprowadzić i ruszać w dalszą drogę - powiedział

Pongo.

Szybko odnaleźli drzwi, które większe szczeniaki otworzyły szeroko. Mimi

nie lubiła tych dziwnych budowli z wieżami i wysokimi oknami, bo zawsze

musiała czekać na zewnątrz. Gdy jednak znalazła się w środku, zmieniła

zdanie. Było tam cudownie... tak spokojnie i jakoś tak przytulnie.

Gdzież one się podziały? - spytała, rozglądając się dookoła.

Na oświetlonej przez księżyc podłodze ujrzała mnóstwo czarnych plamek,

ale całkiem zapomniała, że szczenięta są teraz czarne. W końcu przypomniała

sobie. Kiedy podeszła do śpiących dzieci, łzy napłynęły jej do oczu.

- Popatrz, popatrz tylko na te łóżeczka dla szczeniąt! - zawołała. - Jacy

dobrzy ludzie tu mieszkają!

- To chyba jest zupełnie inne miejsce, niż myślałem - przyznał Pongo.

Chciał obudzić szczenięta, lecz Mimi go powstrzymała.

- Pozwól, że przysiądę sobie koło pieca - poprosiła.

- Byle nie za długo, kochanie.

Nie musiał się martwić. Mimi posiedziała tylko przez chwilkę, po czym

wstała, otrząsnęła się i rzekła wesoło:

- Ruszajmy. Wszystko się dobrze skończy.

Godzinę później, tuż przed wieczornym nabożeństwem, kościelny zwrócił się

do pastora:

- Ojcze, piec nam się chyba psuje.

Na każdym klęczniku ujrzał bowiem małą, okrągła plamę z sadzy.

`tc

Cud

`tc

- Ostatnia runda przed kolacją - obiecał Pongo, gdy znów ruszyli w

poświacie księżyca przez pola.

Były to najbardziej krzepiące słowa, jakie mógł wypowiedzieć, ponieważ

wszystkim szczeniętom dawno już kiszki marsza grały. Domyślił się tego, bo

sam także zgłodniał. Podobnie zresztą jak Mimi, ją jednak ogarnął taki

spokój, że wcale się tym nie przejmowała.

Przebyli prawie trzy kilometry, aż wreszcie po drugiej stronie pola Pongo

zobaczył długi rząd dachów.

- To pewnie tutaj - powiedział.

- A co to tak błyszczy, tam nad dachami? - spytała Mimi.

Pongo zdziwił się. Widywał już taki blask nad miastami, w których paliło

się wiele świateł, ale nad żadną wioską nic podobnego nie zauważył. W

dodatku ta łuna była wyjątkowo jasna.

- Widocznie ta miejscowość jest większa niż myśleliśmy - mruknął. Uznał,

że nie powinni zbliżać się bardziej, dopóki nie wyjdzie po nich jakiś pies.

Zatrzymał więc pochód i zaszczekał, oznajmiając o przybyciu.

- Czekajcie tam, gdzie jesteście. Już idę - padła natychmiastowa

odpowiedź.

Pongo nie zdradził się z tym przed Mimi, lecz odniósł wrażenie, że dzieje

się coś dziwnego. Przede wszystkim nie było to radosne powitanie.

Wkrótce przybiegła do nich wdzięczna ruda Seterzyca. Nim jeszcze się

odezwała, odgadli, że stało się coś niedobrego.

- Piekarnia płonie! - wysapała i odetchnęła głęboko.

Pożar, spowodowany awarią komina, wybuchł zaledwie przed chwilą... nawet

straż pożarna nie zdążyła jeszcze przyjechać. Nie było ofiar w ludziach,

ale piekarnia stała w ogniu i całe przygotowane dla dalmatyńczyków jedzenie

spłonęło.

- Nie mam dla was ani kolacji, ani noclegu - jęczała Seterzyca

histerycznie. - A na ulicy jest pełno ludzi. - Spojrzała żałośnie na Mimi.

- Twoje dzieci... biedne wygłodniałe maleństwa!

Mimi, o dziwo, była całkiem spokojna. Próbowała pocieszyć Seterzycę,

mówiąc, że znajdą sobie gdzieś jakąś stodołę.

- Ale nic nie zostało przygotowane - lamentowała Seterzyca. - I nigdzie

nie ma zapasowej żywności. Psy z całej wsi przyniosły wszystko, co miały,

do piekarni.

W tym momencie rozległ się przenikliwy gwizd.

- Mój przyjaciel mnie wzywa - wyjaśniła Seterzyca. - Jest miejscowym

lekarzem. W piekarni nie ma psa, więc wybrano mnie, żebym wszystko

przygotowała... bo otrzymałam pierwszą nagrodę na wystawie psów. A ja was

zawiodłam!

- Wcale nas nie zawiodłaś - zaprzeczyła Mimi. - Przecież żaden pies nie

przyłożył łapy do tego pożaru. Wracaj do swego przyjaciela i nic się nie

martw. Po prostu pójdziemy do następnej wioski.

- Naprawdę? - Seterzyca znowu odetchnęła głęboko, tym razem z ulgą.

Mimi pocałowała ją w nos.

- Zmykaj, moja droga, i więcej o tym nie myśl. Dziękujemy ci za wszystko,

co dla nas zrobiłaś.

Gwizd powtórzył się i Seterzyca uciekła, wymachując pierzastym ogonem.

- Pstry ogon i w głowie też pstro - podsumował ją Pongo.

- Po prostu jest bardzo młoda - odparła łagodnie Mimi. - Wątpię, czy

założyła już rodzinę. No to w drogę, do następnej wioski...

- Dziękuję ci, kochanie, że jesteś taka dzielna rzekł Pongo. - Ale gdzie

jest następna wieś?

- Na prowincji wioski są w każdym kierunku stwierdziła Mimi rezolutnie.

Pomimo całego zmartwienia, Pongo uśmiechnął się do niej czule.

- Wyjdziemy na szosę - oświadczył.

- A co z samochodami?

To nie potrwa długo - obiecał.

Wyjaśnił jej, co zamierza zrobić. Szczenięta były zbyt zmęczone i głodne,

żeby dojść do najbliższej wioski, nawet gdyby to było tylko kilka

kilometrów... niektóre spały już na zamarzniętej ziemi. A oziębiało się z

minuty na minutę.

- Zresztą gdybyśmy nawet dotarli do następnej wsi, to gdzie byśmy spali,

co byśmy jedli, skoro nic zawczasu nie przygotowano? Musimy się poddać,

kochanie. Chodź zbudzimy dzieci. Wszyscy marsz, szybko!

Rozbudzone szczenięta skamlały i dygotały z zimna. Mimi stwierdziła, że

nawet najsilniejsze szczeniaki przemarzły do szpiku kości. Pomogła więc

mężowi zmusić je do szybkiego marszu. Nagle szepnęła:

- Pongo, w jaki sposób mamy się poddać?

Pójdziemy do wioski i znajdziemy komisariat - wyjaśnił.

Spojrzała na niego z przerażeniem.

- Nie, Pongo, nie! Policja odbierze nam szczenięta!

- Ale dadzą im jeść, Mimi. I może nie rozdzielą nas, dopóki nie

zawiadomią pana Poczciwińskiego. Na pewno czytali gazety. Zorientują się,

że zaginione dalmatyńczyki to właśnie my.

- Przecież my już nie jesteśmy dalmatyńczykami! - krzyknęła. - Jesteśmy

czarni. Wezmą nas za zwykłe bezpańskie psy. I to nielegalne...

dziewięćdziesiąt dziewięć psów bez obroży! Wtrącą nas do więzienia.

- Nie, Mimi - zaprzeczył Pongo, lecz był wyraźnie wstrząśnięty.

Zapomniał, że teraz są czarnymi psami. A jeśli policjanci ich nie

rozpoznają? Jeżeli wcale nie zawiadomią Poczciwińskich? Jaki los spotyka

bezpańskie psy, do których nikt nie chce się przyznać?

- Błagam cię, Pongo! - krzyczała Mimi. - Pozwól nam iść dalej! Ja wiem,

że wszystko się dobrze skończy!

Wyszli już na szosę, niemal na skraju wioski. Pongo musiał dokonać

straszliwego wyboru. Nadal jednak uważał, że lepiej zaufać policji niż

zmuszać zmęczone, wygłodniałe szczenięta do marszu w lodowatą zimową noc.

- Mimi, kochanie, musimy się oddać w ręce policji - rzekł skręcając w

kierunku wioski. W tym momencie na wprost nich z dachu płonącej piekarni

wystrzelił olbrzymi płomień. W jego świetle Pongo zobaczył całą ulicę, na

której wieśniacy utworzyli ludzki łańcuch i podawali sobie z rąk do rąk

wiadra wody. Ale to nie wszystko. Ujrzał jeszcze coś... coś, co sprawiło,

że stanął jak wryty.

- Stać! - krzyknął na cały głos.

Przed płonącą piekarnią stał wielki samochód w biało-czarne pasy... i

Torturella de Mon. Wdrapała się na dach wozu, by mieć lepszy widok na

pożar. jej blada twarz i proste, absolutnie białe norki nie były już białe

- Torturellę od stóp do głów spowijał czerwonozłoty blask płomieni. Widząc,

że ogień wzbija się coraz wyżej, klasnęła w ręce z zachwytem.

Nagle rozległ się nieopisany zgiełk dzwonów - to przyjechała wreszcie

straż pożarna. Hałas, płomienie, a przede wszystkim widok Torturelli

okazały się nie do zniesienia dla większości szczeniąt, które piszcząc z

przerażenia odwróciły się i wzięły nogi za pas. Pongo, Mimi i Fart

bezskutecznie starali się przywołać je do porządku.

Na szczęście ich ujadanie zginęło w panującym zgiełku więc ludzie w

wiosce nic nie usłyszeli. Po chwili wystraszone szczenięta usłuchały Pongo

i zatrzymały się. Pongo choć doskonale rozumiał, co czuły - zawstydził je,

mówiąc, że nigdy, ale to nigdy nie mogą ulegać takiej panice i że zawsze,

ale to zawsze muszą bezzwłocznie słuchać rozkazów. Następnie pochwalił

szczenięta, które powoziły wózkiem, i Ciapka za to, że nie opuścili Resztki

w nieszczęściu, wyratował Pączusia z rowu i starannie przeliczył całą

gromadkę. Śpieszył się przy tym, wiedząc, że jak najszybciej muszą ruszać w

dalszą drogę. Gdyby wciąż chcieli się udać na komisariat, musieliby przejść

obok Torturelli de Mon.

Ich sytuacja była gorsza niż kiedykolwiek. Nie dość, że musieli się

borykać z głodem i chłodem, to jeszcze groziło im teraz niebezpieczeństwo

ze strony Torturelli. Widząc, w którą stronę zwrócony jest jej samochód,

zorientowali się, że była już w Czarcim Dworze, dowiedziała się o ich

ucieczce i wraca do Londynu. W każdej chwili mogła się znudzić widowiskiem

i ich wyprzedzić.

Gdyby tak mogli zejść z szosy i znów maszerować przez pola! Niestety, po

obu stronach drogi rósł las, tak gęsty, że nie udałoby im się utrzymać w

zwartej grupie.

- Za to jeśli ujrzymy reflektory samochodu, możemy się ukryć wśród drzew

- powiedział Pongo i wyjaśnił to szczeniętom, po czym cała armia ruszyła

dalej.

- Przynajmniej jest im teraz ciepło - odezwała się Mimi. - I zapomniały o

głodzie i zmęczeniu. Wszystko będzie dobrze, Pongo.

Pierwsze kilka kilometrów pokonali w całkiem niezłym tempie, lecz potem

szli coraz wolniej.

- Dzieci muszą odpocząć - stwierdziła w końcu Mimi. - Właśnie nadarza się

okazja.

Szosę otaczało teraz szerokie trawiaste pobocze. Gdy Pongo rozkazał się

zatrzymać, szczenięta natychmiast osunęły się na zamarzniętą trawę.

Większość z nich od razu zasnęła.

- Nie powinny zasypiać - rzekł Pongo z niepokojem.

- Pozwól im się chwilę zdrzemnąć - poprosiła Mimi.

Resztka nie zasnęła. Usiadła w wózku i spytała:

- Czy dojdziemy niedługo do obory z miłymi krowami i ciepłym mlekiem?

- W każdym razie na pewno wydarzy się coś przyjemnego - odparła Mimi. -

Zakop się w sianie, skarbie. Pongo, nie sądzisz, że jest dziwnie spokojnie?

Nie słyszeli już żadnych odgłosów z wioski. Nawet najlżejszy podmuch

wiatru nie muskał trawy czy drzew. Zdawało się, że świat zastygł w

srebrzystym, niemym bezruchu.

Pongo zdziwił się, gdy coś miękkiego i puszystego opadło mu na głowę. Po

chwili uświadomił sobie, co to jest, a jednocześnie usłyszał szept Mimi:

- Spójrz, Pongo! Spójrz na szczenięta!

Na pokrytych sadzą czarnych ciałkach pojawiły się białe plamki... śnieg!

- Z białych szczeniąt z czarnymi cętkami przemienią się w czarne

szczenięta w białe cętki - powiedziała Mimi z uśmiechem. - Chociaż niedługo

już będą całkiem białe. Jaki ten śnieg miękki i delikatny!

Jej mężowi było nie do śmiechu.

- Jeżeli nie wstaną, zanim je całkiem zasypie, to już nigdy się nie

obudzą! - krzyknął. - Zamarzną na śmierć pod tym miękkim, delikatnym

śniegiem! Dzieci, pobudka! Wstawać!

Z wyjątkiem Farta i Resztki wszystkie szczenięta spały wyczerpane. Fart

pomógł rodzicom, którzy usiłowali je obudzić. Resztka także przyszła im z

pomocą, siedząc na wózku i wyjąc przenikliwie. Biedne szczenięta błagały,

żeby pozwolić im spać; te, które powstały chwiejnie, natychmiast osunęły

się z powrotem.

- Nie zmusimy ich do marszu, żeby nie wiem co - mruknął Pongo z rozpaczą.

Resztka na chwilę przestała wyć i zapadła nagła cisza. Wtem, od strony

wioski, doleciał przeraźliwy dźwięk najgłośniejszego klaksonu w całej

Anglii.

Szczenięta zerwały się na równe nogi. Ze strachu zapomniały o zmęczeniu.

- Do lasu! - krzyknął Pongo. I wówczas zobaczył że od strony szosy las

otacza druciana siatka, przez którą nie prześliznęłoby się nawet

najmniejsze szczenię. Rowu w którym mogliby się ukryć, także nie było.

Spostrzegł jednak, że las wkrótce się kończy. - Biegiem przed siebie! -

zawołał. - Może będzie tam pole albo rów!

Klakson znów zabrzmiał kilkakrotnie. Pongo domyślił się, że strażacy

ugasili już pożar i Torturella odjeżdża, rozpędzając wieśniaków. Dzieliły

ją od nich najwyżej trzy kilometry... a ten wielki, pasiasty samochód mógł

pokonać tę odległość w niecałe dwie minuty! Na szczęście las już się

kończył przed nimi rozciągało się pole!

- Na pole! - krzyknął Pongo. - Szybciej, szybciej!

Szczenięta puściły się biegiem, lecz zaraz cofnęły się przerażone. Las

wprawdzie się skończył, lecz siatka ciągnęła się dalej po obu stronach

drogi. Nadal nie mogli uciec z szosy! A klakson rozległ się znowu...

głośniej i bliżej.

- Tylko cud może nas uratować - stwierdził Pongo.

- Wobec tego musimy poszukać cudu - odparła Mimi stanowczo: - Pongo, a co

to właściwie jest cud?

W tej samej chwili poprzez wirujący śnieg ujrzeli olbrzymią ciężarówkę,

zaparkowaną na szosie na wprost nich. Klapa z tyłu wozu była opuszczona, a

wnętrze skrzyni oświetlone lampą elektryczną. W środku siedział sobie na

gazecie Terier, z glinianą fajką w zębach. A raczej wyglądało to na

glinianą fajkę, ale naprawdę fajka ta była z cukru i kiedyś miała piękny

długi ustnik. Teraz Terier włożył do ust cybuch i zjadł go ze smakiem.

Potem oderwał się od gazety, na której siedział i którą jednocześnie czytał

i ze zdumieniem wytrzeszczył oczy na armię pędzących ku niemu szczeniąt.

- Ratunku, ratunku, ratunku! - zaszczekał Pongo. - Ścigają nas. Którędy

można uciec z tej szosy?

- Nie mam pojęcia, kolego - odparł Terier. - Lepiej schowajcie się w

mojej ciężarówce.

- Cud, dosłownie cud! - Pongo wyszeptał Mimi na ucho.

Szybko, dzieci! Wskakujcie do tego wspaniałego cudu! - poleciła Mimi,

sądząc, że "cud" to nazwa wielkich ciężarówek używanych do przeprowadzek.

Mrowie szczeniąt wbiegło po klapie. Następnie wjechał wózek Resztki,

ciągnięty z przodu i popychany od tyłu. A potem jeszcze więcej szczeniąt

wskakiwało i wdrapywało się do ciężarówki, aż cała armia znalazła się w

środku.

- Więcej was mamusia nie miała? - mruknął Terier, rozpłaszczony przy

samej ścianie. - Całe szczęście, że wóz jest pusty. Kto was goni, bracie?

Piraci?

- Chyba ich koleżanka po fachu - odparł Pongo. Przeraźliwy klakson znów

zabrzmiał i w oddali rozbłysły dwa potężne reflektory. - Właśnie ona jedzie

tym samochodem.

- To zgaszę światło - rzekł Terier, zgrabnie przesuwając wyłącznik

zębami. - Już lepiej.

Pongo miał wrażenie, że serce mu zamarło. Stwierdził nagle, że

wpuszczenie dzieci do ciężarówki było straszliwym błędem.

- Przecież oświetlą nas reflektory jej wozu - jęknął. - Nasz wróg zobaczy

szczenięta.

- Nie, czarnych szczeniąt w czarnej ciężarówce nie zobaczy - uspokoił go

Terier. - muszą tylko zamknąć oczy.

Znakomity pomysł! Pongo rozkazał szybko:

- Dzieci, zamykajcie oczy, bo w świetle reflektorów jej wozu rozbłysną

niczym brylanty w ciemności. Żebyście się nie wiem jak bały, nie

otwierajcie ich, dopóki wam nie powiem. Pamiętajcie, że wasze życie zależy

od absolutnego posłuszeństwa. Zamknąć oczy i nie otwierać!

Wszystkie szczenięta natychmiast zacisnęły powieki. Reflektory samochodu

zbliżyły się już na niecałe pół kilometra.

- Zamknij oczy, Mimi - polecił Pongo.

- Ty też o tym nie zapomnij, bracie - przypomniał Terier.

Słychać już było potężny silnik samochodu. Przeraźliwy klakson trąbił

nieustannie, jak gdyby nakazywał ciężarówce usunąć się z drogi. Warkot

przybierał na sile. Blask reflektorów był tak intensywny, że raził Pongo w

oczy nawet przez zaciśnięte powieki. Czy szczenięta wykonają rozkaz? Czy

strach nie zmusi ich, by spojrzały na zbliżający się samochód? Pongo sam

miał na to wielką ochotę - obawiał się, że rozpędzony wóz wpadnie na

ciężarówkę. Hałas klaksonu i silnika ogłuszał, blask reflektorów oślepiał

nawet przez zamknięte oczy. Nagle wielki pasiasty samochód zrównał się z

nimi... i z rykiem silnika popędził dalej, w ciemną noc!

- Możecie już otworzyć oczy, moje dzielne, posłuszne szczenięta! -

zawołał Pongo. Istotnie, wszystkie dzieci zasłużyły sobie na pochwały, bo

żadne z nich nawet nie uchyliło oka.

- Wóz pierwsza klasa, bracie - mruknął Terier do Pongo. - Ten wasz wróg

to nie byle kto. Kim wy właściwie jesteście? Miejscową zgrają

kominiarczyków? - Nagle wlepił wzrok w nos Pongo. - A żebym tak pękł, jeśli

to nie jest sadza! Mnie nie zmylicie. jesteście tymi zaginionymi

dalmatyńczykami! Podrzucić was do Londynu?

Podrzucić? Dojechać do samego Londynu tą cudowną ciężarówką?! Pongo i

Mimi nie wierzyli własnym uszom. Szczenięta natychmiast ułożyły się do snu

na pledach i kocach, którymi okrywano meble podczas transportu.

- Ale skąd się wzięło aż tyle szczeniąt? - zapytał Terier. - W gazetach

nie podawali nawet połowy tej liczby... co ja mówię, nawet ćwierci. Oni

myślą, że zginęło tylko piętnaście.

Pongo pośpieszył z wyjaśnieniami, lecz Terier powiedział, że obgadają

wszystko po drodze.

- Z tego domu lada chwila wyjdą moi przyjaciele. Wyobraźcie sobie, że

robimy przeprowadzkę mimo tego, że jest niedziela... a w dodatku Wigilia!

Ale wczoraj zepsuła nam się ciężarówka i musieliśmy dokończyć robotę.

- Ile dni zajmie droga do Londynu? - spytała Mimi.

- Dni? - zdziwił się Terier. - Jak znam moich przyjaciół, będziemy tam w

dwie godziny. Chcą jak najszybciej wrócić do domu, żeby skończyć ubieranie

choinek dla swoich dzieci. A teraz cicho, sza! Ani mru-mru!

Z pobliskiego domu wyszedł potężny mężczyzna w grubym fartuchu. "Ledwie

minęło jedno niebezpieczeństwo, a już nam zagraża następne" - pomyślała

Mimi. Czy wyrzucą ich wszystkich z tego cudu?

Terier, z zapałem wymachując ogonem, skoczył mężczyźnie na piersi, omal

go nie przewracając.

- Uważaj, Bill! - rzucił mężczyzna przez ramię. - Nasza Kula Armatnia coś

się rozbrykała.

Bill był jeszcze większy od swego kolegi, ale nawet on odczuł skutki

powitania Teriera.

- Złaź ze mnie, ty Bombo Samosterująca! - zbeształ go czule.

Cała trójka podeszła do ciężarówki. Terier wskoczył do skrzyni. Skulone,

pokryte sadzą dalmatyńczyki były niewidoczne w ciemności.

- Chcesz jechać w budzie, tak? - rzekł Bill. - Ale jest zimno. - Założył

klapę i krzyknął: - Następny przystanek w Lasku Świętego Jana

Po chwili wielka ciężarówka ruszyła w drogę.

Lasek Świętego Jana! to przecież tam, gdzie mieszka Cudowny Weterynarz...

tuż obok Parku Regenta! "Cud, to po prostu cud" - pomyślał Pongo. W tej

samej chwili usłyszał bicie zegara. Była dopiero ósma wieczorem.

- Mimi! - zawołał. - Jeszcze dziś będziemy w domu! Zdążymy wrócić na

święta!

Tak, Pongo - odparła wesoło, choć wcale nie była wesoła. Aż do spotkania

z cudem była dzielna i pełna wiary, ale teraz ogarnął ją strach. A jeśli

Poczciwińscy ich nie poznają, skoro są czarni? Jeżeli kochani, poczciwi

Poczciwińscy ich wyrzucą?

Nie zdradziła się jednak ze swymi obawami. Co za sens straszyć jeszcze

Pongo? Jakże ten cud szybko pędzi! Pomyślała o tym, jak długo wędrowała z

Pongo do Suffolk pieszo. Ba, wydawało się, że wyruszyli z Londynu przed

tygodniami! A jednak minęło raptem... no właśnie, ile dni? Czyżby zaledwie

cztery? Jeden dzień przespali w starym zajeździe, drugi u kochanego

Spaniela, jeden w Fanaberii, po ucieczce z Czarciego Dworu spędzili część

nocy w stodole i jeden dzień w piekarni. Jak wiele wydarzyło się w tak

krótkim czasie. Ale czy po powrocie do domu wszystko skończy się dobrze?

Jak to się skończy?

Pongo tymczasem miał inne zmartwienia. Opowiadając Terierowi o Torturelli

przypomniał sobie to, co powiedziała w Czarcim Dworze... że odczeka, aż

ludzie zapomną o zaginionych szczeniętach, i znowu założy hodowlę

dalmatyńczyków. Nie wątpił, że razem z Mimi zaprowadzi bezpiecznie

wszystkie szczenięta do domu (nie przyszło mu nawet do głowy, że

Poczciwińscy mogliby ich nie przyjąć), ale co dalej? Skąd mógł być pewny,

że w przyszłości inne szczenięta nie skończą jako futra? Zwrócił się do

Teriera o radę.

- A może zabijemy tę Torturellę? - zaproponował Terier. - Pomogę wam.

Umówmy się zaraz na jakiś konkretny termin.

Pongo potrząsnął głową. Nabrał przekonania, że Torturella nie jest

człowiekiem, lecz diabłem wcielonym. A zatem czy można ją zabić? Zresztą

nie chciał, żeby jego dzieci miały ojca-mordercę. Gdyby Torturella chciała

skrzywdzić przy nim jakiegoś szczeniaka, naturalnie rzuciłby się na nią,

ale morderstwo z zimną krwią zupełnie mu nie odpowiadało. Powiedział to

Terierowi.

- Krew szybko by ci się ogrzała, gdybyś się zabrał do dzieła - odparł

Terier. - No nic, daj mi znać, gdybyś zmienił zdanie. A teraz się, bracie,

przekimaj. Czeka cię jeszcze sporo roboty.

Terier, podobnie jak Mimi, także zastanawiał się, czy Poczciwińscy

rozpoznają w tych czarnych psach swoje dalmatyńczyki... i czy nawet

najlepsi przyjaciele wezmą do siebie tyle szczeniaków. Nie wspomniał o tym

jednak ani słowem.

Mimi, ululana do snu kołysaniem ciężarówki, już spała. Pongo też wkrótce

zasnął. Ale nawet przez sen zmagali się z własnymi lękami.

Tymczasem cud pędził w ciemność; połykając kilometr za kilometrem.

`tc

Zemsta białej kotki

`tc

Terier obudził ich w samą porę, by szczenięta zdążyły się przygotować do

wyskoczenia z ciężarówki, gdy tylko otworzy się klapa.

- Nie o to chodzi, że moi przyjaciele mogliby zrobić wam krzywdę, gdyby

was tu zobaczyli, ale mogłoby to spowodować zwłokę - wyjaśnił. - Ciężarówka

zatrzyma się w wielkim, ciemnym garażu. Wybiegnijcie, skręćcie od razu w

lewo i znajdziecie się na słabo oświetlonej uliczce... a potem w drogę.

Pożegnajmy się już teraz.

- Czy można ci przesłać wiadomość podczas Szczekania o Zmierzchu? -

spytał Pongo.

- Rzadko mam okazję go słuchać - odparł Terier. - Ale nic się nie martw,

dowiem się o was wszystkiego. Przepadam za gazetami... czytanie w drodze

pozwala mi zabić czas. Tutaj zawsze mam ich pełno... używamy ich do

pakowania. No, jesteśmy już na miejscu.

Gdy ciężarówka się zatrzymała, zaczął szczekać donośnie.

- Wypuść go, Jim - powiedział Bill. - Zanim przekroczy barierę dźwięku.

Klapa opadła. Terier wyskoczył jednym susem. Tym razem obalił Jima na

ziemię, po czym odwrócił się do Billa i wyrżnął go w brzuch.

- Patrz pan, pozbawił mnie tchu, jak nic - wysapał Bill z dumą. - Uch, ty

Latający Talerzu!

Jim wstał i zwrócił się czule do Teriera:

- Gdybyśmy mieli w Anglii sześciu takich jak ty, nie potrzeba by nam było

wojska. Chodź na kolację, ty Niecelny Pocisku.

Bill i Jim byli zbyt zajęci, by dojrzeć sznur czarnych psów,

wyskakujących z ciężarówki i ciemnego garażu na dwór. Padający od wielu

godzin śnieg zasypał cały Londyn na biało. Uciekając przed Torturellą

szczenięta nie zwróciły na to uwagi, lecz teraz z miejsca zakochały się w

tym przepięknym białym puchu. Od razu nabrały animuszu. Śpiąc w ciężarówce

wypoczęły, a choć wciąż były głodne, nie przejmowały się tym, bo liczyły na

wspaniałą kolację. Słysząc, jak o tym rozmawiają, Mimi zaniepokoiła się

jeszcze bardziej.

Bill, Jim i Terier wyszli z garażu innymi drzwiami, więc Pongo pozwolił

szczeniętom baraszkować przez chwilę na śniegu. W końcu Mimi nakłoniła

Resztkę, by wsiadła do wózka, i ruszyli dalej. Śnieg sprawił, że w okolicy

kręciło się zaledwie kilka osób - i całe szczęście, bo na białych ulicach

armia czarnych psów wyraźnie wpadała w oko. Zauważył ich tylko pewien

starszy pan udający się na wieczorne przyjęcie. Przetarł oczy, potrząsnął

głową i mruknął:

- A nawet jeszcze nie zacząłem świętować!

Już po kilku minutach dotarli na skraj Parku Regenta. Jak pięknie

wyglądał w śnieżnej bieli i świetle gwiazd!

- Pamiętasz, Mimi, co ci powiedziałem, gdy żegnaliśmy się z parkiem? -

zapytał Pongo.

- Kazałeś mi myśleć o dniu, w którym wrócimy prowadząc ze sobą piętnaście

szczeniąt - odparła. - A teraz mamy ich dziewięćdziesiąt siedem.

Doszli do parku z przeciwnej strony niż go opuścili obok domu Torturelli

de Mon. Mijając go, Pongo zobaczył, że we wszystkich oknach jest ciemno.

Uznał więc, że spokojnie mogą się na chwilę zatrzymać.

- Patrzcie, dzieci - powiedział. - W tym domu mieszka nasz wróg.

- Może go podrapiemy i pogryziemy? - zaproponował Fart.

- Szkoda waszych zębów i pazurów - odparł Pongo spoglądając na wielki

budynek.

Mimi obserwowała podwórko. Coś tam się ruszało... coś prawie tak białego

jak śnieg. Była to perska kotka Torturelli.

Wyginając grzbiet, pluła ze złością.

- Szanowna pani - rzucił Pongo czym prędzej. - Nie mamy najmniejszego

zamiaru pani skrzywdzić.

- Nigdy jeszcze pies nie odezwał się do mnie równie uprzejmie - odparła

biała kotka. - Kim jesteście? W okolicy nie ma czarnych psów.

- Zwykle tylko cętki mamy czarne - wyjaśnił Pongo. - Kiedyś byliśmy w tym

domu z wizytą...

Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo biała kotka domyśliła się

wszystkiego... co nie było trudne, skoro słyszała rozmowy de Monów.

- Uratowaliście szczenięta z Czarciego Dworu! Brawo, brawo! Nic nie

mogłoby mi sprawić większej radości.

Mimi przypomniała sobie nagle, co Torturella de Mon powiedziała tej nocy,

gdy ona rodziła szczenięta, więc odezwała się do kotki uprzejmie:

- Mogłam się domyślić, że będziesz po naszej stronie, bo słyszałam, że za

młodu sama straciłaś wiele kociąt.

- Do dziś dokładnie czterdzieści cztery - powiedziała biała kotka. -

Wszystkie potopiła ta łotrzyca, u której mieszkam.

- Dlaczego jej nie opuścisz? - spytał Pongo.

- Wszystko w swoim czasie - stwierdziła kotka. - Czekam, aż będę się

mogła w pełni odegrać. Sama niewiele mogę zdziałać... mam tylko dwie pary

łap. Ale odstraszam im służbę... koty wiedzą, co należy robić, by ludzie

myśleli że w domu straszy. Pozwalam, żeby wszędzie panoszyły się myszy. No

i jak ja im drapię meble! Choć serce aż mi się ściska, gdy widzę, że ona

zupełnie nie zwraca na to uwagi... z niej taka gospodyni, że pożal się

Boże. A może wejdziecie tu z dziećmi i zniszczymy jej, co się da?

- O tak, pozwólcie nam wejść! - domagały się szczenięta wrzaskliwie.

Pongo potrząsnął głową.

- Torturella zaraz wróci. Dziwię się, że jeszcze jej tu nie ma.

- Wróciła dużo wcześniej - powiedziała biała kotka. - Ale wyszła na

kolację. Nie miała wyboru, bo dziś rano wystraszyłam jej nowych

służących... w ramach prezentu świątecznego. Wejdźcie koniecznie!

- Nie, Pongo, nie! - zawołała Mimi. - Nie czas teraz na zemstę. Musimy

zaprowadzić dzieci do domu. Są głodne.

Szczenięta jednak rozkrzyczały się jeszcze bardziej.

- Prosimy, prosimy, pozwólcie nam zniszczyć dom Torturelli! - Narobiły

takiego hałasu, że Mimi nie słyszała, co kotka mówi do jej męża. W końcu

Pongo odwrócił się i uciszył szczenięta.

- Mimi, uważam, że powinniśmy pójść za radą naszej przyjaciółki -

oświadczył. - Długo musiałbym ci to tłumaczyć, więc zaufaj mi, proszę.

- Oczywiście, Pongo - odparła Mimi lojalnie. - Jeżeli uważasz, że

naprawdę powinniśmy się zemścić na Torturelli, to zrobię to z największą

przyjemnością.

- A więc chodźcie za mną - powiedziała biała kotka. - jedziemy od tyłu.

Fart i dwa szczeniaki o donośnym głosie zostały na straży. Żal im było

stracić taką zabawę, ale służba nie drużba.

- Jeżeli zobaczycie pasiasty samochód albo usłyszycie klakson,

zaszczekajcie trzy razy - przykazał Pongo i ruszył z pozostałymi dziećmi za

białą kotką. Niebieski wózek zostawili na dworze - Resztka uparła się, że

też pójdzie z nimi i weźmie odwet na wrogu.

Biała kotka wpuściła ich do domu przez piwnicę.

- Tu na dole nic nie warto niszczyć - powiedziała kierując się do

schodów. Po ciemku zaprowadziła ich na górę i zatrzymała się przed

zamkniętymi na zasuwkę drzwiami. - Gdyby tak udało się panu odsunąć ten

rygiel! - zwróciła się do Pongo. - Bóg mi świadkiem, że sama próbowałam

wielokrotnie.

- On wspaniale radzi sobie z ryglami - oświadczyła Mimi z dumą.

Była to ładna, chromowana zasuwka, dobrze naoliwiona. Nie sprawiła Pongo

najmniejszych trudności.

W świetle ulicznych latarni ujrzeli wielki pokój, zastawiony wieszakami,

na których wisiały futra.

"Coś podobnego Torturella ma całe dziesiątki futer - pomyślała Mimi.

Zobaczyła tam też etole, mufki i tym podobne drobiazgi.

- Na każde futro po cztery szczenięta, po dwa na etolę i po jednym na

mufkę - zarządził Pongo. - Prezentuj zęby! Drzeć!

Pokój okazał się za mały, by mogli doprowadzić dzieło do końca, wobec

czego szczenięta rozbiegły się po całym domu. A potem, gdziekolwiek

spojrzeć, fruwały już tylko kłaki. Szynszyle, sobole i norki, bobry, nutrie

i lisy, norki syberyjskie i wiele skromniejszych skór... od kuchni aż po

strych cały dom pełen był futrzanych kłaków. Biała kotka pamiętała też o

pościeli z gronostajów. Sama sobie z nią poradziła, drąc ją tak szybko, że

nie można się było zorientować, gdzie są poszarpane białe gronostaje, a

gdzie szarpiąca je biała kotka.

- Rozleniwiłam się - wyznała. - Do pościeli mogłam się dobrać już od lat.

- Do takiej roboty trzeba mieć towarzystwo - rzekł Pongo.

- Nie ma już co drzeć - stwierdziła Resztka ze smutkiem. Dopiero co sama

samiuteńka podarła na strzępy mały kołnierz z soboli.

- Cisza! - krzyknął nagle Pongo. Czy go uszy myliły? Nie, z oddali znowu

doleciał dźwięk najgłośniejszego klaksonu w całej Anglii! W tej same chwili

szczeniaki na warcie zaszczekały na alarm.

- Na dół, do piwnicy! - zawołał Pongo.

Szczenięta pognały na oślep po ciemnych schodach. Biała kotka skoczyła do

okna.

- Macie czas! - zawołała. - Samochód skręca dopiero na skraj parku.

Pongo wiedział jednak, jak szybki jest ten wóz. A szczenięta potykały się

o siebie i przewracały w ciemnościach. Rozległy się odgłosy upadków i jęki.

Pączuś wypadł przez balustradę i tylko cudem nic mu się nie stało. Ale w

końcu wszystkie dzieci wybiegły z piwnicy na dwór.

- Zbiórka! - rozkazał Pongo. Dawno już wymyślił sposób liczenia całej

armii. Szczenięta ustawiały się po dziesięć w dziewięciu rzędach, a w

ostatnim, dziesiątym rzędzie zostawało siedmioro, w tym Resztka na wózku.

Teraz przeliczył je szybko. Dziewięćdziesiąt trzy, dziewięćdziesiąt

cztery... brakowało trzech szczeniąt!

- Na pewno zostały gdzieś w domu! - krzyknęła Mimi. - Musimy je uratować!

Pongo skoczył w stronę piwnicy... lecz nagle zatrzymał się z

westchnieniem ulgi. Zza domu wyszedł Fart i dwa szczeniaki o najbardziej

donośnym głosie. Pongo zapomniał o nich podczas liczenia. Armia była więc w

komplecie!

- Torturella jest już prawie na miejscu - oznajmił Fart.

- Zanim pójdziemy dalej, musimy się upewnić, że weszła do środka - rzucił

Pongo i pobiegł wąską alejką, wychodzącą na skraj parku.

Mimi pognała za nim.

- Uważaj, Pongo! Jeszcze cię zobaczy!

- Nie, jest za ciemno - odparł.

Pasiasty samochód minął wylot alejki. W środku paliło się światło, więc

bez kłopotu dostrzegli Torturellę.

- Patrz! - załkała Mimi. - Zostały jej jeszcze te proste, absolutnie

białe norki!

Pongo puścił się biegiem, a za nim popędziła Mimi. Ostrożnie wyjrzeli zza

rogu alejki w chwili, gdy pasiasty samochód zajeżdżał przed dom de Monów.

Pan de Mon wyszedł zza kierownicy i pomógł wysiąść żonie. Na frontowych

schodach przystanął i zaczął szukać klucza. Torturella czekała z norkami

przewieszonymi swobodnie przez ramię.

- Nie zasnę, jeżeli zostanie jej to futro - oświadczyła Mimi.

- A musisz się wyspać, najdroższa - rzekł Pongo.

Oboje jednocześnie wpadli na ten sam pomysł. Norki wisiały tak swobodnie,

tak kusząco! A wyprowadziwszy dzieci bezpiecznie z tego domu poczuli z

jednej strony ulgę, z drugiej zaś przypływ odwagi. Pongo z radością

zobaczył, że jego ukochana żona wygląda niczym psotne szczenię.

- Nie pozna nas, bo jesteśmy czarni - szepnął. - Zaryzykujmy! Teraz!

Z rozpędu skoczyli na Torturellę, chwytając w zęby rąbek futra. Zsunęło

jej się z ramion bez oporu... po czym spadło na Pongo i Mimi, którzy na

oślep pognali ulicą, zakryci powiewającym futrem. Wyglądało to tak, jak

gdyby norki uciekały same.

- To futro jest zaczarowane! - wrzasnęła Torturella. - Goń je, szybko!

- Nic się nie bój - odparł jej mąż. - To pewnie któryś z twoich przodków

z nim ucieka. Wejdźmy lepiej do domu.

Po chwili oboje zanieśli się kaszlem, bo kiedy otworzyli drzwi, buchnęła

na nich dusząca chmura kłaków.

Tymczasem Pongo i Mimi odszukali alejkę, uwolnili się od futra i

zaciągnęli je na tył domu, gdzie wszystkie szczenięta rzuciły się na nie

jak sępy. I tak nastąpił koniec prostych, absolutnie białych norek.

U de Monów wszędzie paliły się teraz światła; słychać było wściekłe

wrzaski Torturelli.

- A teraz marsz do domu, szybko - zarządził Pongo.

Mimi nagle opadła na duchu. Dom! Ale czy wpuszczą ich do domu? Wszystkie

niedawne obawy powróciły.

Znów wyszli na skraj parku. Przed sobą widzieli już dom Poczciwińskich.

W oknach salonu paliły się światła.

- Państwo Poczciwińscy jeszcze nie śpią - rzekł Pongo.

W kuchni także się paliło.

- Nianie też nie - dorzuciła Mimi wesoło. Nie okazywała strachu, choć

obawiała się, że Pongo usłyszy łomotanie jej serca. Właściwie dlaczego

państwo Poczciwińscy mieliby wpuszczać do domu sforę obcych czarnych psów?

A jeśli nie dostaną się do środka, to jak ich przekonają, że nie są obcymi

czarnymi psami? Szczekanie im nie pomoże. Ona i Pongo muszą się zbliżyć do

swych ulubieńców, zbliżyć na tyle, by móc im oprzeć usmarowane sadzą głowy

na kolanach albo objąć ich czarnymi łapami za szyję.

A jeśli nie wpuszczą ich do domu... wygnają dziewięćdziesiąt dziewięć

zgłodniałych dalmatyńczyków w ciemną noc?

W tym momencie znów zaczął sypać gęsty, bardzo gęsty śnieg.

`tc

Co to za dziwneă

czarne psy?

`tc

Państwo Poczciwińscy, nianie i Perdita spędzili bardzo smutną Wigilię.

Wszyscy odnosili się do siebie niezwykle uprzejmie. Perdita wymyła ludzi

tak starannie, że popękała im skóra na rękach i musieli się natłuszczać

kilogramami kremów. Na szczęście krem do rąk bardzo Perdicie smakował.

Podczas Szczekania o Zmierzchu Perdita niczego się nie dowiedziała.

Odbiór w tej części Parku Regenta był bardzo kiepski - właśnie dlatego

Pongo chodził szczekać i słuchać wiadomości na Wzgórze Pierwiosnków.

Po południu nianie ubrały choinkę, mówiąc, że to dla Perdity, choć tak

naprawdę to chciały pocieszyć Poczciwińskich. Oni zaś podłożyli Perdicie

prezenty, ale nie mieli serca wyjąć tych, które przygotowali dla Pongo,

Mimi i piętnaściorga szczeniąt na wypadek, gdyby wrócili do domu. Pan

Poczciwiński domyślił się, że Pongo i Mimi wyruszyli na poszukiwanie

dzieci, obawiał się jednak, że szczenięta są rozproszone po całej Anglii i

w najlepszym razie liczył na powrót ich rodziców.

Gdy zaczął padać śnieg, zrobiło im się jeszcze smutniej:

- Mimi nawet nie wzięła płaszczyka - szepnęła pani Poczciwińska.

Wyobrażała sobie Pongo i Mimi, jak zagubieni drżą z zimna i przymierają

głodem. Jej mąż także o tym dumał. Ale nie zdradzali się przed sobą z tymi

myślami.

Wieczorem zaprosili nianie do salonu i razem zasiedli do kart. Grali w

świnkę, wojnę i durnia. Wszyscy w pocie czoła udawali, że jest im wesoło. W

końcu pan Poczciwiński nastawił płytę z kolędami.

Kolędy są wprawdzie przepiękne, lecz jeśli komuś jest smutno, to

słuchając ich staje się jeszcze smutniejszy (niektórych ludzi piękno zawsze

wprawia w smutek, co jest bardzo tajemnicze). Wkrótce państwo Poczciwińscy

i nianie z trudem powstrzymywali łzy. Widząc, co się święci, pan

Poczciwiński pomyślał: "Po tej kolędzie wyłączę gramofon". A grała akurat

"Cicha noc". Pani Poczciwińska zgasiła światło i odsunęła zasłony, żeby

słuchając muzyki mogli obserwować gwiazdy. Zobaczyła wtedy, że znowu pada

śnieg.

Wróciła na kanapę i pogłaskała Perditę, która choć raz nie myła jej,

tylko patrzyła na opadające płatki śniegu. "Cicha noc" rozbrzmiewała

niezbyt głośno, śpiewana wysokim, czystym, spokojnym głosem.

Nagle wszyscy w salonie usłyszeli szczekanie.

- To Pongo! - krzyknął pan Poczciwiński i rzucił się do okna.

- To Mimi! - zawołała jego żona, słysząc nieco inne szczekanie, i także

podbiegła do okna.

Otworzyli okno na oścież, spoglądając na wirujący śnieg. Nagle poczuli,

że z rozczarowania zamiast serc mają ołowiane kule.

Na dole stały dwa psy... czarne!

- Nie powinniście wychodzić w taką pogodę odezwała się łagodnie pani

Poczciwińska. - Wracajcie do swoich właścicieli, moi drodzy.

Użyła słowa "właściciel", zamiast "przyjaciel", ale ludzie często

popełniają ten błąd.

Psy znów zaszczekały, lecz pan Poczciwiński stanowczo przykazał: - Do

domu! - bo myślał, że mieszkają gdzieś w sąsiedztwie i że wypuszczono je na

ostatni spacer przed snem.

Zamknął okno, mówiąc do żony:

- Dziwne te psy. Nie mogę rozpoznać rasy.

Nie usłyszał, jak Mimi jęknęła z zawodem. A jednak stało się to, czego

się obawiała! Odepchnięto ich, wygnano w noc.

Pongo przeżył chwilę paniki. Nie przewidział takiego obrotu sprawy.

Szybko jednak wziął się w garść.

- Musimy zaszczekać jeszcze raz - oświadczył. - O wiele głośniej.

- Czy szczenięta też mają szczekać? - spytała Mimi.

Maluchy stały w szeregu, niewidoczne z okna, bo Pongo uznał, że widok

tylu szczeniąt naraz mógłby przyprawić Poczciwińskich o wstrząs.

- Nie. Tylko my dwoje. I to po kolei. Prędzej czy później rozpoznają nas

po głosie. My przecież poznalibyśmy ich po głosie bez względu na ubranie

czy kolor skóry.

Zaszczekał jeszcze raz, a po nim Mimi. Powtarzali to nieustannie,

zmieniając się kolejno.

Na górze, w salonie, pani Poczciwińska stwierdziła:

- Nie mogę uwierzyć, że to nie Pongo i Mimi! Spójrz tylko na Perditę,

widzisz, jak się ożywiła?

- To dlatego, że wszyscy nie możemy się doczekać chwili, gdy znów ich

ujrzymy - odparł jej mąż. - To tylko wyobraźnia. Ale te czarne psy

zachowują się co najmniej dziwnie... posłuchaj! Może się zgubiły?

Znowu otworzył okno.

Pongo i Mimi zaszczekali jeszcze głośniej, zawzięcie merdając ogonami.

- Można by pomyśleć, że nas znają - rzekł pan Poczciwiński. - Zejdę na

dół i sprawdzę, czy mają obroże. W razie czego odprowadzę je do domu.

Słysząc to, Pongo przykazał Mimi:

- Gdy drzwi się otworzą, wskakuj do środka i pędź na górę do salonu.

Dzieci, wy biegnijcie za Mimi, jedno za drugim. Ja wejdę na końcu.

Pamiętajcie, nie wolno wam dopuścić do tego, żeby pan Poczciwiński mógł

zamknąć drzwi. Jak już znajdziemy się w środku, wszystko im wyjaśnimy.

Frontowe drzwi otworzyły się i stanął w nich pan Poczciwiński. Mimi

natychmiast wpadła do środka. Za nią pognała Resztka - już bez wózka - i

całe jej rodzeństwo z wyjątkiem Farta, który uparł się, że poczeka na ojca.

Z powodu ciemności i wirującego śniegu pan Poczciwiński nie bardzo

wiedział, co się dzieje. Dopiero gdy któreś z dzieci potrąciło go w

przelocie (oczywiście był to Pączuś), spojrzał w dół i zobaczył

nieprzerwany sznur czarnych szczeniąt biegnących przez drzwi i biały

korytarz do białych schodów.

"Ja chyba śnię" - pomyślał i uszczypnął się mocno, lecz widok nie

zniknął.

Wtem nastąpiła przerwa w łańcuchu. Dwa szczeniaki które z poświęceniem

ciągnęły pusty już wózek Resztki nie mogły sobie z nim poradzić na

schodach. Pan Poczciwiński, który nie opuściłby psa w potrzebie,

natychmiast schylił się i podniósł wózek. Obejrzawszy go, przestał uważać,

że śni.

Te psy są pewnie z cyrku - pomyślał. - Ale dlaczego przyszły akurat do

nas?"

Wkrótce Fart i Pongo zakończyli pochód szczeniąt.

- Czy to już wszyscy? - krzyknął w ciemność pan Poczciwiński, a nie

doczekawszy się odpowiedzi, z wyraźną ulgą wszedł do domu i zamknął drzwi.

Czarny od sadzy zad Pongo znikał właśnie za zakrętem schodów. Pan

Poczciwiński, z niebieskim wózkiem w ręku, poszedł w jego ślady,

przeskakując po cztery stopnie naraz.

W salonie panował nieopisany bałagan. Pokój był wprawdzie przestronny,

ale na podłodze nie starczyło miejsca dla wszystkich szczeniąt, wobec czego

powskakiwały na stoły i krzesła i gramoliły się jedno na drugie. Hałasowały

przy tym niemiłosiernie. Pani Poczciwińska z trudem utrzymywała równowagę.

Dotychczas nie bała się psów, teraz jednak była... no może ciut

oszołomiona. Nianie ratowały się ucieczką na fortepian.

Pan Poczciwiński ogarnął tę scenę jednym rzutem oka wpadł do salonu i na

oścież otworzył drzwi do sąsiedniego pokoju. Natychmiast wpłynęło tam morze

szczeniąt. Gdy na podłodze salonu zrobiło się nieco luźniej, Pongo

rozkazał:

- Wszystkie szczeniaki, które mają trochę miejsca tarzać się! Ty też,

Mimi! - Sam także zabrał się do tego z zapałem.

Poczciwińscy przyglądali się temu w osłupieniu. Nagle zakrzyknęli jak

jeden mąż:

- Patrzcie!

Biały dywan coraz bardziej czerniał, a czarne psy coraz bardziej

bielały...

- To Pongo! - krzyknął pan Poczciwiński.

- To Mimi! - zawołała jego żona.

- To Pongo, Mimi i ich dzieci! - zakrzyknęły nianie z fortepianu.

- Jest ich o wiele więcej - zdążył zauważyć pan Poczciwiński, nim Pongo

uściskał go z całej siły.

Mimi ściskała tymczasem jego żonę. A w rogu salonu odbywały się jeszcze

bardziej burzliwe czułości. Perdita wręcz oszalała, próbując tulić osiem

szczeniąt jednocześnie. Były to jej z dawien dawna zaginione dzieci! Pongo

nie przyszło do głowy, że mogą znajdować się pośród jego armii. Nie zwrócił

nawet uwagi na ich brązowe cętki, gdyż prawie nie widywał szczeniąt za dnia

aż do czasu, gdy wszystkie były już wytarzane w sadzy. Okazało się, że to

właśnie dzieci Perdity tak idealnie pasowały do zaprzęgu i z takim

poświęceniem woziły Resztkę.

Pan Poczciwiński zostawił wózek w drugim pokoju. Nianie zeszły z

fortepianu, żeby go obejrzeć.

- To dziecięca zabawka - stwierdziła niania Kucharska.

- Jest na niej nazwisko i adres - dorzuciła niania Lokajska i odczytała

na głos: - "Panicz Tomek Tompkins, farmer. Wieś Dympling w hrabstwie

Suffolk".

Dympling? - zdziwiła się pani Poczciwińska. - Tam właśnie Torturella de

Mon ma swoją wiejską posiadłość. Opowiadała nam o niej podczas kolacji i

pytała, czy nie chcielibyśmy jej kupić.

Pan Poczciwiński wszystko zrozumiał! Przypomniał sobie, jak Torturella

marzyła o futrze z dalmatyńczyków, domyślił się, że zgromadziła te

szczenięta, aby jej mąż mógł uszyć wiele takich futer.

- Musi pan ją oddać w ręce policji! - zawołały nianie jednocześnie.

Pan Poczciwiński odparł, że zastanowi się nad tym po świętach, a na razie

musi pomyśleć, czym nakarmić szczeniaki, skoro wszystkie sklepy są

zamknięte. Czym prędzej zadzwonił do Ritza, Savoya, Claridge'a i innych

renomowanych hoteli, prosząc o przysłanie gońców z befsztykami.

Dowiedziawszy się, że zaginione dalmatyńczyki wróciły do domu, wszystkie

hotele pospieszyły, z pomocą.

- Jest ich pewnie z siedemdziesiąt sztuk więcej, niż się spodziewałem w

najśmielszych marzeniach - stwierdził pan Poczciwiński, choć nie miał

jeszcze czasu policzyć szczeniąt.

- Przed jedzeniem trzeba je wykąpać - oświadczyła niania Lokajska.

- Wykąpać?! - jęknęła pani Poczciwińska. - Wszystkie???

- Przecież nie mogą spać w sadzy - wtrąciła stanowczo niania Kucharska. -

Niania Lokajska i ja zajmiemy się tym w naszej łazience, a wy możecie to

robić w swojej. Można by też poprosić Cudownego Weterynarza i jego żonę,

żeby przyszli nam pomóc. Mogliby kąpać je w pralni.

Pan Poczciwiński zadzwonił więc do Cudownego Weterynarza, który ucieszył

się, że obudzono go prawie o północy, i to w Wigilię. Kilka minut później

był już z żoną na miejscu.

Pani Poczciwińska wyciągnęła wszystkie swoje najlepsze sole, olejki i

śliczne kolorowe ręczniki, które dostała w prezencie ślubnym. Nianie

rozpaliły we wszystkich kominkach, po czym trzy ekipy kąpielowe zabrały się

do dzieła. Wkrótce dom przepełniała para oraz zapach bzu, róż i jaśminu,

zmieszany ze wspaniałym zapachem mokrych psów. uporano się ze wszystkim

niewiarygodnie szybko, bo szczenięta wsadzano do wanien po pięć naraz.

Potem owijano je różowymi, błękitnymi, żółtymi i zielonymi ręcznikami i

zanoszono przed gorejący ogień" by wyschły. Pan Poczciwiński przezornie

zrolował dywan w salonie, żeby sadza, która na nim osiadła, nie pobrudziła

świeżo wykąpanych szczeniąt.

Nim jeszcze umyto ostatniego szczeniaka, zaczęły napływać befsztyki.

Starczyło dla wszystkich, także dla ludzi, którzy do tej pory porządnie

zgłodnieli. (Oni dostali usmażone).

W końcu Cudowny Weterynarz i jego żona wrócili do siebie i cały dom

przygotował się do snu. Pongo i Mimi niedwuznacznie dali do zrozumienia, że

chcą się położyć we własnych koszach, otoczeni swoimi dziećmi śpiącymi na

dywaniku przed piecem i w fotelach. Perdita zabrała swoją gromadkę do

pralni, na wspaniałą atłasową pierzynę. Pozostałe szczenięta rozlokowały

się po całym domu, na łóżkach, kanapach i fotelach. Poczciwińskim i nianiom

udało się zdobyć dla siebie po jednym krześle - wprawdzie dosyć twardym,

ale nie przejmowali się tym, bo nie nastawiali się na długi sen. Chcieli

być stale pod ręką na wypadek, gdyby któreś szczenię potrzebowało czegoś w

nocy.

Kiedy już w kuchni, oświetlonej tylko blaskiem pieca zapanował spokój i

piętnaścioro szczeniąt zasnęło, Pongo odezwał się:

- Pamiętasz, Mimi, tę noc, gdy wyruszaliśmy... jak oglądaliśmy się na tę

kuchnię? A teraz spójrz... na kołku wisi twoja legalna obroża, którą już

jutro włożysz, i twój piękny niebieski płaszczyk.

- Tak się zahartowałam, że nie będzie mi więcej potrzebny - odparła. -

Ale będę go nosić przez próżność.

W tejże chwili zza okna doleciał nikły szmer, ciche drapanie. Na dworze,

w samym środku białej zamieci, błyszczała para zielonych oczu. To przyszła

kotka Torturelli.

Pongo szybko wpuścił ją do kuchni.

- Nie macie pojęcia, co się teraz dzieje u de Monów! - powiedziała na

wstępie.

Pongo zwrócił się szybko do żony:

- Jeszcze ci tego nie wyjaśniłem, Mimi. Nasza przyjaciółka powiedziała

mi, że gdyby udało nam się dostać do tego zamkniętego pokoju, to moglibyśmy

zniszczyć wszystkie futra pana de Mona. Torturella kazała mu je tam

trzymać, żeby w każdej chwili mogła wkładać te, na które ma ochotę. Miałem

nadzieję, że położymy kres temu futrzarskiemu procederowi. To dlatego

postanowiłem zaryzykować i wejść z wami do de Monów... nie żeby się

zemścić, ale żeby w Anglii dalmatyńczyki były bezpieczne!

- I wyszło nawet lepiej, niż przypuszczałam - wtrąciła biała kotka. -

Okazało się, że za większość futer jeszcze nie zapłacono. Tak więc de Mon

jest zrujnowany.

- Biedak! - powiedziała Mimi. - Jest mi go szczerze żal.

- Nie ma powodu - prychnęła kotka. - Wcale nie jest lepszy od Torturelli.

Różnica tkwi tylko w tym, że ona jest silna i zła, a on zły i słaby. W

każdym razie jutro opuszczają Anglię, żeby uciec przed długami.

- Torturella ma jeszcze biżuterię - uświadomiła sobie Mimi z żalem.

- Głównie sztuczną - pocieszyła ją kotka. - A ta prawdziwa będzie

potrzebna jej mężowi, żeby mógł otworzyć za granicą jakiś interes.

Twierdzi, że zamierza produkować plastykowe płaszcze przeciwdeszczowe.

- Torturella będzie w nich wyglądała nieszczególnie - zauważyła Mimi

wesoło.

- Jej w niczym nie będzie już do twarzy - stwierdziła kotka. -

Słyszeliście o tym, że ludzie potrafią w ciągu jednej nocy całkiem osiwieć

ze zmartwienia? No więc tak właśnie stało się z czarną połową jej włosów. A

biała jej zzieleniała... mówię wam, okropny odcień. Ludzie pomyślą, że się

farbuje. No, cieszę się, że nareszcie zerwałam z de Monami.

- Ale dokąd teraz pójdziesz? - zaniepokoił się Pongo.

- Dokąd? - zdziwiła się biała kotka. - Ależ nigdzie. Właśnie przyszłam...

tutaj. Gdybyście tak nie szczekali, już dawno bym u was została... tej

nocy,.gdy wasi przyjaciele poczęstowali mnie sardynką. Oni mnie nie

wyrzucą. Zajrzę teraz do nich na górę.

Pongo i Mimi zapadli w błogi, cudownie beztroski sen. Ciekawiło ich

tylko, co Poczciwińscy zrobią z tyloma szczeniętami.

Poczciwińscy też chcieliby to wiedzieć!

Czytelnicy, których także to interesuje, muszą czytać dalej. Zwłaszcza że

do wyjaśnienia pozostaje jeszcze jedna tajemnica. Ci, którzy potrafią

dobrze rachować, sądzą zapewne, że zaszła jakaś pomyłka. Tytuł tej książki

brzmi Sto jeden dalmatyńczyków. Pongo, Mimi i Perdita to trzy. Wliczając w

to ich dzieci, w Czarcim Dworze było dziewięćdziesiąt siedem szczeniąt.

Trzy plus dziewięćdziesiąt siedem daje sto. Gdzież więc się podział sto

pierwszy dalmatyńczyk?

Wspomniano o nim na kartach tej książki, ale wielu czytelników pewnie już

tego nie pamięta. Ci, którzy go zapomnieli, wkrótce znów o nim usłyszą. A

ci, którzy go pamiętają, wkrótce dowiedzą się o nim więcej. A więc do

ostatniego rozdziału!

`tc

Sto pierwszy dalmatyńczyk

`tc

Gwiazdka w domu przy Parku Regenta była wprost cudowna. Renomowane hotele

przysłały mnóstwo świeżych befsztyków, a chociaż prezentów nie starczyło,

rzecz jasna, dla wszystkich, szczeniaki mogły się bawić wieloma

przedmiotami, które nie były wprawdzie przeznaczone do zabawy, ale od tej

pory nie służyły już do niczego innego. Poczciwińscy zabrali wszystkie

szczenięta do zaśnieżonego parku. Po drodze Pongo, Mimi i Perdita

obchodzili gromadę dzieci dookoła, pilnując, żeby się nie zgubiły. O zmroku

Pongo i Mimi stanowczo zaprowadzili Poczciwińskich na szczyt Wzgórza

Pierwiosnków i rozesłali na cały psi świat wiadomości z ostatniej chwili.

Udało im się nawet skontaktować ze starym szarmanckim Spanielem, gdyż dwa

psy z oddalonej o osiem kilometrów wioski specjalnie wybrały się do niego.

(Odpowiedział, że on i jego stary przyjaciel mają się bardzo dobrze).

Naturalnie, przekazywanie wiadomości w psim świecie odbywało się

sztafetowo. Z bezpośrednich rozmówców dalmatyńczyków najdalej, bo pod

Hampstead, mieszkał pewien Dog w stopniu generała brygady, który tego dnia

prezentował wyjątkową formę.

- To szczekanie o zmierzchu jest bardzo tajemnicze - zwróciła się do męża

pani Poczciwińska. - Nie wydaje ci się, że one się porozumiewają?

Jej mąż odparł, że sam pomysł jest uroczy... lecz nagle urwał. Czy

cokolwiek przekracza możliwości psów? Chyba nie, sądząc po tym, czego

dokonali Pongo i Mimi. Jakim cudem udało im się przyprowadzić z Suffolk

dziewięćdziesiąt siedem szczeniąt? Pongo i Mimi chętnie by im to wyjaśnili,

ale nie mieli jak.

Zaraz po świętach pan Poczciwiński postanowił działać, zdając sobie

sprawę, że sto dalmatyńczyków to trochę za dużo jak na niewielki domek w

Parku Regenta. W gruncie rzeczy było ich za dużo nawet na cały park.

Najpierw zamieścił więc w prasie ogłoszenie - na wypadek; gdyby prawowici

właściciele psów chcieli je odzyskać. Nikt jednak nie zgłosił się po

szczenięta, a to dlatego, że - z wyjątkiem tych, które ukradła

Poczciwińskim Torturella wszystkie inne kupiła... bo wynajęcie prawdziwego

fachowca kosztuje w dzisiejszych czasach niewąsko. (Złodzieje, którzy

ukradli dzieci Pongo i Mimi, kosztowali Torturellę więcej niż wszystkie

pozostałe szczeniaki razem wzięte). Ci, którzy odsprzedali szczenięta,

naturalnie nie uważali ich za zaginione i więcej o nich nie myśleli.

Zgłosił się tylko jeden farmer, właściciel Perdity, który chętnie odstąpił

ją Poczciwińskim.

A zatem szczęśliwy pan Poczciwiński został z setką rozkosznych

dalmatyńczyków. Postanowił, że musi kupić dużą posiadłość na wsi. Mógł

sobie na to pozwolić, bo rząd znowu zaciągnął długi, a on znów pomógł im je

spłacić. Tym razem w nagrodę dostał dochody, dzięki którym miał wielkie

oszczędności. Wycofał się więc z interesów, choć w każdej chwili gotów był

przyjść z pomocą rządowi i finansom państwowym.

Pewnego pięknego styczniowego dnia, gdy cały śnieg już stopniał,

zaproponował żonie:

- Pojedźmy do Suffolk. Zwrócimy ten niebieski wózek paniczowi Tomkowi

Tompkinsowi, a przy okazji rozejrzymy się za jakimś domem. Możemy też

obejrzeć dom w którym więziono szczenięta... oczywiście nie po to, żeby go

kupić.

Pani Poczciwińska roześmiała się już na sam pomysł.

Zabrali ze sobą Pongo i Mimi. Fart pojechał jako pasażer na gapę - ukryty

pod siedzeniem - bo chciał spotkać się jeszcze raz z Owczarkiem i awansować

na kapitana. (Nie wytrzymał długo w ukryciu i ku ogólnej radości szybko

wygrzebał się spod siedzenia). W Dympling przeszli się po wiosce i spotkali

Tomka Tompkinsa na spacerze z Owczarkiem. Niebieski wózek wrócił więc do

właściciela ku nieopisanej uldze Poczciwińskich, którzy nie bardzo

wiedzieli, co mają powiedzieć rodzicom Tomka. Jemu nic nie musieli mówić,

bo on sam jeszcze nie mówił (choć jego chichot bardziej już przypominał

mowę ludzi niż psów). Od razu zrozumieli, że Pongo, Mimi i Fart znają się z

Owczarkiem, a także z burą kotką, która przybiegła do nich natychmiast.

- A teraz poszukajmy domu Torturelli - rzekł pan Poczciwiński.

Gdy dotarli do Czarciego Dworu, przed domem stała wielka tablica z

napisem: "Na sprzedaż - TANIO! Właściciel wybrał cieplejszy klimat". Wrota

były otwarte na oścież, a dom pusty.

(Bracia Złoczyńscy trafili do więzienia za napad na komornika, bo

przyszedł im zabrać telewizor, za który nie zapłacili. Pobyt w więzieniu

wcale ich nie martwił, gdyż przebywanie w towarzystwie tylu przestępców

było prawie tak dobre jak oglądanie telewizji. Poza tym nareszcie mieli

szansę na udział w teleturnieju "Co przeskrobałem?").

- A cóż to za szkaradny dom! - żachnęła się pani Poczciwińska.

- Jaki śliczny mur! - zachwycił się jej mąż. Dotychczas sen z oczu

spędzał mu tylko jeden problem: jak uchronić sto dalmatyńczyków przed

ucieczką i zdziczeniem, gdyby je zabrał na wieś? Ten wspaniały mur to było

to! Gdyby tylko ten dom nie był tak szkaradny! - A gdyby go tak pomalować

na biało? - zaproponował. - I wstawić z powrotem zamurowane okna? Spójrz na

ten uroczy staw... to prawie jezioro.

Jego żona potrząsnęła głową. Kiedy jednak weszli do środka, obejrzeli

piękne, przestronne pokoje i wyobrazili je sobie pomalowane na biało, a nie

na czerwono, zaczęła zmieniać zdanie.

Pongo, Mimi i Fart przebiegli przez kuchnię i spiżarnię, przypominając

sobie wszystko, co się tam wydarzyło. Poczciwińscy ruszyli za nimi i

zobaczyli kocioł centralnego ogrzewania. Potem wyszli razem do stajni.

- Gdyby tu doprowadzić ogrzewanie, mielibyśmy wspaniałą psiarnię -

stwierdził pan Poczciwiński.

Nagle podniósł wzrok i ujrzał Fanaberię. I jemu, i jego żonie bardzo

przypadła do gustu. Wtedy to postanowili kupić Czarci Dwór i przekształcić

go w piękną posiadłość.

- Założymy tu dynastię dalmatyńczyków - oświadczył pan Poczciwiński.

Mimi oburzyła się, sądząc, że to coś obraźliwego, ale Pongo wyjaśnił jej,

że słowo to oznacza zachowanie ciągłości rodu z pokolenia na pokolenie.

- Pomyślimy także o dynastii Poczciwińskich, bo ktoś przecież musi się

opiekować dynastią dalmatyńczyków - dodał pan Poczciwiński.

Jego żona zgodziła się z tym bez zastrzeżeń.

W Czarcim Dworze szybko dokonano niezbędnych przeróbek i pewnego pięknego

wiosennego dnia przed dom na skraju Parku Regenta zajechała ciężarówka i

olbrzymi piętrowy autobus. Ciężarówka miała przewieźć meble, autobus zaś

Poczciwińskich i dalmatyńczyki. Nianie już wcześniej pojechały samochodem,

żeby otworzyć Czarci Dwór. Prowadziła niania Lokajska. Do stroju lokaja

dodała teraz elegancką czapkę, jaką noszą kierowcy.

Pan Poczciwiński wyszedł z domu w towarzystwie Pongo i Mimi. Jego żona

szła z tyłu z Perditą i białą kotką na ramieniu (kotka także miała dać

początek nowej dynastii w Czarcim Dworze - Poczciwińscy obiecali jej

sprowadzić białego persa na męża).

W ciągu kilku następnych minut zdarzyły się dwie zdumiewające historie.

Po pierwsze, w chwili gdy Mimi spojrzała na ciężarówkę i powiedziała: -

Oho, przyjechał cud - ze skrzyni wyskoczył ich znajomy Terier.

- Znowu się spotykamy! - rzucił w przelocie do Pongo i Mimi i skoczył

panu Poczciwińskiemu na pierś.

- To komplement, jakby pan nie wiedział - rzekł Jim, który stał obok

ciężarówki.

- Zgadza się - przytaknął Bill. - Stary Taran się w panu zakochał.

- I z wzajemnością - odparł pan Poczciwiński uprzejmie, dźwigając się z

pozycji siedzącej.

Pongo i Mimi uspokoili Teriera, nim złożył wyrazy szacunku pani

Poczciwińskiej, choć przyszło im to nie bez trudu. I wtedy nastąpiło drugie

zadziwiające wydarzenie. Nadjechał duży samochód, którego pasażerowie

przyglądali się ciekawie Pongo, Mimi i Perdicie. Nagle w samochodzie

zakotłowało się, drzwi otworzyły się gwałtownie i na ulicę wyskoczył

wspaniały, brązowo cętkowany dalmatyńczyk. W podskokach rzucił się ku

Perdicie - był to bowiem jej z dawien dawna zaginiony mąż.

Na imię miał Książę. Pasażerowie samochodu, wzruszeni jego wiernością

wobec Perdity, natychmiast zaproponowali Poczciwińskim, że mogą im go

oddać. Przyznali, że cieszą się, iż trafił w dobre ręce, bo oni ciągle

wyjeżdżają za granicę i muszą go zostawiać na przechowanie w schroniskach.

Książę był wniebowzięty. Po pierwsze dlatego, że nie chciał się rozstawać z

Perditą, a po drugie potrafił rozpoznać prawdziwych przyjaciół już na

pierwszy rzut oka.

Tak więc, w sile stu jeden psów, dalmatyńczyki wyruszyły do Suffolk.

Siedziały w autobusie na siedzeniach i wyglądały przez okna. Ludzie, którzy

widzieli je po drodze, wiwatowali na ich cześć - bo tyle już pisano o nich

w gazetach, że stały się naprawdę sławne. Na trasie przejazdu zebrały się

też tłumy psów, bo wieść o przeprowadzce rozeszła się podczas Szczekania o

Zmierzchu. Wszystkie psy pozdrawiały ich szczekaniem, a że dalmatyńczyki

odpowiadały w ten sam sposób, w autobusie panował niesłychany zgiełk.

Poczciwińskim to nie przeszkadzało. Uważali, że radosne poszczekiwanie

brzmi bardzo przyjemnie.

Książę w pierwszej chwili był nieco onieśmielony, więc pan Poczciwiński

usiadł obok niego i szturchnął go tak, jak to lubią niektóre duże psy.

(Szturchnięcie powinno być silne, ale bez przesady; musi sprawiać

przyjemność, a nie ból. Pan Poczciwiński uchodził za artystę w

poszturchiwaniu psów). Książę zabębnił ogonem, po czym znienacka skubnął

pana Poczciwińskiego w ucho, co zostało przyjęte z wyraźnym zadowoleniem.

Od tej pory przystojny mąż Perdity czuł się już pełnoprawnym członkiem

rodziny.

Gdy dotarli do Dympling, wszyscy mieszkańcy wioski wyszli im na

spotkanie, na czele z Owczarkiem, burą kotką i Tomkiem Tompkinsem (krowy

muczały czule z farmy). Tomek miał ze sobą niebieski wózek i Resztka w

pierwszej chwili poczuła ukłucie zazdrości, ale cieszyła się, że jest już

na tyle silna, by móc się obejść bez wózka.

Biała perska kotka, od pewnego czasu przeurocza (uprzejmość ludzi udziela

się kotom), odniosła się do burej kotki nadzwyczaj łaskawie. Tak nawiązała

się ich trwała przyjaźń.

W końcu autobus minął otwarte wrota Czarciego Dworu. W stawie odbijał się

biały dom z muślinowymi zasłonami we wszystkich oknach. Front budynku nadal

przypominał twarz - ale teraz miała ona bardzo przyjemny wyraz.

Nianie czekały w otwartych drzwiach dworku. Wychodząc Poczciwińskim na

spotkanie, niania Lokajska powiedziała:

- Czy wiecie, że na dachu jest antena telewizyjna?

Na co niania Kucharska dodała:

- Gdybyśmy jej nie używali, byłoby to zwyczajne marnotrawstwo.

Pan Poczciwiński zorientował się, że nianie chciałyby mieć w kuchni

telewizor, więc od razu im to zaproponował. Pongo i Mimi ucieszyli się,

wiedząc, jak bardzo ich najmniejsza córka tęskni za telewizją.

A jednak choć Resztka spędziła wiele miłych godzin przed telewizorem w

ciepłej kuchni, to chętniej wracała myślą do tej innej telewizji... do

nieruchomej, niemej sceny, którą oglądała w Wigilię, kiedy pozostałe

szczenięta spały spokojnie w tym dziwnym, wyniosłym budynku. Często

rozmyślała o tym gmachu, zastanawiając się, kto w nim mieszka. Była pewna,

że to ktoś nieskończenie dobry... bo przed każdym z licznych krzesełek

znajdowały się tam wyłożone dywanikami psie posłania, rozmiarem w sam raz

dla szczeniąt.

---