przycisnął dziewczynkę do siebie. Szybko potarł watką jej rękę, coś tak, że spojrzała prosto na niego, i wbił igłę. Dziewczynka otworzy, buzię z grymasem bólu. Trysnęły łzy. Kilku stojących w kolejce chłopcj? zachichotało bez większego entuzjazmu. A potem Ben wyciągnął jgu i zabandażował ramię. Wszystko to nie trwało dłużej niż pięć sekund.

Dziewczynka nadal płakała. Ben spojrzał na nas. Pam podbiegła 4, dziewczynki i rozwinęła lizak. Kiedy to nie poskutkowało, przytuliła dziecko

• Następny — powiedział Ben. Podszedł do niego maty, pyzaty chłopiec
  Wpatrywał się we własne ramie. Zaciśniętymi pięściami uderzał się po udach
  Ben sięgnął po tampon.

• Już po wszystkim, Angie — powiedziała Pam odprowadzając dziew­
  czynkę do drzwi. — Byłaś bardzo dzielna! — Dziewczynka pociągała nosem
  i ssała lizak, biały patyczek drżał w jej ustach. — Mamy gości z kontynentu,
  kochanie. Oto Angelina. Ma siedem i pół roku i jest bardzo dzielna.

— Zauważyliśmy — powiedziała Robin.
Dziewczynka otarła jedno oko.

— Ci państwo przyjechali do nas aż z Kalifornii — powiedziała Pam. -
Wiesz, gdzie to jest?

Angelina wybąkała coś, ssąc lizak.

• Co mówisz, kochanie?

• Disney land.

• Właśnie. — Pam pogładziła ją po włosach i wyprowadziła na
  zewnątrz. Patrzyła, jak dziewczynka biegnie do kościoła.

Przez ten czas Ben zaszczepił dwoje następnych dzieci. Pracował szybko, rytmicznie jak maszyna. Pam stanęła koło nas, pocieszała dzieci i pilnowała, jak wychodziły.

• Jeszcze są lekcje — wyjaśniła nam.

• Kto je uczy? — spytałem. — Ksiądz?

• Nie, nie mamy tu księdza. Ojciec Marnot został odwołany zeszłej
  wiosny, a siostra June właśnie wyjechała na Guam — ma raka piersi.
  Zastępuje ją Claire — żonaBena. A kilka matek pomaga jej od czasu do czasu.

Obok nas przeszło następne płaczące dziecko.

— Także powinnam zrobić jeszcze parę zastrzyków — powiedział
Pam — ale Ben tak sobie dobrze radzi. Ja nienawidzę zadawania bólu.

Cheryl zamiatała schody, ale gdy nas zobaczyła, przerwała pracę.

• Doktor Bili prosił, żebym wam to oddała. — Wręczyła mi skra*⁶*
  żółtego papieru w linie. Moreland napisał: „Dzwonił det. Milo Sturgis, o v
  rano czasu Aruk". I numer zachodniego Hollywood. Jego numer domowy-

• To oznacza pierwszą w nocy czasu Los Angeles — stwierdź*
  Robin. — Ciekawe, o co mu chodzi.

• Wiesz, jaki z niego nocny marek. Pewnie coś z domem i próbo**
  nas złapać w porze odpowiedniej dla nas.

88

Mamy tu teraz wpół do pierwszej. Czy powinniśmy zaczekać? Jeżeli był na nogach półtorej godziny temu, to prawdopodobnie nadal

Wzmianka o domu sprawiła, że jej twarz stężała. Robin zerknęła na

Cheryl stała, przysłuchując się naszej rozmowie. Kiedy spojrzałem na nią,

•mieniła się i powróciła do zamiatania.

__ Czy możemy stąd zadzwonić do Stanów?

___ Telefon jest w pokoju — odparła zaskoczona.

__ Czy doktor Bili już wrócił?

• Tak — odparła po namyśle. •'..

• Gdzie jest? ••; .«:,-v
  __ W swojej pracowni.

Zawróciliśmy na wybieg po Spike'a. Natychmiast przerwał zabawę z KiKo i podbiegł do Robin. Małpka wspięła się na gałąź i lekko jak piórko wylądowała mi na ramieniu. Mała, sucha łapka chwyciła mnie za kark. Musiała być niedawno myta migdałowym szamponem, ale jej futerko i tak zachowało woń znaną mi z zoo.

Wszyscy razem skierowaliśmy się do domu.

• Chciałabym się odświeżyć — powiedziała Robin.

• A ja pójdę do Morelanda i zapytam, czy mogę zadzwonić do Los
  Angeles.

Robin weszła do domu. KiKo zeskoczyła z mego ramienia i pobiegła za nią i Spike'em. Zapukałem do drzwi biura Morelanda.

• Proszę wejść — odpowiedział, ale drzwi były zamknięte i musiałem
  zaczekać, aż mi otworzy.

• Przepraszam — powiedział. — Jak się pływało?

• Fantastycznie.

Trzyma! w ręku ogryzek ołówka i sprawiał wrażenie roztargnionego. Jego

biuro było tej samej wielkości, jak to, które przeznaczył dla mnie, ale ściany

"tiały kolor bladozielony, a umeblowanie składało się wyłącznie z taniego

^talowego biurka i krzesła. Luźno porozrzucane i związane papiery zaścielały

•otowe podłogi. Biurko także było nimi zarzucone, chociaż pośrodku

'Ważyłem jedną wysoką, starannie ułożoną stertę. Kserokopie z czasopism.

| samym wierzchu leżał artykuł, który napisałem wiele lat temu na temat

^ttfua dziecięcych fobii. Moje nazwisko zostało podkreślone na czerwono.

Drzwi do pracowni były otwarte. Stoły, zlewki, butelki, probówki na

^ach, waga szalkowa i jakieś inne wyposażenie, którego nie znalem.

* Wagi stał wysoki słój pełen szarobrązowych kuleczek, którymi Moreland

tił swoje owady. Za nim mniejszy pojemnik z jakimś brązowawym płynem.

- O co chodzi? — zapytał, zdejmując okulary. Najwyraźniej w czymś
^szkodziłem.

89

---