Obierając ziemniaki na obiad, babcia nuciła cichutko: „Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury..." - Babciu, co to jest za piosenka? - zapytała Zuzia, która od dłuższej chwili przysłuchiwała się nuconej przez babcię melodii.

- A, to jest adwentowa pieśń. Dzisiaj rano śpiewano ją w kościele na roratach i teraz ciągle „chodzi mi po głowie". To jest pieśń mówiąca o czasach, w których cały świat oczekiwał narodzenia Pana Jezusa, czyli przyjścia obiecanego Mesjasza. Ludzie tę­sknili za Nim tak bardzo, jak cała ziemia tęskni za deszczem, gdy nadchodzą go­rące, upalne dni... Pamiętasz - dodała babcia po chwili - o czym zapomnieli­śmy wyjeżdżając na wakacje do cioci Grażyny?

Zuzia kiwnęła głową.

• Zapomnieliśmy o kwiatach. Nikt ich nie podlewał przez wiele dni.

• Pamiętasz, jak wyglądały, gdy wrócili­śmy do domu? - babcia zadała kolejne pytanie.

• Były zwiędłe, a ziemia w doniczkach zupełnie wyschła. Ale potem mama podla­ła kwiaty i spryskała liście wodą. I roślinki znowu ożyły.

• No właśnie. Tak, jak rośliny nie mogą żyć bez wody, tak człowiek nie może żyć bez Pana Boga. I tak, jak kwiaty czekały z utęsknieniem na wodę, tak świat oczeki­wał na przyjście Pana Jezusa. Wspomina­my to szczególnie teraz, w czasie Adwentu.

• I czekamy na Boże Narodzenie - do­kończyła Zuzia.

• A co wtedy będziemy razem śpiewać? - zapytała babcia.

• Kolędy! - wykrzyknęła Zuzia i dodała - Babciu, ty chyba bardzo lubisz śpiewać.

• Tak, to prawda. I pamiętam stare przysłowie, które często przypominała mi moja mama: „Kto śpiewa, ten dwa razy się modli."

Jaś 42 (2006) s. 2-3

---