Często słyszymy o znęcaniu się nad dziećmi, morderstwach. Takie informacje wywołują szok, przerażenie i prowokują do pytania: dlaczego tak się dzieje?

Wszędzie na świecie zdarza się dzieciom bardzo wiele złego. To zło najczęściej wyrządzają im najbliżsi, czyli rodzice. Rodzi się pytanie, dlaczego ci, którzy powinni kochać, opiekować się, troszczyć, zadają cierpienia, a niejednokrotnie śmierć. Coraz więcej ludzi żyje w poczuciu beznadziejności i osamotnienia wobec własnych problemów.

W naszym kraju nie brak instytucji, które powinny rodzinom świadczyć pomoc, nie tylko finansową. Jednak często przyjmują one bierną postawę, oczekują, że potrzebujący pomocy przyjdzie, zapuka i o tę pomoc poprosi. Natomiast pracownicy tych instytucji zamiast biernej postawy powinni di tych ludzi dotrzeć sami.

Bardzo ważną rolę jednak powinno odgrywać najbliższe otoczenie. Brak wrażliwości społecznej na sprawy ludzi, którzy żyją za ścianą, jest kolejną przyczyną dziecięcych tragedii. Czy tak trudno wyobrazić sobie sytuację, że te dzieci za ścianą krzyczą, płaczą, że się je widzi brudne. Nikt się tym nie interesuje.

„My nie widzieliśmy”! - mówią sąsiedzi, nauczyciele, i to jest jakby usprawiedliwienie niepodejmowania pomocy. A przecież nie powinno tak być. Żyjemy w pewnej społeczności a nie na bezludnej wyspie. Widzimy rodzinę którą targa jakiś potworny kryzys i mówimy, że to nie nasza sprawa, że powinni sami sobie z tym dać radę. Nie wiedzieliśmy, bo może nas to po prostu nie interesuje.

Kiedy za ścianą jest patologia, niekoniecznie spowodowana alkoholizmem czy narkomanią, to do takich ludzi wszyscy jesteśmy zobowiązani dotrzeć, każdą możliwą drogą. Kiedy dochodzi do dramatu, kiedy jest za późno na jakąkolwiek pomoc - jest nam wstyd i głupio, jesteśmy oburzeni na wszystkich dookoła, a przecież można było coś zrobić.

Dzieci, które są ofiarami przemocy prawie nigdy się nie skarżą. One cierpią w milczeniu bo boją się o swoich rodziców i o swój dalszy los. Dlatego rolą pedagogów, nauczycieli jest rozpoznać takie dzieci po tym jak się zachowują, jak reagują, jak się uczą i nie ma ta nic wspólnego ze wścibską ingerencją w rodzinę.

Mówi się, że rodzina powinna „prać swoje brudy we własnych 4 ścianach”. Czy zawsze? Obserwując patologię za ścianą, trzeba interweniować. W jaki sposób? Są służby pomocowe, których rolą jest udzielenie pomocy. Pójście tam nie jest równoznaczne z donosicielstwem. Istnieją organizacje, które codziennie otrzymują zgłoszenia, że coś kogoś niepokoi. I to jest właściwa i prawidłowa postawa wobec tych najsłabszych. Dobrze jeśli taki alarm jest fałszywy. Najgorszą postawą jest obojętność.

Widząc krzywdę najsłabszych nie odwracajmy głowy i nie udawajmy, że tego nie widzimy, bo może Pan Iksiński bije swojego syna by „wychować go na porządnego człowieka”! Nie, bo być może jest to psychopata lub kompletny degenerat.

Chcielibyśmy żeby ten świat był przyjazny dziecku? Czy jest to możliwe? Oczywiście, że tak! Wystarczy odrobina dobrej woli, a być może uda się uniknąć wielu dziecięcych dramatów.

Natalia Kuder.

---