Koty Brytyjskie

Historia

Jak głosi legenda przodkowie kotów brytyjskich pojawili się na Wyspach Brytyjskich w czasach starożytnych sprowadzone tam przez legiony rzymskie po kolonizacji Galii do pomocy w walce ze szczurami. Musiało jednakże minąć wiele stuleci zanim koty te zostały uznane za rasę. Stało się to dopiero w 1929 roku.
Do Polski pierwsze brytyjczyki przybyły w 1994 roku.

Charakterystyka

Wygląd ogólny: kot krótkowłosy, mocnej budowy ciała, średnioduży lub duży (waga od 4 do 8 kg), silny, krępy i muskularny. Pełnię swojej krasy osiąga w wieku 5 lat.
Głowa: duża, okrągła, masywna i szeroka z charakterystycznymi fałdami, czoło wyraźnie zarysowane, pokryte sztywnym włosem nadającym mu wypukłość, pełne policzki, mały podbródek.
Uszy: średniej wielkości, zaokrąglone na końcach, o szerokiej podstawie.
Oczy: duże, okrągłe, rozstawione dość szeroko w kolorach współgrających z umaszczeniem: pomarańczowe, złociste lub miedziane, u odmiany białej - pomarańczowe, niebieskie lub różnobarwne, u kotów szynszylowych i cieniowanych - zielone lub turkusowe, u colorpointów - niebieskie.
Nos: krótki, szeroki, z delikatnym stopem.
Tułów: krępy, muskularny, zwarty. Szerokie łopatki, biodra i barki, silna klatka piersiowa, krótka szyja.
Kończyny: krótkie, mocne, masywne, o dużej muskulaturze.
Ogon: szeroki u nasady i zaokrąglony na końcu, długości 2/3 tułowia.
Okrywa włosowa: krótkie, miękkie, podwójnie gęste i odstające od ciała futro, w dotyku przypominające plusz.
Odmiany barwne: podobnie jak u persów około 150 odmian barwnych; jednokolorowe: niebieskie, czarne, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe i białe; dwubarwne: podstawowe kolory z różną ilością białego, tabby we wszystkich kolorach podstawowych (pręgowane klasycznie, tygrysio i cętkowane), szylkretowe, szynszylowe, srebrzyste cieniowane, srebrzyste tabby, dymne i colorpointy (z ciemniejszymi oznaczeniami).

Temperament

Brytyjczyk jest kotem bardzo inteligentnym, o silnie zaznaczonej osobowości, ze szczególnie rozwiniętym poczuciem własnej wartości i godności. Cechy te sprawiają, że przeciętny przedstawiciel tej rasy zachowuje pewien dystans wobec swoich opiekunów, a także, że nigdy nie bywa wobec nich natrętny czy nadskakujący. Żyjąc w wielkiej bliskości z człowiekiem, pozostaje zawsze bardziej obok, niż razem z nim, aczkolwiek jedną osobę w rodzinie przeważnie darzy większą atencją od pozostałych i tę obdarza nieprzebranym bogactwem swych uczuć.

W młodości wesoły i żwawy, po osiągnięciu wieku dojrzałego staje się znacznie spokojniejszy; jego temperament można określić mianem umiarkowanego. Jest to kot odważny, wręcz nieustraszony, bez kompleksów, szalenie zrównoważony, honorowy, pewny siebie, dystyngowany.

Rzadko używa głosu bez potrzeby i tylko z jednej przyczyny jest w stanie zniżyć się do proszenia o cokolwiek swojego opiekuna - tym powodem bywa najczęściej jedzenie. Brytyjczyk nie należy bowiem do kotów rozkapryszonych i wybrednych. Złośliwi twierdzą nawet, że jedzenie stanowi największy, jeśli nie jedyny, sens jego życia.

Z powodu swoich licznych zalet koty brytyjskie krótkowłose stają się rasą coraz popularniejszą zarówno na świecie, jak i w Polsce. Niekłopotliwe w utrzymaniu, spokojne i nie wymagające nieustannej uwagi, pozbawione zapędów niszczycielskich, mają praktycznie jedną jedyną wadę: biegnący przez pokój brytyjczyk hałasuje niczym stado słoni, ale biorąc pod uwagę jego rozmiary, nikogo nie powinno to specjalnie dziwić.

Pielęgnacja

Koty brytyjskie są wyjątkowo czyste i łatwe w pielęgnacji. Regularnego szczotkowania wymagają wyłącznie w okresie linienia, tj. na wiosnę i jesienią.

3

---