Puścił dłoń Robin.

• Co masz na myśli, synu?

• Pisemne sprawozdanie, którym postraszyłeś Hoffmana. Czy naprawdę

istnieje?

• Oczywiście.

• Gdzie się znajduje?
  Zamrugał powiekami.

• W bezpiecznym miejscu. Poznasz je, kiedy dojdziemy do poro­
  zumienia.

• I chcesz, abyśmy uwierzyli, że to jedyny powód, dla którego zachował

cię przy życiu?

Uderzył się w pierś z uśmiechem.

• Przecież jestem tutaj, prawda?

• Sądzę, że jest coś więcej, Bili. Wydaje mi się, że Hoffman zawsze
  wiedział, że go nie wydasz, bo ma coś na ciebie.

Jego uśmiech zgasł. Moreland zrobił krok naprzód i pogładził dłonią

chropowatą skałę.

— Przypuszczam, że jesteście z sobą związani — ciągnąłem. — Niczym
szczepione rogami barany. Hoffman nie może zniszczyć Aruk w przeciągu
jednej nocy, bo się boi, że go wydasz. Może jednak dokonać tego stopniowo,
bo jest młodszy od ciebie i ma pewność, że cię przeżyje i w końcu postawi
na swoim. Jestem przekonany, że Aruk jest dla niego ważna z dwóch
powodów: ze względu na pieniądze, a także dlatego, że chce wymazać ze
swej pamięci to, co tu zrobił przed trzydziestu laty.

— Nie, nie, spodziewasz się po nim zbyt wiele. On nie ma sumienia.
Pragnie tylko zysków. — Odwrócił się ku nam gwałtownie. — Nie macie
pojęcia, jakie są jego plany względem Aruk.

• Więzienie jak na Diabelskiej Wyspie?
  Ze zdumienia otworzył usta.

• Jak na to wpadłeś?

• Jest związany ze Stasher—Laymanem, którzy oprócz slumsów budują
  więzienia. Aruk doskonale się na nie nadaje. Wyrzutki społeczeństwa
  wywiezione hen precz, bez możliwości ucieczki.

• Tak, masz rację. Tak łajdak wyjawił mi owe szczegóły wówczas,
  podczas kolacji. Chce to nazwać Rajską Wyspą. Sprytne, prawda? Ale jest
  jeszcze coś. W pobliżu wyspy mają zatopić beczki z odpadami radioaktyw­
  nymi. Jest przekonany, że nie napotka żadnych trudności, bo gdy gospodarka
  podupadnie i wyspa opustoszeje, nie będzie komu protestować.

• Radioaktywne śmietnisko — powiedziałem. — Doskonałe uzupełnienie
  więzienia. Trujące wody będą stanowić jeszcze jedno zabezpieczenie przed
  ucieczką. Jeśli Hoffman dopnie swego, poradzi sobie ze skażeniem i przestęp­
  czością na kontynencie i wyciągnie wielką forsę od Stasher—Laymana.

Ślicznie.

— Ślicznie? Nie nazwałbym tego w ten sposób.

260

Z bawialni ciągle było słychać muzykę.

• Kiedy zacząłeś go podejrzewać?

• Gdy marynarka zaczęła nas inaczej traktować. Poprzednik Ewinga nie
  był święty, ale był uczciwy. Ewing wygląda na mordercę — wiedziałeś, że
  zesłano go tutaj za karę? Związał kobietę i robił jej zdjęcia... Kiedy go
  zobaczyłem, wiedziałem, że przysłano go tutaj, aby ukarać Aruk. I że stoi za
  tym Hoffman. Kto jeszcze znał to miejsce? Pisałem do niego, ale mi nie
  odpowiedział. A potem Ben zastał Creedmana myszkującego w moich aktach.
  Poprosiłem Ala Landau, żeby się czegoś o nim dowiedział. No i okazało się,
  że Creedman pracował dla Stasher—Laymana. Nie miałem jednak pojęcia, że
  ma to być wysypisko śmieci, dopóki Hoffman nie zaczął się przechwalać
  podczas kolacji. Przepraszał, że mi nie odpisał, bo był taki zajęty. Znowu ten
  sam uśmiech.

• Czy twoje listy zawierały pogróżki? — spytałem.

• Gdzież tam! Miej do mnie zaufanie, synu. Byłem dyskretny. Aluzje,
  żadnych pogróżek.

• Aluzje, na których się nie zna.

• Powiedział, że nie chciał, aby cokolwiek było na piśmie. Dlatego
  przyjechał osobiście.

• Czemu zaprosił na kolację nas wszystkich?

• Dla niepoznaki. Zauważyliście jednak, że odciągnął mnie na bok.
  Wtedy właśnie zaatakował i przedstawił swoją propozyję.

• Chciał cię kupić?

• Za śmieszną cenę. Odmówiłem i przypomniałem mu o moim małym
  dzienniku.

• Co powiedział?

• Nic. Tylko się uśmiechnął.

• Skoro boi się dziennika, dlaczego nie możemy go zmusić, aby
  porzucił swój projekt?

• Ja... negocjowaliśmy. Powiedział, że całkowita rezygnacja nie wchodzi
  w rachubę. Sprawy zaszły za daleko. Odkręcenie tego, co już zostało
  zrobione, zwróciłoby uwagę na Aruk.

• I ty się zgodziłeś ze względu na dzieci.

• Tak! I chociaż sukinsyn myśli, że troszczę się o własną wygodę, nie
  chcę wyprowadzać go z błędu. — Skrzywił się. — Masz rację, jesteśmy
  związani. Ani ja, ani on nie pragniemy rozgłosu. Moim jedynym celem jest
  zapewnienie spokojnego życia dzieciom — tyle, ile go przed sobą mają. Pięć
  lat, może siedem. Projekt Hoffmana zajmie całe lata, nawet w najbardziej
  sprzyjających okolicznościach - - znasz rząd. Więc szczęśliwie ja i on
  możemy osiągnąć coś w rodzaju kompromisu. Ja sprzedam symboliczne
  skrawki wyspy rządowi i zyskam na czasie, żeby nie nabrano podejrzeń.

• Centrum handlowe i inne nieruchomości w tamtym rejonie?
  Skinął głową.

• A pieniądze odłożę dla was.

261

---