Adoracja

Najświętszego Sakramentu

- Codziennie 15 minut, w tygodniu godzinę.

- Przy wystawieniu Najświętszego Sakramentu spędzić 1 godzinę na modlitwie / Litania do Hostii Przenajświętszej /, lub w milczeniu 1 lub 2 godziny.

- Modlić się przez godzinę przed Najświętszym Sakramentem z uczuciem szczerej pokory, żałując za grzechy świata i ofiarować Ojcu Niebieskiemu Najdroższą Krew i Rany Pana Jezusa.

- Na adorację zapraszać inne osoby.

Krótki sposób nawiedzenia i uwielbienia Pana Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie.

Trzy razy: Niech będzie pochwalony Przenaj­świętszy Sakrament, prawdziwe Ciało i Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

I. Nawiedzenie poranne

O Jezu, Zbawco nasz i Odkupicielu, Synu Boga żywego, oto upadam przed Tobą na kolana, pragnąc Cię przebłagać i zadość Ci uczynić za wszystkie zniewagi Twego świętego Imienia, za wszystkie zelżywości, jakich doznajesz w Najświętszym Sakramencie, za zniewagi wyrządzone Twej niepokalanej i "dziewiczej Matce: za obelgi i potwarze miotane na Twą Oblubienicę, święty rzymskokatolicki Kościół. O Jezu ,wszak obiecałeś, że wszystko uczynisz, o co bę­dziemy prosili Ojca Twego w imię Twoje. Oto prosimy i błagamy Cię za braćmi na­szymi, którzy w niebezpieczeństwie grzechu zostają, zachowaj ich od pokus do odstępstwa od prawdziwej wiary, ratuj stojących nad brzegiem przepaści, daj wszystkim, światło do poznania prawdy, odwagę i dzielność, do walki ze złem, wytrwanie w wierze i miłości, która by się objawiała w uczynkach. O to prosimy, dobry nasz Jezu, w Imię Twoje Boga Ojca, z którym żyjesz i królu­jesz w jedności Ducha świętego po wszyst­kie wieki wieków. Amen.

300 dni odpustu za każdy raz odmawiającym skruszonym sercem, odpust zupełny przed Komunią św. i za dusze w czyśćcu. (Leon XIII. d.17 października 1902 r.)

Psalm 116

Chwalcie Pana wszystkie narody,

Chwalcie Go wszyscy ludzie.

Bo się umocniło nad nami miłosierdzie Jego,

A prawda Pańska trwa na wieki.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

II. Krótkie nawiedzenie Pana Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie.

Południowe

Jezu, Hostio Najświętsza, bądź pozdro­wiony. Bądź pozdrowiony, o najuko­chańszy Boski nasz więźniu, zawsze nad nami czuwający. Błogosławionyś nad wszystko, co istnieje. Błogosławionyś całym moim ser­cem, które Cię kocha i wielbi nad wszystko. Hostio Najświętsza, siło duszy wygnanej, Eucharystio Boska, arcydzieło Serca Jezu­sowego bądź jedyną miłością moją, bądź moją myślą najsłodszą teraz, gdy Cię wielbię pod Eucharystyczną zasłoną i pragnę wielbić w godzinę śmierci mojej, a wtedy z Maryją Niepokalaną i św. Józefem przyjdź Jezu, Hostio Najświętsza przyjmij i uświęć ostatnie moje tchnienie i z Tobą złącz mnie na wieki. Amen.

Psalm 116

Chwalcie Pana wszystkie narody,

Chwalcie Go wszyscy ludzie.

Bo się umocniło nad nami miłosierdzie Jego,

A prawda Pańska trwa na wieki.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

III. Krótkie pożegnanie Pana Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie.

Wieczorne

Znikły ostatnie promienie dziennego świa­tła, nocne cienie ziemię zakryły... trzeba opuścić świątynię i Ciebie, o Jezu, w Sakramencie Ołtarza ukrytego, trzeba Cię opuścić, o Jezu, któryś dziś pracy błogo­sławił, któryś mnie łaskami Twymi napełnił. Ach, jak Apostołowie na górze Tabor tak i ja bym tu zamieszkać pragnął(ęła). Jakie to szczęście oglądać Przybytek Twój, o Jezu, modlić się, płakać i serce u stóp Twoich wylewać. Dzwon wieczorny trzykroć pozdrowił Bogurodzicę i z wieczorną rosą przyniósł nam błogosławieństwo Maryi i dusza moja trzy­krotne wyznanie miłości u stóp Twoich składa. Tak, kocham Cię, o Jezu, kocham Cię nade wszystko i jeszcze raz powiem: Jezu, kocham Cię i serce moje odchodząc w najsłodszym Sercu Twoim zamykam. Ach, czemuż nie jestem tą szczęśliwą lampką, której blade i drżące światło całą noc przed Tobą jaśnieje. Czemuż nie jestem kwiatkiem, którego wonność świątynię Twą napełnia. Aniołowie święci, honorowe. straże Boskiej Eucharystii, powiedzcie Panu Je­zusowi, że serce moje i we śnie czuwać dla Niego będzie, bo pragnę, aby każde jego uderzenie modlitwą i wyrazem miłości mo­jej było. Błogosław mnie, o najsłodszy Jezu, broń mnie od ukrytych nieprzyjaciół moich. W ręce Twoje polecam duszę moją. Amen.

Psalm 116

Chwalcie Pana wszystkie narody,

Chwalcie Go wszyscy ludzie.

Bo się umocniło nad nami miłosierdzie Jego,

A prawda Pańska trwa na wieki.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

Przed Przenajświętszym Sakramentem

Uwielbiam Cię, Stwórco i Panie, utajo­ny w Najświętszym Sakramencie. Uwiel­biam Cię za wszystkie dzieła rąk Twoich, w których mi się ukazuje tyle mądrości, dobroci i miłosierdzia; O Panie, rozsiałeś tyle piękna po ziemi, a ono mi mówi o pięknoś­ci Twojej, choć jest tylko słabym odbiciem Ciebie, Niepojęta piękności. A choć się ukryłeś i utaiłeś, i zataiłeś piękność Swą, oko moje oświecone wiarą dosięga Ciebie i dusza moja poznaje Stwór­cę swego, najwyższe swe Dobro i serce moje całe tonie w modlitwie uwielbienia, Stwórco mój i Panie, Twoja dobroć ośmie­liła mnie mówić z Tobą, Miłosierdzie Twoje sprawia to, że znika pomiędzy nami przepaść, która dzieli Stwórcę od stworzenia. Rozmawiać z Tobą, o Panie, to rozkosz dla mojego serca. W Tobie znajduję wszys­tko, czego serce moje zapragnąć może. Tu światło Twoje oświeca mój umysł i czyni go zdolnym do coraz głębszego poznawania Ciebie. Tu na serce moje spływają łask strumienie, tu dusza moja czerpie życie wiekuiste. O Stwórco mój i Panie, Ty jeden ponad te dary dajesz mi Sam Siebie i jed­noczysz się ściśle ze Swym nędznym stwo­rzeniem. Tu się rozumieją serca nasze bez doboru słów; tu nikt mowy naszej przer­wać nie jest w stanie. O czym mówię z Tobą, o Jezu, jest to nasza tajemnica, o któ­rej stworzenia wiedzieć nie będą... Są to ta­jemne przebaczenia, o których wie tylko Jezus i ja. Jest to tajemnica Miłosierdzia jego, które ogarnia każdą oddzielnie duszę: Za tę niepojętą dobroć Twoją uwielbiam Cię, o Stwórco i Panie, całym sercem i duszą moją. A choć to uwielbienie moje jest tak nędzne i małe, jednak jestem spokojna, bo wiem, że Ty wiesz, że ono jest szczere, choć tak nieudolne... (Dz.s.554-555, nr 1692).

Przed Panem Jezusem w Hostii świętej

- Hostio święta, w której zawarty jest testament miłosierdzia Bożego dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

- Hostio święta, w której zawarte jest Ciało i Krew Pana Jezusa, jako dowód nie­ skończonego miłosierdzia ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.

- Hostio święta, w której zawarte jest życie wiekuiste i nieskończonego miłosierdzia, nam obficie udzielane, a szczególnie biednym grzesznikom.

- Hostio święta, w której zawarte jest miło­sierdzie Ojca, Syna i Ducha Świętego ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.

- Hostio święta, w której zawarta jest nieskończona cena miłosierdzia, która wypłaci wszystkie długi nasze, a szczególnie biednych grzeszników.

- Hostio święta, w której zawarte jest źródło

wody żywej, tryskającej z nieskończo­nego miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

- Hostio święta, w której zawarty jest ogień najczystszej miłości, który płonie z łona Ojca Przedwiecznego, jako z przepaści nieskończonego miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla bied­nych grzeszników.

- Hostio święta, w której zawarte jest lekarst­wo na wszystkie niemoce nasze, płynące z nieskończonego miłosierdzia, jako z krynicy, dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

- Hostio święta, w której zawarta jest łączność pomiędzy Bogiem a nami, przez nie­skończone miłosierdzie dla nas, a szcze­gólnie dla biednych grzeszników.

- Hostio święta, w której zawarte są wszyst­kie uczucia najsłodszego Serca Jezuso­wego ku nam, a szczególnie ku bied­nym grzesznikom.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna we wszystkich cierpieniach i przeciwnoś­ciach życia.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród ciemności i burz wewnętrznych i zewnętrznych.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród niepowodzeń i zwątpienia toni.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród fałszu i zdrad.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród ciemności i bezbożności, która zalewa ziemię.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród tęsknoty i bólu, w którym nas nikt nie rozumie.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród znoju i szarzyzny życia codziennego.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród zniszczenia naszych nadziei i usiłowań.

- Hostio święta, nadziejo nasza jedyna wśród pocisków nieprzyjacielskich i wysiłków piekła.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy ciężkości przechodzić będą siły moje, gdy ujrzę wysiłki moje bezskuteczne.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy burze miotają moim sercem, a duch strwożony chylić się będzie ku zwątpieniu.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy serce moje drżeć będzie i śmiertelny pot zrosi mi czoło.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy wszystko sprzysięże się przeciw mnie i rozpacz czarna wciskać się będzie do duszy.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy wzrok mój gasnąć będzie na wszystko co doczes­ne, a duch mój po raz pierwszy ujrzy światy nieznane.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy prace moje będą przechodzić siły moje, a niepowodzenie będzie stałym udziałem moim.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy pełnienie cnoty trudne mi się wyda i natura buntować się będzie.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy ciosy nie­przyjacielskie wymierzone przeciw mnie będą.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy trudy i wysiłki potępione przez ludzi będą.

- Hostio święta, ufam Tobie, gdy zabrzmią sądy Twoje nade mną, wtenczas ufam morzu miłosierdzia Twego.

Trójco Przenajświętsza, ufam w nie­skończone miłosierdzie Twoje. Bóg jest Oj­cem moim, a więc ja, dziecię Jego, mam wszelkie prawo do Jego Boskiego Serca, a im ciemność większa, tym ufność nasza powinna być zupełniejsza.

Nie rozumiem, jak można nie ufać Temu, który wszystko może; z Nim wszyst­ko, a bez Niego nic. On, Pan, nie poz­woli i nie dopuści zawstydzenia dla tych, którzy całą ufność swoją w Nim położyli (Dz.s.147-149, nr 356-358).

Najsłodszy Panie Jezu Chryste, obecny w Najświętszym Sakramencie. Oddaję Ci cześć i uwielbienie, obecnemu tutaj i we wszystkich kościołach na całym świecie, w imieniu zmarłych cierpiących w czyśćcu, a zwłaszcza tych, którzy odznaczali się szczególnym nabożeństwem do tej Tajemnicy Miłości. Wierzę w Ciebie, bo jesteś samą Prawdą, pokła­dam w Tobie nadzieję, bo jesteś nieskończenie wier­ny, kocham Ciebie nade wszystko, bo jesteś godzien największej miłości. Uwielbiam Cię, obecnego w tajemnicy Euchary­stii i jednoczę się z aktami uwielbienia, jakie odbie­rasz od Aniołów i Świętych w niebie oraz miłujących Cię na ziemi. Dziękuję Ci w imieniu zmarłych poddanych oczyszczeniu, za wszystkie łaski, jakie otrzymali w swym życiu, a zwłaszcza za każdą Komunię św., którą przyjęli, za wszystkie Msze św., w których uczestniczyli, za pewność zbawienia, jaką posiadają, i ulgę, jakiej doznają przez Najświętszy Sakrament. Pragnę również wynagrodzić Ci za brak dostateczne­go szacunku i ich oziębłość w przystępowaniu do Stołu Pańskiego. Błagam Cię pokornie, o Jezu ukryty w Najświętszym Sakramencie, skróć im cierpienia, którym są poddani i wprowadź ich do nieba, aby mogli śpiewać z Aniołami i społecznością zbawionych nieustanne: Święty, Święty, Święty!

Nabożeństwo

Czterdziestogodzinne

Nabożeństwo Czterdziestogodzinne

Współcześnie czterdziestogodzinne nabożeństwo jest stopniowo zapominane. Najczęściej służy jedynie jako „wstęp” do Wielkiego Postu. Ma jednak bardzo bogatą i długą tradycję. Już w 1539 r. papież Paweł III pisał, że powstało, aby „ułagodzić gniew Boga, spowodowany występkami chrześcijan, oraz aby udaremnić wysiłki i machinacje Turków, dążących do zniszczenia chrześcijaństwa”. Czterdziestogodzinne nabożeństwo bywa nazywane Quarant' Ore (lub Quarantore), od quarant - „czterdzieści” oraz hora - „godzina”. Najkrócej mówiąc, polega na nieustannej, trwającej czterdzieści godzin modlitwie przed uroczyście wystawionym Najświętszym Sakramentem. Jest to więc nabożeństwo eucharystyczne i powinno się zarówno zaczynać, jak i kończyć mszą św. Istnieją nawet specjalne, uroczyste msze, połączone z procesją z Najświętszym Sakramentem, przewidziane na początek i koniec czterdziestogodzinnego nabożeństwa. Adoracja trwa 40 godzin przede wszystkim dla upamiętnienia czasu, jaki według tradycji ciało Zbawiciela było złożone w grobie. Ale liczba 40 jest często wymieniana w Biblii i zawsze oznacza święty czas: przed rozpoczęciem nauczania Jezus przebywał na pustyni przez 40 dni, tyle samo czasu padał deszcz w trakcie potopu, Żydzi błąkali się na pustyni przez 40 lat. Współcześnie jednak oficjalne dokumenty liturgiczne mówią nie tyle o czterdziestogodzinnym nabożeństwie”, co o dłuższej adoracji, bez określania czasu jej trwania. Termin zachował się w praktyce duszpasterskiej i najczęściej - zwłaszcza w Polsce - określa się nim trzydniową adorację, odbywającą się albo w trzy kolejne niedziele przed Wielkim Postem, albo w niedzielę (od ostatniej mszy porannej), poniedziałek i wtorek przed Środą Popielcową. Nie jest jednak związane wyłącznie z tym okresem liturgicznym. Zachęca się również, by urządzać je w adwencie, czy przed istotnymi momentami dla danego kościoła lokalnego. W niektórych miastach, np. Rzymie, Mediolanie czy Paryżu, było dawniej sprawowane bez ustanku w kolejnych kościołach: gdy tylko kończyło się w jednym miejscu, rozpoczynane było w następnym. Starano się też, by adoracja trwała dzień i noc, nieprzerwanie czterdzieści godzin pod rząd.

Nie ma pewności co do tego, kiedy powstało czterdziestogodzinne nabożeństwo, ani kto je zapoczątkował. Najprawdopodobniej, jego korzenie można odnaleźć już w średniowiecznym (XIII-XIV) zwyczaju przenoszenia Najświętszego Sakramentu do Grobu Pańskiego właśnie na czterdzieści godzin. Wiadomo też, że w 1527 r. w Mediolanie, bractwo związane z kościołem Świętego Grobu zorganizowało trwające tyle samo czasu uroczyste wystawienie Najświętszego Sakramentu. W 1537 r., również w Mediolanie, z inicjatywy Józefa Piantanida da Fermo, kapucyna, rozpoczęto nieprzerwaną adorację Najświętszego Sakramentu, odbywającą się po kolei w różnych kościołach. Dwa lata później, papież Paweł III wyrażając oficjalną zgodę na to nabożeństwo, komentował je następująco: „(…) by ułagodzić gniew Boga, spowodowany występkami chrześcijan, oraz aby udaremnić wysiłki i machinacje Turków, dążących do zniszczenia chrześcijaństwa, ustanowiono cykl modlitw i próśb, które mają być zanoszone dniem i nocą przez wszystkich wiernych Chrystusa przed Najświętszym Ciałem naszego Pana, we wszystkich kościołach wspomnianego miasta [Mediolanu - przyp.red.], w taki sposób, że modlitwy te oraz prośby odmawiane są przez samych wiernych, zmieniających się co czterdzieści godzin (…)”. Wiadomo też, że podobne nabożeństwa organizował w Rzymie św. Filip Nereusz, zaś św. Ignacy Loyola bardzo zachęcał do urządzania w czasie karnawału trwających dwa dni lub czterdzieści godzin wystawień Najświętszego Sakramentu, jako przebłaganie za grzechy popełnione w tym okresie. Wśród osób, które przyczyniły się nie tyle do powstania, co do upowszechnienia czterdziestogodzinnych adoracji, wymienia się również m.in. o. Tomasza Nieto, dominikanina, czy św. Antoniego Maria Zaccarię, barnabitę. W każdym razie, w XVI w. uroczyste wystawienia Najświętszego Sakramentu, trwające najczęściej czterdzieści godzin, organizowane były przeważnie w sytuacjach publicznych katastrof czy niebezpieczeństwa. Naturalnie, już w XVI w. powstawały instrukcje odnośnie tego, jak czterdziestogodzinne nabożeństwo powinno być odprawiane. Jedną z nich przygotował bł. Jan Juwenalis Ancina ze zgromadzenia braci filipinów, biskup Saluzzo. Również św. Karol Boromeusz pozostawił bardzo szczegółowe wskazówki co do sposobu sprawowania czterdziestogodzinnego nabożeństwa oraz innej, podobnej praktyki - „Oratio sine intermissione” (nieprzerwana modlitwa). Ważniejsza jednak była konstytucja „Graves et diuturnae” papieża Klemensa VIII, wydana w 1592 r. Zaprowadzała ona w Rzymie nieprzerwany cykl uroczystych wystawień Najświętszego Sakramentu, odbywający się po kolei w różnych kościołach, w każdym po czterdzieści godzin, „(…) tak, by w każdej godzinie dnia i nocy, przez cały rok, modlitwa wznosiła się bez ustanku przed oblicze Pana”. Znamienne, że również Klemens VIII miał na uwadze przede wszystkim pokój chrześcijaństwa: „Módlcie się o zgodę wśród chrześcijańskich książąt, módlcie się za Francję [Francja była wówczas szczególnie zagrożona - przyp. red.], módlcie się, by wrogowie naszej wiary, straszliwi Turcy(Muzułmanie), którzy w swej pełnej pychy zaciekłości grożą zniewoleniem i zniszczeniem całego chrześcijańskiego świata, mogli być powaleni prawicą Wszechmogącego Boga”.

W 1731 r. papież Klemens XII wydał chyba najistotniejszą instrukcję regulującą sposób odprawiania czterdziestogodzinnego nabożeństwa, znaną później jako “Instructio Clementina”. Jest to w ogóle jeden z najdokładniejszych i najbardziej szczegółowych dokumentów dotyczących nabożeństw. Na przykład, według tej instrukcji, w trakcie czterdziestogodzinnego nabożeństwa Najświętszy Sakrament zawsze ma być wystawiony na głównym ołtarzu i ma się przed nim palić co najmniej dwadzieścia świec. Wszelkie rzeźby, obrazy i relikwie, znajdujące się w otoczeniu ołtarza, mają być usunięte lub zakryte. Na noc drzwi kościoła mają być zamykane, zaś kobiety muszą wyjść. Przy ołtarzu, na którym jest wystawiony Najświętszy Sakrament, nie może być w tym czasie odprawiana żadna msza, w trakcie zaś tych, które są sprawowane przy bocznych ołtarzach, nie można używać dzwonków. W świątyni musi panować skupienie i cisza. Na początek i zakończenie wystawienia sprawować należy - za wyjątkiem największych uroczystości - Mszę o Najświętszym Sakramencie, zaś drugiego dnia adoracji - Mszę Pro Pace. W trakcie procesji odbywających się po początkowej i końcowej mszy mają być śpiewane litanie do świętych. Pomimo, że Instrukcja już nie obowiązuje, to na niej właśnie są oparte również współczesne obrzędy wystawień Najświętszego Sakramentu. W Instrukcji opisane są m.in.: okadzanie hostii na określone słowa pieśni „Tantum Ergo” („Przed tak wielkim sakramentem”), użycie ozdobnej kapy przez kapłana niosącego monstrancję, czy błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.

Z czasem Quarant'ore zaczęło być sprawowane w nieporównanie mniej uroczystej oprawie. Ze względów praktycznych zrezygnowano też z wymogu, by odbywało się nieustannie dniem i nocą. Zezwolił na to m.in. papież Benedykt XIV, który w wydanej w 1748 r. encyklice „Inter Cetera” zalecał, by odprawiać przed Wielkim Postem czterdziestogodzinne nabożeństwo, które miało ochronić wiernych przed niebezpiecznymi rozrywkami oraz być formą pokuty za popełnione grzechy. Do dziś pozostało związane właśnie z okresem rozpoczęcia Wielkiego Postu i ma współcześnie charakter głównie pokutny oraz przebłagalny za grzechy popełnione przez chrześcijan w okresie karnawału. Co istotne, jest wynagrodzeniem za winy nie tylko samych uczestniczących w adoracji, ale wszystkich ich współwyznawców. Traktuje się to nabożeństwo również jako chroniące przed złem, pokusami i wszelkimi niebezpieczeństwami. Jednak, jak w przypadku każdej adoracji Najświętszego Sakramentu, ma przede wszystkim służyć pogłębieniu wiary i umocnieniu relacji z Bogiem.

---