Politechnika Łódzka Bielsko - Biała dn. 25.03.1998

Filia w Bielsku - Białej

Ćwiczenie nr 4

Temat: Badania Mikroskopowe

Bartosz Kubyszek

Grupa II Semestr II

Rok akadem. `97/'98

Badania mikroskopowe pozwalają na dokładne zaobserwowanie powierzchni badanego materiału, bardziej do­kładne mikroskopy pozwalają także na stwierdzenie składników badanego materiału.

Mikroskop Świetlny ( schemat działania na rysunku 1)

Współczesny mikroskop świetlny w swej postaci ma dwa układy soczewek ( obiektyw i okular ). Najdoskonalszy obiektyw mikroskopowy, tzw. Apochramat, składający się niekiedy aż z 10 różnych soczewek wykonanych ze specjalnych gatunków szkła ( co ma właśnie na celu korekcję różnych wad soczewek, zniekształcających obraz ), daje maksymalne powięk­szenie własne 120 razy, odpowiednie zaś okular - 30 razy; całkowite więc powiększenie teo­retyczne w danym przykładzie wyniósłby 120 X 30 = 3 600 razy. Jednak obraz mikrosko­powy przedmiotu oglądanego w takim powiększeniu jest obrazem mniej lub więcej niedo­kładnym, zniekształconym. Im gorszy jest obiektyw i im silniejsze stosujemy powiększenie okularu, tym trudniej jest uzyskać wierny obraz przedmiotu. Dyfraktacja światła powoduje ze obrazem punktu nie jest w punkt, lecz krążek świetlny, tym większy im większa jest wiązka promienia światła. Tej wady mikroskopu świetlnego w żaden sposób się nie da wyelimino­wać.

Współczesna mikroskopia korzysta z różnego rodzaju mikroskopów niekiedy o bardzo spe­cjalnej budowie i stosuje szereg specjalnych metod oświetlenia i obserwacji badanych obiek­tów. Jednak nawet najbardziej udoskonalony mikroskop świetlny, z wieloma precyzyjnymi urządzeniami pomocniczymi i przy zastosowaniu nowoczesnych metod oświetlenia preparatu, nie pozwala odróżnić szczegółów mniejszych od 0,3um. Bardziej szczegółowe i bardziej do­kładne obrazy możemy otrzymać stosując mikroskop elektronowy.

Zasada działania mikroskopu metalograficznego.

Źródłem światła jest lampa żarowa o gęsto skręconym włóknie, z której promienie świetlne przechodzą przez kondensator i przez przesłonę aperturową. Promienie przechodzą przez pomocnicze soczewki S1 i S2 i padają na szklaną płytkę płasko równoległą, która częściowo je odbija. Promienie świetlne odbite od płytki przechodzą przez obiektyw i padają na obserwowana powierzchnię, odbijają się od niej, przechodzą ponownie przez obiektyw, następnie przez wspomnianą wcześniej płytkę płasko równoległą i okular do oka obserwatora lub na matówkę mikroskopu.

( Rysunek 2 ) przedstawia powierzchnie metalu. Widoczne są wydrążenia w obserwowanym materiale, można także zaobserwować strukturę obserwowanego materiału.

---