„Założę maskę”- rozważania poetyckie

Nie rozumiem już mowy zabawek,

a tak pięknie było z nimi przyjaźnić się tyle czasu.

Misiek-powiernik sekretów odtrącony, wciśnięty w kąt milczy i patrzy żałośnie.

Konik na biegunach nie wznosi się ze mną w bajkowe światy, by zawsze ratować mnie z opresji, a piesek pluszowy nie łasi się do mnie i nie skomli żałośnie, gdy widzi mój smutek.

Bajki, te cudne z morałem, które uczyły mnie życia,

nie dotrzymały mi kroku w nauce, są tylko pięknym wspomnieniem.

Świat dorosłych, już mnie nie ciekawi.

Znam jego tajemnicę.

Niezadowolenie, zadowolenie,

Szczęście i nieszczęście,

kierat bez końca i tak mało miejsca na dziecięcą fantazję.

Dlaczego dorośli umieją się śmiać z kogoś innego?

Radość sama w sobie, skrywana jest przed światem.

Ktoś zadowolony z życia bez widocznego powodu dostaje łatkę- coś Mu odbiło!

Może to nam coś odbiło i nie umiemy

patrząc- widzieć wszystko dokładnie,

słuchając - słyszeć to co naprawdę słychać,

kochając- kochać, ale nie przez pryzmat własnego ja,

myśląc- rozumieć, ale nie na swój sposób.

Założę maskę mądrości, by świat nie ocenił mnie po wyglądzie!

25.12.2007

---