1. Budowa, zasada dzialania oraz podstawowe parametry monitorów CRT i wyświetlaczy LCD.

2. 2karty grafiki: budow, zasada dzialania, standardy , parametry, dodatkowe funkcje.

3. Karty TV.

MONITORY CRT

     Najczęściej obecnie stosowanym rodzajem monitorów jaki wykorzystuje większość użytkowników, to monitory typu CRT (Cathode Ray Tube) z typową lampą kineskopową taką samą jak w każdym telewizorze. Monitory te generalnie można podzielic na monochromatyczne, czyli czarno-białe (obecnie prawie już nie spotykane), oraz monitory kolorowe. Sprzedawane obecnie monitory kolorowe korzystają z kineskopów wyposarzonych w jedną z kilku rodzai tzw. masek: perforowanej, szczelinowej (Trinitron, Diamontion) lub kratowej (CromaClear - NEC). Najczęściej wykorzystywana przez monitory maska perforowana charakteryzuje się lekko zaokrągloną powierzchnią co najczęściej powoduje również niewielkie uwypuklenie powierzchni ekranu, a to z kolei przyczynia się do powstawania drobnych odkształceń w wyświetlanym obrazie widocznych zwłaszcza w rogach powierzchni roboczej ekranu. Innym wylansowanym przez firmę Sony rodzajem siatki maskującej jest maska szczelinowa promowana pod roboczą nazwą Trinitron. Wykorzystujące ją kineskopy chrakteryzuje idealnie płaski ekran pozbawiony jakichkolwiek wypukłości, a jedynym mankamentem mogą w nich być dwie cienkie pionowe szare linie biegnące pionowo z góry na dół, mniej więcej w 1/3 i 2/3 szerokości kineskopu, służące do utrzymania kraty szczelinowej na właściwym miejscu. Przy zakupie monitora warto sprawdzić czy linie te nie są widoczne zbyt mocno, a najlepiej jeśli nie będzie ich widać wcale. Inną ujemną stroną monitorów z maską szczelinową jest duża wrażliwość na pola magnetyczne. Jeśli w pobliżu ekranu położy się np. głośniki, obraz zacznie się deformować. Licencję na kineskopy Trinitron kupiła firma Mitsubishi i sprzedaje zaopatrzone w nie monitory pod nazwą Diamontion. Kolejnym alternatywnym rozwiązaniem zaproponowanym przez firmę NEC dla konstrukcji monitorów jest maska kratowa stanowiąca połączenie w jednym arkuszu materiału maski perforowanej z maską szczelinową. Zastosowanie tej technologi pozwoliło znacznie skrócić długość monitorów zachowując przy tym doskonale płaskie parametry obrazu, przez co monitory wyposażone w maskę kratową określa się często jako Real flat. Z reguły monitory tego typu mają bardzo dobre parametry techniczne, tzn. wysokie częstotliwości odświeżania, powłoki antyrefleksyjne, luminofor o bardzo wysokim kontraście, termiczną korekcję zniekształceń, autokalibrację kolorów, automatyczne systemy poprawiania konwergencji czy też duże możliwości regulacji geometrii obrazu przez użytkownika. Wszystko to sprawia że cena tych monitorów jest jednak dość wysoka. Uwaga niektórzy producenci podchodzą do sprawy płaskiego ekranu w sposób niecałkiem ucziwy, często stosowanym wybiegiem jest dodanie na krawędziach kineskopu szkła w taki sposób aby z zewnątrz ekran był idealnie płaski, gdy tymczasem wewnętrzna powierzchnia siatki pozostaje nadal zakrzywiona. Współczesne monitory często wyposażone są dodatkowo w zestaw głośników, co z jednej strony daje dużą oszczędność miejsca i wygodę użytkowania, ale z drugiej podraża koszty sprzętu a wbudowane w monitor głośniki są niskiej jakości, a w niektórych wypadkach powodują nawet drobne zniekształcenia obrazu.

     Monitory CRT kontaktują się z kartą graficzną poprzez standardowe gniazdo D-Sub lub bardziej wydajne połączenie typu BNC (Bayonet Nut Coupling). Połączenie BNC stanowi wiązkę kabli zakończoną z jednej strony wtyczką VGA a z drugiej specjalnymi
okrągłymi wtyczkami które po umieszczeniu w gnieździe przekręca się lekko, tworząc trwałe połączenie. Łącze tego rodzaju zbudowane jest z solidnie ekranowanych kabli koncentrycznych, eliminujących wszelkie zakłócenia (kable i wtyczki tego typu są również stosowane w sieciach komputerowych - Ethernet). Solidnie ekranowane kable BNC ze specjalnymi wtyczkami z zaczepem bagnetowym zapewniają lepszą jakość obrazu. Technika BNC pozwala na oddzielne przesyłanie
odpowiednich wartości kolorów podstawowych RGB (czerwony, zielony, niebieski) dla każdego punktu obrazu. Ponadto przekazywane są sygnały określające koniec wiersza oraz ekranu (tzw. synchronizacja pozioma i pionowa). Gdy wszystkie te informacje będą jednocześnie przesyłane poszczególnymi przewodami z karty graficznej do monitora, to w słabo ekranowanych kablach mogą one się wzajemnie zakłócać. Zbyt mocny niebieski sygnał może więc np. wpłynąć na sygnał czerwony lub zielony. Zniekształceniu lub przesunięciu w fazie mogą ulec również sygnały synchronizujące. Konsekwencją takiej sytuacji jest pogorszenie jakości wyświetlanego obrazu. Dzięki oddzielnie ekranowanym przewodom kable BNC zapewniają czystą transmisję
sygnału pomiędzy kartą graficzną a monitorem. W stacjach roboczych systemów Unix spotykane są łącza złożone z trzech przewodów BNC, którymi przesyłane są poszczególne barwy podstawowe (czerwona, zielona, niebieska). W komputerach Macintosh wykorzystuje się cztery przewody, gdyż dodatkowo przekazywany jest jeszcze sygnał synchronizujący. W przypadku wielu monitorów przeznaczonych dla komputerów klasy IBM stosuje się z kolei pięć kabli BNC, które odpowiadają za trzy kolory podstawowe RGB, synchronizację poziomą H-sync oraz pionową V-sync.

Istotne parametry monitorów CRT to:

  Plamka - jej wielkość decyduje o rozmiarach najmniejszych detali jakie monitor jest w stanie wyświetlić, im mniejsza plamka tym tym dokładniejszy obraz, przy czym średnia wielkość plamki rośnie wraz z przekątną ekranu ( 0,28 mm - 21 calowe; 0,25 mm - 15 calowe), Uwaga określenie wielkość plamki jest nieco myląca gdyż tak naprawdę chodzi nie jej wielkość a odległości między plamkami luminescencyjnymi tego samego koloru.

  Rozdzielczość - jest to ilość piksli w pionie i w poziomie. Im wyższa rozdzielczość tym obraz jest ostrzejszy i większy jest to jednak uwarunkowane również możliwościami zainstalowanej w komputerze karty graficznej (jej pamięć i szybkość) która bezpośrednio decyduje o jakości wyświetlanego obrazu.
VGA 640 x 480
SVGA 800 x 600, 1024 x 764, 1280 x 1024, 1600 x 1200, 1920 x 1614...
Kolory w jakich obraz wyświetlany jest na ekranie monitora podawane są w bitach:
8 - bitów = maks.256 kolorów (minimum dla multimediów)
16 - bitów = maks. 65 536 kolorów (HighColor, jakość wideo)
24 - bity = maks. 16 777 216 mln kolorów (TrueColor, jakość fotograficzna)
32 - bity = maks. 16 777 216 mln kolorów (TrueColor, szybszy dostęp do pamięci)

  Częstotliwość odświeżania - im wyższa tym lepsza, co objawia się mniejszym mruganiem obrazu, rozsądny poziom to 75 Hz lub 85 Hz (norma VESA "flicker free"). Przy tej samej karcie graficznej częstotliwość odświeżania jest wprost proporcjonalna do rozdzielczości, czyli im większa rozdzielczość tym mniejsza częstotliwość odświeżania dlatego dopasowanie odpowiedniej karty graficznej do możliwości monitora jest bardzo ważne.

  Pasmo - zwykle 110 ~ 200 MHz, im większe tym lepiej. Maksymalna częstotliwość sygnału wejściowego akceptowaną przez monitor, równa iloczynowi częstotliwości odchylenia poziomego, maksymalnej rozdzielczości w poziomie oraz częstotliwości odświeżania ekranu.

  Rozmiary ekranu - czyli przekątna ekranu wyrażana w calach (1 cal = 2,54 cm ). W rzeczywistości powierzchnia czynna ekranu jest mniejsza niż podają producenci gdyż część kineskopu zakryta jest obudową.

      Niektóre dodatkowe zalety jakie może posiadać monitor:

  Bez przeplotu ( Non interlaced ) - redukuje mngotanie obrazu

  Płaski ekran ( Flat Screen ) - według najnowszych technologii Trinitron, pozwala na uzyskanie bardziej płaskiego ekranu co eliminuje wypaczenia obrazu.

  Multiscan - automatyczne dopasowanie się do sygnału podawanego przez kartę graficzną.

  MPR II, TCO'92 / 95 / 98 / 99 - normy określające dopuszczalny poziom promieniowania elektromagnetycznego.

  Sterowanie cyfrowe ( Digital Controls, OSD ) - oznacza brak lub minimalizację regulatorów analogowych (potencjometrów) i zastąpienie ich regulatorami cyfrowymi przez co możemy określić ustawienia osobno dla każdego trybu odświeżania i dla każdej rozdzielczości. Sterowanie cyfrowe jest precyzyjniejsze i zapewnia dużą wygodę obsługi.

  Energy Star - Możliwość przechodzenia monitora po dłuższczej bezczynności najpierw w tryb czuwania a następnie uśpienia co znacznie redukuje ilość zużywanej energii.
Powłoka antyrefleksyjna ( Anti-glare coating ) - eliminuje efekt odbijania się promieni słonecznych od ekranu monitora.

  Degauss - Opcja usuwająca namagnetyzowane obszary z ekranu monitora, które źle wpływają na jakość obrazu. Większość nowoczesnych monitorów jest wyposarzona w przycisk, którego wciśnięcie powoduje rozmagnesowanie ekranu i znaczną poprawę oglądanego obrazu, a zwłaszcza wierności kolorów.

  B - Polska norma bezpieczeństwa elektrycznego.

 

 

MONITORY LCD

     Następną klasę monitorów stanowią tzw. monitory ciekłokrystaliczne - LCD (Liquid Crystal Display) wykorzystywane dotąd najczęściej w Laptopach. Ich wysmukła budowa sprawia, że zajmują znacznie mniej miejsca niż monitory CRT, i są od nich wielokrotnie lżejsze. Panel ciekłokrystaliczny zużywa średnio o 60 procent mniej energii, mniej się nagrzewa a co najważniejsze nie wydziela szkodliwego promieniowania, a wyświetlany na nich obraz pozbawiony jest męczącego wzrok mrugania. Dla monitorów LCD optymalna częstotliwość odświeżania obrazu wynosi 60 Hz. Urządzenia te nadają się zatem do współpracy ze słabszymi kartami graficznymi, których wydajność podczas szybkiego odświeżania obrazu znacznie spada. Poza tym cechą raczej nie spotykaną w tradycyjnych monitorach CRT, a występującą w przypadku wyświetlaczy LCD, jest możlliwość pracy w pozycji pionowej. Zaopatrzone w obrotowe podstawy oraz oprogramowanie Pivot Software, umożliwiają przełączenie trybu wyświetlania w systemie Windows z poziomego na pionowy. Można wówczas (np. podczas pracy z edytorem tekstu) wyświetlić na ekranie całą stronę dokumentu, a jeśli komuś i tego mało może nawet zdjąć monitor z podstawy i powiesić go na ścianie (najgrubsze panele nie przekraczają zwykle 10 cm.). Obecnie na rynku dominują głównie modele o przekątnej obrazu równej 15,1 i 18,1 cala przy czym wartości te, w przeciwieństwie do monitorów CRT, odpowiadają rzeczywistym rozmiarom widocznej powierzchni ekranu. Z pośród wyświetlaczy LCD można wyróżnić kilka typów, osiągających różna parametry wyświetlania. Monitory LCD z bierną matrycą - PM (Passiwe Matrix) charakteryzują się słabym kontrastem i małym kątem widzenia - im większy kąt pod jakim patrzy się na ekran tym jest on mniej czytelny. Poza tym często spotykanym zjawiskiem w monitorach z pasywną matrycą jest pozostawianie smug po szybko przemieszczających się po ekranie obiektach. Drugim i coraz częściej spotykanym rodzajem monitorów LCD, są monitory z aktywną matrycą - AM (Active Matrix), bardziej znane jako TFT (Thin Film Transistors). Monitory pozbawione są wad swego poprzednika z pasywną matrycą, ale
są za to o wiele trudniejsze w technologii produkcj,i przez co ich cena jest znacząco wyższa (trudności w uzyskaniu dużej matrycy tranzystorów są przyczyną powstawania wielu wadliwych egzemplarzy, dlatego producenci przyjeli, że wyprodukowany model nie może przekraczać 6 wadliwych tranzystorów w jednym egzemplarzu a np. dla monitora o rozdzielczości 1024x768 musi ich być aż 2 359 296). Poza wysoką ceną monitory LCD mają jeszcze jedną cechę, skutecznie eliminującą je z niektórych zastosowań. Wysoką jakość obrazu uzyskać można w większości modeli jedynie podczas pracy w najwyższej (wynikającej z technicznej konstrukcji ekranu) rozdzielczości. W przypadku ustawień innych niż nominalne konieczne jest przeskalowywanie obrazu i na ekranie pojawiają się związane z tym błędy. Z tego powodu w większości wyświetlaczy przeskalowany obraz jest dodatkowo wygładzany. W przypadku czcionek najlepsze efekty daje wówczas cieniowanie, dla grafiki stosuje się algorytm krzywych-s wygładzający krawędzie wyświetlanych obiektów. Innym sposobem rozwiązania tego problemu jest również zredukowanie obszaru roboczego. Podobnie rozdzielczość 1280x1024 uzyskuje się w sposób wirtualny - nie można widzieć całej zawartości takiego obszaru roboczego jednocześnie, trzeba za każdym razem przesówać "okno", przez które widzi się tylko wycinek wirtualnego ekranu. Poza niedoskonałościami skalowania, źródłem utraty jakości obrazu w monitorach LCD może być konwersja analogowo-cyfrowa. Mimo że większość tych wyświetlaczy jest urządzeniami cyfrowymi, to są one jednak wyposażone również w analogowe złącza D-Sub (takie same jak w monitorach CRT). Główną przyczyną wykorzystania analogowego toru do przesyłania sygnału z karty graficznej do monitora jest brak jednolitego standardu i znikoma liczba kart ze złączem cyfrowym. Z tego powodu producenci monitorów LCD z wyjściem cyfrowym dostarczają zwykle zestawy zawierające odpowiednią kartę graficzną. Ponadto charakterystyczną cechą monitorów ze złączem cyfrowym jest brak systemu OSD, a co za tym idzie, brak możliwości regulacji parametrów obrazu. Nie jest to jednak wielka wada, gdyż przesłany cyfrowo obraz wolny jest od zakłuceń synchronizacji czy przekłamań kolorów. Ewentualnej korekty kontrastu lub nasycenia barw można dokonać za pomocą opcji dostępnych z poziomu sterowników. Niewątpliwą zaletą wyświetlaczy LCD w stosunku do zwykłych monitorów jest natomiast całkowity brak zniekształceń geometrii obrazu. Spośród wielu funkcji korekcji w monitorach LCD wykorzystuje się jedynie regulację położenia, a w nielicznych przypadkach także szerokości i wysokości. Producenci znacznie większą wagę przywiązują do synchronizacji sygnału wizyjnego. Źle dobrana częstotliwość wyświetlania obrazu powoduje charakterystyczny dla tych wyświetlaczy efekt mżenia.

      Wśród wykorzystywanych przez producentów cyfrowych złączy wyróżnić można trzy główne typy interfejsów: P&D, DFP i DVI.


     P&D (Plug- and-Display) jest standardem interfejsu stworzonym i promowanym przez organizację VESA (Video Electronics Standards Association). Do jego zalet należy możliwość przesyłania zarówno sygnałów analogowych (a więc podłączenia tradycyjnego monitora), jak i cyfrowych, w tym także transmisji USB czy FireWire. 30-pinowe złącze P&D, choć drogie, ma największe możliwości. Niestety, jego uniwersalność okupiona została wysoką ceną, więc jest ono stosunkowo rzadko stosowane.


      Mniej skomplikowanym, a przy tym znacznie tańszym rozwiązaniem jest opracowany w firmie Compaq, a następnie zaakceptowany przez VESA - interfejs DFP (Digital Flat Panel). Wspierany przez takich producentów, jak Nvidia, ATI czy 3dfx, interfejs ten niewiele różni się od P&D. Zrezygnowano jedynie z drogich funkcji dodatkowych (USB, FireWire, transmisji analogowej). Podobnie jak w przypadku P&D, maksymalna rozdzielczość obrazu ograniczona jest do 1280x1024 punkty. Chociaż obecnie standard ten zdobywa przewagę na rynku, jego ograniczenia nie wróżą mu długiego życia.


      Znacznie bardziej przyszłościowy wydaje się interfejs DVI (Digital Visual Interface), za którym opowiada się organizacja DDWG (Digital Display Working Group) z Intelem na czele. Standard ten umożliwia nie tylko przesyłanie cyfrowego sygnału w wysokiej rozdzielczości (ponad 1280x1024). ale także analogowego, dzięki czemu może być stosowany nawet w tradycyjnych monitorach CRT.

Istotne parametry monitorów LCD

  Jakość obrazu - czysty i wyraźny obraz w różnych rozdzielczościach i dobrze widoczny nawet gdy patrzy się na niego z boku. Dobry obraz powinien się jeszcze charakteryzowa brakiem smużenia (pozostawiania smug po szybko przesówających się obiektach) i mżenia. Najlepiej aby model monitora nie posiadał ani jednej uszkodzonej w czasie produkcji matrycy tranzystorów, ale w najgorszym razie nie powinien ich mieć więcej niż 6.

  Funkcjonalność - system sterowania i regulacji parametrami obrazu - OSD, takie jak korekcja geometrii, kolorów, synchronizacji fazy i częstotliwości sygnału wizyjnego (wymaganego dla uzyskania dobrej jakości obrazu) oraz dostępność informacji na temat bieżącego trybu pracy monitora.

  Ergonomia - zgodność parametrów wyświetlania z normami bezpieczeństwa, ergonomii i oszczędności energii. W przypadku monitorów wyposażonych w głośniki - skutecznoś ochrony ekranu przed wpływem drgań wywołanych głośnym odtwarzaniem dźwięków. Istotna jest również szybkość przełączania się monitora między graficznym a tekstowym trybem pracy.

  Obsługa - sposób sterowania ustawieniami monitora (ergonomia przycisków i intuicyjna obsługa).

  Budowa - jakość wykonania obudowy i podstawy, możliwość obrotu (góra - dół i pion - poziom), zawieszenia na ścianie.

  Wyposażenie - obecność głośników, mikrofonu, ilość dostępnych złączy (D-Sub, DFP, DVI, P&D, USB), jakość dokumentacji, sterowników i oprogramowania. W przypadku monitorów ze złączem cyfrowym obecność w zestawie karty graficznej.

Karty graficzne

Zasada działania karty graficznej

Karta sterownika graficznego ma za zadanie zarówno wyświetlanie obrazu, jak i aktywne współuczestnictwo w jego tworzeniu, a nawet zupełne wyręczanie w tej materii glówny procesor komputera. Wyświetlaniem obrazu zajmuje się układ przetwornika RAMDAC. Odpowiednio zaprogramowany, w celu ustawienia parametrów właściwego trybu graficznego, odczytuje on zawarte w pamięci karty bajty opisujące kolory poszczególnych pikseli (to w trybach graficznych; w trybach tekstowych z pamięci czytane są kody znaków oraz ich atrybuty-kolor, migotanie, itp. -a informacja o ich wyglądzie pochodzi z generatora znaków ). Na podstawie odczytanych informacji RAMDAC generuje sygnały elektryczne sterujące monitorem. Za budowanie obrazu w pamięci karty odpowiada jej procesor-wyspecjalizowany układ scalony, zwany także akceleratorem. Na żądanie drivera ( sterownika programowego) potrafi on wykonać podstawowe i najczęściej używane operacje graficzne, np.: kreślenie odcinków, rysowanie prostokątów, wypełnianie i kopiowanie obszarów, co przyspiesza nie tylko działanie programów użytkowych, ale także-a może przedewszystkim-graficznych interfejsów użytkownika ( Windows). W praktyce nierzadko zdarza się, że akcelerator działa tylko w niektórych wyższych trybach, zaś w trybach o gorszych parametrach karta działa jako tzw. bufor ramki ( frame buffer)- wszystkie operacje graficzne wykonuje główny procesor komputera. Obraz jest wyświetlany dopiro wtedy, gdy cały jest już narysowany.
Trzecim elementem karty jest pamięć obrazu, przy czym występuje kilka jej rodzajów. Pamięć graficzna jest najczęściej widocznaw systemie jako jeden ciągły obszar ( linear frame buffer). Procesor może zatem przesyłać obrazy za pomocą normalnego odwołania do pamięci. Dawniej najczęściej spotykanym jest DRAM. Pamięć taka zwana jest pamięcią jednoportową, ponieważ zarówno zapis, jak i odczyt informacji dokonywany jest przez to samo wyprowadzenie układu. Gdy DRAM pracuje w charakterze pamięci operacyjnej komputera, takie rozwiązanie w niczym nie przeszkadza. Jednak w przypadku sterownika graficznego powoduje to konieczność dzielenia dostępu do pamięci między RAMDAC i procesorem, co zmniejsza wydajność systemu. Aby uniknąć takich konfliktów dostępu skonstruowano pamięci dwuportowe, których najczęściej spotykanym typem jest VRAM (Video Ram). Pamięci takie mają osobne wejście (dla procesora) i wyjście (dla przetwornika). Pojawiły się również inne dwuportowe pamięci dla kart graficznych nazwane WRAM ( Window RAM ), różniące się od VRAM sposobem dostępu, nieco większą szybkością. Obecnie takie układy raczej nie są już stosowane. Nie stosuje się już także układów SDRAM. Wszystkie układy wyparło DDRAM, charaktyzujące się pracą z podwójną częstotliwością.
Dawnij stosowano układy z 2,4,8,16 MB RAM na karcie. Obecnie za niezbędne minimum uważa się 64 MB. Wynika to z ciągłego postępu w dziedzinie modelowania obrazów. Oczywiście przy pracy w edytorach tekstu, bazach danych czy arkuszach kalkulacyjnych, w zupełności wystarcza 32 MB, ale producenci kart graficznych tworzą swoje najnowsze podzespoły dla graczy oraz profesjonalistów.
Po włożeniu nowej karty w slot AGP lub PCI nie ma potrzeby przestawiania żadnych zworek, gdyż wszystko jest robione automatycznie. Wszystko to powoduje że obecne karty graficzne są szybsze i mogą być wyposażone w procesory już nie tylko 32-, ale 64- i 128-bitowe, bo istnieje już możliwość szybkiego przesyłania dużej liczby danych pomiędzy procesorem i sterownikiem. Nawet najlepsza karta graficzna nie zadziła dobrze bez odpowiednich sterowników. System operacyjny nie mając zainstalowanych odpowiednich sterowników pozwoli karcie graficznej tylko na pracę w podstawowych trybach.

Układ RAMDAC we współczesnych kartach graficznych zintegrowany jest z procesorem graficznym (zestawienie procesorów graficznych). Od szybkości pracy tego układu uzależnione są rozdzielczość obrazu i częstotliwość odchylania pionowego (odświeżania obrazu). Dla przykładu: przy rozdzielczości 1280 x 1024 i przy częstotliwości odchylania pionowego 100Hz częstotliwość układu RAMDAC nie może być mniejsza niż 173 MHz.
Istotnym parametrem kart graficznych są częstotliwości generowanych przez nie impulsów synchronizacji odchylania poziomego i pionowego.
Karta graficzna poza sygnałami RGB, odpowiedzialnymi za sterowanie trzema katodami kineskopu, generuje jeszcze impulsy synchronizacji poziomej HS i pionowej VS, Które synchronizują pracę generatorów odchylania w monitorze ekranowym (tzn. inicjują początek kreślenia nowej linii lub ramki).
Częstotliwość odchylania pionowego f/VS (zwana też częstotliwością odświeżania obrazu) ma wpływ na zjawisko migotania obrazu. Im wyższa częstotliwość odchylania pionowego tym słabszy efekt migotania. Częstotliwość ta może przyjmować następujące wartości, częściowo standaryzowane: 56, 60, 65, 70, 72, 75, 80, 85, 90, 95, 100, 110, 120, 140, 144, 150, 170, 200, 240 i 250 Hz (wyświetlanych obrazów na sekundę). Standard VESA zaleca częstotliwość odświeżania ekranu wynoszącą minimum 72 Hz.
Częstotliwość odchylania poziomego monitorów wzrasta wraz z rozdzielczością, dla której monitor może wyświetlać dane. Dla rozdzielczości 800 x 600 i częstotliwości odchylania pionowego 72Hz (zalecanej przez VESA), wymagana częstotliwość odchylania poziomego wyniesie 48 kHz. Aby zapewnić rozdzielczość 1024 x 768 (przy f/VS =72 Hz), częstotliwość f/HS musi mieć wartość 58 kHz. Częstotliwość odchylania poziomego współczesnych monitorów wynosi od 30 do 94 kHz.

Dodatkowe funkcje kart graficznych

Większość współczesnych kart graficznych wyposażanych jest w dodatkowe układy, umożliwiające współpracę z odbiornikiem TV, magnetowidem i kamerą. Jednym z tych układów jest dekoder, służący do zamiany analogowego sygnału Video (pochodzącego np. z kamery lub magnetowidu) na sygnał cyfrowy; drugi natomiast, zwany enkoderem, realizuje funkcję odwrotną - zamienia sygnał cyfrowy obrazu (wytworzony przez procesor graficzny karty) na sygnał analogowy.
Dekoder (ang. Video Decoder) realizuje zamianę sygnału analogowego, wg standardu S-Video i Composite Video, pochodzącego z odbiornika TV, kamery lub magnetowidu, na sygnał cyfrowy wg standardu YUV. Enkoder (ang. Video Encoder) realizuje funkcje odwrotną - zamienia sygnał cyfrowy YUV (wytworzony przez procesor graficzny), na sygnał analogowy (wg standardu S-Video i Composite Video), umożliwiający wyświetlanie obrazu za pomocą odbiornika TV lub zapis tego obrazu na taśmie magnetowidowej. Większość dekoderów i enkoderów dokonuje obróbki sygnału telewizyjnego zapisanego w obu systemach telewizji kolorowej: NTSC i PAL. System NTSC (stosowany w Stanach Zjednoczonych i Japonii), generuje obraz z rozdzielczością 640 x 480 (lub 720 x 480 wg standardu CCIR601) i z częstotliwością 30 klatek na sekundę. W systemie PAL (stosowanym w Europie) obraz posiada rozdzielczość 768 x 576 (lub 720 x 576 wg standardu CCIR601) oraz częstotliwość wyświetlania klatek rzędu 25 Hz.

Każda karta graficzna posiada 15-stykowe zewnętrzne złącze VGA, umożliwiające podłączenie monitora. Karta wyposażona dodatkowo w dekoder i enkoder video, powinna posiadać złącza umożliwiające podłączenie źródeł sygnału (magnetowid, kamera, tuner TV) oraz odbiorników sygnału video (magnetowid lub odbiornik TV). Mogą; być to złącza: - S-Video (wejściowe, input) i Composite Video (wejściowe, input), - S-Video (wyjściowe, output) i Composite Video (wyjściowe, output).

Współczesna karta graficzna może posiadać jeszcze następujące dodatkowe złącza rozszerzeń, znajdujące się na płytce karty:
- złącze 26-stykowe VFC {ang. Video Feature Connector), pozwalające dołączyć np. zewnętrzny moduł enkodera, umożliwiający wyświetlanie obrazu na ekranie odbiornika TV,
- złącze 66-stykowe VMI (ang. Video Module Interface), służące do podłączenia np. dekodera MPEG lub modułu współpracującego z odtwarzaczem DVD.

---