- Niech wstąpią pragnący pełnić służbę

ministrancką w stopniu

choralisty - zwrócił się animator do kandydatów. Łukasz pewnym krokiem, z dumą i rado­ścią stanął przed księdzem proboszczem. Usłyszał pytanie skierowane do niego i jego kolegów: - Czy chcecie pełnić służbę mini­strancką w stopniu choralisty? Kiedy odpo­wiedział wraz ze wszystkimi, że chce, ka­płan uroczyście dokonał miano­wania: - Na większą chwałę Pana Boga, któremu Kościół służy w liturgii, ustanawiam was ministrantami w stopniu choralisty.

Potem ksiądz zwrócił się do wszystkich biorących udział w uroczystości. Przypomniał, co znaczy być choralistą. Głównym zadaniem choralisty jest udział we wspólnych modlitwach i śpiewach Kościoła. Dlatego chora-listę nazywa się często ministrantem śpiewu. Ponadto choralistą wy­chodząc z zakrystii,

daje znak dzwonkiem wiszącym przy drzwiach, że procesja wejścia wyruszyła już w stronę ołtarza, a w czasie obrzędów informuje wiernych o kolejnych czynno­ściach, uderzając w gongi i dzwoniąc.

Chłopcy najbardziej przeżyli przyrzecze­nie. Każdy z nich uroczyście obiecywał, że czynności ministranta będzie wykonywał po­bożnie, gorliwie, radośnie, na większą chwa­łę Bożą i dla dobra wspólnoty parafialnej.

Po przyrzeczeniu odbyła się kolejna cere­monia. Ksiądz proboszcz usiadł przed ołta­rzem i podano mu dzwonki. Chłopcy podcho­dzili, składali ukłon i następnie klękali kła­dąc prawą dłoń na dzwonkach. Wtedy ksiądz mówił: - Służ wiernie Bogu i lu­dziom jako choralistą. Ministranci odpowia­dali: Amen. Na koniec odbyło się poświęce­nie i wręczenie krzyża ministranta chorali­sty. Łukasz trzymał krzyż w dłoniach i ze wzruszeniem jeszcze raz powta­rzał w my- ślach sio wa przy- y rzeczenia.

---