Politechnika Krakowska

im. Tadeusza Kościuszki

Wydział Inżynierii Lądowej

Instytut Inżynierii Drogowej i Kolejowej

Praca dyplomowa INŻYNIERSKA

Tytuł pracy pisany dużą czcionką Times New Roman, BOLD 26 pt.

Tytuł w języku angielskim 24 pt. zwykły, kursywa

Autor/Autorzy

Imię i nazwisko 24 pt.

Promotor:

Tytuł, imię i nazwisko

Kraków, marzec, 2016

Strona z tematem zgodnie ze wzorem otrzymanym od proWadzącego

SPIS treści

1. WSTĘP

1. Wprowadzenie

Tekst pracy powinien być pisany na formatkach A4 z marginesami po 2,5 cm (góra, dół, lewy i prawy). Wielkość czcionki podstawowego tekstu, poza tytułami punktów i podpunktów wynosi 12 pt., format czcionki Times New Roman. Odstępy między wierszami wynosi 1,15 pt.

Pomiędzy akapitami stosuje się dodatkowy odstęp 6 pt., a każdy akapit rozpoczyna się wcięciem pierwszego wiersza 1,25 cm. Pierwszy akapit pod tytułem punktu lub podpunktu jest też oddzielony odstępem 6 pt. Taki sam odstęp stosuje się pomiędzy tytułem punktu i tytułem podpunktu.

Tytuły głównych punktów pisane są dużą czcionką o wielkości 14 pt. boldem z zastosowaniem odstępu 3 linii od góry strony. Każdy główny punkt powinien się zaczynać od nowej strony (punkty 1, 2, 3 itd.). Podpunkty pierwszego stopnia (np. 1.1, 1.2 itp.) pisane są czcionką o wielkości 13 pt. boldem, tak jak to pokazano na przykładowej stronie. Jeśli stosuje się podpunkty niższego rzędu, np. 1.1.1, 1.1.2 itd., to wówczas powinny one być pisane czcionką o wielkości 12 pt. również boldem.

Począwszy od strony ze spisem treści, w nagłówku należy podać nazwisko i skrót imienia autora oraz część tytułu pracy. Dane te powinny się mieścić w jednej linijce. Format czcionki: Times New Roman, 10 pt. pisane kursywą, tekst wyrównany „do środka”.

Spis treści nie jest traktowany jako główny punkt. Numerację punktów rozpoczyna się od „wprowadzenia”.

Kolejne strony pracy powinny być numerowane w stopce z wyrównaniem „do prawej”. Nie są numerowane strony: tytułowa oraz strona z tematem. Pierwszą stroną z numerem 1 powinna być strona ze spisem treści.

2. CEL I ZAKRES PRACY

Elementem opisu pracy dyplomowej musi być jasne sformułowanie jej celu i zakresu. Często ogólnie nakreślony cel pracy jest bardzo obszerny i z oczywistego powodu w pracy podejmowane mogą być wybrane zagadnienia i to musi być jasno napisane. Poza tym np. w pracach projektowych można przyjmować różny stopień szczegółowości w opracowywaniu poszczególnych elementów projektu. To powinno być także w tym punkcie opisane. Czytelnik powinien mieć możliwość skonfrontowania swoich oczekiwań z tym, co będzie zawarte w pracy.

Sformułowanie celu i zakresu pracy powinno nawiązywać do tematu wydanego przez promotora.

3. OPIS ZREALIZOWANYCH ZADAŃ - TYTUŁ WŁAŚCIWY DO TEMATU PRACY

1. Przykładowo wprowadzenie do zadania

Opis zadań można poprzedzić przedstawieniem problemu. Np. opisując pomiary prędkości, można wcześniej syntetycznie opisać techniki pomiarowe itp. Poniżej fragment takiego opisu.

Jedną z pierwszych, praktykowanych metod pomiaru prędkości była tzw. metoda „radio-stop”. Nie pochłaniając dużych kosztów umożliwiała wyznaczenie prędkości pojazdu na ustalonym odcinku np. 200 metrów. Na początku ustalonej bazy pomiarowej i na jej końcu stali policjanci, w momencie przejechania linii pomiarowej przez pojazd jeden z policjantów przy pomocy radia lub telefonu dawał sygnał drugiemu do rozpoczęcia pomiaru czasu przejazdu. Drugi policjant w momencie przejechania pojazdu przez koniec bazy zatrzymywał stoper i po odczytaniu czasu w szybki sposób, wykorzystując już wcześniej sporządzoną tabele, znał prędkość poruszającego się pojazdu. Inną odmianą tej metody było wykorzystanie urządzenia wyposażonego w system luster, umożliwiających dokładną obserwacje momentów przejazdu przez linie pomiarowe. Zaletą tej metody w porównaniu z poprzednią była wymagana obecność tylko jednego policjanta wyposażonego w stoper, który w analogiczny sposób mierzył czas przejazdu a następnie odczytywał prędkość z tablicy.

Obie te metody posiadały wady wynikające z błędów pomiarowych. Pierwszy z nich wynikał z pomiaru odcinka bazy oraz odchylenia kierunku ruchu kontrolowanego pojazdu od osi jezdni. Odchylenie to wydłuża drogę przyjętą do obliczeń, a więc otrzymywano prędkość zawsze mniejszą od faktycznej prędkości z jaką poruszał się pojazd. Drugi błąd wynikał z opóźnionego czasu reakcji policjantów dokonujących pomiaru. Dawało to w rezultacie sumę błędów w pomiarze wynoszącą nawet do 20%.

1. Podtytuł nr 1 stosowany w przypadku przedstawienia problemu z podziałem na dodatkowe grupy

Jedną z pierwszych, praktykowanych metod pomiaru prędkości była tzw. metoda „radio-stop”. Nie pochłaniając dużych kosztów umożliwiała wyznaczenie prędkości pojazdu na ustalonym odcinku np. 200 metrów. Na początku ustalonej bazy pomiarowej i na jej końcu stali policjanci, w momencie przejechania linii pomiarowej przez pojazd jeden z policjantów przy pomocy radia lub telefonu dawał sygnał drugiemu do rozpoczęcia pomiaru czasu przejazdu. Drugi policjant w momencie przejechania pojazdu przez koniec bazy zatrzymywał stoper i po odczytaniu czasu w szybki sposób, wykorzystując już wcześniej sporządzoną tabele, znał prędkość poruszającego się pojazdu. Inną odmianą tej metody było wykorzystanie urządzenia wyposażonego w system luster, umożliwiających dokładną obserwacje momentów przejazdu przez linie pomiarowe. Zaletą tej metody w porównaniu z poprzednią była wymagana obecność tylko jednego policjanta wyposażonego w stoper, który w analogiczny sposób mierzył czas przejazdu a następnie odczytywał prędkość z tablicy.

Obie te metody posiadały wady wynikające z błędów pomiarowych. Pierwszy z nich wynikał z pomiaru odcinka bazy oraz odchylenia kierunku ruchu kontrolowanego pojazdu od osi jezdni. Odchylenie to wydłuża drogę przyjętą do obliczeń, a więc otrzymywano prędkość zawsze mniejszą od faktycznej prędkości z jaką poruszał się pojazd. Drugi błąd wynikał z opóźnionego czasu reakcji policjantów dokonujących pomiaru. Dawało to w rezultacie sumę błędów w pomiarze wynoszącą nawet do 20%.

2. Podtytuł nr 2 stosowany w przypadku przedstawienia problemu z podziałem na dodatkowe grupy

Jedną z pierwszych, praktykowanych metod pomiaru prędkości była tzw. metoda „radio-stop”. Nie pochłaniając dużych kosztów umożliwiała wyznaczenie prędkości pojazdu na ustalonym odcinku np. 200 metrów. Na początku ustalonej bazy pomiarowej i na jej końcu stali policjanci, w momencie przejechania linii pomiarowej przez pojazd jeden z policjantów przy pomocy radia lub telefonu dawał sygnał drugiemu do rozpoczęcia pomiaru czasu przejazdu. Drugi policjant w momencie przejechania pojazdu przez koniec bazy zatrzymywał stoper i po odczytaniu czasu w szybki sposób, wykorzystując już wcześniej sporządzoną tabele, znał prędkość poruszającego się pojazdu. Inną odmianą tej metody było wykorzystanie urządzenia wyposażonego w system luster, umożliwiających dokładną obserwacje momentów przejazdu przez linie pomiarowe.

Obie te metody posiadały wady wynikające z błędów pomiarowych. Pierwszy z nich wynikał z pomiaru odcinka bazy oraz odchylenia kierunku ruchu kontrolowanego pojazdu od osi jezdni. Odchylenie to wydłuża drogę przyjętą do obliczeń, a więc otrzymywano prędkość zawsze mniejszą od faktycznej prędkości z jaką poruszał się pojazd. Tabele występujące w tekście

2. Tabele w tekście

W tekście mogą występować tabele zawierające np. zebranie danych z prac pomiarowych lub ujęcie w syntetyczny sposób opisu wybranego problemu. Pojawienie się tabeli w tekście musi wynikać z wcześniejszego opisu danego problemu oraz wskazania w tekście, że dane/opis zamieszczone są w tabeli o podanym numerze. Numery tabel powinny nawiązywać do numeru rozdziału głównego i wówczas będą się składać z dwóch cyfr, z których pierwsza jest numerem rozdziału, np. tabl. 3.4. Przykładowo mógłby to być tekst: wybrane wyniki z pomiarów prędkości na odcinku drogi krajowej nr 7 zestawiono w tabl. 3.4. W tablicy można zastosować czcionkę mniejszą niż 12pt. jeśli wymaga tego zakres zapisywanych treści - konieczność pomieszczenia wielu danych w tabeli.

Nad tabelą powinien być umieszczony tytuł z jego rozmieszczeniem „do środka”. Również tabela powinna być rozmieszczona „do środka”. Pomiędzy tekstem ponad tabelą i tytułem tabeli należy zostawić jedną pustą linię. Pustą linią należy również oddzielić tabelę od następującego po niej tekstu. Poniżej zamieszczono przykładową tabelę.

Tabl. 3.4. Wybrane wyniki z pomiarów prędkości na odcinku drogi krajowej nr 7.

Pora pomiaru	Liczebność próby [-]	Prędkość średnia Vsr [km/h]	Kwantyl 85% [km/h]	Odchylenie standardowe [km/h]
Dzień
Noc

Tekst poniżej tabeli rozpoczynamy z pozostawieniem jednej linii wolnej. Tabela nie może być „przerywana”, powinna się mieścić na jednej stronie. Może to powodować jej umieszczenie zamiast bezpośrednio po odwołaniu się do niej dopiero na początku następnej strony. Długie tabele mogą być dzielone, ale wówczas na kolejnej stronie należy powtórzyć opis kolumn.

Na końcu pracy po spisie literatury należy zamieścić spis tabel i rysunków.

3. Rysunki w tekście

W tekście mogą występować rysunki ilustrujące np. wyniki badań. Pojawienie się rysunku w tekście musi wynikać z wcześniejszego nawiązania do problemu prezentowanego na rysunku oraz wskazania w tekście, że omawiane zagadnienie/wyniki pomiarów itp. są zilustrowane na rysunku o podanym numerze. Numery rysunków powinny nawiązywać do numeru rozdziału głównego i wówczas będą się składać z dwóch cyfr, z których pierwsza jest numerem rozdziału głównego, np. rys. 3.1. Przykładowo mógłby to być tekst: schemat organizacji automatycznego nadzoru prędkości przedstawiono na rys. 3.1.

Rys. 3.1. Schemat organizacji automatycznego nadzoru prędkości.

Podpis rysunku umieszczamy pod rysunkiem pozostawiając pomiędzy rysunkiem a podpisem pusta linię. Tytuł rysunku formatujemy „do środka”. Również rysunek powinien być formatowany „do środka”. Pomiędzy tekstem i rysunkiem pozostawiamy jedną pustą linię. Pustą linią należy również pozostawić pomiędzy podpisem rysunku i następującym po nim tekstem.

Spis wszystkich rysunków należy zamieścić wraz ze spisem tabel na końcu pracy po spisie literatury.

Literatura

1. Elvik R., Erke A., Christensen P., Elementary units of exposure. Transportation Research Record: Journal of the Transportation Research Board, No. 2103, Transportation Research Board of the National Academies, Washington, D.C., pp. 25-31, 2009.

2. Fors C., Lundkvist S.-O., Night-time traffic in urban areas. VTI rapport 650A, 2009.

3. Gaca S., Jamroz K., Ząbczyk K. i inni, Analiza wybranych aspektów zachowania użytkowników dróg, SIGNALCO - FRIL, Kraków - Gdańsk 2003-2008 - okresowe raporty z badań udostępniane na stronie www.krbrd.org.pl.

4. Hermans E., Wets G., Van den Bossche F., Describing the Evolution in the Number of Highway Deaths by Decomposition in Exposure, Accident Risk, and Fatality Risk. Transportation Research Record: Journal of the Transportation Research Board, No. 1950, Transportation Research Board of the National Academies, Washington, D.C., pp. 1-8, 2006.

5. Schlag B., Petermann I., Weller G., Schulze Ch., Mehr Licht - mehr Sicht - mehr Sicherheit?, VS Verlag für Sozialwissenschaften | GWV Fachverlage GmbH, Wiesbaden 2009.

Wykaz literatury powinien być sporządzony alfabetycznie. Wykaz pisany czcionka 11 pt. Jeśli w tekście odwołujemy się do źródeł literatury podając numery, to również zestawienie musi być numerowane. Można w tekście odwoływać się do literatury podając w nawiasach okrągłych nazwiska autorów np. „w pracy (Schlag i inni, 2009) opisano wpływ….” lub „w pracy [5] opisano wpływ….”

Nowak

1

Nowak J. Badania wpływu prędkości na bezpieczeństwo ruchu…..

4

Nowak

---