Paznokcie są zbudowane głównie ze stwardniałych, martwych komórek zawierających keratynę — włókniste białko. Ich wzrost jest zależny od palca i od osoby. Przeciętnie wynosi 3 milimetry na miesiąc. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że paznokieć składa się z jednej części — płytki paznokciowej. Zapewne będziesz więc zaskoczony, gdy się dowiesz, że widocznych elementów można naliczyć znacznie więcej, nie mówiąc o tych, których nie widać. Przyjrzyjmy się bliżej budowie paznokcia. 1. Płytka paznokciowa. Jest to twarda blaszka, którą potocznie nazywamy paznokciem. Składa się z dwóch warstw, górnej i dolnej. Obie części mają odmienny układ komórek, rozrastających się z różną szybkością. Górna powierzchnia jest gładka, a dolna ma równoległe listewki, które odpowiadają listewkom macierzy paznokcia. U każdego człowieka są one inne, toteż mogą służyć do ustalania tożsamości. 2. Obłączek. Jest nim białawy półksiężyc u dołu płytki paznokciowej, widoczny nie na każdym palcu. Paznokieć wyrasta z małego obszaru żywej tkanki u podstawy płytki paznokciowej, tak zwanego korzenia. Jest to najważniejsza część paznokcia. Obłączek stanowi końcowy element korzenia i widoczną część żywego paznokcia. Reszta płytki składa się z martwych komórek. 3. Wały paznokcia: boczny i tylny. Określenie to odnosi się do skóry okalającej płytkę paznokciową. Skóra ta tworzy fałd — nie kończy się przy płytce paznokciowej, lecz zachodzi pod spód i obejmuje wyrastający paznokieć. Wzmacnia i zabezpiecza okolice paznokcia. 4. Obrąbek naskórkowy paznokcia. W rzeczywistości rozpościera się on pod skórką. Jest to warstwa bezbarwnej złuszczającej się skóry, która przylega do grzbietu płytki paznokciowej. 5. Brzeg wolny. Część paznokcia rosnąca poza opuszką palca. 6. Obrąbek Tkanka ta tworzy pod wolnym brzegiem paznokcia wodoszczelne zabezpieczenie, chroniące macierz paznokcia przed infekcją.       Głównym składnikiem paznokci jest keratyna, pewnego rodzaju białka będący również budulcem zewnętrznej warstwy skóry. Paznokcie wyrastają z korzenia paznokcia, będącego fałdem skóry znajdującym się na końcu palców dłoni i stóp. Część paznokcia otaczająca korzeń jest grubsza od jego reszty i zwie się obłączkiem. Ma kształt półksiężyca, a jej biały kolor wynik z tego, że w tym miejscu paznokieć jest stosunkowo gruby. Reszta paznokcia jest niemal bezbarwna, zatem znajdująca się pod nią skóra jest dobrze widoczna. Brzegi paznokcia są chronione przez warstwę martwych skórek, grubszych wokół obłączka. Paznokcie są całkowicie pozbawione narządów zmysłów- nie czujemy nic podczas obcinania paznokci. Tylko wyrywanie ich powoduje ból, odczuwany w skórze. Paznokieć rośnie średnio z prędkością 0,5mm-1 mm na tydzień. Pod spodem paznokcia znajduje się łożysko. W przeciwieństwie do powierzchni paznokcia, spodnia część jest zbudowana z żywych komórek. Nigdy nie powinno się odrywać lub gryźć skórek i paznokci. Zwyczaj ten może doprowadzić do infekcji, powodującej bolesne, wypełnione ropą obrzmienie zwane zanokcicą (paronychia). Jeśli podstawa paznokcia zostanie mocno uderzona, może dojść do uszkodzenia korzenia lub matrycy i w rezultacie cały paznokieć odpadnie.

Historia Czy ktoś z Was zastanawiał się nad tym skąd wogóle się wzięło malowanie paznokci i komu pierwszemu to przyszyło do głowy???Zaczęło się to naprawdę bardzo dawno,dawno temu... Choć nie da się dokładnie określić, kto, kiedy i gdzie zaczął stosować kosmetyki, to wiadomo, że wpisały się one nieodłącznie w historię ludzkości. Badania archeologiczne wykazały, ze zabiegi upiększające znane były w starożytnym Egipcie, Rzymie i Grecji. Ponad 3000 lat przed naszą erą faraon Narmer barwił henną paznokcie, wnętrza dłoni i podeszwy stóp. Znaleziska archeologiczne dowodzą, że Egipcjanki posiadały bogato zdobione zestawy do manikiuru z pełnym wyposażeniem. Bardzo dużą uwagę na swój wygląd zwracała Kleopatra.      Królowa Egiptu, która dzięki kąpielom w kozim mleku, uznawanym za bogate źródło cynku, do dziś jest symbolem piękna. Oznaką braku cynku w ciele są łamiące się, rozdwajające paznokcie. Nefretete malowała paznokcie u nóg i rąk na czerwono - kolorem zastrzeżonym dla rodu królewskiego. W Europie zainteresowanie manikiurem rozpoczęło się dopiero w XIX wieku, w momencie w którym Ludwik Filip; król francuski, kazał sobie robić regularnie manikiur. W latach 30 naszego wieku pewien angielski wizażysta starał się przedłużyć paznokcie Grety Garbo - taśma filmową pomalwną lakierem do paznkci na krwistą czerwień. Nie było zbyt trwałe, bo taśma często odrywała się od paznokcia, ale było to tylko na potrzeby filmu. Takie próby mogą nam wydać się śmieszne w dobie, gdy mamy do czynienia z różnorodnymi odżywkami, lakierami i tipsami, lecz właśnie dzięki niekonwencjonalnemu myśleniu powstały dzisiejsze, tak popularne tipsy akrylowe. W roku 1932 amerykańska firma Charles Revson , później Revlon; wprowadziła specjalne barwniki, dzięki którym lakiery do paznokci idealnie przylegały do paznokci. Stworzono też pełną gamę kolorów. W dzisiejszej dobie na rynku dostępne są setki odcieni i barw lakierów różnych firm.            W latach pięćdziesiątych w Ameryce pewien dentysta w trakcie pracy złamał sobie paznokieć. Utrudniało mu to pracę, więc postanowił uzupełnić ubytek w paznokciu masą akrylową, którą stosował do produkcji protez dentystycznych. I udało się. Tak powstał pierwszy w historii tips akrylowy. Pomysł się spodobał i w latach siedemdziesiątych ruszyła produkcja akrylowych paznokci. Dzisiejsze masy akrylowe stosowane do wykonywania paznokci bardzo różnią się od tych dentystycznych - tamte były bardzo twarde i mało sprężyste, co powodowało, że tipsy łatwo się łamały. Poza tym zawierały substancje szkodliwe dla naturalnej płytki paznokcia, które są wykluczone w dzisiaj używanych masach.   FRENCH MANICURE     Populany dziś manicure french powstał w USA w 1976 roku, jego pomysłodawcą był Jeff Pink. Pomysł malowana paznokci dwoma lakierami - białym i cielistym został stworzony z myślą o aktorkach filmowych pracujących w Holywood. Wcześniej aktorki do każdej kreacji przemalowywały paznokcie, co zajmowało bardzo dużo czasu, manicure francuski był uniwersalny. Jednak, dlaczego ten rodzaj manicure, powstały w USA nie nazywa się amerykańskim manicure, tylko francuskim? Odpowiedź jest prosta, jego pomysłodawca niedługo po wymyśleniu tego sposobu malowania paznokci wyjechał na pokazy mody do Paryża, tam (podobnie jak w Holywood aktorki) modelki miały dość ciągłego malowania i zmywania paznokci, zatem pomysł uniwersalnego manicure bradzo się spodobał i natychmiast przyjął, a jednoczesnie powstała nazwa french. Rodzaje french zmieniały się wraz z modą, przez długi czas były modne tipsy french, bądź naturalne bardzo długie paznokcie tak ozdobione. W 1995 roku Uma Thrunam wprowadziła modę na krótkie naturalne paznokcie french, lub pomalowane na bardzo ciemne kolory - np.: bordo, czy burgunt. Manicure francuski, jednak nadal cieszy się sławą jako manicure ślubny. Kolorami towarzyszącymi beli, jednak nie musi być zawsze delikatmy różowy, bądź beżowy, pojawiają się odważniejsze zestawienia - z brokatowym różem, z opalizującym fioletem, z delikatnie złotym. Kolory są dobrane do temperamantu panny młodej i kolorystyki jej stroju. Manicure, jednak nie powinien zaćmiewać najważniejszej w tym dniu obrączki na palcu.

---