Imagina – poemat dygresyjny z 1913 roku. Składa się z dwudziestu jeden pieśni. Nawiązuje do tradycji romantycznej i jest podobny do utworu Juliusza Słowackiego Beniowski. Jest jednak bliski symbolizmowi. Pod postacią głównego bohatera i jego fascynacji Imaginą ukryte jest w symboliczny sposób credo pisarki: refleksje o roli poezji oraz osobiste przemyślenia. Poemat Imagina jest syntezą fantastyki baśniowej i realizmu, satyryczną krytyką szlachty i Kościoła.
IMAGINA, poemat dygresyjny M. Konopnickiej, prwdr. fragmentów w „Świecie", „Tygodniku Ilustr.", „Kraju", „Życiu", „Głosie", „Kłosach", „Książce" 1886-87,1890-91, wyd. całości w Warszawie 1913. Utwór w 21 pieśniach, pisany oktawą o nierygorystycznej średniówce. Nawiązuje w poetyce i topice do romant. tradycji gatunku, w którym nad znamiennym dla epiki przedmiotowym przedstawieniem osób i zdarzeń dominuje liryczna podmiotowość narratora, dialogującego z bohaterem i czytelnikiem. Konopnicka przywołuje jawnie wzorce Don Juana Byrona i > Beniowskiego Słowackiego. W odróżnieniu jednak od tych dzieł odrealnia epicki wątek fabularny: historię dojrzewania bohatera imieniem Lucyl, dzieje jego wizyjnej fascynacji Imaginą - Megistelejdą, postacią symbolizującą dram. dwoistość poet. tęsknot i okrucieństwa życia. Symboliczna funkcja przemian bohatera scala pretekstową fabułę z warstwą dygresyjną poematu, w której najpełniej wypowiedziała Konopnicka swe credo światopoglądowe -przeświadczenie o roli poezji i osobiste myśli. W dygresjach dominuje patetyczna, ironiczna lub satyryczna krytyka szlach. legendy hist. i współcz. społeczności burżuazyjnej, osiągająca kulminację w romantycznie stylizowanej wizji lud. rewolty, do której dołącza zmężniały bohater.
Wyd. > Konopnicka Maria.