Kleje do okleinowania

Przy rozpatrywaniu przydatności różnych klejów do okleinowania powierzchni tworzyw drzewnych należy zwrócić uwagę przede wszyst­kim na niżej omówione zagadnienia. Przyklejona do podłoża warstwa okleiny jest ze względów oszczęd­nościowych bardzo cienka (0,4— 1 mm) sklejka szalunkowa. Materiał ten ponadto pozys­kuje się najczęściej z drewna gatunków liściastych, którego budowa anatomiczna charakteryzuje się obecnością elementów o stosunkowo dużych wymiarach; szczególnie istotny jest tu udział naczyń. Drewno tych gatunków często zawiera pewne ilości garbników. Niewielka grubość okleiny ułatwia przenikanie kleju na jej powierzch­nię, co powoduje przebicia klejowe. Zawartość garbników w drewnie sprzyja pojawianiu się plam, będących wynikiem reakcji tych substan­cji z niektórymi składnikami lub zanieczyszczeniami klejów. Bardzo czułe reakcje barwne występują przy kontakcie garbników z żelazem lub jego solami. Reakcje te zachodzą w środowisku kwaso­wym, przy czym maksymalny efekt osiągają przy pH wynoszącym ok. 4. Wykazano, że barwa drewna dębowego zanurzonego w roz­tworze soli żelaza ciemnieje już przy zawartości żelaza wynoszącej 0,0001%. Po zwiększeniu zawartości żelaza do 0,001%  brw drewno przy­biera zabarwienie szare o zielonkawym odcieniu, typowe dla tzw. dębu bagiennego. Zawartość żelaza wynosząca 0,005% powoduje zabar­wienie drewna na kolor ciemnoniebieski. Wynika z tego wniosek, że ilości żelaza powodujące przebarwienia są tak małe, że tylko najbar­dziej staranna praca w zakładach produkcyjnych może zapobiec ich powstawaniu meble kuchenne. Z powyższych względów do sporządzania niektórych roztworów używa się wody destylowanej.