Emulsje kosmetyczne typu W/O

2015-01-12

Tagi: emolienty, emulgator, cząsteczki, emulsja

Tylko 20 % emulsji kosmetycznych to emulsje W/O. Wykonanie takiej emulsji jest z natury dużo trudniejsze niż emulsji O/W. Chociaż wynika to z kilku przyczyn, najważniejszą jest brak wyraźnej, podwójnej warstwy elektrycznej otaczającej kropelki wody co zwiększa prawdopodobieństwo koalescencji – łączenia cząsteczek fazy rozproszonej w większe.

Kilka słów o emulsji W/O

W emulsji woda w oleju fazę ciągłą stanowi  faza hydrofobowa, która  stabilizuje układ , natomiast woda jest w niej rozproszona w postaci kropelek wielkości 0,5 – 2μm. Zawartość objętościowa fazy olejowej w układzie waha się w przedziale od 18-40% . Resztę  (60 – 82%) stanowi  faza wodna wraz z polialkoholami (glikol propylenowy, gliceryna) oraz substancjami aktywnymi wykazującymi właściwości hydrofilowe. Najczęściej,  podobnie jak  w układach  O/W,  zawierają około 30% fazy olejowej ze względu na przyjemne odczucie na  skórze. Emulsje W/O charakteryzują bardzo silne oddziaływania spowodowane minimalnymi odległościami pomiędzy kropelkami wody.

Takie układy dyspersyjne są odpowiednie dla skóry suchej ze względu na wysokie właściwości  pielęgnacyjne skóry. Poprawiają  jej barierę ochronną poprzez tworzenie filmu-  nielepkiej warstwy okluzyjnej.

Sposoby stabilizacji emulsji

Istnieje wiele sposób stabilizacji układów emulsyjnych W/O.  Najczęściej stabilność zależy od odpowiednio dobranego wielofunkcyjnego i polimerycznego emulgatora, który tworzy na powierzchni kropel stabilny amfifilowy film.  Do innych metod stabilizacji należy  zwiększenie lepkości emulsji poprzez zwiększenie lepkości fazy zewnętrznej np. za pomocą wazeliny.  Również woski tj. popularny wosk pszczeli, carnauba lub candellila, tworząc trójwymiarową strukturę  oreożelu poprawiają wytrzymałość  dyspersji. Stabilizatorami emulsji W/O mogą być również związki powierzchniowo czynne, których wsparcie emulgatora jest porównywalne do działania cholesterolu oraz jego estrów. Stearyniany metali dwuwartościowych takich jak magnez i cynk oraz stearynian trójwartościowego glinu  poprawia konsystencję fazy olejowej w emulsji. Również sole metali są ważne w tworzeniu emulsji.  Stabilizujący efekt soli częściowo opiera się jej pęcznieniu, a przez to  zwiększeniu objętości fazy  olejowej,  co wpływa na jej lepkość. Dodatkowo jony magnezu i cynku zmniejszają napięcie między powierzchniami obu faz. Znanym i  skutecznym stabilizatorem emulsji W/O zwiększające lepkość fazy olejowej są również czwartorzędowe związki bentonitu, aktywowane małymi ilościami węglanu propylenu.

Stabilność emulsji poprzez zwiększenie lepkości  możemy otrzymać również dzięki dłuższej homogenizacji emulsji. Jest to jednak metoda dość niebezpieczna, ponieważ „przehomogenizowanie” może skutkować uwalnianiem wody tzw. kawitacją emulsji.

Zależność stabilizacji emulsji z odczuciem

Na odczucie  emulsji decydujący wpływ ma dobór emulgatora oraz  emolientów. Również wyżej opisane metody stabilizacji wpływają na sensorykę. Np. zwiększając ilość wosków  lub/i fazy olejowej w formulacji nadajemy jej bardziej  „bogate”  odczucie, natomiast zwiększając lepkość sprawiamy, że produkt jest cięższy, trudniejszy w aplikacji. Kosmetyki o mniejszej lepkości odbiera się częściej jako lżejsze, przyjemniejsze w użyciu.

Żródła - kliknij, aby zwinąć

Kralheinzschrader, Andreas Domsch „cosmetology _ theory and practice”  volume III, 2005