Emulsje kosmetyczne typu W/O
2015-01-12
Tagi: emolienty, emulgator, cząsteczki, emulsja
Tylko 20 % emulsji kosmetycznych to emulsje W/O. Wykonanie takiej emulsji jest z natury dużo trudniejsze niż emulsji O/W. Chociaż wynika to z kilku przyczyn, najważniejszą jest brak wyraźnej, podwójnej warstwy elektrycznej otaczającej kropelki wody co zwiększa prawdopodobieństwo koalescencji – łączenia cząsteczek fazy rozproszonej w większe.
Kilka słów o emulsji W/O
W emulsji woda w oleju fazę ciągłą stanowi faza hydrofobowa, która stabilizuje układ , natomiast woda jest w niej rozproszona w postaci kropelek wielkości 0,5 – 2μm. Zawartość objętościowa fazy olejowej w układzie waha się w przedziale od 18-40% . Resztę (60 – 82%) stanowi faza wodna wraz z polialkoholami (glikol propylenowy, gliceryna) oraz substancjami aktywnymi wykazującymi właściwości hydrofilowe. Najczęściej, podobnie jak w układach O/W, zawierają około 30% fazy olejowej ze względu na przyjemne odczucie na skórze. Emulsje W/O charakteryzują bardzo silne oddziaływania spowodowane minimalnymi odległościami pomiędzy kropelkami wody.
Takie układy dyspersyjne są odpowiednie dla skóry suchej ze względu na wysokie właściwości pielęgnacyjne skóry. Poprawiają jej barierę ochronną poprzez tworzenie filmu- nielepkiej warstwy okluzyjnej.
Sposoby stabilizacji emulsji
Istnieje wiele sposób stabilizacji układów emulsyjnych W/O. Najczęściej stabilność zależy od odpowiednio dobranego wielofunkcyjnego i polimerycznego emulgatora, który tworzy na powierzchni kropel stabilny amfifilowy film. Do innych metod stabilizacji należy zwiększenie lepkości emulsji poprzez zwiększenie lepkości fazy zewnętrznej np. za pomocą wazeliny. Również woski tj. popularny wosk pszczeli, carnauba lub candellila, tworząc trójwymiarową strukturę oreożelu poprawiają wytrzymałość dyspersji. Stabilizatorami emulsji W/O mogą być również związki powierzchniowo czynne, których wsparcie emulgatora jest porównywalne do działania cholesterolu oraz jego estrów. Stearyniany metali dwuwartościowych takich jak magnez i cynk oraz stearynian trójwartościowego glinu poprawia konsystencję fazy olejowej w emulsji. Również sole metali są ważne w tworzeniu emulsji. Stabilizujący efekt soli częściowo opiera się jej pęcznieniu, a przez to zwiększeniu objętości fazy olejowej, co wpływa na jej lepkość. Dodatkowo jony magnezu i cynku zmniejszają napięcie między powierzchniami obu faz. Znanym i skutecznym stabilizatorem emulsji W/O zwiększające lepkość fazy olejowej są również czwartorzędowe związki bentonitu, aktywowane małymi ilościami węglanu propylenu.
Stabilność emulsji poprzez zwiększenie lepkości możemy otrzymać również dzięki dłuższej homogenizacji emulsji. Jest to jednak metoda dość niebezpieczna, ponieważ „przehomogenizowanie” może skutkować uwalnianiem wody tzw. kawitacją emulsji.
Zależność stabilizacji emulsji z odczuciem
Na odczucie emulsji decydujący wpływ ma dobór emulgatora oraz emolientów. Również wyżej opisane metody stabilizacji wpływają na sensorykę. Np. zwiększając ilość wosków lub/i fazy olejowej w formulacji nadajemy jej bardziej „bogate” odczucie, natomiast zwiększając lepkość sprawiamy, że produkt jest cięższy, trudniejszy w aplikacji. Kosmetyki o mniejszej lepkości odbiera się częściej jako lżejsze, przyjemniejsze w użyciu.
Kralheinzschrader, Andreas Domsch „cosmetology _ theory and practice” volume III, 2005