Napromieniowanie/irradiacja- stosunek strumienia promienistego do wielkości powierzchni, na którą pada. Wypromieniowanie/emitancja- stosunek strumienia promienistego do wielkości powierzchni promieniującej.

Prawa promieniowania: Prawo Wiena-„Długość fali max promieniowania jest odwrotnie proporcjonalne do temperatury bezwzględnej ciała promieniującego”. Prawo Boltzmanna-„ Całkowita emitancja ciała jest wprost proporcjonalna do jego temperatury przy uwzględnieniu współczynnika emisyjności”. Prawo Kirchoffa-„Kierunek efektywnego przepływu energii zależy od różnicy temperatury ciała i otoczenia. W stanie równowagi promieniowania ciało tyle samo pochłania co emituje energii w danym zakresie fali”.

Stała słoneczna- jest to wartość natężenia napromieniowania słonecznego. Na ogół wynosi 1367 W/m². Albedo- stosunek promieniowania odbitego od danej powierzchni do tego, które do niej dochodzi. Do pomiaru napromieniowania służą: solarymetr, aktynometr, pyranometr. Usłonecznienie- to czas trwania bezpośredniego promieniowania słonecznego w danym miejscu. Do jego pomiaru służy heliograf Campbella-Stoke’a. Szklana kula skupia w sobie energię promieniowania bezpośredniego, tak że jest w stanie wypalić ślad na pasku tzw. heliogramu.

Temperatura- to wskazanie termometru umieszczonego na wysokości 2m nad powierzchnią gruntu, w klatce meteorologicznej. 0^oC to 273 K. Wilgotność bezwzględna- ilość pary wodnej w 1m³ powietrza[kg/m³]. Wilgotność aktualna[e]; jest to ciśnienie jakie wywiera para wodna zawarta aktualnie w mieszaninie gazów, [hPa]. Wilgotność max[E]- maksymalne ciśnienie parcjalne, jakie wytwarza każdy gaz mieszaniny, niezależnie od ciśnień gazów pozostałych. Wilgotność względna[f]- stosunek wilgotności aktualnej do maksymalnej, wyrażany w % (f=e/E). Temperatura punktu rosy- temperatura przy której aktualnie znajdująca się w powietrzu para wodna osiąga stan nasycenia.

Ewaporometr Piche’a- rurka szklana długości ok. 30 cm i średnicy ok.10 mm otwarty z jednego końca. Drugi, zamknięty koniec, ma uchwyt do pionowego zawieszenia przyrządu. Rurka ma podziałkę w milimetrach. Rurkę po napełnieniu destylowaną wodą i zakryciu otworu krążkiem bibuły o średnicy 40 mm zawiesza się w klatce meteorologicznej. Woda znajdująca się w rurce wsiąka w bibułę, z której paruje, obniżając swój poziom w rurce. Różnice poziomów wody w rurce, zanotowane podczas kolejnych obserwacji, dostarczają informacji o warunkach parowania. Ewaporometr Wilda - za pomocą tego przyrządu można określić wagowo ilość wyparowanej wody. Jest to wago uchylna, w której szalkę stanowi blaszany zbiorniczek, o powierzchni 250 cm2 i głębokości 15 m, napełniony wodą. Przyrząd ustawia się pod daszkiem żaluzjowym, a wskazówka wagi pozwala określić wielkość parowania z dokładnością 0,1 mm. Psychrometr- przyrząd do pomiaru zawartości wilgoci w powietrzu za pomocą suchego i zwilżonego termometru. Psychrometr Augusta- jest podstawowym przyrządem do pomiaru wilgotności powietrza używanym na stacjach meteorologicznych w Polsce; składa się z dwóch jednakowych termometrów zawieszonych obok siebie pionowo na statywie, Jeden z nich nazywamy suchym-wskazuje aktualną temperaturę powietrza. Drugi - zwilżony- owinięty jest kawałkiem batystu; dolny koniec batystu zanurzony jest w wodzie destylowanej. Woda poprzez batyst podsiąka do góry i zwilża zbiornik termetru.. Pomiar wilgotności psychrometrem polega na określeniu różnicy temperatur wskazanych przez termometr suchy i wilgotny. Psychrometr aspiracyjny Assmanna- służy do pomiaru temperatury i wilgotności powietrza poza klatką meteorologiczną. Składa się z dwóch term. – suchego i zwilżonego, umieszczonych w poniklowanej obudowie, dobrze odbijającej prom. słoneczne. W głowicy przyrządu jest wentylator powodujący przepływ pow. wokół zbiorników termometru ze stałą prędkością ok.3m/s. Pomiaru dokonuje się w nast. sposób: zwilżamy wodą destylowaną batyst, którym jest owinięty zbiornik jednego z termometrów i nakręcamy went. Gdy temp. na termometrze zwilżonym przestanie się obniżać odczytujemy wynik na obydwu termometrów.

Mgła radiacyjna- powstaje w skutek wypromieniowania ciepła z powierzchni ziemi i z przyległych do niej warstw powietrza powstaje przy spokojnej bezchmurnej pogodzie. Związane jest z inwersją temperatur. Mgła adwekcja- powstaje w skutek ochłodzenia się masy powietrznej, gdy przesuwa się ona w kierunku poziomym. Najbardziej trwałe i gęste mgły tworzą się przez napływ powietrza ciepłego nad zimne podłoże. Rosa- osad w postaci kropelek, powstaje w wyniku zetknięcia się powietrza z wychłodzonymi powierzchniami przedmiotów. Szron- powstaje w wyniku kontaktu wilgotnego powietrza z podłożem o temperaturze poniżej 0 °C, zachodzi wówczas resublimacja pary wodnej, czyli jej bezpośrednia przemiana w ciało stałe. Sadź- zamarznięte kropelki mgły, osadzające się na powierzchniach pionowych. Gołoledź- pojawia się, gdy przechłodzone krople deszczu trafiają na powierzchnie o temperaturze 0^o C i niżej. Ciepłe powietrze zalega nad wychłodzoną powierzchnią. Pluwiograf - urządzenie do automatycznego pomiaru ciągłych opadów, rejestrujące ich ilość, czas trwania i natężenie. Zbudowany z: powierzchnia zbierająca opad, lejek z rurką odprowadzający wodę do komory pływakowej, komora pływakowa z pływakiem wewnątrz, lewar odprowadzający wodę do naczynia kontrolnego, pręt pływaka z ramieniem i piórkiem, bęben rejestracyjny z nałożonym paskiem papieru, kontrolne naczynie na wodę opadową, osłona. Deszczomierz Hellmanna- objętość 200 cm³,  do monitorowania wielkości opadów atmosferycznych. Deszczomierz składa się z: uchwytu mocującego, dwuczęściowego korpusu, pokrywy, krzyża śnieżnego, zbiornika na opady,  menzurki wyskalowanej w mm / 1m². Wiatr- to poziomy ruch powietrza wywołany różnicą ciśnienia atmosferycznego. Podstawową siłą wpływającą na prędkość i kierunek wiatru jest poziomy gradient baryczny.

Ciśnienie atmosferyczne- ciśnienie, jakie wywiera powietrze na wszystkie znajdujące się w nim przedmioty; mierzy się je barometrami, na poziomie morza średnia wartość ciśnienia wynosi 1013 hPa, maleje wraz ze wzrostem wysokości (baryczny stopień); ciśnienie atmosferyczne jest ważnym czynnikiem wpływającym na pogodę i sprawność psychofizyczną ludzi; czasami błędnie zw. ciśnieniem barometrycznym. Barometr- przyrząd do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. W zależności od zasady działania, barometry dzielą się na cieczowe i sprężynowe.
Synoptyka- nauka o przewidywaniu pogody. Prognostyki- dane niemierzalne- obserwacje wizualne zjawisk atmosferycznych. Klimat- zespół cech pogodowych charakterystycznych, powtarzalnych dla danego miejsca. Kształtuje się pod wpływem czynników takich jak: położenie geograficzne, wysokość nad poziomem morza, rozkład lądów i oceanów, kompleksy roślinności. Temperatura ekwiwalentna- umowna temperatura, jaką osiągnęłoby powietrze, gdyby skroplić całą zawartą w nim parę wodną w procesie adiabatycznym, oraz gdyby wydzielone przy tym ciepło zostało zużyte na jego nagrzanie przy stałym ciśnieniu. Temperatura ekwiwalentna jest większa od temperatury rzeczywistej powietrza. Te= T+ ΔT; ΔT=k*e. Temperatura efektywna- odzwierciedla łączny wpływ temperatury, wilgotności powietrza i prędkości wiatru na kształtowanie odczuwalności cieplnej człowieka podczas kąpieli powietrznych w cieniu. Wskaźnik ten nie uwzględnia promieniowania słonecznego.

Pionowy rozkład natężenia promieniowania w drzewostanie zależy od: napromieniowania na przestrzeni otwartej, położenia słońca, elementów położenia(stok, niziny), rodzaju drzewostanu. BILANS CIEPLNY W DRZEWOSTANIE: Przebieg temperatury w drzewostanie jest zależny od przebiegu promieniowania. W lesie gdy korony drzew zacieniają Ziemię we wszystkich wypadkach inwersja temperatury występująca tu w dnie w dolnej warstwie powietrza do 2m powoduje, że temperatura maksymalna jest niższa niż na terenie otwartym. W nocy zaś wskutek izotermii w lesie jest cieplej, a zatem minimum jest tu większe.

Prądy morskie dzieli się ze względu na: a)powstawanie: wiatrowe, grawitacyjne, gradientowe geograficzne, wstępujące, przypływowo-odpływowe; b)usytuowanie: powierzchniowe, głębinowe, przydenne; c) kierunek: poziome, pionowe; d) cechy termiczne: ciepłe, zimne; e) czas trwania: stałe, okresowe, czasowe.

Cyrkulacja powietrza- system ruchów powietrza atmosferycznego, występujących w wyniku: różnicy dopływu promieniowania słonecznego na różnych szerokościach geograficznych i ruchu obrotowego Ziemi dookoła osi. Nieustanne obserwacje zmian ciśnienia oraz kierunku i prędkości wiatru pozwalają ustalić pewne charakterystyczne cechy ogólnej cyrkulacji atmosfery. Ma ona strukturę komórkową, na każdej półkuli można wyróżnić 3 komórki cyrkulacyjne powiązane ze sobą.

Cyrkulacja międzyzwrotnikowa- nad równikiem nagrzane powietrze unosi się do góry. Powoduje to wytworzenie się pasa niskiego ciśnienia nad równikiem oraz pasa ciszy(brak wiatrów). Jednocześnie tworzą się burzowe chmury, które powodują tzw. opady zenitalne. Masy powietrza rozdzielają się i kierują ku zwrotnikom, przybierając dzięki sile Corriolisa kierunek zachodni. Suche i chłodne powietrze opada nad zwrotnikami, dając początek wyżom zwrotnikowym. Ciepłe i suche powietrze znad zwrotników zaczyna się przemieszczać ku równikowi, ponieważ obszar ten ma wyższe ciśnienie atmosferyczne, niż strefa równikowa. Ten właśnie poziomy ruch suchego, gorącego powietrza z kierunku NE na półkuli północnej a z SE na południowej odbywający się przy powierzchni Ziemi nazywamy pasatami.

Cyrkulacja umiarkowanych szerokości- cześć powietrza z wyżu zwrotnikowego odpływa ku umiarkowanym szerokościom, gdzie wytworzył się niż baryczny. Pod wpływem siły Coriolisa wiatry te zmieniają kierunek na zachodni. Wieją tam zatem wiatry zachodnie.

Cyrkulacja okołobiegunowa- powietrze ciężkie i gęste, opada w dół, tworząc obszary wysokiego ciśnienia. Wiatry te płyną ku niższym szerokościom geograficznym, gdzie istnieje niż. Wiatry dzięki sile Coriolisa przybierają kierunek północno-wschodni i wschodni na półkuli płn, i południowo-wschodni i wschodni na półkuli płd.

Wiatry sezonowe:

Monsuny- wiatry, zmieniające swe kierunki w zależności od pory roku. Monsun letni -Latem nad lądem powstaje niż a nad oceanem wyż. Z kierunku wyżu dociera na ląd powietrze wilgotne, przynosząc opady. Monsun zimowy- zimą nad lądem powstaje wyż, a nad oceanem niż. Wówczas suche powietrze z lądu osuwa się w stronę oceanu.

Wiatry lokalne: Bryza: wiatry charakterystyczne dla terenów nadmorskich. Zmieniają się w ciągu doby. W dzień na lądzie jest niż, a na morzu wyż- bryza wieja z nad morza w kierunku lądu. Nocą jest odwrotnie. Bora: wiatr mocny wiejący znad niewysokich gór ku ciepłemu morzu. Halny: (fen) powstaje gdy po przeciwnych stronach gór jest różne ciśnienie. Wiatry górskie: (nocą, gdy ochłodzone powietrze spływa ze zboczy do dolin). Wiatry dolinne:(w dzień, gdy ciepłe powietrze unosi się do góry, a na jego miejsce napływa chłodne).

Fronty atmosferyczne- strefy przejściowe między masami powietrza o różnych właściwościach. Front zimny: powstaje, gdy na terytorium przesuwa się masa zimnego powietrza wypychając do góry powietrze ciepłe. Jest to front szybki, powodujący opady obfite, ale krótkotrwałe. Front ciepły: powstaje, gdy na terytorium napływa powietrze ciepłe, wypychając zimne. Jest to front wolny, dający mało obfite opady, ale długotrwałe.

Niż baryczny- obszar, w którym ciśnienie spada ku środkowi w odrębie zamkniętych izobarów. Wyż baryczny- obszar, w którym ciśnienie wzrasta ku środkowi w odrębie zamkniętych izobarów.

Obieg wody w przyrodzie: Pod wpływem ciepła słonecznego powierzchnia mórz i oceanów nieustannie paruje. Woda zmienia stan skupienia i masy pary wodnej mieszają się z powietrzem. Przy dostatecznie dużej wilgotności powietrza następuje skraplanie pary wodnej do postaci małych kropelek, które grupują się w widoczne skupienia chmury. W wyniku ochładzania na niewielkich wysokościach powietrza zawierającego parę wodną powstają mgły. Chmury, niesione wiatrem przemieszczają się nad powierzchnią lądów mórz i oceanów. W określonych warunkach drobniutkie kropelki łączą się ze sobą w większe krople i opadają na ziemię jako deszcz, śnieg lub grad. Ziemia wchłania opady atmosferyczne i gromadzi je w postaci wód gruntowych. W niektórych miejscach wody gruntowe wydostają się na powierzchnię i tak powstają źródła. Z nich biorą początek strumyki, te z kolei łączą się ze sobą w większe strumienie i rzeki, które wpadają do morza lub oceanu. W ten sposób zamyka się obieg wody w przyrodzie. Proces zaczyna się od nowa.

Wiatry lokalne na świecie: Wiatr Blizzard: to mroźny, silny (do 80-90 km/h) wiatr północno-zachodni wiejący w południowej Kanadzie i północnej części Stanów Zjednoczonych. Przynosi on znaczne spadki temperatury (sięgające nawet -30°C) oraz bardzo obfite opady śniegu. Jest powodowany brakiem naturalnych barier geograficznych hamujących ruch powietrza wzdłuż Gór Skalistych. Tornado:  gwałtownie wirująca kolumna powietrza, będąca jednocześnie w kontakcie z powierzchnią ziemi i podstawą cumulonimbusa. Tornada osiągają różne rozmiary. Zwykle przyjmują postać widzialnego leja kondensacyjnego, węższym końcem dotykającego ziemi. Dolna część leja jest często otoczona chmurą odłamków i pyłu. Skala określającą siłę tornada jest skala Fujita(F0-F5). Suestado(sur): powoduje burze płd-wsch powstałe w wyniku pojawienia się niżu- Argentyna, Urugwaj, zimą Brazylia. Pampero: chłodny, silny wiatr z południowy powstawanie jego wiąże się z przechodzeniem frontu chłodnego- Argentyna, Paragwaj, Buran: bardzo silny, porywisty, mroźny wiatr wiejący z północny i północno-wschodni, w środkowej Syberii, Suchowiej: gorący, suchy wiatr, pojawiający się latem-Ukraina, Rosja, Kazachstan), Bora: chłodny, suchy, porywisty, wiejący nad Adriatykiem, Fen: ciepły, suchy, porywisty, opadający z wierzchołków pasma górskiego ku dolinom.

Co wywołuje zmiany przestrzenne klimatu?: szerokość geograficzna(bilanse energetyczne), odległość od mórz oceanów(różna pojemność cieplna podłoża, różne warunki parowania i kondensacji, prądy wodne), wysokość obszaru nad poziomem morza(spadek temp oraz wzrost opadów wraz z wysokością, ilość UV, prędkość wiatru, zmiany ciśnienia atmosferycznego), rzeźba terenu(siła tarcia, bilanse promieniowania, wpływ na kierunki strumieni powietrza), działalność człowieka(emisja gazów, wpływ na stosunki wewnątrz biosfery).

Makroklimat- charakterystyczny dla większych obszarów na Ziemi, np. strefy, kontynentu, kraju, regionu. Makroklimat zależy od ogólnej cyrkulacji atmosferycznej, szerokości geograficznej, odległości od mórz i oceanów oraz orografii terenu. Mikroklimat- charakterystyczny dla małej części środowiska przyrodniczego, jak np. kępy traw, korony drzew, bardzo zmienny i nietrwały. Mezoklimat, klimat miejscowy, klimat lokalny- dla takich jednostek geograficznych, jak np. dolina rzeczna, wzgórze, las, miasto.

Wrażliwość na warunki klimatyczne lasów jest bardzo duża, tak, że w istocie zbiorowiska leśne mogą stanowić wskaźniki typów klimatu i być podstawą do ustalenia granic poszczególnych stref klimatycznych. Najważniejsze znaczenie dla kształtowania się składu gatunkowego i tempa przyrostu masy mają: opady atmosferyczne i zasoby energii- temperatura powietrza.

Lasy stref klimatycznych:

Lasy strefy okołorównikowej: Lasy strefy okołorównikowej - są to lasy wiecznie zielone - puszcze. Panuje tam przez cały rok wysoka temperatura i padają obfite deszcze. Roślinność jest bardzo bujna i rośnie bardzo szybko.
Na 1 ha lasu tropikalnego występuje około 200 gatunków drzew; Drzewa lasów oplątane są lianami, występuje tam duża ilość epifitów. Występowanie: Dorzecze Amazonki, kotlina Kongo, Archipelag Malajski. Charakterystyczna formacja: las namorzynowy - tworzą go drzewa i krzewy będące słonoroślami. 
Lasy podzwrotnikowe- występują tam pory suche. Drzewa są niższe. W czasie pory suchej zrzucają liście, natomiast w porze deszczowej przypominają lasy równikowe. Powstają tam lasy parkowe. Wzdłuż rzek lasy galeriowe. Lasy strefy umiarkowanej- rosną tam lasy liściaste, iglaste i mieszane. Drzewa zrzucają liście na zimę. Lasy liściaste występują w Europie Zachodniej, USA i Azji. Przeważają tam dęby, buki, graby, lipy, jesiony, klony, wiązy, jawory, brzozy. Lasy mieszane występują w Europie Środkowej. Formacja krzewiasta- twardolistne krzewy, występują w klimatach o suchym lecie, deszczowej zimie. Drzewa: oliwki, dęby korkowe, pinie, kasztany, cedry.  Największe są lasy iglaste. Występują na Syberii, w Kanadzie, Europie Środkowej, Skandynawii i na Alasce. Lasy te są zwane tajgą - rosną tam: świerk, sosna, jodła, modrzew, brzozy, olchy, topole, cisy. Roślinność tajgi jest dobrze przystosowana do długich zim i krótkiego lata.

Leśnictwo a zmiany klimatu: straty powierzchni leśnej, spowodowane szczególnie przez wycinanie lasów tropikalnych i degradację lasów reprezentują przyrost CO₂ na poziomie ok 17% światowej emisji gazów cieplarnianych. Lasy zarządzane w zrównoważony sposób odgrywają bardzo ważną rolę w łagodzeniu zmian klimatu. Długookresowość produkcji w sektorze leśnym narzuca konieczność podjęcia szybkich decyzji dotyczących możliwości przystosowania się do zmian klimatu.

Rola lasu w procesie zmian klimatycznych: las osłabia zmiany klimatyczne- jako formacja odnawialna, charakteryzuje się od zdolnościami pochłaniania i gromadzenia węgla(w drewnie i glebie). Dostarcza poddającego się biodegradacji odnawialnego surowca, będącego substytutem innych materiałów, których wyprodukowanie wiąże się ze znacznym nakładem energii. Las korzysta ze zmian klimatycznych(jest beneficjentem)- wzrost stężenia CO2 w atmosferze- gazu będącego podstawowym składnikiem zaopatrzenia pokarmowego roślin w procesie fotosyntezy- dzięki temu las rośnie lepiej, przybywa zawartych w nim zasobów drewna. Las wzmacnia zmiany klimatyczne- wylesiania w celu uzyskania ziemi dla innych form gospodarowania. Użytkowanie lasu(brak intensywnej uprawy gleby, braku odnowień lasu lub opóźnień w odnowieniach po wycince, przetrzymywania drzewostanów do stanu ich naturalnego rozpadu), czy pożaru lasu. Las „cierpi” z powodu zmian klimatycznych- zagrożenia abiotyczne(będące skutkiem działania czynników natury nieożywionej) i biotycznych(powstających w wyniku oddziaływania organizmów żywych), prowadzących do osłabienia jego kondycji, wzrostu wrażliwości na szkodniki i choroby, wzrostu palności, zmian w strukturze gatunkowej naturalnych zasięgach gatunków drzew.

Metody zarządzania gospodarką leśną w celu łagodzenia zmian klimatycznych: przedsięwzięcia służące zachowaniu dotychczasowego bilansu węgla na poziome wyjściowym, zwiększenie pochłaniania i akumulacji węgla, zalesiania i zadrzewienia, gospodarka plantacyjna, rewitalizacja lasów zdegradowanych, zastąpienia drewnem paliw kopalnych i materiałów, których produkcja wymaga dużych ilości energii.

Efekt cieplarniany (szklarniowy) zjawisko ocieplenia się klimatu Ziemi, polegające na podwyższenie temperatury powierzchni Ziemi będące skutkiem zatrzymania energii słoneczne przez gazy, głównie: CO₂, freonów, metanu i N₂O. Atmosfera zawiera masy powietrza, które zatrzymują i magazynują ciepło pochodzące ze Słońca pod postacią promień podczerwonych. Skutki: wzrost temp, topnienie lodowców, zwiększa się ilość opadów, przesuw stref klimatycznych ku biegunom.

Klimat Polski: Polska położona w strefie umiarkowanej półkuli północnej ,wiatry z cyrkulacją niżową, ukształtowanie terenu- układ pasowy. Polska leży w klimacie umiarkowanym przejściowym(między oceanicznym a kontynentalnym). Wyróżnić można 6 pór klimatycznych(przedwiośnie, wiosna, lato, jesień, przedzimie, zima). Wiatry słabe i umiarkowane; najniższe opady( Wielkopolska i Mazowsze 450-500mm) najwyższe ( podgórze i góry ponad 1000mm).

Lasy stref klimatycznych a zmiany klimatu globalnego:

Las tropikalny- lasy deszczowe pozostaną na obszarach cechujących się obfitymi, całorocznymi opadami deszczu, silnym nasłonecznieniem, wysoką średnią roczną temp(ok26^o C) nie będzie zróżnicowania pór roku, rośliny nie zrzucą liści, pozostania duża różnorodność gatunkowa.

W klimacie umiarkowanym- lasy zróżnicowane(od lasów zbliżonych do deszczowych do lasów strefy chłodnej. Pojawią się deficyty wody, lasy upodobnią się do lasów strefy suchej, co zmniejszy produktywność, a zwiększy podatność na pożary.

W klimacie suchym- przesuwanie granic obszaru sawann, część strefy suchej przesunie się ku równikowi, a część bardziej na północ, zmieniając swoje dotychczasowe ekosystemy.

Klimat chłodny- ocieplenia spowoduje zwiększony udział drzew liściastych, zwiększy się bioróżnorodność ekosystemu, lasy przesuną się bardziej na północ, zwiększy się inwazja szkodników i chorób

Klimat polarny- borealne lasy przesuną się bardziej na północ, przechodząc stopniowo w tundrę.

Zagrożenia i efekty pogodowe lasów w zmienionym klimacie: wpływ na intensywność zjawisk pogodowych- wycinka lasów(zmniejszy retencję wodną, w górach osłabi to powierzchniową warstwę gleby, zwiększając podatność na erozję i osuwiska skalne),. Wpływ na wielkość opadów- zmniejszona powierzchnia lasów, zmniejsza lokalne sumy opadowe. Zmniejszanie powierzchni lasów zmniejsza odporność przyległych obszarów na niekorzystne zjawiska pogodowe- susze, większe prędkości wiatrów. Las będzie podlegał większej presji dewastacyjnej z powodu zwiększenia się częstotliwości takich zjawisk pogodowych, jak: susze(brak wody w lesie, pożary), silne wiatry(zniszczenia drzewostanu).