Wrocław 25.05.2009

Mechanika gruntów

Wytrzymałość gruntów

1. Wstęp teoretyczny:

• Ścinanie w gruncie polega na przesunięciu (poślizgu) jednej części ośrodka gruntowego w stosunku do pozostałej. Warunkiem powstania poślizgu wzdłuż określonej powierzchni jest przekroczenie oporu gruntu przez składową ścinająca.

• Powierzchnia/płaszczyzna ścięcia jest to powierzchnia po której przesunie się grunt pod wpływem przekroczenia naprężeń granicznych scinających

• Wytrzymałością gruntu na ścinanie nazywamy opór, jaki stawia grunt naprężeniom stycznym w rozpatrywanym punkcie ośrodka. Po pokonaniu oporu ścinania następuje poślizg pewnej części gruntu w stosunku do pozostałej.
  Najstarszą i do dzisiaj stosowaną formułą określającą zjawisko ścięcia gruntu jest warunek podany przez Coulomba w 1773 roku

• Spójność gruntu (kohezja) jest to opór gruntu stawiany siłom zewnętrznym wywołany wzajemnym przyciąganiem się cząstek składowych gruntu. Występuje w gruntach spoistych. Zależy od średnicy ziaren, wilgotności, genezy i składu mineralnego.

• Tarcie wewnętrzne – opór powstający między elementami jednego ciała. W ciele stałym tarcie jest uzależnione od właściwości tłumiących, natomiast w płynach od lepkości. Opory tarcia wewnętrznego wynikają z istnienia sił kohezji i zależą od swobody przemieszczania się tych cząsteczek.

• W obliczeniach stateczności uwzględnia się ciężar gruntu w korpusie nasypu, wykopu, zbocza, ciężar gruntu w podłożu, obciążenie naziomu, obciążenie wywołane wodą filtrującą przez korpus nasypu, wykopu, podłoża, ciśnienie wody w porach, bezpośrednie parcie wody na elementy uszczelniające nasypu piętrzącego

1. Wyniki z opracowaniem:

Szczegółowe wyniki poszczególnych badań znajdują się formularzu.

1. Wnioski: