Uniwersytet Warmińsko-Mazurski

w Olsztynie

Wydział Nauk Technicznych

Studia stacjonarne

Mechatronika, rok II

Laboratorium Wytrzymałości Materiałów

Temat: Statyczna próba zginania

Wykonał

2012/2013

Dane próbki

Materiał – Stal S235JR

Średnica próbki – 20 mm

Rozstaw podpór – 200 mm

Ugięcie d [mm]	Liczba działek	Siła F [100d=1kN]
0	0	0
0,1	60	0,6
0,2	110	1,1
0,3	145	1,45
0,4	200	2
0,5	255	2,55
0,6	315	3,15
0,7	380	3,8
0,8	450	4,5
0,9	510	5,1
1	575	5,75
1,1	640	6,4
1,2	700	7
1,3	745	7,45
1,4	775	7,75
1,5	800	8
1,6	810	8,1
1,7	815	8,15
1,8	820	8,2
1,9	825	8,25
2	825	8,25

Obliczenia

D – liczba działek F – siła w kN

1D = 10N = 0, 1kN

60D = 60 * 10N = 600N = 0, 6kN

110D = 110 * 10N = 1100N = 1, 1kN

145D = 145 * 10N = 1450N = 1, 45kN

Wnioski

Próbka umieszczona w maszynie wytrzymałościowej była obciążana rosnącą siłą naciskającą na środek próbki. Na skutek działania tej siły pręt był zginany z równomierną prędkością dotąd, aż odkształcenie wyniosło 2 mm. Na wykresie przedstawiającym zależność ugięcia pręta od działającej na pręt siły można zauważyć bardzo wyraźny zakres, kiedy zależność ta jest liniowa. Odstępstwo od tej liniowości następuje przy poślizgu (kasowaniu kasowaniu luzu maszyny) oraz, z drugiej strony, z powodu przekroczenia granicy sprężystości materiału. Można więc przyjąć, że pręt taki jak w badaniu po odgięciu go o 1,0 – 1,1 mm wróci do swojego pierwotnego kształtu, a po odkształceniu większym niż 1,3 – 1,4 mm stanie się plastyczny i odkształcony na stałe.