Max. siła tnąca	Uwagi
Materiał	Rodzaj próbki	Liczba przekrojów ścinanych
Nr	Gatunek
1	Stal S235JR	Pręt o przekroju kołowym
2	Żeliwo Zl250

*¹- nastąpił zgniot materiału, jego ścinanie oraz zginanie.

Wzór na wytrzymałość na ścinanie (dla próbek okrągłych):

$R_{t} = \frac{{4P}_{\max}}{\text{nπ}d_{0}^{2}}$, gdzie

R_t – Wytrzymałość na ścinanie

P_max – Maksymalna siła tnąca

n – liczba ścinanych powierzchni

d₀² – Pole powierzchni ścinanego przekroju

Dla stali

$$R_{t} = \frac{4*31000N}{1*\pi*(100{mm)}^{2}} = \frac{124000N}{\pi*100\text{mm}^{2}} = \frac{124000N}{314,1592\text{mm}^{2}} = 394,7\ MPa$$

Dla żeliwa

$$R_{t} = \frac{4*20200N}{1*\pi*(100{mm)}^{2}} = \frac{80800N}{\pi*100\text{mm}^{2}} = \frac{80800N}{314,1592\text{mm}^{2}} = 257,194\ MPa$$

Próba ścinania to jedno z podstawowych badań materiałów konstrukcyjnych. Można za jego pomocą ocenić i zmierzyć jakie siły działające prostopadle do powierzchni przedmiotu, a równolegle do kolejnych przekrojów spowodują zniszczenie detalu.

Stal nie ścięła się czysto, tj. siła ścinająca próbkę nie była jedyną, jaka występowała w stalowej próbce. Spowodowane jest to ciągliwością materiału, w odróżnieniu do żeliwa, które jest bardzo kruche i które pękło na przekrojach materiału, na które działały siły. Żeliwo nie zdeformowało się w czasie próby, po czym można wnioskować, że żeliwo ścięło się czysto, tj. siła ścinająca w próbie z żeliwem była jedyną siłą, jaka występowała w tym badaniu.