SŁOWA KLUCZOWE z egzaminu
Użytkowanie ziem, przestrzeni, terenu, gruntu – to wykorzystanie powierzchni ziem przez człowieka dla potrzeb gospodarczych.
w gospodarce nieruchomościami jest to nieruchomość gruntowa i parcela budowlana
na obszarze miejskim centralne znaczenie posiadają przestrzenie i udogodnienia publiczne
każda działalność potrzebuje wolnej przestrzeni, wolnego miejsca
każda przestrzeń i jej bezpośrednie otoczenie posiada specyficzne właściwości
przestrzeń, obok zasobów pracy i usług publicznych jest czynnikiem ograniczającym przestrzenną koncentrację i równocześnie sprzyjającym rozpraszaniu działalności
konkurencja o przestrzeń rodzi wzajemne odpychanie się podmiotów oraz efekt w postaci siły dyspersyjnej
Rozwój gospodarczy – długofalowy proces przemian dokonujących się w gospodarce. Obejmuje zarówno zmiany ilościowe, dotyczące wzrostu produkcji, zatrudnienia, inwestycji, rozmiarów funkcjonującego kapitału, dochodów, spożycia i innych wielkości ekonomicznych charakteryzujących gospodarkę od strony ilościowej, jak również towarzyszące im zmiany o charakterze jakościowym.
Przewaga lokalizacyjna – na przewagę lokalizacyjną składa się:
Lokalny i regionalny nakład; podaż nieprzenośnych nakładów (nieruchomości, w tym grunt, inra.)
Lokalny i regionalny popyt; sprzedaż nieprzenośnych wyników (lokalne dobra i usługi, ich skala i dostępność na miejscu)
Przenośny nakład; podaż przenośnych nakładów w skali krajowej i międzynarodowej (praca, pośrednie fazy cyklu gospodarczego od B+R fazy dystrybucji), wychodzący z źródeł podaży nakładów do poszukiwanej lokalizacji podmiotu i jego działalności
Przenośny popyt; zewnętrzny popyt i sprzedaż produktów w skali narodowej i międzynarodowej
Metropolizacja – to proces polegający na zrywaniu bądź osłabianiu związków gospodarczych między centrum miasta a otaczającym go regionem i zastępowaniu ich relacji z pozostałą częścią świata. Metropolizacja odgrywa istotne znaczenie w dynamice rozwoju, czemu towarzyszy pogłębianie dysproporcji przestrzennych, co z kolei objawia się dominacją metropolii nad resztą regionu. Zjawisko to, którego przyczyną jest globalizacja, zmienia relacje między centrum a jego otoczeniem oraz powadzi do wykształcenie się gospodarki archipelagowej. W ramach metropolii koncentrują się usługi wyższego rzędu takie jak np. finansowe, badawczo-rozwojowe, handlowe, informacje czy naukowe.
Suburbanizacja – jedna z faz rozwoju miasta. Polega na wyludnieniu się centrum i rozwoju strefy podmiejskiej. Wynikiem suburbanizacji jest rozwój infrastruktury na obszarach podmiejskich oraz tworzenie się tzw. miast-sypialni, których mieszkańcy dojeżdżają do pracy do centrum.
Koherencja lokalizacyjna – każda działalność powinna byś zlokalizowana we właściwym miejscu, a każdemu miejscu powinna być przydzielona odpowiadająca mu działalność.
Niedomknięcie gospodarki regionalna – udział gałęzi ponadregionalnych w działalności gospodarczej na obszarze regionu
Siły aglomeracyjne – skupiają te same lub różne rodzaje podmiotów i działalności, mogą one być wynikiem popytu lub produkcji.
Rynek nieruchomości – inwestowanie w nieruchomości, obrót nieruchomościami, zarządzanie nieruchomościami.
Region przedsiębiorczy
Model przestrzenny miasta – przedstawia procesy rozwoju i ich wpływ na kształtowanie się struktur przestrzennych.
Orientacja lokalizacyjna:
Ocena relatywnej siły czynników lokalizacyjnych oddziałujących na wybór konkretnej lokalizacji ze względu na specyfikę podmiotu
Orientacje lokalizacyjne zależą od przestrzennej konfiguracji źródeł nakładów i rynków wyników; podmioty i działalność o inputowej orientacji lokalizacyjnej lub outputowej orientacji lokalizacyjnej odpowiednio z dostępem do źródeł nakładów lub do rynku wyników
Dostępna przewaga lokalizacyjne jest najczęściej oceniana ze względu na czynniki lokalizacyjne odgrywające role determinant bądź ze względu na dostępność całego zbioru źródeł nakładów
Model użytkowania terenów
Region kulturowy – terytorium określone poprzez odrębność lub ustrukturyzowanie cech kultury ludności stale je zamieszkującej. Kryterium kulturowe: dziedzictwo kulturowe, materialne i duchowe, integracja regionalna i identyfikacja z regionem, tożsamość i wizerunek, tradycje kulturowe i styl życia, regionalizm jako ruch społeczno-kultiralny.
Dostępność lokalizacyjna – Podaż przenośnych i nieprzenośnych nakładów
( Nieruchomości, infrastruktura, dobra naturalne, materiał).
Wartość terenu – wartość przestrzeni i użyteczność konkretnego miejsca podlega wycenie ściśle określonego rodzaju użytkowania i potencjalnego użytkownika. Na wartość składa się: dostępność transferowalnych nakładów, dostępność rynków, właściwości bezpośredniego otoczenia, właściwości konkretnego miejsca, dostępność lokalnych nakładów, zasobów pracy i usług publicznych.
Reguła wielkości i rangi – zależność między rangą a wielkości miasta
Region homogeniczny – grupuje podobszary według zasady wewnętrznej jednorodności profilu ekonomicznego, poziomu rozwoju, poziomu zamożności, formy użytkowania tereny.
Region funkcjonalny – grupuje podobszary według zasady wewnętrznej integracji; relacji wzajemnego oddziaływania na siebie od obszarów składających się na region
Rewitalizacja – działanie skupione na ożywieniu zdegradowanych obszarów miast, np. poprzemysłowych, którego elem jest znalezienie dla nich nowego zastosowania i doprowadzenia do stanu, w którym obszary zmieniają swoją funkcję.
Udogodnienia publiczne – różne obiekty i urządzenia użyteczności publiczne: rodzaj infrastruktury, usługi publiczne.
Niedoskonałość rynku nieruchomości – oznacza, że zarówno właściciele jak i potencjalni użytkownicy ziem nie posiadają pełnej informacji i wiedzy w zakresie różnych możliwości przeznaczenia i sposobów jej wykorzystania.
Model lokalizacyjny – to inaczej kształt przestrzenny, przestrzenne rozmieszczenie, układ przestrzenny określonego rodzaju działalności będącą wypadkową wielu indywidualnych decyzji lokalizacyjnych jednorodnych podmiotów.
Dostępność miejsca –
Region konkurencyjny – to taki region, w którym istnieje zdolność do relatywnego polepszenia standardu życia lub utrzymani go w stosunku do innych, porównywalnych regionów, bez pogorszenia własnej pozycji zewnętrznej.
Obszar zurbanizowany – jednostka morfologiczna o miejskim charakterze zabudowy i infrastruktury, gdzie wyraźne przekształcenia zabudowy i zagospodarowania związane są z pozarolniczą działalnością gospodarczą lub wynikają z przyjęcia miejskiego stylu zyci i pracy. Obszar zurbanizowany jest przeciwstawny do obszaru wiejskiego i oznacza określony stopień urbanizacji na danym terenie.
SŁOWA KLUCZOWE inne
Rozwój regionalny – sytuacja społeczna, gospodarcza, środowiskowa regionu, warunki, poziom i jakość życia; konkurencyjność, zatrudnienie i wzrost gospodarczy regionu; wzrost zamożności i dobrobyt społeczny w regionie; pozytywny wizerunek regionu w otoczeniu i zmiany tożsamości regionalnej.
Delimitacja regionu – określenie i wytycznie granic
Aglomeracja miejska – jednostka morfologiczna tworząca spójny zespół wzajemnie powiązanych jednostek osadniczych, powstały w wyniku koncentracji zabudowy i zagospodarowania.
Metropolia – duże miasto, które stanowi centrum gospodarcze i kulturalne większego obszaru.
Obszar metropolitalny – spójny funkcjonalnie wielkomiejski układ wielu jednostek osadniczych oraz terenów o wysokim stopniu zurbanizowania, którego główną cechą jest występowanie funkcji metropolitalnych, a także powiązań funkcjonalnych i ekonomicznych. Obszar metropolitalny obejmuje strefę o znacznym bezpośrednim zasięgu stałego oddziaływania oraz tereny potencjalnych możliwości rozwojowych.
Ekspansywna struktura– w jej skład wchodzą branże, które mają potencjał kreatywny, są konkurencyjne w skali międzynarodowej.
Baza ekonomiczna miasta: funkcje egzogeniczne (miastotwórcze) oraz funkcje endogeniczne (uzupełniające)
SŁOWNICZEK TERMINOLOGICZNY
Analiza retrospektywna – metoda identyfikacji dotychczasowych tendencji rozwojowych regionu będących rezultatem czynników pozostających poza kontrolą władzy regionalnej oraz sposób diagnozowania obecnej fazy rozwojowej regionu. Prowadzona jest w wymiarze przestrzennym, środowiskowym, społecznym, ekonomicznym, technicznym i politycznym. Każdy region podlega równocześnie różnym tendencjom rozwojowym. Pod ich wpływem regiony znajdują się w różnych fazach życia, a ich struktura cechuje się różnym stopniem żywotności.
Bilanse strategiczne – stanowią zestawienia zewnętrznych sposobności i zagrożeń rozwojowych oraz wewnętrznych silnych i słabych stron regionu. Syntetyczny bilans strategiczny sporządzany jest dla całości regionu. Natomiast cząstkowe bilanse strategiczne zestawia się odrębnie dla wyróżnionych pól strategicznych
Cele strategiczne – odpowiadają na pytania: co, ile, i do kiedy zamierza osiągnąć przywództwo regionalne. Dotyczą regionu jako całości. Są odpowiedzią na wyzywania i problemy strategiczne, przed którymi stoi region w długim, średnim i krótkim terminie. Ich formułowanie wymaga uruchomienia dwóch procedur, tj. top down oraz bottom up. Obydwie procedury są wobec siebie komplementarne
Ewolucja procesów realizowanych – ocena trafności wybranych celów wobec potencjału, którym dysponuje region, ocena efektywności alokacji środków finansowych oraz skuteczności realizacji strategii regionalnej
Funkcje metropolitalna – funkcje wielkich miast i zespołów miejskich. W zależności od stopnia ich ukształtowania i wyspecjalizowania, jakości i unikatowości mają one charakter regionalny, narodowy, kontynentalny, a nawet zasięg globalny. Powinny zapewniać zewnętrzną ekspansję macierzystego regionu w skali wewnątrz krajowej i międzynarodowej.
Główne składowe rozwoju regionalnego – procesy rozwojowe w układach regionalnych polegające na głębokiej transformacji ustrojowej oraz strukturalnej i obejmujące takie składowe subprocesy jak rozwój instytucjonalny, restrukturyzacja działalności gospodarczej, rozwój technologiczny i innowacje, wzrost ruchliwości zasobów ludzkich i zwiększona migracja ludności, rozwój kapitału ludzkiego i sektora usług, wzrost jakości środowiska i życia oraz wzbogacenie tożsamości kulturowej regionu
Konkurencyjność regionu – trwała przewaga jednego regionu nad innymi będąca wypadkową silnych stron regionu, atrakcyjności jego oferty usługowej, produktywności endogenicznego potencjału oraz siły eksportowej w bazowych sektorach gospodarczych regionu
Między narodowa konkurencyjność regionu – zdolność wytwarzania przez region dóbr i usług znajdujących odbiorców na rynku międzynarodowym i posiadanie przez region bazy ekonomicznej złożonej z sektorów międzynarodowych, mających trwałe perspektywy rozwojowe. Przewaga strategiczna regionu krajowego nad innymi regionami krajowymi i zagranicznymi będąca źródłem trwałego wzrostu wyrażonego w kategoriach wyższego standardu i jakości życia mieszkańców
Modelowe sytuacje strategiczne regionu – stanowią specyficzny splot sprzyjających i niesprzyjających warunków zewnętrznych oraz pozytywnych i negatywnych cech regionu, który syntetycznie określa, które regiony zagrożone są widmem kryzysu i marginalizacji, które wymagają zwrotu i restrukturyzacji, adaptacji przez innowację oraz które predystynowane są do pełnienia roli bycia lokomotywą rozwoju w układzie regionalnym kraju
Monitoring regionalny – śledzenie procesu realizacji strategii regionalnej i ustalanie stopnia osiągania celów strategicznych w porównaniu z uzyskanymi wynikami i rezultatami
Ocena strategii regionalnej - wymaga posługiwania się różnymi kryteriami. Rekomendowane warianty strategiczne powinny być trafne w zestawieniu z diagnozą regionu i zgodnie z wizja jego rozwoju. Powinny zapewniać realizację celów regionu i być wykonalne ze względu na posiadane instrumenty i środki, a finalnie akceptowane przez aktorów sceny regionalnej. Są 3 rodzaje oceny strategicznej: ex ante, w toku, ex post
Pola strategiczne – ustalają punkty ciężkości, wokół których buduje się zintegrowana wizję i strategię rozwoju regionu. Stanowią dziedziny wyodrębnione na podstawie silnych kombinacji czynników strategicznych, a także zbiór podmiotów i uczestników sceny regionalnej związanych z tymi dziedzinami. Doświadczenie uczy, że w regionach dopuszczalne jest wyróżnienie 5-6 pól strategicznych. Są to odrębne strategiczne pola rozwoju, konkurencji i współpracy regionu
Polityka strategiczna regionu – eksponuje umiejętności myślenia strategicznego, formułowania wyzwań strategicznych i diagnozowania sytuacji strategicznej. Głównymi jej składowymi są cele i opcje strategiczne współtworzące różne strategie regionalne. Polityka strategiczna regionu jest prowadzona przez przywództwo regionalne tylko wówczas, gdy region jest zarządzany strategicznie
Procedury formułowania strategii regionalnej – stanowią specyficzny układ kroków postępowania zapewniający opracowanie spójnej strategii regionu, w zależności od sposobu posługiwania się strukturą logiczną obejmującą takie elementy jak: wizja i wyzwania, cele, problemy, opcje i priorytety. Sekwencja kroków postępowania może być różna i różne mogą być procedury tworzenia strategii regionalnej
Proces budowy strategii – obejmuje 2 wzajemnie zachodzące na siebie procesy: intelektualny i polityczny. Na proces intelektualny składa się tworzenia krok po kroku, zgodnie z regułami sztuki, dokumentami strategii regionalnej. W trakcie procesy polityczne go artykułowane są wartości i interesy uczestników sceny regionalnej i wyraża jest wola polityczna przez podmioty polityki regionalnej.
Program regionalny – stanowi spójny pakiet przedsięwzięć, składa się z trzech części: regulacyjnej operacyjnej i finansowej. Część regulacyjna programu ustala dziedziny i rodzaje inwestycji. Część operacyjna zawiera projekty i działania. Część finansowa określa źródła i alokacje środków
Projekt regionalny – projekt generujący procesy rozwojowe na skalę ponadlokalną. Dzięki tego typu projektom są indukowane efekty mnożnikowe wzmacniające pozycję konkurencyjną i poprawiające sytuację społeczno – gospodarczą regionów
Regionalne programowanie operacyjne – obejmuje ustalenia dotyczące projektów i działań wprowadzających w życie strategię regionalną. Oznacza między innymi operacjonalizację celów strategicznych, ustalenie rodzajów wsparcia oraz montaż, pozyskiwanie i repartycję środków finansowych
Regionalne studia prospektywne – stanowią wyodrębniony etap zarządzania strategicznego regionu. Są to strategiczne studia prospektywne podporządkowane formułowaniu założeń strategii. Obejmują 4 kroki postępowania: diagnozowanie tendencji rozwojowych, identyfikację otoczenia regionu, rozpoznanie i ocenę uwarunkowań rozwojowych, pisanie scenariuszy otoczenia i wizji rozwoju regionu
Restrukturyzacja gospodarcza – głęboki i długofalowy proces przemian strukturalnych, którego finalnym następstwem jest transformacja kulturowa i zmiany tożsamości regionu. Proces dostosowań i przestawienia się nie mający swojego kresu, którego pozytywna lub negatywna ocena w regionie zależy od kształtowania się salda kreacyjnych i likwidacyjnych oraz jego salda wymiany z otoczeniem
Restrukturyzacja urbanistyczna – przebudowa tradycyjnych układów funkcjonalno – przestrzennych regionu. Głęboka przebudowa centrów miast i zmiana modelu użytkowania terenów. Odnowa obszarów miejskich połączona z restrukturyzacją ich bazy ekonomicznej oraz rewitalizacja i regeneracją terenów opuszczonych i zdegradowanych
Rozwój egzogeniczny – stanowi proces ekspansji sekór gospodarczych regionu na rynki zewnętrzne, rynek wewnątrzkrajowy i rynek międzynarodowy oraz oznacza zwiększający się napływ do regionu zewnętrznych czynników rozwoju w formie bezpośrednich inwestycji zagranicznych, transferu wiedzy i doświadczenia oraz technologii i innowacji
Rozwój endogeniczny - jest skumulowanym procesem pozytywnych zmian realizujących się w skalach lokalnych. Jest to rozwój organizowany „od dołu”, od społeczności i kultury lokalne, do wewnętrznego potencjału rozwojowego, gdzie najcenniejszy jest kapitał ludzki i społeczny regionu oraz indywidualna i lokalna inicjatywa, przedsiębiorczość i innowacje
Rozwój regionu – jest definiowany na wiele sposobów. W rozwoju regionów eksponuje się współcześnie wzmacnianie endogenicznego potencjału, niematerialnej infrastruktury oraz międzynarodowej konkurencyjności. Rozwój regionu oznacza wzrost produktu regionalnego i dochodów pieniężnych oraz polepszenie jakości życia i środowiska, Harmonijny i trwały rozwój regionu zależy od „zgrania” dynamiki jego podstawowych wymiarów, którymi są: polityczny, ekonomiczny, kulturalny, technologiczny i środowiskowy.
Scenariusz otoczenia – dotyczy zewnętrznych determinant, zdarzeń i tendencji pozostających poza kontrolą samorządu regionalnego i mogących mieć istotny wpływ na przyszły rozwój regionu, jest to ciąg możliwych zmian politycznych, ekonomicznych, społecznych i technologicznych w otoczeniu krajowym i międzynarodowym. Każdy region w różnym stopniu i zakresie kwalifikuje te zmiany w kategorii zewnętrznych sposobności i okazji oraz ograniczeń i zagrożeń rozwoju
Strategia konkurencyjna regionu – udziela odpowiedzi na pytanie, czym, o co, z kim i jak konkuruje region, w strategii konkurencyjnej regionu zawarty jest wybór profilu przewagi nad rywalizującymi regionami, na który składa się specyficzny zestaw silnych stron, atutów regionu oraz wybór portfela działalności, atrakcyjnej oferty regionu skierowanej do obecnych i przyszłych nabywców i użytkowników. Generalną stawka w grze konkurencyjnej jest rozwój regionu. Wyróżnia się strategie: konkurencyjności i konkurowania regionu
Strategia kooperacyjna regionu – buduje nowy, bardziej korzystny układ powiązań zew i wew regionu. Tworzona jest dla osiągnięcia celów regionu niższym kosztem poprzez uruchomienie efektów synergicznych, realizację wspólnych przedsięwzięć oraz transfer wiedzy i doświadczenia. Strategie kooperacyjne regionu dotyczą współpracy międzynarodowej, w tym transgranicznej, współpracy międzyregionalnej w przestrzeni krajowej oraz integracji społecznej, technicznej, ekonomicznej i terytorialnej wewnątrz regionu.
Strategia kooperacyjna metropolii i regionu – metropolie i ich regionu oraz regiony i ich metropolie są predysponowane do rozwijania ścisłej współpracy. Regiony są silne swoimi metropoliami. Ale i metropolie powinny być silne swoimi regionami. Nie ma regionu bez metropolii bez zaplecza regionalnego. Strategia kooperacyjna rozwija efektywny model wzajemnych i głównych składowych rozwoju regionalnego
Strategia rozwoju regionu - zawiera najważniejsze rozstrzygnięcia dotyczące przyszłości regionu w długim, średnim i krótkim horyzoncie. Są to opcje strategiczne i priorytety dziedzinowe, a także najważniejsze przedsięwzięcia rozwojowe. Stanowi ona rezultat syntezy realizacji dwóch, komplementarnych podjeść, tj, „od otoczenia do regionu…”, „od regionu do otoczenia”
Strategiczna karta wyników regionu – jest narzędziem kontroli strategicznej, metodą całościowego oglądu procesu realizacji, strategii regionalnej, Tworzy ją specyficzny zbiór wskaźników i mierników. Pozwala monitorować i oceniać postępy w zakresie realizacji wizji i strategii regionu. Zawarte są w niej 3 perspektywy: innowatora, klienta, partnera regionu
Struktura ekspansywna – struktury zróżnicowane, w których przeważa działalność innowacyjna i o zaawansowanych technologiach, odporna na międzynarodową konkurencję. Struktury oparte na unikatowym atrakcyjnym potencjale endogenicznym
Struktura kryzysogenna – monostruktury gospodarcze oparte na dominacji sektorów o niskim poziomie międzynarodowej konkurencyjności oraz na zasobach endogenicznych o niskiej jakości i produktywności
Struktura planowania strategicznego - są odpowiedzią na pytanie, jak się zorganizować, aby, postępując profesjonalnie i po partnersku, stworzyć akceptowaną przez głównych aktorów sceny regionalnej strategię rozwoju regionu. Tymi strukturami są: komitet sterujący, komitet programujący, zespół zadaniowy, grupy robocze, zespół ekspertów i konsultantów
System interaktywny - złożony jest z regionu i jego specyficznego otoczenia. Jest podstawą regionalnych studiów prospektywnych i strategicznych. Jego strukturalizacja wymaga użycia wymiarów i atrybutów regionu, funkcji i form przestrzennych regionu, wyróżnienia obszarów miejskich i wiejskich oraz wyodrębnienia podregionów z zastosowaniem ich opisu strategicznego obejmującego położenie, potencjał, profil, powiązania i pozycję
Sytuacja strategiczna – dynamicznie postrzegana i oceniana sytuacja zewnętrzna i wewnętrzna regionu. Rozpoznawane i oceniane są zarówno zmieniające się warunki otoczenia wewnątrzkrajowego i międzynarodowego, jak i wewnątrzregionalne warunki społeczne, gospodarcze i środowiskowe. Każdy region znajduję się w specyficznej dla siebie sytuacji strategicznej
Uczenie się regionu - następuje pod wpływem zamieszonej, realizowanej zmiany strategicznej, skutecznej realizacji programu regionalnego oraz dzięki trwałości procesów rozwojowych w regionie. Zarządzanie strategiczne regionem i prowadzenie w regionie polityki strategicznej oraz ich cykliczna powtarzalność realizuje proces uczenia się aktorów sceny regionalnej
Uwarunkowania rozwoju – zewnętrzne i wewnętrzne czynniki i zdarzenia mogące w istotny sposób kształtować wzrost gospodarczy i zmiany strukturalne w regionie. Ich rozpoznawanie może następować przez organizowanie sesji burz mózgów lub na podstawie serii zamówionych raportów realizowanych przez ekspertów
Wartości strategiczne– stanowią centralną kategorię regionalnych studiów prospektywnych i zarazem kryteria strategicznego wyboru polityki regionalnej. Strategicznymi wartościami europejskiej polityki regionalnej są: konkurencyjność regionów i trwałe miejsca pracy, wykształcenie i kwalifikacje zasobów ludzkich oraz trwały wzros terytorialny.
Wizja rozwoju– przyszły obraz i pożądany ciąg zmian w regionie. Składa się zasadniczo z czterech elementów. Są to: przyszły wizerunek i przyszła pozycja regionu, pożądane zmiany strukturalne oraz przyszłe powiązania zewnętrzne i wewnętrzne regionu. Wyznacznikami różnych wizji przyszłości regionu są: system wartości, splot uwarunkowań rozwojowych oraz gra aktorów sceny regionalnej
Wyzwania strategii regionu – każdy region, jego społeczność, gospodarka i przywództwo stoi wobec wyzwań strategicznych. Ich postrzeganie, podejmowanie i sprostanie im oznacza eliminowanie stanów nierównowagi strukturalnej, wyprzedzające przygotowanie się na przyszłe zewnętrzne presje i wymuszenia oraz dokonywanie wyboru i podejmowanie decyzji strategicznych zapewniających trwały rozwój regionu. Regiony stoją wobec wyzwań cywilizacyjnych, aspiracyjnych, pozycjonalnych, kompetencyjnych, organizacyjnych i finansowych
Zagregowane funkcje metropolitalna – grupy funkcji metropolitalnych wielkich miast i zespołów miejskich odnoszące się do takich dziedzin działalności jak: polityka i administracja, gospodarka i finanse, turystyka, rekreacja i rozrywka, komunikacja i telekomunikacja, szkolnictwo wyższe, badania i rozwój, kultura wysoka i mass media
Założenia strategii rozwoju regionu – stanowią podstawę do formułowania strategii rozwoju regionu. Składają się z: uwarunkowań rozwoju, wizji rozwoju oraz strategicznych wyzwań rozwojowych. Przy ich wykorzystaniu organizuje się dialog strategiczny wszystkich istotnych aktorów sceny regionalnej na temat przyszłości regionu
Zarządzanie strategiczne regionem – obejmuje trzy podstawowe fazy. Są to regionalne studia prospektywne, regionalne planowanie strategiczne oraz wdrażanie strategii regionalnych. Posługuje się specyficznym zbiorem metod, procedur i narzędzi. Podstawowymi jego składnikami są czynniki i aktorzy rozwoju regionalnego, zasady kierowania rozwojem regionu, procedury formułowania i wdrażania strategii regionalnej oraz sposoby przeprowadzania zmiany strategicznej w regionie
Oszczędności urbanizacyjne - są to oszczędności zewnętrzne, biorące się z rosnącej wielkości obszarów miejskich. Występują zwłaszcza na obszarach metropolitalnych, poprzez ich zdolność do rozwijania różnorodnej oferty podaży zasobów pracy, usług publicznych oraz sieci od wykonawstwa i kooperacji.
Zasada spójności terytorialnej - Spójność terytorialna podkreśla potrzebę zintegrowanego podejścia do rozwiązywania problemów na odpowiednim szczeblu terytorialnym, co może wymagać współpracy władz lokalnych, regionalnych, a nawet krajowych.
Outputowa orientacja lokalizacyjna - podmioty i działalności z dostępem do rynku wyników
Region węzłowy - oznacza ujęcie regionu jako obszaru ciążeń powiązań usługowych bądź produkcyjnych. Są jednolite pod względem funkcjonalnym, ale różne pod względem działalności gospodarczej. Regiony węzłowe wyznacza się według związku między regionem centralnym a obszarami otaczającymi.
obejmuje obszar wokół większego miasta lub zespołu miast i jest z nim związany układem stałych wzajemnych powiązań i ciążeń, czyli obustronnej wymiany ludzi, dóbr, usług lub informacji.
Konwergencja regionów – wyrównywanie różnic (np. w dochodach), niedopuszczenie do procesów marginalizacyjnych
Użyteczność miejsca (przemieszczenie z miejsca produkcji do miejsca występowania popytu)
Na wartość/użyteczność miejsca wpływa:
1. dostępność lokalnych nakładów zasobów pracy i usług publicznych
2. dostępność transferowalnych nakładów (paliw, materiałów, usług)
3. dostępność rynków (wielkość geograficznych obszarów rynkowych)
4. właściwości konkretnego miejsca (cechy topograficzne, strukturalne, rolnicze i mineralne, dostępność czystego powietrza i wody, klimat)
właściwości bezpośredniego otoczenia (cisza,prywatność, wygląd estetyczny, dostępność komunikacyjna, uzbrojenie techniczne)