Mój kochany zmywak

No i stało się. Jak już wcześniej pisałem młodzi ludzie mają w przeważającej większości dwie opcje. Numero uno praca w Polsce, naszym cudownym wciąż jeszcze zaścianku Europy. Oczywiście karierę robimy jedynie w handlowości, za kasą fiskalną, ale laski na Ciebie nie lecą, pomimo iż jesteś przy kasie, ale de facto nie jesteś (wbrew pozorom, to zdanie ma sens) w Tesco itd. oraz małych lokalnych, wiejskich sklepikach. Choć i tu bywają trudności, bo jak dobrze wiecie „życie to dziwka i za przyjemności się płaci” i niekiedy za ciepłą posadkę przy kasie, też niektórym trzeba zapłacić.
I numero dos, czyli zmywak na Zachodzie.

Zabijcie mnie, bo nie wiem, czemu zostałem zwolennikiem tej drugiej opcji. No cóż, chyba dlatego, że podróże podobno kształcą. Zapewne zadajecie teraz pytanie: „No i jak jest? Zajebiście?”. A no nie do końca zajebiście.

Przekraczając granicę kraju, w którym teraz jestem chciałem jedynie wieść spokojny żywot, jak większość ludzi, z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień. I choć takie życie pozornie wydaje się bezproblemowe, to w rzeczywistości takie nie jest. Cały cholerny świat ma problemy, tak, więc nie jestem osamotniony, ale nie o tym pragnę powiedzieć. Tu naprawdę można spotkać ciekawych ludzi, z ich problemami, niedoskonałościami i historiami, które nieraz chwytają za serce.

Poczynając od „leserów” (w cudzysłowie, bo wcale tak nie myślę), dla których życie to wieczny melanż, dla których to miejsce wydawałoby się rajem, ale wcale tak nie jest. Z ich wykształceniem, podstawowym, niekiedy nawet niepełnym, nie mają zamiaru wracać do Polski, bo do czego mają wracać. Tu zapieprzają, ale przynajmniej wiedzą, za co zapieprzają. Smutne, nie? Ale prawdziwe.

Są też ludzie, którzy naprawdę ciężko pracują, oszczędzają, bo mają pewien cel do osiągnięcia. Chcą wrócić do Polski. Mają, do czego wracać. Tak jak pewne młode małżeństwo,
z którym mam przyjemność dzielić dom. Niekiedy ze łzami w oczach mówią o Polsce. Bardzo chcą wracać, ale jeszcze nie teraz, jeszcze pół rok, rok, a łzy spływają im po policzkach, bo wiedzą, że tak być musi, bo to życie, bo tak wyszło.

Do ciekawych, nowopoznanych osobistości z pewnością należy Crazy Bitch. Jej historia jest wyjątkowo crazy. Otóż ta osoba jest straszliwie zakochana w pewnym mężczyźnie, który jest wyznawcą Islamu. Nie tu tkwi jednakże problem. Ten gość traktuje ją niczym przysłowiową szmatę od podłogi, a ona wciąż przy nim trwa, niezmiennie go kochając. Nie tak dawno wydała połowę swoich oszczędności na samochód dla swojego wybranka. Jednakże wybranek nie był zadowolony
i wpieprzył jej, bo ten prezent poniżył go w oczach znajomych (sic!). Tak, tak Crazy Bitch i jej toksyczny związek to naprawdę goddamn sic!!!

Oczywiście nie brakuje tu typowych, ludzkich zachowań, emocji, uczuć. I tak niekiedy nie zabraknie typowej ogromnej zawiści, hipokryzji czy też cynizmu. But I’m just ignoring it and moving on. A po polsku: ”Mam to w dupie i idę dalej”.

No i na koniec pragnę dodać, iż naprawdę przez ostatnie dwa tygodnie pracuję na zmywaku and I don’t fucking care!!! Ale niebyłym sobą gdybym zapomniał, że jestem bacznym obserwatorem życia, i tak drogiej memu sercu jednostki ludzkiej.

Kal