Katarzyna Siek, III Pedagogika Pracy z Doradztwem Zawodowym

Mój duży Arthurze!

Wiem, że czytając ten list, w głębi duszy będziesz na mnie bardzo zły za ten paskudny kawał, który Ci zrobiłam. Arthurze, to już mój ostatni list; jest on jednocześnie testamentem miłości. Moja dusza odchodzi, a unosi ją szczęście, które mi dałeś. Życie jest cudowne, Arthurze, choć może dostrzegamy to dopiero wtedy, gdy odchodzi cichutko na paluszkach, a przecież można je kosztować każdego dnia.

Bywają takie chwile, że we wszystko wątpimy, ale wtedy, moje serce, nie opuszczaj nigdy rąk, nie rezygnuj. Od dnia, w którym przyszedłeś na świat, obserwowałam w Twoich oczach to szczególne światło, które tak Cię różniło od innych chłopców. Widziałam, jak upadasz i wstajesz, zaciskając zęby, kiedy inne dzieci zaczęłyby płakać. Ta odwaga jest Twoją siłą, ale jednocześnie słabością. Pamiętaj zawsze o tym - uczucia istnieją po to, by się nimi dzielić, siła i odwaga są jak dwa kije, które mogą zwrócić się przeciw temu, kto źle ich używa. Mężczyźni także mają prawo płakać, Arthurze, mężczyźni także znają uczucie rozpaczy.

Od tej chwili nie będzie mnie przy Tobie, nie będę mogła już odpowiadać na Twoje dziecięce pytania. Nadszedł czas, kiedy musisz stać się małym mężczyzną.

W tej długiej wędrówce, która Cię czeka, nie zgub gdzieś po drodze duszy dziecka, nigdy nie zapomnij marzeń, to one będą motorem Twoich poczynań, one też będą smakiem i zapachem Twoich poranków. Niedługo poznasz inną formę miłości, odmienną od tej, jaką żywisz do mnie. Kiedy nadejdzie ten dzień, podziel się nią z kobietą, która Cię pokocha; marzenia snute we dwoje stają się potem najpiękniejszymi wspomnieniami. Samotność jest jak ogród, w którym dusza usycha, a kwiaty przestają pachnieć.

Miłość ma cudowny smak, pamiętaj jednak, że trzeba dawać, aby dostać w zamian, pamiętaj, że trzeba być sobą, aby móc kochać. Skarbie, zdaj się na swój instynkt, bądź wierny swym uczuciom i żyj pełnią życia, bo masz je tylko jedno. Jesteś odtąd odpowiedzialny i za siebie, i za tych, których pokochasz. Bądź godny, kochaj i nie zatrać spojrzenia, które tak nas łączyło, gdy razem czekaliśmy na świt. Pamiętaj godziny wspólnego przycinania róż, obserwacji księżyca, uczenia się zapachu kwiatów, słuchania odgłosów domu, aby je zrozumieć. To są wszystko proste rzeczy, może już niemodne, ale to właśnie one nie pozwalają nam gorzknieć, obojętnieć, wypaczać sens tych magicznych chwil; pomagają zaś przeżyć życie w całym jego pięknie. Te chwile mają swoją nazwę, Arthurze, nazywamy je oczarowaniem. I tylko od Ciebie zależy, czy Twoje życie będzie takim właśnie oczarowaniem. To największy prezent, jaki możesz otrzymać w tej długiej podróży, w jaką właśnie wyruszasz.

Zostawiam Cię, mój mały mężczyzno. Pokochaj tę ziemię, jest taka piękna! Kocham Cię, mój duży syneczku, byłeś radością mojego życia. Wiem także, jak bardzo mnie kochasz, dlatego odchodzę spokojna. Jestem z Ciebie dumna. Twoja mama