Liczba ludności Europy wynosi 717 mln (1992): stanowi to 13,3% ludności świata. Gęstość zaludnienia (bez Rosji), jest stosunkowo wysoka (97 osób na km2 ok. 2-krotnie przewyższa przeciętną świata (do poł. Lat 80. Europa była najgęściej zaludnioną częścią świata): największa gęstość zaludnienia (350 osób na km2 mają Holandia, Belgia, Niemcy, W. Brytania. Najmniejsza (3-15 osób na km2: Islandia, Rosja, Norwegia i Finlandia. 73% Ludności Europy mieszka w miastach: ponad 35% populacji to mieszkańcy miast ponad 100-tysiecznych; 1992 na obszarze Europy było 59 miast, których zespoły liczyły powyżej 1 mln. Mieszkańców, największe: Paryż, Moskwa, Londyn, Stambuł, Petersburg. Źródłem utrzymania ludności są pozarolnicze, działy gospodarki; na pocz. lat 80 w krajach o gospodarce rynkowej 56% czynnych zawodowo było zatrudnionych w usługach, a 38% w przemyśle, we wsch. krajach Europy. odpowiednio 39% i 44% . W ciągu I tysiąclecia ery nowożytnej liczba ludności Europy, choć wykazywała znaczne wahania, pozostawała na poziomie zbliżonym, ok. 35 mln (z terytorium Rosji 47 mln) W II tysiącleciu nastąpił kilkunastokrotny wzrost zaludnienia, tempo wzrostu systematycznie powiększało się aż do pocz. XX w. Prawdziwy przełom (tzw. eksplozja ludnościowa) nastąpił 1750-1900, kiedy zaludnienie wzrosło o 170%; w ciągu następnych 90 lat przyrost demograficzny wyniósł 70%, jednak jego tempo w końcu tego okresu zaczęło się wyraźnie zmniejszać. Przyczyną tak gwałtownego przyspieszenia wzrostu zaludnienia było duże obniżenie się umieralności i opóźniony w stosunku do tego procesu spadek rozrodczości, co spowodowało wzrost przyrostu naturalnego mimo ogromnej emigracji (obecnie spośród osób pochodzenia europejskiego, poza granicami Europy mieszka 30%) silne podwyższenie dynamiki demograficznej. W okresie od XVIII w. Do końca lat 80. XX w współczynnik urodzeń obniżył się od ok. 40-45% do 13~15%, współczynnik zgonów od ok. 30-35% do 10-11% (wskutek radykalnej i trwałej poprawy wyżywienia, warunków sanitarnych i stanu zdrowia); przeciętne trwanie życia wydłużyło się od ok.. 30 lat do 75. Jedną z ważnych konsekwencji spadku urodzeń i zgonów w Europie jest starzenie się ludności, wyrażające się w znacznym wzroście odsetka ludzi w wieku 60 lat i więcej. W krajach Europy Północnej i Europy Zachodniej w końcu lat 80. Nastąpił dalszy spadek przyrostu naturalnego: w większości krajów Europy Wschodniej przyrost naturalny był znacznie wyższy. W 1991 tylko w 1 kraju (Ukraina) wzrost liczby ludności był ujemny a w 3 (Niemcy Włochy, Czechy) wahał się wokół zera. Najważniejsze cechy ludności Europy końca XX w to bliski zeru przyrost naturalny, stosunkowo długie przeciętne trwanie życia, mała ruchliwość terytorialna o charakterze trwałym (natomiast silny ruch turystyczny) i niewielki udział dzieci i młodzieży i stosunkowo duży ludzi starych w całej populacji, przewaga liczebna ludności mieszkającej w miastach i utrzymującej się z pracy poza rolnictwem. Według prognozy ONZ 2020-25 już w 13 krajach Europy liczba ludności będzie się zmniejszać: wg prognozy opracowanej przez Kom. PAN „Polska 2000” na początku trzeciej dekady przyszłego stulecia można również oczekiwać ujemnego przyrostu ludności w Polsce.