Przykazania pomocy humanitarnej:
1. Bądźmy solidarni. Pomoc jest wyrazem solidarności z potrzebującymi i buduje społeczeństwo obywatelskie po obu stronach - pomagających i beneficjentów.
2. Dzielmy się i szanujmy. Pomoc powinna łączyć ludzi, powinna być dzieleniem się, a nie dawaniem czegoś, co nie jest nam potrzebne. Pomoc musi szanować ludzką godność, wspierać ją, a nie niszczyć.
3. Beneficjant może zrobić to sam. Odbiorcy pomocy powinni być włączani w proces pomocy już na etapie emergency, tzn. w jej planowanie i realizację. Wyręczanie odbiorcy pomocy w czynnościach, które może wykonać sam, podobnie jak nadmierne korzystanie z zagranicznych pracowników czy wolontariuszy, zabija jego inicjatywę.
4. Nie potęgujmy anarchii. Konieczna jest współpraca z władzami lokalnymi i administracją państwową, nawet jeżeli struktury te nie są efektywne. Współpraca stanowi podstawę wzajemnego uczenia się i umacnia poczucie odpowiedzialności władz lokalnych za społeczności, którym służą.
5. Rozbudzajmy ducha inicjatywy. Lokalne organizacje pozarządowe mogą być nie tylko partnerami, ale także wartościową inwestycją dla zagranicznych organizacji pozarządowych. Świadomość, że współpraca jest ograniczona w czasie, że w każdej chwili trzeba będzie "przejąć" zadania, jest dla miejscowej ludności mobilizująca, zapobiega uzależnieniu się od pomocy. Organizacja niosąca pomoc powinna rozbudzać w nich ducha inicjatywy - zróbmy to razem, pomóżmy sobie sami.
6. Twórzmy fundament zaufania. Zarówno na etapie emergency, jak i realizacji programów rozwojowych, na terenach, gdzie miały miejsce konflikty etniczne, niezbędne jest jednoczesne wspieranie ofiar cywilnych wszystkich stron konfliktu oraz apolityczność i niezależność działań organizacji pozarządowych.
7. Zrozumienie pomaga. Konieczne jest zrozumienie i bliskość pomagających i beneficjentów. Dużą barierą dla organizacji pozarządowych w pracy na terenach pokryzysowych są odmienne warunki kulturowe, nieznajomość miejscowego języka i zwyczajów. Ważne jest, aby nie kierować się naszym wyobrażeniem o potrzebach społeczności, ale jej rzeczywistymi potrzebami i by nie kopiować wzorców przywiezionych z naszych krajów, ale dostosowywać sposób pomocy i styl pracy do miejscowych warunków.
8. Zmniejszajmy dystans. Obecność międzynarodowych agend i organizacji pozarządowych na terenie pokryzysowym ma wiele pozytywnych aspektów i może mieć stymulujący wpływ na rozwój danego kraju pod warunkiem, że pomiędzy pomagającymi i otrzymującymi pomoc nie powstaje zbyt duży dystans. Czasami obecność organizacji pozarządowych może być zagrożeniem dla pomocy i powodować upośledzenie naturalnego mechanizmu rozwojowego kraju. Partnerska współpraca zmniejsza dystans pomiędzy pomagającymi i beneficjentami. Dystans powoduje, że wielkie organizacje są traktowane raczej jak dobry wujek, który da, a nie jak partner, do którego trzeba dorastać. W konsekwencji wzmacnia to postawy roszczeniowe beneficjentów.
9. Jesteśmy tu tylko chwilę. Społeczności lokalne, miejscowe władze i organizacje pozarządowe na terenach pokryzysowych mogą stać się odpowiedzialne i gotowe na to, aby same kształtować własną przyszłość. My, pracownicy organizacji humanitarnych, musimy pamiętać, że jesteśmy na tych terenach tylko przez chwilę, że kiedy wyjedziemy, zostaną tam lokalne organizacje, które będą kontynuować rozpoczętą przez nas pracę.
10. Pozostawmy ślad. Pomoc humanitarna ma za zadanie doprowadzenie do sprawnego funkcjonowania wszystkich elementów infrastruktury społeczno-ekonomicznej na terenach pokryzysowych. Podstawą tego sprawnego funkcjonowania jest istnienie społeczeństwa obywatelskiego. Jest to szczególnie ważne w tych krajach, w których poczucie odpowiedzialności i aktywności społecznej (w tym wolontariat) zostało zniszczone przez system totalitarny lub gdzie w ogóle nie ma takich tradycji.