Dariusz Romański Koszalin, 10.11.10r.

Teologia: rok III, sem.5

Deklaracja „Dominus Iesus”

Komentarz do rozdziału II „Wcielony Logos i Duch Święty w dziele zbawienia”.

Rozdział ten zawiera punkty od 9 do 12. Cały punkt 9 i początek 12 cytują błędy pluralizmu jakie rozpowszechniły się od połowy lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Chodzi tu o pluralizm dotyczący prawd wiary(religijny),

a nie pluralizm ekumeniczny. Rozdział ten udziela odpowiedzi na trzy poglądy, które są sprzeczne z „doktryną chrześcijańską”.

1. Jezus jest „jedną z wielu postaci, jakie Logos przyjmował w ciągu dziejów, aby łączyć się zbawczą więzią z ludzkością”, postacią pozbawioną w tej dziedzinie wyłączności.

2. Postuluje się istnienie ekonomii Słowa wiecznego mającej moc poza Kościołem i w oderwaniu od niego oraz ekonomii Słowa wcielonego. Ekonomia Słowa wiecznego miałaby walor powszechności, a Słowa wcielonego była by zastrzeżona tylko dla chrześcijan.

3. Istnieją dwie ekonomie zbawcze „Ducha Świętego o charakterze bardziej uniwersalnym niż ekonomia wcielonego Słowa”.

Deklaracja stoi w opozycji do tych poglądów. Swoje stanowisko uzasadnia

w oparciu o dokumenty Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, między innymi dokumenty soborów (Nicejskiego, Chalcedońskiego, Watykańskiego II) oraz Papieża Jana Pawła II. Deklaracja porządkuje i przypomina prawdę o jedyności

i jedności działania zbawczego Boga Trójjedynego, którego centrum jest Słowo wcielone.

Dokument w prosty sposób argumentuje nam, że będąc chrześcijanami wierzymy, że Słowo wieczne i Słowo wcielone to jedno i że ekonomia Słowa wcielonego, jest miejscem obecności Ducha Świętego. Dokument jasno

i wyraźnie zaprzecza wcieleniu Słowa poza Jezusem. Prawda bowiem jest jedna i nie jest zadaniem człowieka „majstrowanie” przy jej treści w nurcie aktualnie nowatorskich pomysłów. Uniwersalizm miłości wcielonej Prawdy wyraża się

w (DI 12) za pomocą sformułowań „zbawcze działanie, jakie Jezus Chrystus prowadzi ze swoim Duchem i przez Niego, rozciąga się na całą ludzkość ponad widzialnymi granicami Kościoła”, „ Dotyczy to nie tyko wiernych cheścijan, ale także wszystkich ludzi dobrej woli, w których sercu działa w sposób niewidzialny łaska. Skoro bowiem za wszystkich umarł Chrystus i skoro ostateczne powołanie człowieka jest rzeczywiście jedno, mianowicie boskie, to musimy uznać, że Duch Święty wszystkim ofiarowuje możliwość dojścia

w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w tej paschalnej tajemnicy”.

Dominus Iesus nakreśla uniwersalny charakter soterjologii chrześcijańskiej,

a najnowsze magisterium Kościoła „ przypomina stanowczo i wyraźnie prawdę o jedynej Bożej ekonomii „Obecność i działanie Ducha nie dotyczą tylko jednostek, ale społeczeństwa i historii, narodów, kultur, religii.” , „Chrystus zmartwychwstały działa w sercach ludzi mocą Ducha swojego.”

Cały drugi rozdział sumują i zamykają słowa „Podsumowując, działanie Ducha Świętego nie dokonuje się poza działaniem Chrystusa ani obok Niego. Jest to jedna i ta sama ekonomia zbawcza Boga Trójjedynego, urzeczywistniona

w tajemnicy wcielenia, śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego, spełniona przy współdziałaniu Ducha Świętego i ogarniająca swym zbawczym zasięgiem całą ludzkość i cały świat: « Ludzie zatem mogą wejść w komunię z Bogiem wyłącznie za pośrednictwem Chrystusa, pod działaniem Ducha.»

Komentarz do rozdziału III „Jedyność i powszechność tajemnicy zbawczej Jezusa Chrystusa”

W rozdziale tym Kongregacja podkreśla autorytatywnie jedyność

i powszechność zbawczą tajemnicy Chrystusa jako „niezmienną naukę wiary Kościoła” (DI 13). Tekst ten odwołuje się nie tylko do faktów biblijnych, ale

i do nauczania Kościoła. Owa jedyność pośrednictwa Jezusa jest wynikiem zbawczej woli Boga, którą właśnie realizuje sam Jezus Chrystus (DI 13 i 14). Tę prawdę podkreślają użyte w deklaracji jednoznaczne terminy, takie jak jedyność, powszechność, absolutność (DI 15). W rozdziale tym Kongregacja odnosi się do porównywania Jezusa jako Zbawiciela w relacji do innych postaci religijnych, gdzie jasno i wyraźnie wyraża opinię, że Ci inni nie mogą uchodzić za zbawców w ścisłym znaczeniu tego słowa. W związku z tą tezą wszelkie opinie odmienne od katolickiej wizji zbawienia, której ośrodkiem jest Chrystus Zbawiciel nie mogą być przyjęte przez Kościół (DI 14, 15). Kościół zaznacza, że zbawienie nie jest efektem ludzkich roszczeń (aspiracji innych religii),

a wynika z Bożego objawienia. Deklaracja jasno i wyraźnie narzuca wniosek, że jeśli w przypadku innych religii istnieliby inni pośrednicy zbawienia to ich pośrednictwo musiałoby być podporządkowane pośrednictwu Chrystusa. Jeżeli taka relacja nie zachodzi to Deklaracja odrzuca opinię, która stawia znak równości między Jezusem Chrystusem, a innymi religijnymi postaciami. Jest też faktem, że po analizie religii poza chrześcijańskich nie da się wykazać takiej możliwości (równości). Wynika z tego, że teoria o wielu pośrednikach

w zbawieniu jest sprzeczna i niezgodna z Objawieniem Bożym (DI 14).

W rozdziale tym dowiadujemy się, że wiara chrześcijańska jest krytyczna

i uzasadniona i ma solidne podstawy w swej argumentacji.

Bibliografia:

Ks. Rusecki Marian, Ks. Szybik Jerzy, Wokół deklaracji Dominus Iesus, Lublin 2001, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

Deklaracja „Dominus Iesus” Tekst i komentarze Pallottinum 2006

1

---