Łupież łojotokowy
Łupież łojotokowy rozwija się zwykle z łupieżu zwykłego. To już nie drobne, suche, białe łuseczki, lecz tłuste, w kolorze żółtym, tworzące strupy. Są znacznie mocniej przytwierdzone do podłoża niż łuski w łupieżu suchym. Następstwem tego typu łupieżu jest łysienie łojotokowe, a chorobie może towarzyszyć świąd. Najczęściej można zaobserwować wspomniane schorzenie u mężczyzn, po 20 roku życia. Łojotokowe zapalenie skóry głowy na ogół występuje u osób z łojotokiem. Rolę czynnika chorobotwórczego może odgrywać drożdżakowaty grzyb Pityrosporum ovale. Oprócz łojotoku, tłustych nieprzyjemnych strupów, przerzedzenia włosów można zauważyć towarzyszący rumień skóry, grudki, krostki, objawy wysiękowe. Krostki, jako wynik wtórnej infekcji bakteryjnej bywają bolesne. Zmiany pojawiają się w postaci rumienia, złuszczania na skórze czoła, w okolicach za uszami, na karku, na klatce piersiowej w okolicy mostka, na twarzy, w okolicach narządów płciowych i odbytu. Zwane są okolicami łojotokowymi. Choroba może przekształcić się w ogólne zapalenie skóry, choć stan taki często się nie zdarza, ale jest to już ciężki przypadek. Od łupieżu tłustego odróżnia je przedłożony nasilający się stan zapalny.
Bardzo rzadko stosuje się specjalnie sporządzane preparaty zawierające środki przeciwłojotokowe i redukujące: siarkę S, rezorcynę, choć również skuteczne jak ówczesne środki, a wyparte ze względu na gotowe preparaty, łatwiejsze i wygodniejsze w użyciu. Leczenie ma za zadanie zlikwidowanie objawów choroby, dopasowując środek do mycia głowy, który podtrzyma zadowalający stan. Zalecony szampon pacjent powinien stosować do czasu, aż będzie skutecznie działał.