„Do króla”

Satyra rozpoczyna się apostrofą do króla (przez kontekst historyczno-literacki można podejrzewać, że mowa o Stanisławie Auguście Poniatowskim). Pierwsze wersy posiadają cechy autotematyczne. Podmiot wypowiadający sugeruje, że satyra ma za zadanie obiektywnie ocenić. Podmiot wypowiadający się jest typowym szlachcicem sarmatą, reprezentuje cały ogół szlachecki, stawiający królowi konkretne zarzuty.

Szlachcic oburzony jest postawą króla, bo: nie ma królewski rodowód, reprezentuje stan szlachecki, jest Polakiem, jest młody, jest zbyt dobry w stosunku do poddanych, jest mądry, wykształcony.

W rzeczywistości wady króla są jego zaletami, a satyra krytykuje szlachtę. Satyra ukazuje głupotę, zawiść, małostkowość, zazdrość szlachty, jej malkontenctwo. Krasicki posługuje się ironią w kreacji szlachcica. Cały tekst nosi cechy persyflażu - odczytanie utworu różni się o 180 stopni od dosłownego.

Pars pro toto – część zamiast całości

Persyflaż - wypowiedź literacka nawiązująca ironicznie do cudzego stylu, ukrywająca szyderczość pod pozorami gładkiej uprzejmości.

„Pijaństwo”

Satyra rozpoczyna się dialogiem. W dialogu uczestniczy dwóch szlachciców, jeden jest pijakiem, drugi abstynentem. Z dialogu wynika, że pierwszy źle się czuje. Po dialogu następuje długi monolog pijaka, z którego czytelnik dowiaduje się